τι μας διδάσκει η σύλληψη του Σπύρου Καρατζαφέρη !

  Περιπτώσεις, όπου κανείς συλλαμβάνεται για "παλιές αμαρτίες", συμβαίνουν καθημερινά και κατά χιλιάδες κάθε χρόνο, διότι οι άνθρωποι (ορισμένοι τουλάχιστον) έχουν την τάση, είτε να αγνοούν επιδεικτικά το Νόμο και τις δικαστικές αποφάσεις, είτε να αδιαφορούν ή να εθελοτυφλούν, απέναντι στα (νομικά) προβλήματά τους !
   Ένας τυχαίος, αστυνομικός, έλεγχος, μπορεί να αποκαλύψει ότι ο ελεγχόμενος είναι φυγόποινος και είναι πιθανόν, ο ίδιος να μην το γνωρίζει καν, διότι π.χ είχε αλλάξει διεύθυνση και δεν ενημέρωθηκε καν για τη Δίκη του.
   Από την άλλη, δεν είναι και σωστό να ξέρει κανείς ότι έχει "στην πλάτη" καταδικαστικές αποφάσεις και να ..ελπίζει ότι θα τη γλυτώσει, ζώντας διαρκώς με το άγχος της σύλληψης..
    Διότι η γνωστή φράση "καλλιον το προλαμβανειν ή το θεραπευειν" δεν ισχύει μόνον σε ιατρικά θέματα, αλλά και σε νομικά.
    Ο Νόμος παρέχει πολλά εργαλεία και μέσα, ώστε να μπορεί ο πολίτης να διευθετεί, όσο το δυνατόν καλύτερα, τις νομικές του εκκρεμότητες και να αποφεύγει την ταλαιπωρία και τη διαπόμπευση, που συνεπάγεται μία σύλληψη !
    Έχουμε τονίσει επανειλημμένα, ότι όταν λαμβάνουμε κλήση για να δικαστούμε, φροντίζουμε να είμαστε παρόντες, είτε αυτοπροσώπως, είτε δια συνηγόρου, ώστε να μπορούμε εν συνεχεία να παρακολουθούμε την εξέλιξη της υπόθεσης, το ύψος της τυχόν ποινής, να ασκούμε έφεση κλπ.
    Ειδικά, όποιος υποψιάζεται ότι μπορεί να έχει δικαστεί ερήμην, λόγω αλλαγής διευθύνσεων κατοικίας ή λόγω ..επαγγέλματος, καλό είναι να στέλνει κάποιον στα κομπιούτερ της Εισαγγελίας, ώστε να πληροφορηθεί την ποινική του κατάσταση !
    Όταν υπάρχουν ερήμην καταδικαστικές αποφάσεις, μπορεί να γίνει έφεση, αίτηση συγχώνευσης ποινών, αίτηση ακύρωσης, αίτηση αναστολής και γενικά να προληφθεί, με τα μέσα της ποινικής δικονομίας, το "ατύχημα" της σύλληψης και της ταλαιπωρίας.
    Ο κ. Καρατζαφέρης ισχυρίστηκε ότι δεν εξαγόρασε την ποινή του, διότι έχει προσφύγει στον Άρειο Πάγο, κατά της καταδικαστικής απόφασης, με αίτηση αναίρεσης, ωστόσο η εν λόγω αίτηση, δεν αναστέλλει την εκτέλεση της ποινής, αλλά θα έπρεπε να γίνει ξεχωριστή αίτηση για αυτό.
     Όταν κανείς καταδικάζεται ερήμην, το Δικαστήριο, κατά κανόνα και ΠΑΡΑ το Νόμο, δεν έχει στο φάκελλο της δικογραφίας, το αντίγραφο του ποινικού μητρώου, με συνέπεια συνήθως να μην δίνεται αναστολή, στην ποινή και αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω, για τον οποίο κανείς οφείλει να ενημέρωνεται για την ποινική του κατάσταση και να λαμβάνει τα ενδεδειγμένα -ανά περίπτωση- μέτρα, ώστε να μην βρεθεί στα κρατητήρια, αντί για το μέρος, όπου υπολόγιζε να βρίσκεται.
    Τα περί πολιτικών διώξεων, τα θεωρώ αστεία, απλά εφαρμόστηκε ο Νόμος και μία δικαστική απόφαση, το Κράτος οφείλει να επιβάλλεται και να μην κλείνει τα μάτια, σε όποιον το αμφισβητεί ευθέως, άσχετα αν είναι "επώνυμος" ή όχι !
    Σε τελική ανάλυση, είναι και θέμα "εγωϊσμού" του Κράτους (και των ..Εισαγγελέων) να εφαρμόζεται το διατακτικό μίας καταδικαστικής απόφασης, διότι αλλιώς και πολύ απλά ..δεν θα είχε νόημα να (κατα)δικάζεται κανείς, αν ήξερε ότι μπορεί να τη σκαπουλάρει με ευκολία και να αγνοεί τα Δικαστήρια, κυκλοφορώντας ελεύθερος και ωραίος, ακόμα και να εμφανίζεται προκλητικά δημοσίως, ξέροντας ότι είναι φυγόποινος !!

τι ισχύει με την αναστολή-απαγόρευση των πλειστηριασμών !

    Αναφορικά με την απαγόρευση-αναστολή των πλειστηριασμών ακινήτων, που επιβλήθηκε, λόγω οικονομικής κρίσης και ανάγκης προσαρμογής, στα νέα οικονομικά δεδομένα, διακρίνουμε δύο βασικές περιπτώσεις-κατηγορίες :
-Η πρώτη έχει να κάνει με το είδος και το ύψος της οφειλής : Συγκεκριμένα ορίζεται ότι αναστέλλονται οι πλειστηριασμοί ακινήτων, οι οποίοι επισπεύδονται για οφειλές, που δεν υπερβαίνουν τα 200.000 ευρώ και με την προϋπόθεση ότι επισπεύδων είναι πιστωτικό ίδρυμα (τράπεζα) ή άλλη εταιρία παροχής πιστώσεων ή τρίτος, στον οποίο έχει μεταβιβαστεί (εκχωρηθεί) η απαίτηση της τράπεζας !
   Στην περίπτωση αυτή, ο τυχόν διενεργούμενος πλειστηριασμός είναι αυτοδικαίως άκυρος, άσχετα δηλαδή αν τον προσέβαλε ή όχι ο οφειλέτης-κύριος του ακινήτου.
-Η δεύτερη περίπτωση έχει να κάνει με το είδος τους ακινήτου, που βγαίνει σε πλειστηριασμό : Συγκεκριμένα, ορίζεται ότι απαγορεύεται-αναστέλλεται ο πλειστηριασμός ακινήτου, εφόσον αυτό χρησιμεύει ως κύρια κατοικία του καθ' ού (άσχετα δηλαδή αν έχει άλλα ακίνητα ή όχι).
    Η απαγόρευση αυτή αφορά απαιτήσεις τραπεζών, άνω των 200.000 ευρώ ή προς άλλους πλην τραπεζών κλπ., π.χ ιδιώτες, εφορία κ.α, από 1 ευρώ και πάνω και ισχύει υπό την προϋπόθεση ότι η αντικειμενική αξία του ακινήτου, δεν υπερβαίνει το αφορολόγητο α' κατοικίας, για τον συγκεκριμένο οφειλέτη (αν είναι έγγαμος, αν έχει παιδιά κλπ), προσαυξημένο κατά 50 %.
     Εδώ, χρειάζεται ΠΡΟΣΟΧΗ, διότι η αναστολή δεν επέρχεται αυτοδικαίως και αυτόματα, αλλά οφείλει ο καθ' ού να καταθέσει ανακοπή και αίτηση αναστολής στο αρμόδιο Δικαστήριο, όπου και θα πρέπει να αποδείξει : πρώτον, ότι το ακίνητο χρησιμοποιείται από τον ίδιο (ή και την οικογένειά του) ως κύρια κατοικία και δεύτερον ότι η αντικειμενική του αξία δεν υπερβαίνει το όριο που θέτει ο Νόμος !
    Η αναστολή πλειστηριασμού της κύριας κατοικίας, εφαρμόζεται ΡΗΤΑ και σε όσους είναι έμποροι, σε όσους δηλ. δεν μπορούν -ακόμα τουλάχιστον- να ενταχθούν στο "Νόμο Κατσέλη".
    Επειδή οι ρυθμίσεις είναι αποσπασματικές -ως συνήθως- και αλλάζουν διαρκώς, να πούμε πότε επιτρέπεται, καλύτερα, ο πλειστηριασμός, για να γίνει πιο κατανοητό :
-Επιτρέπεται, όταν επισπεύδεται από τράπεζα, η οφειλή είναι μεγαλύτερη των 200.000 ευρώ και δεν πρόκειται για κύρια κατοικία.
-Επιτρέπεται, όταν η οφειλή είναι μικρότερη από 200.000, επισπεύδων ΔΕΝ είναι πιστωτικό ίδρυμα και δεν πρόκειται για κύρια κατοικία.
-Επιτρέπεται, όταν η οφειλή είναι πάνω από 200.000 προς τράπεζα ή ανεξαρτήτως ποσού προς άλλον, πρόκειται για κύρια κατοικία, αλλά η αξία της υπερβαίνει το όριο του Νόμου.
     Η αναστολή ισχύει ως το τέλος του τρέχοντος έτους και απ' ότι φαίνεται θα παραταθεί για όλο το 2013, παρά τα όσα αντίθετα υποστήριξαν βουλευτές, με τη σιγουριά, που τους παρέχει το 10χίλιαρο, μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει... !











 

Η σύλληψη του Κώστα Βαξεβάνη από νομική και όχι μόνον άποψη !

   Ασφαλώς, το μέγα νομικό γεγονός των τελευταίων ωρών, αποτελεί η αυτεπάγγελτη δίωξη και η εν τέλει σύλληψη (σιγά το δύσκολο) του δημοσιογράφου Κώστα Βαξεβάνη, επειδή, λέει, δημοσιοποίησε την περιβόητη "λίστα Λαγκάρντ !
    Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς για αυτή την "πρωτοβουλία" των διωκτικών Αρχών και σίγουρα όχι ευχάριστα, είμαι και γω "φορτωμένος" και αγανακτισμένος από αυτή την εξέλιξη και θα προσπαθήσω να είμαι κόσμιος, αν και όταν βλέπω κάτι άδικο, δυσκολεύομαι να μην εκραγώ !

    Καθαρά νομικά καταρχάς, μιλώντας, απ' όσα είδα στα sites, αυτό που δημοσιεύτηκε στο HOT DOC και κατ' επέκταση στα λοιπά ΜΜΕ, ήταν ένα κατεβατό ονομάτων, με λατινικούς χαρακτήρες και δίπλα η επαγγελματική ιδιότητα του καθενός, γραμμένη σε γλώσσα, που δεν καταλαβαίνω, όπως φαντάζομαι και οι περισσότεροι (νομίζω γαλλικά).

    Το κείμενο αυτό, σε καμία περίπτωση, δε θεωρώ ότι μπορεί να στοιχειοθετήσει παραβίαση προσωπικών δεδομένων, διότι σε αυτό απλά κατονομάζονται ορισμένα πρόσωπα, ως έχοντα καταθέσεις στην Ελβετία, δεν είδα πουθενά να αναγράφεται το ΥΨΟΣ των καταθέσεων, το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί προσωπικό δεδομένο. Είναι σα να λέω ότι ο δείνα έχει λογαριασμό στην Εθνική ή στην Εμπορική τράπεζα, σιγά τα ωά !
     Επιπλέον, αν εξαιρέσει κανείς ορισμένα αναγνωρίσιμα πρόσωπα, λόγω δημοσιότητας, δεν μπορώ να πιστέψω ότι μπορεί να καταλάβει κάποιος ΜΟΝΟΝ από το όνομα και το επίθετο, σε ποιον αναφέρεται η λίστα ! Ακόμα και το επάγγελμα, αν αναγράφεται, υπάρχουν τόσες ΣΥΝΩΝΥΜΙΕΣ, που δεν είναι σαφές ποιος είναι στη λίστα, στην Αθήνα π.χ υπάρχουν καμιά 10αριά δκηγόροι, που έχουν το ίδιο ονοματεπώνυμο με εμένα..
    Πέρα από το καθαρά νομικό σκέλος και το αν συνιστά ή όχι ποινικό αδίκημα η δημοσιοποίηση της λίστας και αν καλώς ο Εισαγγελέας άσκησε δίωξη ή όχι, υπάρχει και η ηθική-πολιτική διάσταση του θέματος, που είναι και σοβαρότερη : ο Βαξεβάνης (τον οποίο ομολογώ ότι δεν είχα σε μεγάλη εκτίμηση), με την κίνηση αυτή, ουσιαστικά ΞΕΦΤΙΛΙΣΕ όλο το "σύστημα" και στη συνείδηση του κόσμου, δεν είναι εγκληματίας, αλλά μάλλον ..ήρωας !

    Η περιβόητη αυτή λίστα, την οποία "έχασαν" 4 ανώτατοι πολιτειακοί παράγοντες, μέσα από τα χέρια τους, βρέθηκε στα χέρια του Βαξεβάνη, όχι δυνάμει θαύματος του Αγίου Φανουρίου (δοξασμένο το όνομά Του), αλλά -εικάζω- μέσω "βοήθειας" από δικαστικό υπάλληλο ή υπάλληλο του ΣΔΟΕ, μικρή σημασία έχει το πως, σημασία έχει το πόσο εύκολο ήταν να έρθει στη δημοσιότητα, μία λίστα-"φάντασμα", που όλοι την έψαχναν και όλοι (έκαναν ότι) δεν τη βρίσκουν.

    Επιτέλους, μάθαμε ποιοι (ανθ)έλληνες έβγαλαν λεφτά στην Ελβετία και είναι δουλειά τώρα της Δικαιοσύνης, να ερευνήσει αν τα χρήματα αυτά είναι δηλωμένα ή "μαύρα" ή προϊόντα ξεπλύματος, διότι για όλους ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας.

    Με τη δίωξη κατά Βαξεβάνη, οι Εισαγγελείς, για ακόμα μία φορά έδρασαν ως "υπαλληλάκοι" της εκτελεστικής-πολιτικής εξουσίας, που έδειξε ότι επιδιώκει το ΚΟΥΚΟΥΛΩΜΑ της υπόθεσης, όπως έγινε με τόσα και τόσα σκάνδαλα στο παρελθόν : αντί να διαμαρτύρονται επομένως για τις μειώσεις στο μισθό τους, ας κοιτάξουν να πιάσουν αυτούς που φοροδιέφυγαν ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ και έβγαλαν λεφτά στο εξωτερικό, γεγονός στο οποίο οφείλεται εν μέρει και η περικοπή των μισθών τους !

