Την περασμένη Παρασκευή, έτυχε να παρακολουθώ, σε τριμελές εφετείο κακουργημάτων, μία Δίκη, περιμένοντας τη σειρά μου και έγινα μάρτυρας αυτού, που πιθανόν να έχουν δει και όσοι έχουν μία σχετική εμπειρία από ποινικές Δίκες.
Αναφέρομαι στις περιπτώσεις, όπου ο δικηγόρος υπεράσπισης, αγορεύει για αρκετή ώρα, αραδιάζει μία σειρά από λογικά ή και λογικοφανή επιχειρήματα, το κοινό ίσως να ενθουσιάζεται, αλλά στο τέλος ο πελάτης του ..καταδικάζεται !
Ο λόγος που συμβαίνει αυτό το φαινόμενο, αρκετά συχνά θα έλεγα, είναι επειδή ο δικηγόρος εστιάζει και αναλύει γεγονότα και παραθέτει ερμηνείες, για γεγονότα, τα οποία όμως δεν είναι τα ΚΡΙΣΙΜΑ για την συγκεκριμένη υπόθεση και κατηγορία.
Όταν κινείσαι περιφερειακά, στο περίβλημα της κατηγορίας και όχι στον ΠΥΡΗΝΑ, στην ΟΥΣΙΑ της κατηγορίας, ό,τι και να πεις, όσα και να πεις, όσο και να ιδρώσεις, δεν υπάρχει περίπτωση να πείσεις το Δικαστήριο !
Σε κάθε υπόθεση, σε κάθε δικογραφία, ακόμα και αν αυτή αποτελείται από χιλιάδες σελίδες, τα κρίσιμα γεγονότα, στα οποία πρέπει να εστιάσεις, περιέχονται σε λίγες αράδες, εκεί πρέπει να επικεντρώνονται τα επιχειρήματα της υπεράσπισης και όχι στη δημιουργία απλών εντυπώσεων.
Στην εν λόγω Δίκη, κατηγορούμενοι ήταν επιχειρηματίες, οι οποίοι είχαν υπαχθεί σε επενδυτικό Νόμο, ωστόσο κατηγορούνταν ότι είχαν υπερτιμολογήσει κάποια μηχανήματα, με συνέπεια να πάρουν μεγαλύτερη επιστροφή χρημάτων, ήτοι για απάτη σε βάρος του Δημοσίου (που για λίγα ευρώ, δεν υπαγόταν στην επιβαρυντική περίσταση περί καταχραστών του Δημοσίου, που επισύρει μέχρι και ισόβια, μιλάμε για ποσά από 150.000 ευρώ και πάνω !).
Η αξία των μηχανημάτων ήταν περί τις 300.000 ευρώ και το τιμολόγιο, που είχε κοπεί, ανέφερε το ποσόν των 800.000 ευρώ, περίπου, μιλάμε για μεγάλη διαφορά, η οποία έπρεπε να καλυφθεί, με κάποιο τρόπο.
Η υπεράσπιση, προσπάθησε να δικαιολογήσει το ποσόν αυτό, με το επιχείρημα ότι στο τιμολόγιο, περιλαμβάνονταν και οι εργασίες τοποθέτησης και θέσης σε λειτουργία των μηχανημάτων αυτών, παρόλο που αυτό δεν αναγραφόταν, αλλά ότι συνηθίζεται στις συναλλαγές αυτού του τύπου.
Πέρα από το ότι δεν αναγραφόταν αυτό στο τιμολόγιο, η διαφορά, ήταν πολύ μεγάλη (σχεδόν 500.000) και το χειρότερο, δεν ανέλαβε την τοποθέτηση η πωλήτρια εταιρία, αλλά εξωτερικό συνεργείο και ΔΕΝ προσκομίστηκε τιμολόγιο παροχής υπηρεσιών του τελευταίου, που ήταν και το πλέον κρίσιμο, ώστε να αποδειχθεί το μεγαλύτερο -τελικό- κόστος.
Οι αγορεύσεις των δικηγόρων υπεράσπισης, δυστυχώς ή ατυχώς, αφιέρωσαν δυσανάλογα μικρό χρόνο, στη δημιουργία εντύπωσης ότι το τελικό ποσόν ήταν εύλογο και δικαιολογημένο και περιστράφηκαν σε άλλα -ήσσονος σημασίας- ζητήματα.
Συνεπώς, ό,τι και να έλεγε κανείς, εφόσον δεν μπορούσε να παρουσιάσει συγκεκριμένα και χειροπιαστά στοιχεία (έγγραφα και μάρτυρες), που να δικαιολογούν αυτή τη μεγάλη απόκλιση, μεταξύ αξίας και τελικού τιμολογίου, στο μυαλό των Δικαστών, θα έμενε αυτό το κενό και τίποτε άλλο, όσο ωραίο και αληθοφανές και αν ήταν, δεν θα μπορούσε να τους αλλάξει γνώμη περί ένοχης συναλλαγής !
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι πρέπει να βρίσκουμε κάθε φορά τη ρίζα, την ουσία κάθε κατηγορίας και να χτυπάμε εκεί, είναι γνωστό ότι αν ρίξεις δηλητήριο στη ρίζα ενός δέντρου, ξεραίνεται ολόκληρο, επειδή τρέφεται από εκεί, αν ρίξεις στα κλαδιά ή στα φύλλα, η ζημιά θα είναι προσωρινή.
