η ψωροκώσταινα μπορεί να αναβιώσει

   Η χώρα μας απέκτησε το προσωνύμιο "ψωροκώσταινα", επειδή στα πρώτα του βήματα, το ελληνικό μόρφωμα, που θέλει να λέγεται Κράτος, έχοντας ανάγκη χρημάτων, ως συνήθως, "βγήκε στη γύρα" και ζητούσε λεφτά, από τον κόσμο (κυρίως για αποπληρωμή δανείων και ενίσχυση της άμυνας).

 Τότε λοιπόν, μια ζητιάνα, που της είχαν βγάλει το ψευδώνυμο "ψωροκώσταινα", ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της πατρίδας και έδωσε, το μοναδικό της περιουσιακό στοιχείο, ένα δαχτυλίδι, αν δεν κάνω λάθος.

  Πέρα από το συγκινητικό του πράγματος, δηλαδή του μεγέθους της φιλοπατρίας και του εθελοντισμού, που επέδειξε αυτή η γυναίκα, αν και πάμφτωχη, υπάρχει και η άλλη διάσταση : τα κρατικά ταμεία, που είναι μονίμως άδεια και ότι τα βάρη πέφτουν συνήθως, στους πιο φτωχούς και αδύναμους, σε αντίθεση με ό,τι επιτάσσει η Λογική και το Σύνταγμα !

 Αυτή την περίοδο, όπου υπάρχει μια αυξημένη ένταση στην περιοχή μας και όπου η γειτονική Τουρκία, παρότι η Οικονομία της, δεν πάει καθόλου καλά, έχει επιδοθεί σε κρεσέντο (ή παροξυσμό ;) αμυντικών εξοπλισμών, είναι λογικό να ανοίγει μία αντίστοιχη συζήτηση και εδώ, προκειμένου να μην διαταραχθεί σημαντικά η ισορροπία των δυνάμεων.

   Εκ των πραγμάτων, δηλαδή και χωρίς να το θέλουμε, επειδή ο γείτονας αποκτά νέα οπλικά συστήματα, συρόμαστε και εμείς, προς αυτήν την κατεύθυνση, έχοντας τα επίσης γνωστά οικονομικά προβλήματα.

    Συζητώντας, έτσι, με έναν ξάδερφο, έριξε εκείνος την ιδέα, να θεσπιστεί ένα (ακόμα) έκτακτο χαράτσι, που θα αφορά αυτό τον σκοπό, ήτοι την αναβάθμιση της εθνικής μας άμυνας !

     Η ιδέα δεν είναι άσχημη και θεωρώ ότι οι περισσότεροι πολίτες, επειδή πρόκειται για ιερό σκοπό, δεν θα είχαν αντίρρηση να δώσουν ο καθένας ό,τι του αναλογεί, με βάση τις δυνάμεις του.

   Μάλιστα, πιστεύω πως ακόμα και σε εθελοντική βάση, αν ανοιχτεί ένας ειδικός λογαριασμός, τα χρήματα του οποίου, θα καταλήξουν αποκλειστικά, στην αγορά ή αναβάθμιση του αμυντικού μας υλικού, σε στεριά, θάλασσα και αέρα, ο κόσμος, θα ευαισθητοποιηθεί και θα δώσει και θεωρώ ότι μπορούν να μαζευτούν μερικά δις ευρώ, σε σύντομο χρονικό διάστημα !

    Η αισιοδοξία ότι θα μαζευτούν τα αναγκαία χρήματα, ενισχύεται αν σκεφθεί κανείς, ότι θα κινητοποιηθούν, όχι μόνον οι κάτοικοι εντός συνόρων, αλλά και οι Έλληνες ομογενείς, απανταχού της Γης.

   Από εκεί και μετά, το όλο σκηνικό των τελευταίων μηνών, θυμίζει το ρητό "φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη", με την έννοια ότι υπάρχει καχυποψία έντονη και κινήσεις, που είναι αμυντικές, εκλαμβάνονται από την άλλη πλευρά, ως επιθετικές και το αντίστροφο !

   Σε αυτό, βέβαια, συντείνει και ο τρόπος, που μεταδίδονται ή ...διαστρεβλώνονται τα γεγονότα, από τα ΜΜΕ και των δύο χωρών.

    Όπως και να έχει, είμαστε αναγκασμένοι, ως ένα βαθμό, να ακολουθήσουμε το δρόμο των γειτόνων και να μπούμε στη διαδικασία απόκτησης και αναβάθμισης των οπλικών μας συστημάτων, για πολλούς και ευνόητους λόγους, είτε κόβωντας δαπάνες από αλλού, είτε με "εράνους", είτε με "χαράτσια", το μέσον δεν έχει τόση σημασία, όσο ο σκοπός, εν προκειμένω.

επιστήμονες δολοφόνοι ;

   Το τελευταίο διάστημα, απασχόλησαν και απασχολούν την κοινή γνώμη, δύο υποθέσεις ανθρωποκτονιών, στην ευρύτερη περιοχή της Θεσ/νικης, με δράστες δύο "μορφωμένους" ανθρώπους και παράλληλα Δ.Υ.

 Η πρώτη περίπτωση, του λέκτορα, που κατηγορήθηκε για τη δολοφονία της συζύγου και της πεθεράς του, δικάστηκε ήδη και ο κατηγορούμενος, καταδικάστηκε σε δις ισόβια...

 Ο ίδιος αρνήθηκε τα πάντα, μίλησε για καταδίκη, χωρίς κανένα στοιχείο κλπ, αλλά δεν έπεισε και ίσως ορθά.

 Τα θύματα, είχαν αργό και βασανιστικό θάνατο, όπως γράφτηκε, με σταδιακή δηλητηρίαση, από τον κατηγορούμενο, με ουσία που διοχέτευε, στο νερό, που έπιναν !

 Ο ισχυρισμός, ότι δηλητηριάστηκαν από το δίκτυο ύδρευσης, φαντάζομαι δεν πείθει κανέναν, διότι έτσι, τα θύματα, θα ήταν πολύ περισσότερα και όχι μόνον τα δύο συγκεκριμένα...

 Από εκεί και μετά, εδώ υπάρχει και κίνητρο, διότι, όπως γράφτηκε, διατηρούσε παράνομη-εξωσυζυγική σχέση και ίσως θεωρούσε γυναίκα και πεθερά, ως "εμπόδια", στο να χαρεί τον έρωτα του, με την νεαρή Ρωσίδα (φοιτήτρια του ;).

  ΑΝ επομένως, επικυρωθεί η καταδίκη και από το Εφετείο, θα μιλάμε πραγματικά, για ένα ΣΑΤΑΝΙΚΌ σχέδιο δολοφονίας, από έναν επιστήμονα και ...παιδαγωγό-εκπαιδευτικό !

  Η δεύτερη περίπτωση, που δικάζεται αυτές τις ημέρες, είναι σίγουρα ΠΟΛΎ πιο περίπλοκη, διαφορετική και σκοτεινή και χρειάζεται μεγάλη προσοχή : μιλάω για τον γιατρό-χειρούργο, που κατηγορείται για ανθρωποκτονία αλλοδαπής μεσίτριας.

    Από την αρχή, όταν συνελήφθη ο γιατρός και απολογήθηκε, είχα στηλιτεύσει την άθλια υπερασπιστική του γραμμή, να αρνείται τα πάντα και να πουλάει τρέλα, ενώ τα στοιχεία εναντίον του, ήταν συντριπτικά !

   Από τότε, είχα μιλήσει για πιθανό ιατρικό λάθος και όλα τα στοιχεία συνηγορούν, προς αυτή την κατεύθυνση, ακόμα και οι καταθέσεις, που -για τους δημοσιογράφους- συνιστούν "καταπέλτες" εις βάρος του.

    Βέβαια, το λάθος δεν είναι ένα, αλλά ΠΟΛΛΆ και εγκληματικά : πρώτον, δεν χορηγείς, όπως λέχθηκε, νάρκωση, εσύ, ως γιατρός, αλλά ο/η αναισθησιολόγος, δεύτερον, όταν του "έμεινε" στα χέρια, νόμιζε ότι πέθανε, αλλά ζούσε ακόμα και μπορούσε να σωθεί (μέχρι και όταν την πέταξε στο δάσος, νομίζω, ελέχθη πως ήταν ζωντανή !) και τρίτον, η συμπεριφορά μετά την πράξη, ήταν απαράδεκτη και ύποπτη (αυτό έπαιξε ίσως και το μεγαλύτερο ρόλο, στο να είναι σήμερα στην φυλακή).

   Παρά τα όσα ισχυρίζονται οι συγγενείς του θύματος, για πρόθεση ανθρωποκτονίας, ειλικρινά, δεν πιστεύω ΠΏΣ θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο δεκτό, από το Δικαστήριο, εφόσον ΛΕΊΠΕΙ το κίνητρο, ΔΕΝ είχε κανένα λόγο, να την σκοτώσει (εκτός αν συνέβη κάτι, μια έντονη προστριβή, στο χειρουργείο, που δεν μπορεί και να αποδειχθεί) !

  Σίγουρα, όπως ελέγχθη, δεν είναι μόνον ότι μετέτρεψε το δημόσιο Νοσοκομείο, σε ...ιδιωτικό ιατρείο, προσπάθησε να κάνει επέμβαση, με νάρκωση, χωρίς υποστήριξη αναισθησιολόγου, αλλά και μετά, το γεγονός ότι δεν ζήτησε βοήθεια, αλλά πέταξε κυριολεκτικά το ζωντανό (;) ακόμα σώμα, σε χαράδρα, συνιστούν και άλλα αδικήματα, δια παραλείψεως πλέον τελούμενα ή και αυτοτελή εγκλήματα, όπως η έκθεση (306 ΠΚ).

    Συνεπώς, για μένα, αν αποδεικνύεται ότι, κατά τη μεταφορά της γυναίκας, εκτός Νοσοκομείου, αυτή ήταν ήδη νεκρή, θα πρέπει να καταδικαστεί για ανθρωποκτονία εξ αμελείας (πλημμέλημα), αν όμως ζούσε, θα πρέπει να καταδικαστεί για κακουργηματική έκθεση (με πλαίσιο ποινής 6-20 έτη) !

     Η ανθρωποκτονία εκ προθέσεως, έστω και με ενδεχόμενο δόλο, είναι κάτι εντελώς συγκεκριμένο, που δεν μπορεί, θεωρώ, να γίνει δεκτό σε αυτή την περίπτωση, εφόσον ελλείπει το κίνητρο και μιλάμε για μια αποτυχημένη απόπειρα χειρουργικής επέμβασης (έστω και υπό άθλιες και αντικανονικές-αντιδεοντολογικές συνθήκες), εννοώ, ότι δεν ξέρω ΠΏΣ μπορεί να στοιχειοθετηθεί ότι ο κατηγορούμενος ΉΘΕΛΕ και επιδίωκε το θάνατο της ασθενούς...

    Το μόνο σίγουρο, είναι πως αυτός ο "γιατρός" δεν πρέπει να ξανά περάσει, ούτε ...έξω από Νοσοκομείο, πρέπει να του αφαιρεθεί η άδεια ασκήσεως του ιατρικού επαγγέλματος !

    Εδώ αναδεικνύονται και οι γνωστές παθογένειες του συστήματος της Δημόσιας Διοίκησης, καθώς, αν δεν απατώμαι, τόσο αυτός, όσο και ο προηγούμενος, θα συνεχίσουν να πληρώνονται, από τον φορολογούμενο (ολικά ή εν μέρει), μέχρι να τελεσιδικήσουν οι αποφάσεις (ή και ακόμα περισσότερο...μέχρι να βρεθούν και να συνεδριάσουν τα πειθαρχικά συμβούλια).

αναστολή ποινής (και) με εκπρόθεσμη έφεση

     Εκτός από τη δεύτερη ευκαιρία, που δίνουν τα Δικαστήρια (και ο Νόμος, φυσικά), σε όποιον καταδικαστεί, με την χορήγηση αναστολής, στην ποινή, θα λέγαμε ότι, ορισμένες φορές, δίνεται και μια ...τρίτη ευκαιρία !

 Είναι η περίπτωση, όπου δεν μπορεί να δοθεί αναστολή, δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις δηλαδή (κυρίως λόγω του ύψους της ποινής και της κατηγορίας, βλ. κακούργημα), αλλά ορίζεται πως η τυχόν έφεση, που θα ασκήσει, ο καταδικασθείς, θα έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα, μέχρι την εκδίκαση, σε β' βαθμό.

 Οι περιπτώσεις αυτές, δημιουργούν κάποια πρακτικά προβλήματα, τα οποία δεν έχουν λυθεί, οριστικά, νομίζω, ούτε από την Θεωρία, ούτε από τη Νομολογία, ενώ και οι σχετικές διατάξεις, δεν είναι ξεκάθαρες.

