Σύμφωνα με την ποινική μας δικονομία, τα δικαστικά συμβούλια, έχουν επιφορτιστεί με σημαντικές αρμοδιότητες, στις πλέον σοβαρές υποθέσεις (κακουργήματα) και αποφασίζουν, μετά το πέρας της Ανάκρισης, αν θα εισαχθεί σε Δίκη, ο κατηγορούμενος ή όχι (κυρίως αυτό, αλλά όχι μόνον, αποφασίζουν και για πλήθος άλλων προδικαστικών ζητημάτων).
Πρόκειται, για τα δικαστικά όργανα, που εκδίδουν τα περιβόητα "βουλεύματα", για τρεις, κατά κανόνα, δικαστές, που συσκέπτονται μυστικά (όχι δημόσια) και εκδίδουν το βούλευμα, αφού έχει προηγηθεί η Εισαγγελική πρόταση (μερικές φορές, την δέχονται αυτούσια, αλλά πολύ συχνά, αποφασίζουν εντελώς διαφορετικά).
Δεν ξέρω αν φταίει, αυτή η "μυστικότητα" της διαδικασίας (εδώ έχει εφαρμογή, κατά κάποιον τρόπο η παροιμία "της νύχτας τα καμώματα, τα βλέπει η μέρα και γελάει"), αλλά φοβάμαι ότι οι δικαστές μας, δεν αντιμετωπίζουν τη διαδικασία των δικαστικών συμβουλίων, με τη δέουσα σοβαρότητα και υπευθυνότητα, με συνέπεια να φτάνουν στα ακροατήρια, πολλές υποθέσεις, που δεν θα έπρεπε (ρόλο σε αυτό, παίζει και η ..λογική να "ρίξουμε το μπαλάκι" στο Δικαστήριο, για να φύγει η ευθύνη από πάνω μας).
Αν οι δικαστές, φοβούνται να εκδώσουν απαλλακτικό βούλευμα, επειδή μπορεί κάποιος ανώτερος (ή ..ανώτερος του ανώτερου) να τους τραβήξει το αυτί, τότε θα πρέπει να σταματήσει και η "καραμέλα" περί δήθεν ανεξαρτησίας της δικαστικής εξουσίας, αφού οι ίδιοι την αναιρούν, με τις πράξεις-αποφάσεις τους.
Στο θέμα της ποιότητας των εκδιδόμενων βουλευμάτων, η κατάσταση, μπορεί πλέον να περιγραφεί ως "κάθε πέρσι και καλύτερα", παρατηρούνται πλέον φαινόμενα (με μία μικρή δόση υπερβολής) διάλυσης.
Βλέπουμε π.χ να υπάρχει διαφωνία εισαγγελέα και δικαστών, ακόμα και στο ζήτημα, αν το ένδικο βοήθημα-μέσο, κατά του βουλεύματος, έχει ασκηθεί νομότυπα, ο ένας το θεωρεί παραδεκτό και οι άλλοι απαράδεκτο και αντίστροφα.
Όπως λένε και οι παλιοί δικηγόροι, όταν οι δικαστές βιάζονται ή βαριούνται να αποφασίσουν, απορρίπτουν τα ένδικα μέσα, ως απαράδεκτα, με την έννοια, είτε ότι δεν προβλέπονται καν στο Νόμο (!), είτε ότι δεν έχουν περιέχουν τους -περιοριστικά αναφερόμενους- στο Νόμο, λόγους (σε αυτό θα πρόσθετα ίσως και την "ανάγκη" τους να φανούν πιο έξυπνοι, από τους δικηγόρους, που τα υπογράφουν).
Η κατάσταση επιδεινώνεται, από τις λίγο ασαφείς διατάξεις της δικονομίας, αλλά και από την αυξανόμενη τάση του Νομοθέτη, να περιορίσει τις δυνατότητες του κατηγορούμενου, να βρει το δίκιο του, προτού η υπόθεση, φτάσει στο ακροατήριο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (ψυχική και οικονομική ταλαιπωρία, διαπόμπευση κλπ).
Σε σωρεία σοβαρών υποθέσεων (όπως π.χ τα οικονομικά εγκλήματα, που δικάζονται με το Νόμο περί καταχραστών του Δημοσίου), η Ανάκριση τελειώνει με βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών και όχι Πλημμελειοδικών (όπως είναι ο κανόνας), με συνέπεια ο κατηγορούμενος, να χάνει τον ένα βαθμό, να πηγαίνει απευθείας στον δεύτερο και να μην μπορεί να ασκήσει έφεση, παρά μόνον αναίρεση (ο Άρειος Πάγος, εξετάζει συγκεκριμένα πράγματα, παρέχει μόνον μερική προστασία και κατά πλειοψηφία, οι αιτήσεις απορρίπτονται, ένα μικρό ποσοστό, γίνονται δεκτές).