    Κυνηγώντας το Βαξεβάνη, κοιτάμε το δάκτυλο και όχι το φεγγάρι, είναι σαν να φωνάζει κάποιος μέσα στη νύχτα "φωτιά-φωτιά !" και οι γείτονες, αντί να καλέσουν την Πυροσβεστική να σβήσει την πυρκαγιά, καλούν την Αστυνομία, για να συλλάβει εκείνον που φώναξε, επειδή ..τους ξύπνησε !!

    Για τέτοια παράνοια μιλάμε. Μπράβο στο Βαξεβάνη για το θάρρος του και για τη δημοσιογραφική του επιτυχία : αυτούς τους δημοσιογράφους έχει ανάγκη η κοινωνία, όχι εκείνους, που ασχολούνται ...με τον κήπο της Μενεγάκη, σε μία χώρα υπό διάλυση (αν όχι ήδη διαλυμένη).


Υ.Γ το θέμα αυτό έχει βέβαια και κάποιες άλλες σοβαρές νομικές προεκτάσεις, όπως π.χ η ...παράνομη πρόβλεψη του Νόμου, ότι τα δια του Τύπου τελούμενα εγκλήματα, είναι εσαεί αυτόφωρα, γεγονός που δεσμεύει υπέρμετρα και παράνομα την ελευθερία του εκδότη και του δημοσιογράφου ! Έτσι, π.χ αν κάποιος θυμηθεί μετά από 1 χρόνο ότι ένα δημοσίευμα τον έθιγε, μπορεί να ζητήσει τη σύλληψη εκδοτών και δημοσιογράφων ;; Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Τα χρονικά όρια ισχύος του αυτοφώρου είναι στενά, επειδή ακριβώς είναι μία εξαιρετική διαδικασία.

   Επί του πρακτέου, θεωρώ ότι ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ο θεσμός του αυτοφώρου, χρήζει επανεξέτασης και -γιατί όχι;- κατάργησης εντελώς ! Για ποιο λόγο πρέπει κάποιος -ο οποίος ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ- είναι αθώος, να κρατείται για μέρες, να σημαίνεται, με φωτογραφίες και αποτυπώματα, ως εγκληματίας, πριν καν δικαστεί ; Τι φταίει π.χ ο ελαιοχρωματιστής να συλλαμβάνεται και να ταλαιπωρείται έτσι, επειδή το κτίσμα ήταν αυθαίρετο ; έπρεπε μήπως να ζητήσει άδειες, κατόψεις κλπ. από τον ιδιοκτήτη-εργοδότη, πριν ξεκινήσει να βάφει ;

ανθρωποκτονία ή ...καταδίκη από αμέλεια ;;

   Ένα μείζον νομικό θέμα, που απασχολεί όχι μόνον τα Δικαστήρια, αλλά και τη θεωρία του Δικαίου, τα τελευταία χρόνια, είναι και το ζήτημα των ποινικών ευθυνών δημάρχων και άλλων, από την πρόσκρουση και το θάνατο οδηγών, πάνω σε -παράνομες- διαφημιστικές πινακίδες !
   Το θέμα αυτό επανήλθε σήμερα στο προσκήνιο, ένεκα της είδησης ότι καταδικάστηκε πρώην δήμαρχος Αμαρουσίου, για ανθρωποκτονία εξ αμελείας, σε παρόμοια υπόθεση (από το ρεπορτάζ προκύπτει, νομίζω, ότι είναι η ΠΡΩΤΗ σχετική καταδίκη !).
   Την άποψή μου, την έχω εκφράσει και παλαιότερα και θεωρώ αστείο να καταδικάζεται ο οποιοσδήποτε, επειδή ο οδηγός έχασε τον έλεγχο του οχήματός του, καβάλησε νησίδες, πεζοδρόμια και ξερω γω τι άλλο και "κατέληξε" σε διαφημιστική κατασκευή...
    Προς Θεού, δε θεωρώ αστείο το θάνατο του οιουδήποτε και κατανοώ τον πόνο και την πίκρα των συγγενών, αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί πρέπει πάντα να ψάχνουμε για εξιλαστήρια θύματα και να επιρρίπτουμε τις ευθύνες μας, σε άλλους.
    Οκ, η πινακίδα ήταν παράνομη και ίσως δεν έπρεπε να βρίσκεται εκεί, ο οδηγός γιατί βρέθηκε πάνω στη νησίδα ή στο πεζοδρόμιο ;; γιατί έχασε τον έλεγχο του οχήματός του ; Η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα ;
    Αν δεν ήταν εκεί η διαφημιστική πινακίδα, θα μπορούσε να είναι ένα ντουβάρι, μία κολόνα της ΔΕΗ, ένας πεζός, μία γυναίκα με το καροτσάκι κ.ο.κ.
    Καθημερινά σχεδόν σκοτώνονται άνθρωποι, σε τροχαία, υπό παρόμοιες συνθήκες : πρόσφατα δεν απανθρακώθηκαν στο Φάληρο 4 νέοι άνθρωποι, όταν το αυτοκίνητο έφυγε από την πορεία του στην παραλιακή και έπεσε σε κολόνα ;; Δεν ακούστηκε ποτέ μήνυση γονέων κατά της ΔΕΗ, η οποία πιθανόν δεν έπρεπε να τοποθετεί κολόνες μετά από στροφές, για αυτό το λόγο, άρα πιθανόν να είναι παράνομη !
     Η συμπεριφορά του δημάρχου κλπ., ήτοι η παράλειψή τους να ξηλώσουν μία διαφημιστική πινακίδα, χωρίς άδεια, δεν μπορεί να είναι η αιτία θανάτου ενός οδηγού, ο οποίος προφανώς δεν οδηγούσε, όπως ο μέσος συνετός άνθρωπος, έχασε τον έλεγχο του οχήματός του και βγήκε από το δρόμο.
     Ας ελπίσουμε το Εφετείο να εξαφανίσει αυτή την απόφαση, που διευρύνει υπέρμετρα και επικίνδυνα την έννοια της (ποινικής) ευθύνης. Επί του πρακτέου, ίσως θα έπρεπε να θεσπιστεί στο μέλλον, οι διαφημιστικές κατασκευές, να γίνονται με πιο εύκαμπτα υλικά, τα οποία να μην θέτουν σε κίνδυνο την ζωή απρόσεχτων οδηγών.
     










 

πεθαίνοντας στην Ελλάδα του μνημονίου !

   Μία είδηση, που πέρασε στα "ψιλά", όπως όλα τα σημαντικά σε αυτή τη Χώρα, όπου προβάλλονται μόνον ξανθιές παρουσιάστριες, με IQ αμοιβάδας και διάφοροι άλλοι "τελειωμένοι" τηλεοπτικοί "μαϊντανοί", που αμείβονται αδρά, για να σχολιάζουν τους άλλους και τα κακώς κείμενα των άλλων, τη στιγμή που είναι απείρως χειρότεροι από τους σχολιαζόμενους, είναι και η είδηση ότι μία γυναίκα -ηλικιωμένη, δεν έχει σημασία- αφέθηκε επί 1 ώρα να ψυχορραγεί και να ξεψυχήσει τελικά, στο Παλαιό Φάληρο, επειδή το ασθενοφόρο δεν πήγε ποτέ, για να τη μεταφέρει σε Νοσοκομείο !!
   Στην Ελλάδα του 2012, στη χρεωκοπημένη -από πολλές απόψεις και όχι μόνον οικονομικά- αυτή χώρα λοιπόν, η ανθρώπινη ζωή δεν έχει πλέον καμία αξία, το Κράτος αδυνατεί να παρέχει στους πολίτες ακόμα και τα βασικά και εντούτοις ζητά φόρους (!) και μάλιστα επιβάλει νέους συνέχεια.
   Το ότι οι διασώστες εκείνη την ημέρα είχαν απεργία, δεν αποτελεί φυσικά δικαιολογία, όχι γιατί αρνούμαι να δεχτώ ότι κάποιοι έβαλαν το μισθουλάκο τους και το ίδιον -οικονομικό- συμφέρον, πάνω από μία ανθρώπινη ζωή, αλλά και επειδή τυχαίνει να έχω ιδίαν αντίληψη του τι εστι Ε.Σ.Υ : Το Μάϊο του 2010, η μητέρα μου αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα και έπρεπε να πάει στο Νοσοκομείο άμεσα, κάλεσα το 166, μου είπαν να περιμένω και μετά από μισή ώρα, όταν ξαναπήρα, είπαν ότι δεν υπάρχει ασθενοφόρο ! Αναγκαστήκαμε έτσι να πληρώσουμε 120 ευρώ σε ασθενοφόρο ιδιωτικής κλινικής, για να μεταφέρει τη μητέρα μου σε δημόσιο Νοσοκομείο, που απέχει 5 χιλιόμετρα από το σπίτι : Για τόσο άθλιο Κράτος μιλάμε !!
    Την ώρα που ΟΛΟΙ ασχολούνται με το αν θα πάρουμε τη "δόση" μας και πόσο θα κοπεί ο μισθός ή η σύνταξή τους, άνθρωποι πεθαίνουν αβοήθητοι, χωρίς ασθενοφόρα, χωρίς φάρμακα και χωρίς (δωρεάν) νοσοκομεία.
     Οι συγγενείς της άτυχης -επειδή ζούσε στην Ελλάδα- γυναίκας, ασφαλώς μπορούν, αν θέλουν, να κάνουν αγωγή στο Ελληνικό Δημόσιο και να ζητήσουν εκατομμύρια ευρώ, για ψυχική οδύνη, ωστόσο το ζητούμενο δεν είναι τα λεφτά, αλλά η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια, που -βάσει του Συντάγματος- οφείλει το Κράτος να διασφαλίζει.
    Το πιο τραγικό ξαναλέω, είναι ότι κανείς δεν ασχολείται, κανενός το αυτί δεν ιδρώνει, συνεχίζουν όλοι τις -θλιβερές- ζωές τους, σαν να μη συνέβη τίποτε, σαν να είναι φυσιολογικό να πεθαίνεις επί μία ώρα και οι διασώστες να παίζουν το πουλί τους !
    Ποινικές ευθύνες, οι οποίες εδώ υπάρχουν σε βαθμό κακουργήματος (έκθεση, ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο), φυσικά ουδέποτε θα αποδοθούν και οι υπαίτιοι θα τιμωρηθούν μόνον από τη Θεία Δικαιοσύνη, όπως τους αρμόζει.
    Ωστόσο, οφείλουμε ΟΛΟΙ να προβληματιστούμε για την κατάντια μας, από τον Πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο πολίτη, για το σημείο παρακμής, αναισθησία και αδιαφορίας, που έχουμε φτάσει ως κοινωνία, όπου ο καθένας κοιτάει την πάρτη του και οι έννοιες ανθρωπιά, ΚΑΘΗΚΟΝ και αλληλεγγύη είναι άγνωστες.
     Είναι προτιμότερο να ζεις, έστω και με στερήσεις, ως Άνθρωπος, παρά με "ανέσεις" ως ζώο.








 

το αρμόδιο δικαστήριο (μέρος 2ο)

   Το κατά τόπον αρμόδιο Δικαστήριο, είναι -και αυτός είναι ο γενικός κανόνας- το δικαστήριο του τόπου, όπου έχει την κατοικία του ο εναγόμενος ! Έτσι, π.χ αν μου χρωστάει κάποιος 10.000 ευρώ, θα πρέπει να απευθύνω την αγωγή μου στο Ειρηνοδικείο (λόγω ποσού), αλλά σε ποιο ; Αν ο εναγόμενος μένει στην Αθήνα, στο Ειρηνοδικείο Αθηνών, αν μένει στη Ραφήνα, στο Ειρηνοδικείο Κορωπίου, αν μένει στη Ν.Φιλαδέλφεια, στο Ειρηνοδικείο Ν.Ιωνίας και πάει λέγοντας.
   Στα Ειρηνοδικεία επομένως, είναι πιθανόν να υπάγονται περισσότεροι του ενός Δήμοι, έτσι π.χ στο Ειρηνοδικείο Αθηνών, υπάγονται, εκτός από το Δήμο Αθηναίων, οι εξής Δήμοι : Αγίας Βαρβάρας, Αγίου Δημητρίου, Αιγάλεω, Αλίμου, Αργυρούπολης, Ασπροπύργου, Βούλας, Βουλιαγμένης, Βύρωνα, Γαλατσίου, Γλυφάδας, Δάφνης, Ελληνικού, Ζωγράφου, Ηλιούπολης, Καισαριανής, Μοσχάτου, Π.Φαλήρου, Υμηττού, Χαϊδαρίου και ..Ν.Μάκρης !
    Αν ο εναγόμενος δεν έχει κατοικία στην Ελλάδα, αρμόδιο είναι το δικαστήριο του τόπου διαμονής και αν δεν είναι ούτε αυτή γνωστή, το δικαστήριο, όπου είχε την τελευταία γνωστή κατοικία ή διαμονή.
    Αν ο εναγόμενος έχει ειδική κατοικία, π.χ είναι επαγγελματίας και έχει γραφείο σε τόπο διαφορετικό από εκείνο της κατοικίας, αρμόδια είναι και τα 2 δικαστήρια και μπορεί ο ενάγων να επιλέξει : π.χ στο ως άνω παράδειγμα, αν ο εναγόμενος είναι ιατρός, με γραφείο στο κέντρο και σπίτι στο Περιστέρι, αρμόδια είναι τόσο το Ειρηνοδικείο Περιστερίου, όσο και εκείνο των Αθηνών.
   Στην περίπτωση νομικού προσώπου π.χ ανώνυμης εταιρίας, αρμόδιο είναι το Δικαστήριο του τόπου, όπου εδρεύει αυτό, όπως επίσης και όταν εναγόμενο είναι το Δημόσιο, ο τόπος όπου εδρεύει η Αρχή, η οποία το εκπροσωπεί στη συγκεκριμένη Δίκη.
    Στο σημείο αυτό, μπορούν να προκύψουν νομικά ζητήματα και αμφισβητήσεις, διότι οι εταιρίες συχνά αλλάζουν την έδρα τους, μόνον τυπικά ή και εικονικά : ο Νόμος ορίζει ότι η έδρα ενός νομικού προσώπου, είναι ο τόπος όπου ασκείται η Διοίκησή του και όχι η τυχόν καταστατική έδρα, που μπορεί να μην συμπίπτει με αυτό.. !
     Οι δημόσιοι υπάλληλοι, μπορούν να εναχθούν, εναλλακτικά, είτε στον τόπο κατοικίας τους, είτε και στον τόπο, όπου ασκούν τα καθήκοντά τους, όπως και οι στρατιωτικοί, που μπορούν να εναχθούν και στον τόπο, όπου βρίσκεται η μονάδα ή η υπηρεσία τους.
     Οι γαμικές διαφορές επίσης μπορούν να εισαχθούν και στο Δικαστήριο, όπου ήταν η τελευταία κοινή διαμονή του ζεύγους και οι διαφορές διατροφής και στο δικαστήριο, του τόπου κατοικεί ή διαμένει ο δικαιούχος της διατροφής (δηλ. η ενάγουσα, σε αντίθεση με τον αρχικό κανόνα).
     Αν η πράξη, στην οποία βασίζεται η αγωγή, συνιστά παράλληλα και ποινικό αδίκημα, η αγωγή μπορεί να εισαχθεί και στο Δικαστήριο, του τόπου, όπου συνέβη το αδίκημα π.χ σε περίπτωση θανατηφόρου τροχαίου, στην Πάτρα, με οδηγό που μένει στην Αθήνα, αρμόδια είναι τα Δικαστήρια τόσο της Πάτρας, όσο και της Αθήνας.
      Υπάρχουν και 2 περιπτώσεις, όπου δεν ισχύει ο αρχικός κανόνας και πρέπει υποχρεωτικά η αγωγή να γίνει σε ορισμένο Δικαστήριο, αποκλειστικά :
-Στις διαφορές επί ακινήτων, αρμόδιο αποκλειστικά είναι το Δικαστήριο, στην περιφέρεια του οποίου βρίσκεται το ακίνητο και
-Στις κληρονομικές διαφορές, αποκλειστικά αρμόδιο, είναι το Δικαστήριο, του τόπου της τελευταίας κατοικίας ή διαμονής του μακαρίτη.
      Το κατά τόπον αρμόδιο Δικαστήριο, μπορεί να αλλάξει με συμφωνία των διαδίκων, η οποία πρέπει να είναι έγγραφη και να αφορά συγκεκριμένες μελλοντικές διαφορές, έτσι π.χ στα "ψιλά γράμματα" πολλών συμβάσεων, αναφέρεται ότι αποκλειστικά αρμόδια, για την επίλυση των διαφορών, που τυχόν θα προκύψουν από την παρούσα, είναι π.χ τα Δικαστήρια της Αθήνας.
      Τα Δικαστήρια είναι υποχρεωμένα να εξετάζουν αυτεπαγγέλτως, αν είναι κατά τόπον και καθ' ύλην αρμόδια, να δικάσουν μία διαφορά και σε περίπτωση, που δεν είναι, παραπέμπουν την υπόθεση στο αρμόδιο, κατά τη γνώμη τους, Δικαστήριο.