    Καταρχάς, θα πρέπει να διακρίνουμε τις δύο βασικές υποθέσεις : πρώτον, όταν ο κατηγορούμενος είναι παρών και δεύτερον, όταν δικάζεται ερήμην (του).

   Να υπενθυμίσω, ότι "παρών" θεωρείται ο κατηγορούμενος και όταν εκπροσωπείται, από δικηγόρο και ότι η προθεσμία της έφεσης, είναι δέκα ημέρες, από την δικάσιμο, αν είναι παρών και από την κοινοποίηση της απόφασης, αν δικάστηκε ερήμην.

 Αν υπάρχει η φυσική παρουσία του κατηγορούμενου, στο ακροατήριο, για να αφεθεί ελεύθερος, θα πρέπει να ασκήσει έφεση, αμέσως και "επιτόπου" και αυτό επειδή ορίζεται ότι η προθεσμία των 10 ημερών, δεν αναστέλλει την ποινή.

   Αυτό, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να αλλάξει, διότι μπορεί να συμβεί να εκδοθεί η απόφαση πολύ αργά και να έχει κλείσει το γραφείο, που δέχεται τις εφέσεις, οπότε θα παραμείνει, χωρίς λόγο, κρατούμενος, μέχρι το επόμενο πρωί, που θα ξανά ανοίξει !

   Τώρα, πιο πολύπλοκα είναι τα θέματα, όταν η έφεση ασκείται σε ερήμην εκδοθείσα απόφαση και ιδίως, όταν αυτή, φαίνεται, εκ πρώτης όψεως, τουλάχιστον, εκπρόθεσμη.

    Λέω εκ πρώτης όψεως, διότι, ως γνωστόν, μια έφεση μπορεί να ασκηθεί εκπρόθεσμα, για πολλούς και διάφορους λόγους, επειδή π.χ η απόφαση δεν επιδόθηκε ορθά ή επειδή άλλος, λόγος ανωτέρας βίας, εμπόδισε να ασκηθεί νωρίτερα και πιο έγκαιρα !

   Σε κάθε περίπτωση, το εμπρόθεσμο ή μη της εφέσεως, θα αποφασιστεί, προδικαστικά και κυριαρχικά, από το μόνο αρμόδιο όργανο, που είναι το δευτεροβάθμιο Δικαστήριο, όπου ΕΚΕΊ ο καταδικασθείς, οφείλει να επικαλεστεί και να αποδείξει, για ποιο λόγο, δεν άσκησε νωρίτερα την έφεση.

   Από την στιγμή λοιπόν, που η κρίση, για το εμπρόθεσμο της έφεσης, ανάγεται στο μέλλον και δεν ανήκει, ούτε ...στο γραμματέα, που την παραλαμβάνει, ούτε στον Εισαγγελέα, όπου πηγαίνει μετά, έχουμε το πρώτο επιχείρημα, ότι ΚΑΙ η (εκ πρώτης όψεως) εκπρόθεσμη έφεση, επιφέρει κανονικά το ανασταλτικό αποτέλεσμα, που της έδωσε το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο !

    Το δεύτερο επιχείρημα, πηγάζει, από την ίδια τη διατύπωση του Νόμου, που μιλάει για έφεση που ασκείται "παραδεκτά" και όχι "εμπρόθεσμα", δηλαδή να μην έχει άλλα, τυπικά, ελαττώματα (π.χ να μην έχει θεωρηθεί αρμοδίως το γνήσιο της υπογραφής του εξουσιοδοτούντος).

    Αν δεχόμασταν, εξάλλου, ότι μπορεί ο Εισαγγελέας, να μην δέχεται το ανασταλτικό αποτέλεσμα μιας παραδεκτώς ασκηθείσας και τυπικώς εντάξει έφεσης, θα φτάναμε σε άτοπο αποτέλεσμα, καθώς έτσι θα ακυρώνονταν η δικανική κρίση του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, που έκρινε ότι η έφεση, μπορεί και ΘΑ ΈΧΕΙ αυτή τη δύναμη !

    Με άλλα λόγια, έτσι, ένα μονομελές και διοικητικό όργανο, ουσιαστικά, θα ακύρωνε, αυθαίρετα και χωρίς δικαιοδοσία, την δικαστική κρίση, ενός πολυμελούς δικαστικού οργάνου (όχι πάντα, βέβαια, γιατί μπορεί η απόφαση να έχει εκδοθεί, από μονομελές Δικαστήριο, αλλά ...Δικαστήριο, σε κάθε περίπτωση).

       Σε επίπεδο ερμηνείας τώρα, ισχύει, άλλωστε η γνωστή αρχή in dubio pro reo, που σημαίνει ότι ανάμεσα σε διαφορετικές ερμηνείες και προσεγγίσεις, επιλέγεται εκείνη που είναι πιο ευνοϊκή, για τα Δικαιώματα και τις Ελευθερίες, του κατηγορούμενου !

     Με την χορήγηση της αναστολής, σε ΚΆΘΕ περίπτωση έφεσης, ακόμα αν υπάρχουν ενδείξεις εκπρόθεσμης άσκησης, αφενός ικανοποιείται η πρόβλεψη του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου (που βασίστηκε σε κάποια στοιχεία, προφανώς) και αφετέρου, δεν χάνει κάτι η Πολιτεία, εφόσον η αναστολή αυτή, έχει συγκεκριμένη διάρκεια και θα αρθεί, αν το δευτεροβάθμιο Δικαστήριο, την κρίνει εκπρόθεσμη (οπότε καθίσταται εκτελεστέα η αρχική ποινή)...

   Ένα τελευταίο επιχείρημα, εξ αντιδιαστολής και αυτό, πηγάζει από την πρόβλεψη άσκησης αίτησης αναστολής, όταν το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, ΔΕΝ έχει δώσει αναστέλλουσα δύναμη, σε τυχόν έφεση, συνεπώς θα είναι άτοπο και άστοχο, να ζητείται η ίδια αίτηση και στις περιπτώσεις, όπου έχει δοθεί ΉΔΗ, αυτή η δύναμη και απλά αμφισβητείται το εμπρόθεσμο ή μη, της έφεσης !

διχ(κ)αστές εκτός ελέγχου

     Κακές δικαστικές αποφάσεις και εσφαλμένες δικανικές κρίσεις, φαντάζομαι, ότι πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν, το θέμα εδώ, είναι το κατά πόσον υπάρχουν οι ανάλογοι μηχανισμοί ελέγχου και εποπτείας, των κακών δικαστών (είτε είναι ανεπαρκείς, συνήθως, είτε επίορκοι, σπανιότερα).

 Τελευταία, είχαμε κάποια κρούσματα αποφάσεων, που προκαλούν την κοινωνία και όχι απλά το λεγόμενο "κοινό περί Δικαίου αίσθημα" και ειδικότερα :   

   Καταρχήν, η απόφαση μη τιμωρίας του παοκ, για το συμβάν, στο ματς με τον Ολυμπιακό, που εν συνεχεία και μοιραία, οδήγησε στα επόμενα γεγονότα, με την αεκ...

    Ο εν λόγω δικαστής (που ελέγχεται πάντως πειθαρχικά, όπως μάθαμε), προσπάθησε να αιτιολογήσει μάλιστα την ...κρίση του, λέγοντας ότι η ομάδα τιμωρείται σε περίπτωση οριστικής διακοπής του αγώνα, ενώ αυτός δεν άρχισε ποτέ (για να επιβεβαιωθεί, ότι ...αν βγάλεις απόφαση, μετά η αιτιολόγηση είναι εύκολη, χαχα) !

    Βέβαια, επειδή "ουδέν κακόν, αμιγές καλού", η ιστορία αυτή, βοήθησε να καταλάβουν και οι πιο δύσπιστοι, τα χάλια του ελληνικού ποδοσφαίρου και ότι "ο βασιλιάς είναι γυμνός".

    Η επόμενη περίπτωση, έχει να κάνει με την Ρωσίδα, που ζήτησε άσυλο, στην χώρα μας, επειδή γνωρίζει πράγματα, σχετικά με το σκάνδαλο των panama papers και κινδυνεύει η ζωή της, όταν ζήτησε αστυνομική προστασία, με δικαστική εντολή, οδηγήθηκε στην φυλακή (για ...την προστασία της ;).

   Κινδυνεύει μάλιστα να απελαθεί στην χώρα (Μάλτα), όπου απειλείται η ζωή της και όπου για την ίδια υπόθεση, δολοφονήθηκε μια μαλτέζα δημοσιογράφος !

   Δεν είναι δυνατόν, να χαρακτηρίζονται ...ως "ικέτες" (εδώ γελάμε) οι 8 Τούρκοι πραξικοπηματίες και να μην εκδίδονται, χωρίς να υπάρχει κίνδυνος ζωής τους και να εκδίδεται μια Ρωσίδα, για την οποία όντως υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο δολοφονίας (επειδή "ξέρει πολλά, που δεν θα έπρεπε").

   Συνεχίζουμε με την Δίκη του χρυσαβγίτη, συνταξιούχου αστυνομικού, που σκότωσε εν ψυχρώ, γείτονα του, ιδιοκτήτη γυμναστηρίου, με ...3 σφαίρες και ο Εισαγγελέας, μαθαίνουμε, ότι πρότεινε αλλαγή της κατηγορίας, από ανθρωποκτονία, σε ...θανατηφόρα σωματική βλάβη !!!

      Πέραν από αυτές τις περιστασιακές περιπτώσεις "δικαστικής τρέλας", υπάρχει φυσικά και ένα γενικότερο ΘΈΜΑ, με τις αποφάσεις των ανώτατων διοικητικών δικαστηρίων της χώρας μας, που θεωρούν ότι μπορούν αυτά ή ...το Σύνταγμα, να καθορίζουν τις αποδοχές των Δ.Υ και των συνταξιούχων και να μην καθορίζονται αυτές, πολιτικά, από την κυβέρνηση, με βάση τις αντοχές και ...τις ανοχές των δημόσιων οικονομικών.

    Όπως γίνεται φανερό, εκ των υστέρων, αρχικά έβγαζαν αποφάσεις υπέρ των εαυτών τους και μετά το "κράξιμο", αποφάσισαν να συμπεριλάβουν, για "ξεκάρφωμα" όλα τα ειδικά μισθολόγια, αδιαφορώντας αν μπορούν αυτά, να πληρωθούν, από που και ΠΏΣ !

    Υποθέτω πως και ένας μαθητής Λυκείου, μη νομικός, καταλαβαίνει ότι το Σύνταγμα, ορίζει το αυτονόητο : ότι ο μισθός του Δ.Υ πρέπει να είναι ανάλογος, με τα προσόντα, τις ευθύνες κλπ, αλλά δε λέει, ούτε θα μπορούσε να λέει ...ΠΌΣΑ θα παίρνει, αρκεί ότι αυτός, με τα μεγαλύτερα προσόντα, σπουδές κλπ, παίρνει κάτι παραπάνω, από τους άλλους.

      Βέβαια, οι δικαστικές αυτές αποφάσεις, οι συνακόλουθοι δικαστικοί αγώνες και τα έξοδα, στα οποία υποβάλλονται ορισμένοι, είναι αλυσιτελή και ανώφελα, εφόσον πριν προλάβουν να καθαρογραφούν οι αποφάσεις, έρχονται νέες και μεγαλύτερες περικοπές, βάσει Νόμων και μνημονιακών δεσμεύσεων, χάρη στις οποίες εξακολουθούν να πληρώνονται, όλοι αυτοί...

       Το αρχικό ερώτημα, βέβαια, παραμένει : ΠΟΊΟΣ ελέγχει ή πρέπει να ελέγχει τα δικαστικά ολισθήματα, ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι ο πολίτης-φορολογούμενος δεν θα πέσει πάνω και δεν θα ταλαιπωρηθεί, από έναν ανίκανο, ψυχασθενή ή επίορκο δικαστή ;

         Φαντάζομαι πως θα συμφωνούμε ότι η λύση, δεν μπορεί να είναι ο εκάστοτε Κοντονής, να ζητάει να δει τα πρακτικά των αποφάσεων κλπ, αν θέλουμε να μιλάμε για "δικαστική ανεξαρτησία", αυτά πρέπει να ξεκαθαρίζουν μεταξύ τους, με ελέγχους, από τους ίδιους τους δικαστές, δηλαδή.

