Ασφαλώς, το συναίσθημα που κυριαρχεί, γύρω μας, από το Μάρτιο και μετά, είναι εκείνο του φόβου, επειδή εμφανίστηκε μια νέα μορφή γρίπης, για τις επιπλοκές της οποίας δεν υπάρχει ακόμα φάρμακο.
Βέβαια, καθώς περνάει ο καιρός και αντιλαμβανόμαστε καλύτερα τι είναι αυτός, ο νέος, κοροδοϊός, ότι δηλαδή η θνητότητα του είναι, αναλογικά, πολύ μικρή, ότι οι περισσότεροι το έχουν δίχως να το ξέρουν, είναι δηλαδή ασυμπτωματικοί, άλλοι έχουν, λέει, φυσικά αντισώματα και πάει λέγοντας, ο φόβος εκλογικεύεται και υποχωρεί.
Το Μάρτιο, λόγω ότι επρόκειτο για νέο ιό και εξ αιτίας της προπαγάνδας και της τρομολαγνείας των δημοσιοκάφρων (που έδειχναν φέρετρα από ναυάγια μεταναστών, στην Ιταλία και τα παρουσίαζαν ως θύματα κάβιντ), είμασταν όλοι κάπως, ας μου επιτραπεί η έκφραση, "χεσμένοι", πλέναμε 100 φορές την ημέρα τα χέρια μας και γενικά επικρατούσε μια παράκρουση !
Πλέον, οι περισσότεροι ή έστω ορισμένοι, έχουμε ηρεμήσει αρκετά, ωστόσο πολλοί "ζουν" (δεν είναι ζωή αυτή) υπό καθεστώς τρόμου, ούτε καν φόβου : π.χ έβλεπα μια κυρία, μέσης ηλικίας, στην Εκκλησία να φορά 2 μάσκες στο πρόσωπο και να σκουπίζει με υγρά μαντηλάκια συνέχεια το πρόσωπο, ακόμα και πάνω από τις μάσκες και επειδή δεν ανέπνεε καλά, είχε βεντάλια, για να κάνει αέρα...
Αν η μόνιμη σκέψη σου είναι ότι μπορεί να κολλήσεις, ούτε Θ. Λειτουργία μπορείς να παρακολουθήσεις, ούτε να έχεις μια φυσιολογική ζωή, ενώ ο φόβος σε κάνει ευάλωτο και επιρρεπή στο να υπακούς τυφλά, σε κάθε "ειδικό" (που δεν ξέρει τι του γίνεται) !
Και έτσι ερχόμαστε στο βασικό ερώτημα : τι κάνει τους ανθρώπους ΤΌΣΟ φοβισμένους ; Σίγουρα, ο θάνατος και το ενδεχόμενο του, μας φοβίζει όλους, λιγότερο ή περισσότερο, επειδή, αν και βέβαιο, είναι κάτι άγνωστο και οδηγεί σε μία μη αναστρέψιμη κατάσταση.
Για κάποιους σύγχρονους Αγίους, βέβαια, ο θάνατος είναι απλά όπως το να ανοίγεις την πόρτα και να πηγαίνεις από το ένα δωμάτιο στο άλλο ή να κάθεσαι στο σαλόνι, για καφέ και ξεκούραση, μετά από μία κοπιαστική ημέρα !
Σε κάθε περίπτωση, ο φόβος του θανάτου, ενέχει το στοιχείο του παραλόγου, αφενός διότι ξέρουμε πως είναι κάτι που θα συμβεί αναπόφευκτα και αφετέρου, επειδή το προσδόκιμο ζωής είναι συγκεκριμένο και όχι τόσο μεγάλο, δηλαδή είτε ζήσεις 60 χρόνια, είτε 80, η διαφορά δεν είναι και τόσο μεγάλη...
Το κρίσιμο μέγεθος, είναι το "μετά", η αιώνια Ζωή της Ψυχής, μετά το βιολογικό θάνατο του σώματος και εκεί έγκειται η πρώτη και κύρια αιτία του Φόβου, ότι οι άπιστοι άνθρωποι, δεν έχουν αυτή την προοπτική και φοβούνται τον βιολογικό θάνατο, θεωρώντας, πλανημένα, ότι όλα τελειώνουν με αυτόν !
Άρα, αντίστροφα, η υπερνίκηση του φόβου του θανάτου, μπορεί να έρθει μόνον μέσω της Πίστης, στο Νικητή του Θανάτου, δηλαδή στον Χριστό, που υποσχέθηκε ότι όποιος πιστεύσει σε Εκείνον και κάνει το Θέλημα Του και αποδεχτεί το Λόγο Του, δεν θα γευτεί ποτέ θανάτου, ενώ μια μέρα, θα αναστήσει και το σώμα του.
Ο φόβος και η απελπισία των ανθρώπων και το αίσθημα αυτό, ότι είναι "αβοήθητοι", προέρχεται ακριβώς από την απομάκρυνση από το Θεό και την ψευδαίσθηση που είχαν, ότι θα σωθούν, από τις "γνωριμίες" με άλλους ανθρώπους, από το καλό σπίτι ή τον καλό μισθό/σύνταξη και αρκεί ένα αόρατο μικρόβιο, για να γκρεμίσει την μάταιη και δαιμονική προσκόλληση τους, σε γήινα και ευτελή-υλικά πράγματα, να τους δείξει πόσο ευάλωτοι είναι, δίχως άνωθεν Προστασία !
Ο Φόβος λοιπόν, ξεπερνιέται, μόνον μέσω της συνειδητοποίησης, πόσο μάταια και πρόσκαιρα είναι όλα τα ανθρώπινα, όλα αυτής της προσωρινής ζωής και η πραγματική, η αληθινή, σύνδεση με την Πηγή της Αληθινής και Αιώνιας Ζωής, που είναι ο Χριστός.
Αν δεν είσαι κοντά στο Χριστό, με πράξεις, όχι μόνον λόγια και δεν ζεις Δίκαια, τότε μόνον φοβάσαι, διότι αν είσαι κοντά Του, ξέρεις και εμπιστεύεσαι ότι μπορεί να σε προστατεύσει όχι μόνον από το κοροδοϊό, αλλά από το κάθετι, ότι μπορεί να σου δώσει όχι μόνον μακροημέρευση σε αυτή την ζωή, αλλά κυρίως, που είναι και το σπουδαιότερο, στη μετά θάνατον, αιώνια κατάσταση της Ψυχής να σε "τακτοποιήσει" ένθα οι Δίκαιοι αναπαύονται, σε μία κατάσταση δηλαδή αιώνιας Χαράς, δίχως πόνους, λύπες, ασθένειες και φόβους !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.