Υπάρχουν κάποιες νόμιμες περιπτώσεις, όπου κυριολεκτικά κανείς καλείται να καταβάλει αποζημίωση για "αμαρτίες" τρίτων (!) και γι' αυτό χρειάζεται μεγάλη προσοχή :
1. Η μεγαλύτερη κατηγορία τέτοιων περιπτώσεων αφορά τη νομική έννοια της πρόστησης. Ειδικότερα, πρόκειται για τις περιπτώσεις εκείνες, όπου το "αφεντικό" καλείται να πληρώσει για τα λάθη των υπαλλήλων και υπηρετών του. Η λογική της ρύθμισης είναι, υποθέτω, ότι αφού απολαμβάνεις τα οφέλη από την εργασία άλλου, θα πρέπει να επωμιστείς και τα σχετικά "βάρη". Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί αναρίθμητες περιπτώσεις τέτοιας ευθύνης, όπως π.χ το τροχαίο, που προκαλεί ο οδηγός-υπάλληλός μας, ο υπάλληλος του ηλεκτρολόγου, που από λάθος σύνδεση, καίει ένα σπίτι, ο δηλητηριασμός πελάτη ταβέρνας από μάγειρα κ.ο.κ. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, μαζί με τον υπαίτιο, ευθύνεται και το αφεντικό του, είτε είναι φυσικό είτε νομικό πρόσωπο (εταιρία). Εξυπακούεται (;) ότι η ευθύνη αφορά περιστατικά που συμβαίνουν, κατά την ώρα εκτέλεσης της εργασίας και στα πλαίσιά της και όχι φυσικά οποιαδήποτε συμπεριφορά του υπαλλήλου : αν ο υπάλληλος, στην άδειά του, πάει διακοπές και βιάσει μία κοπέλα, δε νομίζω να ζητήσει κανείς ευθύνες από τον εργοδότη του !!. Να προσεχθεί επίσης ότι η έννοια της πρόστησης δεν ταυτίζεται με τη σύμβαση εργασίας και δεν απαιτείται να είναι επί μονίμου βάσεως : ακόμα και ευκαιριακά, αν χρησιμοποιήσουμε έναν τρίτο για δική μας υπόθεση και εξυπηρέτηση, θα ευθυνόμαστε και μεις για κάθε τυχόν ζημία προξενήσει, κατά την εκτέλεση της εντολής, που του δώσαμε !! Το μόνο θετικό από αυτήν την ιστορία είναι για τον ζημιωθέντα ότι μπορεί να στραφεί κατά του εργοδότη, διότι αυτός κατά κανόνα είναι περισσότερο φερέγγυος και έτσι θα μπορέσει να αποζημιωθεί, διότι "ουκ αν λάβοις" κλπ.
2. Η δεύτερη περίπτωση αφορά την ευθύνη των γονέων, για τις ζημιές που προκαλούν τα ανήλικα τέκνα τους, διότι εκείνοι είναι επιφορτισμένοι με την εποπτεία τους και οφείλουν να αποτρέπουν παρόμοια περιστατικά, από τη στιγμή που τα παιδάκια έχουν το ακαταλόγιστο, λόγω ανηλικότητας. Για να απαλλαγεί ο γονιός θα πρέπει να αποδείξει (θα μπορέσει είναι το ερώτημα ;) ότι άσκησε το δέοντα έλεγχο ή ότι η ζημία δεν μπορούσε να αποτραπεί.
3. Η τρίτη κατηγορία είναι η ευθύνη όσων έχουν την κατοχή ζώων : από το δάγκωμα του σκύλου μας σε τρίτον μέχρι το φάγωμα της τριανταφυλλιάς μας (ή ενός σπάνιου φυτού, για να γίνει πιο δραματικό)από την κατσίκα του γείτονα, μπορεί κανείς να φανταστεί πολλές περιπτώσεις όπου τα "άλογα" ζώα, προξενούν ζημιές σε άλλους, οι οποίες μπορεί να είναι ακόμα και μοιραίες (θάνατος). Αν πρόκειται για "κατοικίδιο" (σκυλιά, γάτες, πρόβατα, γαιδούρια, άλογα, αγελάδες κ.ο.κ) ζώο, τότε το αφεντικό μπορεί να απαλλαγεί από την ευθύνη του, μόνον αν αποδείξει ότι άσκησε τη δέουσα εποπτεία του ζώου : π.χ αν ο σκύλος ήταν δεμένος, αλλά έσπασε την αλυσίδα του, πόσω μάλλον αν το θύμα εισήλθε εκείνο στο χώρο του σκύλου και παρά τις σχετικές προειδοποιήσεις με ταμπελάκια κλπ. Αν όμως εγώ, έχω -από βίτσιο- στο σπίτι μου δηλητηριώδες φίδι και δαγκώσει καλεσμένο, εκεί δεν υπάρχει δυνατότητα απαλλαγής, διότι το φίδι προφανώς δεν είναι εξημερωμένο ζώο ούτε "κατοικίδιο".