         Πάντως, επειδή έχει τύχει να δικάσει αγωγή μου, δικαστής, που έχω την εντύπωση ότι συμμετέχει σε Δ.Σ δικαστικής ένωσης, βγάζοντας απόφαση, με πολύ χειρότερη "αιτιολογία" (που λέει ο λόγος), από αυτήν του παοκ-ολυμπιακός, εύλογα διατηρώ αμφιβολίες για το κατά πόσον, "πάνε μπροστά" και σε αυτόν τον τομέα του ελληνικού Δημοσίου (για να ...μην ξεχνιόμαστε), οι πιο άξιοι και οι πιο ικανοί και ότι αυτοί, ασκούν και τον έλεγχο, στους υπόλοιπους !

επαγγελματίες και άνθρωποι

    Το να είσαι καλός επαγγελματίας, δεν σημαίνει ότι είσαι και καλός άνθρωπος, σίγουρα και προσωπικά, ανάμεσα στα δύο, προτιμώ και έχω επιλέξει, συνειδητά, το δεύτερο.

   Στο ξεκίνημα της καριέρας μου, περνώντας από κάποια γραφεία, ως μισθωτός δικηγόρος, έχω δει και τα δύο : δηλαδή και καλούς ανθρώπους, που ίσως δεν ήταν τόσο καλοί επαγγελματίες, όσο και καλούς επαγγελματίες, που δεν ήταν τόσο καλοί άνθρωποι.

  Στην πρώτη περίπτωση, υπήρχε ένα πολύ καλό κλίμα και έβγαινε και αυτό που λέμε "μεροκάματο", χωρίς ιδιαίτερη πίεση, ενώ στην δεύτερη, έβγαιναν πολλά λεφτά (για το γραφείο, μιλάω πάντα), αλλά το κλίμα ήταν ανυπόφορο.

   Κάποιοι άνθρωποι αρέσκονται στο να δουλεύουν, υπό τις οδηγίες άλλου και άλλοι, σαν εμένα, δεν μπορούν να έχουν άλλον, πάνω από το κεφάλι τους...

   Φυσικά, παίζει ρόλο, όπως είπα και το κλίμα, που επικρατεί και οι συνθήκες εργασίας : σε κάποιο γραφείο, η πίεση ήταν αφόρητη, σχεδόν, υπήρχαν ίντριγκες και πισώπλατα μαχαιρώματα και ένιωθες μια ανασφάλεια, ότι ...αν κάνεις λάθος, θα χαθείς !

   Υπό αυτές τις συνθήκες, όπου τα λάθη, τα οποία είναι 100% ανθρώπινα και αναμενόμενα, δεν συγχωρούνται, δεν μπορείς να δουλέψεις και μάλιστα, η πλάκα είναι πως, λόγω πίεσης και άγχους, τα λάθη, ως γνωστόν, αυξάνονται...

    Από εκεί και μετά, υπήρχαν και άλλα θέματα, τα οποία έδειχναν έναν αμοραλισμό και παράλληλα, σου περνούσε, θέλοντας και μη, η νοοτροπία, ότι όλοι εκεί έξω, είναι εχθροί και θέλουν το κακό σου, ότι είσαι εσύ, απέναντι στους άλλους !

   Το θέμα είναι, αν εσύ, θες να ζήσεις μια τέτοια ζωή και ...το καλό, ότι δεν είσαι υποχρεωμένος, πάντα έχεις το δικαίωμα να επιλέξεις, τι άνθρωπος και τι επαγγελματίας, θες να είσαι.

   Δεν βλέπω κανέναν λόγο, στο να κάνεις κάτι που δεν σου αρέσει, που "δεν σου πάει" και να καταπιέζεσαι, όταν μπορείς, εννοείται, να κάνεις κάτι πιο ευχάριστο, για σένα και δημιουργικό !

    Βλέποντας, κανείς π.χ, τα ριάλιτι μαγειρικής, που είναι της μόδας τα τελευταία χρόνια και που προβάλλονται τώρα, βλέπει αυτή τη διαφορά προσέγγισης.

   Από τη μία, ο Μποτρίνι, να φωνάζει, να βρίζει χυδαία, να προσβάλλει τους μάγειρες, να πετάει φαγητά, στα σκουπίδια και να τον βλέπουν όλοι ως "δικτάτορα" ή ως "εφιάλτη" και από την άλλη, οι κριτές του μάστερ σεφ, που απλά κάνουν παρατηρήσεις, είτε θετικές, είτε αρνητικές, με ωραίο και ευγενικό τρόπο.

    Ανάμεσα σε αυτούς, περισσότερο επιτυχημένος, επαγγελματικά, θεωρείται ο πρώτος, με μεγαλύτερες διακρίσεις (αστέρια μισελέν) κλπ, ωστόσο ο χαρακτήρας, που βγάζει, είναι αποκρουστικός, στα δικά μου, τουλάχιστον, μάτια.

    Δε λέω ότι είναι κακός άνθρωπος, αλοίμονο, απλά ο τρόπος, που προσπαθεί να μεταδώσει τη γνώση, είναι αμφιλεγόμενος και δεν λέω "λάθος", διότι παρόμοιες μέθοδοι, εφαρμόζονται και αλλού π.χ στον Στρατό.

  Αν θες να πας στις Ειδικές Δυνάμεις, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος, ότι θα υποφέρεις σωματικά και κυρίως ψυχολογικά, αν αντέξεις, θα μπορείς να υπερηφανεύεσαι, ότι ανήκεις σε "λίγους και επίλεκτους".

    Από την άλλη και σαν απλός στρατιώτης, έχεις ασφαλώς την αξία σου και δεν χρειάζεται να προκαλέσεις τον εαυτό σου, να ανακαλύψει τα όρια του, αν δεν το θες (αν και πάντα, μας προξενεί έκπληξη, όταν συνειδητοποιούμε πως είναι μεγαλύτερα, από όσο υπολογίζαμε).

     Σίγουρα, η κουζίνα, είναι μια δουλειά, που έχει μεγάλη πίεση και άγχος, το φαγητό πρέπει να ετοιμαστεί γρήγορα και σωστά κλπ και είναι σίγουρο και πως όσοι ακούνε "τα καντήλια" του Μποτρίνι, θα βγουν καλύτεροι, ως μάγειρες, δηλαδή όλο και κάτι θα μάθουν...

    Το ζητούμενο, είναι, αφενός, ο τρόπος εκπαίδευσης, κατά πόσον συμφωνεί δηλαδή κάποιος ή όχι, αλλά και να βρει ο καθένας, αυτό, που ταιριάζει, στη δική του προσωπικότητα.

     Μοιραία, δεν μπορούν και δεν θέλουν, όλοι, να θυσιάσουν ακόμα και την προσωπική τους ζωή, για να αποκτήσουν "αστέρια μισελέν" ή άλλες διακρίσεις και επαγγελματικές επιτυχίες !

     Έτσι, όσοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν-αντέχουν την "εκπαίδευση μποτρίνι", δεν σημαίνει πως θα χαθούν, αν αγαπούν τη μαγειρική, θα συνεχίσουν και θα βρουν το δρόμο τους, χωρίς να πιέζονται έτσι και θα μπορούν να βγάζουν τα προς το ζην, ακόμα και χωρίς βραβεύσεις, δόξα, αναγνώριση κλπ, απολαμβάνοντας τη ζωή και αυτό που κάνουν, επειδή το κάνουν, όπως εκείνοι θέλουν και όχι όπως τους επιβάλλεται έξωθεν.

δικαστικές εξελίξεις

   Αυτή τη φορά, δεν έγραψα "νομική επικαιρότητα", όπως συνήθως, επειδή οι σχολιαζόμενες δικαστικές αποφάσεις, μαρτυρούν αλλαγή ή ...προσπάθεια αλλαγής της νομολογίας, άλλοτε καλοδεχούμενη και άλλοτε όχι.

 Η πρώτη, επιβεβαιώνει, μια αλλαγή στην στάση των Δικαστηρίων, που είχαμε αρχίσει ...να οσμιζόμαστε, στο ζήτημα της επιμέλειας του/των τέκνου/τέκνων, μετά το διαζύγιο ή την διάσταση των γονέων.

  Αυτό, που κάποτε φάνταζε σχεδόν αδιανόητο και για το οποίο αγωνίστηκαν κάποτε σθεναρά, ορισμένοι (τότε ρομαντικοί ή τρελοί, αλλά τώρα δικαιώνονται), γίνεται πράξη, ήτοι το να δίνεται, ενίοτε, η επιμέλεια των τέκνων, στον πατέρα και όχι πάντα στη μητέρα, όπως συνηθίζονταν !

 Υποθέτω ότι όλοι καλωσορίζουμε αυτήν την αλλαγή της νομολογίας, εφόσον πάντοτε γνώμονας, οφείλει να είναι το συμφέρον του τέκνου και μόνον, οπότε μία γυναίκα π.χ με ψυχολογικά προβλήματα ή με "άσωτη" ζωή κλπ, δεν παρέχει εχέγγυα ομαλής ανάπτυξης του παιδιού και καλώς της αφαιρείται η επιμέλεια και δίνεται στον πατέρα.

   Η δεύτερη, καλοδεχούμενη, απόφαση, για την οποία ωστόσο δεν μπορούμε ακόμα να πούμε ότι διαμορφώνει τάση, είναι νωρίς για αυτό, έχει να κάνει με την αποδοχή αγωγής δανειολήπτη, εναντίον τράπεζας, επειδή η τελευταία δεν συμπεριφέρθηκε δεοντολογικά.

  Η εντύπωση που έδιναν μέχρι τώρα τα Δικαστήρια, είναι ότι δικάζουν "φιλοτραπεζικά" (αν μου επιτραπεί ο όρος), έπαιρναν το μέρος της τράπεζας, του δυνατού δηλαδή και όχι του πιο αδύναμου, αντισυμβαλλομένου, που είχε και μεγαλύτερη ανάγκη δικαστικής προστασίας, από τις αυθαίρετες, παράνομες και καταχρηστικές πρακτικές των τραπεζών, σε πολλά επίπεδα !

   Πέρα από κάποιους, γενικόλογους, κανονισμούς δεοντολογίας, που θεσπίζει η ΤτΕ, υπάρχουν και οι Γενικές Αρχές του Δικαίου και οι Κανόνες των Συναλλαγών, όπως θεσπίζονται στον Αστικό Κώδικα και αλλού, όπως η "καλή πίστη" ή τα "συναλλακτικά ήθη", τα οποία είναι δεσμευτικά για όλους (συνεπώς και για τις τράπεζες) και η παραβίαση τους, οφείλει να έχει συνέπειες (αποζημίωσης).

    Η τρίτη απόφαση, ωστόσο, δεν είναι και τόσο καλοδεχούμενη και συγκεκριμένα : δέχτηκε ότι υφίσταται συκοφαντική δυσφήμηση ή εξύβριση κλπ, δια του Τύπου, για κάτι που έγραψε κάποιος στο φβ...(επώνυμοι οι 2 διάδικοι)

    Το φβ και τα λοιπά αντισόσιαλ μίντια, προφανώς, δεν έχουν καμία σχέση με τα ΜΜΕ και την έννοια του "Τύπου" (έντυπου ή ηλεκτρονικού) !

      Φυσικά, όταν γράψει κάποιος, κάτι συκοφαντικό για μένα εκεί, υφίσταται και ποινικό αδίκημα και μπορώ να του κάνω αγωγή αποζημίωσης, από την στιγμή, που ο ψευδής και συκοφαντικός ισχυρισμός, περιέρχεται σε γνώση, ενός ή περισσοτέρων τρίτων.

     Ωστόσο, εδώ, θα πρέπει να εφαρμοστούν οι κοινές διατάξεις και όχι οι ειδικές δικονομικές ρυθμίσεις, που ισχύουν για τα "τελούμενα δια του Τύπου" αδικήματα, διότι ο Τύπος και τα ΜΜΕ είναι κάτι συγκεκριμένο και διαφορετικό, από τα αντισόσιαλ μίντια.

κλοπή, σίγουρα όχι

      Ο ορθός νομικός χαρακτηρισμός ενός εγκλήματος, μιας άδικης πράξης δηλαδή, είναι σημαντικός, όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό και για λόγους (νομικής) τάξεως, αλλά και για πρακτικούς λόγους (ύψος απειλούμενης ποινής και όχι μόνον).

  Τις τελευταίες μέρες, κάνει το γύρο του διαδικτύου, μια κάπως περίεργη υπόθεση, από το Αγρίνιο : σε ένα υποκατάστημα της ΔΕΗ, έπεσε από μια γυναίκα, χωρίς να το αντιληφθεί, εκείνη την στιγμή, ένα χαρτονόμισμα των 100 ευρώ, το οποίο πήρε ένας άντρας και έβαλε στη δική του τσέπη...

