σχόλιο για την καταδίκη Παπαγεωργόπουλου σε ισόβια !

  Η αλήθεια είναι ότι αμφιταλαντεύτηκα πολύ, σχετικά με το αν πρέπει να σχολιάσω τη χθεσινή απόφαση του τριμελούς εφετείου Θεσ/νικης, αφενός, επειδή είναι πολύ πρόσφατη και προκάλεσε ένα σχετικό σοκ σε όλους και αφετέρου, επειδή το θέμα έχει σχολιαστεί κατά κόρον.
   Τελικά, επειδή ακούγονται διάφορα δεξιά-αριστερά και επειδή  τα ΜΜΕ πάνε να κάνουν ήρωες ...τον πρόεδρο του Δικαστηρίου και την ..οικονομική επιθεωρήτρια, θεώρησα σκόπιμο, να καταθέσω και τη δική μου, καθαρά νομική-δικηγορική, άποψη (προσπαθώντας, όπως πάντα να είμαι ήρεμος και να μη "φορτώσω", αν και κομματάκι δύσκολο, με αυτά, που βλέπει και ακούει κανείς γύρω του !) :
-Πρώτα-πρώτα, θέλω να υπενθυμίσω σε όλους τους ..ξεχασιάρηδες, σε όλους τους ξόφλες, που τουϊτάρουν -με διάθεση χαβαλέ- από τον καναπέ τους, για τόσο σοβαρά ζητήματα και τα κόμματα, που έσπευσαν να μαζέψουν ψηφαλάκια (μη χάσουν ευκαιρία), ότι το τεκμήριο αθωότητας ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ να ισχύει και μόνον με ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΗ καταδίκη, παύει να έχει ισχύ ! Αν, λέω αν, στο β' βαθμό, έχουμε ανατροπές, όλοι αυτοί, θα ψάχνουν τρύπα, να κρυφτούν...
-Από κει και μετά, με τα όσα, λίγα, στοιχεία της δικογραφίας και της Δίκης, ήρθαν στο προσκήνιο, είναι πραγματικά πολλά τα ΚΕΝΑ και τα σκοτεινά σημεία, αυτής της υπόθεσης και πολλά θα μπορούσε κανείς να σχολιάσει.
-Καταρχάς, δεν ξέρουμε ακόμα το ακριβές ποσόν της υπεξαίρεσης (ακούστηκαν διάφορα ποσά) και κυρίως ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ τόσα πολλά χρήματα ?? Δεν μπορεί, από τόσα εκατομμύρια, να μην έχει εντοπιστεί, ουσιαστικά ΤΙΠΟΤΑ, μόνο μία καγιέν του ταμία με δάνειο, μία ομάδα μπάσκετ αξίας 300.000 ευρώ και 1 εκατομμύριο σε λογαριασμό του πρώην δημάρχου, το οποίο είναι απόλυτα δικαιολογημένο και φορολογημένο !! Συνεπώς, το σημαντικότερο ερώτημα της Δίκης, έμεινε αναπάντητο (...).
-Πως είναι δυνατόν να γνώριζε τη δράση του ταμία ο δήμαρχος και να είχε κάνει "συμμορία" μαζί του και να μην ήξεραν τίποτα οι άμεσα, πολιτικοί του προϊστάμενοι, που αθωώθηκαν ?? Ο ίδιος ο ταμίας, στην απολογία του, είπε ότι στα 12 χρόνια, συναντήθηκε με το δήμαρχο ...2 (!!) φορές, για υπηρεσιακά ζητήματα και άλλες 2 πήγε εκείνος στο μαγαζί του !
-Ο πρώην δήμαρχος, καταδικάστηκε τελικά για άμεση συνέργεια, στην υπεξαίρεση, κατά μετατροπή της κατηγορίας, από ηθική αυτουργία, αφού ήταν προφανές ότι ο ταμίας έκλεβε και πριν αναλάβει και επειδή δεν είχαν άμεσες σχέσεις ή επαφές. Ωστόσο, στο σκεπτικό-αιτιολογικό της απόφασης, ούτε αυτό είναι ξεκάθαρο, τι είδους δηλαδή συνέργεια προσέφερε στον φυσικό αυτουργό της υπεξαίρεσης ?? !
-Δεν έχω πρόθεση να προσβάλλω τους συνηγόρους του Παπαγεωργόπουλου και δεν ξέρω πόσο καλά έκαναν τη δουλειά τους (πιστεύω ότι την έκαναν καλά), αλλά θέλω να κάνω κάποια -γενικότερης φύσεως- σχόλια, με βάση και την εμπειρία μου : σε περιπτώσεις, όπως αυτή, όπου ο πρόεδρος και το Δικαστήριο, εν γένει, εμφανίζουν (για δικούς τους λόγους) εμπάθεια προς τον κατηγορούμενο και δείχνουν εξαρχής ότι έχουν καταλήξει σε καταδικαστική κρίση (!), μία είναι η ΛΥΣΗ : η ΑΙΤΗΣΗ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ του προέδρου, αυτό ήταν και το λάθος τους (αν μπορεί να χαρακτηριστεί ως λάθος). Οι δικαστές οφείλουν να είναι αμερόληπτοι και να κρατούν αποστάσεις, έως ότου ολοκληρωθεί η διαδικασία και ΟΧΙ να κάνουν δηλώσεις και παρατηρήσεις, εναντίον των κατηγορουμένων, παραβιάζοντας το τεκμήριο της αθωότητας ! Αυτό έπρεπε να προσέξει ο συγκεκριμένος δικαστής, που ..κάνει όνειρα να φορέσει τα "γουνάκια" του Αρείου Πάγου. Τι να την κάνω τη νομική κατάρτιση, αν δεν μπορείς να τηρήσεις βασικές αρχές μίας ποινικής Δίκης...?
-Όταν έχεις να κάνεις με προκατειλημμένη έδρα, έχει εφαρμογή ο Νόμος του Μέρφι, ό,τι είναι να πάει στραβά, θα πάει και αυτό αποδείχτηκε ! Από την άλλη, όταν είσαι ο Παπαγεωργόπουλος, οφείλεις στον εαυτό σου, ειδικά σε τόσο σοβαρή υπόθεση, να έχεις δίπλα σου, τους καλύτερους ποινικολόγους (ξαναλέω ότι δε γνωρίζω ποιοι τον υπερασπίστηκαν και δε θέλω να τους προσβάλλω, αφού το αποτέλεσμα δεν εξαρτήθηκε από αυτούς). Η εμπάθεια της έδρας, φάνηκε ΜΕ ΤΟΝ ΠΙΟ ΕΠΙΣΗΜΟ τρόπο, από τη σκανδαλώδη άρνηση του ελαφρυντικού του προτέρου εντίμου βίου, στο οποίο είχε συμφωνήσει και ο Εισαγγελέας !!
     Η Δίκη στο πενταμελές Εφετείο, αναμένεται με ενδιαφέρον και σίγουρα θα έχει κάποιες ανατροπές (η αναγνώριση του ελαφρυντικού θα είναι το λιγότερο), διότι η υπόθεση έχει σοβαρότατα κενά και λειψά αποδεικτικά μέσα και δεν πρέπει όλα να αντιμετωπίζονται, στην Ελλάδα, με νοοτροπία "φραπέ" και ανθρωποφαγική διάθεση !
      "Καλά" τα ανέκδοτα, που βγαίνουν πάνω στον πόνο του άλλου, αλλά ας ασχοληθεί κάποιος και με τα αληθινά-καραμπινάτα σκάνδαλα, που καθημερινά περιγράφονται στα ΜΜΕ, για "απλούς" υπαλλήλους (ΔΟΥ, Πολεοδομία και όχι μόνον) που έβγαλαν έξω καραβιές ευρώ και μένουν ακόμα (!) στο απυρόβλητο.