4. Η τελευταία κατηγορία αφορά τους ιδιοκτήτες κτιρίων ή και άλλων κατασκευών, οι οποίες καταρρέουν και προξενούν ζημιές σε τρίτους : πιθανόν να ακούσατε πρόσφατα, για την κατάρρευση ενός (μεγάλου) μέρους κτιρίου στον Πειραιά, σε ώρα μάλιστα αιχμής, που καταπλάκωσε έναν άτυχο άνδρα και τον τραυμάτισε σοβαρά ! Ακόμα και αν υπήρξε ελλατωματική κατασκευή, ο ιδιοκτήτης ευθύνεται, γι' αυτό χρειάζεται αυστηρή επίβλεψη κατά την κατασκευή, από "σωστό" μηχανικό και με κατάλληλα υλικά και κυρίως επαγρύπνηση για συντήρηση των κτιρίων και όχι αδιαφορία και άφημα στην τύχη τους. Εννοείται ότι δεν υπάρχει ευθύνη αν το κτίσμα καταρρεύσει από τυχαίο γεγονός π.χ από ισχυρότατο σεισμό και παράλληλα αποδειχθεί ότι το κτίριο ήταν σωστά κατασκευασμένο και σωστά συντηρημένο.
Σίγουρα λοιπόν χρειάζεται προσοχή και επαγρύπνηση για να μην πληρώνουμε "αμαρτίες αλλωνών", αλλά φοβάμαι ότι μια ζωή αυτό κάνουμε, όπως λέει και το ομώνυμο άσμα !
1. Η μεγαλύτερη κατηγορία τέτοιων περιπτώσεων αφορά τη νομική έννοια της πρόστησης. Ειδικότερα, πρόκειται για τις περιπτώσεις εκείνες, όπου το "αφεντικό" καλείται να πληρώσει για τα λάθη των υπαλλήλων και υπηρετών του. Η λογική της ρύθμισης είναι, υποθέτω, ότι αφού απολαμβάνεις τα οφέλη από την εργασία άλλου, θα πρέπει να επωμιστείς και τα σχετικά "βάρη". Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί αναρίθμητες περιπτώσεις τέτοιας ευθύνης, όπως π.χ το τροχαίο, που προκαλεί ο οδηγός-υπάλληλός μας, ο υπάλληλος του ηλεκτρολόγου, που από λάθος σύνδεση, καίει ένα σπίτι, ο δηλητηριασμός πελάτη ταβέρνας από μάγειρα κ.ο.κ. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, μαζί με τον υπαίτιο, ευθύνεται και το αφεντικό του, είτε είναι φυσικό είτε νομικό πρόσωπο (εταιρία). Εξυπακούεται (;) ότι η ευθύνη αφορά περιστατικά που συμβαίνουν, κατά την ώρα εκτέλεσης της εργασίας και στα πλαίσιά της και όχι φυσικά οποιαδήποτε συμπεριφορά του υπαλλήλου : αν ο υπάλληλος, στην άδειά του, πάει διακοπές και βιάσει μία κοπέλα, δε νομίζω να ζητήσει κανείς ευθύνες από τον εργοδότη του !!. Να προσεχθεί επίσης ότι η έννοια της πρόστησης δεν ταυτίζεται με τη σύμβαση εργασίας και δεν απαιτείται να είναι επί μονίμου βάσεως : ακόμα και ευκαιριακά, αν χρησιμοποιήσουμε έναν τρίτο για δική μας υπόθεση και εξυπηρέτηση, θα ευθυνόμαστε και μεις για κάθε τυχόν ζημία προξενήσει, κατά την εκτέλεση της εντολής, που του δώσαμε !! Το μόνο θετικό από αυτήν την ιστορία είναι για τον ζημιωθέντα ότι μπορεί να στραφεί κατά του εργοδότη, διότι αυτός κατά κανόνα είναι περισσότερο φερέγγυος και έτσι θα μπορέσει να αποζημιωθεί, διότι "ουκ αν λάβοις" κλπ.
