υπόθεση Αστικού και όχι Εργατικού Δικαίου...

      Χθες έκανε το γύρο του διαδικτύου, η είδηση ότι ο Άρειος Πάγος εξέδωσε δύο αποφάσεις "βόμβες" (κλασικά), που δήθεν αλλάζουν την εργατική του Νομολογία, φέρνουν το Τέλος του Κόσμου κλπ.
  Από όσα διέρρευσαν, οι εν λόγω αποφάσεις, αφορούν περισσότερα ζητήματα Αστικού Δικαίου, παρά το Εργατικό Δίκαιο, τα εργατικά ατυχήματα κ.ο.κ και ειδικότερα το λεγόμενο Δίκαιο των αποζημιώσεων.
  Η πρώτη περίπτωση, που είναι και απλούστερη, έκρινε ότι σε περίπτωση εργατικού ατυχήματος, η αποζημίωση, που δικαιούται το θύμα ή οι συγγενείς του, μειώνεται, εφόσον φέρει και το ίδιο το θύμα, ευθύνη, για την επέλευση ή την έκταση της ζημιάς (π.χ δεν φορούσε προστατευτικό κράνος, ζώνη ή ρούχα), επιβεβαιώνοντας έτσι την θεωρία, για το λεγόμενο "συντρέχον πταίσμα" του ζημιωθέντος, που ισχύει σε κάθε περίπτωση αποζημίωσης (όχι μόνον στο εργατικό ατύχημα, δηλαδή).
   Η δεύτερη απόφαση, τώρα, αναδεικνύει το ζήτημα της λεγόμενης "πρόστησης" και της (αντικειμενικής) ευθύνης, που έχει ο προστήσας, για την ζημία, που προξένησε ο προστηθείς.
   Πρόστηση υπάρχει όταν κάποιος αναθέτει σε άλλον, σε μόνιμη ή και σε ευκαιριακή, βάση, με ή χωρίς ιδιαίτερη σύμβαση, να διεκπεραιώσει μία υπόθεσή του, συνήθως με αμοιβή, δίνοντάς του όμως παράλληλα ΚΑΙ οδηγίες, εκτέλεσης.
    Η σύμβαση (εξαρτημένης) εργασίας, αποτελεί κλασική μορφή πρόστησης, έτσι αν ο προστηθείς (υπάλληλος) προξενήσει ζημία, σε άλλον, κατά την εκτέλεση της ανατεθειμένης σε αυτόν υπηρεσίας, ευθύνεται αλληλεγγύως και εις ολόκληρον και ο προστήσας (εργοδότης).
    Η ρύθμιση αυτή, λέγεται συνήθως πως δικαιολογείται στη βάση της ωφέλειας (...υπεραξίας, για να θυμηθούμε και την κομμουνιστική πλευρά μας), που αποκομίζει ο εργοδότης, από την εργασία του υπαλλήλου του, οπότε είναι λογικό να φέρει και την αντίστοιχη ευθύνη, για τις ζημιές του και σε κάθε περίπτωση, είναι μάλλον εύλογη, διότι κατά κανόνα και αντικειμενικά, ο εργοδότης είναι πιο φερέγγυος, από τον εργαζόμενο.
    Έτσι αν κάποιος, πάθει ζημιά, από τον εργαζόμενο σε μια επιχείρηση, μπορεί να στραφεί και κατά του εργοδότη αυτού, φυσικού ή νομικού προσώπου-εταιρίας (μόνον ή σωρευτικά, εναντίον και των δύο)
     Εκτός, όμως, από την συν-ευθύνη και συν-υπαιτιότητα εργαζομένου και εργοδότη, έναντι των τρίτων, υπάρχει και το ζήτημα της ευθύνης, μεταξύ των δύο, ήτοι του εργαζόμενου, που έκανε τη ζημία, έναντι του εργοδότη του.
     Αυτό το ζήτημα έκρινε η σχολιαζόμενη απόφαση του Α.Π και η απάντηση δίνεται πάλι, από το Αστικό Δίκαιο : μην ξεχνάμε πως η σύμβαση εξαρτημένης εργασίας, είναι μία ακόμα αστική σύμβαση, που θεμελιώνεται στον Αστικό Κώδικα (αργότερα, έγινε ξεχωριστός κλάδος, καθώς εκδίδονταν ειδικότεροι Νόμοι, κυρίως για την προστασία του εργαζόμενου), όπως η μίσθωση, η πώληση κλπ.
     Έτσι, ο Α.Κ λέει ότι ο εργαζόμενος, οφείλει να δείχνει την αναγκαία επιμέλεια, κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του και μπορεί να ευθύνεται, έναντι του εργοδότη του, είτε για δόλο, είτε και για αμέλεια (δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς φυσικά, ειδικά σε ακραίες περιπτώσεις, όπως π.χ όταν ο υπάλληλος υπεξαιρεί χρήματα πελατών).
      Από εκεί και μετά, το μέτρο της επιμέλειας, κρίνεται με βάση τα χαρακτηριστικά κάθε θέσης και τα τυπικά προσόντα του υπαλλήλου, τις γνώσεις, την εμπειρία του κ.ο.κ (δεν μπορείς π.χ να βάλεις να οδηγήσει νταλίκα, κάποιος με απλό-βασικό δίπλωμα οδήγησης Ι.Χ).
      Συνεπώς, ανάλογα και με το βαθμό του πταίσματος του υπαλλήλου, ο εργοδότης, εφόσον αποζημιώσει τον τρίτο, που ζημίωσε ο υπάλληλός του, έχει την διακριτική ευχέρεια, να στραφεί έπειτα εναντίον του !
     Δεν είναι δηλαδή πάντα βέβαιο, ότι θα το κάνει, αλλά σε κάθε περίπτωση, η καλύτερη λύση εδώ, φαντάζει η ΑΣΦΑΛΙΣΗ τόσο του εργαζόμενου, όσο και κυρίως του εργοδότη, για το ενδεχόμενο ζημίας και αστικής ευθύνης, έναντι τρίτων, ειδικά σε δουλειές και θέσεις, όπου διακυβεύονται μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.