που πάνε οι φόροι, που πληρώνουμε ;

    Για να προλάβω, όσους τυχόν πιστεύουν ακόμα το παραμύθι ότι εσύ, είσαι ελεύθερος επαγγελματίας, άρα φοροφυγάς, άρα δεν πληρώνεις φόρους, να πω ότι αυτό δεν ισχύει, ειδικά σήμερα, όπου υπάρχει γενικευμένη, άδικη και παράνομη, υπέρ-φορολόγηση, για να πληρωθούν τα "σπασμένα" κάποιων άλλων.
  Λιγότερους ή καθόλου φόρους, πληρώνουν μόνον οι βουλευτές (με Νόμους, που οι ίδιοι ψηφίζουν) και πιθανώς άλλες κατηγορίες τρωκτικών, που απολαμβάνουν φοροαπαλλαγές και οι πολύ πλούσιοι, αλλά για τους τελευταίους, αυτό είναι κάτι που ισχύει ανέκαθεν, ενώ πλέον οι μεγαλύτερες (αναλογικά) επιβαρύνσεις, πέφτουν στους πιο αδύναμους !
   Πέρα, από τους άμεσους και έμμεσους φόρους (οι οποίοι σε κάποιες περιπτώσεις, αντιπροσωπεύουν μέχρι και το 80% της αξίας του προϊόντος), υπάρχουν τα χαράτσια, αλλά και ένα σωρό άλλες επιβαρύνσεις, αφού σχεδόν σε κάθε συναλλαγή με το Δημόσιο, σου ζητάνε ένσημα, παράβολα, μας τα παίρνουν με κάθε πιθανό ή και απίθανο (δηλαδή, παράνομο) τρόπο...
   Πριν 3 βδομάδες περίπου, έστειλα εμαιλ, στο Δήμο Αθηναίων, προκειμένω να καθαριστεί και να κλαδευτεί ένας τριγωνικός χώρος πρασίνου, στον περιφερειακό Λυκαβηττού, αλλά και κάποια παρτέρια, που είχαν γίνει χωματερές, από τα σκουπίδια και κινδυνεύαμε, οι περαστικοί, με χολέρα.
    Η ανταπόκριση στο κλάδεμα, ήταν σχετικά άμεση, ενώ το καθάρισμα στα παρτέρια, έγινε λίγο αργότερα, εντούτοις όχι άψογα, σημασία έχει ότι μπορείς πλέον να επικοινωνείς με δημόσιες υπηρεσίες, με σύγχρονους τρόπους, όπως το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και να βρίσκεις ανταπόκριση.
    Το μεγάλο ερώτημα, είναι βέβαια, γιατί πρέπει ο μηχανισμός να κινητοποιηθεί, κατόπιν αιτήματος ιδιώτη-πολίτη, πόσους υπαλλήλους έχει ο κάθε Δήμος, για καθαριότητα κλπ και τι κάνουν (μιλάμε για τις στοιχειώδεις υπηρεσίες), τον υπόλοιπο καιρό !
     Για τον καθαρισμό και το κλάδεμα του χώρου πρασίνου, εργάστηκαν 3 με 4 άτομα, αν δεν απατώμαι, ο ένας με βενζινοπρίονο, για 2,5 περίπου μέρες, έκαναν σχετικά καλή δουλειά, ΑΛΛΑ αν πάτε εκεί τώρα, έχουν αφήσει τα κομμένα, σε μία άκρη και ορισμένα, πάνω και σε ένα πεζοδρόμιο, για περισσότερες από 10 ημέρες...
    Προφανώς τους έστειλαν ή καλύτερα τους άφησαν εκεί, για το κλάδεμα, ενώ για το μάζεμα των "αποβλήτων", είναι, φαντάζομαι, υπεύθυνη άλλη υπηρεσία, η οποία είτε δεν ειδοποιήθηκε ποτέ, είτε "κινείται", με τους γνωστούς ρυθμούς του Δημοσίου (αν άφηνε ιδιώτης, τα κομμένα φυτά και κλαδιά, έτσι, στο πεζοδρόμιο, υποθέτω, θα είχε κινηθεί ποινική δίωξη εναντίον του).
    Αυτό είναι ένα μόνον, μικρό, παράδειγμα, για το πως ΔΕΝ λειτουργεί, το τεράστιο, αδηφάγο, αντιπαραγωγικό και δυσκίνητο Κράτος μας, το οποίο συντηρούμε όλοι, με τους φόρους μας !
    Είναι έτσι δομημένο και "οργανωμένο", που και να θες, δεν μπορείς να κάνεις, αυτό που πρέπει, αν είσαι υπάλληλος του και ο πολίτης πληρώνει πολύ ακριβά, για υπηρεσίες, που είτε δε λαμβάνει καθόλου, είτε λαμβάνει πλημμελώς, με συνέπεια να καταφεύγει σε ιδιωτικές λύσεις (ιδιωτικά Νοσοκομεία, φροντιστήρια κ.ο.κ).
     Ο μεγάλος ασθενής, στην χώρα μας, είναι η Δημόσια Διοίκηση, εν ευρεία εννοία και η όποια μεταρρύθμιση, θα έπρεπε να ξεκινήσει από εκεί, σε πολλά επίπεδα (αμοιβές, ωράρια, άρση μονιμότητας, απόλυση άχρηστων και υπεράριθμων κλπ), αλλιώς όσους δυσβάστακτους φόρους και να πληρώσει ο πολίτης, θα πηγαίνουν, σε ένα σκοτεινό πηγάδι, δίχως πάτο !

