Σε πρόσφατη Δίκη, για έκδοση ακάλυπτης επιταγής, το κατηγορητήριο έλεγε ότι ο κατηγορούμενος, εξέδωσε μία επιταγή, εις διαταγήν της εταιρίας Χ και η οποία δεν πληρώθηκε (και τέλος, τίποτε άλλο).
Είναι μία από αυτές τις υποθέσεις, που χαρακτηρίζονται, από τους εμπλεκόμενους, ως ρουτίνας, ως απλές, ως τυπικές και με άλλους χαρακτηρισμούς και δείχνουν (και όπως αποδεικνύεται) να αντιμετωπίζονται με μια "ελαφρότητα" και όχι με τη δέουσα σοβαρότητα !
Από το ίδιο το σώμα της επιταγής, ωστόσο, προέκυπτε, ότι αυτή, δηλαδή η επιταγή, είχε αλλάξει τρεις φορές χέρια και είχε φτάσει στα χέρια του μηνυτή, ο οποίος την είχε καταθέσει στην Τράπεζά του, δεν πληρώθηκε και έτσι αναγκάστηκε να την πληρώσει εκείνος και να την πάρει πίσω (κομιστής εξ αναγωγής, δηλαδή).
Παράλληλα, από το δικόγραφο της μήνυσης, προέκυπταν και άλλες "λεπτομέρειες", όπως ότι αρχικά κομιστής της επιταγής, ήταν μία εταιρία, στην οποία συμμετείχε ο μηνυτής, η οποία εν συνεχεία διαλύθηκε και ανέλαβε ο ίδιος, ως καθολικός διάδοχος, όλα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις της (συνέχισε δηλαδή, πλέον, ως ατομική επιχείρηση).
Στο ερώτημα, αν το ελλιπέστατο αυτό κατηγορητήριο, είναι έγκυρο ή (απόλυτα) άκυρο, όπως θεωρώ, ο Εισαγγελέας απεφάνθη ότι είναι έγκυρο, ότι περιέχει όλα τα κατά Νόμον στοιχεία και ότι ...οι συνάδελφοί του, έκαναν σωστά τη δουλειά τους.
Παίρνοντας κάποιος, στα χέρια του, αυτό το κατηγορητήριο-κλητήριο θέσπισμα και χωρίς φυσικά να δει την δικογραφία, τι καταλαβαίνει ; Φαντάζομαι, όλοι θα συμφωνήσουμε, πως καταλαβαίνει ότι μηνυτής, είναι η εταιρία Χ, η μόνη που αναφέρεται σε αυτό (ο πραγματικός μηνυτής, αναφέρεται μόνον ως μάρτυρας και θα μπορούσε π.χ να είναι υπάλληλός της).
Και η εύλογη απορία, που γεννιέται, είναι : έχει ή όχι δικαίωμα, ο κατηγορούμενος, να ξέρει ΠΟΙΌΣ του έχει κάνει μήνυση ; Είναι ή όχι αυτό, ένα από τα απαραίτητα στοιχεία, για την πλήρη περιγραφή της πράξης, όπως την εννοεί η ποινική Δικονομία ;
Ειδικά σε αυτή την περίπτωση, το ζήτημα έχει μεγάλη σημασία, διότι εναντίον του αρχικού κομιστή, εις διαταγήν του οποίου εκδόθηκε η επιταγή, ο εκδότης μπορεί να έχει προσωπικές ενστάσεις (π.χ ότι πρόκειται για "επιταγή ευκολίας"), τις οποίες δεν έχει εναντίον άλλων καλόπιστων και μεταγενέστερων κομιστών.
Πόσο εύλογο και δίκαιο, θα ήταν, να πήγαινε στο Δικαστήριο, ο κατηγορούμενος, χωρίς να έχει βάλει δικηγόρο να δει τη δικογραφία, για να αντικρούσει την εταιρία Χ και να μάθαινε εκεί, για πρώτη φορά, ότι τη μήνυση έχει υποβάλει ο Ψ ; (!)
Αναρωτιέμαι, αν ο/η δικηγόρος του μηνυτή, έκανε το ίδιο πράγμα, έγραφε στη μήνυσή του, μόνον ό,τι ανέφερε και το κατηγορητήριο, δηλαδή ούτε πώς κατέστη νόμιμος κομιστής ο ίδιος, ούτε τίποτα άλλο, τι θα συνέβαινε ;
Η απάντηση, φυσικά, είναι πως, κατά 99,9 % η μήνυση θα απορρίπτονταν ως αόριστη και το ερώτημα, είναι, γιατί τα λάθη των δικηγόρων να έχουν δυσμενείς συνέπειες και τα λάθη των Εισαγγελέων ...όχι, αλλά να καλύπτονται-κουκουλώνονται, από τους συναδέλφους τους !
Είναι μία από αυτές τις υποθέσεις, που χαρακτηρίζονται, από τους εμπλεκόμενους, ως ρουτίνας, ως απλές, ως τυπικές και με άλλους χαρακτηρισμούς και δείχνουν (και όπως αποδεικνύεται) να αντιμετωπίζονται με μια "ελαφρότητα" και όχι με τη δέουσα σοβαρότητα !
Από το ίδιο το σώμα της επιταγής, ωστόσο, προέκυπτε, ότι αυτή, δηλαδή η επιταγή, είχε αλλάξει τρεις φορές χέρια και είχε φτάσει στα χέρια του μηνυτή, ο οποίος την είχε καταθέσει στην Τράπεζά του, δεν πληρώθηκε και έτσι αναγκάστηκε να την πληρώσει εκείνος και να την πάρει πίσω (κομιστής εξ αναγωγής, δηλαδή).
