κάνε και εσύ μία αγωγή : μπορείς !

 Με αφορμή την αγωγή, που άσκησε πρώην νομάρχης και βουλευτής και νυν σύμβουλος του Πρωθυπουργού εναντίον δημοσιογράφου στο Ηράκλειο Κρήτης, λεκτέα τα εξής :
 Η ενάγουσα θεώρησε ότι ο δημοσιογράφος την συκοφάντησε, μέσω του "FACEBOOK", και ζητά αποζημίωση ηθικής βλάβης 100.000 ευρώ. Από όσα διέρρευσαν στα ΜΜΕ, η συκοφαντία έγκειται σε ..σχόλιο του δημοσιογράφου, επί δηλώσεων της ενάγουσας και σε "LIKE", που έκανε ο ίδιος σε σχόλια άλλων χρηστών !!
 Ούτε λίγο ούτε πολύ λοιπόν, καλείται ο εναγόμενος να απολογηθεί, για σχόλια άλλων-τρίτων (!), με τα οποία έδειξε έστω ότι συμφωνεί ή επιδοκιμάζει.
  Η ουσία της υπόθεσης όμως είναι άλλη : τι συνιστά συκοφαντική δυσφήμηση ; σύμφωνα με το Νόμο, δυσφήμηση υπάρχει όταν ισχυριστεί κάποιος για άλλον γεγονότα ψευδή, που είναι πρόσφορα να βλάψουν την τιμή και την υπόληψή του.
  Από τον ορισμό αυτό λοιπόν προκύπτει αμέσως ότι δεν συνιστούν δυσφήμηση οι αξιολογικές κρίσεις ή τα σχόλια... .
   Μόνον υπό προϋποθέσεις και όταν τα σχόλια ξεπερνούν τα όρια και αγγίζουν την ύβρη, μπορεί να γίνει λόγος για εξύβριση και όχι για δυσφήμηση.
   Εν προκειμένω, ο καημένος (γιατί ασχολήθηκε με ..σύμβουλο του Πρωθυπουργού) ο δημοσιογράφος, σχολίασε, σύμφωνα πάντα με το ρεπορτάζ, αρνητικά τη δήλωση της ενάγουσας ότι δεν έχει χρήματα, για να πηγαινοέρχεται Αθήνα-Ηράκλειο και νομίζω ότι δικαίως το σχολίασε (αν κρίνουμε και από τις αντιδράσεις των άλλων χρηστών του FACEBOOK), διότι είναι αν μη τι άλλο προκλητικό.
   Ούτε έβρισε ούτε ανέφερε κάποιο γεγονός ότι π.χ έχει τα τάδε εισοδήματα ή τη δείνα περιουσία, ότι έκανε κάτι επιλήψιμο κ.ο.κ και θεωρώ ότι κινήθηκε και εκφράστηκε μέσα σε λογικά και επαγγελματικά πλαίσια, ως πολίτης και ως δημοσιογράφος.
   Κατόπιν αυτών των ολίγων, θεωρώ ότι η αγωγή δεν έχει καμία πιθανότητα ευδοκίμησης (να άλλη μία αξιολογική κρίση !)


Υ.Γ : μία σημαντική "λεπτομέρεια" που διέλαθε της προσοχής των έγκριτων συναδέλφων, που υπογράφουν την αγωγή : μετά τις πρόσφατες τροποποιήσεις του ΚΠολΔ, διαφορές μέχρι 120.000 ευρώ υπάγονται στα Μονομελή Πρωτοδικεία, οπότε η εν λόγω αγωγή, με αίτημα 100.000, που απευθύνεται στο ..Πολυμελές Πρωτοδικείο Ηρακλείου, απευθύνεται σε αναρμόδιο Δικαστήριο !
  

ποινική συνδιαλλαγή : ένας νέος θεσμός

 Στα τέλη του 2010 προστέθηκε στον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας το άρθρο 308 Β, με το οποίο θεσπίζεται ένας νέος θεσμός στο Δίκαιό μας, η ποινική συνδιαλλαγή, ο οποίος αφορά οικονομικά εγκλήματα και σύμφωνα με τον οποίο :
  Όποιος κατηγορείται για υπεξαίρεση ή απάτη ή απιστία ή τοκογλυφία, σε βαθμό κακουργήματος, μπορεί να υποβάλει αίτηση στον εισαγγελέα, στο στάδιο της ανάκρισης και προτού αυτή περατωθεί, προκειμένου να γίνει συνδιαλλαγή μεταξύ αυτού, δηλ. του κατηγορουμένου και του παθόντος, ήτοι κοινώς απόπειρα συμβιβασμού.
  Ο κατηγορούμενος και το θύμα εμφανίζονται ενώπιον του εισαγγελέα, είτε μαζί με τους δικηγόρους τους, είτε μόνον οι δικηγόροι τους και λαμβάνουν μία προθεσμία 15 ημερών, προκειμένου "να τα βρουν" και να συντάξουν πρακτικό συνδιαλλαγής (συμβιβασμού), στο οποίο θα βεβαιώνεται η απόδοση των χρημάτων και η ικανοποίηση του θύματος.
   Αν ο δράστης-κατηγορούμενος επιστρέψει τα χρήματα, που παρανόμως ιδιοποιήθηκε και συνταχθεί το ως άνω πρακτικό, η υπόθεση εισάγεται στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, το οποίο έχει 2 δυνατότητες : είτε να κηρύξει το δράστη ένοχο, με ποινή όμως που δεν υπερβαίνει τα 3 έτη (δηλαδή συντριπτικά μικρότερη απότι θα επιβαλλόταν "κανονικά"), είτε να αφήσει το δράστη τελείως ατιμώρητο !
   Να σημειωθεί επίσης ότι : 1. Δεν επιβάλλονται δικαστικά έξοδα σε βάρος του κατηγορουμένου.
2. Δεν χωρεί έφεση στην όποια απόφαση και 3. Η συνδιαλλαγή δεν εφαρμόζεται, όταν παθών είναι το Δημόσιο ή ΝΠΔΔ ή ΟΤΑ.
   Εκ πρώτης όψεως, ο νέος θεσμός φαίνεται θετικός και μένει να δούμε και στην πράξη αν θα έχει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, η μόνη ένσταση που έχω είναι ως προς τον αποκλεισμό της δυνατότητας έφεσης, διότι πιστεύω ότι καμία δικαστική απόφαση δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι απρόσβλητη.

