τι είναι εργολαβικό Δίκης

    Εργολαβικό ή εργολαβία Δίκης, ονομάζεται, ουσιαστικά, το ιδιωτικό συμφωνητικό μεταξύ δικηγόρου και πελάτη, σύμφωνα με το οποίο ο δικηγόρος αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας μία υπόθεση, χωρίς ή με μικρή αμοιβή και να αμοιφθεί στο τέλος, με ποσοστό, επί του τελικού αποτελέσματος.
    Όπως γίνεται κατανοητό, η συμφωνία αυτή μπορεί να γίνει μόνον σε αστικής φύσεως υποθέσεις και μόνον εκεί όπου υπάρχει οικονομική αξίωση του πελάτη έναντι τρίτου, συνήθως σε εργατικές υποθέσεις, σε αποζημιώσεις από τροχαία και ηθικές βλάβες και σε κάθε περίπτωση, όπου ο πελάτης διεκδικεί χρήματα, από άλλον.
   Το ανώτατο ποσοστό αμοιβής του δικηγόρου, ανέρχεται, βάσει Νόμου, σε 20 % και υπολογίζεται επί του τελικού ποσού, που εισπράττεται, ήτοι κεφάλαιο, τόκους και έξοδα.
    Από κει και μετά, υπάρχει το ζήτημα, ποιος καταβάλει τα έξοδα της Δίκης και το λογικό είναι, ειδικά ..στις σημερινές συνθήκες, να τα καταβάλλει ο πελάτης και όχι ο δικηγόρος, από την τσέπη του, η δέσμευση του δικηγόρου συνίσταται στο ότι δεν θα λάβει αμοιβή, έως ότου τελειώσει -οριστικά, δηλ. και σε β' βαθμό κλπ-η υπόθεση.
     Για να γίνει αυτό κατανοητό, να πούμε το εξής παράδειγμα : μπορεί κάποιος να έχει αξίωση αποζημίωσης, λόγω ηθικής βλάβης, ύψους 100.000 ευρώ. Αν δεν συμφωνηθεί αμοιβή με ποσοστό-εργολαβικό Δίκης, μόνον για τη σύνταξη και κατάθεση της αγωγής, ο δικηγόρος δικαιούται, βάσει του Νόμου, 2%, ήτοι 2.000 ευρώ ! Επομένως, μπορεί να συμφωνηθεί αμοιβή με ποσοστό π.χ 20 % και ο πελάτης να καταβάλει, μόνον κάποια έξοδα π.χ 200 ευρώ.
     Από εκεί και μετά, μπορεί να υπάρξουν και παραλλαγές, δηλαδή, στο παραπάνω παράδειγμα, ο πελάτης να δώσει 1.000 ευρώ στην αρχή και το ποσοστό του δικηγόρου, να συμφωνηθεί χαμηλότερο, π.χ 10%, είναι πάντα θέμα συμφωνίας, που καλό είναι να γίνεται -φυσικά- εγγράφως !
     Στη νομική καθημερινότητα, εμφανίζονται συχνά λαμόγια-τζαμπατζήδες ή ηττοπαθείς, οι οποίοι δεν τους αρέσει να πληρώνουν ή φοβούνται (ακόμα και χωρίς λόγο, τις περισσότερες φορές) ότι η υπόθεση θα χαθεί και λένε στο δικηγόρο : "βάλε εσύ όλα τα έξοδα και θα σου δώσω, όχι 20, αλλά 30% !". Ανεξάρτητα από το κύρος μιας τέτοιας συμφωνίας, που μπορεί να αμφισβητηθεί, αφού ο Νόμος δεν επιτρέπει πάνω από 20%, η περίπτωση αυτή δείχνει πως αντιμετωπίζει ο κόσμος τα Δικαστήρια και τους δικηγόρους.
      Ίσως, επειδή οι νομικές υπηρεσίες δεν είναι κάτι χειροπιαστό, δεν ξέρω, παρατηρείται μία ..απροθυμία πληρωμής τους, ακόμα και σε περιπτώσεις, όπου είναι προφανές ότι ο πελάτης έχει δίκιο ! (βέβαια τα χρήματα, που λαμβάνει κανείς σε εκτέλεση δικαστικών αποφάσεων είναι πέρα για πέρα, χειροπιαστά..)
      Ένα σημαντικό ζήτημα, που χρήζει διευκρίνησης, σε αυτές τις περιπτώσεις των εργολαβικών, ανακύπτει όταν ο αντίδικος δεν είναι πρόσωπο φερέγγυο (όπως είναι π.χ μία ασφαλιστική εταιρία), οπότε μπορεί να απαιτηθεί αναγκαστική εκτέλεση, για την είσπραξη των επιδικασθέντων και εκεί πάνω, πρέπει να υπάρξει συμφωνία εκ των προτέρων, σχετικά με το ποιος θα αναλάβει τα έξοδα εκτέλεσης (λογικά ο πελάτης), που μπορεί να είναι σημαντικά και προκαταβάλλονται. 
      Το βασικό έξοδο σε υποθέσεις, όπου ζητάμε χρήματα, είναι φυσικά στο δικαστικό ένσημο, που αποδίδεται στο Κράτος, ενώ το βασικό πλεονέκτημα του εργολαβικού, είναι πως δίνει στο δικηγόρο ΚΙΝΗΤΡΟ, να προσπαθήσει περισσότερο, αφού ξέρει πως όσο περισσότερα επιδικασθούν, τόσο περισσότερα θα λάβει και ο ίδιος, εφόσον εν προκειμένω υπάρχει ένα είδος "συνεταιρισμού" μεταξύ πελάτη και δικηγόρου.