Παράλληλα, από το δικόγραφο της μήνυσης, προέκυπταν και άλλες "λεπτομέρειες", όπως ότι αρχικά κομιστής της επιταγής, ήταν μία εταιρία, στην οποία συμμετείχε ο μηνυτής, η οποία εν συνεχεία διαλύθηκε και ανέλαβε ο ίδιος, ως καθολικός διάδοχος, όλα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις της (συνέχισε δηλαδή, πλέον, ως ατομική επιχείρηση).
Στο ερώτημα, αν το ελλιπέστατο αυτό κατηγορητήριο, είναι έγκυρο ή (απόλυτα) άκυρο, όπως θεωρώ, ο Εισαγγελέας απεφάνθη ότι είναι έγκυρο, ότι περιέχει όλα τα κατά Νόμον στοιχεία και ότι ...οι συνάδελφοί του, έκαναν σωστά τη δουλειά τους.
Παίρνοντας κάποιος, στα χέρια του, αυτό το κατηγορητήριο-κλητήριο θέσπισμα και χωρίς φυσικά να δει την δικογραφία, τι καταλαβαίνει ; Φαντάζομαι, όλοι θα συμφωνήσουμε, πως καταλαβαίνει ότι μηνυτής, είναι η εταιρία Χ, η μόνη που αναφέρεται σε αυτό (ο πραγματικός μηνυτής, αναφέρεται μόνον ως μάρτυρας και θα μπορούσε π.χ να είναι υπάλληλός της).
Και η εύλογη απορία, που γεννιέται, είναι : έχει ή όχι δικαίωμα, ο κατηγορούμενος, να ξέρει ΠΟΙΌΣ του έχει κάνει μήνυση ; Είναι ή όχι αυτό, ένα από τα απαραίτητα στοιχεία, για την πλήρη περιγραφή της πράξης, όπως την εννοεί η ποινική Δικονομία ;
Ειδικά σε αυτή την περίπτωση, το ζήτημα έχει μεγάλη σημασία, διότι εναντίον του αρχικού κομιστή, εις διαταγήν του οποίου εκδόθηκε η επιταγή, ο εκδότης μπορεί να έχει προσωπικές ενστάσεις (π.χ ότι πρόκειται για "επιταγή ευκολίας"), τις οποίες δεν έχει εναντίον άλλων καλόπιστων και μεταγενέστερων κομιστών.
Πόσο εύλογο και δίκαιο, θα ήταν, να πήγαινε στο Δικαστήριο, ο κατηγορούμενος, χωρίς να έχει βάλει δικηγόρο να δει τη δικογραφία, για να αντικρούσει την εταιρία Χ και να μάθαινε εκεί, για πρώτη φορά, ότι τη μήνυση έχει υποβάλει ο Ψ ; (!)
Αναρωτιέμαι, αν ο/η δικηγόρος του μηνυτή, έκανε το ίδιο πράγμα, έγραφε στη μήνυσή του, μόνον ό,τι ανέφερε και το κατηγορητήριο, δηλαδή ούτε πώς κατέστη νόμιμος κομιστής ο ίδιος, ούτε τίποτα άλλο, τι θα συνέβαινε ;
Η απάντηση, φυσικά, είναι πως, κατά 99,9 % η μήνυση θα απορρίπτονταν ως αόριστη και το ερώτημα, είναι, γιατί τα λάθη των δικηγόρων να έχουν δυσμενείς συνέπειες και τα λάθη των Εισαγγελέων ...όχι, αλλά να καλύπτονται-κουκουλώνονται, από τους συναδέλφους τους !
Το σύστημα αυτό, να κρίνεται δηλαδή η ακυρότητα ή μη, ενός κατηγορητηρίου, από τα ίδια όργανα, που τα συντάσσουν, είναι, αυτονόητα, προβληματικό : προκειμένου να περισώσουν το κύρος του θεσμού και την τιμή των συναδέλφων τους, προφανώς, οι Εισαγγελείς, τάσσονται, κατά κανόνα, ΚΑΤΆ της ακυρότητας ! Βέβαια, θα πει κάποιος, ότι αυτοί απλά προτείνουν και αποφασίζει μετά το Δικαστήριο και εδώ όμως υπάρχει πρόβλημα, διότι στα Μονομελή Πλημ/κεία, ιδίως, παρατηρείται το φαινόμενο ο/η Πρόεδρος (μάλλον το δεύτερο), να δέχεται ΌΛΕΣ τις εισαγγελικές προτάσεις, σχεδόν πειθήνια και κατά γράμμα ! Ένα άλλο απαράδεκτο φαινόμενο, είναι πως αν κάνεις μία ένσταση και απορριφθεί, μετά απορρίπτουν, σχεδόν μηχανικά, όλες τις ενστάσεις και ισχυρισμούς σου (π.χ για αναγνώριση ελαφρυντικού), ουσιαστικά σε "τιμωρούν", επειδή τόλμησες να κάνεις τη δουλειά σου... Μπορεί κάποιες ενστάσεις κλπ. να είναι όντως αβάσιμες, ωστόσο δεν πρέπει να γίνεται το ζήτημα προσωπικό και να απορρίπτονται μετά και οι βάσιμες, γιατί έτσι οι δικαστές αδικούν και τον κατηγορούμενο, αλλά και ΚΥΡΊΩΣ τον εαυτό τους.
ΑπάντησηΔιαγραφή