μη επιστροφή δανείου συνιστά υπεξαίρεση ;;

    Η απάντηση είναι καταρχάς ΟΧΙ, αλλά στα νομικά, η σχετικότητα είναι αυξημένη και 1+1, δεν κάνει πάντα 2, όπως στα μαθηματικά !
    Υπάρχουν ζητήματα, όπως αυτό, όπου ο εναγκαλισμός αστικού και ποινικού Δικαίου, είναι τόσο σφιχτός, που δεν μπορείς να τα διαχωρίσεις.
     Εκ πρώτης όψεως λοιπόν, η μη επιστροφή ενός δανείου, ΔΕΝ συνιστά υπεξαίρεση, διότι όταν ο δανειστής δίνει τα χρήματα στον οφειλέτη, μεταβιβάζει ΚΑΙ την κυριότητά τους σε αυτόν, ανήκουν πλέον στον οφειλέτη, ο οποίος μπορεί να τα διαθέσει, κατά το δοκούν.
     Τα χρήματα δεν είναι παρά ένα ακόμα κινητό πράγμα, του οποίου η κυριότητα, μεταβιβάζεται, σύμφωνα με τον Αστικό Κώδικα.
      Η υπεξαίρεση δεν στοιχειοθετείται λοιπόν, επειδή ο "δράστης" ιδιοποιείται κάτι που του ανήκει και όχι πράγμα ξένο, όπως απαιτεί ο Ποινικός Κώδικας.
      Από τη στιγμή που ο δανειστής δίνει τα χρήματα του δανείου, αυτά ανήκουν στον οφειλέτη και ο δανειστής έχει μόνον ενοχική αξίωση, έναντι του οφειλέτη, να του επιστρέψει τα χρήματα, κατά τη λήξη. Η αξίωση αυτή μπορεί να επιδιωχθεί μόνον με αγωγή, στα αστικά Δικαστήρια και όχι μήνυση, εφόσον ο οφειλέτης αποδειχθεί αφερέγγυος και δεν επιστρέψει το δάνειο.
       Σε πολλές περιπτώσεις εξάλλου, ο δανειστής δεν ρωτάει καν τον οφειλέτη, για ποιο λόγο χρειάζεται τα χρήματα !
       Αυτός λοιπόν είναι Ο ΚΑΝΟΝΑΣ, αλλά υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις (όπως πάντα) :
-μπορεί να μην στοιχειοθετείται υπεξαίρεση, αλλά είναι πιθανόν να υπάρχει απάτη, εάν και εφόσον ο οφειλέτης, έπεισε το δανειστή να τον δανείσει, με ψευδείς παραστάσεις, πείθοντάς τον π.χ ότι είναι φερέγγυος, ενώ δεν ήταν ! Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να αποδεικνύεται ότι χωρίς τα ψέμματα του οφειλέτη, ο δανειστής ΔΕΝ θα του έδινε ούτε ένα ευρώ, η περιουσιακή αυτή μεταβίβαση δηλαδή να εμφανίζεται ως παραπλάνηση και εξαπάτηση εκ μέρους του δανειζόμενου !
-Μπορεί να υπάρχει συμφωνία ότι σου δίνω τώρα τα χρήματα, αλλά δεν θα τα χρησιμοποιήσεις, εάν δεν γίνει αυτό ή αν γίνει το άλλο, οπότε αν δεν πληρωθεί ο ΟΡΟΣ, που είχε μπει και ο οφειλέτης, παραβιάζοντάς τον, καταναλώσει τα χρήματα, τότε διαπράττει υπεξαίρεση φυσικά, διότι δεν έγιναν δικά του, λόγω μη πλήρωσης της αναγκαίας προϋπόθεσης !
-Τέλος, υπεξαίρεση υπάρχει, όταν το δάνειο έχει ειδική μορφή, δηλαδή συμφωνείται ότι ο οφειλέτης δεν θα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει τα χρήματα, αλλά θα τα χρησιμοποιεί για συγκεκριμένο σκοπό ! Η εξουσία διαθέσεως των χρημάτων δηλαδή είναι καθοριστική : κάποια παραδείγματα, που μου έρχονται πρόχειρα στο νου, είναι π.χ όταν δίνω σε κάποιον χρήματα, προκειμένου να μην τα χρησιμοποιήσει, αλλά για να φαίνεται απλά ότι είναι φερέγγυος και να δανειστεί από αλλού, οπότε αν τα σπαταλήσει και δεν τα επιστρέψει, αφού "κάνει τη δουλειά του", τα υπεξαιρεί ή όταν δίνω χρήματα σε κάποιον, με αποκλειστικό σκοπό, να τα επενδύσει και εκείνος κάνει προσωπικές αγορές και μετά δεν μπορεί να τα επιστρέψει ! (ακόμα και αν τα επιστρέψει η υπεξαίρεση είναι τετελεσμένη, διότι τα χρήματα αυτά είναι "ξένα", δεν μπορεί να τα χρησιμοποιεί, κατά το δοκούν, άσχετα αν με την επιστροφή τους και την ικανοποίηση του δανειστή, αίρεται πλέον ο άδικος χαρακτήρας της πράξης και δεν επιβάλλεται ποινή).
    Εννοείται πως, αν κάποιος δανειστής ισχυρίζεται ότι συντρέχει μία από τις εξαιρέσεις, οφείλει και να είναι σε θέση να αποδείξει τους ισχυρισμούς του.. .