Ο ισχύων Κώδικας περί Δικηγόρων, που ρυθμίζει το δικηγορικό επάγγελμα (ή λειτούργημα, για τους πιο ρομαντικούς), χρονολογείται από το ..1954 και σίγουρα χρειαζόταν ένα φρεσκάρισμα : ήδη το νομοσχέδιο του νέου κώδικα είναι έτοιμο και έχει τεθεί (είχε τεθεί, για την ακρίβεια) σε δημόσια διαβούλευση.
Από μία γρήγορη επισκόπηση, που έκανα, θεωρώ ότι πρέπει να γίνουν οι εξής επισημάνσεις-παρατηρήσεις :
-Νομίζω ότι πρέπει να προβλεφθεί -ρητά- η δυνατότητα συμμετοχής δικηγόρων σε Δ.Σ ανωνύμων εταιριών, με ή χωρίς αμοιβή (το δεύτερο δε νομίζω να συνηθίζεται), ως απλά μέλη ή και ως νομικοί σύμβουλοι των εταιριών παράλληλα !
-Στο άρθρο περί εργολαβικού Δίκης, καλό θα ήταν να ορίζεται ότι τα έξοδα της Δίκης, βαρύνουν τον πελάτη-εντολέα, προς αποφυγή παρεξηγήσεων.
-Στο άρθρο που ρυθμίζει τα περί αμοιβής του δικηγόρου, για τη σύνταξη της επιταγής προς εκτέλεση-πληρωμή, τα ποσοστά της αμοιβής, κανονίζονται με βάση το εκδόσαν την απόφαση Δικαστήριο, ωστόσο αυτό δεν είναι και τόσο σωστό, διότι μπορεί ένα απόγραφο απόφασης Ειρηνοδικείου να είναι 5πλάσιο, από εκείνο, μιας απόφασης Εφετείου ! Πιο σωστό επομένως, θα ήταν, το ποσοστό να υπολογίζεται πάντα επί της -συνολικής- αξίας της "επιταγής", ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ από το Δικαστήριο, που εξέδωσε την απόφαση !
-Τέλος και πιο σημαντικό ίσως : το ζήτημα της "προαγωγής" των δικηγόρων. Η γνώμη μου, είναι ότι, αν θέλουμε να ανοίξουμε και να εκσυγχρονίσουμε το επάγγελμα, σύμφωνα με τα νέα δεδομένα και τις ..απαιτήσεις της τρόϊκα, όλοι οι σχετικοί περιορισμοί πρέπει να καταργηθούν και κυρίως τα δυσβάσταχτα "γραμμάτια προαγωγής", που έχουν μόνον εισπρακτικό χαρακτήρα.
Δεν ξέρω σε ποιον δικηγόρο παρ' Εφέταις, περισσεύουν 1.800 ευρώ, για να γίνει παρ' Αρείω Πάγω, σε μένα πάντως όχι !
Κυρίως όμως πιστεύω, ότι όποιος είναι δικηγόρος, έχει δηλαδή άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, είναι και ΠΡΕΠΕΙ να είναι ικανός να χειριστεί οιαδήποτε υπόθεση, σε οποιοδήποτε βαθμό.
Αν κάποιος φοβάται ή δε θέλει ή δεν μπορεί, είναι δικό του θέμα και πρόβλημα, ας πάνε όσοι θέλουν και (νομίζουν, έστω, ότι) μπορούν.
Γιατί πρέπει κάποιος να έχει τα Χ χρόνια στην πλάτη ή την τάδε εμπειρία, για να εμφανιστεί, ενώπιον των Δικαστών των ανώτατων δικαστηρίων, με τις τηβέννους ? Η εμπειρία ή τα χρόνια άσκησης, δεν είναι και τεκμήριο ικανότητας !
Οι ίδιοι Δικαστές οφείλουν πρώτοι να αλλάξουν νοοτροπία και να σταματήσουν να αντιμετωπίζουν τους νέους δικηγόρους, ως μαθητούδια, που δεν αξίζουν σεβασμό ή προσοχής ή ακόμα χειρότερα, που δεν αξίζουν να εμφανίζονται ενώπιόν τους...
Γιατί πρέπει να αφήνω ξεκρέμαστο τον πελάτη μου, εάν θέλω να πάω την υπόθεσή του, στον Άρειο Πάγο ή να ψάχνω άσχετους (ως προς την συγκεκριμένη υπόθεση, που γνωρίζω καλύτερα) συναδέλφους για να συνυπογράψουν ή να συμπαρασταθούν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται ?
Ο διαχωρισμός αυτός των δικηγόρων σε παρά πρωτοδίκαις, εφέταις και Αρείω Πάγω, εκτός από αναχρονιστικός, είναι πρώτα, κύρια, ευθέως και πολλαπλά ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΣ και αυτό θα έπρεπε να νοιάζει τους Δικαστές, που υποτίθεται ότι έχουν ορκιστεί να το διαφυλάττουν και όχι η ηλικία του δικηγόρου, που στέκεται μπροστά τους !
