αλλαγές στο Πτωχευτικό Δίκαιο

     Τελευταία ακούγεται ότι ετοιμάζονται αλλαγές στον Πτωχευτικό Κώδικα, χωρίς να έχουν γίνει γνωστές ακόμα λεπτομέρειες, από τις λίγες διαρροές, που έχουν υπάρξει π.χ γράφτηκε ότι η πτωχευτική αποκατάσταση θα επέρχεται νωρίτερα (σε 3 αντί για 10 χρόνια).
  Αν έπρεπε να κάνει κάποιος έναν απολογισμό, για το πως εξελίσσονταν τα πράγματα, στην χώρα μας, στον κλάδο του Πτωχευτικού Δικαίου, έως σήμερα, θα έβλεπε το ποτήρι μάλλον μισοάδειο, παρά μισογεμάτο...
  Τα Δικαστήρια, εξ ορισμού και εξ αντικειμένου, δεν είναι σε θέση να λύσουν οικονομικά και επιχειρηματικά ζητήματα, πολλές φορές σύνθετα, όπως αποδεικνύει και η στάση τους, στο άρθρο 99 (οι περισσότερες αιτήσεις απορρίπτονταν, χωρίς να λογαριάζει κανείς τη ζημιά, που προκαλείται σε εργαζόμενους και όχι μόνον).
  Εδώ ανοίγει παρένθεση, για να πούμε ότι το περιβόητο άρθρο 99 και τα συναφή, είναι ό,τι καλύτερο υπήρξε, νομοθετικά, επάνω στο αντικείμενο, που συζητάμε, άσχετα, αν στην πράξη, οι δικαστές αποδείχθηκαν "λίγοι" να τα εφαρμόσουν !
  Από την αρχή, είχα εκφράσει την άποψη ότι η πτώχευση και η εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων μιας επιχείρησης, θα πρέπει να είναι η ΈΣΧΑΤΗ λύση, αφού έχουν εξαντληθεί ΌΛΑ τα άλλα ενδεχόμενα, μία επιχείρηση έχει αξία, ΜΌΝΟΝ εφόσον συνεχίζει να λειτουργεί (ή έστω υπολειτουργεί) και πολλοί, με τον καιρό, ήρθαν στα λόγια μου, ενώ αρχικά χλεύαζαν (τις ρομαντικές-υπεραισιόδοξες απόψεις μου).
  Δεν υπονοώ βέβαια, ότι καμία επιχείρηση δεν πρέπει να πτωχεύει, αυτό είναι αδύνατο, υπάρχουν και κάποιες περιπτώσεις, που όντως δεν σώζονται...
  Από το ξεκίνημα της καριέρας μου, είχε γίνει ξεκάθαρο, ότι οι αιτήσεις πτώχευσης, είχαν ...παρεκκλίνει της αρχικής πορείας και σημασίας τους, είχαν εκφυλιστεί, σε ένα μέσο πίεσης, από τους πιστωτές, για να πληρωθούν και αυτό είναι κάτι, που το γνωρίζουν όλοι "οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ", δηλαδή το κτίριο 6 της πρώην σχολής Ευελπίδων.
  Πολλές φορές, οι επιχειρηματίες, υπό το καθεστώς αυτού του εκβιασμού και για να αποφύγουν την "ρετσινιά" της πτώχευσης, έβρισκαν κάποια λύση, έστω και στο παρά 5, με τους αιτούντες την πτώχευση, όμως όχι πάντα και έτσι είχαμε σωρεία πτωχεύσεων, από ...ατύχημα και λάθος υπολογισμούς.
  Από την άλλη βέβαια, παρατηρείται και το φαινόμενο, αυτή είναι η αλήθεια, των εικονικών πτωχεύσεων, με ή χωρίς συμπαιγνία, επιχειρηματία και αιτούντων την πτώχευση, για να τα λέμε όλα.
   Αυτό που είναι απαράδεκτο και πρέπει να αλλάξει ίσως, στο νέο Κώδικα, είναι να ορίζεται ένα ελάχιστο ποσοστό απαίτησης, προκειμένου να αιτηθεί κάποιος την πτώχευση επιχείρησης : το λέω, γιατί έχει συμβεί και είναι τραγικό, μία εταιρία να χρωστά εκατομμύρια σε τράπεζες κλπ και να πτωχεύει κατόπιν αίτησης πιστωτή, με απαίτηση μερικά χιλιάρικα !
   Πάνω στη γενική ιδέα, που λέει ότι η πτώχευση θα πρέπει να αποτελεί την έσχατη λύση, ειδικά σε περιπτώσεις μεγάλων επιχειρήσεων, με μεγάλους τζίρους και αριθμό εργαζομένων (αφού βολεύει μόνον τα κοράκια-καρχαρίες, που θέλουν να τραφούν από τα απομεινάρια της πτωχευμένης επιχείρησης), οφείλει, λοιπόν, να κινηθεί το νέο πλαίσιο.
   Προς αυτήν την κατεύθυνση, ακούγονται ήδη κάποια θετικά βήματα, όπως π.χ να αλλάζει η Διοίκηση της εταιρίας και να μπαίνουν άνθρωποι έμπειροι στο αντικείμενο, ουσιαστικά δηλαδή να αλλάζει χέρια η επιχείρηση, χωρίς απαραίτητα, ο νέος "Διοικητής" να βάζει δικά του χρήματα και χωρίς να αναλαμβάνει ο ίδιος τα χρέη, παρά μόνον την υποχρέωση της εξυγίανσης (με κάποια αμοιβή-ανταλλάγματα, εννοείται, στο τέλος και αν τα καταφέρει).
   Επειδή η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια του κλεισίματος εργοστασίων κλπ, θα πρέπει επίσης να προβλεφθεί ίσως, η δυνατότητα της ΑΝΑΒΊΩΣΗΣ και επαναλειτουργίας κάποιων επιχειρήσεων, που πτώχευσαν εντός π.χ της τελευταίας δεκαετίας, ακόμα και αυτεπάγγελτα, εφόσον κρίνονται σημαντικές για την εθνική οικονομία και έχουν προοπτικές, μέσω υποχρεωτικής μεταβίβασης των μετοχών των πρώην βασικών μετόχων, σε νέους, ενδιαφερόμενους επενδυτές, Έλληνες ή ξένους.