"μαζί τα φάγαμε" (mazi ta fagame) : η δικιά μου εμπειρία

  Σήμερα, θα ασχοληθώ με ένα θέμα, που δεν είναι καθαρά νομικό (έχει πάντως και σημαντικές νομικές προεκτάσεις), διότι "δικό μου είναι το blog και ό,τι θέλω γράφω" (χαχα).
  Η ωμή και κυνική διαπίστωση του Πάγκαλου ότι "μαζί τα φάγαμε", ενέχει μία πολύ μεγάλη δόση αλήθειας, ωστόσο, όπως όλοι οι αφορισμοί και οι γενικεύσεις, είναι και άδικη για πολλούς.
  Υπάρχουν πάρα πολλοί Έλληνες, οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με το Δημόσιο, άμεσα ή έμμεσα, δεν έβαλαν ποτέ δηλαδή το δάκτυλο στο μέλι, ενώ υπάρχουν σίγουρα διαβαθμίσεις στο πόσα έφαγε ο καθένας (που έχει και αυτό την αξία του κ.Πάγκαλε, δεν μπορείς να συγκρίνεις τον εαυτό σου με τον υπάλληλο των 900 ευρώ).
   Μέχρι τώρα, δύο φορές "συναντήθηκα" επαγγελματικά με το Δημόσιο : μία φορά, όταν έκανα άσκηση στην (κρατική τότε) Εμπορική Τράπεζα, το 2000 και μία φορά, όταν απασχολήθηκα με σύμβαση παροχής υπηρεσιών, στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, το 2005.
   Οι εμπειρίες αυτές με βοήθησαν να καταλάβω κάποια πράγματα, όπως : ότι δεν επιθυμώ να δουλεύω στο Δημόσιο, ότι δεν επιθυμώ γενικά να είμαι μισθωτός και ότι δεν πρόκειται να μπω στη διαδικασία της "ομηρίας" των συμβασιούχων ξανά !
    Που θέλω να καταλήξω : ΟΛΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ. Αν εσένα σου αρέσει το Δημόσιο, κανένα πρόβλημα, εμένα απλά δεν μου κάνει ! ΠΡΟΤΙΜΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, ΠΑΡΑ ΑΣΦΑΛΗΣ.
    Το όνειρο πολλών Ελλήνων εξακολουθεί να αποτελεί η είσοδος στο Δημόσιο και αυτό φαίνεται και από την προτίμηση σε αστυνομικές και στρατιωτικές σχολές, που παρατηρείται στις Πανελλήνιες : όλοι ψάχνουν το σίγουρο μισθό και την ασφάλεια της μονιμότητας (που και αυτά πλέον αποδείχτηκαν και αποδεικνύνται συνεχώς -τελευταία- σχετικά).
    Ωστόσο, ελευθερία και ασφάλεια είναι έννοιες αντιστρόφως ανάλογες : όσο αυξάνεται η μία, μειώνεται η άλλη και αντίστροφα. Το μέρος με τη λιγότερη ελευθερία, είναι οι φυλακές ..υψίστης ασφαλείας.
    Όταν ήμουν στο Πανεπιστήμιο, έπρεπε να παρακαλάω για υπογραφές, προκειμένου να πληρωθώ, να παρακαλάω για ανανέωση της σύμβασης (15 μήνες κράτησε) κ.ο.κ. Ωστόσο αυτό δε με εκφράζει : ΠΑΝΩ ΑΠΟΛΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Στοιχειώδης ευθιξία και εγωϊσμός, με έκαναν να φύγω και να μην ξανακοιτάξω πίσω και απορώ πραγματικά με τους συμβασιούχους, που κάνουν απεργίες, κλείνουν δρόμους και καταφεύγουν σε Δικαστήρια (κάνοντας επιπλέον έξοδα).
    Αν δε με θέλετε (εμένα και τις υπηρεσίες μου) εσείς μία φορά, δεν σας θέλω δέκα, δεν θα κάτσω να παρακαλάω και να ξεφτιλίζομαι για 1000 ευρώ μεικτά !
   Αυτό που δεν καταλαβαίνουν πολλοί είναι ότι πάντα υπάρχουν επιλογές και το θέμα είναι να κάνεις κάτι που σαρέσει, μακριά από σιγουριές και μονιμότητες, ακόμα και αν στην αρχή (και όχι μόνον, δυσκολεύεσαι οικονομικά).
    Τα παραπάνω ισχύουν, τόσο για το Δημόσιο, όσο και για τον ιδιωτικό τομέα, όπου εκεί υπάρχει μεγάλη εκμετάλλευση και απευθύνομαι κυρίως σε νέους αναγνώστες, που δεν έχουν ακόμα αποφασίσει με τι θα ασχοληθούν.
    Σίγουρα, δε γίνεται να είμαστε όλοι ελεύθεροι επαγγελματίες ή επιχειρηματίες, χρειάζονται και οι υπάλληλοι κλπ ειδικότητες, ωστόσο αυτό που μετράει, στο τέλος της ημέρας, είναι ΝΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΧΡΗΣΙΜΟΣ ΚΑΙ ΠΛΗΡΗΣ και υπερήφανος για τον εαυτό σου.
     Δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι αργόμισθοι του Δημοσίου, οι συνταξιούχοι των 40 ετών, οι απατεώνες, που παίρνουν ψεύτικα επιδόματα και συντάξεις κ.ο.κ, είναι τόσο πωρωμένοι, που δεν έρχονται στιγμές, που να νιώθουν άσχημα, που κωλοβαράνε και πληρώνονται, που ζουν σε βάρος των άλλων, που δεν προσφέρουν τίποτε στην κοινωνία. Αν νιώθετε εντάξει πάντως και περήφανοι, τόσο εσείς όσο και οι κοντινοί σας άνθρωποι, πετυχημένοι κλπ, μαζί σας (χαχα).
     Το κάθετί στη ζωή έχει το τίμημά του και όταν έρθει η ώρα να φύγεις από αυτή, είναι καλό να έχει να παρουσιάσεις κάτι, να πεις ότι έζησα αξιοπρεπώς, κάτι πρόσφερα και γω, αγωνίστηκα με όσες δυνάμεις είχα και πέτυχα ή απέτυχα, αλλά με τίμια μέσα κλπ.
     Προτιμώ να μην αναφερθώ σε μεταφυσικές έννοιες, σε κόλαση και παράδεισο, σε απολογία μετά θάνατον, στο ότι όλοι 2 μέτρα γης παίρνουμε τελικά, στο ότι θα μας φάνε τα σκουλήκια και το κατά πόσον αξίζει να ζήσεις 40-50 χρόνια "άνετα" και να βασανίζεται η ψυχή σου αιώνια, διότι πιθανολογώ ότι λίγοι πιστεύουν σε αυτά.
    Καλό χειμώνα και καλή δύναμη σε όλους !