πολιτική αγωγή ή υπεράσπιση ;;

    Ένα από τα διλήμματα, που αντιμετωπίζει ένας δικηγόρος, είναι και το από ποια μεριά "παρακολουθεί" μία ποινική Δίκη : όπως κοιτάμε την έδρα, στα δεξιά κάθονται οι συνήγοροι υπεράσπισης (δηλ. του κατηγορουμένου) και στα αριστερά, εκείνοι της πολιτικής αγωγής (δηλ. του μηνυτή).
    Το δίλημμα δεν έχει να κάνει φυσικά με το ποια καθίσματα είναι καλύτερα (τα ίδια είναι), αλλά με το τι προτιμάει και πως μπορεί να κάνει καλύτερα και ευκολότερα τη δουλειά του.
    Οι περισσότεροι δικηγόροι κάθονται -κατά καιρούς- και στις 2 πλευρές, ανάλογα με την υπόθεση και τον πελάτη, ωστόσο, θεωρώ, ότι οι περισσότεροι προτιμούν τη θέση της υπεράσπισης !
    Αυτό έχει να κάνει, κατά τη γνώμη μου, με την ευνοϊκότερη μεταχείριση -ως ένα βαθμό δικαιολογημένη- που απολαμβάνει ο κατηγορούμενος, σε σχέση με το μηνυτή, γεγονός που κάνει τη δουλειά του συνηγόρου πολιτικής αγωγής δυσκολότερη.
    Συγκεκριμένα :
-η υπεράσπιση δικαιούται να λαμβάνει το λόγο πάντα τελευταία, που είναι σημαντικό, διότι οι τελευταίες εντυπώσεις μετράνε ίσως περισσότερο !
-Ο κατηγορούμενος, αν καταδικαστεί, μπορεί να ασκήσει έφεση, ενώ αν αθωωθεί, η πολιτική αγωγή δεν μπορεί να προσβάλει την αθωωτική απόφαση ! Βέβαια, επειδή τις αθωωτικές αποφάσεις, δικαιούται να προσβάλει Εισαγγελέας, με ένδικα μέσα, υπάρχει η "διέξοδος" για το μηνυτή, να υποβάλει σχετική αίτηση στον Εισαγγελέα, προκειμένου να "κινηθεί" εκείνος, χωρίς όμως και να μπορεί να τον υποχρεώσει, είναι δηλαδή στη διακριτική ευχέρεια του Εισαγγελέα, αν θα ασκήσει έφεση ή αναίρεση, κατά αθωωτικής απόφασης.
-Ο συνήγορος της πολιτικής αγωγής, οφείλει να αποδείξει την ενοχή του κατηγορούμενου, ενώ η υπεράσπιση δε χρειάζεται να αποδείξει την αθωότητα, αρκεί να δημιουργήσει και αμφιβολίες περί της ενοχής... Εδώ είναι και η μεγαλύτερη πρόκληση για την πολιτική αγωγή, διότι πολλοί Δικαστές -δυστυχώς- δε λαμβάνουν υπόψη τους όλα τα ενοχοποιητικά στοιχεία, πρέπει να τα επισημάνεις και να τα τονίσεις εσύ, ένα προς και ένα και διεξοδικά. Υποτίθεται ότι όταν τους δίνεις έγγραφα στοιχεία, για να τα αναγνώσουν, τα διαβάζουν πραγματικά, ωστόσο, είτε από βαρεμάρα, είτε από αμέλεια, ορισμένοι Δικαστές, δεν τα μελετούν καν ! Ακόμα και σε σοβαρές υποθέσεις, δεν αποσύρονται σε διάσκεψη, για να τα μελετήσουν και να δουν που βρίσκεται η αλήθεια, αλλά κάνουν μία μίνι σύσκεψη -για τα μάτια του κόσμου- πάνω στην έδρα, ρίχνοντας βιαστικές και επιπόλαιες ματιές στα έγγραφα και έτσι καταλήγουν -εσφαλμένα- σε αθωωτικές αποφάσεις !
   Η γνώμη μου είναι πως, είτε θα πρέπει να αλλάξει η δικονομία, ώστε να μπορεί και ο μηνυτής να προσβάλει μία αθωωτική απόφαση με έφεση, είτε θα πρέπει να θεσπιστεί υποχρεωτικός έλεγχος των αθωωτικών δικογραφιών, από Εισαγγελείς, ώστε να ασκούν εκείνοι τα ένδικα μέσα, σε περιπτώσεις πρόδηλης δικαστικής πλάνης ή ασχετοσύνης (μιλάμε πάντα ρομαντικά, δε θέλουμε να πιστέψουμε ότι οι Δικαστές "έχουν λόγους" να αθωώσουν έναν ένοχο).
    Διότι, Δικαιοσύνη δεν είναι μόνον να μην καταδικάζεται ένας αθώος, αλλά και να μην αθωώνεται-αποθρασύνεται κάποιος ένοχος και συνεχίζει το ..έργο του !