Μία είδηση, που πέρασε στα "ψιλά", όπως όλα τα σημαντικά σε αυτή τη Χώρα, όπου προβάλλονται μόνον ξανθιές παρουσιάστριες, με IQ αμοιβάδας και διάφοροι άλλοι "τελειωμένοι" τηλεοπτικοί "μαϊντανοί", που αμείβονται αδρά, για να σχολιάζουν τους άλλους και τα κακώς κείμενα των άλλων, τη στιγμή που είναι απείρως χειρότεροι από τους σχολιαζόμενους, είναι και η είδηση ότι μία γυναίκα -ηλικιωμένη, δεν έχει σημασία- αφέθηκε επί 1 ώρα να ψυχορραγεί και να ξεψυχήσει τελικά, στο Παλαιό Φάληρο, επειδή το ασθενοφόρο δεν πήγε ποτέ, για να τη μεταφέρει σε Νοσοκομείο !!
Στην Ελλάδα του 2012, στη χρεωκοπημένη -από πολλές απόψεις και όχι μόνον οικονομικά- αυτή χώρα λοιπόν, η ανθρώπινη ζωή δεν έχει πλέον καμία αξία, το Κράτος αδυνατεί να παρέχει στους πολίτες ακόμα και τα βασικά και εντούτοις ζητά φόρους (!) και μάλιστα επιβάλει νέους συνέχεια.
Το ότι οι διασώστες εκείνη την ημέρα είχαν απεργία, δεν αποτελεί φυσικά δικαιολογία, όχι γιατί αρνούμαι να δεχτώ ότι κάποιοι έβαλαν το μισθουλάκο τους και το ίδιον -οικονομικό- συμφέρον, πάνω από μία ανθρώπινη ζωή, αλλά και επειδή τυχαίνει να έχω ιδίαν αντίληψη του τι εστι Ε.Σ.Υ : Το Μάϊο του 2010, η μητέρα μου αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα και έπρεπε να πάει στο Νοσοκομείο άμεσα, κάλεσα το 166, μου είπαν να περιμένω και μετά από μισή ώρα, όταν ξαναπήρα, είπαν ότι δεν υπάρχει ασθενοφόρο ! Αναγκαστήκαμε έτσι να πληρώσουμε 120 ευρώ σε ασθενοφόρο ιδιωτικής κλινικής, για να μεταφέρει τη μητέρα μου σε δημόσιο Νοσοκομείο, που απέχει 5 χιλιόμετρα από το σπίτι : Για τόσο άθλιο Κράτος μιλάμε !!
Την ώρα που ΟΛΟΙ ασχολούνται με το αν θα πάρουμε τη "δόση" μας και πόσο θα κοπεί ο μισθός ή η σύνταξή τους, άνθρωποι πεθαίνουν αβοήθητοι, χωρίς ασθενοφόρα, χωρίς φάρμακα και χωρίς (δωρεάν) νοσοκομεία.
Οι συγγενείς της άτυχης -επειδή ζούσε στην Ελλάδα- γυναίκας, ασφαλώς μπορούν, αν θέλουν, να κάνουν αγωγή στο Ελληνικό Δημόσιο και να ζητήσουν εκατομμύρια ευρώ, για ψυχική οδύνη, ωστόσο το ζητούμενο δεν είναι τα λεφτά, αλλά η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια, που -βάσει του Συντάγματος- οφείλει το Κράτος να διασφαλίζει.
Το πιο τραγικό ξαναλέω, είναι ότι κανείς δεν ασχολείται, κανενός το αυτί δεν ιδρώνει, συνεχίζουν όλοι τις -θλιβερές- ζωές τους, σαν να μη συνέβη τίποτε, σαν να είναι φυσιολογικό να πεθαίνεις επί μία ώρα και οι διασώστες να παίζουν το πουλί τους !
Ποινικές ευθύνες, οι οποίες εδώ υπάρχουν σε βαθμό κακουργήματος (έκθεση, ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο), φυσικά ουδέποτε θα αποδοθούν και οι υπαίτιοι θα τιμωρηθούν μόνον από τη Θεία Δικαιοσύνη, όπως τους αρμόζει.
