Μετά την προχθεσινή απόφαση του Μ.Ο.Δ για την ανατριχιαστική, όντως, υπόθεση, της μικρούλας Άννυ, από τη Βουλγαρία, που τεμαχίστηκε από τον ίδιο της τον πατέρα, δε νομίζω ότι γίναμε σοφότεροι...
Από την αρχή, όταν ασκήθηκε η δίωξη, είχα εκφράσει αμφιβολίες, τόσο για την ορθότητα, όσο και τη βασιμότητα των αποδιδόμενων κατηγοριών, στα τρία αυτά πρόσωπα (πατέρα, μάνα και φίλο πατέρα).
Στην εύλογη απορία του καταδικασθέντος, σε ισόβια, πατέρα "πως είμαι ένοχος ;", το Δικαστήριο, ως είθισται, τον παρέπεμψε στο ...σκεπτικό της απόφασης, για ...όταν δημοσιευτεί.
Η υπόθεση αυτή είναι σίγουρα πολύ σκοτεινή και λόγω των "πρωταγωνιστών" (τελειωμένα πρεζάκια), όσο και ως προς το τι τελικά συνέβη και πως απεβίωσε το αγγελούδι αυτό και δεν είμαι, ξαναλέω, σίγουρος, με βάση όσα διέρρεαν, από την ακροαματική διαδικασία, ότι φωτίστηκε επαρκώς !
Πρέπει εξαρχής, να ξεκαθαρίσουμε, πρώτον, ότι το ποιόν και ο τρόπος ζωής των κατηγορούμενων, δεν αποτελεί ένδειξη ή απόδειξη ενοχής, φυσικά, διότι στα ποινικά Δικαστήρια, δεν κρίνονται προσωπικότητες, εν γένει, αλλά συγκεκριμένες πράξεις, σε συνδυασμό με τα προσωπικά χαρακτηριστικά του δράστη.
Και δεύτερον, ότι για την ποινική καταδίκη, δεν αρκούν ενδείξεις, λογικά άλματα και αυθαίρετα συμπεράσματα, αλλά απαιτούνται χειροπιαστές αποδείξεις και ότι η αμφιβολία, ως γνωστόν, οδηγεί σε απαλλαγή και όχι σε καταδίκη !
Ουσιαστικά, από όσα ακούγαμε, από τα ΜΜΕ, που παρίσταντο στη Δίκη, το κρίσιμο στοιχείο, που έγειρε την πλάστιγγα, κατά των κατηγορουμένων, ήταν η κατάθεση του ιατροδικαστή, που φάνηκε σχεδόν κατηγορηματικός, ότι το παιδί τεμαχίστηκε εν ζωή.
Εύλογα διερωτάται έτσι κανείς, πως είναι δυνατόν, μία και μόνον μαρτυρία, ενός ανθρώπου, που μιλάει, εκ των υστέρων και επιστημονικά, αρκεί να σε καταδικάσει σε ισόβια, ειδικά από την στιγμή, που υπάρχει ακριβώς αντίθετη γνωμάτευση, από άλλον αντίστοιχο επιστήμονα !
Γιατί να έχει περισσότερη βαρύτητα η γνώμη του διορισθέντος από το Δικαστήριο πραγματογνώμονα (μήπως ...για αυτό ;) και όχι του τεχνικού συμβούλου της υπεράσπισης ; τις ίδιες σπουδές είχαν και την ίδια δουλειά κάνουν...
Σίγουρα και εμείς οι αδαείς, υποψιαζόμαστε ότι για να τιναχτεί το αίμα, κατά τον τεμαχισμό, θα πρέπει να υπάρχει πίεση, όπερ δεν συμβαίνει, σε έναν νεκρό, αλλά δε νομίζω να είναι τόσο απλό.
Αυτή η υπόθεση είναι όντως μυστήριο, γιατί θα μπορούσε το παιδάκι να πήρε, από μόνο του, κατά λάθος ή να του έδωσαν ναρκωτικά, "για πλάκα" και να έπεσε σε κώμα και σε τέτοια κατάσταση να τεμαχίστηκε, οπότε να δικαιολογείται και το τίναγμα του αίματος.
Κάπου εκεί έτεινε, νομίζω και η υπερασπιστική γραμμή του πατέρα, ότι το τεμάχισε, όντας νεκρό ή νομίζοντας, θα πρόσθετα, ότι είναι νεκρό (οπότε μιλάμε για ανθρωποκτονία εξ αμελείας).
Ειλικρινά δεν μπορώ καν να φανταστώ, τι μπορεί να λέει το σκεπτικό της απόφασης, για τον τρόπο θανάτου και κυρίως για το κίνητρο του δράστη, αν δηλαδή αυτά αποδείχτηκαν στο ακροατήριο ή αν ...θα αυτοσχεδιάσουν οι δικαστές !