Ο Λαυρεντιάδης και η υπεξαίρεση στην PROTON BANK : γιατί η υπόθεση μπήκε στο αρχείο

  Η είδηση ότι ο επιχειρηματίας Λαυρέντης Λαυρεντιάδης επέστρεψε τα 51 εκατομμύρια ευρώ, που είχε υπεξαιρέσει από τα ταμεία της PROTON BANK, με συνέπεια η υπόθεση να μπει στο αρχείο, σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως και πολλοί μίλησαν για "ιδιαίτερη" μεταχείριση, σκάνδαλο κλπ.
  Εν προκειμένω, ο κατηγορούμενος έκανε χρήση του νέου άρθρου 384 του Ποινικού Κώδικα, όπως τροποποιήθηκε με το Νόμο 3904/10, που ορίζει, στη δεύτερη παράγραφο, ότι ο υπαίτιος για τα αδικήματα της κλοπής, της υπεξαίρεσης και της φθοράς ξένης ιδιοκτησίας, μπορεί, μέχρι να ασκηθεί εναντίον του ποινική δίωξη, να επιστρέψει το πράγμα ή να ικανοποιήσει πλήρως τον ζημιωθέντα, κατά κεφάλαιο και τόκους και έτσι να μην κινηθεί τελικά η ποινική δίωξη, αλλά να μπει η υπόθεση στο αρχείο.
  Να σημειωθεί εδώ ότι, αν είχε επιστρέψει τα χρήματα, προτού ξεσπάσει ο ντόρος και αποκαλυφθεί το σκάνδαλο και αρχίσει η δικαστική έρευνα, τότε, σύμφωνα με την πρώτη παράγραφο του ως άνω άρθρου, δεν θα είχαμε καν έγκλημα, διότι έτσι εξαλείφεται το αξιόποινο των αντίστοιχων πράξεων.. .
   Είναι σημαντικό τέλος να τονιστεί, ότι για να μπει η υπόθεση στο αρχείο, θα πρέπει ο παθών (ή οι κληρονόμοι του αν απεβίωσε) να δηλώσει ότι έχει ικανοποιηθεί πλήρως και ότι δε διατηρεί πλέον καμία αξίωση κατά του δράστη, διότι π.χ αν κάποιος κάψει ένα αυτοκίνητο, πέραν της υλικής αξίας του οχήματος που καταστράφηκε, ο παθών δικαιούται να ζητήσει και περαιτέρω αποζημίωση, για ηθική βλάβη κλπ., οπότε μόνον "αν τα βρουν" και δηλώσει το θύμα ότι ικανοποιήθηκε από την αποζημίωση, θα πάει η υπόθεση στο αρχείο και δεν θα δικαστεί ο δράστης.
   Συνεπώς, αναφορικά με την υπόθεση υπεξαίρεσης των 51 εκατομμυρίων τουλάχιστον και από τη στιγμή που η Τράπεζα δήλωσε ότι τα χρήματα επιστράφηκαν, ορθά εφαρμόστηκε ο (νέος) Νόμος και ουδέν σκάνδαλο υπήρξε.


Υ.Γ τα αυτά ισχύουν και για άλλα αδικήματα, με σημαντικότερα την απάτη, απιστία, χρεοκοπία και τοκογλυφία, με μία εξαίρεση : για το αδίκημα της απιστίας, η υπόθεση δεν πάει στο αρχείο, εφόσον παθών είναι το ελληνικό Δημόσιο, ΝΠΔΔ ή ΟΤΑ... .

η επικοινωνία του πατέρα και γενικά των γονιών με τα τέκνα

 Με αφορμή την καταγγελία του ηθοποιού Αίαντα Μανθόπουλου ότι έχει επτά ολόκληρα χρόνια (!) να δει το παιδί του, γεγονός που εγείρει σοβαρά ερωτήματα για τον τρόπο λειτουργίας της ελληνικής Δικαιοσύνης, είναι καλό να γίνουν οι εξής επισημάνσεις :
  Ο Αστικός μας Κώδικας κατοχυρώνει το δικαίωμα του γονιού, ο οποίος δεν έχει την επιμέλεια του τέκνου (συνήθως είναι ο πατέρας αυτός, αλλά όχι πάντα), να επικοινωνεί μαζί του σε καθορισμένες μέρες και ώρες και με συγκεκριμένο τρόπο.
   Επειδή το Δίκαιό μας και ορθά αναγνωρίζει ότι το δικαίωμα επικοινωνίας του γονέα με το τέκνο είναι σημαντικό και αμοιβαία επωφελές, η απαγόρευση της επικοινωνίας πρέπει να διατάσσεται από τα Δικαστήρια, ως εξαίρεση από τον κανόνα, με εξαιρετική φειδώ και προσοχή !
   Οι συνηθέστερες περιπτώσεις, κατά τις οποίες απαγορεύεται η επικοινωνία, είναι όταν ο γονέας έχει αποδεδειγμένα βιαιοπραγήσει ή κακοποιήσει (σεξουαλικά) το παιδί του ή όταν αντιμετωπίζει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα που τον καθιστούν επικίνδυνο για τους άλλους.
    Εν προκειμένω η απαγόρευση διατάχθηκε με την υπόνοια κακοποίησης, ωστόσο το γεγονός ότι ο εν λόγω ηθοποιός έχει κάνει άλλα δύο παιδιά με άλλη σύζυγο, διατηρεί δηλαδή οικογένεια, αποδυναμώνει το σενάριο αυτό και εγείρει σοβαρά ερωτήματα για το κατά πόσον είναι δυνατόν να κριθεί ένας τέτοιος άνθρωπος επικίνδυνος για το τέκνο του !
    Σε κάθε περίπτωση και αυτό είναι το σημαντικό στοιχείο της υπόθεσης, ο Νόμος παρέχει μεγάλη διακριτική ευχέρεια στο Δικαστή, αναφορικά με τον τρόπο και τις προϋποθέσεις της επικοινωνίας και έτσι είναι δυνατόν π.χ να διαταχθεί η επικοινωνία, παρουσία τρίτου ή τρίτων προσώπων, ώστε και η ασφάλεια του παιδιού να είναι σίγουρη και ο γονιός να μην στερείται ένα θεμελιώδες και ανθρώπινο, πάνω από όλα, δικαίωμά του.
    Ο γονέας που στερείται την επικοινωνία με τα τέκνα του, προστατεύεται τόσο με ασφαλιστικά μέτρα, όσο και με αγωγή, ενώ πρέπει να τονιστεί ότι ακόμα και αν έχει απαγορευτεί η επικοινωνία, τίποτε δεν εμποδίζει στο μέλλον να γίνει νέα αίτηση, εφόσον έχουν μεταβληθεί οι συνθήκες ή έχουν προκύψει νεά στοιχεία, αλλά και το αντίστροφο, ήτοι να απαγορευτεί η επικοινωνία, που είχε επιτραπεί, λόγω π.χ κακοποίησης.
    Σε κάθε περίπτωση, αποδεικνύεται δυστυχώς ξανά και ξανά ότι τα παιδιά χρησιμοποιούνται, από πρώην εραστές και συζύγους, για λόγους εκδίκησης κλπ και αγνοείται η ανάγκη της ομαλούς ψυχοκοινωνικής τους ανάπτυξης.