Ακόμα όμως και στις εφέσεις κατά των βουλευμάτων του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών, πλέον εξετάζονται νομικές πλημμέλειες και όχι η ουσία της πρωτόδικης δικαστικής κρίσης, χωρίς να υπάρχει λόγος, είναι σαν να μετατρέπεται το Εφετείο, από δικαστήριο ουσίας, σε ακυρωτικό, όπως ο Άρειος Πάγος !
Μπορεί μεν, το άρθρο του Συντάγματος, που μιλάει περί παροχής δικαστικής προστασίας στον πολίτη, να ερμηνεύεται, ότι δεν περιλαμβάνει ΚΑΙ τα ένδικα μέσα, ωστόσο δεν επιδέχεται παρερμηνείας το αντίστοιχο άρθρο, που μιλάει για το δικαίωμα της προηγούμενης ακρόασης, εκείνου, για τον οποίο πρόκειται να εκδοθεί μία δικαστική (και όχι μόνον) κρίση : παρόλα αυτά, σπάνια, γίνεται δεκτό το αίτημα του (ενοχλητικού;) δικηγόρου, για αυτοπρόσωπη εμφάνιση, ενώπιον του Συμβουλίου, ώστε να υποστηρίξει το ένδικο μέσο...
Είναι ανάγκη λοιπόν, αφενός να προβλεφθεί νομοθετικά, η υποχρεωτική κλήτευση του δικηγόρου ΚΑΙ στα δικαστικά συμβούλια (άσχετα αν θα πάει ή όχι) και αφετέρου, να γίνει πιο ισχυρή η δικαστική προστασία, στο στάδιο της προδικασίας-βουλευμάτων, με δυνατότητα έφεσης, σε ΌΛΑ τα βουλεύματα και με την πρόβλεψη ότι το Συμβούλιο Εφετών, θα εξετάζει και την ουσία της υπόθεσης, ήτοι κάθε νομικό ή πραγματικό ισχυρισμό του εκκαλούντος !
Τόσο σοβαρά ζητήματα, δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται με "λογικές" βιασύνης, προχειρότητας και επιπολαιότητας.
Πρόκειται, για τα δικαστικά όργανα, που εκδίδουν τα περιβόητα "βουλεύματα", για τρεις, κατά κανόνα, δικαστές, που συσκέπτονται μυστικά (όχι δημόσια) και εκδίδουν το βούλευμα, αφού έχει προηγηθεί η Εισαγγελική πρόταση (μερικές φορές, την δέχονται αυτούσια, αλλά πολύ συχνά, αποφασίζουν εντελώς διαφορετικά).
Δεν ξέρω αν φταίει, αυτή η "μυστικότητα" της διαδικασίας (εδώ έχει εφαρμογή, κατά κάποιον τρόπο η παροιμία "της νύχτας τα καμώματα, τα βλέπει η μέρα και γελάει"), αλλά φοβάμαι ότι οι δικαστές μας, δεν αντιμετωπίζουν τη διαδικασία των δικαστικών συμβουλίων, με τη δέουσα σοβαρότητα και υπευθυνότητα, με συνέπεια να φτάνουν στα ακροατήρια, πολλές υποθέσεις, που δεν θα έπρεπε (ρόλο σε αυτό, παίζει και η ..λογική να "ρίξουμε το μπαλάκι" στο Δικαστήριο, για να φύγει η ευθύνη από πάνω μας).
Αν οι δικαστές, φοβούνται να εκδώσουν απαλλακτικό βούλευμα, επειδή μπορεί κάποιος ανώτερος (ή ..ανώτερος του ανώτερου) να τους τραβήξει το αυτί, τότε θα πρέπει να σταματήσει και η "καραμέλα" περί δήθεν ανεξαρτησίας της δικαστικής εξουσίας, αφού οι ίδιοι την αναιρούν, με τις πράξεις-αποφάσεις τους.
Στο θέμα της ποιότητας των εκδιδόμενων βουλευμάτων, η κατάσταση, μπορεί πλέον να περιγραφεί ως "κάθε πέρσι και καλύτερα", παρατηρούνται πλέον φαινόμενα (με μία μικρή δόση υπερβολής) διάλυσης.
Βλέπουμε π.χ να υπάρχει διαφωνία εισαγγελέα και δικαστών, ακόμα και στο ζήτημα, αν το ένδικο βοήθημα-μέσο, κατά του βουλεύματος, έχει ασκηθεί νομότυπα, ο ένας το θεωρεί παραδεκτό και οι άλλοι απαράδεκτο και αντίστροφα.
