το τέλος των τραπεζών ;

    Πρόσφατα, οι τράπεζες ανακοίνωσαν κάποιες δειλές μειώσεις, στα επιτόκια χορηγήσεων και ορισμένοι, προσπάθησαν να το εξηγήσουν, μάλλον ανεπιτυχώς...
  Σίγουρα, οι τραπεζίτες, δεν αποφάσισαν ξαφνικά ...να γίνουν άνθρωποι, ούτε νοιάζονται όψιμα, για την σωτηρία της μαύρης ψυχής τους.
  Η εξήγηση, βρίσκεται αλλού, στην παροιμία, που είναι της μόδας τελευταία : "το καλό το παλικάρι, ξέρει και άλλο μονοπάτι".
   Έτσι, λοιπόν, εδώ και κάποιες μέρες, όλο και περισσότερες γνωστές και μεγάλες επιχειρήσεις-εταιρίες, προσφεύγουν για δανεισμό, απευθείας στον κόσμο, στο ευρύ κοινό, μέσω της έκδοσης ομολόγων.
   Με τον τρόπο αυτό, ο καθένας, που έχει τα χρήματά του και κάθονται στις τράπεζες, με μηδενικά επιτόκια, μπορεί να πετύχει μια απόδοση, γύρω στο 4 με 4,5% και αντίστοιχα, η επιχείρηση, αποφεύγει τα ληστρικά επιτόκια των (ελληνικών) τραπεζών, άνω του 10%.
    Μέσω της παράκαμψης των τραπεζών και της απευθείας αναζήτησης κεφαλαίων, από ιδιώτες, οι επιχειρήσεις αντλούν φθηνότερο χρήμα, είτε για επενδύσεις, είτε για αποπληρωμές δανείων, προς ...τράπεζες (σε ένα δάνειο εκατομμυρίων ευρώ, καταλαβαίνει κανείς, ποια είναι η διαφορά σε τόκους, ανάμεσα στο 4 και στο 11% !), απελευθερώνοντας έτσι ρευστότητα.
    Είναι σαν να πετάνε από πάνω τους, τα παράσιτα, τις βδέλλες, που λέγονται "τράπεζες" και τους πίνουν το αίμα...
    Μπροστά στον κίνδυνο λοιπόν, να λάβει διαστάσεις επιδημίας, αυτή η νέα τάση των επιχειρήσεων και να χάνουν ολοένα και περισσότερους πελάτες, οι "μακρόθυμοι" και"πολυέλεοι" τραπεζίτες, αναγκάστηκαν να ρίξουν (λίγο) τα επιτόκιά τους, σε πιο ανθρώπινα επίπεδα (απέχουν πολύ, βέβαια, ακόμα).
     Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, πως είμαστε κοντά (ακόμα) σε ένα "τέλος των τραπεζών", αλλά είναι θετικό, ότι οι επιχειρηματίες "ψάχνονται αλλιώς" και βρίσκουν εναλλακτικούς τρόπους χρηματοδότησης (αυτός άλλωστε, είναι και ο ρόλος του επιχειρηματία, να βρίσκει-σκαρφίζεται λύσεις, στα προβλήματα της επιχείρησής του).
     Θα ήταν ευχής έργον, αν μπορούσε η τάση παράκαμψης των τραπεζών, ο δανεισμός δηλαδή από ιδιωτικά κεφάλαια (με βάση την αρχή "η ισχύς εν τη ενώσει", αφού όσο περισσότεροι ιδιώτες ομολογιούχοι επενδυτές βρεθούν, κάθε φορά, τόσο μικρότερα κεφάλαια, χρειάζεται να βάλει ο κάθε ένας, ήτοι, το ρίσκο μοιράζεται) να λάβει μεγαλύτερες διαστάσεις και γρήγορα.
    Μην ξεχνάμε ότι, οι επιχειρήσεις, ουσιαστικά, σύρθηκαν σε αυτές τις λύσεις, από ...τις ίδιες τις τράπεζες, από την απροθυμία ή την καθυστέρηση, να προχωρήσουν στις αναγκαίες αναδιαρθρώσεις των δανείων τους !
    Από την άλλη, οπωσδήποτε, το δέλεαρ της απόδοσης του 4,5%, για τον ιδιώτη, που θα αγοράσει εταιρικές ομολογίες, εταιρικό χρέος δηλαδή, αντισταθμίζεται από ένα αυξημένο ρίσκο απώλειας κεφαλαίου, αφού ...η επιχειρηματική αποτυχία, είναι πάντα μέσα στο παιχνίδι και συχνά, οφείλεται ακόμα και σε ακραίους ή τυχαίους παράγοντες (π.χ μια φυσική καταστροφή).
    Το τέλος των τραπεζών, πάντως, είναι μάλλον μακριά, αφού η κυβέρνηση, φροντίζει να τους δίνει, συνέχεια, νέες πηγές εσόδων, όπως με την υποχρεωτική χρήση POS, ενώ έφτασαν ακόμα και στο σημείο, να επιβάλλον προμήθεια, για την πληρωμή του φόρου εισοδήματος (!), ενώ οι προμήθειες, για καταθέσεις, υπέρ τρίτων, έχουν καταργηθεί, προ πολλού...
    Επειδή, τελευταία, γίνεται πολύς λόγος, για τις περιβόητες τρεις εξουσίες και την υποτιθέμενη διάκρισή τους, φαίνεται πως πολλοί ξεχνούν, τόσο την τέταρτη εξουσία, τα ΜΜΕ, όσο και την οικονομική εξουσία, τις δύο εξουσίες, δηλαδή, που ουσιαστικά κάνουν κουμάντο και ανεβοκατεβάζουν τις κυβερνήσεις, διαχρονικά !