Είναι γνωστό ότι κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, ότι "ουδέν κακόν αμιγές καλού" κλπ, έτσι και η οικονομική κρίση, που μαστίζει τη Χώρα, δεν έχει μόνο αρνητικές πλευρές, αλλά και πολλές (ίσως περισσότερες) θετικές !
Εξάλλου, στην πλούσια ελληνική γλώσσα, η λέξη "κρίση" έχει διττή-διπλή σημασία, εκτός από την παραπάνω, που βιώνουμε όλοι, έχει και την έννοια της αξιολόγησης ("πως το κρίνεις αυτό" ; "κρίση του Δικαστηρίου", "κρίσεις στις ένοπλες δυνάμεις και στα σώματα ασφαλείας" κ.ο.κ).
Με άλλα λόγια, η κρίση αποτελεί ένα "ξεσκαρτάρισμα", μία ευκαιρία να διαχωριστεί η ήρα από το στάρι, να αξιολογήσουμε τι κάναμε λάθος και φτάσαμε εδώ και κυρίως τι πρέπει να κάνουμε για να αντιστραφεί η κατάσταση.
Το πως φτάσαμε εδώ είναι λίγο πολύ γνωστό : πελατειακό Κράτος, αποβιομηχάνιση και έλλειψη παραγωγής, υπερβολικά μεγάλο και σπάταλο Δημόσιο, υπερδανεισμός, αφιλόξενο περιβάλλον για επενδύσεις, κρατικοδίαιτοι "επιχειρηματίες", διαφθορά, απάτη-κλοπή δημοσίου χρήματος και κοινοτικών κονδυλίων, ατιμωρησία και μη εφαρμογή των Νόμων, αδυναμία ή ανικανότητα να προχωρήσουν οι αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές και αποκρατικοποιήσεις, πολιτικοί ηγέτες κατώτεροι των περιστάσεων, που δεν κοιτάνε το καλό της πατρίδας, αλλά πως θα βολέψουν κολλητούς και παρατρεχάμενους κ.ο.κ.
Χρειάστηκε να έρθουν ξένοι, για να μας πουν τι πρέπει να γίνει, πράγματα αυτονόητα, που όμως κανείς δεν τα έβλεπε, διότι είχε βολευτεί στην ψεύτικη ευδαιμονία του δανεικού χρήματος, το οποίο νομίζαμε ότι είναι ..αστείρευτο !
Είναι η τελευταία μας ευκαιρία ίσως να κάνουμε επιτέλους τις αναγκαίες αλλαγές και είναι λυπηρό ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, λαϊκιστές και δημαγωγοί, που αντιδρούν και θέλουν να συνεχιστεί ένα θλιβερό κατεστημένο, που μας κατάντησε περίγελο σε όλον τον κόσμο, όλα τα μέσα ενημέρωσης του κόσμου να μιλάνε για τη χρεωκοπημένη Ελλάδα και να μας οικτίρουν.
Έχουν γίνει σημαντικά θετικά βήματα, αλλά πρέπει αυτή η προσπάθεια να φτάσει στο τέρμα, διότι αν μείνει μισή, σε λίγο θα έχουμε πάλι τα ίδια, θα'ναι σαν να μην έγινε τίποτε !
Επειδή πολύς κόσμος δοκιμάζεται και υποφέρει από την κρίση, η οποία χτυπάει αδιακρίτως επί δικαίων και αδίκων, οφείλουμε να αναπτύξουμε την αλληλεγγύη και τη συμπαράσταση στο συνάνθρωπο, ο καθένας από τη θέση του : δεν είναι δυνατόν π.χ οι καρκινοπαθείς να μένουν χωρίς φάρμακα ή τα σχολεία χωρίς βιβλία, πρέπει να υπάρξουν προτεραιότητες στην αντιμετώπιση αναγκών και η υγεία και η παιδεία, ασφαλώς προηγούνται.