   

το αρμόδιο δικαστήριο (μέρος 1ο)

   Τα αστικά-πολιτικά Δικαστήρια, πρώτου βαθμού, στην Ελλάδα, είναι τρία : Ειρηνοδικείο, Μονομελές Πρωτοδικείο και Πολυμελές (τριμελές) Πρωτοδικείο.
   Η (υλική, γιατί υπάρχει και η τοπική, που θα δούμε αύριο) αρμοδιότητα καθενός, προσδιορίζεται με ορισμένους κανόνες, ο βασικότερος των οποίων είναι η (υλική) αξία του αντικειμένου της διαφοράς.
    Έτσι, το Ειρηνοδικείο είναι αρμόδιο για ποσά (αξία διαφοράς) έως 20.000 ευρώ, το Μονομελές Πρωτοδικείο, για ποσά από 20.000 έως 250.000 και το Πολυμελές Πρωτοδικείο, για τα μεγαλύτερα, από 250.000 ποσά (βλέπε πρόσφατη αγωγή Όλγας Τρέμη, με την οποία ζητά από περιοδικό και δημοσιογράφους ..3 εκατομμύρια ευρώ, για ηθική βλάβη, με τη λογική "δώσε και μένα μπάρμπα", ότι τα Δικαστήρια "κόβουν" ευρώ -χαχα).
    Στις μισθωτικές διαφορές, το Ειρηνοδικείο είναι αρμόδιο, εφόσον το μηνιαίο μίσθωμα είναι έως 600 ευρώ και αν υπερβαίνει το ποσόν αυτό, το Μονομελές Πρωτοδικείο.
    Εκτός από το γενικό αυτό κανόνα, ωστόσο, υπάρχουν και εξαιρέσεις, με την έννοια ότι υπάρχουν υποθέσεις, που υπάγονται αποκλειστικά στο Ειρηνοδικείο ή το Μονομελές Πρωτοδικείο, ανεξαρτήτως της αξίας της διαφοράς (ακόμα δηλαδή και αν υπερβαίνει τα ως άνω όρια).
    Συγκεκριμένα : το Ειρηνοδικείο είναι αποκλειστικά αρμόδιο, για υποθέσεις, που απαντώνται περισσότερο στην επαρχία, σε αγροτικές περιοχές και αφορούν π.χ την πώληση ζώων ή την χρήση του νερού ή ζημιές σε δέντρα και καρπούς ή από τη χρήση δρόμων.
    Εκτός από αυτές, τις πιο εξειδικευμένες διαφορές ωστόσο, τα Ειρηνοδικεία είναι αρμόδια αποκλειστικά και για διαφορές που προκύπτουν από διαμονή σε ξενοδοχεία, από εκμετάλλευση πάρκιγνκ, από συμβάσεις μεταφοράς προσώπων καθώς και για απαιτήσεις σωματείων ή συνεταιρισμών έναντι των μελών τους.
    Το Μονομελές Πρωτοδικείο, τώρα, είναι αποκλειστικά αρμόδιο, για διαφορές από 20.000 έως όσο πάει (χωρίς ταβάνι), στις εξής -σημαντικότερες- περιπτώσεις :
-διαφορές από παροχή εξαρτημένης εργασίας (εργατικά)
-διαφορές από συλλογική σύμβαση εργασίας
-διαφορές ανάμεσα σε επαγγελματίες και βιοτέχνες, είτε μεταξύ τους, είτε με πελάτες
-διαφορές που αφορούν αμοιβές επαγγελματιών, όπως μηχανικοί, γιατροί, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, "διαιτητές", πραγματογνώμονες και διαχειριστές
-τροχαία ατυχήματα και
-ασφαλιστικές διαφορές (τόσο κοινωνικής, όσο και ιδιωτικής ασφάλισης).
     Στο Μονομελές Πρωτοδικείο, επίσης, υπάγονται αποκλειστικά, οι γαμικές διαφορές και το διαζύγιο, η διατροφή και επιμέλεια τέκνων, οι διαφορές ανάμεσα σε συνιδιοκτήτες διαμερισμάτων σε πολυκατοικία και οι διαφορές για την ακύρωση αποφάσεων σωματείων ή συνεταιρισμών.
     Πλέον το Μονομελές Πρωτοδικείο δικάζει και τις εφέσεις κατά των αποφάσεων των Ειρηνοδικείων, ενώ ό,τι περισσεύει πάει στο Πολυμελές Πρωτοδικείο.
    Αύριο θα δούμε ποιο είναι το κατά τόπον αρμόδιο Δικαστήριο.












 

τι είναι και πως τιμωρείται η υφαρπαγή ψευδούς βεβαίωσης

  Μία ποινική διάταξη, με ευρύτατη εφαρμογή και συχνή εμφάνιση στην καθημερινή πράξη, είναι και εκείνη, που τιμωρεί την υφαρπαγή ψευδούς βεβαίωσης !
  Συγκεκριμένα, ορίζεται ότι "όποιος πετυχαίνει με εξαπάτηση να βεβαιωθεί σε δημόσιο έγγραφο αναληθώς περιστατικό, που μπορεί να έχει έννομες συνέπειες, καθώς και όποιος χρησιμοποιεί την ψευδή βεβαίωση, για να εξαπατήσει άλλον σχετικά με το περιστατικό αυτό, τιμωρείται με φυλάκιση από 3 μήνες έως 2 έτη.
   Επειδή συνήθως, η υφ-αρπαγή της ψευδούς βεβαίωσης, γίνεται με χρήση άλλων πλαστών δικαιολογητικών-εγγράφων, ορίζεται περαιτέρω, ότι στις περιπτώσεις αυτές, όπου έχουμε χρήση πλαστού, η ποινή μπορεί να αυξηθεί και να φτάσει τα 5 έτη !
   Το έγκλημα θεωρείται "τετελεσμένο", από τη στιγμή, που θα βεβαιωθεί σε δημόσιο έγγραφο κάτι αναληθές, το οποίο όμως μπορεί να έχει έννομες συνέπειες, δηλ. να χρησιμοποιηθεί περαιτέρω, άσχετα δηλ. αν αυτός που το πήρε, το χρησιμοποίησε μετά ή όχι. Εξάλλου, μπορεί άλλος να το πήρε και άλλος να έκανε χρήση αυτού, οπότε έχουμε δύο ξεχωριστές περιπτώσεις εγκλημάτων, ενώ φυσικά είναι νοητή και η ηθική αυτουργία σε αυτό το αδίκημα, με την έννοια ότι κάποιος τρίτος πείθει το δράστη να πάρει ή να χρησιμοποιήσει την ψευδή βεβαίωση.
   Το αδίκημα αυτό συναντάται παντού και κατά κανόνα σε δημόσιες υπηρεσίες, που εκδίδουν πιστοποιητικά και βεβαιώσεις και συνήθως σε Πολεοδομίες, υπηρεσίες έκδοσης διαβατηρίων, αδειών οδήγησης ή αδειών παραμονής αλλοδαπών, σε τελωνεία, υπηρεσίες, όπως το ΔΙΚΑΤΣΑ ή σε σχολές πανεπιστημίου κ.ο.κ.
   Για να καταδικαστεί κάποιος, για το εν λόγω έγκλημα, θα πρέπει :
-ο δράστης να έχει δόλο, δηλαδή να χρησιμοποιεί σκοπίμως απατηλά μέσα (πλαστά έγγραφα, ψευδείς υπεύθυνες δηλώσεις κλπ), προκειμένου να βεβαιωθεί σε δημόσιο έγγραφο κάποιο ψευδές γεγονός π.χ κάποιος δηλώνει ψευδώς στην Πολεοδομία ότι το οικόπεδο είναι άρτιο και οικοδομήσιμο, προκειμένου να εκδώσει άδεια οικοδομής.
-το έγγραφο θα πρέπει να έχει τα χαρακτηριστικά δημόσιου εγγράφου, ήτοι να έχει συνταχθεί από αρμόδιο υπάλληλο, να έχει όλα τα προβλεπόμενα τυπικά στοιχεία, να ισχύει έναντι όλων και να μπορεί να επιφέρει συνέπειες. Έτσι π.χ έχει κριθεί ότι δεν αποτελεί υφαρπαγή ψευδούς βεβαίωσης, η ..προσφιλής τακτική να κτυπά ένας δημόσιος υπάλληλος την κάρτα άλλου, ο οποίος απουσιάζει, διότι δεν θεωρήθηκε η "κάρτα" δημόσιο έγγραφο, που βεβαιώνει το γεγονός της προσέλευσης ή της αποχώρησης του υπαλλήλου.
-Θα πρέπει ο δράστης να εξαπατά τον αρμόδιο υπάλληλο, ώστε να εκδώσει ψευδή βεβαίωση, με κάθε "πρόσφορο" τρόπο και πάντως όχι με κραυγαλέο, δηλαδή να είναι προφανές ότι εξαπατά, γιατί σε αυτή την περίπτωση, θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ευθύνεται αποκλειστικά ο υπάλληλος, που δεν το κατάλαβε !! Αν βέβαια ο υπάλληλος είναι "μέσα στο κόλπο", τότε πλέον μιλάμε για ψευδή βεβαίωση του υπαλλήλου (άλλο αδίκημα) και ηθική αυτουργία σε αυτή, του "ενδιαφερόμενου".
-Θα πρέπει το δημόσιο αυτό έγγραφο, όπως είπαμε, να έχει έννομες συνέπειες, διότι αν δεν έχει, αν δεν μπορεί δηλ. να χρησιμοποιηθεί περαιτέρω, για το σκοπό, για τον οποίο, "το υφάρπαξε" ο δράστης, δεν υπάρχει και ποινικό αδίκημα.
   Να σημειωθεί τέλος ότι, νομικά, η έννοια του υπαλλήλου, που εκδίδει δημόσια έγγραφα, είναι ευρύτερη εκείνης, που έχει στο μυαλό του ο μέσος άνθρωπος και περιλαμβάνει και άλλους, εκτός από τους δημόσιους, δημοτικούς κλπ υπαλλήλους : Συγκεκριμένα, δημόσιο έγγραφο είναι και το συμβόλαιο, που συντάσσεται ενώπιον συμ/φου, οπότε αν βεβαιωθεί κάτι το ψευδές σε αυτό, με εξαπάτησή του, έχουμε το εν λόγω αδίκημα, όπως επίσης και όταν ο δικηγόρος επικυρώνει ένα (αντίγραφο) έγγραφο, ενεργεί ως "υπάλληλος" και μπορεί να υπάρξει και εκεί έγκλημα, εφόσον εξαπατηθεί και βεβαιώσει ψευδώς κάτι !