Υ.Γ : Ο Νόμος κατοχυρώνει και το δικαίωμα των απώτερων ανιόντων, ήτοι παπούδων και γιαγιάδων, να έχουν επικοινωνία με τα εγγόνια τους.

ληστεία ή κλοπή ; η κρίσιμη διαφορά !

  Με αφορμή τα δημοσιεύματα του Τύπου για τους επονομασθέντες "ήσυχους ληστές", οι οποίοι μπαίνουν σε οικίες αθόρυβα, ενώ οι ένοικοι κοιμούνται και αφαιρούν αντικείμενα, αυτοκίνητα κλπ., χωρίς εκείνοι να αντιληφθούν το παραμικρό, θα πρέπει να διευκρινιστεί τούτο : νομικά, δεν πρόκειται για ληστές, αλλά για κλέφτες !
  Οι δημοσιογράφοι, αγνοώντας προφανώς τη σχετική διαφορά, ονομάζουν συλλήβδην ληστές όσους αφαιρούν ξένα πράγματα (και αντίστροφα, ονομάζουν κλέφτες τους ληστές ενίοτε).
  Η κρίσιμη λοιπόν διαφορά, που διαχωρίζει τα δύο εγκλήματα, είναι η άσκηση ή απειλή βίας, που υπάρχει μόνον στη ληστεία και όχι στην κλοπή, όπως εν προκειμένω.
  Αν κάποιος μπει σε ξένο σπίτι, με σκοπό να αφαιρέσει πράγματα, είτε το σπίτι είναι άδειο, είτε είναι μέσα οι ένοικοι, αλλά δεν καταλάβουν τίποτε, διότι π.χ κοιμούνται, τότε μιλάμε για κλοπή και όχι για ληστεία.
   Το ίδιο και όταν είναι π.χ δύο οι δράστες και με τη μέθοδο της απασχόλησης, ο ένας αποσπά την προσοχή του ιδιοκτήτη, ενώ ο άλλος κλέβει πράγματα, πάλι έχουμε κλοπή.
   Ληστεία υπάρχει όταν οι δράστες χρησιμοποιούν είτε βία είτε απειλή βίας (σημαδεύοντας π.χ το θύμα με όπλο) και μάλιστα σε 2 στάδια : ή αρχικά, για να κάμψουν την οιαδήποτε προσπάθεια αντίστασης ή αργότερα, εφόσον έγιναν αντιληπτοί, για να "διαφυλάξουν" τα κλοπιμαία και να διαφύγουν.
    Έτσι, αν οι "ήσυχοι κλέφτες" γίνουν κάποτε αντιληπτοί από τα θύματά τους και χρησιμοποιήσουν βία, είτε για να κλέψουν είτε για να διαφύγουν, αυτομάτως ..μετατρέπονται σε ληστές.
    Οι συνέπειες της "μετατροπής" αυτής μόνον αμελητέες δεν είναι, αλλά μάλλον οδυνηρές για τους δράστες, θα λέγαμε : Η κλοπή καταρχήν είναι πλημμέλημα (φυλάκιση μέχρι 5 έτη) και υπό προϋποθέσεις κακούργημα, αλλά με ανώτατο όριο ποινής (κάθειρξης) τα 10 έτη.
    Αντίθετα, η ληστεία, επειδή είναι βιαιότερο, σκληρότερο και συχνά βάναυσο έγκλημα, είναι κακούργημα και η ποινή μπορεί να φτάσει μέχρι την ισόβια κάθειρξη !
    Συμπέρασμα πρώτο : αν θέλουν οι δημοσιογράφοι να ενημερώνουν ορθά και έγκυρα την κοινή γνώμη, καλό θα ήταν να μάθουν ορισμένες νομικές έννοιες, τουλάχιστον αυτές, που συναντώνται (δυστυχώς) συχνότερα στην καθημερινότητα και δεύτερο : αν κάποιος αντιληφθεί ότι έχουν μπει κλέφτες στο σπίτι του και "επιλέξει" να μην αντιδράσει, αλλά να προσποιηθεί ότι κοιμάται, ουσιαστικά "προσφέρει" στους δράστες μία ηπιότερη ποινική μεταχείριση, αλλά τουλάχιστον δε ρισκάρει τη ζωή του !

ήταν ΚΑΙ βιαστές οι ληστές με τα καλάσνικοφ ;;

