πως κρίνεται ένας πολιτικός (ηγέτης) ;

     Με αφορμή τον θάνατο, του τελευταίου των μεγάλων πολιτικών, όπως ονομάστηκε ο Κων/νος Μητσοτάκης, από τα ΜΜΕ (προφανώς όχι λόγω ηλικίας, αλλά επειδή συμμετείχε στη διαμόρφωση της Μεταπολίτευσης και μάλιστα σε εποχές, όπου οι προεκλογικές συγκεντρώσεις, μάζευαν 1 εκατομμύριο κόσμο) και πριν καλά-καλά, επιστρέψει "εις Γην εξ ής ελήφθη", άρχισαν όλοι να κρίνουν την πολιτική του καριέρα...
  Σίγουρα είναι πολύ πρόωρο και άκομψο, να εκφέρονται απόψεις και κρίσεις, για κάποιον, δεν έχει ακόμα ταφεί, η τελική ετυμηγορία, θα προκύψει από τους Ιστορικούς του μέλλοντος, σε πολλά χρόνια, από σήμερα.
  Είναι επίσης βέβαιο, ότι υπάρχουν, όπως πάντα, τόσο υπέρμαχοι, όσο και πολέμιοι, προσωπικά θέλω να επικεντρωθώ, στο (επίσης βιαστικό) σχόλιο στελεχών της Ν.Δ, ότι δικαιώθηκε και μάλιστα εν ζωή...
  Ερχόμαστε έτσι, στο κύριο ερώτημα του τίτλου : πως κρίνεται ή δικαιώνεται, ένας πολιτικός και δη Ηγέτης ; Κρίνεται, από τα λόγια, από όσα είπε και από τυχόν "προφητείες" (ο Λεβέντης πάντως έχει κάνει περισσότερες), από τις πράξεις ή μήπως από τις ...παραλείψεις ; Από όσα όφειλε να κάνει και δεν έκανε ;
  Μην ξεχνάμε ότι ο Ποινικός μας Κώδικας, ορίζει ότι τα εγκλήματα τελούνται όχι μόνον με πράξεις, αλλά και με παραλείψεις, ειδικά όταν υπάρχει ειδική υποχρέωση, για κάποια ενέργεια και δεν γίνεται !
   Τι εννοώ ; Όλοι και κυρίως οι νεοδημοκράτες, λένε ότι δικαιώθηκε, επειδή προέβλεψε από το 1994, ότι η χώρα μας θα χρεοκοπήσει, επειδή δεν τον άφησαν να κάνει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, κατά την τριετία 1990-1993, που ήταν Πρωθυπουργός και έχουν δίκιο.
   Ωστόσο, δεν χρειάζεται να είσαι Πρωθυπουργός, για να κάνεις αυτή την απλή διαπίστωση-πρόβλεψη : αν τα έσοδά σου, είναι μικρότερα, από τα έξοδά σου, είτε είσαι φυσικό πρόσωπο, είτε νομικό πρόσωπο, είτε Κράτος ολόκληρο, θα χρεοκοπήσεις, ειδικά αν δανείζεσαι αλόγιστα, για να καλύψεις τα έξοδά σου !
   Συνεπώς, το κρίσιμο ερώτημα, που θα κληθεί να απαντήσει ο Ιστορικός του μέλλοντος, είναι κατά πόσον, ο εκλιπών, μπορούσε ή και ...έπρεπε να περάσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, ακόμα και με τη Βία ή αν υποχώρησε, παρά τη θέλησή του και η απάντηση, μόνον εύκολη δεν είναι...
   Οι μεν θα πουν, ότι δεν μπόρεσε, επειδή πολεμήθηκε (άγρια), από συνδικα-ληστές, εργατοπα-τέρας και λοιπά τρωκτικά, που είχαν δημιουργήσει ήδη 10 χρόνια παπανδρεϊσμού, πράγμα 100% αληθές, οι δε όμως, θα φέρουν ίσως το παράδειγμα ...μιας γυναίκας, της Θάτσερ, που αντιμετώπισε την ίδια κατάσταση, με σιδερένια πυγμή και τσάκισε εκείνη τα συμφέροντα και τα "συνδικάτα" των παρασίτων, ακόμα και με την χρήση Βίας !
   Σε τελική ανάλυση, πρέπει να αναρωτηθούμε : τι πρέπει να κάνει ένας αληθινός Ηγέτης, όταν θέλει να περάσει, εκείνο, που θεωρεί σωστό, για το λαό του και την χώρα του, αλλά συναντά αντιδράσεις, από τους "υπηκόους" ; Έτσι όπως το βλέπω, μόνον δύο δρόμοι υπάρχουν, είτε παραιτείσαι και πας σπίτι σου, νίπτοντας τας χείρα σου, για ό,τι θα συμβεί, είτε επιβάλλεις, ακόμα και με την Βία, εκείνο, που θεωρείς ότι πρέπει να γίνει (το σωστό, για σένα, ακόμα και αν μπορεί να μην είναι το σωστό).
   Τρίτος δρόμος, δεν υπάρχει, το να παραμείνεις δηλαδή στην καρέκλα σου, χωρίς να μπορείς να περάσεις το δικό σου ή ακόμα χειρότερα, να συμβιβαστείς και να κάνεις πίσω...
    Ο Μητσοτάκης λοιπόν, προσπάθησε να εφαρμόσει, για πρώτη φορά, στην Ελλάδα, φιλελεύθερες-"δεξιές" πολιτικές, δεν τα κατάφερε (δεν εξετάζουμε γιατί, είπαμε, αυτό μένει να αποδειχθεί) και εν συνεχεία, η ΝΔ έγινε πιο αριστερό κόμμα και από το ΠΑΣΟΚ, ουσιαστικά δηλαδή, αντί να επιβληθεί η Ηγεσία, στο Λαό, έγινε το αντίθετο και ένας συμβιβασμός απαράδεκτος και ελεεινός, όταν από δεξιός, γίνεσαι ο μεγαλύτερος κρατιστής, σχεδόν σοβιετικού τύπου (βλέπε διακυβέρνηση 2004-2009).
   Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, του σύγχρονου κόσμου, για τον "άλλο δρόμο", που θα μπορούσε να είχε βαδίσει η ΝΔ του 1990-1993, είναι ο "δικτάτορας" Ερντογάν, που χρησιμοποιεί, σχεδόν κάθε μέσο (διώξεις, φυλακίσεις κ.ο.κ), για να περάσει το δικό του, αυτό που θεωρεί σωστό, για την χώρα του (και άσχετα, ξανά λέω, αν είναι όντως και αντικειμενικά, το σωστό).
    Σίγουρα όλοι, πόσο μάλλον οι πολιτικοί, κρινόμαστε εκ του αποτελέσματος, το να κάνουμε απλές διαπιστώσεις ή προφητείες, για δεινά, που έρχονται, δεν ωφελεί, ειδικά όταν μπορούμε ή και ...είμαστε υποχρεωμένοι, να τα αποτρέψουμε.
    Σε κάθε περίπτωση, όταν πεθαίνει κάποιος, ισχύει το λεγόμενο "ο νεκρός δεδικαίωται", εμείς οι ζωντανοί, δεν επιτρέπεται να λέμε άσχημα λόγια, για εκείνον, ακόμα και αν ήταν ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου, που λέει ο λόγος, οι προσευχές μας, πρέπει να επικεντρώνονται, αποκλειστικά, στην ανάπαυση της ψυχής του, διότι ο τελικός Κριτής όλων, είναι Άλλος !