ήρθε, έκανε ταραχή και έφυγε..

      Θεωρώ, πως αυτό το σχόλιο (του Γιάννη Πλούταρχου) ήταν και το πλέον επιτυχημένο, για το "φαινόμενο Παντελίδης", για το οποίο δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό, να αφιερώσω μία ανάρτηση, λόγω και της μεγάλης έκτασης, που πήρε ο τραγικός και πρόωρος θάνατος αυτού του καλλιτέχνη !
  Ξεκινάμε λοιπόν, από αυτό : ο Παντελής Παντελίδης ΗΤΑΝ καλλιτέχνης, αυτό κανένας δεν μπορεί-δικαιούται να το αμφισβητεί, κάποιος, ο οποίος γράφει μουσική και τραγούδια, έχει αυτό το ταλέντο, δηλαδή, πως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ;
  Φυσικά, κανένας καλλιτέχνης, δεν μπορεί, εξ ορισμού, να αρέσει σε όλους, έτερον εκάτερον, αυτό δε μειώνει την καλλιτεχνική του αξία, σε τίποτα, ούτε φυσικά παίζει ρόλο, ότι αναδείχθηκε, μέσα από το διαδίκτυο, θα μπορούσε να έχει βγει από ένα talent show της τηλεόρασης, θα μπορούσε να τον είχε ακούσει κάποιος τυχαία στο προπατζίδικο κ.ο.κ.
  Έτσι φτάνουμε στη δεύτερη μεγάλη αλήθεια του : το ταλέντο, ΔΕΝ κρύβεται, το χάρισμα αυτό το θεϊκό, που έχουμε όλοι, σε διαφορετικούς βέβαια τομείς, ζητάει να αναδειχθεί και ΟΦΕΙΛΕΙΣ να το αξιοποιήσεις και να το αναδείξεις, αν το θάψεις, διαπράττεις αμαρτία..
   Θα μπορούσε λοιπόν και ο Παντελίδης, να μείνει στο Π.Ν, να ζήσει ίσως πολύ περισσότερο, να πάρει ..σύνταξη, από εκεί, αλλά πάντα θα τον "έτρωγε" το "τι θα γινόταν αν", δεν έκανε αυτό, αλλά κυνήγησε το όνειρο και το έζησε (λίγο, αλλά πολύ έντονα) !
   Ένα παιδί, από μία λαϊκή, προσφυγική γειτονιά, ένας άξιος συνεχιστής της παράδοσης των Ποντίων, να μεγαλουργούν και να διακρίνονται (αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, στις μέρες μας...), έκανε το θαρραλέο άλμα και -εκ των πραγμάτων- δικαιώθηκε, με βάση δηλαδή την απήχηση, που είχε το έργο του.
   Στο σημείο, αυτό, θα καταχωρήσω μία προσωπική εκτίμηση : εξ αιτίας της μεγάλης ταχύτητας, με την οποία απέκτησε δόξα, φήμη και λεφτά, δεν κατόρθωσε να το "χωνέψει" όλο αυτό, που του συνέβαινε, θεωρώ ότι ήταν ακόμα "έξω από τα νερά" του.
    Όταν περνάς από την πειθαρχημένη και "ρουτινιάρικη" ζωή του Π.Ν, στη ζωή της (μεγάλης) Πίστας, των μανατζαραίων, των δισκογραφικών και των επιχειρηματιών της νύχτας (τη δουλειά τους κάνουν οι άνθρωποι, βέβαια), δεν είναι πάντα εύκολο να προσαρμοστείς, όταν όλα σου έρχονται από μόνα τους (γυναίκες, λεφτά κλπ), χωρίς να το πολυσκεφτείς ή να προσπαθήσεις για αυτό (πέρα από το καλλιτεχνικό σου έργο, εννοείται, που είναι ο κόπος σου).
