Στην Ελλάδα δεν υπάρχει, όπως σε άλλες χώρες, Συνταγματικό Δικαστήριο, το οποίο να κρίνει αμέσως και ευθέως προσφυγές πολιτών, οι οποίοι αμφισβητούν τη συνταγματικότητα νομοθετικών ρυθμίσεων, μετά την ψήφισή τους από τη Βουλή.
Το σύστημα που εφαρμόζεται στη χώρα μας προβλέπει, ότι ο σχετικός έλεγχος ανήκει σε ΟΛΑ τα δικαστήρια, από το κατώτερο π.χ το Ειρηνοδικείο, μέχρι το ανώτερο π.χ ΣτΕ και μάλιστα τα ελληνικά Δικαστήρια και οι έλληνες Δικαστές είναι υποχρεωμένοι να μην εφαρμόζουν νομοθετική διάταξη που έρχεται σε αντίθεση με το Σύνταγμα, άσχετα μάλιστα αν υπάρχει σχετικός ισχυρισμός ή όχι εκ μέρους του διαδίκου.
Ο έλεγχος δηλαδή είναι αυτεπάγγελτος, διάχυτος και παρεπίμπτων, με την έννοια ότι δεν μπορεί να προσβληθεί Νόμος ως αντισυνταγματικός αυτοτελώς, αλλά μόνο στα πλαίσια εκκρεμούς Δίκης, είτε μεταξύ ιδιωτών είτε μεταξύ ιδιώτη και Κράτους, μπορεί να προβληθεί ως ένσταση, ότι κάποια από τις επίμαχες διατάξεις, που έχουν εφαρμογή στη συγκεκριμένη υπόθεση, είναι αντισυνταγματική.
Η δικαστηριακή εμπειρία βέβαια μας διδάσκει ότι οι κατώτεροι, ιδιαίτερα, δικαστές, δεν μπαίνουν καν στον κόπο να εξετάσουν ενστάσεις αντισυνταγματικότητας, πόσω μάλλον να κρίνουν αυτεπάγγελτα ότι υπάρχει ζήτημα συνταγματικότητας, έχοντας προφανώς μία καθαρά βιοποριστική και διαδικαστική αντίληψη για τη δουλειά τους.. (κακώς φυσικά).
Τα ζητήματα αυτά κρίνονται, κατά κανόνα, από τα ανώτατα δικαστήρια της χώρας, Άρειο Πάγο και Συμβούλιο της Επικρατείας και σε περίπτωση μεταξύ τους διαφωνίας (έκδοσης δηλαδή αντιφατικών αποφάσεων για το αν μία διάταξη είναι συνταγματική ή όχι) αποφασίζει το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο.
Το μόνο που μένει είναι να ευχηθούμε οι νέοι τουλάχιστον δικαστές, να αντιληφθούν το ρόλο τους και να μην είναι τόσο διστακτικοί (ουσιαστικά δειλοί) στην κήρυξη αντισυνταγματικότητας : το έχουμε ανάγκη, όχι μόνον διότι διάγουμε εποχές "Μνημονίων", που ισοπεδώνουν τα πάντα, αλλά και διότι η Νομοθεσία μας κυριολεκτικά βρίθει από αναχρονιστικές και αντισυνταγματικές διατάξεις Νόμων, νόμων που αποτελούν κατάλοιπα αλλοτινών και ανεπίστρεπτων εποχών, με τη θέσπιση ιδίως απίστευτων και απαράδεκτων προνομίων υπέρ του Δημοσίου (δικαστικών, δικονομικών, κλπ), χωρίς να δικαιολογούνται από κάποιο λόγο δημοσίου συμφέροντος !!
Υ.Γ : αφορμή για το παρόν σχόλιο, αποτέλεσε η πρόσφατη απόφαση του Α.Ε.Δ ότι ο συντομότερος χρόνος παραγραφής των εργατικών απαιτήσεων κατά του Δημοσίου (2 έτη έναντι 5) είναι συνταγματικός !! Είναι προφανές ότι οι Δικαστές αποφάσισαν έτσι, για να μην επηρεάσουν περισσότερο την ήδη διαταραγμένη δημοσιονομική ισορροπία της χώρας, παρά επειδή αυτό έλεγε η συνείδησή τους.. .Σημασία όμως δεν έχει τι κάνεις την ημέρα, αλλά πως κοιμάσαι το βράδυ !