μορφές δουλείας, στην σύγχρονη Ελλάδα

     Το άρθρο 4 του ("ισχύοντος") Συντάγματος, ορίζει, μεταξύ άλλων, ότι οι Έλληνες, είναι ίσοι ενώπιον του Νόμου, ότι έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις και ότι συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους (οι υπογραμμίσεις, δικές μου).
  Αυτή είναι η ιδεατή-νομική-θεωρητική πραγματικότητα, διότι στην πράξη, βλέπουμε ότι οι Νόμοι, δεν είναι και τόσο ίσοι, απέναντι στους Έλληνες, πράγμα για το οποίο και οι τρεις εξουσίες σφυρίζουν αδιάφορα, αφού έτσι βολεύονται.
  Στην πρόσφατη συζήτηση π.χ για το αφορολόγητο, το οποίο τελικά μειώθηκε ελάχιστα, κανένας δεν μας αιτιολόγησε, γιατί από αυτό εξαιρούνται οι ελεύθεροι επαγγελματίες και πόσο νόμιμο και συνταγματικό, είναι αυτό !
   Η αιτία είναι, φαντάζομαι, η καραμέλα της φοροδιαφυγής, το μόνιμο δηλαδή άλλοθι των τρωκτικών, το οποίο ωστόσο, ούτε αποδεικνύεται, ούτε στηρίζεται στην πραγματικότητα.
   Ειδικά σήμερα, όπου ΌΛΟ το εισόδημα ενός ελεύθερου επαγγελματία, πηγαίνει σε φόρους και εισφορές, ενοίκια κλπ, για να τρώνε κάποιοι, από τα έτοιμα (αυτό, μετά από έξι χρόνια, το ανακάλυψαν και τα κανάλια και άρχισαν σχετικά ρεπορτάζ, εγκατέλειψαν τους συνταξιούχους και άλλα τρωκτικά, που κλαίγονταν ότι δεν έχουν λεφτά, ...έξω από σούπερ μάρκετ και εμπορικά κέντρα).
   Μιλάμε για σύγχρονους δούλους, που δουλεύουν για άλλους και μάλιστα, επειδή προβλέπεται ότι δεν μπορείς να διακόψεις και ...να ελευθερωθείς, αν χρωστάς έστω και ένα ευρώ, αποδεικνύεται, όπως τότε, ότι η ελευθερία είναι εξαγοράσιμη.
   Με άλλοθι την φοροδιαφυγή, περάσαμε σε κτηνώδη και εγκληματική υπέρ-φορολόγηση και μάλιστα επί εκείνων, που δεν υπήρξαν συνδαιτημόνες του Πάγκαλου : έτσι, π.χ, είτε δουλέψεις, είτε όχι, είτε εισπράξεις, είτε όχι, οφείλεις να δώσεις στο Κράτος 650 ευρώ το χρόνο (τέλος επιτηδεύματος), απλά και μόνον, για ...να διατηρήσεις τον τίτλο του ελεύθερου επαγγελματία !
   Μάλιστα, αν έπρεπε να υπάρξει εξαίρεση, για αφορολόγητο, αυτή θα ήταν συνταγματική μόνον ΥΠΈΡ των επαγγελματιών, αφού εμείς έχουμε και επαγγελματικά έξοδα (ενοίκια κλπ), τα οποία δεν έχουν οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί.
    Τώρα, ένας που απλά κάθεται και εισπράττει ενοίκια και φορολογείται με τους μισούς συντελεστές, από ό,τι φορολογείται η εργασία, έχει τη δυνατότητα να εκχωρήσει ανείσπρακτα ενοίκια στο Κράτος, στην εφορία και το ερώτημα είναι, γιατί να μην μπορεί και ένας επαγγελματίας να εκχωρήσει στο Κράτος, τα φέσια κακοπληρωτών-λαμογίων πελατών ή άλλες απαιτήσεις, που μπορεί να έχει (όπως και κατά κανόνα, εναντίον του ίδιου του Κράτους, που πληρώνει, ...όποτε το θυμάται, χωρίς συνέπειες) !
    Συνήθως, λέμε ότι η ισότητα είναι "μόνον στα χαρτιά", ενώ η πραγματικότητα δείχνει, πως ΟΥΤΕ αυτό ισχύει, οι ίδιοι οι Νόμοι, στην Ελλάδα καθιερώνουν και ...νομιμοποιούν την ανισότητα, την αδικία και την αλητεία, πράγμα για το οποίο κανείς δεν αντιδρά, κανείς δε λέει τίποτα και έτσι η δουλεία ορισμένων, διαιωνίζεται, με τις ανοχές φυσικά και των Δικ(χ)αστών.
    Οι κομματικοί πελάτες των βολευτικών γραφείων, οι αφισοκολλητές, οι κηφήνες και γενικά τα τρωκτικά του δημόσιου χρήματος, του ιδρώτα και του αίματος των εργαζόμενων δηλαδή, όχι μόνον πληρώνονται πάντα στην ώρα τους, αλλά θα πάρουν και αυξήσεις ! (στις ήδη αυξημένες, έναντι άλλων, δηλαδή του ιδιωτικού τομέα, αμοιβές)
     Στην ώρα τους, πληρώνονται και οι συντάξεις (με δανεικά, όπως πάντα), την ίδια στιγμή, που οι προμηθευτές του Δημοσίου και όχι μόνον, παραμένουν απλήρωτοι, για μήνες ή και χρόνια και όσοι εργαζόμενοι απέμειναν στον ιδιωτικό τομέα, επίσης είναι απλήρωτοι ή παίρνουν έναντι και με καθυστέρηση, σε μεγάλο ποσοστό.
     Τέλος, ενώ το Σύνταγμα, όπως είδαμε στην αρχή, μιλάει για "χωρίς διακρίσεις", υπάρχουν (ακόμα !) πολλές αδικαιολόγητες και προκλητικές φοροαπαλλαγές και άλλες σκανδαλώδεις περιπτώσεις εύνοιας, που δεν έχουν νόμιμο έρεισμα, με πρώτους και χειρότερους τους βουλευτές.
     Εν κατακλείδι, συμπεραίνουμε, ότι η αδικία και η παρανομία στην Ελλάδα, είναι θεσμοθετημένες ...με Νόμο(υς), έχουν γίνει καθεστώς, όπως και το να διαχωρίζονται οι πολίτες, σε μόνιμα ευνοημένους και μόνιμα αδικημένους !
    Αν δεν αλλάξουν οι άδικοι Νόμοι, αν δεν καταργηθούν όσες διατάξεις είναι αντισυνταγματικές, αν δεν εφαρμοστούν οι γενικές κατευθύνσεις του Συντάγματος, όπως πρέπει και όπως είναι, η απάντηση στο ερώτημα "πότε θα βγούμε από την κρίση", θα είναι μονίμως "ποτέ".

ποιος ευθύνεται για το "μαρτύριο της σταγόνας" ;

     Μετά από έξι ολόκληρα χρόνια (επίσημης) ελληνικής χρεοκοπίας, έχει, θεωρώ, αρχίσει να διαφαίνεται, πως η χώρα μας δεν θα βγει ποτέ από τα Μνημόνια !
  Τουλάχιστον, δεν θα βγει, με τον τρόπο, που βγήκαν τόσες άλλες χώρες, που αντιμετώπισαν προβλήματα και ζήτησαν οικονομική βοήθεια (από Ε.Ε ή ΔΝΤ) : Ισλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία, Ουγγαρία, ακόμα και Τουρκία, είναι κάποιες χώρες, που ξεπέρασαν τον κάβο.
  Ενώ λοιπόν, όλοι αυτοί και ακόμα περισσότεροι, μπήκαν και βγήκαν από Μνημόνια, Προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής κλπ, η Ελλάδα, εξακολουθεί να βράζει στο ζουμί της και να υφίσταται το λεγόμενο "μαρτύριο της σταγόνας" (όχι συνολικά, βέβαια, ορισμένοι εκ των κατοίκων της) !
  Βλέποντας κανείς το νιοστό επεισόδιο, της σειράς "διαπραγματεύσεις, αξιολόγηση και ...δόση", δεν μπορεί παρά να καταλήξει στο συμπέρασμα της πρώτης παραγράφου.
   Το μόνο, που αλλάζει κάθε φορά, είναι τα πρόσωπα, με τα οποία συνομιλούν οι δανειστές, το ότι η τρόικα λέγεται πλέον "θεσμοί" και τόπος συνάντησης είναι πλέον το Χίλτον και όχι τα βρώμικα Υπουργεία μας.
    Από το 2010 έως σήμερα, παρακολουθούμε το ίδιο καραγκιοζιλίκι :  να εναλλάσσονται κυβερνήσεις (τέσσερις με πέντε, αν μετράω σωστά), οι οποίες εκλέγονται, με ψεύτικο-δημαγωγικό και αντιμνημονιακό λόγο, που υπόσχονται σχίσιμο των Μνημονίων και στο τέλος, αποδεικνύονται πιο μνημονιακοί από τους προηγούμενους ή υπογράφουν ...νέα (και ίσως χειρότερα) Μνημόνια, σχίζοντας απλά τα προεκλογικά καλσόν τους...
    Πέρα από αυτό, το δούλεμα των προβάτων, που ακόμα πιστεύουν ότι "λεφτά υπάρχουν", απλά οι προηγούμενοι δεν τα είχαν δει (χαχα) και ακολουθούν στην κάλπη, το ανύπαρκτο χρήμα, υπάρχει και το δούλεμα των δανειστών, οι υπεκφυγές και η αναβλητικότητα, στην εφαρμογή των συμφωνηθέντων Μνημονίων !
    Πάντα, οι αξιολογήσεις, ΌΛΑ αυτά τα χρόνια, έκλειναν στο παρά 5', κυριολεκτικά και όπως όπως, για να μην χάσουν οι βολευτές το 8χίλιαρο και τα λοιπά τρωκτικά του δημόσιου χρήματος, το μισθό ή την σύνταξη.
     Η εξέλιξη αυτή είναι "εύλογη" και αναμενόμενη, διότι,όταν έχεις εκλεγεί με ψέμα, φοβάσαι να παραδεχτείς την αλήθεια και να δυσαρεστήσεις τα πρόβατα, που σε ψήφισαν, οπότε κοιτάς, τελευταία στιγμή, να ρίξεις τα βάρη σε όσους θεωρείς ότι ...δεν είναι ψηφοφόροι σου, που κατά κανόνα και κατά διαβολική σύμπτωση, είναι εκείνοι, που ΔΕΝ φταίνε, για την χρεοκοπία ενός τόσο διεφθαρμένου και διαπλεκόμενου μορφώματος, που αποκαλείται "ελληνικό κράτος" !
     Όπως και οι προηγούμενες, έτσι και αυτή η κυβέρνηση, ρίχνουν πάντα το φταίξιμο στους κακούς ξένους, στους δανειστές (σ.σ χάρη στους οποίους συντηρούνται και παραμένουν ζωντανοί), που δήθεν εγείρουν παράλογες απαιτήσεις, ενώ η Αλήθεια είναι πως οι εκάστοτε κυβερνήσεις μας, είναι παγιδευμένες, στις δικές τους, κομμουνιστικές-κόκκινες γραμμές, στα προεκλογικά ψέματα και στην αποφυγή του λεγόμενου πολιτικού κόστους, για να μην χάσουν την καρέκλα (πράγμα αναπόφευκτο βέβαια, τελικά, όπως έχουμε δει επανειλημμένα).
     Ο συριζα, δήθεν δίνει μεγάλη σημασία και βαρύτητα, στην συμφωνία του καλοκαιριού, στο δικό του και ίσως αχρείαστο Μνημόνιο, που μας έφερε, από δικές τους ιδεοληψίες και με όλους αυτούς του παρανοϊκούς τύπους, που παρίσταναν τους Υπουργούς και ζητάει να τηρηθεί, "κατά γράμμα".
     Ακόμα και εδώ όμως, υπάρχουν βασικές ενστάσεις : πρώτον, η συμφωνία του καλοκαιριού, που υπογράφτηκε ένα βήμα, πριν το απόλυτο Χάος και την Καταστροφή, ήταν μία "σύμφωνία ό,τι ναναι", όπως οι ίδιοι οι πολιτικοί μας την αποκάλεσαν, προκειμένου να αποφευχθεί η άτακτη χρεοκοπία, η φτώχια και το αιματοκύλισμα, ήταν προϊόν εκβιασμού, όχι των δανειστών, προς εμάς, αλλά μάλλον το αντίστροφο !
     Είναι δε χαρακτηριστικό, ότι την ψήφισε σχεδόν ΟΛΌΚΛΗΡΗ η Βουλή (ακόμα και το ΚΚΕ και η Χ.Α, θα την ψήφιζαν, αν δεν ήταν σίγουρο, ότι θα ψηφιστεί), διότι, όταν διακυβεύονται τα προνόμια τους ή και ο ...πισινός τους, αποδεικνύεται πως "όλα τα γουρούνια, έχουν το ίδιο κεφάλι".
     Η δεύτερη ένσταση έχει να κάνει, με το γεγονός, πως αν πρέπει να κατηγορηθεί κάποιος, για μονομερείς ενέργειες και παραβίαση της καλοκαιρινής συμφωνίας, αυτός είναι ο συριζα, με την επαναπρόσληψη επίορκων και διεφθαρμένων υπαλλήλων, την αύξηση των μισθών των τρωκτικών του Δημοσίου, τις αθρόες προσλήψεις κλπ. και όχι οι δανειστές.
     Σε κάθε περίπτωση, αν στέκεσαι στο παρελθόν, στο τι είπες και δεν είπες, στο τι υποσχέθηκες, στο τι υπέγραψες κ.ο.κ και όχι στο τι πρέπει να κάνεις, για το Καλό της πατρίδας, συνολικά και όχι των "προβάτων" (κάθε άλλο παρά αθώων, φυσικά), που πιθανόν σε ανέδειξαν, η χώρα θα βαλτώνει, θα μαραζώνει και θα αργοπεθαίνει, με το μαρτύριο της σταγόνας, όπως εδώ και έξι χρόνια, επειδή όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει και επειδή ο χειρούργος, στέκεται πάνω από τον ετοιμοθάνατο ασθενή και ρίχνει κορόνα-γράμματα, για τον αν θα τον "ανοίξει" ή όχι...
     Στο κάτω κάτω, αν δεν ξέρεις, αν είσαι άσχετος, δεν είναι ντροπή, να ρωτήσεις κάποιον που ξέρει, κάποιον που το έχει ήδη κάνει, είναι τόσες και τόσες, όπως είδαμε, οι χώρες, που αντιμετώπισαν επιτυχώς, ανάλογες καταστάσεις.
     Η μεγάλη ιδιαιτερότητα της ελληνικής περίπτωσης, πάντως, είναι ότι σε κάνενα άλλο καθεστώς, δεν είναι τόσο τεράστιος ο αριθμός, όσων ζουν, "από τα έτοιμα", μιλάμε για σχεδόν 1 στους 2, αυτός είναι ο καρκίνος της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας και εν τούτοις συνεχίζουν, να τον τρέφουν, με το αίμα των υγιών κυττάρων της !
     Με κομμουνιστές Υπουργούς (π.χ Κατρούγκαλος, κατά δήλωσή του, δημόσια) και ιδεοληψίες, που έχουν πεθάνει και σαπίσει, εδώ και 100 χρόνια (π.χ θεωρία Κέυνς), δεν πας πουθενά, βασανίζεσαι ο ίδιος, αλλά βασανίζεις και άλλους, που δεν φταίνε και αυτό είναι αμαρτία.