  Σύμφωνα με όσα διέρρευσαν στον Τύπο (!!) από καταθέσεις 2 γυναικών-θυμάτων τους (κατά τ' άλλα η ανάκριση είναι ..μυστική, σύμφωνα με το Νόμο-χαχα, α ρε Ελλάδα), οι διαβόητοι ληστές με τα καλάσνικοφ, οι οποίοι απεδείχθη ότι ήταν Αλβανοί, εξαιρετικά νεαρής ηλικίας, κατηγορούνται, εκτός των άλλων και για βιασμό (και μάλιστα ομαδικό, που είναι βαρύτερο αδίκημα και επισύρει ισόβια κάθειρξη).
  Στην πρώτη περίπτωση, η γυναίκα κατέθεσε ότι δύο από αυτούς κατέβασαν τα παντελόνια τους και την υποχρέωσαν να τους αυνανίσει, με τα χέρια της, έως ότου εκσπερμάτωσαν πάνω στο στήθος της. Το ερώτημα που γεννάται, εν προκειμένω, είναι αν αυτό συνιστά βιασμό, διότι η έννοια του βιασμού, που έχει ο περισσότερος κόσμος στο μυαλό του, έχει να κάνει με συνουσία, ήτοι με διείσδυση του πέους στον κόλπο.
   Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ΚΑΤΑΦΑΤΙΚΗ, διότι το σχετικό άρθρο του Ποινικού Κώδικα, που προβλέπει το έγκλημα του βιασμού, αναφέρεται τόσο σε συνουσία, όσο και σε άλλες ασελγείς πράξεις, ήτοι πεολειχία, αυνανισμό κ.ο.κ. Αν λοιπόν κάποιος, με άσκηση βίας, απειλή με όπλο κλπ. υποχρεώσει άλλη/ον σε πεολειχία π.χ, ή εισχωρήσει το δάκτυλό του στον κόλπο, τότε μιλάμε νομικά για διάπραξη βιασμού.
   Πιο ενδιαφέρουσα είναι η δεύτερη περίπτωση, όπου μία γυναίκα κατέθεσε ότι έχασε τις αισθήσεις της και κάποια στιγμή συνήλθε και είδε ότι είναι γυμνή και είχε σπέρμα πάνω στην κοιλιά της. Εδώ ο βιασμός θα πρέπει να στοιχειοθετηθεί και από άλλα στοιχεία, π.χ ιατροδικαστική εξέταση, διότι κανείς (εκτός από τους δράστες) δεν γνωρίζει τι συνέβη όσο η γυναίκα ήταν αναίσθητη και με υποθέσεις δεν μπορεί να καταδικαστεί κάποιος...
   Σε κάθε περίπτωση, προκύπτει ότι ορθά οι ληστές κατηγορούνται και για (ομαδικό) βιασμό, για την πρώτη τουλάχιστον περίπτωση και είναι βέβαιο ότι θα μείνουν πολλά χρόνια στη φυλακή !
   Είναι κρίμα που πρόκειται για τόσο νέους ανθρώπους (ναι, είναι άνθρωποι, όχι ..κτήνη !), ωστόσο αυτό τους δίνει την ελπίδα για μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή τους, όταν με το καλό αποφυλακιστούν και εφόσον έχουν "σωφρονιστεί" και μετανοήσει.
   Βέβαια ο "εγκέφαλος" της σπείρας, φέρεται να δήλωσε ότι, αν έβγαινε από τη φυλακή, θα ξαναβίαζε (!), οπότε επιβεβαιώνεται ότι καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του, ότι δεν μπορείς να ελπίζεις σε κάτι καλύτερο, αν δεν αλλάξεις συμπεριφορά και τρόπο σκέψης, κανένας δεν θα σε βοηθήσει, αν δεν είσαι διατεθειμένος να βοηθήσεις τον εαυτό σου και να μην ξανακάνεις αυτά, που σε οδηγούν στο περιθώριο και στην αυτοκαταστροφή.

Η Δίκη της "αυγοβόλου" στο Ρέθυμνο

 Το Δικαστήριο του Ρεθύμνου καταδίκασε τελικά την 33χρονη φοιτήτρια (;), που πέταξε αυγό, μπροστά σε κάμερες μάλιστα, στον υφυπουργό Μανώλη Όθωνα, σε πεντάμηνη φυλάκιση, με αναστολή.
  Η κατηγορία ήταν "απρόκλητη έργω εξύβριση", έργω, διότι η προσβολή της τιμής του υφυπουργού έγινε με έργα (ρίψη αυγού) περισσότερο, παρά με λόγια (υπήρχε βέβαια και η κατηγορία για λόγω εξύβριση).
  Η εξύβριση, ήτοι η προσβολή της τιμής του άλλου, που γίνεται με έργα (π.χ φτύσιμο, ρίψη αυγού ή γιαουρτιού, μούτζες κλπ) ή με λόγια, όταν είναι απρόκλητη μάλιστα, δεν απαιτεί το θύμα να υποβάλει έγκληση, αλλά διώκεται αυτεπαγγέλτως, είναι δηλαδή βαρύτερο αδίκημα και τιμωρείται αυστηρότερα.
  Η είδηση της καταδίκης λοιπόν, ήταν λογική και αναμενόμενη και δεν χρειάζεται ιδιαίτερο σχολιασμό, εκείνο που έχει νομικό ενδιαφέρον, εν προκειμένω, είναι άλλο : καταδικάστηκε τελικά για απλή εξύβριση και όχι απρόκλητη !
   Η γνώμη μου είναι πως το Δικαστήριο έσφαλε και με την απόφασή του διευρύνει επικίνδυνα την έννοια της "πρόκλησης".
  Δέχτηκε δηλαδή ότι η δράστης προκλήθηκε (!) από τον υφυπουργό και αντέδρασε έτσι : ποιά ήταν η πρόκληση εν προκειμένω ; ότι ψήφισε το μεσοπρόθεσμο (όπως ισχυρίστηκε η ίδια) ; αυτό είναι κάτι που αφορά 10 εκατομμύρια Έλληνες και μόνον η συγκεκριμένη κυρία θίχτηκε ;
   Είναι προφανές ότι η πρόκληση εκ μέρους του θύματος θα πρέπει να είναι αντικειμενική, άμεση, προσωπική και παρούσα, κατά τη στιγμή της επίθεσης και δεν αποτελεί πρόκληση το πως ερμηνεύει ο καθένας τα πράγματα.
   Με αυτή τη "λογική" της απόφασης, ας αναλογιστούμε 2 φανταστικές, αντίστοιχες υποθέσεις, όπου θα κρινόταν ότι υπάρχει πρόκληση (!!) : 1. κάθομαι σε μία καφετέρια και απέναντί μου, βρίσκεται μία κοπέλα, η οποία -κατά τη γνώμη μου- είναι ντυμένη σαν πόρνη, κάθεται προκλητικά και ξαφνικά πετάγομαι και της χύνω τον καφέ μου στη μάπα. στην απολογία μου για έργω εξύβριση, θα πω ότι με ..προκάλεσε ; (χαχα) και 2. ο γείτονας, ο οποίος κυκλοφορούσε μέχρι τώρα με ένα παλιό VW, εμφανίζεται μια μέρα στη γειτονιά να οδηγεί πολυτελές τζιπ MERCEDES. Αν πάω και το χαρακώσω με κλειδί από ζήλια, θα με δικαιολογήσει το Δικαστήριο ; θα δεχτεί ότι η φθορά δεν ήταν απρόκλητη ; !!
   Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά, δεν είναι δυνατόν οι βουλευτές μας, κάθε φορά που νομοθετούν να σκέφτονται αν θα θιγεί κάποιος και θα πέσουν θύματα επίθεσης και μάλιστα δικαιολογημένα, σύμφωνα με την απόφαση !
   Η ψήφιση του μνημονίου κλπ-για μένα τουλάχιστον-υπήρξε πράξη ευθύνης απέναντι στη Χώρα, μία γενναία πράξη, η οποία σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί τέτοιου είδους επιθέσεις, οι οποίες πρέπει να στηλιτεύονται και να τιμωρούνται αυστηρά, εκτός αν θέλουμε να γίνουμε ζούγκλα, όπου ο καθένας θα κάνει ό,τι να ναι.

