ζητήματα από τη ληστεία μετά φόνου

     Η ληστεία, είναι εξ ορισμού, ένα βίαιο έγκλημα, για αυτό και τιμωρείται αυστηρά, ενώ σε περιπτώσεις, όπου το θύμα δεν "συνεργάζεται" (ή ...υπάρχει αυτή τη εντύπωση), οι δράστες επιδεικνύουν, ενίοτε, ιδιαίτερη σκληρότητα και αφήνουν το θύμα, ημιθανές ή και νεκρό.
  Ληστεία σημαίνει ότι αφαιρείς από άλλον-άλλους, ξένο πράγμα, με την χρήση ή την απειλή σωματικής βίας (ή με απειλή κατά της ζωής, με όπλο δηλαδή), προκειμένου να το ιδιοποιηθείς παράνομα.
  Σε αυτές τις περιπτώσεις, είτε αφαιρείς ο ίδιος το κινητό πράγμα, είτε εξαναγκάζεις το θύμα, να στο παραδώσει, από φόβο, ωστόσο με ληστεία εξομοιώνεται και η περίπτωση, που ξεκινάει ως απλή κλοπή, αλλά ο δράστης γίνεται αντιληπτός, πριν διαφύγει και χρησιμοποιεί βία ή απειλή βίας, για να διατηρήσει τα κλοπιμαία, στην κατοχή του.
    Οι βασικές αυτές περιπτώσεις ληστείας, τιμωρούνται με κάθειρξη, όπερ σημαίνει από 5 έως 20 έτη, ωστόσο υπάρχουν και οι περιπτώσεις, όπου το ελάχιστο είναι 10 έτη : αν η ληστεία, γίνεται με καλυμμένα ή αλλοιωμένα χαρακτηριστικά του προσώπου ή αν ο δράστης έφερε πολεμικό τυφέκιο ή πυροβόλο όπλο (από 40 χιλιοστά και πάνω) ή χειροβομβίδα ή εκρηκτικό μηχανισμό ή πολυβόλο και γενικά βαρύ όπλο πυροβολικού.
    Ωστόσο, υπάρχουν και οι εξής περιπτώσεις, όπου η ληστεία, τιμωρείται με ισόβια κάθειρξη : αν από την πράξη, προήλθε θάνατος ή βαριά σωματική βλάβη προσώπου, αν η ληστεία εκτελέστηκε με ιδιαίτερη σκληρότητα (π.χ έχουν αναφερθεί περιπτώσεις, όπου ο δράστης έκοψε με τα δόντια το δάκτυλο του θύματος, για να πάρει τη βέρα) ή τέλος, αν χρησιμοποιήθηκε κάποιο από τα όπλα της προηγούμενης παραγράφου (άσχετα, αν τραυματίστηκε κλπ κανείς, από τη χρήση ή όχι).
    Η περίπτωση, όπου στη διάρκεια ληστείας, συμβαίνει θάνατος και στην καθομιλουμένη ονομάζεται "ληστεία μετά φόνου", εμφανίζει το μεγαλύτερο νομικό ενδιαφέρον, διότι προκύπτει το ερώτημα, αν θα εφαρμοστεί η διάταξη της προηγούμενης παραγράφου ή αυτή της ανθρωποκτονίας ή και οι δύο !
    Πρόσφατα και αυτή ήταν η αφορμή για το κείμενο, εκδόθηκαν αποφάσεις, σε αντίστοιχες περιπτώσεις, όπου είχαμε θανάτους, για δις ισόβια, αλλά για ...δέκα φορές ισόβια, σε σπείρα αλλοδαπών ληστών, με πενιχρή μεν λεία, αλλά στους οποίους φορτώθηκε ο μισός ποινικός Κώδικας (σύσταση εγκληματικής οργάνωσης κλπ).
     Μία σημαντική μερίδα της Νομολογίας και δη της πρόσφατης, όπως φαίνεται, ασπάζεται την άποψη, ότι εδώ, έχουμε, οπωσδήποτε και αναμφισβήτητα, δύο ξεχωριστά εγκλήματα, που συρρέουν αληθινά, ήτοι και ληστεία μετά φόνου και ανθρωποκτονία (εξ ου και τα δις ισόβια).
    Ωστόσο, υπάρχει, επίσης σημαντική, μερίδα Νομολογίας, που το ψάχνει λίγο καλύτερα το θέμα, με μία πιο ...νομική προσέγγιση και δεν καταλήγει τόσο εύκολα στα δις ισόβια...
     Στη διακεκριμένη περίπτωση ληστείας, όπου επισυμβαίνει θάνατος, όπως σε όλα τα αντίστοιχα εγκλήματα, το επιπλέον αποτέλεσμα αυτό, που δεν είναι στα αρχικά σχέδια του δράστη, πρέπει να οφείλεται σε αμέλεια και όχι σε δόλο !
     Έτσι π.χ αν οι ληστές φιμώσουν το θύμα και αυτό εκπνεύσει, λόγω προβλημάτων υγείας, τα οποία δεν μπορούν να γνωρίζουν ή αν εκπυρσοκροτήσει το όπλο, πάνω σε πάλη, τότε και μόνον και σε αντίστοιχες περιπτώσεις, όπου δεν υπήρχε δόλος ανθρωποκτόνος, έχει εφαρμογή η διάταξη περί ληστείας μετά φόνου (και μόνον αυτή, ούτε ανθρωποκτονία εξ αμελείας, ούτε κάτι άλλο).
     Αν τώρα, ο ληστής πυροβολήσει το θύμα στο κεφάλι ή μπήξει το μαχαίρι στην καρδιά του, εκεί, προφανώς, υπάρχει ΚΑΙ ανθρωποκτόνος πρόθεση και έχουμε δύο εγκλήματα : τόσο ληστεία, όσο και φόνο.
     Ωστόσο και πάλι, δεν μπορεί να έχουμε δις ισόβια, αλλά μόνον μία φορά ισόβια, για την ανθρωποκτονία, ενώ η ληστεία θα κριθεί ως τέτοια, με ταβάνι τα 20 έτη κάθειρξης !
     
   

πήγαν για κούρεμα και έφυγαν με (περισσότερο) μαλλί

    Εννιά στις δέκα ειδήσεις, νομικού ενδιαφέροντος, που προέρχονται από τη λεβεντογέννα Κρήτη, αφορούν γενναία και πολύ κοντά "κουρέματα", σε χρέη υπερχρεωμένων φυσικών προσώπων, από τα Ειρηνοδικεία, στα πλαίσια του περιβόητου "Νόμου Κατσέλη".
   Πολύ πρόσφατα όμως, έγινε γνωστή μία αντίστοιχη απόφαση, που ομολογουμένως προκαλεί σοκ και προβληματισμό, όχι μόνον στους άμεσα εμπλεκόμενους, αλλά σε όλους μας.
   Συγκεκριμένα, η αίτηση υπερχρεωμένου ζευγαριού Δ.Υ, για ένταξη στο νόμο Κατσέλη, απορρίφθηκε εντελώς, με το αιτιολογικό ότι έφταιγαν οι ίδιοι, που είχαν πάρει τόσο υψηλά δάνεια, κατά το παρελθόν (άνω των 500.000 ευρώ, σε βάθος χρόνου).
   Ο/Η Ειρηνοδίκης, όμως, δεν έμεινε εκεί, αλλά το τερμάτισε, στέλνοντας τους φακέλους των δανείων, στον Εισαγγελέα, προκειμένου να διερευνηθούν τυχόν ποινικές ευθύνες, των τραπεζικών στελεχών, που χορήγησαν αυτά τα υπέρογκα δάνεια.
   Μία πρώτη αντίδραση, σε αυτή την απόφαση, θα ήταν ένα "μπράβο" στον/στην δικαστή, που είπε τα πράγματα με το όνομά τους, που φωτογράφισε ουσιαστικά, τι γινόταν στην Ελλάδα, τα προηγούμενα χρόνια, της ψεύτικης ευδαιμονίας των δανεικών και πως φτάσαμε στην χρεοκοπία !
   Ωστόσο, με μία δεύτερη, πιο ψύχραιμη ματιά, αποδεικνύεται πως πρόκειται απλά, για μία αποτυχημένη προσπάθεια αυτοπροβολής και αυτο-ηρωοποίησης εκ μέρους του/της Δικαστή, για μία κακή στιγμή, όπου χάνεται η ψυχραιμία και επικρατεί το συναίσθημα, με ολέθρια αποτελέσματα, ως συνήθως.
   Χωρίς να είμαι ειδικός, στο "Νόμο Κατσέλη", θεωρώ ότι το πως έφτασε κάποιος να υπερχρεωθεί, ΔΕΝ αποτελεί κριτήριο ή προϋπόθεση ένταξης, σε αυτόν, άλλες είναι οι προϋποθέσεις...
    Για να φτάσει κάποιος σε σημείο υπερχρέωσης, προφανώς, πρέπει να συντρέχει ίδιον πταίσμα, άλλοτε μεγαλύτερο και άλλοτε μικρότερο, πάντα υπάρχει ευθύνη, κυρίως σε αυτόν που παίρνει τα δάνεια και δευτερευόντως σε αυτόν, που τα δίνει, άρα, αν μπούμε σε αυτή τη λογική, οι περισσότερες αιτήσεις, αν όχι όλες, θα έπρεπε να απορρίπτονται !
    Ωστόσο, είναι προφανές, ότι ο Νομοθέτης θέλησε με τον εν λόγω Νόμο, να καλύψει όλες τις περιπτώσεις υπερχρέωσης και αδυναμίας ανταπόκρισης στα δάνεια, με άλλα λόγια, ΈΚΑΝΕ ΉΔΗ αυτή την αξιολόγηση και έκρινε ότι θα πρέπει να προστατεύονται όλοι, με βάση κάποια άλλα κριτήρια και δεν έδωσε διακριτική ευχέρεια στον Δικαστή, να κρίνει εκείνος, ποιος δικαιούται προστασία και ποιος όχι, ανάλογα με τα δικά του γούστα ή πιστεύω...
    Γενικά μιλώντας, στην ελληνική Ιστορία (και όχι μόνον), οι Δικαστές, που απέκτησαν ηρωικές διαστάσεις και έμειναν τα ονόματά τους, σε αυτήν, είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού, ο Δικαστής εξ ορισμού, κατά τη γνώμη μου, δεν μπορεί να γίνει ήρωας, παρά μόνον σε εξαιρετικές περιπτώσεις.
    Όταν δηλαδή είναι αδιάφθορος και συγκρουστεί με συμφέροντα και κυρίως με την κρατική εξουσία, βάζοντας σε κίνδυνο την καριέρα ή ακόμα και την ζωή του, μέσω αυτής της σύγκρουσης και όχι όταν τραβάει το αυτί, σε ένα ζευγάρι Δ.Υ...
     Ουσιαστικά, οι Δικαστές, παρά την ανεξαρτησία, την οποία βαυκαλίζονται πως έχουν, αποτελούν (καλοπληρωμένα) γρανάζια της κρατικής μηχανής, που αποσκοπούν κυρίως στην επιβολή της καθεστηκυίας τάξης (...σε μερικά πράγματα οι Αριστεροί έχουν δίκιο).
      Η μεγαλύτερη απόδειξη για αυτό, είναι πως ονομάζουν όλα τα εγκλήματα, που αφορούν χρέη ιδιωτών, προς το Δημόσιο, ως "τυπικά" και καταδικάζουν τυφλά, χωρίς να ερευνούν, όπως θα έπρεπε και όπως ορίζει ο Ποινικός Κώδικας, αν συντρέχει αμέλεια, δόλος ή τίποτα από τα δύο, το υποκειμενικό στοιχείο, που ενυπάρχει -εγγενώς- σε ΌΛΑ τα εγκλήματα, πάει περίπατο, για εισπρακτικούς λόγους !
      Τα χέρια του Δικαστή, άλλωστε και εξ ορισμού, είναι δεμένα, από τη νομοθετική εξουσία, αφού τους δικούς της Νόμους, καλείται να εφαρμόσει...
      Αλλά και όταν οι Νόμοι, που καλείται να εφαρμόσει, έρχονται σε ευθεία αντίθεση με Συνταγματικές Διατάξεις και Αρχές (όπως π.χ η Ισότητα), τότε η διάθεση για ...ηρωισμούς, (τρόπος του λέγειν, γιατί εδώ θα έκανε απλά ...τη δουλειά του και θα τιμούσε τον Όρκο του) εξασθενεί, για αυτό και μένουν τελικά στην αφάνεια και την ανυποληψία, όπως είπαμε, δεν καταφέρνουν να κερδίσουν την υστεροφημία (διότι αυτή, προϋποθέτει κυρίως προσήλωση στο ΚΑΘΗΚΟΝ και όχι βόλεμα και ωχαδερφισμό, νωθρότητα και μικροσυμφέροντα).



