αναφορικά με τους δικαστές (ή διχαστές)

     Ξεκινάω, λέγοντας ότι σε όλα τα χρόνια (4) της Νομικής, αλλά και πριν και μετά, είχα στο νου μου, ότι θα γίνω δικαστής και μάλιστα σκεφτόμουν ιδιαίτερα, προς το τέλος, το ΣτΕ, ώστε να μείνω στην Αθήνα και να μην χαλάω και την ψυχοσύνθεσή μου, με εγκλήματα κλπ, που δικάζουν οι άλλοι δικαστές.
  Μάλιστα, πολλοί συγγενείς και φίλοι, με παρότρυναν, σχεδόν με πίεζαν να το κάνω, όχι μόνον, για τις υψηλές αποδοχές, αλλά και επειδή "θα μου ταίριαζε"...
  Ωστόσο, μόλις έδωσα εξετάσεις (με βαριά καρδιά, μάλιστα) για την απόκτηση άδειας επαγγέλματος δικηγόρου, έγινε μέσα μου, το λεγόμενο "κλικ" και μόλις τότε, σε μεγάλη σχετικά ηλικία, δηλαδή, άρχισα να εγκαταλείπω την αρχική ιδέα, να γίνω δικαστής και επέλεξα να συνεχίσω στη δικηγορία !
  Οι πιέσεις, από το περιβάλλον, συνεχίστηκαν, ωστόσο έμεινα πιστός στην επιλογή μου και πλέον έχω αρχίσει να πιστεύω ότι έκανα το σωστό, ότι δεν θα ήμουν ευτυχισμένος, αν είχα διαλέξει να μπω στο δικαστικό σώμα.
   Οι βασικοί λόγοι, που δεν θα ήμουν ευτυχής, είναι ότι προτιμώ την ελευθερία του επαγγέλματός μου, από την "ασφάλεια" ενός καλοπληρωμένου Δ.Υ (στους ίδιους τους δικαστές, δεν αρέσει ο όρος Δ.Υ, προτιμούν άλλους, όπως "δημόσιος λειτουργός", αλλά ...η πραγματικότητα, δεν αλλάζει), ότι δεν μπορώ να λειτουργήσω, ούτε σε ομάδα, ούτε έχοντας άλλον/άλλους, πάνω από το κεφάλι μου.
   Κυρίως όμως, θεωρώ, ότι θα ήμουν δυστυχής, μια ζωή, καθώς πιστεύω ότι δεν θα μπορούσα να ικανοποιήσω το βασικό κίνητρο του καθενός, που επιλέγει νομικό επάγγελμα, που είναι το Ιδανικό και η Αξία της Δικαιοσύνης, ότι ακόμα και αν ήθελα, να την υπηρετήσω ή να την απονείμω, δεν θα με άφηνε το σύστημα, αφού η πραγματικότητα είναι σκληρή και απέχει παρασάγγας , από το ιδανικό...
   Αυτό που με τρομάζει, δηλαδή, καθώς το σκέφτομαι, είναι ότι θα γινόμουν μάλλον σαν αυτούς τους δικαστές, με τους οποίους έρχομαι σε "επαφή" μέσω της δικηγορίας και ότι θα εξέδιδα αντίστοιχες, άθλιες, αποφάσεις και γενικά θα έκανα μια μηχανιστική δουλειά, που μόνον "Δικαιοσύνη" δεν θα απέδιδε !
   Τα Δικαστήρια, ως δημόσια Υπηρεσία, θεωρώ ότι δεν εξαιρούνται από τον κανόνα, ότι ΤΊΠΟΤΑ δεν λειτουργεί σωστά στον δημόσιο τομέα, στην Ψωροκώσταινα, με τη διαφορά ότι οι δικαστικές αποφάσεις ή μη αποφάσεις, δηλαδή τόσο οι πράξεις, όσο (και ίσως κυρίως) οι παραλείψεις των δικαστών (και δη των Εισαγγελέων), έχουν μεγαλύτερες -αρνητικές- επιπτώσεις, στις ζωές των ενδιαφερομένων, από ότι τα λάθη και οι παραλείψεις, ενός "απλού" Δ.Υ.
   Καθαρά επαγγελματικά, όπως έχω ξαναπεί, θα έπρεπε να ευχαριστούμε τους δικαστές, όταν δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, διότι μας δίνουν επιπλέον εργασία (με τις εφέσεις κλπ), αλλά ...δεν μπορούμε και να χαιρόμαστε, όταν αδικούνται οι πελάτες μας...
   Τώρα, για να μπω σε ειδικότερα ζητήματα και να μην μακρηγορώ, θεωρώ, ότι το πρόβλημα της έκδοσης κακής ποιότητας και άδικων αποφάσεων, δεν εντοπίζεται τόσο στη νομική επάρκεια των δικαστών (αν και γνωρίζω και μέτριους φοιτητές, που μπήκαν στην Σχολή Δικαστών).