Ληστεία στο αεροδρόμιο : μερικές σκέψεις

  Η εντυπωσιακή, κινηματογραφική, όπως συνηθίζεται να λέγεται, ληστεία στην ALPHA BANK, που βρίσκεται εντός του αεροδρομίου Ελ.Βενιζέλος, φέρεται να έχει εξιχνιαστεί και οι φερόμενοι ως δράστες έχουν συλληφθεί.
  Δεν θα σχολιάσουμε εδώ φυσικά το κατά πόσον το εγκληματικό σχέδιο ήταν άρτια οργανωμένο ή όχι, αν έκαναν λάθη ή όχι οι ληστές (χαχα) κλπ, αλλά από καθαρά νομική άποψη, εγείρονται ορισμένα ενδιαφέροντα ζητήματα :
  Από τους φερόμενους ως δράστες, μόνον ο ένας, αλβανικής υπηκοότητας, φέρεται να έχει ομολογήσει ότι συμμετείχε στη ληστεία, ενώ οι άλλοι αρνούνται.
  Στο σημείο αυτό λοιπόν, να τονίσουμε ότι ο ύποπτος για την τέλεση εγκλήματος έχει το δικαίωμα σιωπής, ήτοι να μη μιλήσει καθόλου και το δικαίωμα της μη αυτοενοχοποίησης, δηλαδή να μην καταθέσει περιστατικά, που επιβαρύνουν τη θέση του.
  Το δικαίωμα σιωπής βέβαια, το οποίο είναι κατοχυρωμένο και απολύτως θεμιτό, στην πράξη πάντοτε αντιμετωπίζεται αρνητικά από τις δικαστικές Αρχές, κατά το γνωστό "η σιωπή σημαίνει (συν)ενοχή", με συνέπεια να αυτοακυρώνεται εν τοις πράγμασιν.
  Η "επιλογή" του Αλβανού να ομολογήσει, σε εισαγωγικά, διότι πάντοτε ασκούνται πιέσεις από την Αστυνομία, προκειμένου να έχει στα χέρια της μια ομολογία, ώστε να μην χρειάζεται έτσι να μαζεύει άλλα στοιχεία (εύκολη λύση), δεν είναι τυχαία, διότι αυτός, ως αλλοδαπός, ήταν πιο ευάλωτος στις πιέσεις, δεν γνωρίζει τους Νόμους και πιθανόν (δηλαδή σίγουρα) να του είπαν ότι, αν ομολογήσει θα έχει πιο ευνοϊκή μεταχείριση κλπ.
  Είναι πιθανόν μάλιστα το σενάριο ότι έχει άρρωστη αδερφή και χρειαζόταν χρήματα, για να τη βοηθήσει, να του το πρότειναν οι ίδιοι οι μπάτσοι (χωρίς παρεξήγηση, αλλά είναι ένας καθιερωμένος πλέον όρος), ως ελαφρυντικό (αν και θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά αμφίβολο να γίνει δεκτό από το Δικαστήριο).
  Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο όμως της υπόθεσης, είναι τούτο : αρκεί η "ομολογία" του Αλβανού, για να καταδικαστούν και εκείνοι, που κατονόμασε ως συνεργούς και συμμετόχους ;;
   Η απάντηση είναι φυσικά ΟΧΙ και αυτό προκύπτει από ρητή διάταξη του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, που αναφέρει ότι μόνη η μαρτυρία συγκατηγορούμενου δεν αρκεί για να καταδικαστεί κάποιος, αν η τέλεση του αδικήματος δεν προκύπτει και από άλλα στοιχεία.. .
   Συνεπώς, είναι πιθανόν στο τέλος να καταδικαστεί μόνον ο Αλβανός, αν προκύψει η μαγική αυτή λέξη "αμφιβολία", ως προς τη συμμετοχή των υπολοίπων (!!) και με τον τρόπο αυτό να πληρώσει ακριβά τη μη χρήση των νομίμων δικαιωμάτων του, της σιωπής και της μη αυτοενοχοποίησης, ήτοι την άγνοια και την εμπιστοσύνη (ευπιστία καλύτερα), που έδειξε στους αστυνομικούς.
   Συμπεράσματα : 1. Η άγνοια σκοτώνει (την ελευθερία) και 2. Ποτέ μα ποτέ ! μην ακολουθείτε τις "υποδείξεις" των αστυνομικών, όταν καταθέτετε, ως ύποπτοι, διότι οι πιθανότητες να σας βγει σε καλό είναι όσες και να πιάσετε το τζόκερ..

