Ασφαλώς το καυτό ερώτημα που "καίει" όλους τους Έλληνες σήμερα είναι αυτό, αν δηλαδή οφείλουν να φανούν συνεπείς και να πληρώσουν τα απανωτά χαράτσια, που επιβάλει η κυβέρνηση συνεχώς ή να μην πληρώσουν.
Τέλος ακίνητης περιουσίας, τέλος επιτηδεύματος, εισφορά αλληλεγγύης κ.ο.κ είναι οι κεφαλικοί φόροι που όλοι καλούμαστε να πληρώσουμε και η συζήτηση για το κατά πόσον είναι νόμιμα και συνταγματικά τα εισπρακτικά αυτά μέτρα της κυβέρνησης μονοπωλεί σχεδόν τα ΜΜΕ.
Ασφαλώς, τα περισσότερα, αν όχι όλα !, από τα μέτρα αυτά είναι αντισυνταγματικά και παράνομα, για πολλούς μάλιστα λόγους (αναδρομική επιβολή, ισοπέδωση των πάντων, μη εφαρμογή της αναλογικότητας ,φορολόγηση περιουσίας και όχι εισοδήματος κ.ο.κ).
Η κυβέρνηση και οι οικονομικοί της "εγκέφαλοι" προδήλως και προφανώς έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια νόμους και Σύνταγμα, θεωρώντας τα "ψιλά γράμματα" (!), μπροστά στο ενδεχόμενο χρεωκοπίας της χώρας, με ανεξέλεγκτες συνέπειες για όλους, για να επιβεβαιωθεί ξανά ότι "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα".
Το ζητούμενο όμως παραμένει : εμείς τι κάνουμε ; πληρώνουμε με επιφύλαξη και κάνουμε προσφυγή ; δεν πληρώνουμε καθόλου ;;
Μία ψύχραιμη αντιμετώπιση του ζητήματος είναι, κατά τη γνώμη μου, η εξής : 1. όσοι πληρώσουν με, χίλιες όχι μία, επιφυλάξεις και μετά ασκήσουν προσφυγές κλπ., καλό είναι να ξεχάσουν αυτά τα χρήματα, διότι δεν νομίζω ότι θα τα πάρουν ποτέ πίσω και σίγουρα όχι πριν περάσουν πάρα πολλά χρόνια. Η γνώμη μου αυτή βασίζεται στο απλό γεγονός, ότι δεν υπάρχει Δικαστής, ο οποίος είναι διατεθειμένος να αναλάβει στις πλάτες του το κόστος μίας χρεωκοπίας της χώρας. Όσο και αν γνωρίζει ότι τα μέτρα είναι παράνομα, δεν θα ρισκάρει όχι μόνο την καριέρα του, αλλά δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να σηκώσει ένα τέτοιο βάρος. Σε κάθε περίπτωση, είναι πιθανότερο τα μέτρα να κριθούν νόμιμα, με την επίκληση των 2 "μαγικών λέξεων" : δημόσιο συμφέρον, το οποίο έχει μία λογική βέβαια. Η χώρα βρίσκεται σε συνθήκες -οικονομικού- πολέμου και στον πόλεμο επιτρέπονται σχεδόν τα πάντα, ακόμα και τα πιο ακραία χαράτσια.
2. όσοι τώρα δεν πληρώσουν, θεωρώ ότι, νομικά, θα έχουν περισσότερες ελπίδες να δικαιωθούν στα Δικαστήρια αργότερα, αν (και έχει σημασία το αν) το Κράτος τους διώξει, με απειλές κατασχέσεων και άλλα αναγκαστικά μέτρα και σε τελική ανάλυση θα βρεθούν σε καλύτερη μοίρα από όσους πληρώσουν με επιφύλαξη και 3. όσοι απλά πληρώσουν, θα χάσουν τα χρήματα των (παράνομων) εισφορών, αλλά τουλάχιστον θα γλιτώσουν αμφίβολους δικαστικούς αγώνες, οι οποίοι θα στοιχίσουν πολύ περισσότερο, σε χρόνο και σε χρήμα, αλλά και σε ψυχολογική φθορά.
Υ.Γ : Προσωπικά, θα καταβάλω το τέλος επιτηδεύματος των 300 ευρώ, όσο άδικο και επώδυνο και αν το θεωρώ, θεωρώντας ότι έτσι κάνω το χρέος μου απέναντι στην πατρίδα, η οποία βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο (το αν θα σωθεί τελικά είναι βέβαια και αυτό ένα ερώτημα) και κλείνοντας τα αφτιά στις "σειρήνες" των "μεγαλοσυναδέλφων" μου, οι οποίοι προτρέπουν σε μαζικές προσφυγές, ευελπιστώντας να κονομήσουν οι ίδιοι..
