δικηγορία : το "άνοιγμα" ενός ¨κλειστού" επαγγέλματος

  Ένα από τα προβλήματα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας είναι η ύπαρξη και η εφαρμογή νομοθετημάτων από τη δεκαετία του 1950 ή και παλιότερων (!), τα οποία φυσικά δεν εκφράζουν τις τωρινές συνθήκες και θέτουν παράλογους φραγμούς στην άσκηση επαγγελματικών δραστηριοτήτων.
  Πρόκειται για καθαρά συντεχνιακού τύπου ρυθμίσεις, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με τη σύγχρονη -ευρωπαϊκή- πραγματικότητα των ανοικτών αγορών και της ελεύθερης διακίνησης αγαθών και υπηρεσιών.
   Η αναχρονιστική νομοθεσία αποτελεί πάντοτε τροχοπέδη στην ανάπτυξη, ενώ οι Νόμοι που προσαρμόζονται στις διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες αποτελούν απαραίτητη συνθήκη για την πρόοδο ενός Κράτους, ειδικά σήμερα, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της ιλιγγιώδους ταχύτητας των αλλαγών, μέσω κυρίως της νέας τεχνολογίας.
  Μέσα σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, είναι εντελώς παράλογοι και οι εξής περιορισμοί στο δικηγορικό επάγγελμα :
1. Η απαγόρευση διαφήμισης των δικηγορικών υπηρεσιών.
   Σήμερα, όπου υπάρχει αφενός υπερπληθώρα δικηγόρων και αφετέρου δεκάδες ή και εκατοντάδες κλάδοι Δικαίου, με την εξειδίκευση να γίνεται ολοένα μεγαλύτερη και πιο αναγκαία, είναι ανάγκη να υπάρχει η δυνατότητα στον πελάτη-καταναλωτή να πληροφορείται με πιο αντικείμενο ασχολείται ο κάθε δικηγόρος και ποιος μπορεί να καλύψει τις ιδιαίτερες ανάγκες του.
   Άλλος ασχολείται με ποινικά, άλλος με διαζύγια, άλλος με συμβόλαια, άλλος με εταιρίες και πάει λέγοντας, με αποτέλεσμα η διαφήμιση και προβολή των αντίστοιχων υπηρεσιών να είναι όχι μόνον σκόπιμη, αλλά επιβεβλημένη.
2. Η απαγόρευση παραστάσεων σε δικαστήρια άλλων πόλεων.
   Πιο παράλογη ακόμα ήταν η αδυναμία παράστασης, σε αστικές υποθέσεις, σε δικαστήρια άλλων πόλεων, χωρίς την παρουσία και ενός ακόμα δικηγόρου από τον οικείο Σύλλογο, τη στιγμή μάλιστα που στα ποινικά Δικαστήρια δεν υπάρχει αντίστοιχος περιορισμός !
   Γιατί θα πρέπει π.χ ο πελάτης μου, που είναι κάτοικος Αθηνών και έχει μία υπόθεση στη Χαλκίδα ή στην Κόρινθο κ.ο.κ, να αναγκάζεται να πληρώνει 2 δικηγόρους ;
3. Η διάκριση των δικηγόρων σε παρά Πρωτοδίκαις, παρ' εφέταις και παρ' Αρείω Πάγω.
   Ο πιο παράλογος όμως φραγμός είναι αυτός, δηλαδή να απαιτείται ένας ελάχιστος χρόνος άσκησης δικηγορίας, προκειμένου να μπορεί κανείς να παραστεί στο Εφετείο (4 χρόνια) ή στον Άρειο Πάγο (8 χρόνια) !
   Προφανώς, ο νομοθέτης έκρινε τότε ότι στα ανώτερα Δικαστήρια, θα πρέπει να πηγαίνουν δικηγόροι έμπειροι, να έχουν "ψηθεί" πρώτα στα κατώτερα, ωστόσο αυτό δεν έχει λογική, διότι αυτό που μετράει είναι οι γνώσεις και μπορεί κάλιστα ένας νεότατος δικηγόρος να έχει μεγαλύτερη κατάρτιση από έναν "παλιό" και να μπορεί κάλιστα να παραστεί σε όλα τα Δικαστήρια.
    Κανείς δεν υποτιμά την εμπειρία, αλλά εδώ η γνώση είναι σημαντικότερη και σε κάθε περίπτωση 8 χρόνια είναι υπερβολικά, για να διαβεί κάποιος το ..κατώφλι του Αρείου Πάγου, λες και πρόκειται για άβατο και όχι ένα ακόμα Δικαστήριο !
    Σε τελική ανάλυση, γιατί θα πρέπει να αναγκάζομαι να συστήσω τον πελάτη μου σε παλιότερο συνάδελφο, προκειμένου να αναλάβει αυτός την έφεση ή την αναίρεση, σε υπόθεση που εγώ γνωρίζω καλύτερα ;;
   Να σημειώσουμε τέλος ότι για την "προαγωγή", απαιτείται η καταβολή τσουχτερών παραβόλων στο Σύλλογο και ίσως αυτό να εξηγεί τη διατήρηση της κατάστασης.


  Κατόπιν των ανωτέρω, οφείλουμε να στηρίξουμε κάθε προσπάθεια της Κυβέρνησης, για αλλαγή και κατάργηση όλων των αναχρονιστικών περιορισμών στην άσκηση της δικηγορίας, για το καλό πρωτίστως των ίδιων των καταναλωτών.