Αναφορικά με τον κοινό, τραπεζικό, λογαριασμό, τα δύο βασικότερα σημεία, είναι, θεωρώ, ήδη, γνωστά : πρώτον, ότι ο κάθε ένας από τους περισσότερους (συν)δικαιούχους, μπορεί-δικαιούται να αναλάβει (και γενικότερα να διαχειρίζεται) όλο το ποσόν της κατάθεσης, χωρίς να υπέχει ποινική ευθύνη (για υπεξαίρεση).
Δεύτερον, θεσπίζεται ωστόσο, από την άλλη, νόμιμο τεκμήριο, ότι κάθε ένας από τους συνδικαιούχους, συμμετέχει στην κατάθεση ισόποσα, δηλαδή κατά 1/2, αν είναι δύο, 1/3 αν είναι τρεις και ούτω καθεξής...
Το τεκμήριο αυτό, όμως, ισχύει για τις μεταξύ των περισσότερων δικαιούχων σχέσεις και ως προς τους τρίτους, όχι και προς την τράπεζα !
Αυτό σημαίνει, αφενός, ότι αν ένας δικαιούχος πάρει περισσότερα από όσα δικαιούται, υπέχει (αστική) ευθύνη απέναντι στους λοιπούς, να τα επιστρέψει και αφετέρου, ότι αν ένας τρίτος επιβάλλει κατάσχεση στον κοινό λογαριασμό, επειδή έχει απαίτηση κατά ενός δικαιούχου, δεν θα δεσμευθεί όλο το ποσόν, αλλά μόνον το ποσοστό, που αντιστοιχεί σε αυτόν...
Το γεγονός ότι το τεκμήριο αυτό, δεν ισχύει στις μεταξύ των δικαιούχων και της τράπεζας σχέσεις (αμφίδρομα), έχει και την εξής συνέπεια, που προκύπτει από πρόσφατη δικαστική απόφαση (η νομολογία είναι σταθερή, τα τελευταία χρόνια, ως προς αυτό και νομίζω και η θεωρία), για την περίπτωση που δανειστής, είναι η ίδια η τράπεζα, στην οποία τηρείται η κατάθεση !
Ένα ανδρόγυνο, είχε καταθέσεις 300.000 ευρώ σε μια τράπεζα, από την οποία ο σύζυγος είχε πάρει και επιχειρηματικό δάνειο, που μάλλον κατέστη ληξιπρόθεσμο, με συνέπεια η τράπεζα να πάρει, από το λογαριασμό, τις 250.000 ευρώ...(υπόλοιπο δανείου)
Η σύζυγος, που με βάση τα ανωτέρω, τεκμαίρεται ότι δικαιούνταν τα μισά, δηλαδή 150.000, παραπονέθηκε στα Δικαστήρια, ότι κακώς η τράπεζα πήρε όλο το οφειλόμενο (από τον συνδικαιούχο σύζυγο της) ποσόν και ζήτησε να τις επιστραφούν οι 100.000.
Τα Δικαστήρια (πρωτόδικα και κατ' έφεση) απέρριψαν την αγωγή της συζύγου, με το σκεπτικό, ότι εδώ δεν έχουμε κατάσχεση, αλλά αυτό, που στον Αστικό Κώδικα, ονομάζεται συμψηφισμός !
Επειδή η τράπεζα, έχει υποχρέωση να δώσει όλο το ποσόν, όπως είπαμε στην αρχή, σε κάθε ένα δικαιούχο, που θα το ζητήσει, θεωρείται πως, αντίστοιχα, έχει και το δικαίωμα να πάρει όλο το ποσόν, που οφείλει ο ένας δικαιούχος σε αυτήν, ακόμα και αν ξεπερνάει το ποσοστό του...
Μιλάμε πάντα, για την περίπτωση του συμψηφισμού, που μπορεί να γίνει μονομερώς και άτυπα (πιθανό να περιλαμβάνεται και στα "ψιλά γράμματα" των καταθέσεων, αλλά γίνεται και εκ του Νόμου), στην περίπτωση που ο οφειλέτης της τράπεζας, τηρεί λογαριασμό σε αυτήν, την ΊΔΙΑ τράπεζα, διότι πρόκειται για δύο αμοιβαίες εκατέρωθεν απαιτήσεις, που είναι βασική προϋπόθεση του συμψηφισμού (η κατάθεση αντιπροσωπεύει μία ισόποση απαίτηση του πελάτη έναντι της τράπεζας).
Όπως είπα, αυτή είναι η θέση της Νομολογίας, τα τελευταία χρόνια, ωστόσο οι Νομολογίες είναι για να αλλάζουν, όταν αλλάζει και η ερμηνεία των κρίσιμων νομικών διατάξεων ή όταν διαπιστώνεται ότι κάποια άλλη διάταξη, μπορεί να ...διέλαθε της προσοχής δικαστών και θεωρητικών της Νομικής και κυρίως όταν οδηγούν σε μάλλον άδικα και ανεπιεική αποτελέσματα, όπως εδώ !
Η ευθύνη για τις αλλαγές στις Νομολογίες, δεν ανήκει στους ...θεωρητικούς, αλλά στους ανθρώπους της νομικής πράξης, δηλαδή σε εμάς, τους μάχιμους δικηγόρους, ενώ αρκετές φορές οι επισημάνσεις μας (όπως στο ζήτημα του διορισμού με πλαστά πτυχία) οδηγούν και σε αλλαγές των Νόμων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.