Μία άλλη πτυχή, που επίσης δεν αναδείχτηκε, ούτε φωτίστηκε, είναι πως αν το παιδί, τελικά, θανατώθηκε, από τους συγκεκριμένους κατηγορούμενους, είτε σκόπιμα (με άμεσο ή ενδεχόμενο δόλο), είτε κατά λάθος, δεν πρέπει να ξεχνάμε, όπως είπα, ότι πρόκειται για πρεζάκια και εφόσον έδρασαν, υπό την επήρεια ουσιών, θα έπρεπε να εξεταστεί το θέμα του μειωμένου καταλογισμού...
Ο τεμαχισμός και η προσπάθεια συγκάλυψης, είναι, κατά κανόνα, ενδείξεις ενοχής, ωστόσο και αυτά, από μόνα τους, δεν μπορούν να οδηγούν σε καταδίκη, πέραν πάσης αμφιβολίας και σε ...ισόβια !
Ειδικά, όταν υπάρχει λογικοφανής εξήγηση, ήτοι ο φόβος, για την αντίδραση της μάνας, που έλειπε, αν μάθαινε τι συνέβη, δηλαδή κάτι αντίστοιχο, με τις προσπάθειες, που κάνουν τα παιδιά, για να συγκαλύψουν τις ζημιές τους (από αμέλεια, προφανώς, όχι από δόλο), στα μάτια των γονιών, από το φόβο της τιμωρίας.
Η καταδίκη και ποινή της μάνας, τώρα, νομίζω, ότι ήταν το πιο επικίνδυνο κομμάτι, διότι αλίμονο αν θεωρείται κακουργηματική έκθεση, κάθε φορά, που μία μητέρα, αφήνει το παιδί μόνο του, με τον ...πατέρα του (αν δεν έχει δείξει δείγματα, βέβαια αλλοπρόσαλλης ή βίαιης ή εγκληματικής συμπεριφοράς, σε βάρος του).
Σε κάθε περίπτωση, θεωρώ και ελπίζω, ότι το Μ.Ο.Ε θα φωτίσει καλύτερα τις πτυχές της υπόθεσης και θα μείνει στο νομικό, καθαρά, κομμάτι και όχι στο κοινωνικό ή στο ιστορικό ή ...στο μυθολογικό (βλέπε αγόρευση Εισαγγελέως, περί Ιφιγένειας) !
Από την αρχή, όταν ασκήθηκε η δίωξη, είχα εκφράσει αμφιβολίες, τόσο για την ορθότητα, όσο και τη βασιμότητα των αποδιδόμενων κατηγοριών, στα τρία αυτά πρόσωπα (πατέρα, μάνα και φίλο πατέρα).
Στην εύλογη απορία του καταδικασθέντος, σε ισόβια, πατέρα "πως είμαι ένοχος ;", το Δικαστήριο, ως είθισται, τον παρέπεμψε στο ...σκεπτικό της απόφασης, για ...όταν δημοσιευτεί.
Η υπόθεση αυτή είναι σίγουρα πολύ σκοτεινή και λόγω των "πρωταγωνιστών" (τελειωμένα πρεζάκια), όσο και ως προς το τι τελικά συνέβη και πως απεβίωσε το αγγελούδι αυτό και δεν είμαι, ξαναλέω, σίγουρος, με βάση όσα διέρρεαν, από την ακροαματική διαδικασία, ότι φωτίστηκε επαρκώς !
Πρέπει εξαρχής, να ξεκαθαρίσουμε, πρώτον, ότι το ποιόν και ο τρόπος ζωής των κατηγορούμενων, δεν αποτελεί ένδειξη ή απόδειξη ενοχής, φυσικά, διότι στα ποινικά Δικαστήρια, δεν κρίνονται προσωπικότητες, εν γένει, αλλά συγκεκριμένες πράξεις, σε συνδυασμό με τα προσωπικά χαρακτηριστικά του δράστη.
Και δεύτερον, ότι για την ποινική καταδίκη, δεν αρκούν ενδείξεις, λογικά άλματα και αυθαίρετα συμπεράσματα, αλλά απαιτούνται χειροπιαστές αποδείξεις και ότι η αμφιβολία, ως γνωστόν, οδηγεί σε απαλλαγή και όχι σε καταδίκη !
Ουσιαστικά, από όσα ακούγαμε, από τα ΜΜΕ, που παρίσταντο στη Δίκη, το κρίσιμο στοιχείο, που έγειρε την πλάστιγγα, κατά των κατηγορουμένων, ήταν η κατάθεση του ιατροδικαστή, που φάνηκε σχεδόν κατηγορηματικός, ότι το παιδί τεμαχίστηκε εν ζωή.
Εύλογα διερωτάται έτσι κανείς, πως είναι δυνατόν, μία και μόνον μαρτυρία, ενός ανθρώπου, που μιλάει, εκ των υστέρων και επιστημονικά, αρκεί να σε καταδικάσει σε ισόβια, ειδικά από την στιγμή, που υπάρχει ακριβώς αντίθετη γνωμάτευση, από άλλον αντίστοιχο επιστήμονα !