Το σύστημα που εφαρμόζεται στη χώρα μας προβλέπει, ότι ο σχετικός έλεγχος ανήκει σε ΟΛΑ τα δικαστήρια, από το κατώτερο π.χ το Ειρηνοδικείο, μέχρι το ανώτερο π.χ ΣτΕ και μάλιστα τα ελληνικά Δικαστήρια και οι έλληνες Δικαστές είναι υποχρεωμένοι να μην εφαρμόζουν νομοθετική διάταξη που έρχεται σε αντίθεση με το Σύνταγμα, άσχετα μάλιστα αν υπάρχει σχετικός ισχυρισμός ή όχι εκ μέρους του διαδίκου.
Ο έλεγχος δηλαδή είναι αυτεπάγγελτος, διάχυτος και παρεπίμπτων, με την έννοια ότι δεν μπορεί να προσβληθεί Νόμος ως αντισυνταγματικός αυτοτελώς, αλλά μόνο στα πλαίσια εκκρεμούς Δίκης, είτε μεταξύ ιδιωτών είτε μεταξύ ιδιώτη και Κράτους, μπορεί να προβληθεί ως ένσταση, ότι κάποια από τις επίμαχες διατάξεις, που έχουν εφαρμογή στη συγκεκριμένη υπόθεση, είναι αντισυνταγματική.
Η δικαστηριακή εμπειρία βέβαια μας διδάσκει ότι οι κατώτεροι, ιδιαίτερα, δικαστές, δεν μπαίνουν καν στον κόπο να εξετάσουν ενστάσεις αντισυνταγματικότητας, πόσω μάλλον να κρίνουν αυτεπάγγελτα ότι υπάρχει ζήτημα συνταγματικότητας, έχοντας προφανώς μία καθαρά βιοποριστική και διαδικαστική αντίληψη για τη δουλειά τους.. (κακώς φυσικά).
Τα ζητήματα αυτά κρίνονται, κατά κανόνα, από τα ανώτατα δικαστήρια της χώρας, Άρειο Πάγο και Συμβούλιο της Επικρατείας και σε περίπτωση μεταξύ τους διαφωνίας (έκδοσης δηλαδή αντιφατικών αποφάσεων για το αν μία διάταξη είναι συνταγματική ή όχι) αποφασίζει το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο.
Το μόνο που μένει είναι να ευχηθούμε οι νέοι τουλάχιστον δικαστές, να αντιληφθούν το ρόλο τους και να μην είναι τόσο διστακτικοί (ουσιαστικά δειλοί) στην κήρυξη αντισυνταγματικότητας : το έχουμε ανάγκη, όχι μόνον διότι διάγουμε εποχές "Μνημονίων", που ισοπεδώνουν τα πάντα, αλλά και διότι η Νομοθεσία μας κυριολεκτικά βρίθει από αναχρονιστικές και αντισυνταγματικές διατάξεις Νόμων, νόμων που αποτελούν κατάλοιπα αλλοτινών και ανεπίστρεπτων εποχών, με τη θέσπιση ιδίως απίστευτων και απαράδεκτων προνομίων υπέρ του Δημοσίου (δικαστικών, δικονομικών, κλπ), χωρίς να δικαιολογούνται από κάποιο λόγο δημοσίου συμφέροντος !!
Υ.Γ : αφορμή για το παρόν σχόλιο, αποτέλεσε η πρόσφατη απόφαση του Α.Ε.Δ ότι ο συντομότερος χρόνος παραγραφής των εργατικών απαιτήσεων κατά του Δημοσίου (2 έτη έναντι 5) είναι συνταγματικός !! Είναι προφανές ότι οι Δικαστές αποφάσισαν έτσι, για να μην επηρεάσουν περισσότερο την ήδη διαταραγμένη δημοσιονομική ισορροπία της χώρας, παρά επειδή αυτό έλεγε η συνείδησή τους.. .Σημασία όμως δεν έχει τι κάνεις την ημέρα, αλλά πως κοιμάσαι το βράδυ !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.