Ωστόσο, οφείλουμε ΟΛΟΙ να προβληματιστούμε για την κατάντια μας, από τον Πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο πολίτη, για το σημείο παρακμής, αναισθησία και αδιαφορίας, που έχουμε φτάσει ως κοινωνία, όπου ο καθένας κοιτάει την πάρτη του και οι έννοιες ανθρωπιά, ΚΑΘΗΚΟΝ και αλληλεγγύη είναι άγνωστες.
Είναι προτιμότερο να ζεις, έστω και με στερήσεις, ως Άνθρωπος, παρά με "ανέσεις" ως ζώο.
Στην Ελλάδα του 2012, στη χρεωκοπημένη -από πολλές απόψεις και όχι μόνον οικονομικά- αυτή χώρα λοιπόν, η ανθρώπινη ζωή δεν έχει πλέον καμία αξία, το Κράτος αδυνατεί να παρέχει στους πολίτες ακόμα και τα βασικά και εντούτοις ζητά φόρους (!) και μάλιστα επιβάλει νέους συνέχεια.
Το ότι οι διασώστες εκείνη την ημέρα είχαν απεργία, δεν αποτελεί φυσικά δικαιολογία, όχι γιατί αρνούμαι να δεχτώ ότι κάποιοι έβαλαν το μισθουλάκο τους και το ίδιον -οικονομικό- συμφέρον, πάνω από μία ανθρώπινη ζωή, αλλά και επειδή τυχαίνει να έχω ιδίαν αντίληψη του τι εστι Ε.Σ.Υ : Το Μάϊο του 2010, η μητέρα μου αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα και έπρεπε να πάει στο Νοσοκομείο άμεσα, κάλεσα το 166, μου είπαν να περιμένω και μετά από μισή ώρα, όταν ξαναπήρα, είπαν ότι δεν υπάρχει ασθενοφόρο ! Αναγκαστήκαμε έτσι να πληρώσουμε 120 ευρώ σε ασθενοφόρο ιδιωτικής κλινικής, για να μεταφέρει τη μητέρα μου σε δημόσιο Νοσοκομείο, που απέχει 5 χιλιόμετρα από το σπίτι : Για τόσο άθλιο Κράτος μιλάμε !!
Την ώρα που ΟΛΟΙ ασχολούνται με το αν θα πάρουμε τη "δόση" μας και πόσο θα κοπεί ο μισθός ή η σύνταξή τους, άνθρωποι πεθαίνουν αβοήθητοι, χωρίς ασθενοφόρα, χωρίς φάρμακα και χωρίς (δωρεάν) νοσοκομεία.
Οι συγγενείς της άτυχης -επειδή ζούσε στην Ελλάδα- γυναίκας, ασφαλώς μπορούν, αν θέλουν, να κάνουν αγωγή στο Ελληνικό Δημόσιο και να ζητήσουν εκατομμύρια ευρώ, για ψυχική οδύνη, ωστόσο το ζητούμενο δεν είναι τα λεφτά, αλλά η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια, που -βάσει του Συντάγματος- οφείλει το Κράτος να διασφαλίζει.
Το πιο τραγικό ξαναλέω, είναι ότι κανείς δεν ασχολείται, κανενός το αυτί δεν ιδρώνει, συνεχίζουν όλοι τις -θλιβερές- ζωές τους, σαν να μη συνέβη τίποτε, σαν να είναι φυσιολογικό να πεθαίνεις επί μία ώρα και οι διασώστες να παίζουν το πουλί τους !
Ποινικές ευθύνες, οι οποίες εδώ υπάρχουν σε βαθμό κακουργήματος (έκθεση, ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο), φυσικά ουδέποτε θα αποδοθούν και οι υπαίτιοι θα τιμωρηθούν μόνον από τη Θεία Δικαιοσύνη, όπως τους αρμόζει.
Ωστόσο, οφείλουμε ΟΛΟΙ να προβληματιστούμε για την κατάντια μας, από τον Πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο πολίτη, για το σημείο παρακμής, αναισθησία και αδιαφορίας, που έχουμε φτάσει ως κοινωνία, όπου ο καθένας κοιτάει την πάρτη του και οι έννοιες ανθρωπιά, ΚΑΘΗΚΟΝ και αλληλεγγύη είναι άγνωστες.
Είναι προτιμότερο να ζεις, έστω και με στερήσεις, ως Άνθρωπος, παρά με "ανέσεις" ως ζώο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.