 

ανάπτυξη με κατσικόδρομους, δεν γίνεται

      Κατά το πρόσφατο τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, βρέθηκα στο χωριό, στην ιδιαίτερη πατρίδα του πατέρα μου (ίσως το έχω αναφέρει και αλλού, πρόκειται για τους Χράνους Αρκαδίας, που ανήκουν στο Δήμο Μεγαλόπολης), για ολιγοήμερες διακοπές.
  Μία από αυτές τις ημέρες, θέλησα να κινηθώ, με το αυτοκίνητο, νότια, στη δυτική-Ιόνια πλευρά του Νομού Μεσσηνίας, με κατεύθυνση, από Κυπαρισσία, προς Πύλο.
  Ο παραλιακός δρόμος, ειδικά μετά τα Φιλιατρά και μέχρι τη Βοϊδοκοιλιά, όπου έφτασα, παραπέμπει σε τριτοκοσμικές καταστάσεις, με δρόμους, όπου μετά βίας, χωράνε δύο αυτοκίνητα ι.χ (πόσο μάλλον φορτηγά κλπ) και συχνά πρέπει να σταματήσεις, τελείως, για να περάσεις (!), με συνέπεια μία διαδρομή λίγων χιλιομέτρων να γίνεται σε εξαιρετικά μεγάλο χρόνο (και υπό συνθήκες μεγάλης ζέστης).
  Φυσικά, δεν μιλάμε μόνον για το πλάτος, των πρώην αγροτικών κατσικόδρομων, που απλά στρώθηκαν με λίγη άσφαλτο, αλλά και για την έλλειψη διαγραμμίσεων, την απουσία σήμανσης, τις συνεχείς στροφές και τη διέλευση, μέσα από οικισμούς και χωριά.
   Είναι χαρακτηριστικό ότι σε κάποια σημεία, έχουν βάλει πινακίδες με όρια ταχύτητας, οι ίδιοι οι κάτοικοι, απουσία επίσημου Κράτους, για να προστατέψουν τόσο τον εαυτό τους, όσο και τους διερχόμενους οδηγούς.
   Φυσικά, οι κακοί δρόμοι, με επικίνδυνη χάραξη, με διέλευση από κατοικημένες περιοχές, με κακοτεχνίες, λακκούβες, σαμαράκια κλπ, είναι γενικό και όχι τοπικό φαινόμενο και σίγουρα οι περισσότεροι έχουμε αντίστοιχες εμπειρίες.
   Απλά εδώ μιλάμε για τουριστικές περιοχές και για μία από τις διασημότερες ελληνικές παραλίες, ενώ δίπλα είναι και πολύ γνωστό και πολυτελές τουριστικό θέρετρο-ξενοδοχείο, μία επένδυση δισεκατομμυρίων.
   Το θέμα είναι πως θα έρθει ο άλλος, να επενδύσει τα χρήματά του και πως θα έρθει ανάπτυξη (όχι μόνον τουριστική), σε μία χώρα, όπου δεν υπάρχουν ούτε οι βασικές υποδομές, ούτε δρόμοι !
    Είναι λυπηρό, μία χώρα, που βρίσκεται στη νομισματική ένωση, επί 15 σχεδόν χρόνια και πολύ περισσότερα στην Ε.Ε, να παρουσιάζει τέτοια εικόνα, τριτοκοσμική...
    Όλα αυτά τα χρόνια, ακούμε για ΕΣΠΑ, για Ταμεία Συνοχής κλπ, για πακτωλούς χρημάτων από την Ε.Ε και το αποτέλεσμα είναι πως, είτε μας έδιναν λεφτά και ...δεν τα παίρναμε-απορροφούσαμε, είτε γίνονταν περιορισμένα έργα (κυρίως βιτρίνας και όπου υπάρχουν από πίσω πολιτικά πρόσωπα, σε θέσεις απόφασης).
     Δρόμοι, που θυμίζουν βομβαρδισμένα τοπία, δεν υπάρχουν μόνον επαρχιακοί, αλλά και μέσα στις πόλεις, ακόμα και σε Δήμους, με σχετικά καλή οικονομική κατάσταση και το εύλογο ερώτημα, είναι τι κάνουν οι "τοπικοί άρχοντες", με τι ασχολούνται και που κατευθύνονται τα έσοδα, από τέλη, φόρους, κρατικές επιχορηγήσεις, όταν δεν προσφέρουν στις τοπικές κοινωνίες, ούτε τα βασικά, όπως αξιοπρεπείς δρόμους, που να μην θέτουν σε κίνδυνο, την ασφάλεια, την ζωή και την περιουσία του πολίτη.

μην το πιείτε, λουστείτε

     Αυτό είναι το σλόγκαν, μίας παλιάς διαφήμισης, για σαμπουάν μπύρας και ταιριάζει, θεωρώ, στους Άγγλους, που έχουν αρχίσει ήδη να λούζονται τις συνέπειες των λεονταρισμών και του brexit (αν και σε αυτή την περίπτωση, φοβάμαι, ότι δεν θα το λουστούν μόνον, αλλά και θα το πιουν) !
   Το βράδυ της Πέμπτης, κοιμηθήκαμε με bremain και την Παρασκευή ξυπνήσαμε με brexit, όχι ότι ήταν τόσο απίθανο, αλλά τόσο οι δημοσκοπήσεις, όσο και οι εταιρίες στοιχηματισμού, έδιναν διαφορετική εικόνα, γεγονός, που συμβαίνει και εδώ και εγείρει ερωτηματικά (φυσικά την απάντηση την έχουν έτοιμη, αν τους κατηγορήσεις : ότι το αποτέλεσμα καθόρισαν οι αναποφάσιστοι της τελευταίας στιγμής, απάντηση όχι πειστική).
  Γύρω από αυτό το ζήτημα, ειπώθηκαν και λέγονται πολλά : π.χ ότι κάποιοι μετάνιωσαν, ότι άλλοι ζητούν επανάληψη, ότι θα μπορούσε ο Κάμερον, να ακυρώσει το αποτέλεσμα κλπ, τα οποία είναι ευπρόσδεκτα και μακάρι να ισχύουν (παρότι τώρα η Ε.Ε συμπεριφέρεται σαν γκόμενα, που απορρίφθηκε και δεν θέλει, λέει, επανασύνδεση).
   Έτσι, φτάνουμε στον πυρήνα της συζήτησης : αν δηλαδή έπρεπε να γίνει ένα, εκ των πραγμάτων (σαν το δικό μας, το περσινό) διχαστικό δημοψήφισμα, ΑΝ, σε τελική ανάλυση, πρέπει να γίνονται δημοψηφίσματα, για τόσο σοβαρά ζητήματα !
   Υπάρχει φυσικά η άποψη, που λέει ότι αυτή είναι η πιο αγνή και άμεση έκφραση δημοκρατίας, ότι η άποψη της πλειοψηφίας είναι πάντα ορθή και πως ο λαός είναι "σοφός", ωστόσο δεν είμαι και τόσο σίγουρος, για όλα τα προηγούμενα...
   Δυσκολεύομαι να πιστέψω και να αποδεχθώ, ότι η θυσία της βουλευτή Τζο Κοξ, πήγε χαμένη, ήλπιζα ότι η θυσία αυτού του Αμνού, θα ανοίξει τα μάτια του κόσμου, αναφορικά με το ποιόν των οπαδών του brexit !
    Το γεγονός ότι αρχηγοί του κινήματος αυτού, ήταν ο γραφικός και δημαγωγός Φάρατζ και ο βαψομαλλιάς πρώην δήμαρχος του Λονδίνου, θα έπρεπε, από μόνο του, να οδηγήσει στην αντίθετη ψήφο.
    Εξάλλου, το ότι ο Φάρατζ, βιάστηκε να δηλώσει, αρχικά, ότι "χάσαμε μία μάχη, αλλά όχι τον πόλεμο", είναι η μεγαλύτερη απόδειξη, ότι όλο αυτό έγινε, σαν από χαβαλέ, πως ούτε αυτοί δεν περίμεναν (ή ακόμα και δεν ήθελαν) να συμβεί το ατύχημα, που συνέβη !
    Εμείς είχαμε πάντως προειδοποιήσει, για τις άσχημες συνέπειες ενός brexit, για την ίδια την Μ. Βρετανία και αμαρτία δεν έχουμε, συνέπειες, που θα γίνονται κάθε μέρα και πιο έντονες και πιο κατανοητές, από όλους.
    Ουσιαστικά, η Μεγάλη Βρετανία κινδυνεύει να γίνει ...Μικρή Αγγλία, εφόσον αποσπαστούν, τουλάχιστον, η Σκωτία και η Β. Ιρλανδία, η απομόνωση δεν θα είναι τελικά μόνον εξωτερική, αλλά και εσωτερική (αυτό ομολογώ, πως δεν το είχα προβλέψει).
    Πάντως και η Ε.Ε οφείλει να χαλαρώσει την στάση της, σε περίπτωση που οι Βρετανοί μετανοήσουν ή εφόσον κάποια κομμάτια της, θελήσουν να μπουν, αυτόνομα, σε αυτήν και να μην το παίρνει "εγωϊστικά"...
      Αυτή είναι η Αλήθεια, που βλέπουμε και κατανοούμε, βέβαια, διότι υπάρχει και μία φιλοσοφική θεώρηση των πραγμάτων, που ισχυρίζεται πως ό,τι συμβαίνει, γίνεται για καλό, πως μερικές φορές, αν όχι τις περισσότερες, υπάρχει ένα ευρύτερο σχέδιο της Θείας Πρόνοιας, που ελάχιστοι ή κανένας δεν κατανοεί και οφείλουμε να δούμε, πως θα ξεδιπλωθεί, με την πάροδο του χρόνου.