 

εξω-δικαστικός συμβιβασμός : συμφέρει ή όχι ;

   Αν κάποιος έχει εμπειρία, από ακροατήρια σε αστικής φύσεως υποθέσεις, θα έχει παρατηρήσει ότι πολλές φορές ο/η Πρόεδρος, εκφωνεί τα ονόματα των διαδίκων, αλλά εκείνοι είναι άφαντοι, απουσιάζουν και η πιο λογική εξήγηση (αν και όχι η μόνη !), είναι πως "τα βρήκαν" εξωδικαστικά, οπότε δεν έχει νόημα πλέον η Δίκη.
   Ως προς το αν αξίζει να συμβιβαστεί κανείς πριν (λογικά και κατά κανόνα, διότι μετά είναι συνήθως αργά) το Δικαστήριο, η απάντηση δεν μπορεί να είναι φυσικά απόλυτη, ένα ξερό "ναι" ή "όχι", διότι εξαρτάται κάθε φορά από τα δεδομένα της κάθε υπόθεσης.
   Στη δικηγορική πιάτσα, ακούγεται η έκφραση ότι "ο χειρότερος συμβιβασμός είναι προτιμότερος από την καλύτερη δικαστική απόφαση" (ή κάπως έτσι) και ενέχει μεγάλη δόση αλήθειας.
   Ο συμβιβασμός, συμφέρει και τον ενάγοντα, διότι "κάλλιο 5 και στο χέρι..", τα Δικαστήρια αργούν πολύ, ο εναγόμενος μπορεί να αποβιώσει ή να χρεωκοπήσει κλπ, αλλά και -πρωτίστως- τον εναγόμενο, διότι γλιτώνει δικαστικά έξοδα, τόκους υπερημερίας και ένα μέρος του κεφαλαίου.
    Είναι γνωστό ότι οι αγωγές -κατά κανόνα- είναι "παραφουσκωμένες", με τη .."λογική" ότι πολλά ζητάς, πολλά παίρνεις, ενώ εμπειρικά έχει διαμορφωθεί ένας άτυπος κανόνας, ότι ο συμβιβασμός γενικά γίνεται στο 70% επί του αιτουμένου -δικαστικά- ποσού.
    Ο κανόνας αυτός δεν είναι απόλυτος, είναι πάντα θέμα συμφωνίας, ενώ είναι σημαντικό να ρυθμιστούν και άλλα ζητήματα, όπως αν θα καταβληθούν ή όχι τόκοι, αν θα πληρωθούν ή όχι δικαστικά έξοδα, σε πόσες δόσεις θα γίνει η εξόφληση κλπ.
    Στο σημείο αυτό, θέλω να καταθέσω ένα πρακτικό παράδειγμα, για τα οφέλη του συμβιβασμού, από προσωπική εμπειρία :
    Η εντολέας μου, είχε εργαστεί στην κουζίνα πιτσαρίας και κάναμε αγωγή, επιδικάστηκε ένα ποσόν, γύρω στις 10.000 ευρώ (πλέον τόκων και εξόδων, άλλα 2.000 σχεδόν).
    Προτείναμε στην αντίδικο, που λειτουργούσε ως Ο.Ε, συμβιβασμό, ως μη οφείλαμε, επειδή δεν είχε φανερά περιουσιακά στοιχεία βασικά, ακόμα και μετά την έκδοση της απόφασης !
     Η εντολέας μου, ήταν ικανοποιημένη με 8.000 (από 12.000 !), ενώ εκείνοι δεν έδιναν πάνω από 7.000, με συνέπεια ο συμβιβασμός να ναυαγήσει, εξαιτίας της ξεροκεφαλιάς και του πείσματος των αντιδίκων.
     Το αποτέλεσμα ήταν το εξής : επέβαλα κατάσχεση σε ακίνητο, που ανήκε στους ομορρύθμους εταίρους, αφού αυτοί ευθύνονται με την ατομική-προσωπική τους περιουσία, για τα χρέη της Ο.Ε, στο ..χωριό της καταγωγής τους, με συνέπεια να αναγκαστούν να πληρώσουν τελικά (μαζί με τα έξοδα κατάσχεσης κλπ) το ωραίο ποσόν των 15.000 !
     Πλήρωσαν δηλαδή σχεδόν τα διπλάσια, επειδή δε φέρθηκαν έξυπνα και δε συμβιβάστηκαν (φαντάζομαι ότι δεν μπορούσαν να υποψιαστούν ότι θα ..ξετρύπωνα το ακίνητο στο χωριό). Το κερασάκι στην τούρτα, ήρθε όταν ο αντίδικος, μου πρότεινε να συνεργαστούμε στο μέλλον (χαχα). Μεγαλύτερη αναγνώριση από αυτή, δεν υπάρχει, όταν "σε παραδέχεται" ο -ας πούμε- εχθρός και αναγνωρίζει την αξία σου.
    Το ζήτημα αυτό -του συμβιβασμού- βέβαια είναι μεγάλο, με πολλές προεκτάσεις, που δε γίνεται να αναλυθούν στα πλαίσια μίας σύντομης ανάρτησης, ωστόσο αυτό που πρέπει να μείνει ως επιμύθιο, είναι το εξής : ότι ένας καλός-σωστός δικηγόρος, πρέπει να συμβουλεύει σωστά τον πελάτη του και όποτε κρίνει αναγκαίο, να του προτείνει συμβιβασμό (άσχετα αν αυτό συνεπάγεται ζημία για τον ίδιο το δικηγόρο, από χαμένες παραστάσεις σε Δικαστήρια).
     Διότι, πιο σημαντικό από το να κερδίζεις μία μάχη, είναι η ικανότητα να διακρίνεις και ποιες μάχες αξίζει να δώσεις και πότε να απλά να υποχωρήσεις, εξασφαλίζοντας όσον το δυνατόν μεγαλύτερα οφέλη ή περιορίζοντας αντίστοιχα τις απώλειες.
    Εννοείται, ότι για να υπάρξει συμβιβασμός, πρέπει απαραίτητα :
-ο εναγόμενος να έχει τα ..χρήματα (ή έστω περιουσία ικανή)
-η αγωγή να είναι ορθή νομικά και φυσικά βάσιμη (το χρέος δηλ. να υφίσταται, να είναι υπαρκτό-πραγματικό) και
-ο ενάγων να διαθέτει τα αναγκαία αποδεικτικά μέσα !
     Αν π.χ η αγωγή είναι αόριστη και απορριπτέα ή δεν υπάρχουν αποδείξεις ή απευθύνεται σε αναρμόδιο Δικαστήριο, θα ήταν τρέλα να συμβιβαστείς, ωστόσο αυτό που μετράει, είναι η ΟΥΣΙΑ, όχι τα τυπικά λάθη (που διορθώνονται).
      ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΟΝΟΝ ΑΝ Ο ΕΝΑΓΩΝ ΕΧΕΙ -ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ- ΔΙΚΙΟ και οι απαιτήσεις του είναι νόμιμες, λογικές και όχι παραφουσκωμένες !
      Από την άλλη, αν ο εναγόμενος έχει ενστάσεις (π.χ ότι το προϊόν ήταν ελαττωματικό ή ότι έχει μερικώς εξοφλήσει Κ.Ο.Κ), αλλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να τις αποδείξει, ο συμβιβασμός είναι και πάλι μονόδρομος.
     







 

να πάει και να μην ξανάρθει !!

    Είχε πλάκα προχθές, να ακούω σε "ρεπορτάζ του δρόμου" για την Κρίση, στο δελτίο ειδήσεων τηλεοπτικού σταθμού, μία ευειδή, σχετικά νέα και ξανθιά (έχει φαίνεται και αυτό τη σημασία του) γυναίκα, να δηλώνει, όλο νόημα, στην κάμερα  : "Θέλουμε πίσω την Ελλάδα, που ξέραμε" !
    Είχα καιρό να ακούσω τόσο μεγάλη μαλακία και αποδεικνύεται ΣΥΝΕΧΩΣ ότι οι περισσότεροι ζουν ακόμα στον κόσμο τους, δεν έχουν καταλάβει ΤΙΠΟΤΑ, από αυτά που συμβαίνουν, τα τελευταία χρόνια στη χώρα.
     Ποια Ελλάδα θέλεις πίσω κυρία μου ;; Την Ελλάδα, όπου οι "τυφλοί" οδηγούν αυτοκίνητα και μηχανές, αυτή, όπου ο "νεκρός" κάθε μήνα πάει στην τράπεζα για να εισπράξει τη σύνταξή του, εκείνη, όπου εισπράττουν υπερωρίες αυτοί, που δε δουλεύουν καν 8ωρο ή μήπως αυτή όπου ο νυχτοφύλακας και η καθαρίστρια σε ΔΕΚΟ, παίρνει τα διπλάσια (και παραπάνω) από το γιατρό, το δικηγόρο και άλλους, που έφτυσαν αίμα και οι γονείς τους ξόδεψαν εκατομμύρια, για να σπουδάσουν ;;
     'Οσο έφταναν τα δανεικά, είχαμε ΟΛΟΙ βολευτεί σε αυτή, τη "μακάρια" κατάσταση, κανείς δε διαμαρτυρόταν, γιατί λίγο-πολύ, όλοι περνούσαν, άλλοι με ψωμί και άλλοι με παντεσπάνι !
      Τώρα, που έσκασε η φούσκα, τώρα που άνοιξε επιτέλους ο ΒΟΘΡΟΣ και αποκαλύφτηκε το μέγεθος της σαπίλας, της διαφθοράς, της αναξιοκρατίας, τώρα που ΞΕΣΤΡΑΒΩΘΗΚΑΜΕ και είδαμε επιτέλους την πραγματικότητα, θα ξαναγυρίσουμε πίσω, στο ψέμα ;;
       Όχι, αγαπητή ξανθιά κυρία, δεν είναι αυτή η Ελλάδα, που θέλουμε, η "παλιά", η βουτηγμένη στα σκατά έως το κεφάλι, ο περίγελος του πλανήτη, δε θέλουμε να ντρεπόμαστε, να πούμε ότι είμαστε Έλληνες και όλοι να μας κοιτάνε με λύπηση ή αηδία !
       Η Ελλάδα, που κατέστρεψαν μόλις 2 οικογένειες πολιτικών, η "Ελλάδα που ξέραμε" μέχρι χθες να πάει στον αγύριστο ! Δεν είναι δυνατόν να νοσταλγείς κάτι τόσο αρρωστημένο και σάπιο, εκτός ...αν είσαι και εσύ το ίδιο.
       Η αλήθεια βέβαια είναι ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται, δεν είναι η πρώτη φορά, που χρεοκοπούμε και δεν θα είναι και η τελευταία ίσως, φαίνεται ότι έχουμε τη διαφθορά και την απάτη στο DNA μας, τι να πει κανείς ;
       Η Γερμανία ισοπεδώθηκε στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τώρα, 70 μόλις χρόνια μετά, έγινε παγκόσμια υπερδύναμη, εμείς πότε θα γίνουμε άνθρωποι ; Πότε θα κάνουμε επιτέλους το σωστό ; Πότε θα εφαρμοστούν οι Νόμοι ; Πότε θα σταματήσει ο καθένας να κλέβει τον άλλον ή το Κράτος ;
        Δεν θέλω να απαντήσω "ΠΟΤΕ", με ένα απαισιόδοξο μήνυμα, γιατί πιστεύω ότι ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει, προς το καλύτερο, αν υπάρχει θέληση και -κυρίως- με ορθή καθοδήγηση, διότι ΟΙ ΗΓΕΣΙΕΣ, είναι εκείνες, που θα πρέπει να δώσουν το καλό παράδειγμα : Με φαύλη ηγεσία, έχεις φαύλη χώρα και φαύλο λαό, δεν μπορεί το δέντρο να είναι άρρωστο και οι καρποί υγιείς !

αποχή δικηγόρων, στατιστικές και άλλα ψέμματα !!

    Έχει πλάκα, όταν διαβάζουμε στις ειδήσεις, ότι "οι δικηγόροι αποφάσισαν αποχή", διότι πολύ απλά κανένας δε μας ρωτάει, αν θέλουμε να απέχουμε ή όχι, αποφασίζουν (και διατάσσουν) άλλοι για μας !
    Αποφασίζουν καμιά 10ριά δικηγόροι, οι οποίοι έχουν επιλύσει το βιοποριστικό τους πρόβλημα και δουλεύουν (αν δουλεύουν) από χόμπι και ασχολούνται με αυτό, που ξέρουν να κάνουν καλύτερα : δημόσιες σχέσεις.
    Δεν τους απασχολεί η ζημιά, την οποία υφίστανται οι (μάχιμοι) δικηγόροι, από την αναβολή των υποθέσεων, αν θα έχουν χρήματα, να πληρώσουν το ενοίκιό τους και τα λοιπά έξοδα, ούτε αν ο πολίτης θα αναγκαστεί να περιμένει, από μερικούς μήνες έως μερικά χρόνια, για να βρει το δίκιο του !
    Έχω ξαναπεί ότι οι αποχές ουδέν πρόβλημα επιλύουν, αντίθετα δημιουργούν προβλήματα και δε βλέπω το λόγο να γίνονται, εκτός αν είμαι τόσο χαζός ή στραβός και δεν τον βλέπω.
     Κάποιος είχε πει ότι "υπάρχουν τα ψέμματα και υπάρχουν και οι στατιστικές", υπονοώντας ότι είναι το ίδιο και επιβεβαιώνεται διαρκώς, διότι οι αριθμοί παρουσιάζουν συχνά μία "μαγική" εικόνα, που πόρρω απέχει από την πραγματικότητα.
     Αναφέρομαι σε δήλωση του ΔΣΑ, ο οποίος προκειμένου να αποδείξει στην κυβέρνηση ότι οι δικηγόροι ..πένονται, αναφέρει πως 7.500 και πλέον δικηγόροι, δεν έχουν ούτε μία παράσταση σε Δικαστήριο, το χρόνο.
     Μεγαλύτερο ΨΕΜΑ και απάτη, από αυτό, δεν υπάρχει, διότι :
-όσοι δεν κάνουν παραστάσεις, δεν κάνουν από ΕΠΙΛΟΓΗ τους, είτε γιατί δεν θέλουν, είτε γιατί δεν ..μπορούν και συχνά βγάζουν πολύ περισσότερα από όσους κάνουν ! Μιλάμε για δικηγόρους, που εργάζονται ως εσωτερικοί συνεργάτες σε γραφεία ή εταιρίες ή άλλα νομικά πρόσωπα, για αυτούς, που "ψειρίζουν" (χοντρά) αλλοδαπούς ή άτομα προς συνταξιοδότηση, για να πάνε σε δημόσιες υπηρεσίες και να κάνουν απλές διεκπεραιωτικές εργασίες κλπ. Επιπλέον, πολλοί από αυτούς δεν έχουν καν γραφείο, επομένως δεν έχουν πάγια λειτουργικά έξοδα.
-ένας πολύ μεγάλος αριθμός "δικηγόρων", είναι απλά εγγεγραμένοι στο μητρώο, για να εισπράττουν 2 φορές το χρόνο, το (πενιχρό πλέον) μέρισμα ή ..να κάνουν εκλογές, αλλά ασχολούνται με ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί : χορό, τραγούδι, θέατρο, οικιακά, εκδρομές κλπ.
     Η αλήθεια επομένως, κύριε Πρόεδρε του ΔΣΑ, είναι πολύ διαφορετική, από αυτή που παρουσιάζετε και θέλω να πιστεύω ότι τη γνωρίζετε, είναι μία αλήθεια σκληρή και ντροπιαστική για το κατάντημα του Δικηγορικού Συλλόγου και καλό είναι να αφήσουμε τις αποχές και να δούμε πως μπορούμε να συμμαζέψουμε "τα του οίκου μας", ώστε να βοηθούνται εκείνοι, που πραγματικά έχουν ανάγκη (κυρίως νέοι και μάχιμοι) και όχι οι κυριούλες των βορείων προαστίων, που έκαναν τον πλούσιο γάμο και έλυσαν το πρόβλημά τους !