  Όταν η γυναίκα το κατάλαβε, γύρισε στο υποκατάστημα και είδαν από τις κάμερες, τι είχε συμβεί, ο άντρας συνελήφθη και σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, καταδικάστηκε για κλοπή.

    Η πρωτότυπη αυτή ιστορία, έχει αρκετό νομικό ενδιαφέρον και θα μπορούσε να αποτελέσει και θέμα εξετάσεων στο Ποινικό Δίκαιο, σε Νομική Σχολή και θεώρησα σκόπιμο να την σχολιάσω, εφόσον ήδη οι, άσχετοι περί τα νομικά, χρήστες του διαδικτύου, έχουν αρχίσει να λένε "τα δικά τους", ως συνήθως.

    Αν ισχύει ότι ο άντρας καταδικάστηκε για κλοπή, είναι λάθος, διότι, ο κατηγορούμενος ΔΕΝ αφαίρεσε ο ίδιος το 100ρικο, από την κατοχή της γυναίκας, όταν το έβαλε την τσέπη, δεν ήταν πλέον στην κατοχή της γυναίκας, το είχε χάσει-απωλέσει, από αυτήν (αφού δεν το είχε συνειδητοποιήσει αμέσως) !

    Αν καταλάβαινε ότι της έπεσε αμέσως και το αναζητούσε εκείνη την στιγμή και όχι όταν πήγε στο σπίτι, τότε ναι, θα είχαμε κλοπή, διότι δεν θα είχε φύγει το 100ρικο, ακόμα, από την κατοχή της γυναίκας (βλέπει κανείς πόσο λεπτές νομικές έννοιες, έχει μια φαινομενικά απλή υπόθεση).

   Το ορθό εδώ, είναι ότι το 100ρικο, πέρασε στην κατοχή του δράστη, έστω και με αυτόν τον τρόπο και εκείνος, αντί να της το δώσει πίσω, το ΙΔΙΟΠΟΙΉΘΗΚΕ παράνομα και με δόλο, ήτοι διέπραξε υπεξαίρεση και όχι κλοπή !

    Ένα άλλο κρίσιμο στοιχείο, είναι και το εξής : ότι, αν κατάλαβα από τα ρεπορτάζ, ο δράστης ΕΊΔΕ, ότι το 100ρικο έπεσε από κάποια γυναίκα και από ποια...

    Το στοιχείο αυτό, είναι κρίσιμο, διότι, αν δεν είχε δει και δεν ήξερε, σε ποιον ανήκε το 100ρικο, τότε θα μιλούσαμε για "χαμένο" χαρτονόμισμα και θα άλλαζε ΌΛΟ το σκηνικό !

    Σε αυτή την περίπτωση, θα διεκδικούσε εφαρμογή, μία άλλη, ειδικότερη και πιο επιεικής διάταξη, με τίτλο "παρασιώπηση ανεύρεσης".

    Το εν λόγω έγκλημα, τελείται, όταν κάποιος βρίσκει χαμένο ("απολεσθέν") πράγμα και δεν αναγγέλει την εύρεση του, στις Αρχές ή στο κοινό ή στο δικαιούχο, εντός 14 ημερών !

   Τιμωρείται με χρηματική ποινή (150 έως 15.000 ευρώ, δηλαδή) και όχι με φυλάκιση, ενώ αν το αντικείμενο, είναι ευτελούς αξίας, το Δικαστήριο, μπορεί να κρίνει την πράξη ατιμώρητη...

       Επειδή η διάταξη, μιλάει για αναγγελία της εύρεσης, όχι μόνον στην Αστυνομία, αλλά και στον δικαιούχο, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει, ότι και η εξεταζόμενη περίπτωση, υπάγεται εδώ !

     Οπότε, θεωρητικά, θα μπορούσε, όταν συλλαμβάνονταν και δικάζονταν ο δράστης, να πει "δεν έχουν περάσει οι 14 μέρες, είχα σκοπό να της το επιστρέψω"...

      Ωστόσο, δεν είναι έτσι, θεωρώ, ότι δεν μιλάει για αυτές τις περιπτώσεις, η σχετική διάταξη, όπου ...βλέπεις ποιος έχασε κάτι και δεν το δίνεις πίσω, αλλά όταν βρίσκεις κάτι εντελώς τυχαία, π.χ μια τσάντα με πορτοφόλι και χρήματα, όπου εκεί υπάρχει η ταυτότητα και μπορείς να δεις ποιος τα έχασε και γενικά σε περιπτώσεις απωλεσθέντων, όπου μπορείς να καταλάβεις, ποιος τα έχασε !

    Στην εξεταζόμενη περίπτωση, είχαμε αλλαγή κατοχής του 100ρικου και παράνομη ιδιοποίηση, από τον δράστη, οπότε μόνον για υπεξαίρεση μπορεί να γίνει λόγος και όχι για "παρασιώπηση ανεύρεσης".

       Πάντως, η ύπαρξη αυτού του εγκλήματος, στον Ποινικό μας Κώδικα, καθιστά μάλλον περιττά τα "συγχαρητήρια και μπράβο", που λένε-λέμε, σε όποιον βρίσκει αντικείμενα αξίας ή χρήματα και τα παραδίδει-επιστρέφει στην Αστυνομία ή στον κάτοχο, διότι, όπως φαίνεται, ο ευρέτης (ή ευρετής ;) έτσι συμμορφώνεται, όχι μόνον σε ηθική υποχρέωση, αλλά και σε νομική !

να καταργηθεί ο "αντιρατσιστικός" Νόμος!

   Η είδηση της αθώωσης του Μητροπολίτη Αμβροσίου, σκόρπισε θλίψη και απόγνωση, όχι μόνον στους ομοφυλόφιλους, αλλά και στους συριζαίους και γενικά στα αριστερά χάπατα και αντίστοιχα, χαρά και ανακούφιση, σε όλους εμάς, τους υπόλοιπους !

 Είναι τραγικό, να επιτίθεται το κυβερνών κόμμα, στη Δικαιοσύνη, επειδή έκανε -σωστά- τη δουλειά της, όπως και το να βλέπεις Συνταγματολόγο (!) να καταθέτει ως μάρτυρας κατηγορίας, όταν αυτός, πρώτος, θα έπρεπε να υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις συνταγματικά κατοχυρωμένες, ανθρώπινες ελευθερίες...

   Είναι πολιτικά ενδιαφέρον, ότι ο περιβόητος "αντιρατσιστικός Νόμος" του 2014, ψηφίστηκε από μια ...λιγότερο αριστερή κυβέρνηση, των σαμαροβενιζέλων, καθ' υπόδειξη, ουσιαστικά, των Φράγκων της Ε.Ε.

   Με αυτό το Νόμο, επήλθαν τροποποιήσεις και "βελτιώσεις", υποτίθεται, στον "ορίτζιναλ" Νόμο του 1979, ο οποίος, αμφιβάλλω αν είχε εφαρμοστεί ποτέ, από την θέση του, σε ισχύ !

    Η ανάγκη να καταργηθεί τελείως, αυτός ο Νόμος-έκτρωμα, που παραβιάζει βάναυσα την ελευθερία έκφρασης και σκέψης, πηγάζει από την πρώτη και βασικότερη Αρχή του Ποινικού Δικαίου : Το έγκλημα τελείται μόνον με Πράξη και όχι με την σκέψη, το φρόνημα ή αλλιώς...

   Η Πράξη είναι μια ενέργεια του ανθρώπινου σώματος, με απτά-πραγματικά αποτελέσματα στον φυσικό κόσμο και περιλαμβάνει και την έννοια της παράλειψης κάποιας ενέργειας, όταν αυτή είναι επιβεβλημένη, να γίνει !

   Ένα απλό παράδειγμα : πρόσφατα κάποιος/οι, που παραμένει/ουν ασύλληπτος/οι, έπνιξαν ένα νεογέννητο βρέφος και το πέταξε/αν σε κάδο απορριμμάτων, οπότε μιλάμε για ανθρωποκτονία, που συνέβη, με συγκεκριμένο τρόπο-στραγγαλισμό.

    Το ίδιο αποτέλεσμα θα είχαμε, ήτοι ανθρωποκτονία με πρόθεση, τελεσθείσα με παράλειψη αυτή την φορά, αν η μάνα του παιδιού, δεν τάιζε το βρέφος και πέθαινε από ασιτία !

     Στην εξεταζόμενη περίπτωση, του "αντιρατσιστικού" Νόμου, τι ακριβώς τιμωρούμε ; Αν πω, δημόσια (περισσότερο ή λιγότερο) ότι δεν συμπαθώ τους ομοφυλόφιλους ή τους Εβραίους ή τους ξένους ή δεν ξέρω ποιους άλλους π.χ τους πλούσιους, προβαίνω σε κάποια πράξη, που μπορεί ή πρέπει να τιμωρηθεί, ποινικά ;

   Απλά εκφράζω μια προσωπική άποψη και πεποίθηση, μια αντιπάθεια, που ναι μεν γίνεται αντιληπτή και από άλλους, που θα την ακούσουν ή θα την διαβάσουν, αλλά αυτό θα έχει απλά ως αποτέλεσμα και εκείνοι να με συμπαθήσουν (αν συμφωνούν) ή να με αντιπαθήσουν (χαρακτηρίζοντας με, όπως πάντα, "φασίστα")...

     Η άλλη διάσταση του εξεταζόμενου Νόμου, το άλλο σκέλος, είναι το παραμύθι της υποκίνησης βίας, το λεγόμενο και "κήρυγμα μίσους", το οποίο επίσης, δεν μπορεί να είναι ποινικά αξιολογήσιμο, διότι δεν πληρεί τις προϋποθέσεις της ηθικής αυτουργίας, όπως ορίζεται και κατοχυρώνεται στον Π.Κ !

      Έτσι π.χ αν ένας αγανακτισμένος πελάτης τράπεζας, γράψει ένα κείμενο οργής, κατά των τραπεζών και των πρακτικών τους, με τα πολύ υψηλά επιτόκια, που πίνουν το αίμα των επιχειρήσεων και όχι μόνον κλπ και την επόμενη μέρα, κάποιοι αναρχικοί, βάλουν γκαζάκια σε μια τράπεζα, θα θεωρηθεί υπεύθυνος και θα πάει κατηγορούμενος, επειδή έτυχε να συμβεί αυτό, την επόμενη μέρα (και ενώ συμβαίνει συχνά) ;

   Για να θεωρηθεί κάποιος "ηθικός αυτουργός", μιας εγκληματικής πράξης, θα πρέπει να έχει προκαλέσει και μάλιστα με συγκεκριμένο τρόπο, την απόφαση σε συγκεκριμένο άτομο (φυσικό αυτουργό) να προβεί σε μία συγκεκριμένη (εγκληματική) πράξη !

      Στην περίπτωση του Αμβρόσιου, πάντως, ακόμα και όπως έχει ο Νόμος, δεν μπορούσε να καταδικαστεί, επειδή, τι είπε ; όπου πετυχαίνετε τους ομοφυλόφιλους, να τους φτύνετε, δεν είπε, ούτε να τους σκοτώνετε, ούτε να τους μαχαιρώνετε, ούτε τους καρπαζώνετε...Το φτύσιμο συνιστά πράξη αποδοκιμασίας και ποινικά, ονομάζεται "έργω εξύβριση", άρα δεν είναι πράξη βίας, όπως απαιτεί, ρητά και περιοριστικά, ο "αντιρατσιστικός Νόμος".

      Άρα, όπως και να το δούμε, δηλαδή και καθαρά νομικά, το Δικαστήριο έπραξε σωστά, με το να αθωώσει τον κατηγορούμενο και κακώς διαμαρτυρήθηκαν τα αριστερά χάπατα (είτε νομικοί, είτε άσχετοι με το ποινικό Δίκαιο) !

       Σε κάθε περίπτωση, πριν η κατάσταση ξεφύγει και πέφτουν οι μηνύσεις βροχή, σε βάρος ανθρώπων, με τους οποίους κάποιοι ...απλά διαφωνούν και θέλουν να τους εκφοβίσουν και να τους κλείσουν το στόμα, οφείλει η Βουλή, να καταργήσει αυτό το Νόμο, που ποινικοποιεί ...την ελευθερία της έκφρασης.

      Το μόνον ...νόμιμο και αποδεκτό, σε αυτό το Νόμο, είναι η προσθήκη άρθρου στον Π.Κ, με βάση το οποίο, αυξάνονται οι απειλούμενες ποινές, όταν αποδεικνύεται ότι ο δράστης είχε ρατσιστικά κίνητρα και αυτό, απλά επειδή, έχουμε εδώ, ΠΡΆΞΗ, έχουμε ήδη τετελεσμένο έγκλημα και εξετάζοντας ΜΕΤΆ τα κίνητρα του δράστη, διαπιστώνεται, σε υποκειμενικό πλέον επίπεδο (κάθε έγκλημα, έχει μία αντικειμενική και μία υποκειμενική υπόσταση), το στοιχείο του ρατσισμού, που απλά επιβαρύνει την ποινή !