50.000.000.000 ευρώ

      Σίγουρα, τα δέκα μηδενικά κάνουν μεγαλύτερη αίσθηση, από το να έγραφα "50 δισ. ευρώ", αλλά φοβάμαι ότι ούτε αυτά, είναι ικανά, να αποτυπώσουν το μέγεθος της κρατικής σπατάλης !
  Τόσες είναι οι προϋπολογισμένες κρατικές δαπάνες, για το 2017 και μάλλον πρόκειται για (μαύρο) χιούμορ, όταν ακούμε κυβερνητικούς παράγοντες, να λένε, ότι οι δαπάνες έχουν πιάσει πάτο, ότι δεν γίνεται να κοπούν και άλλο...
  Την ίδια ώρα, που λένε αυτά τα παραμύθια, μαθαίνουμε ότι για να λειτουργήσει το parking της Βουλής, θα προσληφθούν άλλα 60 άτομα (μεταξύ των οποίων, κηπουροί, γεωπόνος και ...γραμματείς), ξεπερνώντας έτσι και το γνωστό ανέκδοτο, αναφορικά με το πόσοι Πόντιοι, χρειάζονται για να βιδώσουν μία λάμπα.
  Ενώ λοιπόν, οι μισοί Έλληνες, ζουν κοντά ή κάτω από τα όρια της (ακραίας) φτώχιας, ο συριζα συνεχίζει ό,τι γινόταν επί 30 και πλέον χρόνια : αντί να μειώσει το δημοσιοκηφηναριό, δημιουργεί νέες γενιές κρατικοδίαιτων τρωκτικών-αργόμισθων, με απολαβές διπλάσιες από τις αντίστοιχες του ιδιωτικού τομέα (και φυσικά πολύ λιγότερες ώρες ...απασχόλησης, όχι εργασίας).
   Εκτός από αυτές τις ιταμές προκλήσεις, με τα ρουσφέτια, τους συνεχείς διορισμούς μετακλητών κλπ, γνωστών, συγγενών και εραστών, με τα λεφτά των άλλων (φορολογούμενων) πάντα, υπάρχουν σίγουρα ΠΆΡΑ ΠΟΛΛΈΣ ακόμα περιπτώσεις κρατικής σπατάλης.
    Πρόσφατα είχα διαβάσει (χωρίς να ξέρω αν ισχύει) ότι το Αττικό Νοσοκομείο, έχει στα υπόγεια, υπερσύγχρονα πλυντήρια, για να πλένονται σεντόνια κλπ, ωστόσο έχει αναθέσει τον καθαρισμό τους, σε εξωτερικό συνεργείο, με ετήσιο κόστος, πάνω από 800.000 ευρώ...
     Και φυσικά το ερώτημα, που προκύπτει αβίαστα, σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι ποιος και αν ελέγχει αυτές τις δαπάνες, τι σκατά έλεγχος γίνεται, εδώ και 30 χρόνια και κυρίως, μετά την χρεοκοπία του 2010, όταν και αντιλήφθηκαν και οι τελευταίοι, ότι "λεφτά δεν υπάρχουν' !
    Υπάρχει περίπτωση, αναρωτιέμαι, να εγκρίνει το Ελεγκτικό Συνέδριο, τη δαπάνη, για την πρόσληψη 60, για το parking του     Κ(υ)οινοβουλίου ; Το μόνο λογικό, θα ήταν, να τους πει, αν θέλετε παρκαδόρους κλπ, να τους πληρώνετε από την τσέπη σας, έξι χιλιάρικα το μήνα, παίρνετε.
    Γενικά, το ψάρι πάντα βρωμάει, από το κεφάλι, όπως λένε και η μεγαλύτερη εστία σπατάλης, είναι η Βουλή, που κοστίζει στον φορολογούμενο 130 εκατομμύρια ευρώ ετησίως και περιλαμβάνει βουλευτές, που δεν έχουν κάνει ούτε μία ερώτηση ποτέ, για τα μάτια του κόσμου, ψηφίζουν Νόμους, που δεν έχουν καν διαβάσει και φυσικά πάντα ακολουθούν τη γραμμή του κομματικού αρχηγού, είτε συμφωνούν, είτε όχι !
    Από εκεί θα έπρεπε να ξεκινήσει και το συμμάζεμα, για να δοθεί και το σωστό μήνυμα, προς την χειμαζόμενη κοινωνία και η μείωση του αριθμού των βολευτών, σε 200, θα ήταν ένα πρώτο, σωστό, βήμα.
    Διότι, 50 δισ. ετήσιες δαπάνες, σημαίνει, αντίστοιχα και 50 δισ. φόροι, τέλη, εισφορές κλπ έσοδα, από τον κοσμάκη, που έχει γονατίσει, από τα δήθεν προσωρινά χαράτσια, που επιβεβαιώνουν το ρητό πως "ουδέν μονιμότερο του προσωρινού".
    Οι δημοσιογράφοι αρέσκονται να ρωτούν τους καλεσμένους τους "πότε θα βγούμε, από την κρίση, τα μνημόνια κλπ", για να δοθεί ίσως και κάποια ελπίδα στον κόσμο, που βλέπει όλες τις άλλες χώρες, με την σειρά, να βγαίνουν από αυτά και εδώ επί 7 χρόνια, σχεδόν, να υπάρχει τέλμα, κατάθλιψη και δυστυχία.
    Η απάντηση, η αληθινή απάντηση, όχι ...η πολιτική, είναι απλά "ΠΟΤΈ", όσο οι ετήσιες κρατικές δαπάνες, είναι τόσο αδικαιολόγητα υψηλές και απορροφούν όλο το "αίμα", όλη την ρευστότητα της κοινωνίας.
    Βέβαια, αυτό δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα, οι αντοχές του αιμοδότη, είναι περιορισμένες, εκ φύσεως, δεν μπορεί να δίνει πάντα αίμα και σίγουρα, όχι περισσότερο από όσο χρειάζεται, για να ζήσει ο ίδιος, οπότε μοιραία, θα πάμε σε στάση πληρωμών και οι κρατικές δαπάνες, θα κοπούν, με βίαιο τρόπο και αναγκαστικά.
     Σε αυτό, θα συμβάλλει και το γεγονός, ότι ο υπερφορολογούμενος, δεν βλέπει κάποια ανταπόδοση, για τα χρήματα, που πληρώνει, ούτε δωρεάν παιδεία έχει, ούτε δωρεάν υγεία, ούτε καν δρόμους κανονικούς (μόνον καρμανιόλες), αλλά και η στάση πληρωμών, που έχει κηρύξει το Δημόσιο, απέναντι στους ιδιώτες (οπότε εύλογα και αναλογικά, θα σκεφτεί ο καθένας, αφού εσύ δεν με πληρώνεις καθόλου ή με τεράστια καθυστέρηση, γιατί να σε πληρώσω, στην ώρα σου ;)
     

Brexit is suicide

      Σε 9 μέρες, οι Βρετανοί καλούνται να αποφασίσουν, αν θα παραμείνουν στην Ε.Ε ή όχι και έτσι έχει αρχίσει, εδώ και καιρό, η συζήτηση, για τις επιπτώσεις, που θα είχε ένα brexit, τόσο στην ίδια την Βρετανία, όσο και στην Ε.Ε, τα υπέρ και τα κατά αυτού κλπ.
  Πρόκειται σίγουρα για σοβαρό ζήτημα και δίκαια υπάρχει τόση συζήτηση, γύρω από αυτό, ενώ και μία σχετική αναταραχή, τελευταία, στα διεθνή χρηματιστήρια, αποδίδεται στο ενδεχόμενο, η Ε.Ε να χάσει ένα μέλος της και μάλιστα σημαντικό.
  Δεν είμαι οικονομολόγος, ώστε να εξετάσω τις επιπτώσεις, ενός brexit ή να παραθέσω τεχνοκρατικά επιχειρήματα, υπέρ της μίας ή της άλλης άποψης, απλά λέω την άποψή μου, με τις εμπειρίες και τις γνώσεις, που έχω αποκομίσει από την ζωή, λίγο πριν μπω, στην πέμπτη δεκαετία αυτής.
   Οι Βρετανοί είναι λαός, περήφανος, εγωιστής, αλλά και ξεροκέφαλος και αυτά τα χαρακτηριστικά, δεν είναι πάντα για καλό, ενώ οι τάσεις "ανεξαρτησίας", στον σύγχρονο κόσμο, μοιάζουν με παραφωνία και πισωγύρισμα !
   Όταν ο Κόσμος, έρχεται ολοένα και πιο κοντά, μέσω της παγκοσμιοποίησης και της ανάπτυξης της τεχνολογίας, είναι τουλάχιστον περίεργο, κάποιοι να εμφανίζουν τάσεις εσωστρέφειας και απομόνωσης.
   Η απομόνωση δεν είναι ένδειξης δύναμης, αλλά σε οδηγεί σε μειονεκτική θέση, έναντι άλλων, που είναι μέλη συμμαχιών και αποκομίζουν οφέλη, από αυτές.
    Η συμμετοχή στην Ε.Ε δεν έχει μόνον υποχρεώσεις, ήτοι συνεισφορά στον κοινό προϋπολογισμό (που είναι ίσως το μεγαλύτερο επιχείρημα των υπέρμαχων ενός Brexit), αλλά και πολλαπλά οφέλη, κυρίως, αλλά όχι μόνον οικονομικά !
    Σε έναν τέτοιο κόσμο, λοιπόν, που έρχεται ολοένα και πιο κοντά και οι συμμαχίες διευρύνονται, οι τάσεις απομόνωσης και απόσχισης, φαντάζουν, αλλά και είναι παράλογες.
    Τα θετικά ενός Brexit είναι, κυριολεκτικά, ελάχιστα, μπροστά στα αρνητικά, κυρίως για τους ίδιους τους Βρετανούς (εξ ού και το τίτλος), η Ε.Ε μπορεί να επιβιώσει και χωρίς την Μ. Βρετανία, ίσως κλυδωνιστεί πρόσκαιρα, αλλά θα αντέξει (αν και φυσιολογικά, θα υπάρξει μία αύξηση των ευρωσκεπτικιστών, παντού).
    Επειδή η Μ. Βρετανία, έχει ισχυρή οικονομία, με βαριά βιομηχανία κλπ, έχει κάθε λόγο, να παραμείνει στην Ε.Ε και να διαθέτει τα προϊόντα της, πιο εύκολα και σε περισσότερους πιθανούς καταναλωτές.
    Τυχόν Brexit θα δημιουργήσει εμπόδια και δυσκολίες, στην εισαγωγή και εξαγωγή αγαθών, αλλά κυρίως στην μετακίνηση των ανθρώπων, από και προς το μεγάλο Νησί και αυτό συνεπάγεται τεράστιο κόστος, που θα το πληρώσει, σε τελική ανάλυση, η ίδια η Μ. Βρετανία.
    Συνεπώς, για μένα, το ερώτημα τυχόν δημοψηφίσματος, εκεί, θα έπρεπε να είναι : "ναι ή όχι στο ευρώ", ήτοι στο να μπει η Μ. Βρετανία ΚΑΙ στη νομισματική ένωση, να συμμετάσχει περισσότερο και πιο ενεργά, στην Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, παρά να αποχωρήσει.
    Εύχομαι και ελπίζω, οι Βρετανοί, να ψηφίσουν ώριμα και ψύχραιμα, κατά του Brexit, να μην βγάλουν δηλαδή μόνοι τους, τα μάτια τους, όσο και αν αυτό είναι δικαίωμά τους.

