επαγγελματίες και άνθρωποι

    Το να είσαι καλός επαγγελματίας, δεν σημαίνει ότι είσαι και καλός άνθρωπος, σίγουρα και προσωπικά, ανάμεσα στα δύο, προτιμώ και έχω επιλέξει, συνειδητά, το δεύτερο.

   Στο ξεκίνημα της καριέρας μου, περνώντας από κάποια γραφεία, ως μισθωτός δικηγόρος, έχω δει και τα δύο : δηλαδή και καλούς ανθρώπους, που ίσως δεν ήταν τόσο καλοί επαγγελματίες, όσο και καλούς επαγγελματίες, που δεν ήταν τόσο καλοί άνθρωποι.

  Στην πρώτη περίπτωση, υπήρχε ένα πολύ καλό κλίμα και έβγαινε και αυτό που λέμε "μεροκάματο", χωρίς ιδιαίτερη πίεση, ενώ στην δεύτερη, έβγαιναν πολλά λεφτά (για το γραφείο, μιλάω πάντα), αλλά το κλίμα ήταν ανυπόφορο.

   Κάποιοι άνθρωποι αρέσκονται στο να δουλεύουν, υπό τις οδηγίες άλλου και άλλοι, σαν εμένα, δεν μπορούν να έχουν άλλον, πάνω από το κεφάλι τους...

   Φυσικά, παίζει ρόλο, όπως είπα και το κλίμα, που επικρατεί και οι συνθήκες εργασίας : σε κάποιο γραφείο, η πίεση ήταν αφόρητη, σχεδόν, υπήρχαν ίντριγκες και πισώπλατα μαχαιρώματα και ένιωθες μια ανασφάλεια, ότι ...αν κάνεις λάθος, θα χαθείς !

   Υπό αυτές τις συνθήκες, όπου τα λάθη, τα οποία είναι 100% ανθρώπινα και αναμενόμενα, δεν συγχωρούνται, δεν μπορείς να δουλέψεις και μάλιστα, η πλάκα είναι πως, λόγω πίεσης και άγχους, τα λάθη, ως γνωστόν, αυξάνονται...

    Από εκεί και μετά, υπήρχαν και άλλα θέματα, τα οποία έδειχναν έναν αμοραλισμό και παράλληλα, σου περνούσε, θέλοντας και μη, η νοοτροπία, ότι όλοι εκεί έξω, είναι εχθροί και θέλουν το κακό σου, ότι είσαι εσύ, απέναντι στους άλλους !

   Το θέμα είναι, αν εσύ, θες να ζήσεις μια τέτοια ζωή και ...το καλό, ότι δεν είσαι υποχρεωμένος, πάντα έχεις το δικαίωμα να επιλέξεις, τι άνθρωπος και τι επαγγελματίας, θες να είσαι.

   Δεν βλέπω κανέναν λόγο, στο να κάνεις κάτι που δεν σου αρέσει, που "δεν σου πάει" και να καταπιέζεσαι, όταν μπορείς, εννοείται, να κάνεις κάτι πιο ευχάριστο, για σένα και δημιουργικό !

    Βλέποντας, κανείς π.χ, τα ριάλιτι μαγειρικής, που είναι της μόδας τα τελευταία χρόνια και που προβάλλονται τώρα, βλέπει αυτή τη διαφορά προσέγγισης.

   Από τη μία, ο Μποτρίνι, να φωνάζει, να βρίζει χυδαία, να προσβάλλει τους μάγειρες, να πετάει φαγητά, στα σκουπίδια και να τον βλέπουν όλοι ως "δικτάτορα" ή ως "εφιάλτη" και από την άλλη, οι κριτές του μάστερ σεφ, που απλά κάνουν παρατηρήσεις, είτε θετικές, είτε αρνητικές, με ωραίο και ευγενικό τρόπο.

    Ανάμεσα σε αυτούς, περισσότερο επιτυχημένος, επαγγελματικά, θεωρείται ο πρώτος, με μεγαλύτερες διακρίσεις (αστέρια μισελέν) κλπ, ωστόσο ο χαρακτήρας, που βγάζει, είναι αποκρουστικός, στα δικά μου, τουλάχιστον, μάτια.

    Δε λέω ότι είναι κακός άνθρωπος, αλοίμονο, απλά ο τρόπος, που προσπαθεί να μεταδώσει τη γνώση, είναι αμφιλεγόμενος και δεν λέω "λάθος", διότι παρόμοιες μέθοδοι, εφαρμόζονται και αλλού π.χ στον Στρατό.

  Αν θες να πας στις Ειδικές Δυνάμεις, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος, ότι θα υποφέρεις σωματικά και κυρίως ψυχολογικά, αν αντέξεις, θα μπορείς να υπερηφανεύεσαι, ότι ανήκεις σε "λίγους και επίλεκτους".

    Από την άλλη και σαν απλός στρατιώτης, έχεις ασφαλώς την αξία σου και δεν χρειάζεται να προκαλέσεις τον εαυτό σου, να ανακαλύψει τα όρια του, αν δεν το θες (αν και πάντα, μας προξενεί έκπληξη, όταν συνειδητοποιούμε πως είναι μεγαλύτερα, από όσο υπολογίζαμε).

     Σίγουρα, η κουζίνα, είναι μια δουλειά, που έχει μεγάλη πίεση και άγχος, το φαγητό πρέπει να ετοιμαστεί γρήγορα και σωστά κλπ και είναι σίγουρο και πως όσοι ακούνε "τα καντήλια" του Μποτρίνι, θα βγουν καλύτεροι, ως μάγειρες, δηλαδή όλο και κάτι θα μάθουν...

    Το ζητούμενο, είναι, αφενός, ο τρόπος εκπαίδευσης, κατά πόσον συμφωνεί δηλαδή κάποιος ή όχι, αλλά και να βρει ο καθένας, αυτό, που ταιριάζει, στη δική του προσωπικότητα.

     Μοιραία, δεν μπορούν και δεν θέλουν, όλοι, να θυσιάσουν ακόμα και την προσωπική τους ζωή, για να αποκτήσουν "αστέρια μισελέν" ή άλλες διακρίσεις και επαγγελματικές επιτυχίες !

     Έτσι, όσοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν-αντέχουν την "εκπαίδευση μποτρίνι", δεν σημαίνει πως θα χαθούν, αν αγαπούν τη μαγειρική, θα συνεχίσουν και θα βρουν το δρόμο τους, χωρίς να πιέζονται έτσι και θα μπορούν να βγάζουν τα προς το ζην, ακόμα και χωρίς βραβεύσεις, δόξα, αναγνώριση κλπ, απολαμβάνοντας τη ζωή και αυτό που κάνουν, επειδή το κάνουν, όπως εκείνοι θέλουν και όχι όπως τους επιβάλλεται έξωθεν.