όταν ο Δικαστής αποφασίζει με ..κορώνα-γράμματα !!

   Είναι περιπτώσεις, όπου ο νομοθέτης, έχει ρίξει στις πλάτες των Δικαστών, ίσως περισσότερο βάρος, απ' όσο αντέχουν, τους βάζει να αποφασίσουν -κυριαρχικά και οριστικά- για ζητήματα, τα οποία ίσως δεν κατέχουν, απαιτούν ειδικές γνώσεις, με συνέπεια οι "κρινόμενοι" απλά να επαφίενται στη θεά τύχη ή να ..προσεύχονται, για ένα καλό αποτέλεσμα !
   Υπάρχουν ίσως αρκετές τέτοιες υποθέσεις, αλλά θα αναφερθώ σε μία, που είναι διαρκώς επίκαιρη, τελευταία, σχεδόν καθημερινά και η οποία -δυστυχώς- έχει πολύ σημαντικά (θετικά ή αρνητικά, ανάλογα) επακόλουθα, για ΠΟΛΥ κόσμο.
   Αναφέρομαι στις αιτήσεις, που κάνουν υπερχρεωμένες επιχειρήσεις, για την ένταξή τους, στο περιβόητο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα, προκειμένου να προστατευτούν από πιστωτές και να εξυγιανθούν !!
   Εδώ, λοιπόν, αναρωτιέμαι : με ποια κριτήρια και ποιες γνώσεις, θα αποφασίσουν ένας, δύο ή τρεις Δικαστές, κυριαρχικά, ποια επιχείρηση είναι βιώσιμη, ποια θα ζήσει και ποια θα πεθάνει ;
   Το ζήτημα αυτό είναι εξαιρετικά σοβαρό, διότι η απόφασή τους, επηρεάζει άμεσα και έμμεσα χιλιάδες ανθρώπους και τις ζωές τους (μετόχους, εργαζόμενους, προμηθευτές, πιστωτές κ.ο.κ) και δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται χλιαρά.
    Είμαι σίγουρος ότι οι έλληνες Δικαστές, ειδικά οι νεότεροι, που βγαίνουν από τη σχολή δικαστών, έχουν ευρεία μόρφωση -όχι μόνο νομική- και τα εφόδια, για να κρίνουν στις περισσότερες των περιπτώσεων.
     Ωστόσο, εδώ τα πράγματα δεν είναι πολύ απλά και η προβλεπόμενη πραγματογνωμοσύνη, σχετικά με τη βιωσιμότητα ή μη μιας επιχείρησης, δεν μπορεί και πάλι να είναι μονόδρομος, η άποψη ενός και μόνον δηλαδή ανθρώπου !
    Η γνώμη μου είναι, ότι στις αιτήσεις αυτές Ο ΚΑΝΟΝΑΣ, θα πρέπει να είναι η αποδοχή τους, τόσο σε επίπεδο προσωρινής προστασίας, όσο και επί του σχεδίου αναδιάρθρωσης, διότι :
-όλοι γνωρίζουμε τις δυσκολίες στην Ελλάδα του σήμερα, τα φέσια και τη στάση πληρωμών του Κράτους, προς προμηθευτές, τη μείωση των εισοδήμάτων κλπ. Ο Δικαστής οφείλει πρώτα και κύρια να είναι ενημερωμένος για την τρέχουσα κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα
-όλοι ελπίζουμε σε μία καλυτέρευση των συνθηκών στο μέλλον και ΟΛΟΙ δικαιούνται μίας δεύτερης ευκαιρίας, ας τους δοθεί και αν δεν τα καταφέρουν, τότε ναι, να πτωχεύσουν
-οι τράπεζες οφείλουν να υποστούν τις συνέπειες της κρίσης, διότι επιβίωσαν, χάρη σε χρήματα των φορολογούμενων και επειδή φέρουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης, για την κατάντια των επιχειρήσεων, επειδή έκλεισαν τις στρόφιγγες της χρηματοδότησης, συχνά άκαιρα, ξαφνικά και αδικαιολόγητα !
    Επομένως, δεν μπορεί η επιβίωση ή ο θάνατος μίας επιχείρησης, η δουλειά χιλιάδων εργαζόμενων και το μέλλον της οικονομίας, εν τέλει, να επαφίενται στο πως ξύπνησε το πρωί ο Δικαστής, αν τσακώθηκε με τη γυναίκα του ή αν δεν του άρεσε το φαγητό... !
    Τα ζητήματα αυτά είναι πολύ σοβαρά, για να αντιμετωπίζονται με χαλαρότητα, "στο πόδι" και με διάθεση κορώνα-γράμματα.