δημοσιοκάφροι

     Σχετικά πρόσφατα, προέκυψε μία άτυπη κόντρα μεταξύ δύο παρουσιαστών του ίδιου καναλιού : αναφέρομαι στους Α. Κανάκη και Γ. Αρναούτογλου, οι λόγοι είναι σχετικά γνωστοί, όμως δεν προτίθεμαι να πάρω το μέρος κανενός, αφενός διότι δεν συμπαθώ κανέναν από τους δύο και αφετέρου, επειδή κανένας, από τους δύο, δεν έχει δίκιο 100%.
  Κλίνω προς το μέρος του Κανάκη, σε γενικές όμως γραμμές, στην άποψη δηλαδή, ότι ο παρουσιαστής οφείλει να επιλέγει προσεκτικά, ποιες απόψεις, βγάζει στη δημοσιότητα, ποιους καλεί κλπ., αλλά όχι στη περιοριστική λογική αυτού, ότι δηλαδή βγήκαν στον αέρα "ετεροφοβικές" απόψεις, αλλά ευρύτερα και κυρίως, στο ζήτημα των πολιτικών απόψεων και όχι των σεξουαλικών προτιμήσεων ή άλλων προσωπικών ζητημάτων, που ελάχιστους αφορούν.
    Εξάλλου, η δήλωση Τερλέγκα "δεν θα ήθελα ο γιος μου, να τον παίρνει" εκφράζει την πλειοψηφία και ενοχλεί μόνον τους γκέϊς, μια μικρή μειοψηφία (μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η παρά φύση, ασέλγεια, μεταξύ αρρένων, είναι ακόμα, ποινικό αδίκημα).
   Δεν αμφισβητώ την ζημιά, που έκαναν και κάνουν τα λεγόμενα lifestyle περιοδικά και οι εκπομπές, αλλά αυτά έρχονται σε δεύτερη μοίρα, όμως, όταν μιλάμε για ειδήσεις, πολιτικά talk shows κ.ο.κ.
   Η θέση μου πλέον, αν όχι εντελώς ξεκάθαρη, έχει αρχίσει και ξεκαθαρίζει : ο δημοσιογράφος, δεν είναι σε καμία περίπτωση υποχρεωμένος, να μεταδίδει, όπως λέγεται, όλες τις απόψεις, με το πρόσχημα ότι δήθεν "δημοκρατία έχουμε και πρέπει να ακούγονται όλοι" !
   Αντίθετα, έχει, όχι μόνον δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση, ως άνθρωπος, αλλά και ως επαγγελματίας, να λογοκρίνει και να θάβει, κάθε άποψη και γνώμη, που είναι επικίνδυνη, για τη δημοκρατία, την ελευθερία και γενικά κάθε Αρχή και Αξία, μιας οργανωμένης και ευνομούμενης Πολιτείας.
   Διότι, για να μιλήσω, για τα χρόνια των Μνημονίων και μόνον, οι δημοσιογράφοι, είναι υπόλογοι, για πολλά άσχημα πράγματα, που συνέβησαν στην χώρα μας.
   Θα αναφέρω μόνον δύο : πρώτον, την προβολή και ωραιοποίηση της γνωστής εγκληματικής οργάνωσης, με το μανδύα πολιτικού κόμματος, που σταμάτησε μόνον όταν, χύθηκε το αίμα του Παύλου Φύσσα, από το μαχαίρι του Ρουπακιά.
   Και δεύτερον, την άνοδο στην εξουσία, ενός τσούρμου τρελών, ενός θίασου παρανοϊκών, που διέσυρε την χώρα μας, στην Ε.Ε, αλλά και παγκοσμίως, παραλίγο να οδηγήσει σε πτώχευση και εθνική τραγωδία, έκλεισε τις τράπεζες και εγκαθίδρυσε στην Ελλάδα (ευτυχώς για 6 μόνον μήνες) μία ιδιότυπη χούντα (αυτή της φασιστοαριστεράς).
    Αναφέρομαι, προφανώς, στην πρώτη, περίοδο διακυβέρνησης του συριζα, της "καμένης", σοβιετικής αριστεράς, που ζει σε παράλληλο σύμπαν (αν και ο όρος "ζω" για αυτά τα τρωκτικά, είναι μάλλον σχήμα λόγου) !
    Ο λόγος, που τα γράφω αυτά, είναι επειδή βλέπω ακόμα, σχετικές δημοσιοκαφρίλες, βλέπω ότι τα παθήματα, δεν έγιναν μαθήματα και οι δημοσιογράφοι μας, εξακολουθούν να προβάλλουν δυνάμεις και απόψεις του Σκότους, την ώρα, που πάει να αχνοφανεί λίγο φως, στην άκρη του τούνελ.
     Ειλικρινά, δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει, ποια είναι τα κίνητρα, αυτών των προβολών, αν δηλαδή είναι ταπεινά ή οφείλονται σε (ασυγχώρητη, σε κάθε περίπτωση) άγνοια κινδύνου ή αμορφωσιά και απουσία κριτικής ικανότητας.
     Μιλάω συγκεκριμένα και όχι αόριστα, για την προβολή, από τα ΜΜΕ, κάποιων ανεκδιήγητων τύπων ή μορφωμάτων, τα οποία υποστηρίζουν ακόμα, ότι η λύση, στα προβλήματα της χώρας, είναι ...η δραχμή !
     Το γιατί αυτό είναι εγκληματικά λάθος, δεν θα το αναλύσω εδώ (σε άλλες αναρτήσεις, έχω αναφερθεί σίγουρα), άλλωστε είμαι σίγουρος, ότι στο διαδίκτυο, θα κυκλοφορούν αρκετά κείμενα ...λογικών ανθρώπων, που καταρρίπτουν το παραμύθι αυτό, που διακινούν κάποιοι, είτε μαλάκες, είτε πονηροί-επιτήδειοι (επειδή π.χ έχουν τα ευρώ τους, σε ξένες τράπεζες).
     Θα έπρεπε να είναι σαφές, στους δημοσιοκάφρους, ότι δημοκρατία ΔΕΝ σημαίνει να ακούγονται και να προβάλλονται όλες οι απόψεις, όσες είναι παράλογες, επικίνδυνες ή ευθέως παράνομες, προφανώς, δεν πρέπει να πολλαπλασιάζονται, διότι οι ακροατές ή τηλεθεατές, δεν έχουν πάντα την παιδεία ή την κριτική ικανότητα, να καταλάβουν, πάντα, πότε κάποιος τους λέει μαλακίες ή όχι, ποια είναι τα κίνητρά του, ποιες θα είναι οι συνέπειες κλπ.
     Δε νομίζω π.χ ότι θα έδινε κάποια εκπομπή, δημόσιο βήμα, σε κάποιον, για να μιλήσει, για ...τα οφέλη της κτηνοβασίας ή της παιδοφιλίας, όμως γιατί δίνει βήμα σε κάθε κατεστραμμένο, να μιλάει για τα οφέλη της δραχμής (πρόκειται για κάτι αντίστοιχο-ανάλογο και είναι ένα μόνον παράδειγμα) ;
    Είναι καιρός, λοιπόν, οι δημοσιογράφοι, που έχουν μάθει να κρίνουν τα πάντα και τους πάντες, εκ του ασφαλούς, να κάνουν, επιτέλους και λίγη αυτοκριτική, για τις δικές τους ευθύνες, για την χρεοκοπία, αλλά και την σημερινή κατάσταση της χώρας, διότι η μεγαλύτερη πλάνη τους, είναι να πιστεύουν, ότι μπορούν, να "νίπτουν τα χείρας τους" ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι ή να πιστεύουν ότι δεν θα δώσουν λόγο, κάπως, κάπου, κάποτε...

καλύτερα να παραιτηθείτε εσείς...από ψηφοφόροι...