2. Η δεύτερη περίπτωση αφορά την ευθύνη των γονέων, για τις ζημιές που προκαλούν τα ανήλικα τέκνα τους, διότι εκείνοι είναι επιφορτισμένοι με την εποπτεία τους και οφείλουν να αποτρέπουν παρόμοια περιστατικά, από τη στιγμή που τα παιδάκια έχουν το ακαταλόγιστο, λόγω ανηλικότητας. Για να απαλλαγεί ο γονιός θα πρέπει να αποδείξει (θα μπορέσει είναι το ερώτημα ;) ότι άσκησε το δέοντα έλεγχο ή ότι η ζημία δεν μπορούσε να αποτραπεί.
3. Η τρίτη κατηγορία είναι η ευθύνη όσων έχουν την κατοχή ζώων : από το δάγκωμα του σκύλου μας σε τρίτον μέχρι το φάγωμα της τριανταφυλλιάς μας (ή ενός σπάνιου φυτού, για να γίνει πιο δραματικό)από την κατσίκα του γείτονα, μπορεί κανείς να φανταστεί πολλές περιπτώσεις όπου τα "άλογα" ζώα, προξενούν ζημιές σε άλλους, οι οποίες μπορεί να είναι ακόμα και μοιραίες (θάνατος). Αν πρόκειται για "κατοικίδιο" (σκυλιά, γάτες, πρόβατα, γαιδούρια, άλογα, αγελάδες κ.ο.κ) ζώο, τότε το αφεντικό μπορεί να απαλλαγεί από την ευθύνη του, μόνον αν αποδείξει ότι άσκησε τη δέουσα εποπτεία του ζώου : π.χ αν ο σκύλος ήταν δεμένος, αλλά έσπασε την αλυσίδα του, πόσω μάλλον αν το θύμα εισήλθε εκείνο στο χώρο του σκύλου και παρά τις σχετικές προειδοποιήσεις με ταμπελάκια κλπ. Αν όμως εγώ, έχω -από βίτσιο- στο σπίτι μου δηλητηριώδες φίδι και δαγκώσει καλεσμένο, εκεί δεν υπάρχει δυνατότητα απαλλαγής, διότι το φίδι προφανώς δεν είναι εξημερωμένο ζώο ούτε "κατοικίδιο".
4. Η τελευταία κατηγορία αφορά τους ιδιοκτήτες κτιρίων ή και άλλων κατασκευών, οι οποίες καταρρέουν και προξενούν ζημιές σε τρίτους : πιθανόν να ακούσατε πρόσφατα, για την κατάρρευση ενός (μεγάλου) μέρους κτιρίου στον Πειραιά, σε ώρα μάλιστα αιχμής, που καταπλάκωσε έναν άτυχο άνδρα και τον τραυμάτισε σοβαρά ! Ακόμα και αν υπήρξε ελλατωματική κατασκευή, ο ιδιοκτήτης ευθύνεται, γι' αυτό χρειάζεται αυστηρή επίβλεψη κατά την κατασκευή, από "σωστό" μηχανικό και με κατάλληλα υλικά και κυρίως επαγρύπνηση για συντήρηση των κτιρίων και όχι αδιαφορία και άφημα στην τύχη τους. Εννοείται ότι δεν υπάρχει ευθύνη αν το κτίσμα καταρρεύσει από τυχαίο γεγονός π.χ από ισχυρότατο σεισμό και παράλληλα αποδειχθεί ότι το κτίριο ήταν σωστά κατασκευασμένο και σωστά συντηρημένο.
Σίγουρα λοιπόν χρειάζεται προσοχή και επαγρύπνηση για να μην πληρώνουμε "αμαρτίες αλλωνών", αλλά φοβάμαι ότι μια ζωή αυτό κάνουμε, όπως λέει και το ομώνυμο άσμα !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.