Το κόστος των νομικών-δικηγορικών υπηρεσιών αυξάνεται συνεχώς και τείνει να γίνει απαγορευτικό για τους περισσότερους, με ευθύνη της Κυβέρνησης των τελευταίων 2 ετών, που υιοθετεί άκριτα και αβασάνιστα της εντολές της Τρόϊκας.
Ήδη από την 1.7.2010 επιβλήθηκε στις δικηγορικές αμοιβές ΦΠΑ ύψους 23%, αυξάνοντας ισόποσα το μέσο κόστος : Ανεξάρτητα με το κατά πόσον οι νομικές υπηρεσίες έχουν ή όχι προστιθέμενη αξία, θα μπορούσε να υπάρξει εξαίρεση για αυτές ή τουλάχιστον να επιβληθεί ένας λογικός συντελεστής της τάξης του 10% !
Η πρόσβαση στη Δικαιοσύνη και η ανάγκη του καθενός να προστατεύσει τα έννομα συμφέροντά του, είναι ύψιστο κοινωνικό αγαθό, που προστατεύεται μάλιστα και από το Ελληνικό Σύνταγμα, ωστόσο με τα συνεχή φοροεισπρακτικά μέτρα, τείνει να περιοριστεί σε λίγους-οικονομικά ισχυρούς, σε μια εποχή μάλιστα που η Χώρα μαστίζεται από την Ύφεση και την ανεργία !!
Είναι αδιανόητο, μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, να αυξάνονται τα κάθε είδους δικαστικά παράβολα, έως και 10 φορές (!) μέσα σε ένα βράδυ : π.χ παράβολο μήνυσης από 10 σε 100 ευρώ, ένσημα των 0,50 λεπτών σε 2 και 3 ευρώ (!) κ.ο.κ.
Ένας διπλασιασμός εν προκειμένω δεν θα ήταν αρκετός ; Προς τι ο δεκαπλασιασμός ; Μήπως γίναμε, εν μια νυχτί, Γερμανία, με κατώτατους μισθούς στα 2.000 ευρώ ; Πώς θα πληρώσει ο άνεργος, ο χαμηλόμισθος αναρωτήθηκαν οι "εγκέφαλοι", που νομοθετούν ; Προφανώς υπολαμβάνουν ότι όλοι αμείβονται, όπως εκείνοι, άλλη εξήγηση δεν υπάρχει !
Αναρωτιέται έτσι εύλογα κανείς τι συμβαίνει : είτε τόσο καιρό πληρώναμε ..λίγα, είτε προσπαθούμε να γεμίσουμε τα άδεια (τρύπια καλύτερα) ταμεία του Κράτους με κάθε θεμιτό αλλά και αθέμιτο τρόπο.
Επειδή δεν μπορεί, στο όνομα της μείωσης των ελλειμμάτων, να ισοπεδώνονται τα πάντα, να καταργούνται συνταγματικά δικαιώματα και ελευθερίες, αλλά θα πρέπει ο στόχος αυτός να επιτευχθεί μάλλον με τον περιορισμό της σπατάλης, παρά με ωμά και αδίστακτα φορομπηχτικά μέσα.
Οι αντιδράσεις των δικηγορικών Συλλόγων, μπροστά σε αυτό τον κίνδυνο, θεωρώ ότι υπήρξαν μάλλλον χλιαρές, σε αντίθεση με τις έντονες αντιδράσεις, που προκαλούνται κάθε φορά που θίγονται συντεχνιακά συμφέροντα και αναχρονιστικές αντιλήψεις και πρακτικές, όπως το "άνοιγμα" του επαγγέλματος.
