Με αφορμή την υπόθεση του Δημήτρη από Μαραθώνα, που ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου, σε ένα σκοτεινό στενό της Ραφήνας, θεωρώ ότι έχει έρθει η ώρα να μιλήσουμε, επάνω σε κάποια νομικά ζητήματα, που ανακύπτουν σε αντίστοιχες περιπτώσεις.
Να ξεκαθαρίσω πως όσα θα πω δεν αφορούν την συγκεκριμένη υπόθεση, που εκκρεμεί ακόμα, όσο γράφονται αυτά, στην Ανάκριση, εδώ ας κάνουν οι Αρχές τη δουλειά τους, όπως νομίζουν και με τα στοιχεία που έχουν, οι παρατηρήσεις και οι (σκόρπιες, ακόμα) σκέψεις μου, έχουν να κάνουν γενικότερα, με τη Νομολογία και τη Νομοθεσία.
Σε αυτές τις υποθέσεις, όπου οι δράστες σκοτώνουν με γυμνά χέρια (δε μιλάμε για χρήση σιδερογροθιάς, που είναι όπλο και βάση Νόμου), πάγια τα Δικαστήρια, όπως είδαμε πρόσφατα και στην περίπτωση του Μπακαρί στη Ζάκυνθο, ενώ η κατηγορία εξαρχής είναι ανθρωποκτονία με πρόθεση, μετατρέπεται σχεδόν πάντα, σε θανατηφόρα σωματική βλάβη και οι δράστες πέφτουν στα μαλακά και ίσως αυτό το "παραμύθι" πρέπει να τελειώνει !
Από τα ισόβια δηλαδή με τα οποία απειλείται η ανθρωποκτονία, πάμε σε ένα πλαίσιο ποινής 5-10 ετών κάθειρξης (5-15, αν ο υπαίτιος επιδίωκε βαριά σωματική βλάβη, λέει), με το (μάλλον) έωλο σκεπτικό ότι ο δράστης επεδίωκε σωματική βλάβη και όχι τον θάνατο, που επήλθε τελικά...
Φοβάμαι ότι πλέον γίνεται κατάχρηση της διάταξης αυτής και θα πρότεινα ακόμα και την κατάργηση της : για μένα, αυτό, το μόνον που μετράει, είναι το αποτέλεσμα, εφόσον δηλαδή έχουμε θάνατο-απώλεια ζωής, αυτό θα πρέπει να αντιμετωπίζεται, είτε ως ανθρωποκτονία εκ προθέσεως, είτε ως ανθρωποκτονία εξ αμελείας, ο θάνατος του θύματος θα πρέπει να φύγει από τα εγκλήματα σωματικής βλάβης, αφού είναι κάτι άλλο και οριστικό και πολύ φυσικά βαρύτερο !
Η διάταξη της θανατηφόρας σωματικής βλάβης, θεσπίστηκε για κάποιες (υπαρκτές) περιπτώσεις, όπου όντως ο δράστης δεν επεδίωξε τον θάνατο του θύματος, όπως όταν με ένα απλό σπρώξιμο, το θύμα παραπατάει, χάνει την ισορροπία του και χτυπάει σε ένα αντικείμενο ή κάτω το κεφάλι του και μένει στον τόπο.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, το δύσκολο και το λεπτό έργο των δικαστηρίων, είναι ότι πρέπει να ερμηνεύσουν το υποκειμενικό στοιχείο, δηλαδή το τι επεδίωκε ο δράστης : σωματική βλάβη (και τι είδους) ή θάνατο ;
Προφανώς, αυτό το συμπέρασμα δεν μπορεί να εξαχθεί, εξετάζοντας αν ο δράστης χρησιμοποίησε όπλο ή όχι, αλλά πρέπει να λαμβάνονται υπόψιν πολλά στοιχεία και κυρίως ο αριθμός και η ένταση των χτυπημάτων.
Γιατί δηλαδή να μην αντιμετωπίζονται ως δολοφόνοι (ειδικά όταν πολλοί χτυπούν έναν) αυτοί που κλωτσούν το θύμα στο κεφάλι, ακόμα και όταν έχει "εξουδετερωθεί" και πέσει στο έδαφος ή ακόμα και έχει χάσει τις αισθήσεις του ; (!)
Τι διαφορά έχει αυτός που μαχαιρώνει, με αυτόν που πολτοποιεί το κεφάλι του θύματος με τηγάνι ή με σκουπόξυλο, δηλαδή με αντικείμενα που δεν θεωρούνται όπλα ;
Και φυσικά και με γυμνά χέρια, μπορείς να σκοτώσεις, όχι μόνον αν έχεις εκπαιδευτεί και ξέρεις που να χτυπήσεις, αλλά και όταν τα χτυπήματα είναι πολλά και μεγάλης έντασης και εξάλλου, ο δόλος της ανθρωποκτονίας μπορεί να μην υπάρχει εξαρχής, αλλά να είναι επιγενόμενος, δηλαδή η απόφαση να ληφθεί στη διάρκεια της συμπλοκής, όταν ο δράστης "φορτώνει", επειδή δέχεται και αυτός χτύπημα από το θύμα κλπ.
Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι χρειάζεται προσοχή από τα δικαστήρια και το συμπέρασμα για τον ανθρωποκτόνο δόλο ή μη του κατηγορούμενου, να μην βγαίνει από το αν χρησιμοποίησε όπλο, κατά την έννοια του Νόμου ή όχι, ισχύει δηλαδή αυτό και αντίστροφα : μπορεί κάποιος να πυροβολήσει το θύμα στα πόδια, ακριβώς για να μην σκοτώσει, αλλά να πετύχει, χωρίς να το επιδίωξε, αρτηρία και το θύμα να καταλήξει από αιμορραγία...
Όπως είπα και παραπάνω, τείνω να καταλήξω στην άποψη, ότι το 311 ΠΚ ίσως πρέπει να καταργηθεί (αφού δεν εφαρμόζεται στενά, μόνον εκεί όπου όντως υπήρξε αμέλεια ως προς τον θάνατο) και όλες οι περιπτώσεις, όπου υπάρχει νεκρός, να κρίνονται ως ανθρωποκτονίες, είτε με δόλο (άμεσο ή και ενδεχόμενο), είτε από αμέλεια !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.