Δεν ξέρω, αν υπάρχουν επίσημα στατιστικά, αναφορικά με το πόσα φαρμακεία ανά κάτοικο έχει η Ελλάδα και σε ποια θέση βρίσκεται παγκοσμίως, ωστόσο ξέρω τι βλέπω γύρω μου.
Κάθε 50-100 μέτρα και ένα φαρμακείο, ανθρώπους παντού με ΣΑΚΟΥΛΕΣ, γεμάτες φάρμακα ή τσάντες με φίρμες φαρμακείου πάνω (μπορεί να περιέχουν άλλα ψώνια) και πολλούς συγγενείς, συνταξιούχους, κατά βάση, να μιλάνε ΣΥΝΕΧΕΙΑ για φάρμακα και γιατρούς.
Μιλάμε για κοινωνικό φαινόμενο : δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί οι Έλληνες αγαπάνε τόσο πολύ το φαρμακοποιό τους ή το γιατρό και καταναλώνουν τα φάρμακα, σαν καραμέλες, με τη σέσουλα, αγνοώντας τις χιλιάδες αντενδείξεις και παρενέργειες !
Όταν πρόκειται να ταξιδέψουν το πρώτο που βάζουν στο σακ βουαγιάζ, είναι το "τσαντάκι" (τρόπος του λέγειν, γιατί είναι αρκετά μεγάλο), με τα φάρμακα.
Τι να πω ; Είναι τόσο ερωτευμένοι με τη ζωή και το πως περνάνε, που φοβούνται το θάνατο, μήπως τελειώσει το "όνειρο", που ζουν ; Δε νομίζω, γιατί οι περισσότεροι -και δικαίως- δεν είναι ικανοποιημένοι με την κατάσταση που ζούμε, ως Χώρα και ο (βιολογικός) θάνατος, μάλλον με λύτρωση μοιάζει στην Ελλάδα, παρά με συμφορά !
Πέρα από τις κοινωνικές-ψυχολογικές προεκτάσεις, το ζήτημα της φαρμακολαγνείας και φαρμακολατρίας, έχει κατεξοχήν και οικονομικές συνέπειες και αποτελεί ίσως το βασικότερο αίτιο κατάρρευσης των ασφαλιστικών μας Ταμείων.
Η περίπτωσή μου, πάλι, φτάνει ΣΤΟ ΑΛΛΟ ΑΚΡΟ : στα 10 χρόνια που είμαι ασφαλισμένος, έχω επιβαρύνει το ταμείο πρόνοιας δικηγόρων, με ..μία εξέταση αίματος και ένα ..κολλύριο για τα μάτια (που θα μπορούσα ίσως να το είχα αποφύγει και αυτό).
Δε συνιστώ φυσικά στον κόσμο, να γίνει σαν εμένα, διότι η πρόληψη είναι πολύ σημαντική και ενώ πολλές φορές έχω κάποιες ενοχλήσεις, δεν πάω στο γιατρό (όπως καταλαβαίνετε, έχω άσχημες σχέσεις με γιατρούς και νοσοκομεία, απλά δε μαρέσουν) και μπορεί αυτές οι ενοχλήσεις να μην είναι και τόσο αθώες, όσο νομίζω.
Ωστόσο, όταν έχω πονοκέφαλο, θα πάρω μία ασπιρίνη, αλλά δεν θα πανικοβληθώ, δεν θα τρέξω σε γιατρό, διότι, ως γνωστόν, αν πας, δεν υπάρχει περίπτωση, να μη σου γράψει ένα φάρμακο, δεν θα φύγεις με "άδεια χέρια".
Τέλοσπάντων, η φαρμακολατρία του Έλληνα, είναι κάτι που με έχει εντυπωσιάσει και δεν μπορούσα να μην το σχολιάσω, κατά τ' άλλα, την υγειά μας να έχουμε !
Κάθε 50-100 μέτρα και ένα φαρμακείο, ανθρώπους παντού με ΣΑΚΟΥΛΕΣ, γεμάτες φάρμακα ή τσάντες με φίρμες φαρμακείου πάνω (μπορεί να περιέχουν άλλα ψώνια) και πολλούς συγγενείς, συνταξιούχους, κατά βάση, να μιλάνε ΣΥΝΕΧΕΙΑ για φάρμακα και γιατρούς.
Μιλάμε για κοινωνικό φαινόμενο : δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί οι Έλληνες αγαπάνε τόσο πολύ το φαρμακοποιό τους ή το γιατρό και καταναλώνουν τα φάρμακα, σαν καραμέλες, με τη σέσουλα, αγνοώντας τις χιλιάδες αντενδείξεις και παρενέργειες !
Όταν πρόκειται να ταξιδέψουν το πρώτο που βάζουν στο σακ βουαγιάζ, είναι το "τσαντάκι" (τρόπος του λέγειν, γιατί είναι αρκετά μεγάλο), με τα φάρμακα.
Τι να πω ; Είναι τόσο ερωτευμένοι με τη ζωή και το πως περνάνε, που φοβούνται το θάνατο, μήπως τελειώσει το "όνειρο", που ζουν ; Δε νομίζω, γιατί οι περισσότεροι -και δικαίως- δεν είναι ικανοποιημένοι με την κατάσταση που ζούμε, ως Χώρα και ο (βιολογικός) θάνατος, μάλλον με λύτρωση μοιάζει στην Ελλάδα, παρά με συμφορά !
Πέρα από τις κοινωνικές-ψυχολογικές προεκτάσεις, το ζήτημα της φαρμακολαγνείας και φαρμακολατρίας, έχει κατεξοχήν και οικονομικές συνέπειες και αποτελεί ίσως το βασικότερο αίτιο κατάρρευσης των ασφαλιστικών μας Ταμείων.
Η περίπτωσή μου, πάλι, φτάνει ΣΤΟ ΑΛΛΟ ΑΚΡΟ : στα 10 χρόνια που είμαι ασφαλισμένος, έχω επιβαρύνει το ταμείο πρόνοιας δικηγόρων, με ..μία εξέταση αίματος και ένα ..κολλύριο για τα μάτια (που θα μπορούσα ίσως να το είχα αποφύγει και αυτό).
Δε συνιστώ φυσικά στον κόσμο, να γίνει σαν εμένα, διότι η πρόληψη είναι πολύ σημαντική και ενώ πολλές φορές έχω κάποιες ενοχλήσεις, δεν πάω στο γιατρό (όπως καταλαβαίνετε, έχω άσχημες σχέσεις με γιατρούς και νοσοκομεία, απλά δε μαρέσουν) και μπορεί αυτές οι ενοχλήσεις να μην είναι και τόσο αθώες, όσο νομίζω.
Ωστόσο, όταν έχω πονοκέφαλο, θα πάρω μία ασπιρίνη, αλλά δεν θα πανικοβληθώ, δεν θα τρέξω σε γιατρό, διότι, ως γνωστόν, αν πας, δεν υπάρχει περίπτωση, να μη σου γράψει ένα φάρμακο, δεν θα φύγεις με "άδεια χέρια".
Τέλοσπάντων, η φαρμακολατρία του Έλληνα, είναι κάτι που με έχει εντυπωσιάσει και δεν μπορούσα να μην το σχολιάσω, κατά τ' άλλα, την υγειά μας να έχουμε !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.