   Δεν υπαινίσσομαι ότι αλλοιώθηκε ο χαρακτήρας του, αλλά το ακριβώς αντίθετο, ότι δεν πρόλαβε να προσαρμοστεί σε αυτή τη "μεγάλη ζωή", που πιθανώς κάνουν άλλοι καλλιτέχνες (π.χ ακόμα και το μοιραίο αυτοκίνητο, με το οποίο σκοτώθηκε, αν δεν κάνω λάθος, δεν του ανήκε, μιλάμε για ένα "θηρίο" με 510 ίππους, το οποίο δεν ξέρουμε αν και πόσες φορές είχε ξανά οδηγήσει).
    Αυτό, με τη σειρά του, δεν σημαίνει ότι ο Παντελίδης, ήταν "ένας από εμάς", ένα "λαϊκό παιδί", όπως ορισμένοι θέλουν να πιστεύουν, για να κοροϊδεύουν τον εαυτό τους, όχι, ήταν ένας καλλιτέχνης με σπουδαίο και εξαιρετικό ταλέντο, ξέφυγε, εκ των πραγμάτων, από τον μέσο όρο.
    Η σπουδαιότητα του ταλέντου του, για μένα, είναι ότι δεν πάτησε στην "πεπατημένη" οδό, είχε το δικό του, μοναδικό στυλ και αυτό είναι σπάνιο, ειδικά στις σημερινές εποχές, όπου ο ένας αντιγράφει τον άλλον και τα θέματα των τραγουδιών έχουν λίγο-πολύ εξαντληθεί, μίλησε για όσα μιλούν και οι άλλοι, αλλά με τον δικό του, μοναδικό τρόπο και εκεί κρύβεται η καλλιτεχνική του αξία !
    Αυτός είναι και ο λόγος, που έκανε πολύ κόσμο να ξενίζεται με τα τραγούδια του ή και να τα χλευάζει, κάθετί νέο, κάθετί διαφορετικό το πολεμούν, τουλάχιστον στην αρχή...
    Ο ξαφνικός και βίαιος θάνατος, ενός νέου ανθρώπου, πάντα σοκάρει, γιατί έρχεται σε αντίθεση με τη φυσική πορεία των πραγμάτων, που θέλει τους ηλικιωμένους, να φεύγουν πρώτοι, πόσο μάλλον, όταν αφορά κάποιον, ο οποίος είναι ακόμα στην αρχή και έχει ΠΟΛΛΑ ακόμα να δώσει, ως καλλιτέχνης !
     Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι του να μιλάμε για "κρίμα", "αδικία" κλπ, υπάρχει μεγάλη απόσταση, διότι Αυτός, που δίνει τη ζωή, Αυτός και την παίρνει, όποτε κρίνει Εκείνος κατάλληλο, είναι σαν να μαλώνει ο άνθρωπος τον Θεό, το μυρμήγκι τον άνθρωπο, δηλαδή, μιλώντας για "αδικίες" σε αυτές τις περιπτώσεις, κανένας δεν ξέρει, εκ των προτέρων, πόσο λάδι έχει το καντήλι του και πότε θα σωθεί αυτό...
     Αν κρίνουμε πάντως, από το γεγονός, ότι ο Παντελής "δραπέτευσε" δύο μέρες, αφότου τον έβριζαν όλοι, για έναν στίχο του, που αφορούσε στην Κύπρο, ίσως ο θάνατός του, να εξυπηρετούσε συγκεκριμένο σχέδιο του Θεού : αφενός, να ξεβρακώσει, όλους αυτούς τους υποκριτές, που τον έβριζαν και ξαφνικά άρχισαν να λένε "κρίμα" κλπ και να ζητούν συγγνώμη και αφετέρου, να αφυπνίσει τα απολολώτα πρόβατα των αντισόσιαλ μίντια, ώστε να πάψουν τις εύκολες ανθρωποφαγίες και τους κανιβαλισμούς, πίσω από ανώνυμα πληκτρολόγια.