     Μαθαίνω ότι, κάποιοι ετοιμάζουν συγκέντρωση-διαδήλωση, στις 15.6, με αίτημα να παραιτηθεί η παρούσα κυβέρνηση και ήδη έχει δημιουργηθεί ένας σχετικός δημόσιος διάλογος.
  Ο Υπουργός Παιδείας, Φίλης, ζήτησε να απαγορευτεί ίσως, επειδή το να ζητάς την παραίτηση μιας νόμιμα και δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης, μετά από ούτε καν έναν χρόνο, θέτει σίγουρα κάποια Συνταγματικά ζητήματα...
  Άσχετα, αν έχει δίκιο ή όχι, επ' αυτού ο Φίλης, η αλήθεια είναι πως στον επικείμενο ανασχηματισμό, πρέπει να φύγει, για πολλούς λόγους και επειδή προΐσταται ενός τέτοιου Υπουργείου, χωρίς ούτε καν ένα πτυχίο της πλάκας, για ξεκάρφωμα και για τις δηλώσεις, που είχε κάνει για του Πόντιους και για τον πόλεμο κατά της Εκκλησίας και επειδή είναι άθεος-άθρησκος και ΚΥΡΙΩΣ (αυτό, που συνοψίζει όλα τα προηγούμενα) ...επειδή είναι Αριστερός !
  Αυτό ίσως προκαλεί ένα γέλιο, εκ πρώτης όψεως, αλλά περισσότερο γέλιο προκαλεί, όποιος πιστεύει ότι η σημερινή κυβέρνηση είναι Αριστερή, ο Φίλης (..και αρκετοί άλλοι ίσως ακόμα) ανήκει στο κόμμα του Λαφαζάνη ή της Κωνσταντοπούλου, σίγουρα όμως όχι στον (νέο) συριζα.
   Έτσι, φτάνουμε σε μία μεγάλη αυταπάτη, που έχουν όχι μόνον στην αντιπολίτευση, αλλά και στον ίδιο τον συριζα : ότι δηλαδή δεν έκλεισε ακόμα η αριστερή παρένθεση, για την οποία μιλούσαν όλοι, σχεδόν, πριν τις εκλογές του Γενάρη του 2015 !
   Η αριστερή παρένθεση έκλεισε τον Ιούλιο του 2015 και έκλεισε με θόρυβο, κράτησε σχεδόν όσο περιμέναμε (6 μήνες) και πλέον έχουμε έναν συριζα, τον οποίο έχουμε αρχίσει να καλοβλέπουμε, εμείς οι κεντροδεξιοί...
   Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό, για να αντιληφθείς, ότι από την στιγμή, που ο Τσίπρας,κατάφερε να απομακρύνει τους (περισσότερους, όχι όλους) τρελούς, που τον περιστοίχιζαν, κατά την πρώτη αυτή περίοδο διακυβέρνησης και παραλίγο να μας παρασύρουν όλους στην Κόλαση, μαζί τους, η κυβέρνηση πάει από το καλό στο καλύτερο !
   Κάνει καλύτερα και πιο γρήγορα τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, από ότι οι προηγούμενοι και γενικά για πρώτη ίσως φορά, έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται λίγο φως, στην άκρη του τούνελ.
    Το ερώτημα λοιπόν, που προκύπτει αβίαστα, είναι, ΠΟΙΟΙ και ΓΙΑΤΙ, θέλουν να φύγει η καλύτερη, μέχρι σήμερα, μνημονιακή κυβέρνηση, αυτή, που προέκυψε από τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 και σε τι ελπίζουν ;
    Φαντάζομαι-υποθέτω ότι, ανήκουν σε 2 κατηγορίες : η πρώτη και μεγαλύτερη είναι όσοι εμφανίζουν σύνδρομα στέρησης εξουσίας, όπερ σημαίνει στέρησης της καρέκλας και της κουτάλας, όσοι βλέπουν την εξουσία, ως ευκαιρία λεηλάτησης των κρατικών ταμείων, υπέρ των ίδιων και των "υμετέρων" !
    Αν νοιάζονταν πραγματικά, για την πατρίδα, θα είχαν κάνει αυτή την κινητοποίηση έναν χρόνο ακριβώς πριν, όταν τα ναυάγια της Αριστεράς, μας οδηγούσαν στον όλεθρο, χωρίς να το καταλαβαίνουν, εκτός Ευρώπης, εκτός ευρώ, στην πείνα και την δυστυχία, ίσως και στον Εμφύλιο Πόλεμο...
    Αντί λοιπόν, να διαδηλώνουν "ξεκουμπιστείτε" στην προηγούμενη, την χειρότερη, όλων των εποχών, κυβέρνηση, από καταβολής ελληνικού Κράτους, είχαμε μόνον κάποιες χλιαρές συγκεντρώσεις, με ποτάκι στο χέρι, για το "μένουμε Ευρώπη".
     Άρα, όσοι δήθεν, καίγονται τώρα, για την πατρίδα τους και ζητάνε να παραιτηθεί η παρούσα-σημερινή κυβέρνηση, κινούνται εκ του πονηρού, επειδή βλέπουν ότι κάνει σωστά πράγματα και ίσως μακροημερεύσει, οπότε θα πεινάσουν, αν μείνουν και άλλο μακριά από τα κρατικά Ταμεία...
    Εκτός από την πρώτη κατηγορία (κουτοπόνηρους), υπάρχει, υποθέτω και μία άλλη, που θα τους ονομάσουμε "μαλάκες".
    Πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις όποιον θεωρεί ότι η κυβέρνηση τον εξαπάτησε, ότι άλλα είπε και άλλα έκανε ; Όλους αυτούς, που έξι και πλέον χρόνια, μετά την επίσημη χρεοκοπία, δίνουν βάση σε συνθήματα τύπου "λεφτά υπάρχουν" ; Όσους πίστεψαν, ότι σε ένα χρεοκοπημένο κράτος, που πληρώνει ακόμα μισθούς και συντάξεις με ανακύκλωση δανεικών, θα μπορούσε κάποιος να μοιράσει 13 δισ. ευρώ ("πρόγραμμα Θεσ/νικης") ;
     Η "μαλακία" τους, γίνεται ακόμα χειρότερη, αν υποψιαστούμε, ότι ψήφισαν συριζα, όχι μόνον τον Γενάρη, αλλά και τον Σεπτέμβρη, ήτοι δύο φορές και ενώ, στο μεταξύ, είχε υπογραφεί το νέο, αριστερό, Μνημόνιο !
     Πολύ φοβάμαι επίσης, ότι μέσα σε αυτούς, είναι και πολλοί, που πριν έναν χρόνο περίπου, πανηγύριζαν, ...έξω από τις κλειστές τράπεζες και χόρευαν, επειδή βγήκε το "όχι" στο δημοψήφισμα, γιατί δεν μπορούσαν να καταλάβουν σε τι πείνα και δυστυχία, θα τους οδηγούσε αυτό το "όχι", αν δεν γινόταν, τελευταία κυριολεκτικά στιγμή, "ναι", από έναν άβουλο και μοιραίο (παραλίγο) Πρωθυπουργό, που πέταξε έρπη, στο χείλος (γιατί το σώμα καταλαβαίνει τον κίνδυνο, έχει την δική του σοφία, δεν μπορείς να το ξεγελάσεις...)
     Ανάμεσα σε αυτές τις δύο, βασικές κατηγορίες, όσων θέλουν να παραιτηθεί η σημερινή κυβέρνηση, σίγουρα πιο επικίνδυνοι είναι οι δεύτεροι, οι "μαλάκες", διότι πάνε όπου φυσάει ο άνεμος, κάθε τους επιλογή, είναι χειρότερη, από την προηγούμενη, κάθε τους πλάνη, μεγαλύτερη, από την προγενέστερη και φοβάμαι ότι θα ενισχύσουν τα ποσοστά μορφωμάτων, όπως η χ.α ή "η πλεύση ελευθερίας" (εξίσου επικίνδυνο) !
     Γι' αυτό, όπως λέει και ο τίτλος, αντί να ζητούν την παραίτηση της σημερινής κυβέρνησης, που τα πάει ολοένα και καλύτερα, θα ήταν προτιμότερο να παραιτηθούν οι ίδιοι, από ψηφοφόροι, να σταματήσουν να ψηφίζουν, μπας και δούμε επιτέλους "άσπρη μέρα", μία χαμένη γενιά Ελλήνων είναι αρκετή, μην χάσουμε και άλλες...

200 και πάλι πολλοί είναι

     Τελευταία έχει ανοίξει μία συζήτηση, για αλλαγή του εκλογικού Νόμου, αλλά και για συνταγματική αναθεώρηση, ευρύτερα και ακούγονται και λέγονται διάφορα.
  Η σχεδιαζόμενη αλλαγή του εκλογικού Νόμου, προς το αναλογικότερο, φαντάζομαι, ότι βρίσκει σύμφωνους τους περισσότερους, που θεωρούν πιο δίκαιο, αυτό το σύστημα, ότι αποτυπώνει καλύτερα την θέληση του εκλογικού σώματος και εν πολλοίς, έχουν δίκιο.
  Εδώ βέβαια, υπάρχει πάντα η υποψία, ότι οι αλλαγές γίνονται με μάλλον ταπεινά κίνητρα, από την εκάστοτε κυβέρνηση, που βλέπει τα εκλογικά ποσοστά της, να μειώνονται, αλλά και ο μόνιμος αντίλογος, πως ελλοχεύει ο κίνδυνος της  ακυβερνησίας, με την είσοδο πολλών κομμάτων, με μικρά ποσοστά, στην Βουλή.
   Ο κίνδυνος αυτός, δεν είναι ανύπαρκτος, αλλά οφείλεται περισσότερο, στην αδυναμία ή απροθυμία συνεργασίας των πολιτικών κομμάτων, που είναι και μόνιμη πληγή της Ιστορίας μας, ωστόσο ήδη από το 2010 και εντεύθεν έχουμε μπει, για τα καλά, στη λογική των κυβερνητικών συνασπισμών.
    Παρόλα αυτά, υπάρχουν ακόμα (!) δεινόσαυροι, που ...ονειρεύονται αυτοδυναμίες, στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, χωρίς έλεγχο, όπως στο παρελθόν και να τρώνε και με τα δύο χέρια, λες και δεν υπάρχουν και άλλοι, που έχουν στο λαιμό, κεφάλι (ενδεικτικό του ...πόση επαφή, έχουν με την πραγματικότητα).
    Για τις αλλαγές του εκλογικού Νόμου, έχουν ακουστεί διάφορες επουσιώδεις, σχεδιαζόμενες αλλαγές, όπως σπάσιμο περιφερειών και άλλα ασήμαντα, αλλά για την ταμπακιέρα, για το πιο σημαντικό, που είναι η ΜΕΊΩΣΗ του αριθμού των βο(υ)λευτών, ελάχιστα ακούγονται.
    Κάτι διέρρευσε για μείωση κατά 10% σε 270, ωστόσο, ο,τιδήποτε λιγότερο, από μείωση κατά 100 των βουλευτών, θα είναι ανεπαρκές και ως γνωστόν, η μείωση μπορεί (και επιβάλλεται) να γίνει με απλό Νόμο, χωρίς συνταγματική αναθεώρηση !

    Οι 300 βουλευτές, για μία πτωχευμένη χώρα, 10 εκατομμυρίων κατοίκων, είναι περιττή υπέρ-πολυτέλεια, ο αριθμός αυτός δεν έχει καμία λογική και μπορεί στα προηγούμενα χρόνια, της επίπλαστης ευμάρειας των δανεικών, να μην ενοχλούσε, τώρα όμως, όπου κάθε ευρώ, κυριολεκτικά, μετράει, είναι πρόκληση, προς την δοκιμαζόμενη κοινωνία, που βουλιάζει υπό το βάρος, δυσβάσταχτων φόρων και εισφορών, για να συντηρείται, αυτό το τεράστιο, αντιπαραγωγικό, διεφθαρμένο και πελατειακό Κράτος.

    Γιατί δεν είναι μόνον οι 100 λιγότεροι βουλευτές, είναι και οι ...καμιά 20ρια παρατρεχάμενοι-αργόμισθοι, που έχουν στα γραφεία τους, με παχυλούς μισθούς, που επίσης πληρώνει ο φορολογούμενος !

    Το ετήσιο κόστος του Κοινοβουλίου, σήμερα, μετά τις περικοπές, ανέρχεται σε σχεδόν 130 εκατομμύρια ευρώ, ποσόν πολύ μεγάλο και προκλητικό, για τις εποχές, που ζούμε (εμείς οι υπόλοιποι, οι εκτός αυτού).

    Εκτός από τις υπέρογκες αμοιβές, που λαμβάνουν, ως "αποζημίωση", έχουν τεράστιες φοροαπαλλαγές, ένα σωρό "δωρεάν" παροχές, που πληρώνει "το κορόιδο", ο φορολογούμενος, ενώ στέλνουν σε εμάς τον λογαριασμό, ακόμα και όταν θέλουν να αγοράσουν ένα χαλί ή για να στείλουν στεφάνια, στις ...θρησκευτικές κηδείες, μασόνων, τέως κοινοβουλευτικών και τέως κυβερνητικών παραγόντων (αντί να πληρώνουν, από την τσέπη τους) !

