ποια τέταρτη εξουσία ;

    Για τον Τύπο και τη λειτουργία του, έχουν χυθεί τόνοι μελάνης, ενώ αποτελούσε ανέκαθεν ένα από τα sos θέματα, στην έκθεση ιδεών, για τις πανελλήνιες εξετάσεις...
  Ονομάζεται και "τέταρτη εξουσία", ενώ, στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ, είναι γραμμένη η φράση "η δημοσίευσις είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης", που αποδίδεται στον Ελβετό φιλέλληνα Johann Jakob Meyer.
   Η ερμηνεία, που δίνω, προσωπικά, σε αυτήν την φράση, είναι πως η δημοσιότητα, το "φως" γενικά, δεν αφήνει το έγκλημα και την αδικία να επικρατήσουν, διότι αυτά, ως γνωστόν, γίνονται "εν κρυπτώ", στο σκοτάδι !
   Όσο ο Τύπος, λοιπόν, επιτελεί, αυτόν τον ρόλο, ελέγχει τις άλλες τρεις εξουσίες, αποκαλύπτει σκάνδαλα και αδικίες, τότε είναι χρήσιμος.
   Στην σύγχρονη εποχή, όπου ο Τύπος, είναι κυρίως ηλεκτρονικός και η πληροφορία, ταξιδεύει αστραπιαία, φοβάμαι, ότι έχει χαθεί κάπως αυτός ο ρόλος, υπάρχει μία επιφανειακή και βιαστική προσέγγιση των θεμάτων, μία συνεχής εναλλαγή ειδήσεων, πολλές φορές άχρηστων, που περισσότερο συσκοτίζει, παρά φωτίζει το νου, των αναγνωστών.
   Βέβαια, σε ένα τόσο σύντομο κείμενο, δεν μπορεί να εξαντληθεί ένα τόσο μεγάλο θέμα, ούτε καν βασικές πτυχές του, όπως το ζήτημα της ανεξαρτησίας ή μη των ΜΜΕ, σε ποιους ανήκουν, τι συμφέροντα εξυπηρετούν κ.ο.κ.
    Στέκομαι περισσότερο στο θέμα της έλλειψης δημοσιογραφικής έρευνας, σε βάθος, όπου όσοι (ρομαντικοί ;) επιδίδονται ακόμα σε αυτήν (βλέπε π.χ Βαξεβάνης) αντιμετωπίζονται σχεδόν ως γραφικοί !
    Η πλειοψηφία των μμε, στέκεται σε αυτό, που όπως οι ίδιοι ομολογούν, διδάσκεται στις δημοσιογραφικές σχολές, για να πετύχουν αναγνωσιμότητα (ή κλικς, πλέον) : αίμα (εγκλήματα, δολοφονίες, ατυχήματα, θάνατοι γενικά), σπέρμα (σεξ, γυμνά κλπ) και στέμμα, αν δεν απατώμαι (όπερ σημαίνει, φαντάζομαι, κουτσομπολιό)...
     Δεν αναφέρομαι μόνον στα ελληνικά ΜΜΕ, το κακό είναι διεθνές, ίσως μάλιστα έξω, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, όπως αποδεικνύουν και ορισμένα ξενόφερτα sites.
     Τώρα, στο ζήτημα της δημοσιογραφικής έρευνας, που αποκαλύπτει αδικίες, σκάνδαλα και εγκλήματα (μιλάμε για περιπτώσεις, που αφορούν όλους ή μεγάλο μέρος της κοινωνίας, όχι για απλά, καθημερινά εγκλήματα, που κατά τη γνώμη μου, δεν θα έπρεπε να παίρνουν καν δημοσιότητα), υπάρχουν, ως γνωστόν, λεπτές ισορροπίες : από τη μία το δημοσιογραφικό καθήκον της έρευνας και αποκάλυψης και από την άλλη, η τιμή και η υπόληψη των θιγόμενων, από αυτές !
     Εδώ λοιπόν, πρέπει να βρεθεί μία χρυσή τομή, ώστε, ούτε οι δημοσιογράφοι να ζουν, υπό το άγχος μηνύσεων, αγωγών κλπ, αλλά και να μην θίγονται υπολήψεις, σπιλώνονται ονόματα και εξοντώνονται ηθικά άνθρωποι, με αβάσιμες καταγγελίες, αφού είναι δύσκολο να διορθωθεί πλήρως η κατάσταση, εκ των υστέρων.
     Φαντάζομαι, ότι η δημοσιογραφική δεοντολογία, αλλά και η κοινή Λογική, δίνουν και εδώ τη λύση, με την έννοια, ότι θα πρέπει οι πληροφορίες να διασταυρώνονται, να επαληθεύονται, οι όποιες καταγγελίες να βασίζονται σε επαρκή στοιχεία και κυρίως και κατά τη γνώμη μου, να δίνεται η δυνατότητα στον καταγγελλόμενο-θιγόμενο, να εκφράσει τη δική του άποψη, ΠΡΙΝ βγουν στην φόρα και όχι κατόπιν εορτής...
      Στο φινάλε, τελικός κριτής, δεν μπορεί παρά να είναι μία άλλη εξουσία, η δικαστική, η οποία με τη σειρά της όμως, οφείλει να δείχνει μεγαλύτερη ευαισθησία στις δημοσιογραφικές αποκαλύψεις και να επεμβαίνει αυτεπάγγελτα, για να διερευνήσει, αν ευσταθούν ή όχι, ώστε και σκιές να μην υπάρχουν, αλλά και να τιμωρούνται οι τυχόν υπαίτιοι.