Ο βρασμός ψυχικής ορμής, όπως λέγεται νομικά ή το πιο λαϊκά λεγόμενο "εν βρασμώ", αποτελεί συνηθισμένο αυτοτελή ισχυρισμό, προκειμένου να "σπάσουν", όπως και πάλι λέγεται, τα ισόβια, στις περιπτώσεις ανθρωποκτονίας, από πρόθεση.
Η κρίση, για το αν ο φόνος έγινε "εν βρασμώ" ή όχι, ισοδυναμεί ουσιαστικά με τη διάκριση σε φόνο εκ προμελέτης και φόνο, όχι εκ προμελέτης και συνεπάγεται, αν επικρατήσει, πλαίσιο ποινής, 5 έως 20 έτη, κάθειρξης, αντί για ισόβια.
Ο Νόμος, δεν ορίζει, τι συνιστά, "βρασμό ψυχικής ορμής", αυτό έχει γίνει, ωστόσο, από τα Δικαστήρια, ήτοι Νομολογιακά : πρόκειται για την απότομη και αιφνίδια υπερδιέγερση πολύ έντονων συναισθημάτων και παθών στο δράστη (μίσους, θυμού ή ακόμα και φόβου κλπ), σε σημείο, ώστε να μην μπορεί αυτός, να σταθμίσει το τι πάει να κάνει, τις συνέπειες της πράξης του, να μην μπορεί να σκεφτεί ψύχραιμα ή καθόλου και να σταθμίσει τα αίτια, που τον οδηγούν στο φόνο ή εκείνα, που θα μπορούσαν να τον αποτρέψουν, από αυτόν !
Ο ισχυρισμός αυτός, αφορά μόνον το αδίκημα της ανθρωποκτονίας, από πρόθεση (ή της απόπειρας, αν τελικά το θύμα την γλιτώσει) και προφανώς αναφέρεται σε κάτι πολύ έντονο, όχι δηλαδή σε ..απλά νεύρα, που μπορεί το θύμα να προκάλεσε, με την συμπεριφορά του και βρίσκεται ένα σκαλοπάτι, κάτω από το να θεωρηθεί ο δράστης ακαταλόγιστος ή μειωμένου καταλογισμού.
Ακαταλόγιστος π.χ μπορεί να είναι ένας ψυχοπαθής δολοφόνος και μειωμένου καταλογισμού ένας (πολύ) μεθυσμένος, χωρίς να αποκλείεται και ο συνδυασμός π.χ μέθης και βρασμού ψυχικής ορμής.
Ίσως ΤΟ ΠΙΟ σημαντικό εδώ, είναι αυτό : τα Δικαστήρια δέχονται, ότι ο βρασμός ψυχικής ορμής, πρέπει να συντρέχει ΚΑΙ κατά την απόφαση να σκοτώσει κάποιος ΚΑΙ κατά το χρόνο εκτέλεσης, σωρευτικά δηλαδή και όχι διαζευκτικά, αν ισχύει μόνον κατά τον ένα χρόνο, τότε πρόκειται για "κανονική" ανθρωποκτονία εκ προθέσεως !
Έτσι, αν κάποιος έλαβε εν θερμώ, την απόφαση να σκοτώσει, αλλά την εκτέλεσε αργότερα, σε ήρεμη ψυχική κατάσταση ή αν είχε πάρει ήδη, την απόφαση, είχε προαποφασίσει το έγκλημα, το οποίο όμως έκανε εν βρασμώ, τότε δεν μπορεί να τύχει της ευνοϊκής αυτής μεταχείρισης...
Εκεί, τα ισόβια, μπορούν να σπάσουν, μόνον με αναγνώριση κάποιου ελαφρυντικού : το συνηθέστερα προβαλλόμενο, είναι εκείνο του προτέρου εντίμου βίου, όμως εδώ θα ταίριαζε και εκείνο, της άσχημης προηγούμενης συμπεριφοράς του θύματος (π.χ και εντελώς θεωρητικά όταν ο σύζυγος κακομεταχειρίζεται, επί μακρόν τη γυναίκα του ή το παιδί τους γονείς και αντίστροφα, αλλά σε κάθε περίπτωση, θεωρώ, ότι θα πρέπει ο φόνος, να μην απέχει ιδιαίτερα, χρονικά, από τη λήξη αυτών των καταστάσεων, διότι με την πάροδο του χρόνου, το πράγμα, αναπόφευκτα και μοιραία, "κρυώνει").
Από την κοινή εμπειρία, προκύπτει ότι οι φόνοι εν βρασμώ, είναι πιο συνηθισμένοι, στις λεγόμενες σχέσεις πάθους, είτε μεταξύ συζύγων ή εραστών (όταν ο ένας από τους δύο, αποφασίζει να διακόψει και ο άλλος "θολώνει" ή μαθαίνει ότι ο άλλος τον/την απατά) ή σε κύκλους παρανομίας (μεταξύ τοξικομανών π.χ), εκεί όπου δράστης και θύμα, εμφανίζουν ήδη μία "αποκλίνουσα", από το συνηθισμένο, συμπεριφορά.