    Τέλος, όσον αφορά το Σύνταγμα, θεωρώ ότι είναι μια χαρά, το πρόβλημα δεν είναι φυσικά, αυτό καθ΄ εαυτό το Σύνταγμα, αλλά η (μη) εφαρμογή του, το γεγονός ότι έχει καταντήσει κουρελόχαρτο, το να αλλάξεις κάτι, που δεν εφαρμόζεται ή προκλητικά παραβιάζεται, από τότε σχεδόν, που ψηφίστηκε, με κάτι άλλο, που επίσης δεν θα εφαρμοστεί, μικρή έως καθόλου σημασία έχει...

     Κάποιος, θα μπορούσε να πει, ειδικά, για την περίοδο των Μνημονίων, ότι η υποχώρηση των Συνταγματικών προβλέψεων, είναι αναπόφευκτη, λόγω έκτακτων οικονομικών συνθηκών, όμως αυτά είναι "προφάσεις εν αμαρτίαις" και το ξέρουν ή θα έπρεπε να το ξέρουν, όσοι τολμούν να το επικαλούνται ως "επιχείρημα".

     Η επιβολή και η έξοδος, από τα Μνημόνια, θα είχε γίνει ευκολότερα, ακριβώς ΑΝ εφαρμόζονταν το ισχύον Σύνταγμα και δεν θα γίνει, όσο παραβιάζεται, όσο π.χ τα βάρη εξακολουθούν να πέφτουν στους αδύναμους, όσο δεν υπάρχει καμία έννοια ισότητας και ισονομίας κ.ο.κ.

      Και εδώ, η μισή ευθύνη ανήκει στην νομοθετική εξουσία, που θέσπιζε και θεσπίζει αντισυνταγματικούς Νόμους και η άλλη μισή, στους Δικ(χ)αστές, που υποτίθεται ότι οφείλουν να μην εφαρμόζουν αντισυνταγματικές διατάξεις, να τις καταργούν στην πράξη, αποκαθιστώντας την αδικία.

σχετικά με το Ευρωπαϊκό Ένταλμα Σύλληψης

     Το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης, είναι διάταξη ή απόφαση, δικαστικής Αρχής, κράτους μέλους της Ε.Ε, που εκδίδεται με σκοπό την σύλληψη και την προσαγωγή προσώπου, το οποίο βρίσκεται  στο έδαφος, άλλου κράτους μέλους της Ε.Ε.
  Η σύλληψη, δυνάμει του εν λόγω εντάλματος, μπορεί να γίνει, όχι μόνον, εφόσον εκκρεμεί καταδικαστική απόφαση, εις βάρος εκείνου, που συλλαμβάνεται, όπως ίσως νομίζουν οι περισσότεροι, αλλά και όταν ακόμα, έχει ασκηθεί ή πρόκειται να ασκηθεί ποινική δίωξη, για πράξη, που ήδη του αποδίδεται.
 Απαγορεύεται απολύτως, η εκτέλεση του εντάλματος, όταν υπάρχει κίνδυνος να επιβληθεί η ποινή του θανάτου ή να υποβληθεί ο καθ' ού, σε βασανιστήρια ή άλλη απάνθρωπη ή εξευτελιστική ποινή ή μεταχείριση.
  Το ένταλμα, πρέπει να περιέχει, συγκεκριμένα, κατ' ελάχιστον, τυπικά στοιχεία, μπορεί να αφορά, περισσότερα από ένα, εγκλήματα και πρέπει να είναι μεταφρασμένο, στην γλώσσα της χώρας, όπου πρόκειται να εκτελεστεί.
   Αρμόδια δικαστική Αρχή έκδοσης ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης, στην Ελλάδα, έχει οριστεί, ο, κατά τόπο αρμόδιος, Εισαγγελέας Εφετών.
   Για να εκδοθεί, θα πρέπει η καταδίκη να αφορά, ποινή διάρκειας, τουλάχιστον 4 μηνών ή να αφορά αδίκημα (σε περίπτωση απλής δίωξης), το οποίο τιμωρείται, στο μέγιστο, με ποινή τουλάχιστον 12 μηνών (άρα καταλαμβάνει πολλά αδικήματα-πλημμελήματα και όχι μόνον τα πιο σοβαρά-κακουργήματα) !
   Για τα εντάλματα, που έρχονται στην χώρα μας, προς εκτέλεση, από άλλα κράτη μέλη της Ε.Ε, αρμόδιος είναι και πάλι ο Εισαγγελέας Εφετών, του τόπου κατοικίας του εκζητούμενου ή των Αθηνών, αν η κατοικία του είναι άγνωστη.
    Όταν ο συλληφθείς, συναινεί στην προσαγωγή του, στο κράτος έκδοσης του εντάλματος, η εκτέλεση γίνεται με επιμέλεια του Προέδρου Εφετών, ενώ, αν δεν συναινεί, αποφασίζει το Συμβούλιο Εφετών, όπου διαμένει ή συλλαμβάνεται το εκζητούμενος.
    Κανονικά, προκειμένου να εκτελεστεί το ένταλμα, ελέγχεται αν η πράξη, για την οποία ζητείται, αποτελεί έγκλημα ΚΑΙ σύμφωνα με τους ελληνικούς ποινικούς Νόμους, ωστόσο υπάρχει σωρεία (σοβαρών) εγκλημάτων, για τα οποία, δεν απαιτείται καν, αυτός ο έλεγχος.
    Ο Νόμος και εδώ ίσως εντοπίζεται και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον,  προβλέπει σειρά περιπτώσεων, όπου η εκτέλεση του ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης, απαγορεύεται, όπως π.χ αν η πράξη τελέστηκε, εν μέρει ή εξ ολοκλήρου, εντός της ελληνικής επικράτειας, ενώ υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις, όπου οι ελληνικές δικαστικές Αρχές, δύνανται, έχουν δηλαδή διακριτική ευχέρεια, να μην εκτελέσουν το ένταλμα.
     Σε κάθε περίπτωση, ο συλλαμβανόμενος μπορεί να αμφισβητήσει ότι το ένταλμα αφορά τον ίδιο (την ταυτότητά του, δηλαδή), ενώ έχει δικαίωμα ακρόασης και φυσικά να παρίσταται με δικηγόρο, αλλά και διερμηνέα, όταν απαιτείται.
     Οι σχετικές υποθέσεις, πρέπει να ξεκαθαρίζουν σχετικά γρήγορα και ο συλληφθείς να μην στερείται υπέρμετρα την ελευθερία του (υπάρχει και η δυνατότητα να αφήνεται ελεύθερος με περιοριστικούς όρους, έως ότου αποφασίσουν οι δικαστικές Αρχές).
      Τέλος, εφόσον η απόφαση του Συμβουλίου Εφετών, είναι εναντίον του εκζητουμένου, μπορεί ο τελευταίος να ασκήσει έφεση, ενώπιον του Αρείου Πάγου (που δικάζει και πάλι ως Συμβούλιο).
    
    

πότε θα ...πετάξουν τα υδροπλάνα ;

       Για υδροπλάνα ακούμε, συνέχεια, τα τελευταία χρόνια, αλλά υδροπλάνα δεν βλέπουμε, κάθε τόσο ανακοινώνεται η αδειοδότηση κάποιου υδατοδρομίου (καμιά 20ρια έως τώρα), ωστόσο υδροπλάνο δεν έχει πετάξει ακόμα, ούτε για πλάκα !
   Περιττεύει, νομίζω, να πω, πόσο τεράστια σημασία, έχει αυτή η επένδυση, για την χώρα μας, από πολλές απόψεις, όχι μόνον οικονομική, που προχωράει με ρυθμούς χελώνας...
   Αν πρόκειται, να περιμένουμε να αδειοδοτηθούν όλα τα πιθανά υδατοδρόμια, με τους ρυθμούς που δίνονται οι άδειες και την γραφειοκρατία, που επικρατεί, στην Ελλάδα, ούτε σε 10 χρόνια, δεν θα πετάξουν.
   Δεν γνωρίζω, αν η μεγάλη καθυστέρηση, οφείλεται σε αυτή την γραφειοκρατία ή σε πόλεμο από ανταγωνιστικά συμφέροντα ή σε πιθανή έλλειψη κεφαλαίων, όμως είναι σαφές ότι η επένδυση αυτή, πρέπει να προχωρήσει και μάλιστα άμεσα.
   Αν συνδυαστεί μάλιστα, με μία πρόσφατη είδηση, που ελπίζουμε να μην είναι "ράδιο αρβύλα", πως ρωσική εταιρία, σκέφτεται να ανοίξει εργοστάσιο κατασκευής υδροπλάνων, στην Καλαμάτα, οι προοπτικές, που ανοίγονται, είναι μοναδικές, για ανάπτυξη, θέσεις εργασίας και αύξηση του ΑΕΠ.
    Η Ελλάδα, είναι μία νησιωτική χώρα, με 3000 και πλέον, μικρά και μεγάλα νησιά, αν δε συνυπολογίσουμε και πόσες παραλιακές πόλεις υπάρχουν στην ηπειρωτική χώρα, οι συνδυασμοί των δρομολογίων, είναι σχεδόν σαν μαθηματική πρόοδος...
    Τα υδροπλάνα είναι η καλύτερη και οικονομικότερη λύση, ώστε να σπάσει η απομόνωση, πολλών νησιωτικών περιοχών, θα δώσει ώθηση στον τουρισμό, θα αναπτυχθούν περιοχές, που τώρα, δεν ανήκουν στους ταξιδιωτικούς προορισμούς και δεν θα φοβούνται οι νησιώτες μας, μήπως αρρωστήσουν και δεν μπορούν να μεταφερθούν σε κάποιο Νοσοκομείο !
     Τα πλεονεκτήματά τους, είναι πώς παρέχουν σχεδόν 100% ασφάλεια, αφού και να χαλάσει ο κινητήρας, που λέει ο λόγος, θα μπορούν να προσθαλασσώνονται, πετάνε σε χαμηλό ύψος, οπότε απολαμβάνεις καλύτερα και την διαδρομή και φυσικά θα πηγαίνεις πιο γρήγορα, από το ένα μέρος στο άλλο, γρηγορότερα, εννοώ, από ότι με πλοίο ή κρουαζιερόπλοιο...
     Παρότι γρηγορότερα, δεν θεωρώ, ότι αποτελούν απειλή, για τις μεγάλες ακτοπλοϊκές εταιρίες, αφού τα υδροπλάνα δεν μπορούν να μεταφέρουν οχήματα και γενικά έχουν πολύ πιο περιορισμένη μεταφορική ικανότητα, τόσο σε ανθρώπους, όσο και σε πράγματα.
     Τέτοιες και παρόμοιες, στρατηγικής σημασίας, επενδύσεις, από διορατικούς ανθρώπους-επιχειρηματίες, θα πρέπει να προωθούνται γρήγορα και κατά προτεραιότητα, γιατί "ο χρόνος είναι χρήμα" !
     