     Υ.Γ 1. Σε αντίθεση με ...τα λόγια του Αμβρόσιου, για τους ομοφυλόφιλους, η επίθεση ...αντιεξουσιαστών, σε Εκκλησία, με μπογιές κλπ, μετά την αθώωση του, ΉΤΑΝ ΠΡΆΞΗ και μάλιστα εγκληματική, η οποία θα μείνει, ως συνήθως, ατιμώρητη, έτσι, για να καταλάβουμε καλύτερα, για τι πράγμα μιλάμε.
       Υ.Γ 2. Ο σχολιαζόμενος Νόμος, προβλέπει και άλλα "ωραία", όπως π.χ ότι σε περίπτωση που καταδικαζόταν ο Αμβρόσιος, θα πλήρωνε πρόστιμο η Εκκλησία της Ελλάδος...
     Υ.Γ 3. Ερωτηματικά προκαλεί και η έννοια της "δημόσιας" τοποθέτησης, έτσι π.χ αναρωτιέμαι, αν ένας καλεσμένος σε ιδιωτικό πάρτυ γενεθλίων, πει ένα ρατσιστικό ανέκδοτο ή κάνει ένα ρατσιστικό σχόλιο, θα μπορεί ένας άλλος καλεσμένος, να του κάνει μήνυση, ότι το είπε δημόσια ;
      Υ.Γ 4. Προσοχή : όποιος δεν είναι συριζαίος ή αριστερός, ΔΕΝ σημαίνει αυτόματα πως είναι ακροδεξιός (λολ) ! Εξάλλου, η τοποθέτηση μου, εδώ, είναι καθαρά Αριστερή, εφόσον αποσκοπεί στην προστασία των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, από έναν απαράδεκτο ποινικό Νόμο.

"είναι η Αριστερά, ηλίθιε"

    Παραφράζοντας μια αγαπημένη, στους απανταχού αριστερούς, έκφραση, προερχόμενη εξ Αμερικής, δηλαδή το "είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε", ας δούμε ξανά τι σημαίνει "αριστερά", μετά και τα τελευταία "επεισόδια".

  Σύμφωνα, με τους (αυτοπροσδιοριζόμενους ως) αριστερούς, λοιπόν, η αιτία του Κακού, είναι ο καπιταλισμός και το Κεφάλαιο, οι κακοί επιχειρηματίες κλπ, αλλά με τα "κατορθώματα" των αριστερών, που ακούμε και διαβάζουμε, καθημερινά σχεδόν, ακόμα και ο πλέον ευκολόπιστος, ίσως πρέπει να αναθεωρήσει...

  Χθες λοιπόν, μάθαμε ότι ένας από τους χιλιάδες φορείς του Δημοσίου, που λειτουργούν υπό ιδιωτικό δήθεν μανδύα και που ορισμένοι δεν απογράφηκαν ποτέ, όταν τους ζητήθηκε (και χωρίς συνέπειες !), έδωσε 3.000 ευρώ (πλέον 24% ΦΠΑ) σε έναν δικηγόρο, για να συντάξει μια γνωμοδότηση !

   Έμμισθα και μη τρολς της Κουμουνδούρου, έσπευσαν να μας καθησυχάσουν πως όλα ...έγιναν νόμιμα, ότι κατατέθηκαν προσφορές και επιλέχθηκε η καλύτερη.

   Ωστόσο, Ο ΊΔΙΟΣ ο δικηγόρος, απαντώντας, έδωσε άλλη εκδοχή : είπε, ότι, ανάμεσα σε τόσες χιλιάδες δικηγόρους της Αθήνας, ο φορέας, επέλεξε ...αυτόν και πήγε στο γραφείο του, για να του αναθέσει -απευθείας- την υπόθεση !

     Η λύση του ...μυστηρίου, κρύβεται, όπως καταλαβαίνουν όλοι, στην ταυτότητα του δικηγόρου : πρόκειται για τον υιό του αείμνηστου Νίκου Τεμπονέρα, ενός θύματος τυφλής πολιτικής βίας και ο οποίος ...τυχαίνει να είναι μέλος της Κ.Ε του συριζα.

    Προσωπικά, δεν τον γνωρίζω, ούτε έχω κάτι εναντίον του, ούτε καν ξέρω πόσο καλός δικηγόρος είναι ή όχι (νομίζω πως δηλώνει "εργατολόγος"), εδώ εξετάζουμε τι σημαίνει "Αριστερά" και πως λειτουργεί !

   Αυτό που έγινε, απλά, δεν είναι ΟΎΤΕ νόμιμο, ΟΎΤΕ ηθικό, για πολλούς λόγους : πρώτον, ο φορέας έχει -αμειβόμενη προφανώς- νομική Υπηρεσία, οπότε η ανάθεση σε εξωτερικό δικηγόρο, εξευτελίζει και αυτούς (αφού περνάει το μήνυμα ότι εσείς δεν μπορούσατε), δεύτερον, υπάρχει το ΝΣΚ, σε περίπτωση, που αυτοί δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν και τρίτον, τα 3 χιλιάρικα, για αυτή τη δουλειά, όπως και να το δεις, είναι υπερβολικά, αν γινόταν όντως διαγωνισμός με προσφορές, θα μπορούσε να γίνει και με 1000 και με 500 ευρώ, που λέει ο λόγος.

  Κατόπιν των ανωτέρω, η προσπάθεια κάποιων αριστερών χάπατων, να μας πείσουν ότι "δεν έγινε τίποτα κακό", πέφτει στο κενό, εύκολα και λογικά και παράλληλα αναδύεται έντονη η οσμή της "απιστίας" του 390 ΠΚ...

    Τώρα, επειδή η καταγγελία, έγινε από βουλευτή της ΝΔ, η μόνιμη απάντηση είναι : "τι θέλετε ; αφού και εσείς τα ίδια κάνατε" και η πλάκα είναι πως έχουν δίκιο, τα ίδια και χειρότερα έκαναν και αυτοί, όταν κυβερνούσαν και είναι βέβαιο ότι θα τα ξανά κάνουν, αν γίνουν πάλι κυβέρνηση !

     Την ίδια στιγμή, που οι κυβερνήσεις δίνουν 3 χιλιάρικα, για γνωμοδοτήσεις, σε "δικά τους παιδιά", όσοι δεν έχουν σχέση με την πολιτική εξουσία, αντιμετωπίζονται ως εξής : έχω ξαναπεί ότι στο πλαίσιο του προγράμματος της "νομικής βοήθειας", ο δικηγόρος, για παράσταση στο 5μελες Εφετείο Κακουργημάτων, παίρνει  1128 ευρώ (μεικτά, καθαρά 750), όταν το ελάχιστο, βάσει του Κώδικα Δικηγόρων, είναι 1410 (!) και οι Δικηγορικοί Σύλλογοι, τόσα χρόνια, παραμένουν μουγγοί...

     Επίσης, πρόσφατα έμαθα, ότι οι δικηγόροι, που δικάζουν τις ενστάσεις για το Κτηματολόγιο, αμοίβονται με 50 ευρώ (πάλι μεικτά, νομίζω) για κάθε δικάσιμο, που μπορεί να έχει 20 ή και περισσότερες υποθέσεις, αντί να παίρνουν 50 ευρώ, για κάθε υπόθεση !

      Οπότε, σε κάποιον τυχόν αφελή τρίτο, που θα ρωτούσε, γιατί υπάρχουν αυτές οι διαφορές και οι αδικίες, στις αμοιβές, γιατί κάποιοι παίρνουν τεράστια ποσά (από εθνικά ταμεία), για όχι και τόσο σοβαρές υποθέσεις και κάποιοι άλλοι, παίρνουν ψίχουλα (από κοινοτικά ταμεία), για πιο σοβαρές, δεν μπορείς παρά να απαντήσεις, με την φράση του τίτλου...

συμμετοχή στα αποκτήματα του γάμου

      Στο, αστικής φύσεως, ζήτημα της αξίωσης συμμετοχής, του ενός συζύγου, στην αύξηση της περιουσίας του άλλου, μετά τη λύση του γάμου, έχω αναφερθεί στο παρελθόν (http://nomikisimvouli.blogspot.gr/2013/09/tips.html), παραθέτοντας επιγραμματικά, τι λέει ο Νόμος και ποια είναι η επικρατούσα ερμηνεία-Νομολογία.

   Ωστόσο, το θέμα, επανήλθε πρόσφατα στην επικαιρότητα, μετά την απόρριψη, από το Εφετείο, της σχετικής αγωγής της Ε. Βατίδου, εναντίον του τέως συζύγου της, Α.Κούγια, καθώς πρόκειται και για πρόσωπα, που απασχολούν τα ΜΜΕ.

  Διαβάζοντας τις αιτιολογίες της απόφασης, όπως αυτές διέρρευσαν στις εφημερίδες, διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις, για το κατά πόσον η απόφαση αυτή, υπήρξε ορθή και δίκαιη.

  Καταρχάς, όσον αφορά τα ακίνητα κλπ, δέχεται ότι αυτά αποκτήθηκαν από τον ίδιο, δηλαδή με δικά του εισοδήματα ή με δάνεια, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει κάτι, τα μόνα περιουσιακά στοιχεία, που δεν μπαίνουν στον υπολογισμό της τελικής περιουσίας, είναι εκείνα, που αποκτήθηκαν με δωρεές ή από κληρονομιές και γενικά όσα, εκ των πραγμάτων, δεν αποκτήθηκαν με προσωπική προσπάθεια, άρα ο Νόμος λέει μάλλον το αντίθετο, από αυτό, που δέχθηκε το Δικαστήριο...

    Εν συνεχεία, το Εφετείο δέχεται ότι ο συγκεκριμένος γάμος, δεν προσέδωσε έξτρα προβολή και "λάμψη" στο δικηγόρο, πράγμα που ευθέως μπορεί να αμφισβητηθεί, αν αναλογιστεί κανείς τι δημοσιότητα (δεν) θα ελάμβανε τόσο αυτός, όσο και το πολύκροτο διαζύγιο, αν η νύφη ήταν π.χ μια "απλή και ταπεινή" δικηγόρος και όχι ένα μοντέλο-τηλεπερσόνα.

   Ως προς τον ισχυρισμό της Βατίδου, ότι παρείχε προσωπική εργασία και υπηρεσίες γραμματέως, στο δικηγορικό του γραφείο, ας δεχθούμε όπως και το Δικαστήριο, ότι δεν αποδείχθηκε...

  Ως προς το ζήτημα όμως, των προσωπικών εργασιών και φροντίδων, τόσο ως προς την ανατροφή των παιδιών, όσο και ως προς το νοικοκυριό, θεωρώ λανθασμένη την κρίση, αν και είναι εναρμονισμένη, με την επικρατούσα Νομολογία.

     Ειδικά, για έναν πολυάσχολο άνθρωπο, με απαιτητική δουλειά και ωράρια, νομίζω πως το να βρίσκεις ένα πιάτο φαγητό, όταν γυρνάς σπίτι, να έχεις κάποιον να σου πλένει και να σου σιδερώνει τα ρούχα κλπ, η αξία είναι ανεκτίμητη (αν και σίγουρα, αποτιμητή σε χρήμα, εφόσον υπάρχουν οικιακοί βοηθοί, που αναλαμβάνουν αντίστοιχες εργασίες).

    Συνεπώς, δεν αντιλαμβάνομαι την άποψη της Νομολογίας, ότι αυτά είναι νόμιμες υποχρεώσεις της γυναίκας, από το γάμο και ότι δεν αποζημιώνονται, παρά μόνον όταν ξεφεύγουν από το συνηθισμένο μέτρο (και ποιο είναι αυτό ;), ειδικά μάλιστα, στις περιπτώσεις, όπου εργάζεται ΚΑΙ η γυναίκα.

     Το Δικαστήριο, μάλιστα, εισέρχεται και στο εσωτερικό κλίμα, που επικρατούσε στο σπίτι, δεχόμενο μάλλον τους ισχυρισμούς του εναγομένου, ότι δεν ήταν ήρεμο και φιλικό, ώστε να αφοσιωθεί απερίσπαστος, στη δουλειά του, αλλά υπήρχαν συχνοί διαπληκτισμοί, διαφωνίες και έριδες.