 

η ευθύνη του προστήσαντος

     Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης, να πούμε περισσότερα πράγματα για την έννοια και τις συνέπειες της πρόστησης, διότι το ζήτημα είναι σημαντικό και χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης.
  Πρόστηση, υπάρχει όταν κάποιος αναθέτει σε άλλον, μία υπηρεσία γενικά ή και μεμονωμένα, δίνοντάς του παράλληλα οδηγίες και κατευθύνσεις, συνήθως με αμοιβή, με άλλα λόγια, όταν χρησιμοποιεί κάποιος, τρίτον ή τρίτους, για δικές του υποθέσεις, για δικό του λογαριασμό.
  Αν ο προστηθείς (ή υπηρέτης, σύμφωνα με το Νόμο), προξενήσει ζημία, κατά την εκπλήρωση της υπηρεσίας του, σε άλλον, ευθύνεται προς αποζημίωση ΚΑΙ ο προστήσας (ο κύριος) !
  Πρόκειται για μία σημαντική περίπτωση ευθύνης, για πράξεις άλλων, αλλά δεν είναι φυσικά η μοναδική (υπάρχει επίσης η ευθύνη του κατόχου του ζώου, για τυχόν ζημίες, που θα προκαλέσει, των γονιών, για τις ζημιές των ανήλικων τέκνων τους και αρκετές ακόμα, είτε στον Αστικό Κώδικα, είτε σε άλλους, ειδικούς Νόμους).
   Η δικαιολογία της ρύθμισης, είναι ότι εφόσον ο "κύριος" μιας υπόθεσης, ωφελείται από τις ενέργειες των "υπηρετών" του, θα πρέπει να επωμίζεται και τον κίνδυνο, από τυχόν ζημίες, που θα προκληθούν, από τον "υπηρέτη"-προστηθέντα (συν ότι, οφείλει να επιλέγει κανείς προσεκτικά τους βοηθούς του ή και να τους απομακρύνει, όταν είναι αμελείς ή έχουν δόλο και τάση, προς διάπραξη επιζήμιων πράξεων).
    Η πιο διαδεδομένη μορφή πρόστησης, είναι φυσικά η εξαρτημένη εργασία, όπερ σημαίνει ότι ο εργοδότης, ευθύνεται, για τις ζημιές, που προκαλούν, σε τρίτους, οι εργαζόμενοι-υπάλληλοί του, κατά την εκτέλεση των ανατεθειμένων σε αυτούς καθηκόντων (στην έννοια της ζημιάς, περιλαμβάνεται κάθε θετική ή αποθετική χρηματική ζημία, αλλά και οι περιπτώσεις μη περιουσιακής ζημιάς, όπως η αποζημίωση, λόγω ηθικής βλάβης ή ψυχικής οδύνης).
    Ωστόσο, η σχέση της πρόστησης, μπορεί να είναι πολύ πιο "χαλαρή" και όχι τόσο τυπική : για να δώσω ένα λίγο ακραίο παράδειγμα, ακόμα και αν στείλεις έναν άλλον, να σου φέρει κάτι, από το περίπτερο ή άλλο μαγαζί, πάλι υφίσταται σχέση προστήσεως !
    Το πιο σημαντικό όμως και το πιο ενδιαφέρον, στοιχείο, εν προκειμένω, που έχει αποκρυσταλλωθεί και στη Νομολογία, είναι ότι ο εργοδότης ευθύνεται ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ο υπάλληλος, ενεργήσει ΕΚΤΟΣ των ορίων των εντολών, που έχει λάβει.
     Έτσι, στο παραπάνω ακραίο παράδειγμα, αν αυτός, που έπαιρνε το αυτοκίνητο, για να πάει στο περίπτερο, αντί αυτού, πήγαινε για καφέ με την κοπέλα του και προξενούσε ατύχημα-ζημιά, πάλι θα ευθυνόταν ο προστήσας αυτόν !
     Οι πιο συνηθισμένες, στην πράξη, περιπτώσεις, ευθύνης εργοδοτών, από την σχέση της πρόστησης, είναι, όταν ο υπάλληλος, σε εταιρίες είσπραξης και διαχείρισης χρημάτων (τράπεζες, ασφαλιστικές, επενδυτικές κλπ), υπεξαιρεί τα χρήματα των πελατών και δεν τα αποδίδει στην εταιρία, ως όφειλε.
     Υπάρχουν ωστόσο και περιπτώσεις, όπου π.χ ο υπάλληλος, εξαπατά τον πελάτη του εργοδότη, για αποκλειστικά ίδιον όφελος (δεν υπεξαιρεί δηλαδή χρήματα, που προορίζονταν για τον εργοδότη), ενεργώντας εκτός των ορίων των καθηκόντων του, ωστόσο ΚΑΙ Σε αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχει ευθύνη του προστήσαντος-εργοδότη, όπως είπαμε παραπάνω, εφόσον αυτά συμβαίνουν, στο πλαίσιο της υπηρεσίας του υπαλλήλου και εξ αφορμής αυτής (διαφορετικά δεν θα ερχόταν σε επαφή ο εξαπατηθείς πελάτης, με τον εξαπατήσαντα υπάλληλο).
      Η πρακτική αξία της ρύθμισης, όπως γίνεται κατανοητό, είναι μεγάλη, επειδή, ειδικά σε περιπτώσεις σημαντικής ζημίας, ο εργοδότης-προστήσας, είναι πολύ πιο φερέγγυος, από τον ζημιώσαντα υπάλληλο-προστηθέντα και είναι πιο εύκολο, να αποζημιωθεί το θύμα.
   

