Επί των εφέσεων ισχύει η γενική αρχή της μη χειροτέρευσης της θέσης του κατηγορουμένου-εκκαλούντος, που σημαίνει, όπως γίνεται κατανοητό, ότι η δευτεροβάθμια απόφαση δεν μπορεί να είναι χειρότερη από την πρωτόδικη, για τον κατηγορούμενο (στα ποινικά) και γενικά τον εκκαλούντα (σε αστικές διαφορές).
Η αρχή αυτή θεσπίστηκε προφανώς για να κάμψει τους όποιους ενδοιασμούς του ηττηθέντος διαδίκου, ο οποίος θα αποτρεπόταν από την άσκηση έφεσης, με το φόβο ότι στο Εφετείο, μπορεί να γίνονταν τα πράγματα χειρότερα για αυτόν.
Η έννοια της χειροτέρευσης μάλιστα είναι ευρεία και δεν καταλαμβάνει μόνον την περίπτωση του ύψους της ποινής, π.χ απαγορεύεται το Εφετείο να επιβάλει φυλάκιση 5 μηνών, όταν το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο είχε επιβάλει ποινή 4 μηνών κ.ο.κ, αλλά χειρότερη και συνεπώς άκυρη είναι η απόφαση του Εφετείου και όταν π.χ πρωτόδικα είχε δοθεί αναστολή και αυτό (δηλ. το Εφετείο) μετατρέπει την ποινή σε χρηματική, όταν αυξάνει το ποσόν της μετατροπής ή επιβάλει και χρηματική ποινή, όταν πρωτόδικα δεν είχε επιβληθεί τέτοια ποινή και πάει λέγοντας.
Αντίστοιχα, στα αστικά Δικαστήρια ισχύει η ίδια αρχή, με την έννοια π.χ ότι αν το πρωτοβάθμιο δικαστήριο μας είχε υποχρεώσει να πληρώσουμε 10.000 ευρώ ως αποζημίωση, το Εφετείο, αν κάνουμε έφεση, δεν μπορεί να αυξήσει το ποσόν αυτό, εκτός εάν κάνει έφεση και ο αντίδικος, οπότε δεν ισχύει η γενική αυτή αρχή.
Η αρχή αυτή θεσπίστηκε προφανώς για να κάμψει τους όποιους ενδοιασμούς του ηττηθέντος διαδίκου, ο οποίος θα αποτρεπόταν από την άσκηση έφεσης, με το φόβο ότι στο Εφετείο, μπορεί να γίνονταν τα πράγματα χειρότερα για αυτόν.
Η έννοια της χειροτέρευσης μάλιστα είναι ευρεία και δεν καταλαμβάνει μόνον την περίπτωση του ύψους της ποινής, π.χ απαγορεύεται το Εφετείο να επιβάλει φυλάκιση 5 μηνών, όταν το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο είχε επιβάλει ποινή 4 μηνών κ.ο.κ, αλλά χειρότερη και συνεπώς άκυρη είναι η απόφαση του Εφετείου και όταν π.χ πρωτόδικα είχε δοθεί αναστολή και αυτό (δηλ. το Εφετείο) μετατρέπει την ποινή σε χρηματική, όταν αυξάνει το ποσόν της μετατροπής ή επιβάλει και χρηματική ποινή, όταν πρωτόδικα δεν είχε επιβληθεί τέτοια ποινή και πάει λέγοντας.
Αντίστοιχα, στα αστικά Δικαστήρια ισχύει η ίδια αρχή, με την έννοια π.χ ότι αν το πρωτοβάθμιο δικαστήριο μας είχε υποχρεώσει να πληρώσουμε 10.000 ευρώ ως αποζημίωση, το Εφετείο, αν κάνουμε έφεση, δεν μπορεί να αυξήσει το ποσόν αυτό, εκτός εάν κάνει έφεση και ο αντίδικος, οπότε δεν ισχύει η γενική αυτή αρχή.
Ένας ακόμα καλός λόγος, για να γίνεται έφεση, όπως αποδεικνύει η (πρόσφατη και όχι μόνον) εμπειρία, είναι πως ...μέχρι να γίνει το Εφετείο, μπορεί να έχει αλλάξει προς το ευνοϊκότερο το νομικό καθεστώς (μικρότερες ποινές ή και αποποινικοποίηση της πράξης, θέση στο Αρχείο κλπ) !!!
ΑπάντησηΔιαγραφή