    Είναι αλήθεια και φαίνεται και εκ του αποτελέσματος, ότι υπήρχαν σημαντικές διαφορές (πέραν της ηλικίας), καθώς αυτός είναι "παραδοσιακός" και ήθελε τη γυναίκα στο σπίτι, ενώ αυτή ήθελε να είναι "ανεξάρτητη", να εργάζεται κλπ.

    Από το σημείο αυτό, ωστόσο, μέχρι του να αποφανθείς ότι η συνεισφορά της, στην αύξηση της περιουσίας του συζύγου της, ήταν ΜΗΔΈΝ (!), υπάρχει μεγάλη απόσταση και θεωρώ την τελική αυτή κρίση, άδικη και ανεπιεική.

       Θα μπορούσε να μην δώσει το 1/3 της αύξησης, που ζητούσε η ενάγουσα, αλλά το 1/30 ή το 1/300, που λέει ο λόγος, εννοώ ότι σίγουρα υπήρξε κάποια συμμετοχή και συνεισφορά, μετά από τόσα χρόνια γάμου...

      Εκεί πάντως, που φαίνεται ότι "κάτι δεν πήγε καλά" με την σχολιαζόμενη απόφαση, είναι το ζήτημα της δικαστικής δαπάνης, όπου επιδικάζει υπέρ του νικήσαντος διαδίκου, ένα ...ασυνήθιστα τεράστιο ποσόν και ενώ αυτός, έχει την ιδιότητα του δικηγόρου, όπερ σημαίνει ότι παρέστη στη Δίκη αυτοπροσώπως, δε νομίζω να διόρισε και να πλήρωσε άλλον δικηγόρο (εκτός γραφείου, τουλάχιστον).

νομικά κενά και δεύτερες ευκαιρίες στα οικονομικά εγκλήματα

     Τα τελευταία χρόνια, ως γνωστόν, έχει δοθεί στους δράστες των οικονομικών εγκλημάτων (κυρίως κλοπή, απάτη, υπεξαίρεση, αλλά όχι μόνον), η ευκαιρία-δυνατότητα, ακόμα και να μην τιμωρηθούν καθόλου, επιστρέφοντας τα "κλοπιμαία".

  Προσωπικά και γενικά, τάσσομαι, αναφανδόν και χωρίς αστερίσκους, υπέρ του να δίνονται δεύτερες ευκαιρίες στους ανθρώπους, ώστε με την τυχόν εμμονή τους, σε λάθος συμπεριφορές, ουσιαστικά ...να αυτοκαταδικάζονται.

    Η άποψη μου, μάλιστα, όπως θα αναλυθεί, είναι να επεκταθούν έτι περαιτέρω, αυτές ή ανάλογες διατάξεις, που δίνουν διέξοδο στους κατηγορούμενους, να δείξουν έμπρακτη και ειλικρινή μετάνοια και "να καθαρίσουν", από ποινική άποψη.

     Αυτό βέβαια, μπορεί να γίνει και με άλλους τρόπους, όπως με την θέσπιση υποχρέωσης υποβολής έγκλησης, σε αδικήματα, που σήμερα διώκονται αυτεπάγγελτα, διότι έτσι και εφόσον υπάρχει δυνατότητα επανόρθωσης, θα μπορεί το ζήτημα να λύνεται, απευθείας, από τους αντιδίκους, με μια ανάκληση της έγκλησης !

  Διότι, μέσα από τον χειρισμό πραγματικών υποθέσεων, φθάνουμε ή θα φθάσουμε, αναπόφευκτα, σε κάποια αδιέξοδα, που καθιστούν αναγκαία την αναθεώρηση ή την συμπλήρωση, διατάξεων, που προστέθηκαν στον Ποινικό Κώδικα, πρόσφατα, όπως άλλωστε πρέπει να γίνεται με όλους τους Νόμους...

   Έτσι, καταρχήν, θεωρώ απαράδεκτο να υπάρχουν ακόμα ποινικές διατάξεις, με αόριστες έννοιες, όπως είναι η "μεγάλη αξία" ή το "ιδιαίτερα μεγάλο ποσόν" και να μην προσδιορίζονται αυτά επακριβώς και αριθμητικά !

   Τώρα, με βάση το ισχύον καθεστώς, για να απαλλαγεί ο κατηγορούμενος, επιστρέφοντας τα "κλοπιμαία" ή αποζημιώνοντας το (ή τα) θύμα (θύματα), θα πρέπει αυτό να γίνει, είτε πριν καν δώσει εξηγήσεις στην Αστυνομία ή σε Πταισματοδίκη, είτε μετά την άσκηση της ποινικής δίωξης και μέχρι την έναρξη της αποδεικτικής διαδικασίας, στο Δικαστήριο.

   Το τελευταίο όμως, ισχύει, μόνον σε πλημμεληματικές κατηγορίες και μόνον στον πρώτο βαθμό και θεωρώ ότι για λόγους ισότητας και όχι μόνον, αυτό πρέπει να επεκταθεί και στα κακουργήματα.

   Παράλληλα, καλό και σκόπιμο είναι, να επεκταθεί η δυνατότητα επιστροφής των χρημάτων, μέχρι την έναρξη της Δίκης, σε δεύτερο βαθμό, διότι η ισχύουσα ρύθμιση, αφήνει κενά, όπως π.χ στην περίπτωση, που ο κατηγορούμενος, δικαστεί ερήμην, σε πρώτο βαθμό (ειδικά, αν υπέβαλε αίτημα αναβολής και απερρίφθη) !

      Μην ξεχνάμε ότι στα κακουργήματα, άλλωστε, τα ποσά είναι μεγαλύτερα, άρα είναι και δυσκολότερο να συγκεντρωθούν, εύκολα και γρήγορα (από την στιγμή, που ζητείται η επιστροφή άμεσα και σχεδόν εφάπαξ, ποσών, που μπορεί να έχουν αφαιρεθεί σε βάθος αρκετών χρόνων...), ενώ και η επιστροφή ενός μεγαλύτερου ποσού, δίνει και μεγαλύτερη αξία, στην έμπρακτη και ειλικρινή μετάνοια, του δράστη.

        Επίσης, για λόγους ισότητας, θα πρότεινα να επεκταθεί αυτή η δυνατότητα και στους δράστες των οικονομικών εγκλημάτων, όπου θύμα είναι το Δημόσιο ή άλλο ΝΠΔΔ, η οποία δεν υπάρχει σήμερα.

      Στις περιπτώσεις, που δεν καλύπτονται από τις ισχύουσες ρυθμίσεις, η επιστροφή των "κλοπιμαίων", αντιμετωπίζεται (εύλογα και δίκαια) ως ελαφρυντική περίσταση, όμως και αυτό δημιουργεί προβλήματα : το πρόβλημα είναι, πως σε αυτή την περίπτωση, ο δράστης, βρίσκεται σε χειρότερη θέση, με την έννοια ότι ΚΑΙ θα έχει αποζημιώσει το θύμα, αλλά ΚΑΙ θα κληθεί να πληρώσει (ακόμα και άλλα τόσα !) στα κρατικά ταμεία, για να εξαγοράσει την ποινή του...

      Τέλος, θα επαναλάβω την ανάγκη, να θεσπιστεί, επιτέλους, ο εθισμός στον τζόγο, που είναι συχνή αιτία, στα οικονομικά εγκλήματα, ως αυτοτελής ελαφρυντική περίσταση ή λόγος μειωμένου καταλογισμού.

 

"οχλούμενοι υπό πνευμάτων ακαθάρτων"

    Η κατηγορία αυτή των ανθρώπων, αναφέρεται έτσι στις Γραφές και περιλαμβάνεται ενίοτε στις δεήσεις που κάνει η Εκκλησία μας, υπέρ ασθενών, αιχμαλώτων, ναυτικών, ανέργων κ.ο.κ.

  Όλοι υποψιαζόμαστε σε ποιους αναφέρονται, είναι οι άνθρωποι που θα αποκαλούσαμε και "πονηρούς", όπου "Πονηρός" είναι ένας από τους χαρακτηρισμούς του Διαβόλου...(βλέπε πως καταλήγει και το "Πάτερ Ημών" : "ρύσαι ημάς από του Πονηρού")

 Στη δουλειά μας, ως δικηγόροι, ερχόμαστε αναγκαστικά σε επαφή και με αυτή την κατηγορία ανθρώπων (πολύ μικρό ποσοστό, ευτυχώς !), είτε ως πελάτες, είτε ως αντιδίκους.

 Περισσότερο βέβαια, πονάει το πρώτο, ήτοι να έχεις να αντιμετωπίσεις, εκτός από τον αντίδικο και τον δικό σου πελάτη, να σε υπονομεύει δηλαδή, αυτός, τον οποίο θέλεις να βοηθήσεις !

    Για μένα, το χειρότερο πράγμα, είναι να θες και να μπορείς να βοηθήσεις κάποιον, αλλά αυτός ...να μην σε αφήνει, να σε βλέπει ως εχθρό ή να θέλει να σε κοροϊδεύσει.

    Στην προκειμένη περίπτωση, τα γεγονότα, έχουν ως εξής : με την συγκεκριμένη πελάτισσα (δεν θα αποκαλύψω φυσικά τα στοιχεία της), είχαμε μια συνεργασία, σε εξωδικαστικές υποθέσεις, στην αρχή (έγγραφες εξηγήσεις και ψιλοαντιδικία με ΔΕΗ).

      Κάποια στιγμή, της επιδόθηκε διαταγή πληρωμής, από τράπεζα και αποφασίσαμε να κάνουμε ανακοπή, μου έδωσε τα χρήματα, για την σύνταξη και την κατάθεση και συμφωνήσαμε και στον ποσόν, που θα ελάμβανα κατά την συζήτηση αυτής.

   Στο ενδιάμεσον, της κοινοποιήθηκε αγωγή, ιδιώτη, για 50 χιλιάδες ευρώ και παρασταθήκαμε, με μια συγκεκριμένη αμοιβή : όταν ήρθε η ώρα της πληρωμής, βλέπω ότι κάποιος έχει καταθέσει ένα ποσόν, 100 ευρώ λιγότερα, χωρίς αιτιολογία (δικαιολογήθηκε ότι έκανε λάθος αυτός στον οποίο είχε δώσει εντολή για την κατάθεση και μετά από ανταλλαγή μηνυμάτων, τα έδωσε, με καθυστέρηση).

     Εδώ να ανοίξω παρένθεση, για να πω, ότι από την εμπειρία μου, όταν υπάρχουν "ανωμαλίες" στην πληρωμή του δικηγόρου, κατά κανόνα, "στραβώνει" και η υπόθεση, αυτό ίσως ακούγεται αστείο ή προληπτικό, αλλά οφείλω να το πω, όπως επίσης να πω, ότι υπάρχουν και άνθρωποι-πελάτες, που τους ζητάς το Χ ποσόν και σου δίνουν Χ+Ψ, ήτοι και παραπάνω !

      Όταν έφθασε η ώρα, για την συζήτηση της ανακοπής, στέλνω ενημερωτικό εμαιλ, νωρίτερα ("μιλούσαμε" κυρίως με κανονικό ή ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και σπάνια με τηλέφωνα), χωρίς να λάβω απάντηση.

     Μετά την συζήτηση-παράσταση, ζητάω την συμφωνηθείσα, πριν ακόμα και από την κατάθεση, αμοιβή και η (λίγο καθυστερημένη) απάντηση ήταν : "γιατί πήγες, σου είπα να πας" ; (!) Προφανώς, δεν μου είπες και να μην πάω, όπως θα έκανε ο μέσος συνετός άνθρωπος, αν δεν επιθυμούσε την πρόοδο της Δίκης....

       Με τα πολλά, ρίχνω την αμοιβή μου, στο μισό και βάζω από την τσέπη μου, τα 60 ευρώ των δικαστικών εξόδων, για να μην μείνει η υπόθεση στη μέση και να επιβεβαίωσω ότι πιστεύω πραγματικά-αληθινά, στο αναφερόμενο, στο σύντομο βιογραφικό μου, ρητό, ότι "χαμένες είναι μόνον οι μάχες που δεν δώσαμε" (η απόφαση εκκρεμεί) !

    Τα χρήματα αυτά, δεν τα έχω πάρει μέχρι σήμερα και εντωμεταξύ εκδόθηκε, εις βάρος μας, η απόφαση για την αγωγή των 50 χιλιάδων και επιδόθηκε, με συνέπεια να τρέχει η προσθεσμία των 30 ημερών, προς έφεση.

          Σαν να μην έφτανε αυτό, στο δικόγραφο των προτάσεων μας, είχα μεταφέρει αυτούσιο έναν ισχυρισμό της, για την αντίδικο, ο οποίος εκ των υστέρων αποδείχθηκε ψευδής και συκοφαντικός και έγινε νέα , δεύτερη, αγωγή εις βάρος της, με συνέπεια να τρέχει παράλληλα και η προθεσμία των 100 ημερών...