Η υπαίθρια διαφήμιση στην Ελλάδα : μία ιστορία νομικής και όχι μόνον τρέλας

  Η υπαίθρια διαφήμιση είναι μία οικονομική-επιχειρηματική δραστηριότητα, με μακραίωνη ιστορία και φυσικά επιτρέπεται παντού στον κόσμο (..εκτός από την Ελλάδα), διότι φέρνει σε επαφή τις επιχειρήσεις με τους καταναλωτές, δημιουργεί θέσεις εργασίας και αποφέρει σημαντικά έσοδα στο Κράτος, σε Ο.Τ.Α κλπ.
  Θα προσέξατε ίσως, κατά την τηλεοπτική κάλυψη του πρόσφατου εμφυλίου στη Λιβύη, τις διαφημιστικές πινακίδες στην ..έρημο.
  Στην Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η υπαίθρια διαφήμιση ρυθμιζόταν με νόμο-πλαίσιο του 2001, ο οποίος παραδόξως δεν έχει καταργηθεί (!), ωστόσο πλέον θεωρείται ουσιαστικά απαγορευμένη, ως η αιτία όλων των δεινών.
  Όλα ξεκίνησαν, όταν κάποιοι οδηγοί έχασαν τη ζωή τους, προσκρούωντας σε διαφημιστικές κατασκευές, οπότε τα ανώτατα Δικαστήριά μας, εφαρμόζοντας μία διάταξη του ΚΟΚ που απαγορεύει την τοποθέτησή τους σε συγκεκριμένα σημεία, απεφάνθησαν, εν μια νυκτί, ότι η υπαίθρια διαφήμιση απαγορεύεται, διότι ο ΚΟΚ είναι ..πιο ειδικός Νόμος από εκείνον, που την ρύθμιζε !
   Το "ξήλωμα" των διαφημιστικών πινακίδων έγινε πανηγυρικά, με τηλεοπτική κάλυψη κλπ, κατόπιν εντολών και εγκυκλίων του εισαγγελέα του Α.Π, κάνοντας μας να αναρωτιώμαστε : έχουμε Δημοκρατία ή Κράτος Δικαστών τελικά ;
   Οι αρμόδιοι πολιτικοί μίλησαν για αναβάθμιση και ανάδειξη του περιβάλλοντος, για προστασία της προσοχής των οδηγών κ.ο.κ και κάλεσαν τους πολίτες να καταγγέλουν την ύπαρξη των διαφημιστικών πινακίδων.
    Το ωραίο και αυτό που σε κάνει να αισθάνεσαι υπερήφανος που είσαι Έλληνας, είναι ότι για την προώθηση της σχετικής καμπάνιας, χρησιμοποίησαν ..και μέσα υπαίθριας διαφήμισης, ειδικά στο μετρό (χαχα).
    Δεν χρειάζεται να είναι κανείς νομικός, για να καταλάβει αυτό που δεν μπόρεσαν να καταλάβουν οι Δικαστές : ότι οι εν λόγω οδηγοί θα σκοτώνονταν, με τον τρόπο που οδηγούσαν, είτε προσέκρουαν σε ντουβάρια, είτε σε κολώνες, είτε οπουδήποτε αλλού και ότι η διαφημιστική πινακίδα δεν αποσπά την προσοχή περισσότερο π.χ από μία ωραία γυναίκα με μίνι φόρεμα (απορώ πως δεν έχει βγει ακόμα δικαστική εντολή να συλλαμβάνονται).
    Η αλήθεια βέβαια είναι ότι υπήρχε ασυδοσία και παρανομία και εκ μέρους των εταιριών του κλάδου, ωστόσο των ξήλωμα και των νόμιμων πινακίδων, με υπάρχοντα Νόμο σε ισχύ, δημιουργεί την εύλογη απορία : θα αποζημιώσει κανείς τις εταιρίες, τους εργαζομένους στον κλάδο και γενικά όλους όσους είδαν μία απόλυτα νόμιμη δραστηριότητα να μετατρέπεται σε παράνομη, επειδή έτσι έκριναν κάποιοι Δικαστές, καταργώντας τη βούληση του (δημοκρατικά εκλεγμένου) Νομοθέτη να υπάρχει υπαίθρια διαφήμιση ;
    Συμπερασματικά, η εξαγγελθείσα ..εδώ και 1,5 χρόνο πρόθεση της κυβέρνησης να θεσπίσει ένα νέο νομοθετικό πλαίσιο για την υπαίθρια διαφήμιση, με πιο αυστηρούς όρους και κατόπιν συνεννόησης με ειδικούς επιστήμονες (π.χ συγκοινωνιολόγους), ώστε να καθοριστούν ορθά οι επιτρεπόμενες θέσεις διαφήμισης, προκειμένου να μην εμποδίζεται η κυκλοφορία των οχημάτων και γενικά η δημόσια ασφάλεια, όχι μόνον θα βάλει ένα τέλος σε αυτόν τον παραλογισμό, αλλά θα βοηθήσει σημαντικά και την εθνική οικονομία, σε μια τόσο δύσκολη περίοδο.
    Τα φοροεισπρακτικά μέτρα δεν γεμίζουν τα άδεια ταμεία του Κράτους και των Ο.Τ.Α, χρειάζονται και μέτρα ανάπτυξης, ουσιαστικά χρειάζεται να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε τι γίνεται γύρω μας, σε χώρες που αποκαλούμε "τριτοκοσμικές" και "υπανάπτυκτες" (εμείς οι ανεπτυγμένοι).
    

Γερουλάνος κατά Κασίμη ;;

  Οι (δημόσιες) αιχμές που άφησε κατά του ανακριτή της υπόθεσης των στημένων αγώνων, κ. Γιώργου Κασίμη, ο υπουργός κ. Γερουλάνος, για κακό χειρισμό της υπόθεσης του Μάκη Ψωμιάδη, συνιστούν ασφαλώς ωμή, απαράδεκτη και καταδικαστέα επέμβαση της εκτελεστικής εξουσίας στο έργο της δικαστικής.
  Ο ανακριτής έλαβε μία απόφαση, μελετώντας τα στοιχεία της δικογραφίας και όλα τα δεδομένα της υπόθεσης και οφείλουμε όλοι να την σεβαστούμε, αν θέλουμε πραγματικά ανεξάρτητη δικαιοσύνη και όχι στα χαρτιά (.."Σύνταγμα των Ελλήνων" μήπως ;).
  Η κρίση του δικαστή είναι καθαρά προσωπική, με βάση τη συνείδησή του, την εμπειρία του, τις γνώσεις του κλπ. και δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο σχολιασμού και δη από πολιτικά πρόσωπα, τα οποία οφείλουν να είναι πιο προσεκτικά και να μην μπαίνουν σε "ξένα χωράφια".
  Γιατί αλήθεια κατηγορούμε τον ανακριτή και όχι την εισαγγελέα, η οποία, αν είχε συμφωνήσει με τους περιοριστικούς όρους του ανακριτή και επιβάλλονταν εκείνοι οι όροι, ο Ψωμιάδης δεν θα είχε λόγο να εξαφανιστεί ;
  Υπάρχει εχέφρων άνθρωπος, ο οποίος να πιστεύει ότι αν επιβάλλονταν περιοριστικοί όροι (υψηλή εγγυοδοσία, απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, εμφάνιση σε Αστυνομικό Τμήμα), είτε εξαρχής είτε από το Δικαστικό Συμβούλιο, ο Μάκης Ψωμιάδης θα εξαφανιζόταν, όπως τώρα, που κρύβεται, για να μην πάει φυλακή ; Εγώ στοιχηματίζω ότι θα συνέχιζε να περιφέρεται σε Κολωνάκι και Ψυχικό, σαν να μην συμβαίνει τίποτε.
   Ας αφήσουμε λοιπόν ήσυχους τους δικαστές να κάνουν τη δουλειά τους και ειδικά εκείνους που την κάνουν σωστά και να μην ψάχνουμε για εξιλαστήρια θύματα.
   Είναι μοναδικό ελληνικό φαινόμενο, σε υποθέσεις με πολιτικές προεκτάσεις, να φταίνει πάντα όλοι, εκτός από τους ..πολιτικούς ! (χαχα)
   Είναι άλλωστε νωπές ακόμα οι μνήμες από τον ανηλεή πόλεμο που δέχτηκε ο ανακριτής κ. Ζαγοριανός, για το χειρισμό της υπόθεσης Siemens και μάλιστα και από συναδέλφους του.
   Τότε κατηγορούσαμε τους ανακριτές για υπερβολική αυστηρότητα, τώρα για υπερβολική επιείκεια, αλλά κανείς, με κάποιες εξαιρέσεις, δεν βγήκε να πει ότι ο κ. Ζαγοριανός απαλλάχτηκε πανηγυρικά από τις κατηγορίες !!
    Τα ΜΜΕ διψάνε για ανθρώπινο αίμα, σπιλώνουν συνειδήσεις, καταρρακώνουν προσωπικότητες (άραγε αναρωτιέται κανείς πως μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος, όταν τα ΜΜΕ και τα πρόσωπα εξουσίας τον κατηγορούν δημόσια και άδικα ; πως κυκλοφορεί στον επαγγελματικό του περίγυρο ; στον οικογενειακό και φιλικό του κύκλο ; τι θα λέει στα παιδιά του, όταν τον ρωτούν : γιατί έχουν πέσει όλοι να σε φάνε ; τι κακό έκανες ;).
    Αν κάποιος είναι ..υπερευαίσθητος (δηλαδή όχι χοντρόπετσος) και μην αντέχοντας αυτή την κατάσταση, κάνει κακό στον εαυτό του (υποθετικά πάντα) τι θα λέγαμε ;  ότι δεν άντεξε τις τύψεις ή ότι τον εξόντωσε η αδικία ;
    Λίγη προσοχή και αυτοσυγκράτηση δε βλάπτει.