 

κακόβουλη βλασφημία και συναφή αδικήματα

    Με αφορμή τις δύο πρόσφατες περιπτώσεις βλασφημίας, μία μέσω facebook (απορώ πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, που ασχολούνται με αυτό το πράγμα !) και μία μέσω ελεεινής θεατρικής παράστασης, στο θέατρο "Χυτήριο", να δούμε τι είναι και πως τιμωρούνται τα σχετικά "θρησκευτικά" ποινικά αδικήματα.
    Συγκεκριμένα ορίζεται ότι : όποιος δημόσια και κακόβουλα, βρίζει, με οποιονδήποτε τρόπο, το Θεό, τιμωρείται με φυλάκιση, μέχρι 2 έτη.
    Υπάρχει και η πιο ελαφρά μορφή, που καταλαμβάνει όσες περιπτώσεις, δεν μπορούν ενταχθούν στην πρώτη μορφή του αδικήματος και συγκεκριμένα όλες τις περιπτώσεις, όπου κάποιος δημόσια, εκδηλώνει έλλειψη σεβασμού στα Θεία (γενικότερα), με βλασφημία. Στην περίπτωση αυτή, όπου ανήκει και η πλέον συνηθισμένη μορφή βλασφημίας, όπου κάποιος υβρίζει το πρόσωπο του Χριστού ή της Παναγίας, όταν του φταίει κάτι ή κάποιος άλλος, η ποινή είναι φυλάκιση, έως 3 μήνες.
     Στην πρώτη μορφή, τη βαρύτερη, εντάσσονται περιπτώσεις, όπως οι κατά καιρούς θεατρικές παραστάσεις ή βιβλία, τα οποία ευθέως στρέφονται κατά του προσώπου ενός θρησκευτικού ηγέτη ή εναντίον ορισμένης θρησκείας και προσβάλλουν το θρησκευτικό συναίσθημα και την ευλάβεια των πιστών.
     Τα σχετικά αδικήματα, εντάσσονται στο κεφάλαιο του ποινικού κώδικα, με τίτλο "επιβουλή της θρησκευτικής ειρήνης" και έχουν σκοπό να προστατεύσουν όχι μόνον την επικρατούσα και αληθινή Ορθόδοξη Πίστη μας, αλλά και κάθε αναγνωρισμένη θρησκεία !
      Όλοι έχουμε δει κατά καιρούς και πολύ πρόσφατα, τι ολέθριες συνέπειες έχει η κακόβουλη βλασφημία, στις μουσουλμανικές ιδίως Χώρες, πρόκειται επομένως για σοβαρό αδίκημα, διότι μπορεί να διασαλεύσει τη δημόσια τάξη και ασφάλεια, με νεκρούς, καταστροφές κλπ.
      Η κατοχυρωμένη ανεξιθρησκεία, δε σημαίνει φυσικά ότι μπορεί κανείς να καθυβρίζει τις θρησκείες και να προσβάλλει το θρησκευτικό αίσθημα των πιστών, οι οποίοι δικαιολογημένα εξεγείρονται.
      Ο όρος "δημόσια", έχει την έννοια, σε αόριστο αριθμό προσώπων, όχι δηλαδή απαραίτητα ενώπιον τρίτων, αρκεί ότι η πράξη τελέστηκε με τρόπο, όπου μπορούσε αόριστος αριθμός προσώπων, να λάβει γνώση της βλασφημίας !
     Υπάρχει μετά η καθύβριση θρησκευμάτων, όπου ορίζεται ότι όποιος δημόσια και κακόβουλα καθυβρίζει την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού ή άλλη θρησκεία, ανεκτή στην Ελλάδα, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι 2 έτη.
      Η διατάραξη θρησκευτικών συναθροίσεων, επισύρει επίσης την ίδια ποινή (φυλάκιση έως 2 έτη) και έχει την έννοια της διατάραξης ή παρεμπόδισης ή με άλλο τρόπο διασάλευσης, με υβριστικές και ανάρμοστες πράξεις, μίας λειτουργίας όχι μόνον σε Ορθόδοξο Ναό, αλλά και σε κάθε τόπο, όπου συναθροίζονται πιστοί, κάθε ανεκτής από το πολίτευμα, θρησκείας.
      Τέλος, υπάρχει και το αδίκημα, που καλείται περιύβριση νεκρού, το οποίο τιμωρείται με την ίδια ποινή (φυλάκιση έως 2 έτη), όταν ο δράστης αφαιρεί αυθαίρετα ολόκληρο πτώμα ή μέλη του ή ενεργεί πράξεις ανάρμοστες και υβριστικές πάνω σε αυτά ή πάνω σε τάφο.
       Εδώ υπάγονται οι περιπτώσεις, που ο δολοφόνος τεμαχίζει το πτώμα, για να εξαφανίσει τα ίχνη του εγκλήματος, αλλά και αρρωστημένες καταστάσεις, όπως σεξ με νεκρή γυναίκα !








 

τα κεφάλια μέσα και το νου σας !

   Σήμερα, θα κάνω πάλι ένα γενικότερο, πολιτικής φύσεως, σχόλιο, αφού ζούμε σε ελεύθερο-δημοκρατικό καθεστώς, όπου ισχύει η ελευθερία της γνώμης και η δημοσιοποίησή της.
   Αυτό που ζούμε, στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια, στη μετά ΔΝΤ εποχή, δεν έχει προηγούμενο και πραγματικά, για κάποιον που μπορεί να το βλέπει "ουδέτερα", ως τρίτος παρατηρητής, είναι τουλάχιστον διασκεδαστικό, αν όχι απολαυστικό !
    Μιλάω για τους "αγανακτισμένους", αυτούς που "αδικούνται" από τα μέτρα, που κλείνουν τους δρόμους και κάνουν απεργίες, εναντίον του "συστήματος" : είναι ΟΙ ΙΔΙΟΙ, που τόσα χρόνια, βολεύονταν με αυτό το σύστημα, που έχουν φάει τον άμπακο, τα "ορφανά" (για να μην πω μπάσταρδα) του παπανδρεϊσμού, του ισχύοντος δηλαδή -ακόμα, δυστυχώς- πολιτικού συστήματος.
     Είναι σαν να κινούνται τα χέρια να χτυπήσουν το κεφάλι του ίδιου ανθρώπου και θέλω να τους πω : χαλαρώστε, διότι ποτέ δεν χτυπάς το χέρι, που σε τάϊζε και σε ταΐζει.
     Εκείνοι όλοι, οι οποίοι πραγματικά θίγονται, από τα οριζόντια και επομένως άδικα, μέτρα, είναι όσοι δεν έβαλαν το δάκτυλο στο μέλι και προτίμησαν το φτωχό, αλλά έντιμο δρόμο της ..αξιοπρέπειας και η ειρωνεία είναι ότι αυτοί υπομένουν τα μέτρα, με στωϊκότητα και αδιαμαρτύρητα (έως πότε ;).
     Αυτή είναι η τελευταία μας -κυριολεκτικά- ευκαιρία να ξαναγίνουμε άνθρωποι και είναι λυπηρό ότι υπάρχουν και προβάλλονται -από δημοσιογράφους, που ενδιαφέρονται μόνον για "νούμερα", όπως οι ίδιοι- οι κάθε λογής τσίπρες, δηλαδή δημαγωγοί, που θέλουν να γυρίσουν τη χώρα 100 χρόνια πίσω, το λιγότερο.
     Το γνωστό και μη εξαιρετέο σύνθημα "ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά", οφείλει να αντικατασταθεί πλέον, από το          "ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει αριστερά, σοσιαλ(η)σμός και σοσιαλ(η)στές" !
      Είναι γνωστό ότι τα προβλήματα δεν εξαφανίζονται, ούτε με το να τα ξεχνάμε, ούτε με το να κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε, απαιτούν λύσεις και μάλιστα δραστικές, διότι ένα ωραίο πρωί "σκάνε" ακάλεστα και σου χτυπάνε την πόρτα : για να χρησιμοποιήσω και ένα παράδειγμα από την τρέχουσα επικαιρότητα, ο μακαρίτης στη Λαμία, ήξερε ότι η γυναίκα του είναι καριόλα, ήξερε ότι τον απατάει, αλλά αρνιόταν -πεισματικά και μόνον- να της δώσει το γαμημένο το διαζύγιο, με συνέπεια να κοιμηθεί και ..να μην ξυπνήσει ποτέ !!
      Ή θα αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα κατάματα ή θα συνεχίσουμε να κάνουμε ότι δεν υπάρχουν, με ολέθρια αποτελέσματα : και καλά όταν το κάνει αυτό ένα άτομο, οι συνέπειες περιορίζονται στον ίδιο και σε κοντινά πρόσωπα, αλλά όταν το κάνει ένας πολιτικός, που υποτίθεται
ότι έχει ορκιστεί να φυλάττει τα συμφέροντα της πατρίδας, τότε οι συνέπειες "διαχέονται" σε όλη την κοινωνία (ο όρκος βέβαια καμία ή ελάχιστη αξία έχει για τους άθεους του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ) .
       Όπως βλέπω τα πράγματα επομένως, με το φτωχό μου μυαλό, ο εχθρός, η απειλή δεν είναι ούτε το ΔΝΤ, ούτε η ΕΕ, ούτε η τρόϊκα, αλλά οι κάθε είδους τσίπρες, οι δημαγωγοί και λαοπλάνοι, που νομίζουν ότι ο κόσμος ακόμα τρώει κουτόχορτο : σε αυτούς λοιπόν, θέλω να πω "το νου σας", γιατί ακόμα και αυτοί, που τώρα "κοιμούνται" και σας ανέχονται, μπορεί μία μέρα να ξυπνήσουν και να ξυπνήσουν στραβά και τότε να δω που θα τρέχετε να κρυφτείτε...
     Δεν είμαι νεοδημοκράτης, ξαναλέω, απλά ένας φιλελεύθερος πολίτης.

ελευθέρωση φυλακισμένου και απόδραση κρατουμένου : ορισμοί και ποινές

   Με αφορμή την είδηση του σχηματισμού δικογραφίας, σε βάρος βουλευτή της Χρυσής Αυγής, ο οποίος απέσπασε κρατούμενο, από τα χέρια των αστυνομικών και τον ελευθέρωσε, ας δούμε τι προβλέπει σχετικά ο ποινικός μας κώδικας !
   Το εν λόγω αδίκημα, ονομάζεται "ελευθέρωση φυλακισμένου" και ορίζεται ως εξής : όποιος με πρόθεση ελευθερώνει φυλακισμένο ή άλλον που κρατείται με διαταγή της Αρχής, τιμωρείται με φυλάκιση, από 2 έως 5 χρόνια.
   Μιλάμε, για την εκ προθέσεως απελευθέρωση κρατουμένου επομένως, διότι υπάρχει και η "ελευθέρωση" εξ αμελείας : πρόκειται για τις περιπτώσεις εκείνες, όπου ο κρατούμενος το σκάει από κρατητήρια, αστυνομικά τμήματα, μεταγωγές κλπ., λόγω ανεπαρκούς φύλαξης ή αμέλειας του δεσμοφύλακα.
    Συγκεκριμένα, ορίζεται ότι εκείνος, που ήταν υπεύθυνος-υπόχρεος να φυλάξει εκείνον, που απέδρασε, εξ αιτίας δικής του αμέλειας, τιμωρείται με φυλάκιση, ήτοι από 10 μέρες έως 5 χρόνια.
   Ο υπαίτιος μένει ατιμώρητος, αν βρει και συλλάβει εκείνον που απέδρασε, μέσα σε 15 μέρες !
   Αυτός είναι και ο λόγος, που όσοι συλλαμβάνονται, μετά από απόδραση, οδηγούνται στον Εισαγγελέα, με ...μαυρισμένα μάτια, από το ξύλο, που έχουν φάει από τους αστυνομικούς-φρουρούς, οι οποίοι είχαν βρει το μπελά τους και χάσει την ηρεμία τους, με την απόδραση !
   Πάντως, σε σχετικό βίντεο, που είδα στο διαδίκτυο (newsit.gr), θεωρώ υπερβολική και άσκοπη τη δίωξη του βουλευτή, καθόσον αυτός φαίνεται μεν να απομακρύνει το συλληφθέντα από την κλούβα, ωστόσο μετά, ο συλληφθείς, δεν απομακρύνθηκε από το σημείο και ήταν πολύ ευχερής η εκ νέου σύλληψή του !
    Αλοίμονο εξάλλου, αν ένας άνθρωπος μπορούσε να "σώσει" έναν κρατούμενο, από τόσους αστυνομικούς (υποθέτω ότι υπήρχαν ..αρκετοί στο σημείο) και μάλιστα μόνος του ή έστω με κανά δυο άλλους βουλευτές ή μέλη της Χ.Α...
     Η απόδραση τώρα φυλακισμένου ή κρατουμένου, επισύρει (για τον ίδιο) ποινή φυλάκισης μέχρι ένα έτος και η ποινή εκτελείται ολόκληρη, μετά την έκτιση της ποινής, για την οποία ήταν φυλακισμένος ή εκείνης, που θα του επιβληθεί, για την πράξη, για την οποία ήταν κρατούμενος.
     Το παράδοξο είναι ότι ενώ ο αποδράσας τιμωρείται με αυτή, τη σχετικά ελαφριά ποινή, όποιος άλλος τυχόν συμμετείχε στην απόδραση, τιμωρείται με φυλάκιση από 2 έως 5 χρόνια, δηλαδή πολύ αυστηρότερα !!
     Ενώ, αν ο συμμέτοχος είναι σωφρονιστικός ή αστυνομικός υπάλληλος, τιμωρείται, σε βαθμό κακουργήματος, με κάθειρξη, από 5 έως 10 έτη !
     Όλοι θυμόμαστε περιπτώσεις συμμετοχής σε απόδραση, Αλβανού κακοποιού, ο οποίος απέδρασε από τον Κορυδαλλό με ..ελικόπτερο.








 

βιασμός με σκουπο(;)ξυλο !