υπόθεση Αστικού και όχι Εργατικού Δικαίου...

      Χθες έκανε το γύρο του διαδικτύου, η είδηση ότι ο Άρειος Πάγος εξέδωσε δύο αποφάσεις "βόμβες" (κλασικά), που δήθεν αλλάζουν την εργατική του Νομολογία, φέρνουν το Τέλος του Κόσμου κλπ.
  Από όσα διέρρευσαν, οι εν λόγω αποφάσεις, αφορούν περισσότερα ζητήματα Αστικού Δικαίου, παρά το Εργατικό Δίκαιο, τα εργατικά ατυχήματα κ.ο.κ και ειδικότερα το λεγόμενο Δίκαιο των αποζημιώσεων.
  Η πρώτη περίπτωση, που είναι και απλούστερη, έκρινε ότι σε περίπτωση εργατικού ατυχήματος, η αποζημίωση, που δικαιούται το θύμα ή οι συγγενείς του, μειώνεται, εφόσον φέρει και το ίδιο το θύμα, ευθύνη, για την επέλευση ή την έκταση της ζημιάς (π.χ δεν φορούσε προστατευτικό κράνος, ζώνη ή ρούχα), επιβεβαιώνοντας έτσι την θεωρία, για το λεγόμενο "συντρέχον πταίσμα" του ζημιωθέντος, που ισχύει σε κάθε περίπτωση αποζημίωσης (όχι μόνον στο εργατικό ατύχημα, δηλαδή).
   Η δεύτερη απόφαση, τώρα, αναδεικνύει το ζήτημα της λεγόμενης "πρόστησης" και της (αντικειμενικής) ευθύνης, που έχει ο προστήσας, για την ζημία, που προξένησε ο προστηθείς.
   Πρόστηση υπάρχει όταν κάποιος αναθέτει σε άλλον, σε μόνιμη ή και σε ευκαιριακή, βάση, με ή χωρίς ιδιαίτερη σύμβαση, να διεκπεραιώσει μία υπόθεσή του, συνήθως με αμοιβή, δίνοντάς του όμως παράλληλα ΚΑΙ οδηγίες, εκτέλεσης.
    Η σύμβαση (εξαρτημένης) εργασίας, αποτελεί κλασική μορφή πρόστησης, έτσι αν ο προστηθείς (υπάλληλος) προξενήσει ζημία, σε άλλον, κατά την εκτέλεση της ανατεθειμένης σε αυτόν υπηρεσίας, ευθύνεται αλληλεγγύως και εις ολόκληρον και ο προστήσας (εργοδότης).
    Η ρύθμιση αυτή, λέγεται συνήθως πως δικαιολογείται στη βάση της ωφέλειας (...υπεραξίας, για να θυμηθούμε και την κομμουνιστική πλευρά μας), που αποκομίζει ο εργοδότης, από την εργασία του υπαλλήλου του, οπότε είναι λογικό να φέρει και την αντίστοιχη ευθύνη, για τις ζημιές του και σε κάθε περίπτωση, είναι μάλλον εύλογη, διότι κατά κανόνα και αντικειμενικά, ο εργοδότης είναι πιο φερέγγυος, από τον εργαζόμενο.
    Έτσι αν κάποιος, πάθει ζημιά, από τον εργαζόμενο σε μια επιχείρηση, μπορεί να στραφεί και κατά του εργοδότη αυτού, φυσικού ή νομικού προσώπου-εταιρίας (μόνον ή σωρευτικά, εναντίον και των δύο)
     Εκτός, όμως, από την συν-ευθύνη και συν-υπαιτιότητα εργαζομένου και εργοδότη, έναντι των τρίτων, υπάρχει και το ζήτημα της ευθύνης, μεταξύ των δύο, ήτοι του εργαζόμενου, που έκανε τη ζημία, έναντι του εργοδότη του.
     Αυτό το ζήτημα έκρινε η σχολιαζόμενη απόφαση του Α.Π και η απάντηση δίνεται πάλι, από το Αστικό Δίκαιο : μην ξεχνάμε πως η σύμβαση εξαρτημένης εργασίας, είναι μία ακόμα αστική σύμβαση, που θεμελιώνεται στον Αστικό Κώδικα (αργότερα, έγινε ξεχωριστός κλάδος, καθώς εκδίδονταν ειδικότεροι Νόμοι, κυρίως για την προστασία του εργαζόμενου), όπως η μίσθωση, η πώληση κλπ.
     Έτσι, ο Α.Κ λέει ότι ο εργαζόμενος, οφείλει να δείχνει την αναγκαία επιμέλεια, κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του και μπορεί να ευθύνεται, έναντι του εργοδότη του, είτε για δόλο, είτε και για αμέλεια (δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς φυσικά, ειδικά σε ακραίες περιπτώσεις, όπως π.χ όταν ο υπάλληλος υπεξαιρεί χρήματα πελατών).
      Από εκεί και μετά, το μέτρο της επιμέλειας, κρίνεται με βάση τα χαρακτηριστικά κάθε θέσης και τα τυπικά προσόντα του υπαλλήλου, τις γνώσεις, την εμπειρία του κ.ο.κ (δεν μπορείς π.χ να βάλεις να οδηγήσει νταλίκα, κάποιος με απλό-βασικό δίπλωμα οδήγησης Ι.Χ).
      Συνεπώς, ανάλογα και με το βαθμό του πταίσματος του υπαλλήλου, ο εργοδότης, εφόσον αποζημιώσει τον τρίτο, που ζημίωσε ο υπάλληλός του, έχει την διακριτική ευχέρεια, να στραφεί έπειτα εναντίον του !
     Δεν είναι δηλαδή πάντα βέβαιο, ότι θα το κάνει, αλλά σε κάθε περίπτωση, η καλύτερη λύση εδώ, φαντάζει η ΑΣΦΑΛΙΣΗ τόσο του εργαζόμενου, όσο και κυρίως του εργοδότη, για το ενδεχόμενο ζημίας και αστικής ευθύνης, έναντι τρίτων, ειδικά σε δουλειές και θέσεις, όπου διακυβεύονται μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.

ποια τέταρτη εξουσία ;