   Έχω αρχίσει πλέον να πιστεύω ότι η πηγή του Κακού, είναι η έλλειψη εμπειριών, από την πραγματική Ζωή, ότι οι δικαστές ζουν σε ένα "γυάλινο κλουβί", όπως λέμε, μακριά από την Κοινωνία και γι΄αυτό δεν μπορούν να αξιολογήσουν και να κρίνουν ορθά και δίκαια, με βάση και τις (ανύπαρκτες) προσωπικές τους εμπειρίες (και δεν εννοώ, φυσικά, να έχουν εγκληματίσει, αλλά η πρόσληψη της Ζωής, μέσα από βιβλία και δη νομικά και όχι από εμπειρίες και η αποκοπή από την τρέχουσα κοινωνικοικονομική πραγματικότητα, περιορίζει σημαντικότατα την ορθοκρισία).
   Για παράδειγμα, έχω αρχίσει να πιστεύω ότι κανένας δικαστής, δεν έχει αντιληφθεί τι είναι αυτή "η κρίση", που ξέσπασε το 2009-2010, στην χώρα μας (!) και για την οποία μιλάνε κάθε μέρα τα ΜΜΕ, μπορεί να μειώθηκε κάπως ο μισθός τους, αλλά μέχρι εκεί, ούτε για τα εκατοντάδες χιλιάδες λουκέτα επιχειρήσεων, ούτε για τις εκατοντάδες χιλιάδες ανέργων, ούτε για τις αυτοκτονίες, την πείνα, την υπερφορολόγηση και τα χρέη, έχουν αντιληφθεί το παραμικρό...
   Το να δικάζεις, με βάση το γράμμα του Νόμου και μόνον, χωρίς να έχεις εμπειρίες Ζωής και χρήση της κοινής Λογικής, δεν οδηγεί πουθενά, εξάλλου, έχουμε μερικά υπέροχα Νομοθετήματα (όπως ο ποινικός μας Κώδικας), τα οποία αντιγράφουν και βασίζονται στην Ζωή και όχι το αντίστροφο, δεν βασίζεται η Ζωή μας, δηλαδή, στους Νόμους.
   Παράλληλα, ως δημόσιοι υπάλληλοι, οι δικαστές βγάζουν και τα μεγάλα κόμπλεξ τους, ενάντια στον ιδιωτικό τομέα και δη στην επιχειρηματικότητα, αλλά και σε βάρος ημών, των δικηγόρων, ενώ έχουμε τελειώσει την ίδια Σχολή και τους βοηθάμε -ουσιαστικά- να βγάλουν πιο λογικές και πιο ορθές αποφάσεις (ίσως επειδή κάθονται λίγο ψηλότερα) !
   Είναι γνωστό πλέον, ότι κρίνουν με δύο μέτρα και δύο σταθμά, έτσι π.χ ο ιδιωτικός υπάλληλος, που υπεξαίρεσε χρήματα της εταιρίας του, θα πάρει τη μέγιστη ποινή, ενώ ο κρατικός λειτουργός, που έκλεψε το δημόσιο ταμείο, δηλαδή όλους μας, θα πάρει μια ποινή χάδι, θα τον χτυπήσουν στην πλάτη και θα του πουν "άντε και άλλη φορά, να προσέχεις.
   Από την άλλη και αυτό είναι κάπως αντιφατικό, εμφανίζουν τάσεις δουλοπρέπειας, απέναντι στο μεγάλο Κεφάλαιο και δη στις τράπεζες, για να δικαιωθούν έτσι και οι (γνήσιοι) Αριστεροί, που τους θεωρούν απλά γρανάζια στη μηχανή του "Συστήματος".
   Η διαφορά στον τρόπο προσέγγισης, της έννοιας της "Δικαιοσύνης" που (θα έπρεπε να) απονέμουν τα Δικαστήρια, φαίνεται καθαρά, στις ισχυρές μειοψηφίες (και ενίοτε πλειοψηφίες) των λαϊκών δικαστών-ενόρκων, στα Μικτά Ορκωτά Δικαστήρια, όπου οι ένορκοι αποφασίζουν, περισσότερο, με βάση την κοινή Λογική και τις εμπειρίες τους και είναι πιο κοντά στην Αλήθεια, συνήθως, από τους δικαστές, που δικάζουν ως μηχανικά ρομπότς.
    Με βάση αυτή την παρατήρηση, αλλά και όλα τα παραπάνω, θεωρώ ότι το Υπουργείο Δικαιοσύνης (αν θέλει να λέγεται έτσι) θα πρέπει να εξετάσει το ενδεχόμενο διεύρυνσης των Μικτών Δικαστηρίων, σε περισσότερες υποθέσεις ή ακόμα και την αμερικανοποίηση, του ποινικού μας συστήματος, όπου τον κύριο λόγο, θα έχουν οι ένορκοι-πολίτες και όχι οι τακτικοί-"επαγγελματίες" δικαστές !