Από μία γρήγορη επισκόπηση, που έκανα, θεωρώ ότι πρέπει να γίνουν οι εξής επισημάνσεις-παρατηρήσεις :
-Νομίζω ότι πρέπει να προβλεφθεί -ρητά- η δυνατότητα συμμετοχής δικηγόρων σε Δ.Σ ανωνύμων εταιριών, με ή χωρίς αμοιβή (το δεύτερο δε νομίζω να συνηθίζεται), ως απλά μέλη ή και ως νομικοί σύμβουλοι των εταιριών παράλληλα !
-Στο άρθρο περί εργολαβικού Δίκης, καλό θα ήταν να ορίζεται ότι τα έξοδα της Δίκης, βαρύνουν τον πελάτη-εντολέα, προς αποφυγή παρεξηγήσεων.
-Στο άρθρο που ρυθμίζει τα περί αμοιβής του δικηγόρου, για τη σύνταξη της επιταγής προς εκτέλεση-πληρωμή, τα ποσοστά της αμοιβής, κανονίζονται με βάση το εκδόσαν την απόφαση Δικαστήριο, ωστόσο αυτό δεν είναι και τόσο σωστό, διότι μπορεί ένα απόγραφο απόφασης Ειρηνοδικείου να είναι 5πλάσιο, από εκείνο, μιας απόφασης Εφετείου ! Πιο σωστό επομένως, θα ήταν, το ποσοστό να υπολογίζεται πάντα επί της -συνολικής- αξίας της "επιταγής", ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ από το Δικαστήριο, που εξέδωσε την απόφαση !
-Τέλος και πιο σημαντικό ίσως : το ζήτημα της "προαγωγής" των δικηγόρων. Η γνώμη μου, είναι ότι, αν θέλουμε να ανοίξουμε και να εκσυγχρονίσουμε το επάγγελμα, σύμφωνα με τα νέα δεδομένα και τις ..απαιτήσεις της τρόϊκα, όλοι οι σχετικοί περιορισμοί πρέπει να καταργηθούν και κυρίως τα δυσβάσταχτα "γραμμάτια προαγωγής", που έχουν μόνον εισπρακτικό χαρακτήρα.
Δεν ξέρω σε ποιον δικηγόρο παρ' Εφέταις, περισσεύουν 1.800 ευρώ, για να γίνει παρ' Αρείω Πάγω, σε μένα πάντως όχι !
Κυρίως όμως πιστεύω, ότι όποιος είναι δικηγόρος, έχει δηλαδή άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, είναι και ΠΡΕΠΕΙ να είναι ικανός να χειριστεί οιαδήποτε υπόθεση, σε οποιοδήποτε βαθμό.
Αν κάποιος φοβάται ή δε θέλει ή δεν μπορεί, είναι δικό του θέμα και πρόβλημα, ας πάνε όσοι θέλουν και (νομίζουν, έστω, ότι) μπορούν.
Γιατί πρέπει κάποιος να έχει τα Χ χρόνια στην πλάτη ή την τάδε εμπειρία, για να εμφανιστεί, ενώπιον των Δικαστών των ανώτατων δικαστηρίων, με τις τηβέννους ? Η εμπειρία ή τα χρόνια άσκησης, δεν είναι και τεκμήριο ικανότητας !
Οι ίδιοι Δικαστές οφείλουν πρώτοι να αλλάξουν νοοτροπία και να σταματήσουν να αντιμετωπίζουν τους νέους δικηγόρους, ως μαθητούδια, που δεν αξίζουν σεβασμό ή προσοχής ή ακόμα χειρότερα, που δεν αξίζουν να εμφανίζονται ενώπιόν τους...
Γιατί πρέπει να αφήνω ξεκρέμαστο τον πελάτη μου, εάν θέλω να πάω την υπόθεσή του, στον Άρειο Πάγο ή να ψάχνω άσχετους (ως προς την συγκεκριμένη υπόθεση, που γνωρίζω καλύτερα) συναδέλφους για να συνυπογράψουν ή να συμπαρασταθούν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται ?
Ο διαχωρισμός αυτός των δικηγόρων σε παρά πρωτοδίκαις, εφέταις και Αρείω Πάγω, εκτός από αναχρονιστικός, είναι πρώτα, κύρια, ευθέως και πολλαπλά ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΣ και αυτό θα έπρεπε να νοιάζει τους Δικαστές, που υποτίθεται ότι έχουν ορκιστεί να το διαφυλάττουν και όχι η ηλικία του δικηγόρου, που στέκεται μπροστά τους !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.