     Ενώ λοιπόν, δεν είχα πληρωθεί ακόμα, για τη Δίκη της ανακοπής, ούτε είχα λάβει τα 60 ευρώ, που είχα βάλει από την τσέπη μου, μου ζητούσε να βρω λύση, στις άλλες υποθέσεις (έφεση και νέα αγωγή), χωρίς να προτείνει αμοιβή ή κάλυψη εξόδων, παρά λέγοντας ότι "έχω πληρωθεί ήδη καλά (!) και δεν θα χάσω χρήματα" !!

         Η αλήθεια είναι, πως ΕΊΧΑ ιδέες και λύσεις, για να γυρίσει η υπόθεση πιο θετικά, αλλά φυσικά δεν ήμουν διατεθειμένος να βάλω ξανά από την τσέπη μου, τα πολύ πιο αυξημένα εδώ, δικαστικά έξοδα ή να μην πληρωθώ (δηλαδή, αυτονόητα πράγματα)...

    Εξίσου διατεθειμένη όμως, ήταν και εκείνη, να μου κάνει ψυχολογικό πόλεμο και πόλεμο νεύρων, μην απαντώντας καν, στο οικονομικό σκέλος, αλλά και γενικότερα και να αφήνει τις προθεσμίες να τρέχουν !

    Οι προθεσμίες, που είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης του δικηγόρου, σε συνδυασμό με την προσπάθεια της πελάτισσας, να καταστήσει δικό μου πρόβλημα, το δικό της, είχαν ως συνέπεια, να χάσω, για αρκετές ημέρες και κυριολεκτικά, τον ύπνο μου.

        Να σημειώσω επίσης, ότι δε μιλάμε για άτομο, που έχει κάποιο σοβαρό οικονομικό πρόβλημα, ότι είχε αδυναμία καταβολής των ποσών, που ήταν τα ελάχιστα δυνατά, για αντίστοιχες περιπτώσεις...

             Τελικά και κυριολεκτικά στο παρά 5΄, αφού είδε ότι είμαι αλήτης και δεν θέλω ...να δουλέψω δωρεάν (λολ), βρήκε εκείνη άλλον δικηγόρο και βρήκα την ησυχία μου, ξανά.

         Είχα γράψει και παλιότερα, με αφορμή άλλες δυσάρεστες εμπειρίες με πελάτες (με ανθρώπους, ουσιαστικά), ότι η δικηγορία θέλει γερό στομάχι και ότι εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις δει όλα, διαψεύδεσαι !

          Στο τέλος της ημέρας, αυτό που μετράει τελικά, είναι να έχεις να κάνεις με σωστούς και λογικούς ανθρώπους και όχι ...με πονηρούς και κυρίως να κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια και ότι οι πονηροί άνθρωποι, μπορεί μεν να είναι "τοξικοί" για τους γύρω τους, όμως κάνουν κακό κυρίως στον ΕΑΥΤΌ τους...

δεν πάμε για γάμο

      Η σημερινή και η επόμενη ανάρτηση, θα είναι αφιερωμένες, στο φλέγον ζήτημα της σχέσης δικηγόρου-πελάτη, στο οποίο έχω αναφερθεί και στο παρελθόν, περιστασιακά, συνήθως μετά από κάποια δυσάρεστη εμπειρία, με δικό μου εντολέα.

  Με αφορμή, κάποιες ακυρώσεις ραντεβού, στις οποίες δεν έδινα, είναι η αλήθεια και πολύ σημασία, με τη λογική ότι "αυτά συμβαίνουν", έκανα τελευταία, κάποιες σκέψεις.

  Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι, που δεν εμφανίζονται, είναι όσοι ακούνε ότι το κόστος του ραντεβού, είναι 50 ευρώ και ...δεν θέλουν να τα δώσουν (ένα πολύ μικρό ποσοστό, μπορεί πραγματικά, να μην έχει αυτή τη δυνατότητα).

    Τα 50 ευρώ, σήμερα, μόνο ευκαταφρόνητο ποσόν δεν είναι, από την άλλη, αφενός η ελάχιστη χρονοχρέωση, βάσει του Κώδικα Δικηγόρων, ανέρχεται σε 80 ευρώ (άρα μιλάμε για ποσόν κατώτερο και από το ελάχιστο) ανά ώρα και αφετέρου, όλα είναι σχετικά, με την έννοια, ότι αν πάρεις μια νομική συμβουλή, χάρη στην οποία δεν θα χάσεις π.χ 5.000 ευρώ, τότε το κόστος του ραντεβού, είναι πραγματικά ασήμαντο !

    Οι σκέψεις, που έκανα τελευταία, ωστόσο, δεν έχουν να κάνουν με το οικονομικό σκέλος, αλλά με την υποψία ότι : κάποιοι διαβάζουν κάποια νομική ανάρτηση και αποφασίζουν να ζητήσουν νομική βοήθεια, αλλά στο μεταξύ ίσως ξαναμπαίνουν και βρίσκουν μη νομικές αναρτήσεις, όπου εκφράζω προσωπικές απόψεις και επειδή ίσως διαφωνούν, ακυρώνουν το ραντεβού...

    Το ζήτημα είναι "λεπτό", οπωσδήποτε, αλλά, ΑΝ ισχύει, θεωρώ ότι κακώς επηρεάζονται, με την έννοια ότι στο δικηγόρο πας, για συγκεκριμένο λόγο, δεν πας ούτε για κοινωνικές ή πολιτικές συζητήσεις, αρκεί να υπάρχει συνεννόηση, στο νομικό κομμάτι και όχι να ταιριάζουν, απαραίτητα, οι κοσμοθεωρίες μας !

   Αν ορισμένοι θεωρούν "φασιστικές" ίσως, κάποιες γενικεύσεις μου, αναρωτιέμαι πόσο "φασιστικό" είναι και το να απορρίπτεις κάποιον, απλά επειδή διαφωνείς μαζί του ή αισθάνεσαι ότι θίγεσαι (παρότι δεν αναφέρομαι συγκεκριμένα, μπορεί κάποιος να ταυτιστεί, από μόνος του, με τα λεγόμενα μου)...

    Η αλήθεια είναι πως στις μη νομικές αναρτήσεις του μπλογκ, δεν είμαι καθόλου "διπλωμάτης", λέω τα πράγματα, όπως τα πιστεύω και τα νιώθω, χωρίς "καλλωπισμούς".

      Θα μπορούσα ίσως, όπως κάποιοι άλλοι, να προσπαθώ να είμαι ευχάριστος και να χαϊδεύω αυτιά, λέγοντας πράγματα, που δεν τα πιστεύω, απλά για να αυξήσω την πελατεία μου, αλλά αυτό δεν με εξέφραζε ποτέ, ως τώρα, στην ζωή μου και δεν σκοπεύω να αλλάξω !

     Αυτά που λέω, βέβαια, έχουν διπλή ανάγνωση : όπως δεν θέλω να κρίνομαι, ως δικηγόρος, από προσωπικές απόψεις, σε άσχετα θέματα, έτσι δεν μπορώ να κρίνω και τον πελάτη, για τη δική του ζωή, για τις δικές του κοσμοθεωρίες και απόψεις κλπ, με τα οποία μπορεί να μην συμφωνώ.

     Αν η υπόθεση είναι σχετική με το αντικείμενο μου ΚΑΙ ΘΈΛΩ, με την έννοια ότι κρίνω πως μπορώ να την αναλάβω ΚΑΙ να βοηθήσω, δεν θα παίξει ρόλο, το ποιος είναι ο εντολέας μου, τη δουλειά κάνει, αν συμφωνούμε ή όχι, σε άλλα θέματα ή αν θα μπορούσαμε να είμαστε φίλοι και να κάνουμε παρέα, ούτε στο αν θα αναλάβω, ούτε στο ζήτημα της απόδοσης, φυσικά : όλες οι υποθέσεις οφείλουν να αντιμετωπίζονται με την ίδια σοβαρότητα και συνέπεια, ανεξάρτητα από το πρόσωπο του εντολέως !

    Δεν είναι δουλειά μου, να κρίνω τον πελάτη, παρά μόνον και σε όση έκταση, αυτό επηρεάζει την - αυστηρά επαγγελματική- σχέση μας και την έκβαση της υπόθεσης, όπως θα αναλύσω, στην επόμενη ανάρτηση, για να γίνει πιο κατανοητό, τι τραβάμε μερικές φορές εμείς οι δικηγόροι, από "τοξικούς" πελάτες.

καθημερινές ιστορίες νομικής τρέλας

     Είχα πει και (αρκετά) παλαιότερα, ότι ο δικηγόρος αισθάνεται ...δικηγόρος, μόνον σε ποινικές υποθέσεις, αν δεν ζήσεις την ζωντανή διαδικασία, που λέγεται "ποινική Δίκη", δεν μπορείς εύκολα να νιώσεις ή να λες πως "είμαι δικηγόρος" !

 Στην ποινική Δίκη, είσαι το στόμα και τα αυτιά του κατηγορούμενου, παλεύεις για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, για τον εντολέα σου, σε πολλά επίπεδα, στα οποία "ξεδιπλώνεται" το έργο της Yπεράσπισης, οφείλεις να διασφαλίσεις ότι η διαδικασία θα γίνει όπως προβλέπεται, από το Νόμο (ΚΠΔ) και να αναδείξεις όλα τα υπερασπιστικά επιχειρήματα, φροντίζοντας παράλληλα, να "αποκρούσεις" τυχόν αβλεψίες ή λάθη του Δικαστηρίου.

  Μετά από την σύντομη αυτή εισαγωγή και με αφορμή σημερινή Δίκη, όπου εκπροσωπούσα κατηγορούμενη συμβολαιογράφο, για "υπεξαίρεση στην υπηρεσία", θέλω να αναφέρω κάποια πράγματα, για να δικαιολογηθεί και ο τίτλος και να φανεί ξανά, σε τι "Κράτος" ζούμε, από άποψη λειτουργίας και σεβασμού ή μη των ατομικών δικαιωμάτων.

 Με βάση το καθεστώς, που ίσχυε, έως το 2007, οι συμβολαιογράφοι, σε κάθε συμβόλαιο, που συνέτασσαν, όφειλαν να παρακρατούν ένα ποσοστό, για λογαριασμό του Ταμείου τους (Νομικών) και να το αποδίδουν σε αυτό, τον επόμενο μήνα.

   Με βάση τη διατύπωση του Νόμου, αυτό το "για λογαριασμό" είχε την έννοια, ότι από τα ποσά αυτά, που εισέπραττε ο συμβολαιογράφος, το νόμιμο ποσοστό του Ταμείου, δεν ανήκε στον συμβολαιογράφο, αλλά απευθείας στο Ταμείο, οπότε σε περίπτωση μη απόδοσης, διαπράττεται υπεξαίρεση, αφού παρακρατείς ξένο πράγμα (χρηματικό ποσό, εν προκειμένω).

   Μέχρι εδώ καλά, με την έννοια ότι είναι ξεκάθαρο νομικά και όχι με την έννοια ότι αυτό "το σύστημα" ήταν πολύ λογικό ή σωστό...

  Η εντολέας μου, κατηγορήθηκε για υπεξαίρεση ποσών, που αφορούσαν την περίοδο 1995 (από το διορισμό) έως το 2007.

  Το να μην αποδώσει σωστά τα ποσοστά του Ταμείου, ένας/μια συμβολαιογράφος, μπορεί να ήταν και αποτέλεσμα αμέλειας, φόρτου εργασίας, προσωπικών και οικογενειακών προβλημάτων κλπ, δεν γινόταν δηλαδή πάντα με δόλο.

  Έτσι και εδώ, οπότε κάποια στιγμή (2006), η ίδια η συμβολαιογράφος, ζήτησε να ελεγχθεί, από το Ταμείο, αν έχει αποδώσει σωστά και εκείνο, ήρθε για έλεγχο το ...2010, μετά την Κρίση δηλαδή !

  Ο έλεγχος καταλόγισε ένα τεράστιο ποσόν και τάχθηκε προσθεσμία ...ενός μήνα, για να το καταβάλει, στα τέλη του 2011, με απλά λόγια, ποσά, που συσσωρεύονταν επί 140 μήνες, ζητήθηκε να πληρωθούν, σε ένα μήνα, με πρόστιμα εννοείται και προσαυξήσεις και μάλιστα όχι μόνον αυτά τα ποσά, αλλά και άλλα, όπως ασφαλιστικές εισφορές, που δεν εμπίμπτουν στην έννοια της "υπεξαίρεσης", αν δεν καταβληθούν.