Τέλος ακίνητης περιουσίας, τέλος επιτηδεύματος, εισφορά αλληλεγγύης κ.ο.κ είναι οι κεφαλικοί φόροι που όλοι καλούμαστε να πληρώσουμε και η συζήτηση για το κατά πόσον είναι νόμιμα και συνταγματικά τα εισπρακτικά αυτά μέτρα της κυβέρνησης μονοπωλεί σχεδόν τα ΜΜΕ.
Ασφαλώς, τα περισσότερα, αν όχι όλα !, από τα μέτρα αυτά είναι αντισυνταγματικά και παράνομα, για πολλούς μάλιστα λόγους (αναδρομική επιβολή, ισοπέδωση των πάντων, μη εφαρμογή της αναλογικότητας ,φορολόγηση περιουσίας και όχι εισοδήματος κ.ο.κ).
Η κυβέρνηση και οι οικονομικοί της "εγκέφαλοι" προδήλως και προφανώς έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια νόμους και Σύνταγμα, θεωρώντας τα "ψιλά γράμματα" (!), μπροστά στο ενδεχόμενο χρεωκοπίας της χώρας, με ανεξέλεγκτες συνέπειες για όλους, για να επιβεβαιωθεί ξανά ότι "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα".
Το ζητούμενο όμως παραμένει : εμείς τι κάνουμε ; πληρώνουμε με επιφύλαξη και κάνουμε προσφυγή ; δεν πληρώνουμε καθόλου ;;
Μία ψύχραιμη αντιμετώπιση του ζητήματος είναι, κατά τη γνώμη μου, η εξής : 1. όσοι πληρώσουν με, χίλιες όχι μία, επιφυλάξεις και μετά ασκήσουν προσφυγές κλπ., καλό είναι να ξεχάσουν αυτά τα χρήματα, διότι δεν νομίζω ότι θα τα πάρουν ποτέ πίσω και σίγουρα όχι πριν περάσουν πάρα πολλά χρόνια. Η γνώμη μου αυτή βασίζεται στο απλό γεγονός, ότι δεν υπάρχει Δικαστής, ο οποίος είναι διατεθειμένος να αναλάβει στις πλάτες του το κόστος μίας χρεωκοπίας της χώρας. Όσο και αν γνωρίζει ότι τα μέτρα είναι παράνομα, δεν θα ρισκάρει όχι μόνο την καριέρα του, αλλά δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να σηκώσει ένα τέτοιο βάρος. Σε κάθε περίπτωση, είναι πιθανότερο τα μέτρα να κριθούν νόμιμα, με την επίκληση των 2 "μαγικών λέξεων" : δημόσιο συμφέρον, το οποίο έχει μία λογική βέβαια. Η χώρα βρίσκεται σε συνθήκες -οικονομικού- πολέμου και στον πόλεμο επιτρέπονται σχεδόν τα πάντα, ακόμα και τα πιο ακραία χαράτσια.
2. όσοι τώρα δεν πληρώσουν, θεωρώ ότι, νομικά, θα έχουν περισσότερες ελπίδες να δικαιωθούν στα Δικαστήρια αργότερα, αν (και έχει σημασία το αν) το Κράτος τους διώξει, με απειλές κατασχέσεων και άλλα αναγκαστικά μέτρα και σε τελική ανάλυση θα βρεθούν σε καλύτερη μοίρα από όσους πληρώσουν με επιφύλαξη και 3. όσοι απλά πληρώσουν, θα χάσουν τα χρήματα των (παράνομων) εισφορών, αλλά τουλάχιστον θα γλιτώσουν αμφίβολους δικαστικούς αγώνες, οι οποίοι θα στοιχίσουν πολύ περισσότερο, σε χρόνο και σε χρήμα, αλλά και σε ψυχολογική φθορά.
Υ.Γ : Προσωπικά, θα καταβάλω το τέλος επιτηδεύματος των 300 ευρώ, όσο άδικο και επώδυνο και αν το θεωρώ, θεωρώντας ότι έτσι κάνω το χρέος μου απέναντι στην πατρίδα, η οποία βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο (το αν θα σωθεί τελικά είναι βέβαια και αυτό ένα ερώτημα) και κλείνοντας τα αφτιά στις "σειρήνες" των "μεγαλοσυναδέλφων" μου, οι οποίοι προτρέπουν σε μαζικές προσφυγές, ευελπιστώντας να κονομήσουν οι ίδιοι..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.