Η κρίση, για το αν ο φόνος έγινε "εν βρασμώ" ή όχι, ισοδυναμεί ουσιαστικά με τη διάκριση σε φόνο εκ προμελέτης και φόνο, όχι εκ προμελέτης και συνεπάγεται, αν επικρατήσει, πλαίσιο ποινής, 5 έως 20 έτη, κάθειρξης, αντί για ισόβια.
Ο Νόμος, δεν ορίζει, τι συνιστά, "βρασμό ψυχικής ορμής", αυτό έχει γίνει, ωστόσο, από τα Δικαστήρια, ήτοι Νομολογιακά : πρόκειται για την απότομη και αιφνίδια υπερδιέγερση πολύ έντονων συναισθημάτων και παθών στο δράστη (μίσους, θυμού ή ακόμα και φόβου κλπ), σε σημείο, ώστε να μην μπορεί αυτός, να σταθμίσει το τι πάει να κάνει, τις συνέπειες της πράξης του, να μην μπορεί να σκεφτεί ψύχραιμα ή καθόλου και να σταθμίσει τα αίτια, που τον οδηγούν στο φόνο ή εκείνα, που θα μπορούσαν να τον αποτρέψουν, από αυτόν !
Ο ισχυρισμός αυτός, αφορά μόνον το αδίκημα της ανθρωποκτονίας, από πρόθεση (ή της απόπειρας, αν τελικά το θύμα την γλιτώσει) και προφανώς αναφέρεται σε κάτι πολύ έντονο, όχι δηλαδή σε ..απλά νεύρα, που μπορεί το θύμα να προκάλεσε, με την συμπεριφορά του και βρίσκεται ένα σκαλοπάτι, κάτω από το να θεωρηθεί ο δράστης ακαταλόγιστος ή μειωμένου καταλογισμού.
Ακαταλόγιστος π.χ μπορεί να είναι ένας ψυχοπαθής δολοφόνος και μειωμένου καταλογισμού ένας (πολύ) μεθυσμένος, χωρίς να αποκλείεται και ο συνδυασμός π.χ μέθης και βρασμού ψυχικής ορμής.
Ίσως ΤΟ ΠΙΟ σημαντικό εδώ, είναι αυτό : τα Δικαστήρια δέχονται, ότι ο βρασμός ψυχικής ορμής, πρέπει να συντρέχει ΚΑΙ κατά την απόφαση να σκοτώσει κάποιος ΚΑΙ κατά το χρόνο εκτέλεσης, σωρευτικά δηλαδή και όχι διαζευκτικά, αν ισχύει μόνον κατά τον ένα χρόνο, τότε πρόκειται για "κανονική" ανθρωποκτονία εκ προθέσεως !
Έτσι, αν κάποιος έλαβε εν θερμώ, την απόφαση να σκοτώσει, αλλά την εκτέλεσε αργότερα, σε ήρεμη ψυχική κατάσταση ή αν είχε πάρει ήδη, την απόφαση, είχε προαποφασίσει το έγκλημα, το οποίο όμως έκανε εν βρασμώ, τότε δεν μπορεί να τύχει της ευνοϊκής αυτής μεταχείρισης...
Εκεί, τα ισόβια, μπορούν να σπάσουν, μόνον με αναγνώριση κάποιου ελαφρυντικού : το συνηθέστερα προβαλλόμενο, είναι εκείνο του προτέρου εντίμου βίου, όμως εδώ θα ταίριαζε και εκείνο, της άσχημης προηγούμενης συμπεριφοράς του θύματος (π.χ και εντελώς θεωρητικά όταν ο σύζυγος κακομεταχειρίζεται, επί μακρόν τη γυναίκα του ή το παιδί τους γονείς και αντίστροφα, αλλά σε κάθε περίπτωση, θεωρώ, ότι θα πρέπει ο φόνος, να μην απέχει ιδιαίτερα, χρονικά, από τη λήξη αυτών των καταστάσεων, διότι με την πάροδο του χρόνου, το πράγμα, αναπόφευκτα και μοιραία, "κρυώνει").
Από την κοινή εμπειρία, προκύπτει ότι οι φόνοι εν βρασμώ, είναι πιο συνηθισμένοι, στις λεγόμενες σχέσεις πάθους, είτε μεταξύ συζύγων ή εραστών (όταν ο ένας από τους δύο, αποφασίζει να διακόψει και ο άλλος "θολώνει" ή μαθαίνει ότι ο άλλος τον/την απατά) ή σε κύκλους παρανομίας (μεταξύ τοξικομανών π.χ), εκεί όπου δράστης και θύμα, εμφανίζουν ήδη μία "αποκλίνουσα", από το συνηθισμένο, συμπεριφορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.