Μπροστά σε αυτή τη λαίλαπα της φοροεπιδρομής και της μετατροπής των νομικών υποθέσεων σε πηγή εσόδων για το Κράτος, εσόδων που είναι δυσανάλογα μεγάλα σε σχέση με τις δυνατότητες της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, οι οποίοι "επιλέγουν" να μείνουν αδρανείς, παρά να επιδιώξουν το δίκιο τους δικαστικά, αναλογιζόμενοι το κόστος και μόνον, το μόνο ανάχωμα μπορεί να μπει από τους ίδους τους Δικαστές : να μη δεχτούν επιτέλους τη μετατροπή τους σε ..εισπράκτορες της Τρόϊκας, αλλά να τιμήσουν τον όρκο τους και να αντισταθούν στην προσπάθεια περιορισμού της δικαστικής συνδρομής σε μία ελίτ οικονομικά ισχυρών π.χ τι πρέπει να πράξει ο Δικαστής, όταν ο πολίτης δεν έχει να πληρώσει το παράβολο της μήνυσης ; να πετάξει τη μήνυση στα σκουπίδια ή να την εξετάσει ως προς τη βασιμότητα της και να την προχωρήσει ; να νίψει τας χείρας του ως άλλος Πόντιος Πιλάτος, γνωρίζοντας ότι η μήνυση είναι βάσιμη και παρόλαυτά να μην την προχωρήσει, επειδή ο μηνυτής δεν μπορεί (δεν έχει) να πληρώσει το παράβολο ;!
Επειδή οι πιθανότητες να ..συνετιστεί ο Νομοθέτης και να αλλάξει, από μόνος του και αναγνωρίζοντας το ΛΑΘΟΣ, τους σχετικούς Νόμους, είναι μάλλον περιορισμένες, η μόνη ελπίδα είναι να καταργηθούν οι Νόμοι αυτοί στην πράξη, από δικαστές και δικηγόρους.
ΠΡΟΣΟΧΗ : Δεν είμαι εν γένει οπαδός του κινήματος "ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ" ! Εδώ υπάρχει μία σημαντική διαφορά : μιλάω για κατάργηση ΑΔΙΚΩΝ και προδήλως ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΩΝ, ήτοι ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ χρεώσεων, που περιορίζουν αδικαιολόγητα, παράνομα και παράλογα την πρόσβαση του πολίτη στη Δικαιοσύνη !
Ήδη από την 1.7.2010 επιβλήθηκε στις δικηγορικές αμοιβές ΦΠΑ ύψους 23%, αυξάνοντας ισόποσα το μέσο κόστος : Ανεξάρτητα με το κατά πόσον οι νομικές υπηρεσίες έχουν ή όχι προστιθέμενη αξία, θα μπορούσε να υπάρξει εξαίρεση για αυτές ή τουλάχιστον να επιβληθεί ένας λογικός συντελεστής της τάξης του 10% !
Η πρόσβαση στη Δικαιοσύνη και η ανάγκη του καθενός να προστατεύσει τα έννομα συμφέροντά του, είναι ύψιστο κοινωνικό αγαθό, που προστατεύεται μάλιστα και από το Ελληνικό Σύνταγμα, ωστόσο με τα συνεχή φοροεισπρακτικά μέτρα, τείνει να περιοριστεί σε λίγους-οικονομικά ισχυρούς, σε μια εποχή μάλιστα που η Χώρα μαστίζεται από την Ύφεση και την ανεργία !!
Είναι αδιανόητο, μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, να αυξάνονται τα κάθε είδους δικαστικά παράβολα, έως και 10 φορές (!) μέσα σε ένα βράδυ : π.χ παράβολο μήνυσης από 10 σε 100 ευρώ, ένσημα των 0,50 λεπτών σε 2 και 3 ευρώ (!) κ.ο.κ.
Ένας διπλασιασμός εν προκειμένω δεν θα ήταν αρκετός ; Προς τι ο δεκαπλασιασμός ; Μήπως γίναμε, εν μια νυχτί, Γερμανία, με κατώτατους μισθούς στα 2.000 ευρώ ; Πώς θα πληρώσει ο άνεργος, ο χαμηλόμισθος αναρωτήθηκαν οι "εγκέφαλοι", που νομοθετούν ; Προφανώς υπολαμβάνουν ότι όλοι αμείβονται, όπως εκείνοι, άλλη εξήγηση δεν υπάρχει !
Αναρωτιέται έτσι εύλογα κανείς τι συμβαίνει : είτε τόσο καιρό πληρώναμε ..λίγα, είτε προσπαθούμε να γεμίσουμε τα άδεια (τρύπια καλύτερα) ταμεία του Κράτους με κάθε θεμιτό αλλά και αθέμιτο τρόπο.