    Για τον Τύπο και τη λειτουργία του, έχουν χυθεί τόνοι μελάνης, ενώ αποτελούσε ανέκαθεν ένα από τα sos θέματα, στην έκθεση ιδεών, για τις πανελλήνιες εξετάσεις...
  Ονομάζεται και "τέταρτη εξουσία", ενώ, στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ, είναι γραμμένη η φράση "η δημοσίευσις είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης", που αποδίδεται στον Ελβετό φιλέλληνα Johann Jakob Meyer.
   Η ερμηνεία, που δίνω, προσωπικά, σε αυτήν την φράση, είναι πως η δημοσιότητα, το "φως" γενικά, δεν αφήνει το έγκλημα και την αδικία να επικρατήσουν, διότι αυτά, ως γνωστόν, γίνονται "εν κρυπτώ", στο σκοτάδι !
   Όσο ο Τύπος, λοιπόν, επιτελεί, αυτόν τον ρόλο, ελέγχει τις άλλες τρεις εξουσίες, αποκαλύπτει σκάνδαλα και αδικίες, τότε είναι χρήσιμος.
   Στην σύγχρονη εποχή, όπου ο Τύπος, είναι κυρίως ηλεκτρονικός και η πληροφορία, ταξιδεύει αστραπιαία, φοβάμαι, ότι έχει χαθεί κάπως αυτός ο ρόλος, υπάρχει μία επιφανειακή και βιαστική προσέγγιση των θεμάτων, μία συνεχής εναλλαγή ειδήσεων, πολλές φορές άχρηστων, που περισσότερο συσκοτίζει, παρά φωτίζει το νου, των αναγνωστών.
   Βέβαια, σε ένα τόσο σύντομο κείμενο, δεν μπορεί να εξαντληθεί ένα τόσο μεγάλο θέμα, ούτε καν βασικές πτυχές του, όπως το ζήτημα της ανεξαρτησίας ή μη των ΜΜΕ, σε ποιους ανήκουν, τι συμφέροντα εξυπηρετούν κ.ο.κ.
    Στέκομαι περισσότερο στο θέμα της έλλειψης δημοσιογραφικής έρευνας, σε βάθος, όπου όσοι (ρομαντικοί ;) επιδίδονται ακόμα σε αυτήν (βλέπε π.χ Βαξεβάνης) αντιμετωπίζονται σχεδόν ως γραφικοί !
    Η πλειοψηφία των μμε, στέκεται σε αυτό, που όπως οι ίδιοι ομολογούν, διδάσκεται στις δημοσιογραφικές σχολές, για να πετύχουν αναγνωσιμότητα (ή κλικς, πλέον) : αίμα (εγκλήματα, δολοφονίες, ατυχήματα, θάνατοι γενικά), σπέρμα (σεξ, γυμνά κλπ) και στέμμα, αν δεν απατώμαι (όπερ σημαίνει, φαντάζομαι, κουτσομπολιό)...
     Δεν αναφέρομαι μόνον στα ελληνικά ΜΜΕ, το κακό είναι διεθνές, ίσως μάλιστα έξω, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, όπως αποδεικνύουν και ορισμένα ξενόφερτα sites.
     Τώρα, στο ζήτημα της δημοσιογραφικής έρευνας, που αποκαλύπτει αδικίες, σκάνδαλα και εγκλήματα (μιλάμε για περιπτώσεις, που αφορούν όλους ή μεγάλο μέρος της κοινωνίας, όχι για απλά, καθημερινά εγκλήματα, που κατά τη γνώμη μου, δεν θα έπρεπε να παίρνουν καν δημοσιότητα), υπάρχουν, ως γνωστόν, λεπτές ισορροπίες : από τη μία το δημοσιογραφικό καθήκον της έρευνας και αποκάλυψης και από την άλλη, η τιμή και η υπόληψη των θιγόμενων, από αυτές !
     Εδώ λοιπόν, πρέπει να βρεθεί μία χρυσή τομή, ώστε, ούτε οι δημοσιογράφοι να ζουν, υπό το άγχος μηνύσεων, αγωγών κλπ, αλλά και να μην θίγονται υπολήψεις, σπιλώνονται ονόματα και εξοντώνονται ηθικά άνθρωποι, με αβάσιμες καταγγελίες, αφού είναι δύσκολο να διορθωθεί πλήρως η κατάσταση, εκ των υστέρων.
     Φαντάζομαι, ότι η δημοσιογραφική δεοντολογία, αλλά και η κοινή Λογική, δίνουν και εδώ τη λύση, με την έννοια, ότι θα πρέπει οι πληροφορίες να διασταυρώνονται, να επαληθεύονται, οι όποιες καταγγελίες να βασίζονται σε επαρκή στοιχεία και κυρίως και κατά τη γνώμη μου, να δίνεται η δυνατότητα στον καταγγελλόμενο-θιγόμενο, να εκφράσει τη δική του άποψη, ΠΡΙΝ βγουν στην φόρα και όχι κατόπιν εορτής...
      Στο φινάλε, τελικός κριτής, δεν μπορεί παρά να είναι μία άλλη εξουσία, η δικαστική, η οποία με τη σειρά της όμως, οφείλει να δείχνει μεγαλύτερη ευαισθησία στις δημοσιογραφικές αποκαλύψεις και να επεμβαίνει αυτεπάγγελτα, για να διερευνήσει, αν ευσταθούν ή όχι, ώστε και σκιές να μην υπάρχουν, αλλά και να τιμωρούνται οι τυχόν υπαίτιοι.
      

κηδείες με ξένα κόλλυβα και όταν το ψάρι βαφτίζεται κρέας

     Αυτούς τους τίτλους, θα μπορούσε να δώσει κάποιος, στις δύο σημαντικές νομικές υποθέσεις, που τρέχουν, αυτή την περίοδο : την υπόθεση Βγενόπουλου και τις μίζες της Σήμενς, αντίστοιχα.
  Ο Βγενόπουλος, ξεκίνησε ως δικηγόρος και κατέληξε να διοικεί έναν από τους μεγαλύτερους επιχειρηματικούς ομίλους στην Ελλάδα (MIG), έγινε μεγαλοεπιχειρηματίας, τραπεζίτης και δισεκατομμυριούχος.
  Αν παρακολουθήσει κάποιος, το πως γιγαντώθηκε, θα διαπιστώσει, ότι "φτιάχτηκε" με τα λεφτά άλλων, των μικρομετόχων, που αγόραζαν μετοχές, στις αλλεπάλληλες αυξήσεις κεφαλαίου, με μάλλον, όχι και τόσο ευνοϊκούς, για τους ίδιους, όρους...
  Είμαι σίγουρος, ότι υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι, που έδωσαν ολόκληρες περιουσίες, για να μπουν στις αυξήσεις κεφαλαίου και σήμερα έχουν "ψίχουλα", αυτό όμως δεν σημαίνει, απαραίτητα, ότι ο Βγενόπουλος έκανε κάτι παράνομο !
   Ο καθένας, όφειλε να σταθμίσει τα δεδομένα και να δει αν τον συμφέρει, να μπει ή όχι στις αυξήσεις κεφαλαίου, όμως και αυτό δεν είναι τόσο απλό, με την έννοια, αφενός ότι δεν έχουν όλοι χρηματιστηριακές γνώσεις και αφετέρου ότι γινόταν διαφήμιση και "αβάντα", από "παπαγαλάκια" κλπ.
    Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορώ να πω ή να πάρω θέση, αν ο Βγενόπουλος, έχει κάνει κάτι παράνομο και ποινικά κολάσιμο, αυτό ας το βρουν οι Ελληνικές και οι Κυπριακές δικαστικές Αρχές.
   Εδώ, μπαίνουμε έτσι, στο άλλο μεγάλο θέμα των ημερών, σχετικά με το πως χειρίστηκαν οι Έλληνες δικαστές την υπόθεση, που μπήκε και τώρα ξαναβγαίνει από το Αρχείο, όπου εκεί τα πράγματα είναι ίσως ακόμα πιο περίπλοκα.
    Η Εισαγγελέας, που αρχειοθέτησε αρχικά την υπόθεση, έλαβε ...ηρωικές διαστάσεις, μετά την αποκάλυψη ότι πέταξε έξω τον Υφυπουργό, από δικαστική διαδικασία και καλά έκανε, με την έννοια ότι είναι ανεπίτρεπτο, η εκτελεστική εξουσία να επεμβαίνει, τόσο ωμά, σε δικαστικές υποθέσεις !
    Από την άλλη, η ίδια η Πρόεδρος του Α.Π, τράβηξε το αυτί, της Εισαγγελέως, επειδή αρχειοθέτησε την δικογραφία και είναι πλέον γνωστό, πόσο καλές σχέσεις, έχει, η κυρία Θάνου, με την κυβέρνηση (άρα, είτε άμεσα, είτε έμμεσα, αν θέλει μία κυβέρνηση, μπορεί να επηρεάσει).
    Όμως και η ίδια η Εισαγγελέας, αν ισχύουν τα δημοσιεύματα, έχει παντρευτεί κομματικό στέλεχος, οπότε δεν ξέρουμε τι επιρροές, μπορεί να έχει από εκεί και γενικά δεν ξέρουμε τι και ποιον να πιστέψουμε, τελικά !
      Στην υπόθεση Σήμενς, τώρα, έγινε γνωστό, την περασμένη Κυριακή, ότι ο Εισαγγελέας, στην πρότασή του, για τον Χριστοφοράκο, βαφτίζει το κρέας, ως ψάρι και αντίστροφα, λέγοντας ότι έδινε στα κόμματα χρήματα, ως δωρεά και όχι ως μίζα-δωροδοκία...
      Εδώ, υπάρχουν σοβαρές αντιρρήσεις και ενστάσεις, διότι : η δωρεά είναι τυπική, κατά κανόνα, δικαιοπραξία, ήτοι πρέπει να γίνει εγγράφως, να φορολογηθεί νόμιμα κλπ., ειδικά όταν γίνεται από μία τόσο μεγάλη και "σοβαρή" εταιρία, όπως η Ζήμενς, που γνωρίζει τους Νόμους και ιδίως τις φοροαπαλλαγές, που θα είχε, αν έκανε νομότυπα και τυπικά εντάξει, αυτές τις "δωρεές" προς τα κόμματα !
      Επειδή όμως, υπάρχουν και συνηθίζονται και οι λεγόμενες "άτυπες δωρεές" και θα μπορούσε κανείς να εντάξει σε αυτές και την εξεταζόμενη περίπτωση, πάλι υπάρχουν κενά και λογικά άλματα, σε αυτό : διότι, δε μιλάμε για λεφτά, που δίνει ο Θείος  στον ανιψιό ή οι γονείς στα παιδιά τους, από ηθική υποχρέωση και λόγω συγγένειας...
     Ποια ..ηθική υποχρέωση, αναγκάζει μία μεγάλη εταιρία, που είναι προμηθευτής του ελληνικού Δημοσίου και συμμετέχει σε διαγωνισμούς, να κάνει "'άτυπες δωρεές" σε πολιτικά κόμματα εξουσίας ;
      Σε τελική ανάλυση, φαίνεται ότι κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, δίνοντας συγχωροχάρτι σε πρακτικές και συμπεριφορές, που συνέτειναν στην ελληνική χρεοκοπία, στην αύξηση του δημόσιου χρέους και σε παράνομο πλουτισμό λίγων.
     