Αναφέρομαι στις περιπτώσεις, όπου ο δικηγόρος υπεράσπισης, αγορεύει για αρκετή ώρα, αραδιάζει μία σειρά από λογικά ή και λογικοφανή επιχειρήματα, το κοινό ίσως να ενθουσιάζεται, αλλά στο τέλος ο πελάτης του ..καταδικάζεται !
Ο λόγος που συμβαίνει αυτό το φαινόμενο, αρκετά συχνά θα έλεγα, είναι επειδή ο δικηγόρος εστιάζει και αναλύει γεγονότα και παραθέτει ερμηνείες, για γεγονότα, τα οποία όμως δεν είναι τα ΚΡΙΣΙΜΑ για την συγκεκριμένη υπόθεση και κατηγορία.
Όταν κινείσαι περιφερειακά, στο περίβλημα της κατηγορίας και όχι στον ΠΥΡΗΝΑ, στην ΟΥΣΙΑ της κατηγορίας, ό,τι και να πεις, όσα και να πεις, όσο και να ιδρώσεις, δεν υπάρχει περίπτωση να πείσεις το Δικαστήριο !
Σε κάθε υπόθεση, σε κάθε δικογραφία, ακόμα και αν αυτή αποτελείται από χιλιάδες σελίδες, τα κρίσιμα γεγονότα, στα οποία πρέπει να εστιάσεις, περιέχονται σε λίγες αράδες, εκεί πρέπει να επικεντρώνονται τα επιχειρήματα της υπεράσπισης και όχι στη δημιουργία απλών εντυπώσεων.
Στην εν λόγω Δίκη, κατηγορούμενοι ήταν επιχειρηματίες, οι οποίοι είχαν υπαχθεί σε επενδυτικό Νόμο, ωστόσο κατηγορούνταν ότι είχαν υπερτιμολογήσει κάποια μηχανήματα, με συνέπεια να πάρουν μεγαλύτερη επιστροφή χρημάτων, ήτοι για απάτη σε βάρος του Δημοσίου (που για λίγα ευρώ, δεν υπαγόταν στην επιβαρυντική περίσταση περί καταχραστών του Δημοσίου, που επισύρει μέχρι και ισόβια, μιλάμε για ποσά από 150.000 ευρώ και πάνω !).
Η αξία των μηχανημάτων ήταν περί τις 300.000 ευρώ και το τιμολόγιο, που είχε κοπεί, ανέφερε το ποσόν των 800.000 ευρώ, περίπου, μιλάμε για μεγάλη διαφορά, η οποία έπρεπε να καλυφθεί, με κάποιο τρόπο.
Η υπεράσπιση, προσπάθησε να δικαιολογήσει το ποσόν αυτό, με το επιχείρημα ότι στο τιμολόγιο, περιλαμβάνονταν και οι εργασίες τοποθέτησης και θέσης σε λειτουργία των μηχανημάτων αυτών, παρόλο που αυτό δεν αναγραφόταν, αλλά ότι συνηθίζεται στις συναλλαγές αυτού του τύπου.
Πέρα από το ότι δεν αναγραφόταν αυτό στο τιμολόγιο, η διαφορά, ήταν πολύ μεγάλη (σχεδόν 500.000) και το χειρότερο, δεν ανέλαβε την τοποθέτηση η πωλήτρια εταιρία, αλλά εξωτερικό συνεργείο και ΔΕΝ προσκομίστηκε τιμολόγιο παροχής υπηρεσιών του τελευταίου, που ήταν και το πλέον κρίσιμο, ώστε να αποδειχθεί το μεγαλύτερο -τελικό- κόστος.
Οι αγορεύσεις των δικηγόρων υπεράσπισης, δυστυχώς ή ατυχώς, αφιέρωσαν δυσανάλογα μικρό χρόνο, στη δημιουργία εντύπωσης ότι το τελικό ποσόν ήταν εύλογο και δικαιολογημένο και περιστράφηκαν σε άλλα -ήσσονος σημασίας- ζητήματα.
Συνεπώς, ό,τι και να έλεγε κανείς, εφόσον δεν μπορούσε να παρουσιάσει συγκεκριμένα και χειροπιαστά στοιχεία (έγγραφα και μάρτυρες), που να δικαιολογούν αυτή τη μεγάλη απόκλιση, μεταξύ αξίας και τελικού τιμολογίου, στο μυαλό των Δικαστών, θα έμενε αυτό το κενό και τίποτε άλλο, όσο ωραίο και αληθοφανές και αν ήταν, δεν θα μπορούσε να τους αλλάξει γνώμη περί ένοχης συναλλαγής !
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι πρέπει να βρίσκουμε κάθε φορά τη ρίζα, την ουσία κάθε κατηγορίας και να χτυπάμε εκεί, είναι γνωστό ότι αν ρίξεις δηλητήριο στη ρίζα ενός δέντρου, ξεραίνεται ολόκληρο, επειδή τρέφεται από εκεί, αν ρίξεις στα κλαδιά ή στα φύλλα, η ζημιά θα είναι προσωρινή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.