Είναι θλιβερό την ώρα που άνθρωποι αυτοκτονούν, υπό την πίεση χρεών, λιμοκτονούν ή δεν έχουν πρόσβαση στην υγεία, ορισμένοι "συνάνθρωποι" να απεργούν, να κλείνουν δρόμους κλπ., επειδή θα παίρνουν π.χ 1.700 το μήνα και όχι 2.000 !
Η Δικαιοσύνη και το Σύνταγμα, επιβάλλουν ο καθένας να συνεισφέρει ανάλογα με τις δυνάμεις του και οι περικοπές να ξεκινούν και να είναι μεγαλύτερες στους έχοντες και κατέχοντες και μικρότερες ή μηδενικές στα χαμηλά κλιμάκια.
Η απόφαση του Προέδρου της Δημοκρατίας να μειώσει το μισθό του, κίνηση που έπρεπε να είχε γίνει από καιρό, κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση και μακάρι να βρει μιμητές.
Εξάλλου, οι οικονομικές ανισότητες και κοινωνικές αδικίες, είναι που εκτρέφουν θλιβερά φαινόμενα βίας, ρατσισμού και ακροτήτων.
Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι ο εχθρός δεν είναι ο γείτονας, ο άλλος, αλλά εμείς και μόνον, μέσα μας θα βρούμε τον εχθρό, που πρέπει να πολεμήσουμε και να αλλάξουμε εμείς πρώτοι, για να αλλάξει και η κατάσταση, που ζούμε.
Τα πρώτα σημάδια υπέρβασης της κρίσης είναι εδώ ήδη (μείωση ελλειμάτων κλπ.) και ακούγονται δειλά-δειλά ολοένα και περισσότερες φωνές συμπαράστασης από το εξωτερικό, διότι αναγνωρίζουν τις θυσίες των Ελλήνων.
Για να πιάσουν τόπο όμως οι θυσίες, πρέπει -επαναλαμβάνω- να φτάσουμε στο τέλος, να μην υπάρχουν πισωγυρίσματα, αμφιβολίες κλπ., να μη βγάλουμε ξανά μόνοι μας τα μάτια μας και επιστρέψουμε σε επίπεδα διαβίωσης τριτοκοσμικής Χώρας, διότι φοβάμαι ότι κάποιοι ζουν ακόμα "εκτός τόπου και χρόνου", παραμένουν αγκυλωμένοι σε θλιβερά προνόμια, χωρίς νόημα και λογική και αντιμετωπίζουν το Δημόσιο χρήμα, τα χρήματα των φορολογουμένων, ως ίδιο, έχοντας προκλητικές αμοιβές (αναφέρω ενδεικτικά τον πρόεδρο της Τ.τ.Ε), σε τόσο χαλεπούς καιρούς, κάνοντας διορισμούς φίλων και συγγενών, δημιουργώντας απίθανες επιτροπές και Δ.Σ και γενικά συνεχίζοντας τις αλόγιστες σπατάλες.
Και ένα γενικό σχόλιο : όσο το όνειρο του Έλληνα θα είναι το βόλεμα, ο διορισμός στο Δημόσιο, τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει, οι Έλληνες ποτέ δεν ήταν έτσι, ήταν "πολυμήχανοι" (βλ. Οδυσσέας), έξυπνοι, τολμηροί, πρωτοπόροι και επεκτατικοί (1η δύναμη στην παγκόσμια ναυτιλία, Μέγας Αλέξανδρος κ.ο.κ), αυτές τις ιδιότητες πρέπει να αναπτύξουμε, όχι για "αρπαχτές" και απάτες, αλλά για ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ.
Εξάλλου, στην πλούσια ελληνική γλώσσα, η λέξη "κρίση" έχει διττή-διπλή σημασία, εκτός από την παραπάνω, που βιώνουμε όλοι, έχει και την έννοια της αξιολόγησης ("πως το κρίνεις αυτό" ; "κρίση του Δικαστηρίου", "κρίσεις στις ένοπλες δυνάμεις και στα σώματα ασφαλείας" κ.ο.κ).