ξεφτίλα ΚΑΙ με αποδείξεις

      Πριν κανά μήνα, πέρασα, εντελώς τυχαία, μπροστά από το Τζάνειο Νοσοκομείο του Πειραιά και παρατήρησα, ότι στην πρόσοψη, πάνω από την κεντρική είσοδο, έχει ένα μεγάλο πανό, που γράφει "την 1η Ιουλίου 2009, σβήνουμε το τσιγάρο" !
  Το πανό αυτό, που βλέπουν καθημερινά, επί 7 ολόκληρα χρόνια, χιλιάδες άνθρωποι, είναι εκεί, ως μία ζωντανή απόδειξη, για το τι Κράτος (δεν) έχουμε...
  Είναι εκεί, για να υπενθυμίζει πότε ψηφίστηκε ο αντικαπνιστικός Νόμος και πότε υποτίθεται ότι θα έμπαινε σε εφαρμογή, ένας Νόμος, που φυσικά ουδέποτε εφαρμόστηκε, καταργήθηκε στην πράξη σιωπηρά (και ίσως να μην είναι ο μόνος).
   Εξ όσων γνωρίζω, δεν έχει καταργηθεί ρητά, με νεότερο Νόμο, ωστόσο, ποτέ δεν εφαρμόστηκε, παρόλο που προβλέπει σημαντικές κυρώσεις, για τους παραβάτες (στα 7 αυτά χρόνια, ίσως έχουν κοπεί καμιά 10ρια "κλήσεις", πανελλαδικά, σε κάτι επαρχιακά καφενεία και φυσικά έγιναν "είδηση" αμέσως, η ...εφαρμογή ενός Νόμου, γίνεται είδηση και αντικείμενο χλευασμού, αυτή είναι η Μπανανία, στην οποία ζούμε).
   Το γιατί, δεν εφαρμόστηκε και δεν εφαρμόζεται, ο αντικαπνιστικός Νόμος, επί 7 χρόνια, θα πρέπει, λογικά, να μας το εξηγήσουν αυτοί, που τον ψήφισαν και αυτοί, που θα έπρεπε να φροντίζουν, ώστε να τηρείται...
   Οι πιθανές ερμηνείες, είναι οι αντιδράσεις, κυρίως από καταστηματάρχες, που θεώρησαν ως πιο σπουδαίους και πιο χρήσιμους τους καπνιστές, από τους μη καπνιστές πελάτες (αν και είναι σχεδόν 50-50), τα συμφέροντα των καπνοβιομηχάνων και το γεγονός ότι στα τσιγάρα (όπως και στα καύσιμα κ.α), πάνω από το 80% της τιμής, είναι κρατικοί φόροι.
   Φυσικά, οι εξηγήσεις αυτές, μόνον πειστικές δεν είναι, διότι το κάπνισμα αποδεδειγμένα, ιατρικά, σκοτώνει, συνδέεται με την αρτηριοσκλήρυνση (εμφράγματα) και με τον καρκίνο και η ζωή των πολιτών, θα όφειλε να είναι, ως προτεραιότητα, πάνω από τα όποια οικονομικά συμφέροντα.
     Άλλωστε, οι πρόωροι θάνατοι και οι ασθένειες, που προκαλεί το κάπνισμα, με την σειρά τους, επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό, για θεραπείες κλπ, εξίσου, αν όχι περισσότερο, από τα όποια φορολογικά έσοδα !
     Χωρίς να έχω προσωπική, ιδίαν, αντίληψη, εικάζω, ότι ακόμα και στο εσωτερικό του Νοσοκομείου, όπου χάσκει αυτό το πανό, ξεχασμένο, από όλους, επί 7 χρόνια, πολλοί θα καπνίζουν (ακόμα και γιατροί).
      Ωστόσο, για να μην ξεφτιλίζεται τόσο άσχημα, το ελληνικό Κράτος, δύο επιλογές υπάρχουν : η μία, να κατέβει το πανό, η κατάσταση να παραμείνει ως έχει και τα μαγαζιά να συνεχίσουν να δουλεύουν, μόνον με καπνιστές και η άλλη, να καταργηθεί και ρητά, ο αντικαπνιστικός Νόμος (οπότε πάλι θα πρέπει να κατέβει το πανό και να μπει ένα άλλο, που να λέει ίσως, "εδώ είναι Βαλκάνια ή Ελλάς, όχι Ευρώπη") !

Δράκοι, παντού "δράκοι"

      Το τελευταίο διάστημα, απασχολούν την επικαιρότητα 3 περιπτώσεις "δράκων", όπως αποκαλούν ενίοτε οι δημοσιογράφοι, τους δράστες επιθέσεων, με σεξουαλικά κίνητρα.
  Η μία περίπτωση, αφορά την χθεσινή απόφαση του Μ.Ο.Δ, για το "δράκο του Περιστερίου", που τελικά καταδικάστηκε σε μία τεράστια συνολική ποινή, 26 ετών κάθειρξης, για βιασμούς ανηλίκων, ενώ όλα τα ΜΜΕ, τον αποκαλούν ..."παιδόφιλο" ή "παιδεραστή" και όχι βιαστή και αυτό, θα συμφωνήσετε, είναι λιγάκι παράξενο-ανακόλουθο.
   Ένα άλλο δημοσιογραφικό κλισέ, είναι η λέξη "καταπέλτης", που αναφέρεται, είτε σε δικαστική απόφαση, είτε σε εισαγγελική πρόταση και όποτε ακούγεται, σίγουρα δεν είναι για καλό, δεν προμηνύει συνήθως ορθή κρίση.
   Το ότι θα χτυπούσε μεγάλη "καμπάνα", για τον εν λόγω "δράκο" φαινόταν από προχθές, διότι επέλεξε να πει, αυτό, που πιστεύει και όχι να παίξει θέατρο, να κλαφτεί, να ζητήσει έλεος κλπ και το Δικαστήριο, θεώρησε ότι είναι ...προκλητικός και αμετανόητος και τον ...τιμώρησε, για αυτό !
   Δεν κρίνω την υπερασπιστική του γραμμή, καλά έκανε και υποστήριξε αυτό που πίστευε, ότι δηλαδή τα ανήλικα θύματά του, πήγαν μαζί του, με την θέλησή τους (έστω και σε εισαγωγικά το "θέληση", λόγω της τρυφερής τους ηλικίας).
   Αυτό που θέλω να πω και ίσως σκανδαλίσει αρκετούς, είναι πως έχω σοβαρές αμφιβολίες, για την ορθότητα της χθεσινής απόφασης, καθαρά νομικά μιλώντας, διότι φοβάμαι ότι και η ίδια η απόφαση, ήταν "δράκος" και ίσως μεγαλύτερος...
    Ο συγκεκριμένος κατηγορούμενος, σίγουρα, είναι παιδόφιλος, είναι ανώμαλος, είναι ένα ναυάγιο, που όλη μέρα ίσως, ψάρευε ανήλικα (κυρίως αγόρια) μέσω των αντισόσιαλ μίντια και είχε διαμορφώσει ολόκληρη υποδομή, με το βανάκι της ανωμαλίας κλπ.
    Είναι βέβαιο επομένως, ότι είναι ένοχος για αποπλάνηση ανηλίκων και για παρά φύση ασέλγεια, μεταξύ αρρένων, ωστόσο, με τα όσα στοιχεία της δικογραφίας, διέρρευσαν, απορώ ειλικρινά, πως στοιχειοθετήθηκε το έγκλημα του βιασμού, για το οποίο τελικά και καταδικάστηκε !
    Ο βιασμός, προϋποθέτει την επίτευξη συνουσίας ή ασέλγειας, με την χρήση σωματικής βίας ή με σοβαρή απειλή κατά του θύματος, ενώ εδώ ακούσαμε ότι ο δράστης, ψάρευε τα ανήλικα θύματά του, από το διαδίκτυο, αλλά κατόπιν σύντομης (!) συνομιλίας, είτε πήγαιναν στο σπίτι του, είτε έμπαιναν στο βανάκι (χωρίς την χρήση βίας, δεν τα απήγαγε εξ όσων γνωρίζουμε)...
    Πάντα, σύμφωνα, με όσα διέρρευσαν στα ΜΜΕ, το μεν αγόρι, το γνώρισε σε φόρουμ για gays, όπου το ίδιο παραδέχτηκε ότι είχε ήδη κάποιες ομοφυλοφιλικές εμπειρίες, το δε κορίτσι επίσης, κάπου στο διαδίκτυο, όπου μάλιστα εμφανιζόταν ως αγόρι !
    Ειλικρινά, επαναλαμβάνω, δεν ξέρω που βασίστηκε το Δικαστήριο, για να στοιχειοθετήσει εγκλήματα βιασμού, εύχομαι και ελπίζω να υπήρξαν αυτές οι αποδείξεις και να μην πρόκειται για απόφαση-"δράκο", μία απόφαση σκοπιμότητας, για "παραδειγματισμό", για "ικανοποίηση της κοινής γνώμης" και άλλα τέτοια τραγελαφικά.
    Μία Δίκη, είναι σοβαρή υπόθεση και πρέπει να επικρατεί η ψύχραιμη και νομική αντιμετώπιση των ζητημάτων και όχι να καταδικάζεται κάποιος, για πράξεις, που δεν τέλεσε, επειδή αυτές, που τέλεσε, ίσως δεν θα τον οδηγούσαν καν στην φυλακή...
    Διότι, με βάση και τις ηλικίες των θυμάτων, θεωρώ ότι, το πιθανότερο, να μην ήταν καν μέσα στα κακουργηματικά όρια (κάτω των 14), δεν ξέρω αν ο δράστης το γνώριζε και το έκανε επίτηδες, πάντως, εφόσον δεν αποδείχτηκε η χρήση βίας, εκ μέρους του, το "ταβάνι" θα ήταν τα 5 ή λίγο παραπάνω χρόνια (φυλάκισης, όχι κάθειρξης).
     Χωρίς να θέλω να κρίνω κανέναν και χωρίς να πιστεύω φυσικά, ότι φταίει το θύμα της αποπλάνησης και όχι ο δράστης, δεν το βρίσκω φυσιολογικό και στο "μέσο όρο" ένα 14χρονο αγόρι να μπαίνει σε φόρουμ για gays, να έχει ήδη δοκιμάσει ομοφυλοφιλικές σεξουαλικές εμπειρίες και να συναντιέται με έναν άγνωστο, μετά από δέκα λεπτά συνομιλίας, σε αντισόσιαλ μίντια...
     Εδώ φυσικά, προκύπτουν ίσως και οι όποιες ευθύνες εποπτείας των γονιών, αυτών των παιδιών, χωρίς πάλι, το τονίζω, να απαλλάσσουν τον δράστη της αποπλάνησης, οι δηλώσεις των οποίων, μετά τη Δίκη, μόνον ως "ατυχείς" μπορούν να χαρακτηριστούν.
     Ανακεφαλαιώνοντας, θεωρώ ότι, ναι, η παιδοφιλία και η αποπλάνηση ανηλίκων, είναι μία αθλιότητα, ωστόσο το να καταδικάζεσαι σε πολυετή κάθειρξη, για έγκλημα, που δεν διέπραξες (βιασμό), είναι εξίσου άσχημο και επικίνδυνο, για την ασφάλεια του Δικαίου, την ελευθερία και τη δημοκρατία.
     
