το όνειδος με τους συμβασιούχους !!

   Οι μάσκες, αργά ή γρήγορα, πέφτουν, όπως έπεσε και η μάσκα του "αριστερού" Ρουπακιώτη, ο οποίος δήθεν κόπτεται για την τύχη των συμβασιούχων, ενώ το μόνο, που τον απασχολεί είναι το (χοντρό) μεροκάματο του ίδιου και των λοιπών εργατολόγων (λίγο-πολύ τους ξέρετε, δεν χρειάζεται να πω ονόματα), που είχαν χτυπήσει "φλέβα χρυσού" με τις μονιμοποιήσεις των συμβασιούχων του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
    Είναι θλιβερό το θέαμα ενός υπουργού, που περιφέρεται στα κανάλια και προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, εξ ονόματος της δήθεν νομιμότητας (!), αλλά πιο θλιβερό είναι να βλέπεις και να ακούς δημοσιογράφους, όπως ο Ευαγγελάτος, να τον αποθεώνουν και να μιλάνε για "βόμβες" και άλλα γραφικά, όταν ο Ρουπακιώτης ...αποκάλυψε ότι η ρύθμιση αφορά και τον ιδιωτικό τομέα !
   Πόσοι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα προσφεύγουν σε αυτή τη διαδικασία ; Το 99,999% αυτών, που αφορά το θέμα, είναι συμβασιούχοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα, αλλά αυτά είναι ..λεπτομέρειες για τους δημοσιογράφους, που χάφτουν σαν χάνοι το παραμύθι του κάθε Ρουπακιώτη...
    Back to basics λοιπόν : ας θυμηθούμε εν συντομία πως έχει το θέμα με τους συμβασιούχους, μία παντέντα βολέματος του φαύλου πολιτικού συστήματος της πελατοκρατίας και των "γνωριμιών", που αποτελεί όνειδος, τόσο για τον πολιτικό, όσο και για το νομικό πολιτισμό μας.
     Μία σύμβαση εργασίας, μπορεί να συμφωνηθεί είτε για ορισμένο, είτε για αόριστο χρόνο, συνήθως μάλιστα το δεύτερο και μπορεί να καταγγελθεί οποτεδήποτε, από ένα από τα δύο μέρη. Η σύμβαση ορισμένου χρόνου, λύεται αυτοδίκαια με τη συμφωνημένη λήξη της και είναι πιο δύσκολο να καταγγελθεί πριν από αυτή (απαιτείται σπουδαίος λόγος).
      Στην Ελλάδα, οι αθρόες συμβάσεις ορισμένου χρόνου, που γίνονταν κατά κανόνα, πριν τις εκλογές, είχαν την τάση να ανανεώνονται διαρκώς, με τα ίδια πρόσωπα, με συνέπεια να προσφεύγουν στη δικαιοσύνη και να ισχυρίζονται ότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και άρα δεν πρέπει να φύγουν, αλλά να αναγνωριστεί ότι οι συμβάσεις τους πλέον έχουν γίνει αορίστου χρόνου.
      Οι μονιμοποιήσεις πετυχαίνονταν συνήθως, με απεργίες, πορείες, διαδηλώσεις, πιέσεις σε πολιτικούς παράγοντες και τελικά με τη βοήθεια των δικαστών, που δεν ήξεραν όταν παρείχαν αφειδώς τις προσωρινές διαταγές, ότι ουσιαστικά προετοίμαζαν το έδαφος, για την περικοπή και του ΔΙΚΟΥ ΤΟΥΣ μισθού !
      Η κύρια ευθύνη για αυτή την ντροπή δε βαρύνει ασφαλώς τους ίδιους τους συμβασιούχους : αυτοί ήθελαν απλά να βολευτούν στο Δημόσιο, όπως η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, να έχουν ένα σίγουρο μισθό, χωρίς μεγάλο κόπο και εξαντλητικά ωράρια, ώστε να κάνουν οικογένεια, να πηγαίνουν εκδρομές, για ψώνια, σε ταβέρνες κλπ απλά καθημερινά πράγματα (που ονειρεύονταν να κάνουν, μέχρι να έρθει η ώρα να φύγουν από το μάταιο τούτο κόσμο).
      Στο κάτω-κάτω, αυτή η κατάσταση ήταν και είναι ψυχοφθόρα για τους ίδιους, κυρίως, που έπρεπε κάθε τόσο να παρακάλανε να πληρωθούν, να παρακαλάνε να ανανεωθούν οι συμβάσεις τους και τελικά να δίνουν και ένα σωρό λεφτά σε δικηγόρους, όπως ο Ρουπακιώτης, τη στιγμή που έβγαζαν ίσως την περισσότερη δουλειά και έβλεπαν τους άλλους, τους μόνιμους, συναδέλφους, να κάθονται άνετοι και αραχτοί (μέχρι να μονιμοποιηθούν και οι ίδιοι και να κάνουν τα ίδια, αφού όσο δεν είσαι μόνιμος πρέπει να αποδείξεις ότι αξίζεις, άμα δέσεις το γάιδαρό σου, μετά καάααθεσαι !).
       Φυσικά αναρωτιέται κανείς, εάν το κράτος είχε ανάγκη αυτά τα άτομα, γιατί δεν τους προσλάμβανε εξαρχής με συμβάσεις αορίστου χρόνου ; Η απάντηση είναι ότι το κράτος ήταν πιο "πονηρό", πιο άθλιο και από ιδιώτες εργοδότες : προσλάμβανε με "μπλοκάκια," για να μην είναι υποχρεωμένο να πληρώνει άδειες και επιδόματα, αποζημίωση απόλυσης κ.ο.κ, οπότε από όποια άποψη και αν το δει κανείς, το σύστημα αυτό είναι σάπιο και απαράδεκτο.
       Επομένως, δεν μπορεί να εμφανίζεται ως καλός, αυτός που θέλει να παραμείνει ως έχει (Ρουπακιώτης) και ως κακός, αυτός που θέλει να αλλάξει (Μανιτάκης), διότι έτσι διαστρεβλώνεται η Αλήθεια.