Επειδή δεν μπορεί, στο όνομα της μείωσης των ελλειμμάτων, να ισοπεδώνονται τα πάντα, να καταργούνται συνταγματικά δικαιώματα και ελευθερίες, αλλά θα πρέπει ο στόχος αυτός να επιτευχθεί μάλλον με τον περιορισμό της σπατάλης, παρά με ωμά και αδίστακτα φορομπηχτικά μέσα.
Οι αντιδράσεις των δικηγορικών Συλλόγων, μπροστά σε αυτό τον κίνδυνο, θεωρώ ότι υπήρξαν μάλλλον χλιαρές, σε αντίθεση με τις έντονες αντιδράσεις, που προκαλούνται κάθε φορά που θίγονται συντεχνιακά συμφέροντα και αναχρονιστικές αντιλήψεις και πρακτικές, όπως το "άνοιγμα" του επαγγέλματος.
Μπροστά σε αυτή τη λαίλαπα της φοροεπιδρομής και της μετατροπής των νομικών υποθέσεων σε πηγή εσόδων για το Κράτος, εσόδων που είναι δυσανάλογα μεγάλα σε σχέση με τις δυνατότητες της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, οι οποίοι "επιλέγουν" να μείνουν αδρανείς, παρά να επιδιώξουν το δίκιο τους δικαστικά, αναλογιζόμενοι το κόστος και μόνον, το μόνο ανάχωμα μπορεί να μπει από τους ίδους τους Δικαστές : να μη δεχτούν επιτέλους τη μετατροπή τους σε ..εισπράκτορες της Τρόϊκας, αλλά να τιμήσουν τον όρκο τους και να αντισταθούν στην προσπάθεια περιορισμού της δικαστικής συνδρομής σε μία ελίτ οικονομικά ισχυρών π.χ τι πρέπει να πράξει ο Δικαστής, όταν ο πολίτης δεν έχει να πληρώσει το παράβολο της μήνυσης ; να πετάξει τη μήνυση στα σκουπίδια ή να την εξετάσει ως προς τη βασιμότητα της και να την προχωρήσει ; να νίψει τας χείρας του ως άλλος Πόντιος Πιλάτος, γνωρίζοντας ότι η μήνυση είναι βάσιμη και παρόλαυτά να μην την προχωρήσει, επειδή ο μηνυτής δεν μπορεί (δεν έχει) να πληρώσει το παράβολο ;!
Επειδή οι πιθανότητες να ..συνετιστεί ο Νομοθέτης και να αλλάξει, από μόνος του και αναγνωρίζοντας το ΛΑΘΟΣ, τους σχετικούς Νόμους, είναι μάλλον περιορισμένες, η μόνη ελπίδα είναι να καταργηθούν οι Νόμοι αυτοί στην πράξη, από δικαστές και δικηγόρους.
ΠΡΟΣΟΧΗ : Δεν είμαι εν γένει οπαδός του κινήματος "ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ" ! Εδώ υπάρχει μία σημαντική διαφορά : μιλάω για κατάργηση ΑΔΙΚΩΝ και προδήλως ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΩΝ, ήτοι ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ χρεώσεων, που περιορίζουν αδικαιολόγητα, παράνομα και παράλογα την πρόσβαση του πολίτη στη Δικαιοσύνη !
και για να μη μιλάμε θεωρητικά και αφηρημένα μόνον, ας εξετάσουμε ένα πρακτικό παράδειγμα : 2 μοτοσυκλετιστές πέφτουν θύματα τροχαίου, με τον ίδιο τρόπο, από οδηγό Ι.Χ που παραβίασε ΣΤΟΠ ή "κόκκινο" και τραυματίζονται. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο ένας είναι άνεργος με "παπί" και ο άλλος ευκατάστατος, με μηχανή BMW. Έχουν και οι 2 τρεις μήνες προθεσμία να υποβάλουν μήνυση, ωστόσο ο άνεργος δεν μπορεί να διαθέσει τα 100 ευρώ για το παράβολο ! Αποτέλεσμα : τιμωρείται μόνον ο ένας οδηγός, αυτός που "ατύχησε" να τρακάρει με όχι πτωχό..Αυτή τη "Δικαιοσύνη" θέλουμε ;;
ΑπάντησηΔιαγραφή