Γιατί να έχει περισσότερη βαρύτητα η γνώμη του διορισθέντος από το Δικαστήριο πραγματογνώμονα (μήπως ...για αυτό ;) και όχι του τεχνικού συμβούλου της υπεράσπισης ; τις ίδιες σπουδές είχαν και την ίδια δουλειά κάνουν...
Σίγουρα και εμείς οι αδαείς, υποψιαζόμαστε ότι για να τιναχτεί το αίμα, κατά τον τεμαχισμό, θα πρέπει να υπάρχει πίεση, όπερ δεν συμβαίνει, σε έναν νεκρό, αλλά δε νομίζω να είναι τόσο απλό.
Αυτή η υπόθεση είναι όντως μυστήριο, γιατί θα μπορούσε το παιδάκι να πήρε, από μόνο του, κατά λάθος ή να του έδωσαν ναρκωτικά, "για πλάκα" και να έπεσε σε κώμα και σε τέτοια κατάσταση να τεμαχίστηκε, οπότε να δικαιολογείται και το τίναγμα του αίματος.
Κάπου εκεί έτεινε, νομίζω και η υπερασπιστική γραμμή του πατέρα, ότι το τεμάχισε, όντας νεκρό ή νομίζοντας, θα πρόσθετα, ότι είναι νεκρό (οπότε μιλάμε για ανθρωποκτονία εξ αμελείας).
Ειλικρινά δεν μπορώ καν να φανταστώ, τι μπορεί να λέει το σκεπτικό της απόφασης, για τον τρόπο θανάτου και κυρίως για το κίνητρο του δράστη, αν δηλαδή αυτά αποδείχτηκαν στο ακροατήριο ή αν ...θα αυτοσχεδιάσουν οι δικαστές !
Μία άλλη πτυχή, που επίσης δεν αναδείχτηκε, ούτε φωτίστηκε, είναι πως αν το παιδί, τελικά, θανατώθηκε, από τους συγκεκριμένους κατηγορούμενους, είτε σκόπιμα (με άμεσο ή ενδεχόμενο δόλο), είτε κατά λάθος, δεν πρέπει να ξεχνάμε, όπως είπα, ότι πρόκειται για πρεζάκια και εφόσον έδρασαν, υπό την επήρεια ουσιών, θα έπρεπε να εξεταστεί το θέμα του μειωμένου καταλογισμού...
Ο τεμαχισμός και η προσπάθεια συγκάλυψης, είναι, κατά κανόνα, ενδείξεις ενοχής, ωστόσο και αυτά, από μόνα τους, δεν μπορούν να οδηγούν σε καταδίκη, πέραν πάσης αμφιβολίας και σε ...ισόβια !
Ειδικά, όταν υπάρχει λογικοφανής εξήγηση, ήτοι ο φόβος, για την αντίδραση της μάνας, που έλειπε, αν μάθαινε τι συνέβη, δηλαδή κάτι αντίστοιχο, με τις προσπάθειες, που κάνουν τα παιδιά, για να συγκαλύψουν τις ζημιές τους (από αμέλεια, προφανώς, όχι από δόλο), στα μάτια των γονιών, από το φόβο της τιμωρίας.
Η καταδίκη και ποινή της μάνας, τώρα, νομίζω, ότι ήταν το πιο επικίνδυνο κομμάτι, διότι αλίμονο αν θεωρείται κακουργηματική έκθεση, κάθε φορά, που μία μητέρα, αφήνει το παιδί μόνο του, με τον ...πατέρα του (αν δεν έχει δείξει δείγματα, βέβαια αλλοπρόσαλλης ή βίαιης ή εγκληματικής συμπεριφοράς, σε βάρος του).
Σε κάθε περίπτωση, θεωρώ και ελπίζω, ότι το Μ.Ο.Ε θα φωτίσει καλύτερα τις πτυχές της υπόθεσης και θα μείνει στο νομικό, καθαρά, κομμάτι και όχι στο κοινωνικό ή στο ιστορικό ή ...στο μυθολογικό (βλέπε αγόρευση Εισαγγελέως, περί Ιφιγένειας) !
Άφησα τελευταίο τον φίλο του πατέρα, ο οποίος δεν ξέρω αν και πως, αποδείχτηκε ότι ήταν παρών, όταν συνέβησαν, όσα συνέβησαν στο διαμέρισμα ! Η ύπαρξη DNA δικού του, από μόνη της, λέει απλά ότι κάποιες φορές, πήγαινε εκεί... Αυτό, που με εξόργισε όμως, είναι ότι οι δημοσιοκάφροι μας, τον αποκαλούσαν και αυτόν και τον πατέρα, με τα ψευδώνυμα, που χρησιμοποιούσαν οι ίδιοι και όχι με τα πραγματικά τουρκοβουλγάρικα ονόματά τους και συγκεκριμένα ως "νικολάι" και όσο να ναι, το πήρα προσωπικά, να δυσφημείται έτσι το όνομά μου και μάλιστα κατ' εξακολούθηση.
ΑπάντησηΔιαγραφή