μπορεί να αποπληρωθεί το ελληνικό χρέος ;

     Η απάντηση είναι θετική, υπό προϋποθέσεις όμως και στη λογική ότι "όλα είναι δυνατά", αν υπάρχει θέληση, ενώ ο τρόπος είναι προφανής : όπως ακριβώς, ένα χρεωμένο πρόσωπο ή επιχείρηση, για να ξεχρεώσει, θα πρέπει τα έσοδά του, να είναι περισσότερα, από τις ανάγκες του, να του περισσεύουν δηλαδή χρήματα, ώστε να πληρώνει τους πιστωτές του.
  Βέβαια, με τα πλεονάσματα, που προβλέπονται στα Μνημόνια, της τάξης των 2 και 3 δισ. ετησίως, αν λάβουμε υπόψη, ότι το χρέος ξεπερνά τα 300 δισ., χρειάζονται πάνω από ..100 χρόνια, για την αποπληρωμή και άρα, δεν αρκούν.
  Για να μπορεί το Κράτος, να έχει πλεόνασμα και να πληρώνει τις υποχρεώσεις του, προς τους διεθνείς πιστωτές, θα πρέπει είτε να αυξήσει τα έσοδά του ή να μειώσει τις ανάγκες-δαπάνες, είτε και τα δύο.
   Ως προς το πρώτο σκέλος, η ελληνική κοινωνία, υπερφορολογείται (με εξαίρεση ίσως τους βουλευτές) ήδη, στενάζει υπό το βάρος φόρων και χαρατσιών, τα οποία είναι, στην πλειονότητά τους, παράνομα και αντισυνταγματικά, αλλά κανείς (δικαστής ή άλλος) δεν ασχολείται.
    Ωστόσο και εδώ, υπάρχουν κάποια περιθώρια αύξησης εσόδων, σε δύο σκέλη βασικά : πρώτον, στη γενναία αύξηση φόρων των εισοδημάτων από ενοίκια, μερίσματα και γενικά κέρδη κεφαλαίου (δεν μπορεί ο ιδρώτας μας, να φορολογείται με διπλάσιους συντελεστές, από τα ενοίκια !) και δεύτερον, στην επανεξέταση του αφορολόγητου.
   Δεν μπορεί ο Δ.Υ και ο συνταξιούχος, που τα ξύνουν όλη μέρα, να έχουν 9 χιλιάρικα αφορολόγητο και ο ελεύθερος επαγγελματίας, να φορολογείται, από το πρώτο ευρώ, με τόσο υψηλούς συντελεστές : ή θα πρέπει να καταργηθεί για όλους ή να θεσπιστεί, για όλους, ένα μικρότερο αφορολόγητο, της τάξης π.χ των 4.000 ευρώ (αν και το πιο λογικό και Δίκαιο, θα ήταν να υπάρχει αφορολόγητο ΜΟΝΟΝ για ελεύθερους επαγγελματίες, το αντίθετο από ό,τι συμβαίνει σήμερα, επειδή οι τελευταίοι έχουμε πολλές ακόμα επιβαρύνσεις, που οι μισθωτοί, δεν έχουν).
    Βέβαια, σε μια ήδη ξεζουμισμένη και φτωχοποιημένη κοινωνία, που βασίζεται στην κατανάλωση και όχι στην παραγωγή, η αύξηση των κρατικών εσόδων, μπορεί να συμβεί, μόνον με αλλαγή αυτού του μοντέλου, με επενδύσεις δηλαδή παραγωγικές και εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών και συγκριτικών πλεονεκτημάτων (τουρισμός, πετρέλαια, αέρια, ΑΠΕ, πολύτιμα μέταλλα, αγροτικά προϊόντα κλπ).
    Αυτά όμως, επειδή δεν είναι τόσο άμεσα και σίγουρα, η επίτευξη πλεονασμάτων, δεν μπορεί παρά να βασιστεί στη μείωση της κρατικής δαπάνης-σπατάλης, όπου εκεί υπάρχουν ακόμα ΜΕΓΑΛΑ περιθώρια !
     Και όχι φυσικά, με τον τρόπο, που το κάνουν, οι συριζοψεκασμένοι, δηλαδή με το να έχουν σταματήσει να πληρώνουν τα κρατικά χρέη προς ιδιώτες προμηθευτές, για να εμφανίσουν "πέτσινα" πλεονάσματα, όπως και οι προηγούμενοι...
    Ο κύριος όγκος των χρημάτων, που ξοδεύει κάθε μήνα, το ελληνικό κράτος, πάει σε αργομισθίες υπαλλήλων και συντάξεις και σε υπηρεσίες αμφιβόλου ποιότητας, προς τον πολίτη και εκεί αναγκαστικά και εκ των πραγμάτων, πρέπει να πέσει πάλι το τσεκούρι.
    Η δαπάνη για συντάξεις, επιδόματα κλπ, μπορεί και πρέπει να μειωθεί, με προστασία μόνο των ασθενέστερων, ενώ είναι εγκληματικό, μετά από έξι χρόνια Μνημονίων, οι Δ.Υ να απολαμβάνουν αμοιβές, μεγαλύτερες από τον ιδιωτικό τομέα, όταν η παραγωγικότητά τους, είναι από μηδενική, έως μικρή.
     Βέβαια, περικοπές και εξοικονόμηση χρημάτων, τα οποία θα μαζεύονται για την αποπληρωμή του χρέους, μπορούν να γίνουν και σε πολλούς άλλους τομείς δαπανών δημόσιων φορέων, στο μη μισθολογικό κόστος δηλαδή (ενοίκια, ασφάλιστρα για αυτοκίνητα, που δεν κινούνται και χιλιάδες άλλοι κωδικοί άχρηστων δαπανών).
     Αν σκεφτούμε μόνον, ότι το ελληνικό Κοινοβούλιο, μας κοστίζει 130 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο, ενώ θα μπορούσε να λειτουργεί μια χαρά και με 30, αμέσως μαζεύονται-απελευθερώνονται 100 εκατομμύρια ευρώ και ως γνωστόν "φασούλι το φασούλι, γεμίζει το σακούλι" !

βιωσιμότητα και θνησιγένεια

     Η "καραμέλα" περί βιωσιμότητας ή μη του ελληνικού χρέους, πιπιλίζεται εδώ και πολλά χρόνια, από το ξεκίνημα της χρεοκοπίας, όταν η τελευταία ανάγκασε τον Πάγκαλο και την παρέα του, να διακόψουν το φαγοπότι και να ζητήσουν τον συνολικό λογαριασμό.
  Πάνω σε αυτήν την καραμέλα, χτίστηκαν ολόκληρες πολιτικές καριέρες, ορισμένοι έγιναν βουλευτές και υπουργοί (βλ. μπαρουφάκης και όχι μόνον), αλλά η συζήτηση επανέρχεται κάθε τόσο.
   Και επανέρχεται διότι, οι αριστερούληδες, που κοιμούνται και ξυπνούν με αυτή την έννοια, δηλαδή να κηρυχθεί το χρέος μη βιώσιμο, ελπίζουν πως αν συμβεί αυτό, το χρέος θα κουρευτεί, θα χαριστεί κ.ο.κ, κλασικές αριστερές ιδεοληψίες και συνήθειες (τρώμε του σκασμού και μετά ζητάμε σκόντο).
    Ξεχνούν, όλοι αυτοί, ότι υπάρχει και η άλλη, η πιο ..συνηθισμένη οδός, όταν ένα χρέος κρίνεται μη βιώσιμο : να παραδεχτείς και επίσημα, ότι χρεοκόπησες και να μπεις σε άλλες διαδικασίες.
    Δεν θα περίμενε κανείς, κάτι καλύτερο, από πρόβατα-ψηφοφόρους, που ενώ έχουν αριστερές κυβερνήσεις επί 35 χρόνια, πάνε και ψηφίζουν ένα κόμμα, που κατεβαίνει, με το σύνθημα "πρώτη φορά αριστερά" ; (ακόμα και οι ψυχίατροι, σηκώνουν τα χέρια ψηλά εδώ)
    Έτσι, κάθε φορά, που ο Σόιμπλε, ξεκόβει την κουβέντα, περί (δεύτερου) κουρέματος του χρέους, χαλάει τα όνειρα των αριστερούληδων και με μπροστάρη το Λάκη, τον βρίζουν και χαχανίζουν με τα κρύα αστεία του...
    Και για να επανέλθουμε στην ουσία, αφήνοντας το λάκη και τα πρόβατα, που ταΐζει σανό και γουστάρουν : ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΙΩΣΙΜΟ Η' ΘΝΗΣΙΓΕΝΕΣ, ΑΠΟ ΜΟΝΟ ΤΟΥ.
    Κάτι πρέπει να κάνεις και εσύ, για να ζήσει ή να πεθάνει, ούτε αυτό δεν μπορούν να καταλάβουν οι αριστεροί (όλων των κομμάτων), που θρέφονται από τα έτοιμα και ζουν στη "μακαρία" αδράνειά τους !
     Είναι σαν να στέκονται οι γονείς, πάνω από το νεογέννητο μωρό τους και να αναρωτιούνται : θα ζήσει άραγε ή θα πεθάνει ; Προφανώς, αν δεν το ταΐσουν, θα πεθάνει και αυτό φυσικά δεν θα σημαίνει ότι εξαρχής ήταν "μη βιώσιμο"...
     Ο μόνος τρόπος, για να αποπληρωθεί ένα χρέος, είναι να εισπράττεις περισσότερα από όσα ξοδεύεις και ένα μέρος από το περίσσευμα-πλεόνασμα, να δίνεται, για την απομείωση του χρέους.
      Η Ελλάδα, είναι ίσως η μόνη χώρα, που παραμένει σε καθεστώς Μνημονίων, μετά από πολλά χρόνια, όλες οι άλλες χώρες, βγήκαν, αλλά ΟΥΤΕ ΑΥΤΟ φαίνεται να ιδρώνει το αυτί, όσων μας κυβερνούν, ότι κάτι δεν κάνουν καλά, όπως οι άλλοι, που βγήκαν !
     Το ύψος του χρέους, είναι σίγουρα μεγάλο και θα μπορούσε ίσως να γίνει μία συζήτηση περί διευθέτησης του χρόνου και των όρων αποπληρωμής, αλλά ως εκεί.
      Χθες, ο Γερούν προδόθηκε από τα ανοικτά μικρόφωνα και ουσιαστικά παραδέχτηκε ότι ανοίγει την συζήτηση για το χρέος, ως "τυράκι", για να κάνουν οι δικοί μας, αυτό που πρέπει, ωστόσο αυτό δεν είναι μομφή για τον ίδιο, αλλά για τους δικούς μας κυβερνώντες, που κοσκινίζουν, επειδή δεν θέλουν να ζυμώσουν, όπως οι προηγούμενοι.
      Για να πάρεις κάτι, πρέπει πρώτα να δώσεις, να δείξεις και εσύ καλή θέληση, αυτό είναι το σωστό και το λογικό, ειδικά από τη στιγμή που έχεις αποδειχθεί ψεύτης, αλλοπρόσαλλος και ανακόλουθος, από τη στιγμή, που καθυστερείς συνέχεια τις μεταρρυθμίσεις και βλέπεις τους άλλους, να βγαίνουν από τα Μνημόνια και εσύ να υπογράφεις καινούργια...
     Το πως, θα μπορέσει να γίνει βιώσιμο το χρέος, δηλαδή όχι από μόνο του, αφού τίποτα δε γίνεται από μόνο του, καλύτερα να το γράψω στην επόμενη ανάρτηση, για να μην γίνει κουραστικό.