   Η άπρακτη παρέλευση του ενός μήνα, ουσιαστικά το ότι ζητήθηκε ένα ποσόν τεράστιο, για να καταβληθεί σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, με το μαχαίρι στο λαιμό, θεωρήθηκε ως εκδήλωση πρόθεσης ιδιοποίησης του ποσού (υπεξαίρεση) και όχι ως αδυναμία (εφάπαξ) καταβολής !

       Αυτή όμως, δεν είναι η μοναδική καταχρηστική και παράνομη πρακτική του Ταμείου, ήτοι να έρχεται για έλεγχο, πολύ καθυστερημένα και να επιβάλλει τεράστια, συσσωρευμένα, ποσά, που αν είχαν εντοπιστεί έγκαιρα, από το ίδιο, ως όφειλε, δεν θα μαζεύονταν και θα ήταν και πιο εύκολο να καταβληθούν.

     Η γυναίκα, ουσιαστικά, ουδέποτε αρνήθηκε ότι οφείλει κάποια ποσά, όχι όμως ολόκληρο το καταλογισθέν ποσόν και άσκησε προσφυγές, τόσο διοικητικές, όσο και δικαστικές, επειδή τίθενται και ζητήματα (10ετούς, διοικητικής) παραγραφής.

    Το επίσης ενδιαφέρον είναι ότι πρότεινε στο Ταμείο, να του μεταβιβάσει, έναντι της οφειλής, το μοναδικό ακίνητο, που είχε στην κυριότητα της και το αίτημα απερρίφθη ...με την αιτιολογία ότι "τώρα (λόγω κρίσης) δεν πωλούνται τα σπίτια εύκολα" !

    Αντίθετα, στην απόφαση, για την κατάθεση μήνυσης, αναφέρεται ότι αυτό γίνεται για την "διασφάλιση των δικαιωμάτων του Ταμείου"...Ήτοι, θεωρείται ότι τα δικαιώματα διασφαλίζονται καλύτερα (ως μέσον πίεσης ;) με μια μήνυση, παρά με την απόκτηση ενός ακινήτου, από τον οφειλέτη...

        Τα παράλογα όμως συνεχίζονται και στο ζήτημα της ποινικής παραγραφής (5ετής εν προκειμένω, ως πλημμέλημα) : ενώ ο Νόμος είναι σαφής, για το πότε έπρεπε να αποδίδονται τα ποσά, στο Ταμείο (τις πρώτες 10 μέρες, του επόμενου μήνα, από την σύνταξη του συμβολαίου), η Διοίκηση και τα Δικαστήρια, θεωρούν ότι ξεκινά, από την άπρακτη παρέλευση, της μηνιαίας προθεσμίας, προς καταβολή των ποσών !

       Με τον τρόπο αυτό, μπορεί το κάθε Ταμείο κλπ, να επιμηκύνει, κατά το δοκούν, τις παραγραφές, στέλνοντας ειδοποιήσεις πληρωμής, για ποσά, ακόμα και μετά από 20 χρόνια ;

     Για να μην πολυλογώ, στην υπόθεση αυτή, που αναδεικνύει πολλές παθογένειες της Διοίκησης και γενικά του κράτους και του τρόπου λειτουργίας του, είχαν γίνει σημαντικά δικονομικά λάθη, ενόψει και του κατεπείγοντος χαρακτήρα της υπόθεσης και προβλήθηκαν κάποιες ενστάσεις, για ακυρότητες κλπ.

      Τελικά και ενώ απορρίφθηκαν οι ακυρότητες της κλήτευσης (με το γνωστό παραμύθι, ότι ο κατηγορούμενος, εμφανίστηκε και ζήτησε αναβολή, άρα δεν προέβαλε τότε την ακυρότητα, οπότε καλύφθηκε και μάλιστα σε αναβολή, λόγω ...αποχής δικηγόρων !) και μπήκε το Δικαστήριο, στην ουσία, στην πορεία, εμφανίστηκε ξανά το ζήτημα της παραγραφής, που είχε προβληθεί, εξ αρχής και έμενε σε εκκρεμότητα...

       Ο ισχυρισμός ήταν, όπως δέχονται και τα Δικαστήρια, ότι η παραγραφή ξεκινάει, από την παρέλευση άπρακτου μήνα, από την επίσημη γνωστοποίηση της οφειλής και όχι απαραίτητα, από τη μεταγενέστερη κοινοποίηση (και) της καταλογιστικής πράξης.

      Αυτό είναι φυσικά σωστό και εύλογο, γιατί, σε αντίθετη περίπτωση, αν μέτραγε δηλαδή, η τελευταία-πιο πρόσφατη γνωστοποίηση, θα μπορούσε έτσι να επιμηκύνεται ...εσαεί η παραγραφή, μονομερώς, με το να αποστέλονται συνεχώς νέα ειδοποιητήρια ή καταλογιστικές πράξεις.

         Έτσι, εδώ, ενώ προέκυπτε από επίσημα έγγραφα του ...ίδιου του Ταμείου, ότι είχε γίνει επίσημη-έγγραφη γνωστοποίηση της οφειλής και νωρίτερα, το Δικαστήριο ζήτησε να δει και ...το ίδιο το έγγραφο αυτό, της γνωστοποίησης και ζήτησε να προσκομιστεί, σε νεά δικάσιμο, δίνοντας αναβολή, μη αρκούμενο στο ότι αναφέρεται σε άλλα έγγραφα της δικογραφίας, ως εκδοθέν και επιδοθέν, στην κατηγορούμενη !

       Συνεπώς και λογικώς, στην επόμενη δικάσιμο, με την επίδειξη του επίμαχου εγγράφου, θα παύσει οριστικά η ποινική δίωξη, λόγω παραγραφής.

"αλήτες αριστεροί"

    Η φράση αυτή, έρχεται στα χείλη μας, ολοένα και πιο συχνά τελευταία, με τα "καμώματα" των αριστερών, κρατικοδίαιτων, τρωκτικών του δημόσιου χρήματος, εφόσον μάλιστα, η παρούσα κυβέρνηση, θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως "αριστερή".

  Είχα ξανά πει, νομίζω, ότι καλύτερες μέρες, θα έρθουν, μόνον όταν η λέξη "αριστερός" θα θεωρείται πλέον βρισιά και οι άνθρωποι θα ντρέπονται να πουν ότι "είμαστε αριστεροί (κάποια χάπατα, που δε με ξέρουν, ίσως με χαρακτηρίσουν "φασίστα ή ακροδεξιό", διαβάζοντας αυτά).

  Οι λέξεις και οι έννοιες, έχουν χάσει το νόημα τους πλέον και χρειάζεται να συνεννοηθούμε, μεταξύ μας, τι σημαίνει επιτέλους "αριστερός" !

   Είναι π.χ αριστερός, ο εκατομμυριούχος υπουργός, που θέλει να πληρωθεί το ενοίκιο του σπιτιού του, από το δημόσιο-κοινό ταμείο και ο ίδιος ...να μην πληρώνει τίποτα ;

    Από την άποψη αυτή, αριστεροί (παγκοσμίως) είναι όσοι ζουν ως παράσιτα, εις βάρος των άλλων, όσων πληρώνουν φόρους κλπ, όλοι οι ανεπάγγελτοι κρατικοδίαιτοι και αργόμισθοι, που επιβιώνουν, βάζοντας χέρι στο κοινό ταμείο μιας χώρας.

   Έτσι, λοιπόν, πρέπει να ξεκαθαρισθούν δύο μεγάλες πλάνες : πρώτον, ότι (αυτή) η αριστερά, δεν έχει, ούτε είχε, ούτε μπορεί ποτέ να έχει "ηθικό πλεονέκτημα" (εφόσον κλέβει, για να ζήσει άνετα, από όσους στερούνται ακόμα και τα βασικά) και δεύτερον, ότι όσα κάνουν, ΔΕΝ είναι, ούτε νόμιμα, εκτός από ανήθικα.

    Το παραμύθι, πως ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό, δεν ισχύει, διότι μπορεί ο Νόμος, όπως αυτός που ορίζει ότι ο υπουργός, με 10 χιλιάρικα μισθό, μπορεί να επιβαρύνει επιπλέον το δημόσιο ταμείο, με το ενοίκιο του σπιτιού του, να έρχεται σε ευθεία αντίθεση με πολλές Συνταγματικές διατάξεις και Αρχές, οπότε ό,τι βασίζεται σε αυτόν, δεν είναι καν νόμιμο (πόσο μάλλον ηθικό) !

  Θα έλεγε κανείς, ότι η ίδρυση αυτοτελούς συνταγματικού Δικαστηρίου, που θα ελέγχει προληπτικά, αν ένας Νόμος είναι "παράνομος" και παράλογος, θα μπορούσε να δώσει κάποιες λύσεις, αλλά ΌΧΙ, όχι σε αυτή την χώρα και όχι με αυτούς τους δικαστές, που έχουμε...

     Η βλακεία και η υποκρισία του πολιτικού μας συστήματος και του δημόσιου διαλόγου, είναι πάντα, ότι στέκεται σε ελάχιστες περιπτώσεις διασπάθισης και κατασπατάλησης δημόσιου χρήματος, όπως του ζεύγους, που αναγκάστηκε να παραιτηθεί, λες και είναι οι εξαιρέσεις και όχι ο κανόνας !

    Και φυσικά, δεν είναι οι μοναδικές κραυγαλέες περιπτώσεις, που έρχονται, κατά καιρούς, στην επιφάνεια, δημοσιεύονται και όμως δεν ανοίγει ρουθούνι, δεν κινείται φύλλο...

     Θυμίζω ενδεικτικά και μόνον : 1. ο "δεξιός" (λολ) Δήμαρχος Αμαρουσίου, είχε χρεώσει το δημότη του, με 100 ευρώ ...οδοιπορικά, για να πάει από την Ακαδημία στο Σύνταγμα 2. το πρόσφατο ταξιδάκι (ουσιαστικά αναψυχής) Παππά και της κουστωδίας αυτού, στις ΗΠΑ, κόστισε 36.000 ευρώ (περισσότερα από τα ενοίκια της Ράνιας), χωρίς κανένα όφελος για την χώρα μας και 3. σήμερα, έγινε γνωστό, ότι ο Πολάκης, διόρισε φίλο του, που είχε βουλκανιζατέρ, το οποίο, λόγω κρίσης, προφανώς δεν πήγαινε καλά και έκλεισε, ως "σύμβουλο" αρχικά και μετά ...αντιπρόεδρο Νοσοκομείου, με ετήσιες αποδοχές, άνω των 40.000 ευρώ ! (για να αποδειχθεί ότι "κανένας ...αριστερός δεν χάνεται")

   Τα "σκηνικά" αυτά, γίνονται, όχι φυσικά μόνον τώρα, αλλά ανελλιπώς, από το 1981 μέχρι σήμερα και μετά ψάχνουν κάποιοι για "σκάνδαλα" και πως χρεοκόπησε, για ακόμα μια φορά, η Ψωροκώσταινα...

    Είναι δε ενδεικτικό, ότι η μεγαλύτερη κρατική σπατάλη, που επιτάχυνε την χρεοκοπία, επιτελέστηκε επί ενός υποτιθέμενα δεξιού, του καραμανλή του νεότερου ή "κουρασμένου" (πλέον βαριέται ακόμα και να μιλήσει, μόνο τρώει), ένα υποτιθέμενα "δεξιό" κόμμα (ΝΔ) εφάρμοσε τις πιο αριστερές, σοβιετικού τύπου, πολιτικές !

  Δεν έχω ψάξει, θεωρητικά, σε βιβλία κλπ να δω τι σημαίνει πραγματικά "αριστερά", αλλά στα μάτια μου, αριστερός μπορεί να λέει ότι είναι π.χ ο τεράστιος Μίκης Θεοδωράκης, αριστερός μπορεί να είσαι, μόνον όταν νοιάζεσαι για τον φτωχό και τον αδύναμο, όχι όταν τον κλέβεις με δυσβάσταχτους φόρους, για να περνάς καλά εσύ, οι φίλοι σου και γενικά το περιβάλλον σου, που κολλάει σαν βδέλλα πάνω σου, για να επωφεληθεί και να ζητήσει ρουσφέτια.

  Η έννοια της "αριστεράς", επομένως, κακοποιείται και γελοιποιείται, από αργόμισθα, κρατικοδίαιτα τρωκτικά του δημόσιου χρήματος, που έχοντας και το μαχαίρι και το πεπόνι, το μοιράζονται μεταξύ τους και δεν χορταίνουν ποτέ, ως άλλες στείρες μήτρες, την ίδια στιγμή, που οι πολλοί ή "οι άλλοι" (οι "απ' έξω") στερούνται και υποφέρουν.