    Από χθες που διάβασα την είδηση, που μας έρχεται, για άλλη μια φορά από την Κρήτη, σπάω το κεφάλι μου και προσπαθώ να καταλάβω για ποιο αδίκημα τελικά καταδικάστηκαν οι 2 δράστες, σε μια τόσο μικρή, όμως ποινή (4 έτη) και μάλιστα με την έφεση να έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα !
    Σίγουρα, το ρεπορτάζ είναι ελλιπές : το μόνο βέβαιο, είναι ότι οι δύο κατηγορούμενοι άντρες, δικάζονταν για το βιασμό μίας γυναίκας, με πολλές όμως ιδιαιτερότητες !
    Συγκεκριμένα, κατηγορούνταν ότι εισήγαγαν ένα ξύλο (έτσι γενικά) στον κόλπο της γυναίκας, μετά από -κοινή- χρήση ναρκωτικών, δεν υπήρξε δηλαδή συνουσία, ωστόσο αυτό, όπως έχουμε ξαναπεί, δεν είναι απαραίτητο : βιασμός υπάρχει και όταν κανείς επιχειρεί, χωρίς τη θέληση του άλλου, όχι μόνο συνουσία, αλλά και άλλες ασελγείς πράξεις.
     Έτσι π.χ είναι βιασμός, όταν ο δράστης, υπό την απειλή μαχαιριού, αναγκάζει γυναίκα ή άνδρα σε πεοθηλασμό και εκσπερματώνει στο στόμα του θύματος. Εδώ εξάλλου, η εισαγωγή ξύλου, στο γυναικείο κόλπο, συνιστά βάναυση επέμβαση στη σεξουαλική και όχι μόνον σφαίρα και ελευθερία του θύματος, σκληρή και ταπεινωτική επέμβαση στο γυναικείο σώμα, εφόσον φυσικά δεν υπάρχει συναίνεση !
     Για το λόγο αυτό, φαντάζει εξωπραγματικά μικρή, η ποινή των 4 ετών με αναστολή και εικάζω ότι υπήρξε μετατροπή της κατηγορίας, από βιασμό, σε κάτι άλλο (π.χ κατάχρηση σε ασέλγεια).
     Ασφαλώς θα έπαιξε ρόλο η προηγούμενη κατανάλωση ναρκωτικών ουσιών και δε διευκρινίζεται στο ρεπορτάζ, αν υπήρξε άσκηση βίας ή όχι, στο θύμα.
      Σε κάθε περίπτωση, αν υποθέσουμε ότι θεωρήθηκε πως οι κατηγορούμενοι απλά εκμεταλλεύτηκαν την ευάλωτη θέση της γυναίκας, λόγω κατανάλωσης ουσιών και πάλι θα μιλούσαμε για κακούργημα και πάλι η ποινή των 4 ετών, φαντάζει μικρή.
     Διότι εδώ μιλάμε για ασελγή πράξη και μάλιστα βάναυση και όχι για απλή προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας, με θωπείες κλπ ! Να σημειωθεί δε ότι η γυναίκα νοσηλεύτηκε ..στην εντατική Νοσοκομείου, μετά το συμβάν, ενώ οι δράστες ήταν δύο, που είναι επιβαρυντική περίσταση!
      Μπορεί η γυναίκα στην κατάθεσή της, να έπεσε σε αντιφάσεις και να είχε μία σχετικά αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, αλλά τα ερωτήματα και οι απορίες παραμένουν : για ποιο αδίκημα τελικά καταδικάστηκαν και αν αναγνωρίστηκαν ελαφρυντικά !
     Πρόκειται σίγουρα για πρωτότυπη, σπάνια και ενδιαφέρουσα νομικά περίπτωση και γι' αυτό, αν τύχει και διαβάσει το κείμενο, κάποιος δικηγόρος από Ηράκλειο Κρήτης ή κάποιος τελοσπάντων, που γνωρίζει περισσότερες (νομικές) λεπτομέρειες της υπόθεσης, παρακαλώ να γράψει εδώ !
    









 

οι ποινές για βασανιστήρια !!

     Η σημερινή ανάρτηση, αφορά, κατά βάση αστυνομικούς και στρατιωτικούς υπαλλήλους, που ασχολούνται με τη δίωξη ή ανάκριση αξιόποινων πράξεων, με τη φύλαξη, μεταγωγή και γενικά επιμέλεια κρατουμένων (αλλά κατ΄επέκταση και όσους βρίσκονται από την άλλη πλευρά, αυτή του κατηγορουμένου-κρατουμένου).
    Χρειάζεται μεγάλη προσοχή, διότι ο ποινικός μας Κώδικας, προβλέπει εξαιρετικά αυστηρές ποινές, για όσους χρησιμοποιούν βασανιστήρια, εναντίον προσώπων, προκειμένου να αποσπάσουν από αυτά ομολογία ή κατάθεση ή πληροφορία ή με σκοπό τιμωρίας ή εκφοβισμού του ιδίου ή τρίτων (όλοι έχουμε δει περιπτώσεις κρατουμένων να οδηγούνται στις δικαστικές Αρχές, με εμφανή τα σημάδια κακοποίησης στο πρόσωπο, ειδικά όταν το αδίκημα στρεφόταν κατά ..αστυνομικού ή σε περιπτώσεις ..απόδρασης-για το λόγο ότι οι αστυνομικοί βρίσκουν το μπελά τους).
    Η γενικά προβλεπόμενη ποινή είναι αυτή της κάθειρξης, που σημαίνει από 5 έως 20 έτη !
    Βασανιστήρια συνιστούν, κάθε μεθοδευμένη πρόκληση έντονου σωματικού πόνου ή σωματικής εξάντλησης ή ψυχικού πόνου, καθώς και κάθε παράνομη χρησιμοποίηση χημικών, ναρκωτικών ή άλλων μέσων, προκειμένου να κάμψουν τη βούληση του θύματος.
    Περιπτώσεις ελαφρότερης μορφής προσβολών, όπως η χρησιμοποίηση ανιχνευτή αλήθειας ή η παρατεταμένη απομόνωση ή η (σοβαρή) προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας, τιμωρούνται ως πλημμελήματα, με φυλάκιση από 3 έως 5 χρόνια, ωστόσο. Και οι περιπτώσεις αυτές, όμως, μετατρέπονται σε κακουργήματα, εφόσον συντρέχει μία από τις 3 τελευταίες, παρακάτω, περιστάσεις και τιμωρούνται με κάθειρξη, από 5 έως 10 χρόνια.
    Διακεκριμένες περιπτώσεις βασανιστηρίων, που τιμωρούνται με κάθειρξη, από 10 έως 20 έτη, συνιστούν :
-η χρησιμοποίηση μέσων ή μεθόδων συστηματικού βασανισμού, όπως το ηλεκτροσόκ, η φάλαγγα (κτυπήματα δηλ. στα πέλματα), η εικονική εκτέλεση ή οι παραισθησιογόνες ουσίες !
-η βαριά σωματική βλάβη του θύματος, ως συνέπεια των βασανισμών
-η τέλεση κατά συνήθεια ή από δράστη, ο οποίος, με βάση τις περιστάσεις, κρίνεται ως ..ιδιαιτέρως επικίνδυνος και
-η ιδιότητα του προϊσταμένου, ο οποίος δίνει εντολές βασανισμού.
    Εννοείται πως, αν το θύμα αποβιώσει, επιβάλλεται ισόβια κάθειρξη !
    Τέλος, να σημειώσουμε και τα εξής :
-σε περιπτώσεις βασανιστηρίων, ο δράστης-κατηγορούμενος, δεν μπορεί να επικαλεστεί υπέρ του, ότι συνέτρεχε κατάσταση ανάγκης ή ότι εκτελούσε εντολές, προϋποθέσεις, που σε άλλα αδικήματα, οδηγούν σε απαλλαγή !
-Αν τα βασανιστήρια τελούνται, υπό καθεστώς ..σφετερισμού της λαϊκής κυριαρχίας, η παραγραφή των σχετικών αδικημάτων, ξεκινά, όταν αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία !
-Προβλέπεται για τους δράστες και στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων, απώλεια αξιωμάτων, παρασήμων κλπ. ως παρεπόμενες ποινές και
-Αν ο παθών ή οι συγγενείς του, αξιώσουν αποζημίωση ηθικής βλάβη ή ψυχικής οδύνης, αντίστοιχα, εκτός από το Δημόσιο, ευθύνεται ΚΑΙ ο ίδιος ο δράστης !!







 

πώληση από απόσταση και δικαιώματα καταναλωτή !

   Τα τελευταία χρόνια, αυξάνονται διαρκώς οι επιχειρήσεις, που πωλούν τα προϊόντα τους, από απόσταση και κυρίως μέσω ίντερνετ, τηλεόρασης (τηλε-πωλήσεις) ή τηλεφώνου, ορισμένες μάλιστα δεν διαθέτουν καν "φυσικό" κατάστημα, ενώ -τα μικρότερα κυρίως- τηλεοπτικά κανάλια, συντηρούνται από τις τηλεπωλήσεις (καλλυντικά, κοσμήματα, εντομοκτόνα, βιβλία, είδη γυμναστικής και αδυνατίσματος, πιεσόμετρα, μηχανές όζοντος κ.ο.κ).
    Στο ίντερνετ βέβαια, δραστηριοποιούνται και μεγάλες-σοβαρές επιχειρήσεις, αλλά και αρκετοί απατεώνες, όπως αποδεικνύεται συχνά και γι' αυτό χρειάζεται προσοχή και να ξέρουμε τα δικαιώματά μας.
    Αυτά που χρειάζεται να ξέρει κανείς, είναι -βασικά- τα εξής :
-Η πώληση είναι άκυρη, εφόσον δεν διευκρινίζονται εξαρχής, η ταυτότητα του προμηθευτή, τα ουσιώδη χαρακτηριστικά του προϊόντος, η τιμή (αν περιλαμβάνει ΦΠΑ), οι δαπάνες αποστολής και ο τρόπος πληρωμής.
-Απαγορεύεται να αποστέλλονται προϊόντα στον καταναλωτή, τα οποία δεν έχει παραγγείλει, με την υποχρέωση μάλιστα να πληρώσει εκείνος, για να τα στείλει πίσω. Αν αποσταλεί προϊόν, χωρίς να έχει παραγγελθεί, ο λήπτης δεν έχει φυσικά υποχρέωση, ούτε να πληρώσει, ούτε να το επιστρέψει, ούτε να το φυλάει..!
-ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η είσπραξη όλου ή μέρους του τιμήματος, με οποιαδήποτε μορφή ("αρραβώνας", εγγύηση κλπ), ΠΡΙΝ την παράδοση του προϊόντος !
-Αν δεν υπάρχει αντίθετη συμφωνία, ο προμηθευτής οφείλει να παραδώσει το προϊόν, εντός 30 ημερών, από την παραγγελία, σε αντίθετη περίπτωση, ο καταναλωτής, μπορεί να υπαναχωρήσει και να πει ότι δεν το θέλει πλέον.
-Ο προμηθευτής είναι επίσης υποχρεωμένος να πληροφορήσει τον καταναλωτή, αναφορικά με το πλησιέστερο κατάστημα τυχόν επισκευής, για τις εγγυήσεις, τους όρους καταγγελίας ή υπαναχώρησης εκ μέρους του (του καταναλωτή).
-Το δικαίωμα υπαναχώρησης, εκ μέρους του καταναλωτή, μπορεί να ασκηθεί εντός 14 ημερολογιακών ημερών, αν δεν συμφωνήθηκε μεγαλύτερη προσθεσμία. Η προθεσμία ξεκινά από τη λήψη του προϊόντος και σε περίπτωση υπαναχώρησης, ο καταναλωτής οφείλει να επιστρέψει το προϊόν, στην αρχική του κατάσταση, επιβαρυνόμενος, μόνον με τα έξοδα επιστροφής. Αν ο προμηθευτής δεν έχει τηρήσει επακριβώς τις υποχρεώσεις ενημέρωσης, που -όπως είδαμε- έχει, η σχετική προσθεσμία παρατείνεται, στους 3 μήνες. Η άσκηση του δικαιώματος υπαναχώρησης, πρέπει να γίνεται εγγράφως (επιστολή, φαξ) και ο προμηθευτής, είναι υποχρεωμένος να επιστρέψει τα χρήματα, εντός 30 ημερολογιακών ημερών !
-Σημαντικό επίσης είναι ότι το βάρος απόδειξης, σχετικά με το αν τηρήθηκαν οι υποχρεώσεις ενημέρωσης, αν τηρήθηκαν οι προθεσμίες και αν υπήρχε η συγκατάθεση του καταναλωτή, φέρει ο προμηθευτής.
-Τέλος, να σημειώσουμε ότι όσοι προμηθευτές, πωλούν τα προϊόντα τους εξ αποστάσεως, οφείλουν να είναι γραμμένοι σε ειδικό μητρώο, που τηρείται στο Υπουργείο Ανάπτυξης.

κεντρική θέρμανση, αφαίρεση καλοριφέρ και άλλα νομικά ζητήματα

    Ένα θέμα, αστικής φύσεως, το οποίο, έως τώρα είχε απασχολήσει τα Δικαστήρια εντελώς αραιά και αποσπασματικά (μόνο μία σχετική απόφαση κατάφερα να εντοπίσω), αλλά προβλέπεται να "πρωταγωνιστήσει" φέτος, ελέω της -μεγάλης- αύξησης της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης, είναι και το κατά πόσον μπορεί ένας συνιδιοκτήτης να αφαιρέσει τα καλοριφέρ ή να μην συνεισφέρει στις δαπάνες θέρμανσης της πολυκατοικίας, επικαλούμενος ότι ζεσταίνεται με άλλους τρόπους (τζάκια, σόμπες, φωτιές κλπ).
    Οι σχέσεις των συνιδιοκτητών μιας πολυκατοικίας, ρυθμίζονται από το "ευαγγέλιο", που ονομάζεται "Κανονισμός Πολυκατοικίας", ένα επίσημο συμβολαιογραφικό έγγραφο, νόμιμα μεταγγεγραμμένο στο υποθηκοφυλακείο, όπου αναφέρεται η συμμετοχή κάθε διαμερίσματος στις δαπάνες θέρμανσης και κοινοχρήστων, εν γένει.
    Με την αγορά του διαμερίσματος, ο ιδιοκτήτης ουσιαστικά αποδέχεται τους όρους τους κανονισμού της πολυκατοικίας και δεν μπορεί να τους αλλάζει ή να τους απορρίπτει, κατά βούληση.
    Συνεπώς, η απάντηση στο ζητούμενο, είναι ότι δεν μπορεί να κάνει ο καθένας ό,τι του καπνίσει σε μία πολυκατοικία, να αφαιρεί καλοριφέρ ή να μη δέχεται να συνεισφέρει στις δαπάνες θέρμανσης με το ποσοστό του !
    Σε ορισμένους κανονισμούς, προβλέπεται βέβαια, ότι αν ένα διαμέρισμα είναι κενό, συμμετέχει στις δαπάνες λιγότερο (π.χ 30%), αλλά το Δικαστήριο έφτασε σε σημείο να δεχτεί ότι και αυτό ζεσταίνεται από τους σωλήνες της κεντρικής θέρμανσης, για να ενισχύσει την άποψη ότι πρέπει να πληρώνει και αυτό !!
    Η εξαίρεση διαμερίσματος από τις κοινόχρηστες δαπάνες θέρμανσης, προϋποθέτει συμφωνία όλων των συνιδιοκτητών και συνεπάγεται τροποποίηση του κανονισμού, που σημαίνει ότι απαιτείται συμβ/φικό τύπος και νόμιμη μεταγραφή του -νέου- κανονισμού.
     Μπορεί η συμμετοχή στις δαπάνες θέρμανσης να είναι υποχρεωτική, δύναται ωστόσο ο ενδιαφερόμενος να αμφισβητήσει το ποσοστό συμμετοχής του, θεωρώντας το άδικο και να προσφύγει στα Δικαστήρια.
     Οι σχετικές διαφορές των συνιδιοκτητών, δικάζονται αποκλειστικά από το αρμόδιο Μονομελές Πρωτοδικείο, του τόπου όπου βρίσκεται η πολυκατοικία.
     Συμπερασματικά, θα λέγαμε ότι η διαβίωση σε οριζόντια ιδιοκτησία (πολυκατοικία), συνεπάγεται δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις και καλό είναι τα όποια ζητήματα, να λύνονται με διάλογο και συνεννόηση και όχι να κάνει ο καθένας το δικό του, λες και ζει σε μονοκατοικία.