ο παρασιτισμός ως κανόνας και όχι ως εξαίρεση

    Η πρόσφατη ιστορία, με τον εκδότη και τους δύο δημοσιογράφους, που φέρονται να εκβίαζαν, για να παίρνουν διαφημίσεις, από δημόσιους-κρατικούς φορείς, αποτελεί, προφανώς, σταγόνα στον ωκεανό, της διαπλοκής, της διαφθοράς, της κακοδιαχείρισης και της κρατικής σπατάλης.
  Δεν είναι μία εξαίρεση, αλλά μάλλον ο κανόνας, σε ένα σοβιετικού τύπου καθεστώς, που εγκαθιδρύθηκε το 1981, στη χώρα μας, σε ένα καθεστώς "ημετέρων" που νέμονται την εξουσία και κατά συνέπεια το κρατικό χρήμα, που δανείζονται, είτε από το εσωτερικό (με τους φόρους κλπ), είτε από το εξωτερικό.
   Άλλωστε, επρόκειτο, για κάτι, που συνέβαινε επί πολλά χρόνια και αν δεν "στράβωνε" η δουλειά, για κάποιους λόγους, πιθανόν να μην έφτανε ποτέ στα Δικαστήρια, με κατηγορίες, που απειλούνται ακόμα και με ισόβια (τη μία μέρα, όλα καλά και την επόμενη με χειροπέδες, ενδεικτικό και αυτό της "Μπανανίας", όπου ζούμε).
   Δεν εξετάζω νομικά την υπόθεση, είναι πιθανόν, στη Δίκη, ακόμα και να αθωωθούν όλοι, από πολιτική και κοινωνική σκοπιά και μόνον, αν το δεις, είναι τραγικό : κρατικά μονοπώλια, να δίνουν χιλιάδες ευρώ, για να ..διαφημιστούν (τι ανάγκη έχουν, αλήθεια, από τη στιγμή, που δεν υπάρχει ανταγωνιστής ;), σε μέσα, με ελάχιστους αναγνώστες και ελάχιστη επιρροή !
    Πόσοι ακόμα, σαν αυτούς, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, εκδότες κλπ, υπάρχουν άραγε ; Σε μία σοβιετικού τύπου "δημοκρατία", το μόνον, που χρειάζεσαι, είναι οι κατάλληλες γνωριμίες, για να παίρνεις δουλειές και χρήμα (από το κορόιδο, τον φορολογούμενο), πουλώντας αέρα κοπανιστό.
    Στην ίδια μοίρα όμως, είναι και όσοι διορίζονται με μέσον, σε κρατικές αργομισθίες, όχι απλά σε χτυπητές περιπτώσεις, όπως ο πρώην σερβιτόρος, που έγινε, λόγω παλιάς φιλίας, σύμβουλος του Τσίπρα, αλλά ακόμα και αν έχουν τα τυπικά προσόντα, διότι και πάλι δημιουργείται κόστος, δαπάνη, για το Κράτος, για εκείνον, που εργάζεται πραγματικά, προκειμένου να πληρώνονται τα πάσης φύσεως τρωκτικά, του δημόσιου χρήματος.
     Όλες αυτές οι περιπτώσεις, παρότι γίνονται με νομιμοφανή τρόπο, ουσιαστικά, δεν είναι παρά μερικές ακόμα ιστορίες κατάχρησης δημόσιου χρήματος, το οποίο μοιράζουν, κατά το δοκούν, οι εκάστοτε κυβερνώντες, στους "ημετέρους", αλλά εκεί καμιά Αστυνομία και κανένας Δικαστής, δεν επεμβαίνει...
     Με την συμμετοχή όμως, στην Ε.Ο.Κ και ήδη Ε.Ε, δημιουργήθηκε, φοβάμαι και μία άλλη, σημαντική, κατηγορία, παρασίτων και τρωκτικών, αυτοί δηλαδή που ροκανίζουν τα κοινοτικά και όχι τα εθνικά κονδύλια, τα χρήματα, δηλαδή που δίνει η Ε.Ε, με την μορφή επιδοτήσεων.
      Χωρίς να έχω προσωπική εμπειρία, ακόμα, μαθαίνω, ότι ουσιαστικά, έχει δημιουργηθεί και στον χώρο αυτό, ένα "κράτος εν κράτει", ένα, ας πούμε, κύκλωμα, που νέμεται και μοιράζει, κατά το δοκούν, το κοινοτικό χρήμα.
      Από αξιόπιστη πηγή, έφτασε στα αυτιά μου, η περίπτωση Βορειοελλαδίτη επιχειρηματία, ο οποίος έκανε νέα επένδυση, αφού είχε υπαχθεί σε πρόγραμμα επιδότησης και όταν την ολοκλήρωσε, με ίδια κεφάλαια, πήγε να πάρει την επιδότηση και του είπαν, ότι δε γίνεται, γιατί "είχε ζητήσει ο ίδιος ακύρωση", είχε πει δηλαδή, ότι δεν θέλει τα χρήματα ! (πράγμα ψευδές, φυσικά)
      Πέρα από τις τραγελαφικές και παράνομες αυτές καταστάσεις, που μάλλον δεν είναι και εδώ η εξαίρεση και για τις οποίες δεν κάνει κανένας τίποτα, υπάρχουν και εδώ ένα σωρό εταιρίες, υπάλληλοι κλπ, που ζουν αποκλειστικά, από κοινοτικούς πόρους και το θέμα είναι, αν προσφέρουν κάτι, αν έχουν αντικείμενο και αν η όποια εργασία τους, έχει κάποιο αποτέλεσμα και όφελος, για την κοινωνία ή μιλάμε και εδώ, για παράσιτα, όχι εθνικού, αλλά κοινοτικού χρήματος.