     

οι 2 επιλογές ενός πολιτικού Ηγέτη

     Την περασμένη Κυριακή, παρακολούθησα την ταινία "η Σιδηρά Κυρία", που έδινε η εφημερίδα "Πρώτο Θέμα" και η οποία, όπως προκύπτει και από τον τίτλο, αναφέρεται στην Μάργκαρετ Θάτσερ.
  Η Μαργαρίτα Ρόμπερτς, όπως ήταν το πατρικό της, ήταν κόρη μπακάλη-παντοπώλη, ο Άλφρεντ Ρόμπερτς, ο πατέρας της, δεν είχε μόρφωση, είχε όμως αυτή την πηγαία λαϊκή σοφία, που αποκτιέται, μέσα από την βιοπάλη (και πίστευε δικαίως, ότι η μικρομεσαία επιχείρηση είναι η ραχοκοκαλιά της Οικονομίας).
  Σπούδασε στην Οξφόρδη και είναι η πρώτη και μόνη γυναίκα, που έγινε πρόεδρος κόμματος και Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου (για 11 ολόκληρα χρόνια), ενώ απεβίωσε πολύ πρόσφατα, πριν 3 μόλις χρόνια.
   Έμεινε στην Ιστορία, με το παρατσούκλι "Σιδηρά Κυρία" (Iron Lady), επειδή συγκρούστηκε σκληρά και ανυποχώρητα, με το κατεστημένο, με τα συνδικάτα και τις συντεχνίες, ενώ θεσπίστηκε και ο όρος "θατσερισμός", με την έννοια της αυταρχικής διακυβέρνησης (έννοια ουδέτερη, μόνον σε μερικές χώρες, ...όπως η δική μας, αρνητική).
   Είναι η μεγαλύτερη απόδειξη, ότι ένας πολιτικός Ηγέτης, που έχει ως γνώμονα μόνον το γενικότερο καλό της χώρας του, οφείλει να συγκρουστεί και πιθανόν να γίνει δυσάρεστος, προσωρινά, να κάνει αυτό, που θεωρεί σωστό, παρά τις αντιδράσεις.
   Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, κανένας δεν αμφιβάλλει, ότι οι πολιτικές της Θάτσερ, αν και προκάλεσαν το μίσος πολλών, ...που ξεβολεύονταν, οδήγησαν στην σημερινή ισχυρή Βρετανική οικονομία !
     Η Θάτσερ, έβαλε τέλος στον σοσιαλισμό και συνδικαλισμό ζημιογόνων ΔΕΚΟ (με μαζικές ιδιωτικοποιήσεις ή/και κλεισίματα κρατικών εταιριών), πίστευε, ως συντηρητική και φιλελεύθερη, στην αξία της εργασίας, στην ικανότητα κάθε ανθρώπου, να δουλέψει, για να βελτιώσει το μέλλον του, παρά στο να κάθεται πάνω σε κάποια αργομισθία και να ζει σε βάρος της κοινωνίας.
     Η θητεία της, ως Πρωθυπουργού, σημαδεύτηκε, αφενός, από τις τρομοκρατικές επιθέσεις του IRA, μία από τις οποίες στόχευε την ίδια (απόδειξη ότι οι φαινομενικά ακραίοι και ριζοσπαστικοί αριστεροί τρομοκράτες, είναι οι λάτρεις της συντήρησης, οι εχθροί κάθε αλλαγής) και αφετέρου, από την ανακατάληψη των νησιών Φώκλαντ, από την Αργεντινή.
     Η επιτυχής αντιμετώπιση της σοβαρής κρίσης των Φώκλαντς, εκτόξευσε την εθνική υπερηφάνεια των Βρετανών, αλλά και την δημοτικότητα της ίδιας της Θάτσερ και υπήρξε και πάλι, προσωπική της επιτυχία, αφού οι περισσότεροι την "συμβούλευαν" να κινηθεί πιο παθητικά (εκεί την πάτησαν και οι Αργεντίνοι, που νόμισαν ότι μία γυναίκα είναι ...πιο εύκολη αντίπαλος).
     Για να μην πολυλογούμε, η Μάργκαρετ Θάτσερ, είναι το πρότυπο του Ηγέτη, που ξέρει ότι το φάρμακο είναι μεν πικρό, αλλά πρέπει να το δώσεις στον ασθενή, για να γίνει καλά και ότι ίσως χρειαστεί να θυσιάσεις κάτι σήμερα, για ένα καλύτερο αύριο.
     Όπως έλεγε, ένας Ηγέτης, έχει 2 επιλογές : είτε να φανεί τώρα αρεστός και να τον βρίζουν οι επόμενες (κατεστραμμένες) γενιές, ό,τι γινόταν δηλαδή στην Ελλάδα, από το 1981 ως σήμερα, είτε να φανεί προσωρινά δυσάρεστος, αλλά να τον ευγνωμονούν στο μέλλον, επειδή δεν έκανε πίσω και η κατάσταση βελτιώθηκε.
     Σαν τα περισσότερα κάστρα, έτσι και αυτό, έπεσε από μέσα, από εσωκομματικούς αντιπάλους, που δεν άντεξαν το αυταρχικό της στυλ διακυβέρνησης, όμως η Ιστορία την δικαίωσε ΆΜΕΣΑ, με την μεθ' ολίγο, σταδιακή πτώση του "υπαρκτού" (το βάζω σε παρένθεση, γιατί δεν πιστεύω ...ότι υπάρχει) Σοσιαλισμού, σε όλη την Ευρώπη !

άλλο ο τζίρος και άλλο τα κέρδη

    Ένα λάθος, που κάνουμε σχεδόν όλοι, είναι ότι, συγχέουμε τον τζίρο, δηλαδή τα ακαθάριστα έσοδα μιας επιχείρησης ή ενός ελεύθερου επαγγελματία, με τα κέρδη, δηλαδή το καθαρό όφελος, το καθαρό ποσόν, που μπαίνει στο ταμείο !
  Υπάρχουν πολλές εκατοντάδες επιχειρήσεις, με τζίρους άνω του 1 εκατομμυρίου ευρώ, οι οποίες είναι ζημιογόνες, διότι τα κόστη πλέον έχουν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, ήτοι μπαίνουν μέσα (λόγω υπεροφορολόγησης, εισφορών σε ταμεία και "άρμεγμα" από τους νόμιμους τοκογλύφους, τις τράπεζες), ενώ ο πολύς κόσμος, βλέποντας ότι έχουν πωλήσεις, νομίζει ότι κονομάνε...
  Θα μιλήσω, εδώ, για τον εαυτό μου, για τα δικά μου, μηνιαία, επαγγελματικά έξοδα, κάτι το οποίο είναι χρήσιμο και για μένα και θα έπρεπε να το έχω κάνει εδώ και πολύ καιρό, αλλά το ανέβαλλα, όπως το ραντεβού στον οδοντίατρο, επειδή θα είναι μάλλον δυσάρεστο το αποτέλεσμα. Έτσι, λοιπόν, έχουμε :
-230 ευρώ, είναι το ενοίκιο του γραφείου.
-50 ευρώ, τα έξοδα επικοινωνίας, κινητό και σταθερό.
-Ο κεφαλικός φόρος-χαράτσι, που ονομάζεται "τέλος επιτηδεύματος", είναι 650 ευρώ το χρόνο, ήτοι 54 ευρώ, το μήνα.
-Οι ασφαλιστικές εισφορές, τώρα, είναι (ήταν τουλάχιστον, πριν τον Νόμο Κατρούγκαλου) περί τις 4000 ετησίως, ήτοι 330 ευρώ, χοντρικά, το μήνα.
-Η ετήσια συνδρομή στο ΔΣΑ, ανέρχεται πλέον σε 6 ευρώ, περίπου το μήνα, από 12, που ήταν (το μείωσαν στο 50%, αφού κανένας δεν πλήρωνε και εύλογα).
-Αν βάλουμε τώρα και τα έξοδα κίνησης του αυτοκινήτου, έχουμε : 20 ευρώ το μήνα, η ασφάλεια, 50 ευρώ τα καύσιμα, γύρω στα 9 τα τέλη κυκλοφορίας, άρα σχεδόν 80 ευρώ το μήνα.
   Αν προσθέσουμε τα παραπάνω ποσά, τα συνολικά πάγια, επαγγελματικά έξοδα, ανέρχονται σε 750 ευρώ ! Όπερ σημαίνει, πως ό,τι βγάλεις μέχρι 750 ευρώ, στο παίρνουν, ...από την τσέπη, σχεδόν, οι άλλοι, οι τρίτοι, ξεκινάς κάθε μήνα, με μείον 750 ευρώ.
   Αν τώρα, βγάλεις-εισπράξεις π.χ ένα μήνα 1000 ευρώ, το καθαρό ποσόν, για σένα, ανέρχεται σε 250 ευρώ και αυτό, ελλείψει αφορολόγητου, στο φορολογούν με πάνω από 20% (άρα μένουν λιγότερα από 200) !
    Υπόψιν, ότι δεν έχω βάλει καν στα έξοδα, τους άμεσους φόρους και τον τυχόν ΦΠΑ, ενώ μπορεί να ξεχνάω και κάποια άλλα, αυτή τη στιγμή...
    Και φυσικά, ένας άνθρωπος, έχει και προσωπικά έξοδα, εκτός από επαγγελματικά, για τροφή, διασκέδαση, ένδυση κλπ, οπότε αν βάζαμε και αυτά, μιλάμε για τραγικές καταστάσεις, ότι δεν μένει τίποτα στην τσέπη, ότι δουλεύουμε για τους άλλους, ως άλλοι σκλάβοι-είλωτες, κάτι που τώρα, τελευταία, άρχισαν να ανακαλύπτουν τα ΜΜΕ, μετά από έξι χρόνια Μνημονίων !
     Συνεπώς, όσοι είναι έξω από το χορό, όσοι είναι μισθωτοί και τα έχουν όλα πληρωμένα, από τον εργοδότη τους (που πολλές φορές, είναι το Κράτος, δηλαδή ο φορολούμενος), εύκολα σκανδαλίζονται από τα δήθεν μικρά εισοδήματα, που δηλώνουν οι ελεύθεροι επαγγελματίες.
     Μέσα στην άγνοια της πραγματικότητας, της καθημερινότητας ενός ελεύθερου επαγγελματία, τους βαφτίζουν όλους, φασιστικά, "φοροφυγάδες", ρίχνουν λάσπη στον ανεμιστήρα, χωρίς στοιχεία, χωρίς να ξέρουν πως και αν επιβιώνεις, σήμερα, στην Ελλάδα, ως ελεύθερος επαγγελματίας (την νοοτροπία αυτή, πέρασαν προφανώς και στους δανειστές και έβαλαν τα παράνομα και αντισυνταγματικά χαράτσια, που έβαλαν) !
     Δεν μπορεί να μπαίνουν όλοι, στο ίδιο τσουβάλι, αφενός και αφετέρου, πάντα μία μικρή μερίδα, είναι όσοι φοροδιαφεύγουν πραγματικά και θα μπορούσαν να εντοπιστούν, αν και εφόσον τα περιουσιακά τους στοιχεία, είναι προδήλως δυσανάλογα, με τα εισοδήματα, που δηλώνουν.