Με άλλα λόγια, η κρίση αποτελεί ένα "ξεσκαρτάρισμα", μία ευκαιρία να διαχωριστεί η ήρα από το στάρι, να αξιολογήσουμε τι κάναμε λάθος και φτάσαμε εδώ και κυρίως τι πρέπει να κάνουμε για να αντιστραφεί η κατάσταση.
Το πως φτάσαμε εδώ είναι λίγο πολύ γνωστό : πελατειακό Κράτος, αποβιομηχάνιση και έλλειψη παραγωγής, υπερβολικά μεγάλο και σπάταλο Δημόσιο, υπερδανεισμός, αφιλόξενο περιβάλλον για επενδύσεις, κρατικοδίαιτοι "επιχειρηματίες", διαφθορά, απάτη-κλοπή δημοσίου χρήματος και κοινοτικών κονδυλίων, ατιμωρησία και μη εφαρμογή των Νόμων, αδυναμία ή ανικανότητα να προχωρήσουν οι αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές και αποκρατικοποιήσεις, πολιτικοί ηγέτες κατώτεροι των περιστάσεων, που δεν κοιτάνε το καλό της πατρίδας, αλλά πως θα βολέψουν κολλητούς και παρατρεχάμενους κ.ο.κ.
Χρειάστηκε να έρθουν ξένοι, για να μας πουν τι πρέπει να γίνει, πράγματα αυτονόητα, που όμως κανείς δεν τα έβλεπε, διότι είχε βολευτεί στην ψεύτικη ευδαιμονία του δανεικού χρήματος, το οποίο νομίζαμε ότι είναι ..αστείρευτο !
Είναι η τελευταία μας ευκαιρία ίσως να κάνουμε επιτέλους τις αναγκαίες αλλαγές και είναι λυπηρό ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, λαϊκιστές και δημαγωγοί, που αντιδρούν και θέλουν να συνεχιστεί ένα θλιβερό κατεστημένο, που μας κατάντησε περίγελο σε όλον τον κόσμο, όλα τα μέσα ενημέρωσης του κόσμου να μιλάνε για τη χρεωκοπημένη Ελλάδα και να μας οικτίρουν.
Έχουν γίνει σημαντικά θετικά βήματα, αλλά πρέπει αυτή η προσπάθεια να φτάσει στο τέρμα, διότι αν μείνει μισή, σε λίγο θα έχουμε πάλι τα ίδια, θα'ναι σαν να μην έγινε τίποτε !
Επειδή πολύς κόσμος δοκιμάζεται και υποφέρει από την κρίση, η οποία χτυπάει αδιακρίτως επί δικαίων και αδίκων, οφείλουμε να αναπτύξουμε την αλληλεγγύη και τη συμπαράσταση στο συνάνθρωπο, ο καθένας από τη θέση του : δεν είναι δυνατόν π.χ οι καρκινοπαθείς να μένουν χωρίς φάρμακα ή τα σχολεία χωρίς βιβλία, πρέπει να υπάρξουν προτεραιότητες στην αντιμετώπιση αναγκών και η υγεία και η παιδεία, ασφαλώς προηγούνται.
Είναι θλιβερό την ώρα που άνθρωποι αυτοκτονούν, υπό την πίεση χρεών, λιμοκτονούν ή δεν έχουν πρόσβαση στην υγεία, ορισμένοι "συνάνθρωποι" να απεργούν, να κλείνουν δρόμους κλπ., επειδή θα παίρνουν π.χ 1.700 το μήνα και όχι 2.000 !
Η Δικαιοσύνη και το Σύνταγμα, επιβάλλουν ο καθένας να συνεισφέρει ανάλογα με τις δυνάμεις του και οι περικοπές να ξεκινούν και να είναι μεγαλύτερες στους έχοντες και κατέχοντες και μικρότερες ή μηδενικές στα χαμηλά κλιμάκια.