σχετικά με τη Διαιτησία

    Η Διαιτησία, είναι ένας εναλλακτικός τρόπος επίλυσης ιδιωτικών-αστικών διαφορών, πέραν δηλαδή των κοινών-συνηθισμένων Δικαστηρίων, ο οποίος, εκτιμώ, ότι στην πράξη δεν χρησιμοποιείται ευρέως, παρά το γεγονός ότι έχουμε ένα από τα πιο αργά, δικαστικά συστήματα, στον κόσμο (ένας λόγος ίσως είναι το επιπλέον κόστος, για την αμοιβή του Διαιτητή).
  Στην πράξη, σε Διαιτησία, άγονται συνήθως διαφορές, που προκύπτουν από δημόσιες συμβάσεις έργων και γενικά, μεταξύ μεγάλων εταιριών, σε υποθέσεις, που πρέπει να ξεκαθαρίζουν γρήγορα.
  Ας δούμε επιγραμματικά, τα βασικά σημεία της διαδικασίας :
-Όπως είπαμε, σε Διαιτησία, μπορούν να υπαχθούν μόνον διαφορές ιδιωτικού Δικαίου, ενώ ρητά εξαιρούνται οι εργατικής φύσεως υποθέσεις και επίσης απαγορεύεται να διατάσσονται, από διαιτητικά Δικαστήρια, ασφαλιστικά μέτρα...
-Η συμφωνία περί προσφυγής σε Διαιτησία, καλό είναι να καταρτίζεται εγγράφως, ενώ μπορεί να περιληφθεί ως όρος και στη σύμβαση, για μελλοντικές δηλαδή διαφορές, που τυχόν προκύψουν (αλλά συγκεκριμένα, όχι γενικά και αόριστα).
-Η συμφωνία βέβαια, μπορεί να γίνει και ενώπιον του Δικαστηρίου, στο οποίο είχε αχθεί η υπόθεση ή να δηλωθεί-προταθεί σε αυτό, στην αρχή φυσικά της συζήτησης, όχι σε μεταγενέστερο στάδιο.
-Οι Διαιτητές, μπορεί να είναι ένας ή περισσότεροι, ακόμα και ολόκληρο Δικαστήριο, ενώ δεν είναι υποχρεωτικό να είναι Δικαστές (ή Εισαγγελείς). Όταν όμως ορίζονται περισσότεροι του ενός Διαιτητές, πρέπει να οριστεί και ένας Επιδιαιτητής, ο οποίος είναι πάντα Δικαστής (όπως και όταν ο Διαιτητής είναι ένας).
-Στα Πρωτοδικεία, τηρούνται πάντως και κατάλογοι, με ονόματα Διαιτητών, οι οποίοι, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, ευθύνονται μόνον για δόλο ή βαριά αμέλεια.
-Αναφορικά τώρα, με την αμοιβή των Διαιτητών, αυτή ορίζεται ως ποσοστό επί της αξίας του αντικειμένου της διαφοράς, εφόσον είναι αποτιμητή σε χρήμα και μάλιστα το ήμισυ αυτής, προκαταβάλλεται, από εκείνον που την ζητάει.
-Υπάρχουν μάλιστα και ανώτατα πλαφόν αμοιβής, που είναι τα 44.000 ευρώ, για εθνικές Διαιτησίες και τα 59.000 ευρώ, για Διεθνείς, ενώ για διαφορές μη αποτιμητές σε χρήμα, το ανώτατο ποσόν, μπορεί να ανέλθει σε 29.000 ευρώ.
-Ενώπιον του Διαιτητή ή του Διαιτητικού Δικαστηρίου, ακολουθείται διαδικασία αντίστοιχη με τα άλλα, αστικά, Δικαστήρια και ολοκληρώνεται με την έκδοση και υπογραφή της απόφασης.
-Η διαιτητική απόφαση, εφόσον δεν προβλέπεται προσφυγή εναντίον της σε άλλους Διαιτητές ή πέρασε η σχετική προθεσμία, παράγει δεδικασμένο (και ό,τι αυτό συνεπάγεται) όπως οι άλλες δικαστικές αποφάσεις και δεν προσβάλλεται με ένδικα μέσα.
-Ωστόσο, μπορεί να ζητηθεί, με αγωγή, η ακύρωσή της, ενώπιον του Εφετείου, για συγκεκριμένους όμως λόγους, τυπικούς και όχι ουσίας (η απόφαση του Εφετείου, με τη σειρά της, υπόκειται σε αναίρεση στον Άρειο Πάγο).
-Επειδή ο Νόμος, επιτρέπει να συσταθούν Μόνιμες Διαιτησίες, σε Επιμελητήρια, Χρηματιστήρια και επαγγελματικές ενώσεις, με προεδρικά διατάγματα, χρειάζεται προσοχή, διότι π.χ η Διαιτησία του Τ.Ε.Ε, μπορεί να ασχοληθεί μόνον με τεχνικά θέματα, είναι δηλαδή συγκεκριμένου και περιορισμένου εύρους, οι εν λόγω Διαιτησίες.
-Τέλος, υπό όρους, δύναται να γίνει αναγνώριση δεδικασμένου και από αλλοδαπή διαιτητική απόφαση.

υπόθεση Κούνεβα

    Η Κωνσταντίνα Κούνεβα, υπήκοος Βουλγαρίας και ήδη ευρωβουλευτής του συριζα, από το 2014, έγινε σύμβολο του εργατικού αγώνα, όταν, έχοντας αναπτύξει "ενοχλητική" συνδικαλιστική δράση, δέχτηκε βίαιη και δολοφονική επίθεση.
  Συγκεκριμένα, ενώ επέστρεφε στο σπίτι, από την εργασία της (σε εταιρία, που είχε αναλάβει τον καθαρισμό των χώρων του ΗΣΑΠ), άγνωστοι την περιέλουσαν με βιτριόλι, ενώ την υποχρέωσαν και να το καταπιεί, με συνέπεια, όχι μόνον να παραμορφωθεί εξωτερικά, αλλά και να υποστούν βλάβες, εσωτερικά της όργανα.
  Πρωτόδικα, στράφηκε, εναντίον της τέως εργοδότριας εταιρίας της, με αγωγή εργατικού Δικαίου και νομική βάση το "εργατικό ατύχημα" και δικαιώθηκε, αφού της επιδικάστηκε αποζημίωση, ύψους 250 χιλιάδων ευρώ.
   Ήδη, σήμερα, μάθαμε ότι το Εφετείο, ανέτρεψε την πρωτόδικη απόφαση και αποφάνθηκε ότι δεν δικαιούται αποζημίωσης...
    Να τονίσουμε, ότι οι δράστες της επίθεσης, δεν βρέθηκαν ποτέ (σκοτεινό σημείο, που στηλιτεύτηκε διεθνώς), έτσι δεν αποδείχτηκε και ότι ηθικός αυτουργός, ήταν η εταιρία, υπήρχαν και υπάρχουν (βάσιμες) υπόνοιες, για αυτό, αλλά αποδείξεις όχι !
    Σε κάθε περίπτωση, η επιλογή της άσκησης αγωγής, στο πεδίο του εργατικού Δικαίου, αποδεικνύεται λανθασμένη, ωστόσο όχι και τόσο ..αθώα, αφού έγινε, υποθέτω, επειδή η ευθύνη του εργοδότη, στα εργατικά ατυχήματα, είναι σχεδόν αντικειμενική.
     Εδώ όμως, είναι εξαιρετικά αμφίβολο, αν υφίσταται "εργατικό ατύχημα", όχι μόνον επειδή το συμβάν, έγινε, μετά το πέρας του ωραρίου, αλλά κυρίως, επειδή μία δολοφονική επίθεση, με δόλο, δεν μπορεί, επ' ουδενί, να χαρακτηρίζεται ως ..ατύχημα.
     Έτσι, π.χ, αν σε ένα χώρο εργασίας, ένας υπάλληλος, μαχαιρώσει έναν άλλο και τον σκοτώσει, είτε λόγω τρέλας, είτε από άλλα κίνητρα, δε νομίζω ότι θα μπορούσε να γίνει λόγος, για εργατικό ατύχημα, αφενός, επειδή υπάρχει δόλος (ενώ το ατύχημα, εξ ορισμού, προϋποθέτει κάποια αμέλεια) και αφετέρου, επειδή εκείνη την ώρα ο δολοφόνος-υπάλληλος, ενεργεί, προφανώς, έξω από τα όρια των εργασιακών καθηκόντων του...
      Σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως και στην υπόθεση της κ. Κούνεβα, μπορείς να στραφείς, αστικά και ποινικά, μόνον εναντίον του δράστη ή και εναντίον των τυχόν ηθικών αυτουργών (αν αποδεικνύεται ηθική αυτουργία) και φυσικά, όχι με μέσα του εργατικού Δικαίου !
      Κατόπιν τούτων, φρονώ, ότι η απόφαση του Εφετείου, υπήρξε ορθή, όσο και αν έχουν ήδη αρχίσει οι αδαείς περί τα νομικά, να την σχολιάζουν αρνητικά, μιλώντας, γενικά, για το επίπεδο της ελληνικής Δικαιοσύνης...
       Είναι προτιμότερο και ασφαλέστερο, για όλους μας, τα Δικαστήρια, να εφαρμόζουν τους Νόμους, ως έχουν και όχι να τους κάνουν λάστιχο, προκειμένου να καλύπτουν και περιπτώσεις, που βρίσκονται εκτός των ορίων τους !