Όπως λένε και οι παλιοί δικηγόροι, όταν οι δικαστές βιάζονται ή βαριούνται να αποφασίσουν, απορρίπτουν τα ένδικα μέσα, ως απαράδεκτα, με την έννοια, είτε ότι δεν προβλέπονται καν στο Νόμο (!), είτε ότι δεν έχουν περιέχουν τους -περιοριστικά αναφερόμενους- στο Νόμο, λόγους (σε αυτό θα πρόσθετα ίσως και την "ανάγκη" τους να φανούν πιο έξυπνοι, από τους δικηγόρους, που τα υπογράφουν).
Η κατάσταση επιδεινώνεται, από τις λίγο ασαφείς διατάξεις της δικονομίας, αλλά και από την αυξανόμενη τάση του Νομοθέτη, να περιορίσει τις δυνατότητες του κατηγορούμενου, να βρει το δίκιο του, προτού η υπόθεση, φτάσει στο ακροατήριο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (ψυχική και οικονομική ταλαιπωρία, διαπόμπευση κλπ).
Σε σωρεία σοβαρών υποθέσεων (όπως π.χ τα οικονομικά εγκλήματα, που δικάζονται με το Νόμο περί καταχραστών του Δημοσίου), η Ανάκριση τελειώνει με βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών και όχι Πλημμελειοδικών (όπως είναι ο κανόνας), με συνέπεια ο κατηγορούμενος, να χάνει τον ένα βαθμό, να πηγαίνει απευθείας στον δεύτερο και να μην μπορεί να ασκήσει έφεση, παρά μόνον αναίρεση (ο Άρειος Πάγος, εξετάζει συγκεκριμένα πράγματα, παρέχει μόνον μερική προστασία και κατά πλειοψηφία, οι αιτήσεις απορρίπτονται, ένα μικρό ποσοστό, γίνονται δεκτές).
Ακόμα όμως και στις εφέσεις κατά των βουλευμάτων του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών, πλέον εξετάζονται νομικές πλημμέλειες και όχι η ουσία της πρωτόδικης δικαστικής κρίσης, χωρίς να υπάρχει λόγος, είναι σαν να μετατρέπεται το Εφετείο, από δικαστήριο ουσίας, σε ακυρωτικό, όπως ο Άρειος Πάγος !
Μπορεί μεν, το άρθρο του Συντάγματος, που μιλάει περί παροχής δικαστικής προστασίας στον πολίτη, να ερμηνεύεται, ότι δεν περιλαμβάνει ΚΑΙ τα ένδικα μέσα, ωστόσο δεν επιδέχεται παρερμηνείας το αντίστοιχο άρθρο, που μιλάει για το δικαίωμα της προηγούμενης ακρόασης, εκείνου, για τον οποίο πρόκειται να εκδοθεί μία δικαστική (και όχι μόνον) κρίση : παρόλα αυτά, σπάνια, γίνεται δεκτό το αίτημα του (ενοχλητικού;) δικηγόρου, για αυτοπρόσωπη εμφάνιση, ενώπιον του Συμβουλίου, ώστε να υποστηρίξει το ένδικο μέσο...
Είναι ανάγκη λοιπόν, αφενός να προβλεφθεί νομοθετικά, η υποχρεωτική κλήτευση του δικηγόρου ΚΑΙ στα δικαστικά συμβούλια (άσχετα αν θα πάει ή όχι) και αφετέρου, να γίνει πιο ισχυρή η δικαστική προστασία, στο στάδιο της προδικασίας-βουλευμάτων, με δυνατότητα έφεσης, σε ΌΛΑ τα βουλεύματα και με την πρόβλεψη ότι το Συμβούλιο Εφετών, θα εξετάζει και την ουσία της υπόθεσης, ήτοι κάθε νομικό ή πραγματικό ισχυρισμό του εκκαλούντος !
Τόσο σοβαρά ζητήματα, δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται με "λογικές" βιασύνης, προχειρότητας και επιπολαιότητας.
Το να περιμένεις δύο και τρεις μήνες, για μία εισαγγελική πρόταση και να σου φέρνουν ένα χειρόγραφο κείμενο, 5-6 σελίδων, σε κόλλες αναφοράς (όπως αυτές, που γράφαμε τις εκθέσεις, στο σχολείο), οι οποίες δεν είναι καν κομμένες, με γράμματα βέβαια, καλύτερα,από εκείνα των γιατρών, δεν είναι ό,τι καλύτερο, σίγουρα ! Ωστόσο, ο λόγος, που το σκίζεις και το πετάς, αφού το σκανάρεις απλά με τα μάτια (δεν το διαβάζεις ακριβώς δηλαδή, το ξεφυλλίζεις και κυρίως κοιτάς στο τέλος, το διατακτικό, που σε ενδιαφέρει) δεν είναι η εμφάνιση, αλλά το περιεχόμενο...
ΑπάντησηΔιαγραφή