ουαί ημίν

  Ανάμεσα στα "ουαί υμίν" που εξαπέλυσε ο Χριστός, κυρίως εναντίον των Φαρισαίων και των γραμματέων, "περιέλαβε" και τους ..νομικούς, διότι προσθέτουν στους ανθρώπους, με τις ενέργειές τους, δυσβάστακτα βάρη : είναι αυτό που λέει ο λαός ότι ένας δικηγόρος μπορεί να "σε τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί".
  Εκεί που κάθεσαι αμέριμνος στο σπίτι σου, ξαφνικά χτυπάει το κουδούνι ο δικαστικός κλητήρας, για να σου επιδώσει εξώδικο, αγωγή, έξωση, διαταγή πληρωμής, εντολή κατάσχεσης κλπ, ενώ ακόμα χειρότερο είναι να επιστρέφεις σπίτι και να βρίσκεις τα έγγραφα αυτά θυροκολλημένα.
  Ακόμα και αν χρωστάς π.χ, ο λογαριασμός καταφτάνει πάντα σχεδόν "φουσκωμένος" και πολλές φορές υπερβολικός, οπότε, επειδή έχεις άγνοια, είναι λογικό, να "ψαρώνεις" και να νιώθεις πίεση και εκεί έγκειται και η ευθύνη των δικηγόρων, που εγείρουν συχνά αξιώσεις υπερβολικές και μη νόμιμες, είτε ακούσια είτε και εκούσια.
  Οι συνηθέστερες περιπτώσεις "παραφουσκωμένων" αγωγών είναι π.χ οι αγωγές διατροφής, οι αγωγές αποζημίωσης για ηθική βλάβη και οι εργατικές απαιτήσεις.
  Επειδή όμως κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, έτσι και εν προκειμένω, η λύση είναι απλή : απευθύνεσαι σε ένα (καλό, κατά προτίμηση) δικηγόρο, τα αφήνεις όλα πάνω του και κοιμάσαι καλύτερα.
  Μην ξεχνάτε ότι : Πάντα υπάρχουν περιθώρια άμυνας, ακόμα και στις φαινομενικά "απάλευτες" υποθέσεις !!

τζάμπα ξύλο για ανάκληση μήνυσης !

 Κάπου διάβασα σήμερα ότι, στην Κρήτη, ένα ζευγάρι Ινδών, αν δεν κάνω λάθος, ξυλοκοπήθηκε από ομοεθνείς τους, προκειμένου να αποσύρει μήνυση, που είχε υποβάλει για ληστεία !!
 Προφανώς, δεν γνώριζαν οι εν λόγω αλλοδαποί, ότι αυτό ..δε γίνεται, ήτοι ότι η ληστεία (αν είναι ακριβές το ρεπορτάζ) δεν είναι από εκείνα τα εγκλήματα, για τα οποία απαιτείται μήνυση του παθόντος, για να διωχθούν, με συνέπεια να μη νοείται και ανάκλησή της !
  Ο Ποινικός Κώδικας ορίζει συγκεκριμένα για ποια αδικήματα απαιτείται έγκληση του παθόντος, προκειμένου να κινηθεί η ποινική δίωξη ( ενδεικτικά να αναφέρουμε : φθορά ξένης ιδιοκτησίας, εξύβριση, δυσφήμηση, σωματική βλάβη κ.α).
  Η πρόβλεψη της έγκλησης, ως προαπαιτούμενου για την άσκηση ποινικής δίωξης, σε αυτά τα αδικήματα, σημαίνει ότι ο δράστης μένει ατιμώρητος, αν δεν υποβληθεί έγκαιρα η έγκληση (εντός 3 μηνών δηλαδή) από το θύμα ή αν αυτή ανακληθεί.
  Η ανάκληση της μήνυσης μπορεί να γίνει οποτεδήποτε, πριν καταδικαστεί ο κατηγορούμενος αμετάκλητα, δηλαδή είτε πριν την πρωτοβάθμια Δίκη, είτε την ημέρα της Δίκης, είτε ακόμα και πριν αρχίσει η Δίκη σε δεύτερο βαθμό, οπότε καταβάλλεται ένα παράβολο στο δημόσιο ταμείο (το ύψος του παραβόλου εξαρτάται από το Δικαστήριο και ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι στο τριμελές πλημμελειοδικείο φτάνει τα 245 ευρώ, που δεν είναι και λίγα και γι'αυτό καλό είναι να υπάρχει εκ των προτέρων συμφωνία ποιος θα το πληρώσει) και ο κατηγορούμενος απαλλάσσεται, λόγω παύσεως της ποινικής δίωξης.
  Εδώ πρέπει να τονιστούν τα εξής : 1. Για να γίνει δεκτή από το Δικαστήριο η ανάκληση, θα πρέπει να είναι παρών ο κατηγορούμενος ( ή ο δικηγόρος που τον εκπροσωπεί ) και να την αποδεχτεί , διότι υπάρχει περίπτωση, αν ο κατηγορύμενος πιστεύει ότι είναι αθώος και θέλει να το αποδείξει, να μη δεχτεί την ανάκληση.. (σπάνιο αλλά μπορεί να συμβεί). 2. υπάρχουν περιπτώσεις, όπου ένα έγκλημα διώκεται κατ' έγκληση ή αυτεπαγγέλτως, ανάλογα με το πρόσωπο του δράστη π.χ αν μας τρακάρει κάποιος και τραυματιστούμε, χρειάζεται να υποβάλουμε έγκληση, εκτός αν ο οδηγός του άλλου οχήματος είναι επαγγελματίας οδηγός (ταξί, φορτηγό, κυβερνητικό όχημα κλπ), οπότε η τροχαία στέλνει το φάκελλο στον εισαγγελέα αυτεπαγγέλτως και εμείς καλούμαστε ως μάρτυρες.
  Τέλος, να πούμε, ότι για περιπτώσεις, όπως στην Κρήτη, όπου οι διάδικοι "τα έχουν βρει" (όχι φυσικά με ξύλο, χαχα), αλλά το αδίκημα δεν επιδέχεται ανάκληση μήνυσης, τα Δικαστήρια σχεδόν πάντα δείχνουν ..κατανόηση και εφόσον δουν ότι δεν υπάρχει κλίμα αντιδικίας, συνήθως αθωώνουν τον κατηγορούμενο (με την αιτιολογία της ..παρεξήγησης), το οποίο είναι μάλλον θεμιτό και μη κατακριτέο, αν και στα εγκλήματα, η τιμώρηση του δράστη δεν αφορά μόνον το θύμα, αλλά και την Πολιτεία εν γένει, διότι λειτουργεί αποτρεπτικά.