Η απόφαση του Προέδρου της Δημοκρατίας να μειώσει το μισθό του, κίνηση που έπρεπε να είχε γίνει από καιρό, κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση και μακάρι να βρει μιμητές.
Εξάλλου, οι οικονομικές ανισότητες και κοινωνικές αδικίες, είναι που εκτρέφουν θλιβερά φαινόμενα βίας, ρατσισμού και ακροτήτων.
Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι ο εχθρός δεν είναι ο γείτονας, ο άλλος, αλλά εμείς και μόνον, μέσα μας θα βρούμε τον εχθρό, που πρέπει να πολεμήσουμε και να αλλάξουμε εμείς πρώτοι, για να αλλάξει και η κατάσταση, που ζούμε.
Τα πρώτα σημάδια υπέρβασης της κρίσης είναι εδώ ήδη (μείωση ελλειμάτων κλπ.) και ακούγονται δειλά-δειλά ολοένα και περισσότερες φωνές συμπαράστασης από το εξωτερικό, διότι αναγνωρίζουν τις θυσίες των Ελλήνων.
Για να πιάσουν τόπο όμως οι θυσίες, πρέπει -επαναλαμβάνω- να φτάσουμε στο τέλος, να μην υπάρχουν πισωγυρίσματα, αμφιβολίες κλπ., να μη βγάλουμε ξανά μόνοι μας τα μάτια μας και επιστρέψουμε σε επίπεδα διαβίωσης τριτοκοσμικής Χώρας, διότι φοβάμαι ότι κάποιοι ζουν ακόμα "εκτός τόπου και χρόνου", παραμένουν αγκυλωμένοι σε θλιβερά προνόμια, χωρίς νόημα και λογική και αντιμετωπίζουν το Δημόσιο χρήμα, τα χρήματα των φορολογουμένων, ως ίδιο, έχοντας προκλητικές αμοιβές (αναφέρω ενδεικτικά τον πρόεδρο της Τ.τ.Ε), σε τόσο χαλεπούς καιρούς, κάνοντας διορισμούς φίλων και συγγενών, δημιουργώντας απίθανες επιτροπές και Δ.Σ και γενικά συνεχίζοντας τις αλόγιστες σπατάλες.
Και ένα γενικό σχόλιο : όσο το όνειρο του Έλληνα θα είναι το βόλεμα, ο διορισμός στο Δημόσιο, τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει, οι Έλληνες ποτέ δεν ήταν έτσι, ήταν "πολυμήχανοι" (βλ. Οδυσσέας), έξυπνοι, τολμηροί, πρωτοπόροι και επεκτατικοί (1η δύναμη στην παγκόσμια ναυτιλία, Μέγας Αλέξανδρος κ.ο.κ), αυτές τις ιδιότητες πρέπει να αναπτύξουμε, όχι για "αρπαχτές" και απάτες, αλλά για ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ.
Λατρεύω ένα σύνθημα γραμμένο σε τοίχο κοντά στη γειτονιά μου : "όσο πιο βολεμένος, τόσο πιο νεκρός". Αυτή είναι η -πικρή- αλήθεια και σε όποιον δεν αρέσει το βόλεμα, ας κάνει κάτι γι' αυτό, ας ξεβολευτεί, ας ανοίξει τα φτερά του. Εδώ ταιριάζει γάντι το μότο (στο οποίο δεν πολυπιστεύω γενικότερα) : "η ζωή είναι μικρή, για να είναι θλιβερή", για να είναι "βολεμένη", άνοστη, μίζερη ! Ας ελπίσουμε ότι ΟΙ ΝΕΕΣ γενιές των Ελλήνων θα πουν όχι στο βόλεμα, ΝΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ !
ΑπάντησηΔιαγραφή