    

ορισμένες σκέψεις για εφεδρεία, διαθεσιμότητα και απολύσεις στο Δημόσιο !

    Οι εργασιακές σχέσεις αλλάζουν πολύ γρήγορα, όχι μόνον στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και στο δημόσιο, λόγω κοινωνικοοικονομικών παραγόντων και πλέον τίποτε δε θεωρείται δεδομένο ή σταθερό : όλα πλέον είναι ρευστά και σχετικά !!
    Ακόμα και η περιβόητη μονιμότητα στο Δημόσιο τίθεται εν αμφιβόλω, με την παραδοχή ότι το Σύνταγμα προστατεύει τις οργανικές θέσεις, εφόσον όμως υπάρχουν, άρα κατάργηση οργανικής θέσης σημαίνει απόλυση, αυτομάτως και χωρίς πολλά-πολλά.
     Η αλήθεια βέβαια είναι ότι οι απολύσεις στο Δημόσιο τομέα, με ευρεία έννοια, για όσους δηλαδή απασχολούνται με σχέση εργασίας δημοσίου δικαίου και όχι ιδιωτικού, αποτελούν ακόμα ταμπού, για την ελληνική κοινωνία και έτσι προκρίνονται λύσεις, όπως πρόωρη συνταξιοδότηση, αναγκαστικές "παραιτήσεις", εφεδρείες και διαθεσιμότητες.
     Το εύλογο ερώτημα, που ανακύπτει, είναι : πως μπορεί να αμυνθεί ο δημόσιος υπάλληλος, απέναντι στις σχεδιαζόμενες αλλαγές στο εργασιακό του καθεστώς ;
     Οι σχετικές διοικητικές διαφορές, που ανακύπτουν, αναφορικά με το καθεστώς απασχόλησης των δημοσίων υπαλλήλων και μπορεί να αφορούν μετατάξεις, διαθεσιμότητες και γενικά κάθε μεταβολή στην υπηρεσιακή κατάσταση, η οποία συνεπάγεται χειροτέρευση των όρων εργασίας και ιδίως της αμοιβής, άγονται προς επίλυση, στο αρμόδιο Διοικητικό Εφετείο, με το ένδικο μέσο της αίτησης ακύρωσης.
      Οι αιτήσεις ακυρώσεων των σχετικών αποφάσεων, είναι λογικό να υποθέσει κανείς ότι θα "πέφτουν βροχή", διότι κανείς δεν πρόκειται να δεχτεί να είναι αυτός ο "εκλεκτός", που θα μπει ουσιαστικά στο περιθώριο, σε ένα καθεστώς υπο-αμειβόμενης και υποχρεωτικής α-πραξίας, με συνέπειες, όχι μόνον οικονομικές, αλλά και ψυχολογικές.
      Όσο μεγαλύτερα περιθώρια επιλογής, των υπαλλήλων, που θα μπουν σε "ειδικό καθεστώς", αφήσει ο Νόμος, τόσο θα πληθύνουν οι προσφυγές και τα ερωτήματα : "γιατί εγώ και όχι ο άλλος" ;
     Αναπόφευκτα θα τεθούν ζητήματα, επομένως, νομιμότητας της επιλογής των προσώπων, ελέγχου της διακριτικής ευχέρειας της Διοίκησης και ισονομίας.
      Από την άποψη αυτή, ίσως θα ήταν ..προτιμότερο για την κυβέρνηση να προχωρήσει σε "στεγνές" (στυγνές) απολύσεις, με κατάργηση οργανικών θέσεων, παρά σε εφεδρείες κλπ, που μοιραία θα ξεσηκώσουν θύελλα αντιδράσεων και μία "βιομηχανία", από αιτήσεις ακύρωσης.
     Από την άλλη βέβαια, εμείς οι δικηγόροι, κλέφτες θα γίνουμε ; χαχα πρέπει και εμείς να δουλέψουμε !
      Πέρα από την πλάκα, το ζήτημα είναι σοβαρό και έχει μεγάλες νομικές προεκτάσεις, οι οποίες θα απασχολήσουν τα Δικαστήρια, τα επόμενα χρόνια, σε περίπτωση που εφαρμοστεί τελικά η "διαθεσιμότητα" στο Δημόσιο.
       Εκτός από την αίτηση ακύρωσης, η οποία μπορεί να εκδικάζεται μετά από ΠΟΛΥ καιρό, υπάρχει και η δυνατότητα, να ζητηθεί η αναστολή εκτέλεσης της σχετικής απόφασης, οπότε, σε περίπτωση ευδοκίμησης, ο υπάλληλος θα παραμένει στη θέση του κανονικά, μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσής του !! 


Υ.Γ Σπεύδω να διευκρινίσω ότι δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα με υποθέσεις των διοικητικών Δικαστηρίων, ούτε διεκδικώ τον τίτλο του "ειδικού", είμαι απλά δικηγόρος και οφείλω να είμαι σε θέση να αντιμετωπίσω κάθε ενδεχόμενο.














 

πολιτική αγωγή ή υπεράσπιση ;;

    Ένα από τα διλήμματα, που αντιμετωπίζει ένας δικηγόρος, είναι και το από ποια μεριά "παρακολουθεί" μία ποινική Δίκη : όπως κοιτάμε την έδρα, στα δεξιά κάθονται οι συνήγοροι υπεράσπισης (δηλ. του κατηγορουμένου) και στα αριστερά, εκείνοι της πολιτικής αγωγής (δηλ. του μηνυτή).
    Το δίλημμα δεν έχει να κάνει φυσικά με το ποια καθίσματα είναι καλύτερα (τα ίδια είναι), αλλά με το τι προτιμάει και πως μπορεί να κάνει καλύτερα και ευκολότερα τη δουλειά του.
    Οι περισσότεροι δικηγόροι κάθονται -κατά καιρούς- και στις 2 πλευρές, ανάλογα με την υπόθεση και τον πελάτη, ωστόσο, θεωρώ, ότι οι περισσότεροι προτιμούν τη θέση της υπεράσπισης !
    Αυτό έχει να κάνει, κατά τη γνώμη μου, με την ευνοϊκότερη μεταχείριση -ως ένα βαθμό δικαιολογημένη- που απολαμβάνει ο κατηγορούμενος, σε σχέση με το μηνυτή, γεγονός που κάνει τη δουλειά του συνηγόρου πολιτικής αγωγής δυσκολότερη.
    Συγκεκριμένα :
-η υπεράσπιση δικαιούται να λαμβάνει το λόγο πάντα τελευταία, που είναι σημαντικό, διότι οι τελευταίες εντυπώσεις μετράνε ίσως περισσότερο !
-Ο κατηγορούμενος, αν καταδικαστεί, μπορεί να ασκήσει έφεση, ενώ αν αθωωθεί, η πολιτική αγωγή δεν μπορεί να προσβάλει την αθωωτική απόφαση ! Βέβαια, επειδή τις αθωωτικές αποφάσεις, δικαιούται να προσβάλει Εισαγγελέας, με ένδικα μέσα, υπάρχει η "διέξοδος" για το μηνυτή, να υποβάλει σχετική αίτηση στον Εισαγγελέα, προκειμένου να "κινηθεί" εκείνος, χωρίς όμως και να μπορεί να τον υποχρεώσει, είναι δηλαδή στη διακριτική ευχέρεια του Εισαγγελέα, αν θα ασκήσει έφεση ή αναίρεση, κατά αθωωτικής απόφασης.
-Ο συνήγορος της πολιτικής αγωγής, οφείλει να αποδείξει την ενοχή του κατηγορούμενου, ενώ η υπεράσπιση δε χρειάζεται να αποδείξει την αθωότητα, αρκεί να δημιουργήσει και αμφιβολίες περί της ενοχής... Εδώ είναι και η μεγαλύτερη πρόκληση για την πολιτική αγωγή, διότι πολλοί Δικαστές -δυστυχώς- δε λαμβάνουν υπόψη τους όλα τα ενοχοποιητικά στοιχεία, πρέπει να τα επισημάνεις και να τα τονίσεις εσύ, ένα προς και ένα και διεξοδικά. Υποτίθεται ότι όταν τους δίνεις έγγραφα στοιχεία, για να τα αναγνώσουν, τα διαβάζουν πραγματικά, ωστόσο, είτε από βαρεμάρα, είτε από αμέλεια, ορισμένοι Δικαστές, δεν τα μελετούν καν ! Ακόμα και σε σοβαρές υποθέσεις, δεν αποσύρονται σε διάσκεψη, για να τα μελετήσουν και να δουν που βρίσκεται η αλήθεια, αλλά κάνουν μία μίνι σύσκεψη -για τα μάτια του κόσμου- πάνω στην έδρα, ρίχνοντας βιαστικές και επιπόλαιες ματιές στα έγγραφα και έτσι καταλήγουν -εσφαλμένα- σε αθωωτικές αποφάσεις !
   Η γνώμη μου είναι πως, είτε θα πρέπει να αλλάξει η δικονομία, ώστε να μπορεί και ο μηνυτής να προσβάλει μία αθωωτική απόφαση με έφεση, είτε θα πρέπει να θεσπιστεί υποχρεωτικός έλεγχος των αθωωτικών δικογραφιών, από Εισαγγελείς, ώστε να ασκούν εκείνοι τα ένδικα μέσα, σε περιπτώσεις πρόδηλης δικαστικής πλάνης ή ασχετοσύνης (μιλάμε πάντα ρομαντικά, δε θέλουμε να πιστέψουμε ότι οι Δικαστές "έχουν λόγους" να αθωώσουν έναν ένοχο).
    Διότι, Δικαιοσύνη δεν είναι μόνον να μην καταδικάζεται ένας αθώος, αλλά και να μην αθωώνεται-αποθρασύνεται κάποιος ένοχος και συνεχίζει το ..έργο του !





 

προσωπικά δεδομένα και ποινικές κυρώσεις !

    Προσωπικά δεδομένα ή δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα, καλούνται οι πάσης φύσεως πληροφορίες, που αφορούν ορισμένο πρόσωπο (ατομικά), ενώ μία υποκατηγορία, αποτελούν τα λεγόμενα "ευαίσθητα" προσωπικά δεδομένα, στα οποία εντάσσονται οι θρησκευτικές πεποιθήσεις, η πολιτική τοποθέτηση, η φυλετική ή εθνική προέλευση, τα ζητήματα υγείας, η ερωτική ζωή και οι ποινικές διώξεις ή καταδίκες ενός ανθρώπου !
    Η συλλογή, επεξεργασία και διάθεση των προσωπικών δεδομένων, από φυσικά ή νομικά πρόσωπα, ρυθμίζεται με αυστηρούς όρους και προϋποθέσεις, ενώ προβλέπονται αστικές και ποινικές ευθύνες, για τους παραβάτες. Οι ποινικές κυρώσεις είναι :
-όποιος παραλείπει να γνωστοποιήσει στην Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα ("Αρχή"), τη σύσταση και λειτουργία αρχείου ή οποιαδήποτε μεταβολή στους όρους της άδειας, που έχει λάβει από την Αρχή, τιμωρείται με φυλάκιση έως 3 έτη και χρηματική ποινή, από 1 έως 5 εκατομμύρια ..δραχμές.
-όποιος διατηρεί αρχείο δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα, χωρίς άδεια ή κατά παράβαση της άδειας που έχει λάβει, από την Αρχή, τιμωρείται με φυλάκιση από 1 έως 5 χρόνια και χρηματική ποινή, από 1 έως 5 εκατομμύρια δραχμές.
-όποιος προβαίνει σε διασύνδεση αρχείων, χωρίς γνωστοποίηση στην Αρχή, τιμωρείται με φυλάκιση έως 3 έτη και την ίδια, ως άνω, χρηματική ποινή. Όποιος κάνει τη διασύνδεση, χωρίς άδεια ή κατά παράβαση αυτής, τιμωρείται με φυλάκιση από 1 έως 5 έτη και τη ..γνωστή χρηματική ποινή.
   Αυτά αφορούν κατά βάση, τα οργανωμένα αρχεία, που διατηρούν φυσικά ή νομικά πρόσωπα (εταιρίες κλπ), ας δούμε τώρα πως τιμωρείται ο κάθε μεμονωμένος παραβάτης των προσωπικών δεδομένων :
-όποιος επεμβαίνει στα αρχεία ή λαμβάνει γνώση αυτών, τα αφαιρεί, τα αλλοιώνει, τα καταστρέφει, τα μεταδίδει ή τα ανακοινώνει σε άλλους, χωρίς να έχουν δικαίωμα, ή τα εκμεταλλεύεται με οποιονδήποτε τρόπο, τιμωρείται με φυλάκιση, τουτέστιν από 10 μέρες έως 5 χρόνια και χρηματική ποινή, ήτοι από 150 ευρώ έως 15.000 ευρώ. Αν πρόκειται για ευαίσθητα δεδομένα, με φυλάκιση, από 1 έως 5 έτη και χρηματική ποινή από 1 έως 10 εκατομμύρια δραχμές. Προσοχή : αν η πράξη δεν τιμωρείται βαρύτερα από άλλες διατάξεις !
-Αν ο υπαίτιος είχε σκοπό να προσπορίσει στον εαυτό του ή σε άλλον παράνομο περιουσιακό όφελος ή να βλάψει άλλον, τιμωρείται με κάθειρξη, από 5 έως 10 έτη και χρηματική ποινή από 2 έως 10 εκατ. δραχμές.
-Αν από την πράξη προκλήθηκε κίνδυνος για το δημοκρατικό πολίτευμα ή για την εθνική ασφάλεια, επιβάλλεται κάθειρξη, από 5 έως 20 έτη και χρηματική ποινή, από 5 έως 10 εκατ. δραχμές !
     Ως υπεύθυνος επεξεργασίας, σε περίπτωση αρχείου, νοείται το φυσικό πρόσωπο ή σε περίπτωση νομικού προσώπου, ο νόμιμος εκπρόσωπός του.
     Ο Νόμος περιέχει και σειρά ειδικών δικονομικών ρυθμίσεων, που προβλέπουν, κατά βάση, την ταχεία εκδίκαση και εκκαθάριση των σχετικών αδικημάτων.
      Τέλος, σε βάρος του υπαιτίου, προβλέπεται και η δυνατότητα άσκησης αγωγής, για ηθική βλάβη, αλλά και για τυχόν περιουσιακή ζημία, από την κακή χρήση ή διάδοση προσωπικών δεδομένων και είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις, όπου ορίζεται στο Νόμο, το ελάχιστο ποσόν ηθικής βλάβης, σε 2.000.000 δραχμές !
   