Χρόνια πολλά σε όλους τους νομικούς !

  Με την ευκαιρία της χθεσινής εορτής του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, προστάτου και πολιούχου Αγίου των δικαστών και των δικηγόρων, να ευχηθούμε καλή δύναμη σε όλους και ο Άγιος να φωτίζει τους δικαστές, ώστε να παίρνουν ορθές αποφάσεις !!


υ.γ : μέσα μου βέβαια εύχομαι και ελπίζω (να μην πω ότι είμαι σίγουρος) οι δικαστές να (συνεχίσουν να) βγάζουν κακές αποφάσεις, για να έχουμε περισσότερη δουλειά εμείς οι δικηγόροι (χαχα) Τι να κάνουμε ; έτσι δουλεύει το σύστημα φαίνεται... .
 ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΕΙΣ ΚΑΤΙ, ΑΓΑΠΗΣΕ ΤΟ

Πάγκαλος κατά φοιτητή : σημειώσατε... (για Χ το κόβω)

  Η είδηση ότι ο κ.Πάγκαλος ζητά 1.000.000 ευρώ, ως αποζημίωση ηθικής βλάβης, από ..φοιτητή, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, διότι παρόμοιες αγωγές γίνονται κατά χιλιάδες.
  Λένε ότι οι ευκολότεροι τρόποι, για να πλουτίσει κανείς είναι τέσσερις (με τυχαία σειρά) : 1.πλούσιος γάμος 2. λαχείο και τυχερά παιχνίδια εν γένει 3. κληρονομιά και 4. αγωγή για ηθική βλάβη.
  Ορισμένοι είτε είναι εξαιρετικά εύθικτοι είτε νομίζουν ότι τα Δικαστήρια μοιράζουν εκατομμύρια ευρώ σε όλους και χωρίς πολλές προϋποθέσεις.

  Η αλήθεια όμως είναι άλλη : η αποζημίωση της ηθικής βλάβης είναι σοβαρή υπόθεση, ρυθμίζεται από το Δίκαιο με συγκεκριμένους κανόνες και δεν πρέπει να ευτελίζεται έτσι από διαδίκους και δικηγόρους, οι οποίοι είτε για λόγους εντυπωσιασμού (όπως εν προκειμένω) είτε με τη ..λογική πολλά ζητάς πολλά παίρνεις, αξιώνουν εξωφρενικά ποσά, τα οποία φυσικά ουδέποτε πρόκειται να δουν στα χέρια τους.

  Καταρχάς, για να θεμελιωθεί η ηθική βλάβη, απαιτείται η ύπαρξη παράνομης πράξης σε βάρος του "θύματος" και εν προκειμένω ότι ο κ. Πάγκαλος υπέστη συκοφαντική δυσφήμηση, όπως ισχυρίζεται ή έστω απλή δυσφήμηση ή εξύβριση κλπ.

  Θα πρέπει να αποδειχτεί δηλαδή ότι ο φοιτητής διέδωσε εις βάρος του ψευδείς ισχυρισμούς και μάλιστα εν γνώσει της αναλήθειάς τους και εν συνεχεία, αν αποδειχτεί, το Δικαστήριο θα περάσει στο στάδιο της επιμέτρησης της λεγόμενης εύλογης χρηματικής ικανοποίησης, για την ηθική βλάβη που υπέστη το θύμα.

   Το ύψος της αποζημίωσης δεν καθορίζεται αυθαίρετα, αλλά με βάση πολύ συγκεκριμένα κριτήρια, τα σημαντικότερα εκ των οποίων είναι : 1. το μέγεθος της ηθικής βλάβης 2. ο βαθμός πταίσματος (δόλου) του δράστη και 3. η κοινωνικοοικονομική κατάσταση των μερών.

   Το τελευταίο κριτήριο σημαίνει απλά ότι δεν μπορείς να ζητάς 1.000.000 ευρώ από το ..φοιτητή και 10.000 από το μεγαλοβιομήχανο ή το τηλεοπτικό κανάλι κ.ο.κ, αλλά το αντίστροφο.

    Το ύψος της αποζημίωσης δεν στοχεύει στον αφανισμό του δράστη, αλλά στην αποκατάσταση της τάξης και το συνετισμό του εναγόμενου.

    Κατόπιν των ανωτέρω, οι πιθανότητες να επιδικαστεί η εξωφρενική αυτή αποζημίωση είναι απειρολάχιστες (να σημειώσουμε ότι τα ελληνικά Δικαστήρια είναι γενικά φειδωλά σε αυτά τα θέματα σε σχέση μάλιστα με Δικαστήρια άλλων χωρών, όπως Αμερική, Αυστραλία κλπ), εκτός αν αποδειχτεί ότι ο φοιτητής έχει περιουσία ..20.000.000 ευρώ !

    Το πιθανότερο είναι ο κ.Πάγκαλος και οι δικηγόροι του να ..μπέρδεψαν το φοιτητή Βαγγέλη Μυτιληναίο με τον συνονόματο μεγαλοεπιχειρηματία (ΧΑΧΑ).

   Ας ελπίσουμε τουλάχιστον το ποσόν που θα λάβει, αν λάβει, να επαρκεί για να πληρώσει το τέλος ακίνητης περιουσίας, για να μην κλαίγεται στα κανάλια ότι δεν έχει να το πληρώσει.