Λεφτά υπάρχουν, αλλά ΠΟΥ ΠΑΝΕ ;;

    Νομίζω ότι και ο τελευταίος έλληνας έχει πλέον αντιληφθεί, ότι το πρόβλημα της πατρίδας μας, δεν είναι η έλλειψη χρημάτων ή εσόδων, αλλά οι αλόγιστες και υπερβολικές δαπάνες, η ΑΝΟΡΘΟΛΟΓΙΚΗ κατανομή των πόρων και η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, από τα κάθε είδους "τρωκτικά".
    Φοροδιαφυγή σίγουρα υπάρχει και πολλά μπορούν να γίνουν προς αυτή την κατεύθυνση, ώστε να μεγαλώσουν τα έσοδα του Κράτους, ωστόσο το ερώτημα παραμένει : πως γίνεται η κατανομή των κρατικών πόρων και που πάνε τα χρήματα των φορολογούμενων.
    Διότι ακόμα και ο φοροφυγάς, που δεν πληρώνει ΑΜΕΣΟΥΣ φόρους, σίγουρα πίνει καφέ, καπνίζει, βάζει βενζίνη ή πάει σε εστιατόρια κ.ο.κ, πληρώνει δηλαδή αναγκαστικά τους πολλούς και μεγάλους ΕΜΜΕΣΟΥΣ φόρους, που κανένας δεν μπορεί να αποφύγει !
    Είναι καιρός λοιπόν, να επανεξεταστούν -ακόμα και από μηδενική βάση- ΟΛΕΣ οι κρατικές δαπάνες, που αγγίζουν τα όρια του παραλόγου και να γίνει αναδιανομή των πόρων, προς όφελος των ασθενέστερων και όσων πραγματικά υποφέρουν.
     Δεν μπορεί π.χ ο παππούς και η γιαγιά των 90 ετών, να εισπράττει 2 συντάξεις, όταν οι νέοι είναι άνεργοι και άλλοι δεν έχουν να φάνε ! Δεν μπορεί η γιαγιά των 95 ετών, να παίρνει ακόμα επίδομα πολυτεκνίας, όταν τα παιδιά της έχουν ήδη ..αποδημήσει εις Κύριον ή είναι 70 χρόνων ! Δεν μπορεί να πληρώνεις σύνταξη σε άτομα 40 και 50 ετών, στην πιο παραγωγική δηλαδή ηλικία ! Δεν μπορεί τη στιγμή που ο κόσμος κυριολεκτικά λιμοκτονεί, άλλοι να παίρνουν 2-3 συντάξεις ή να έχουν 3-4 αμοιβόμενες θέσεις στο Δημόσιο ! Πως θα μειωθεί η ανεργία με τόσους πολυθεσίτες, που νομίζουν -από πάνω- ότι δικαιωματικά και αξιοκρατικά κατέχουν τόσες θέσεις ;;!
     Και από την άλλη, ο καρκινοπαθής να στερείται τα φάρμακά του, τα σχολεία να μην έχουν βιβλία, οι (νέοι) πολύτεκνοι να μην παίρνουν επιδόματα, τα νοσοκομεία να μην έχουν ούτε γάζες κλπ.
     Το κοινωνικό κράτος σίγουρα πρέπει να προστατευθεί, διότι υπάρχουν άνθρωποι, που έχουν πραγματική ανάγκη στήριξης και πρέπει να κόβουμε από τους έχοντες και κατέχοντες, από όσους μπορούν να ζήσουν και με λιγότερα, προκειμένου να μην εξοντώσουμε εκείνους, που χρειάζονται ΒΟΗΘΕΙΑ και αλληλεγγύη.
     Από την άλλη και οι κοινωνικές δαπάνες θα μπορούσαν να εξορθολογιστούν : με κίνδυνο να θεωρηθώ αιρετικός, θα έλεγα π.χ ότι εκείνος που δεν έχει ένα χέρι ή ένα δάκτυλο, δεν είναι ανάγκη να κάθεται, θα μπορούσε να προσφέρει κάποιου είδους εργασία, κατάλληλη για τον ίδιο.
      Δε λέω να πετάμε τους ανάπηρους στον Καιάδα, όπως έκαναν στην αρχαία Σπάρτη, αλλά τουλάχιστον να προσφέρουν και από αυτούς, όσοι έχουν τη δυνατότητα !
      Βέβαια όλα τα προηγούμενα, είναι ..λεπτομέρειες, μπροστά στις αποκαλύψεις για στρατιές "μαϊμού" συνταξιούχων, αναπήρων και δικαιούχων άλλων επιδομάτων... .
      Αναρωτιέμαι ειλικρινά : όλοι αυτοί που κλέβουν τα χρήματα των φορολογούμενων ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ τόσο προκλητικά και ανερυθρίαστα, τι αισθάνονται ; πιο έξυπνοι ; πιο μάγκες ; πιο ελεύθεροι ; !!
      Υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από την εργασία και την αίσθηση ότι προσφέρεις στον άλλο και στο σύνολο ; την αίσθηση ότι δρέπεις τους καρπούς του ιδρώτα και των κόπων σου ; είναι κρίμα ότι αυτοί οι απατεώνες, δεν θα νιώσουν ποτέ τόσο "γεμάτοι" και ευτυχισμένοι..!
           Καλό είναι να κωλοβαράς και να πίνεις καφέ, ποτάκι ή να τρως, αλλά με χρήματα, που έχεις βγάλει τίμια και άξια και όχι με τα λεφτά άλλων ! ...Εκτός αν θες να ζήσεις μία μίζερη και ανιαρή ζωή, μέσα στις τύψεις και τις ενοχές (αν και αμφιβάλλω αν αυτοί οι "άνθρωποι" αισθάνονται τύψεις, τόσο πορωμένοι και άδειοι είναι !).








 

Ο ληστής που μετάνιωσε !

    Με αφορμή την είδηση ότι επίδοξος ληστής περιπτέρου στην Ξάνθη, δεν ολοκλήρωσε την πράξη του, αλλά έφυγε, χωρίς να πάρει χρήματα, να πούμε ότι νομικά η συμπεριφορά αυτή, καλείται "υπαναχώρηση" από απόπειρα τέλεσης εγκλήματος και δεν τιμωρείται.
    Η υπαναχώρηση δηλαδή αποτελεί προσωπικό λόγο απαλλαγής του δράστη από κάθε ποινή και έτσι στο παραπάνω περιστατικό, δεν μπορεί να ασκηθεί δίωξη για απόπειρα ληστείας (κακούργημα), αλλά μόνο για παράνομη οπλοφορία (κρατούσε ένα μεγάλο μαχαίρι) !
     Η κρίσιμη διαφορά μεταξύ "κανονικής", δηλαδή τιμωρητέας απόπειρας και υπαναχώρησης, δηλαδή μη τιμωρητέας απόπειρας, είναι ότι στην υπαναχώρηση, ο δράστης δεν ολοκληρώνει το έγκλημα, με δική του βούληση και θέληση !
      Αντίθετα, στις κανονικές απόπειρες, το έγκλημα δεν ολοκληρώνεται από εξωτερικά αίτια, ανεξάρτητα από τη θέληση του δράστη, όπως π.χ όταν το θύμα αντιστέκεται σθεναρά ή βάζει τις φωνές ή όταν γίνεται ο δράστης αντιληπτός, προτού ολοκληρώσει το σχέδιό του (το θύμα αισθάνεται ένα χέρι στην τσέπη του και ματαιώνει την κλοπή).
      Η υπαναχώρηση βέβαια προϋποθέτει ένα έγκλημα, που είναι, τρόπον τινά, σύνθετο και όχι στιγμιαίο : συνήθως σε ληστείες, όπου ο δράστης έχει π.χ υποχρεώσει το θύμα να ανοίξει το συρτάρι με τα χρήματα, υπό την απειλή όπλου, αλλά τελικά δεν τα παίρνει ή στο βιασμό, όπου ο δράστης, ενώ έχει κάμψει την αντίσταση της γυναίκας, της έχει αφαιρέσει και τα ρούχα και ενώ δεν αντιστέκεται πλέον, δεν ολοκληρώνει το έγκλημα, με συνουσία, αλλά φεύγει !
     Αντίθετα, π.χ αν σε καλέσει μία Αρχή για κατάθεση και πεις ψέμματα και υπογράψεις, έχεις διαπράξει ψευδορκία, άσχετα αν μετά το παραδεχτείς ή αλλάξεις την κατάθεσή σου ! Μόνο πριν υπογράψεις, μπορείς να πεις ότι όχι, θέλω να καταθέσω ξανά, επειδή είπα ψέμματα, ώστε να θεωρηθεί -μη τιμωρητή- υπαναχώρηση !  Το ίδιο και στην κλοπή : άπαξ και αφαιρέσεις ένα πορτοφόλι, η κλοπή θεωρείται τετελεσμένη, ακόμα και αν το επιστρέψεις μετά στον ιδιοκτήτη του !! (για τις περιπτώσεις αυτές υπάρχει άλλη αντιμετώπιση, που θα δούμε στο προσεχές μέλλον).
      Σε κάποιες περιπτώσεις, από τη Νομολογία, τα όρια μεταξύ απόπειρας και υπαναχώρησης, φαίνονταν δυσδιάκριτα : συγκεκριμένα σε 2 υποθέσεις απόπειρας βιασμού, όπου στη μεν πρώτη, ο επίδοξος βιαστής ήταν γιατρός και το θύμα του είπε : "τι πας να κάνεις, επιστήμονας άνθρωπος", στη δε δεύτερη, το θύμα ήταν έγκυος και είπε : "αν πάθει κάτι το παιδί μου, θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια". Γνώμη μου είναι, ότι και στις 2 περιπτώσεις, υπάρχει υπαναχώρηση, άσχετα αν σε αυτήν "συνέβαλαν" και τα παρολίγο θύματα. Πιο δύσκολη θα ήταν πιστεύω η κρίση των Δικαστών, αν η γυναίκα έλεγε ότι "έχω AIDS", διότι εκεί ο δράστης θα έφευγε λόγω φόβου και όχι λόγω μεταμέλειας ή τύψεων, από εσωτερικά δηλαδή αίτια.
     Υπάρχει τέλος, η πρόβλεψη στο Νόμο, ότι αν o δράστης ολοκλήρωσε μεν την ενέργειά του, αλλά δεν ολοκλήρωσε το εγκληματικό αποτέλεσμα, σε όσα εγκλήματα, εννοείται, είναι αυτό δυνατό, δεν τιμωρείται καθόλου ή τιμωρείται με ποινή (διπλά) μειωμένη. Έτσι π.χ αν κάποιος, με απάτες, πείσει άλλον να του δώσει χρήματα, αλλά τελικά υπαναχωρήσει και δεν τα πάρει !

"περίεργες" υποθέσεις ή "περίεργα" μυαλά ;

    'Ισως είδατε και σεις το "πρωτοσέλιδο" της ηλεκτρονικής εφημερίδας zougla.gr, χθες και σήμερα το πρωί, που μιλούσε για περίεργες υποθέσεις και με υπότιτλο "αθώοι στο ποινικό, ένοχοι στο αστικό" !
    Για τον άμεσα ενδιαφερόμενο Μάκη Τριανταφυλλόπουλο και τους λοιπούς δημοσιογράφους, αυτό μπορεί να είναι "περίεργο", για έναν δικηγόρο όμως, δεν υπάρχει τίποτε περίεργο σε αυτό, είναι κάτι που απλά συμβαίνει.
    Κατανοώ την πικρία τους, που έχασαν την υπόθεση και υποχρεώνονται σε αποζημίωση, ωστόσο δεν υπάρχει κάτι παράλογο ή παράνομο εδώ.
     Η υπόθεση αφορούσε δυσφήμηση υποψήφιου βουλευτή, ο οποίος είχε κάνει και αγωγή και μήνυση : στο ποινικό σκέλος, οι κατηγορούμενοι, κρίθηκαν αθώοι, ενώ το αστικό Δικαστήριο επιδίκασε στο "θύμα" αποζημίωση ηθικής βλάβης (η αλήθεια είναι βέβαια ότι το Εφετείο μείωσε κατά ΠΟΛΥ την αρχικώς ορισθείσα αποζημίωση : από 700.000 σε 100.000 ευρώ).
     Με την ισχύουσα δικονομία μας, οι αποφάσεις των ποινικών Δικαστηρίων ΔΕΝ αποτελούν δεδικασμένο για τα αστικά και το αντίστροφο !
      Το κατά πόσον αυτό είναι ορθό ή όχι ή αν πρέπει να αλλάξει ο Νόμος, είναι μεγάλη κουβέντα και σίγουρα κάθε πλευρά έχει τα επιχειρήματά της.
      Σίγουρα, το μεγαλύτερο μειονέκτημα της ισχύουσας ρύθμισης είναι ότι κλονίζει την εμπιστοσύνη του πολίτη στο θεσμό της Δικαιοσύνης, όταν βλέπει 2 αντιφατικές μεταξύ τους αποφάσεις, με βάση τα ίδια πραγματικά περιστατικά, όπως φανερώνει και η αντίδραση της "ζούγκλας".
      Ωστόσο, πιστεύω ότι με μια πιο ψύχραιμη ματιά, θα δούμε ότι η ισχύουσα ρύθμιση είναι προτιμότερη, διότι :
-αν η απόφαση που εκδοθεί πρώτα, είναι αποτέλεσμα πλάνης, γιατί θα πρέπει η πλάνη να συνεχιστεί για 2η φορά ;;
-οι προϋποθέσεις της ποινικής ευθύνης είναι διαφορετικές από εκείνες της αστικής : π.χ ορισμένα εγκλήματα, τιμωρούνται μόνον, όταν υπάρχει δόλος, ενώ η αστική ευθύνη, μπορεί να θεμελιωθεί και σε απλή αμέλεια. Ακόμα περισσότερο, υπάρχουν πράξεις, που δεν συνιστούν ποινικό αδίκημα, ωστόσο δημιουργούν ευθύνη αποζημίωσης (κλασική περίπτωση, το τρακάρισμα, με υλικές μόνον ζημίες).
   Καλό είναι λοιπόν, οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης να είναι πιο προσεκτικοί στις εκφράσεις τους και να μη χρησιμοποιούν τα μέσα, για να προβάλλουν προσωπικές πικρίες, οδηγώντας έτσι σε εσφαλμένες εντυπώσεις, για τον τρόπο λειτουργίας της Δικαιοσύνης !