Τράπεζα της Ελλάδος : πότε θα κλείσει επιτέλους ?!

   Μετά και το τελευταίο "χτύπημα", την ανάκληση της άδειας λειτουργίας της ασφαλιστικής εταιρίας Evima Group, η οποία άφησε στο δρόμο 200 οικογένειες εργαζομένων, 270.000 ασφαλισμένους ξεκρέμαστους και ζημίωσε με εκατομμύρια ευρώ, μετόχους και συνεργάτες της εν λόγω ασφαλιστικής, ήρθε μάλλον η ώρα να αποφασίσει η κυβέρνηση, αν η Τράπεζα της Ελλάδος, έχει λόγο ύπαρξης ή όχι !
    Μιας και σήμερα, γίνεται πολύς λόγος, για τα σχέδια ανάπλασης του κέντρου της Αθήνας, με πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου, θεωρώ ότι θα ήταν ίσως σκόπιμο να γκρεμιστεί το κτίριο (οικοδομικό τετράγωνο) της ΤτΕ και να γίνει ένα ωραίο πάρκο...
    Θεωρώ ότι ελάχιστοι έλληνες, γνωρίζουν τι είναι η τράπεζα της Ελλάδος, με ποια νομική μορφή λειτουργεί, ποιο είναι το πλαίσιο λειτουργίας της, πως στελεχώνεται, σε θέσεις-κλειδιά και κυρίως, τι είδους εξουσίες και αρμοδιότητες έχει.
     Μία ανώνυμη ουσιαστικά εταιρία, με διορισμένη από την κυβέρνηση διοίκηση (με κομματικά και μόνον κριτήρια), χωρίς ουσιαστικά ΚΑΜΙΑ δημοκρατική νομιμοποίηση, ασκεί πολύ σημαντικές διοικητικές εξουσίες και παίρνει αποφάσεις, που επηρεάζουν τις ζωές και κυρίως τις περιουσίες εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών.
     Γύρω από το πλαίσιο λειτουργίας της, επικρατεί σκοτάδι και πρωτοφανής μυστικισμός, οι συνθήκες ακριβώς εκείνες δηλαδή που επωάζουν την αδιαφάνεια και τη διαφθορά-διαπλοκή !
     Στην Ελλάδα, οι έννοιες "ανεξάρτητη αρχή", "αυτοδιοίκητο" κλπ., χρειάζονται ΟΛΙΚΗ επανεξέταση, διότι υποθάλπτουν το φαγοπότι των τρωκτικών, όπως αποδεικνύει και η περίπτωση των ΑΕΙ, διότι ορισμένοι (οι περισσότεροι) βλέπουν την "ανεξαρτησία" ως πεδίο αυθαιρεσίας και ασυδοσίας.
     Οι βασικές αρμοδιότητες της ΤτΕ, που αφορούν στην επίβλεψη-εποπτεία του τραπεζικού και ασφαλιστικού τομέα, θα μπορούσαν κάλλιστα και κυρίως, με μικρότερο κόστος, να ασκούνται από κάποια υπηρεσία-διεύθυνση του Υπουργείου Οικονομικών.
     Δε βρίσκω κάποιο νόημα στο να πληρώνονται τα golden (μόνο ως προς τους μισθούς και τις γνωριμίες) boys (τρόπος του λέγειν, αφού είναι επί το πλείστον προχωρημένης ηλικίας) της ΤτΕ, για να παίρνουν τις αποφάσεις, ..που παίρνουν και για βγάζουν μία φορά το χρόνο, μία έκθεση με κοινότυπες παρατηρήσεις και ευχολόγια.
      Οι άνθρωποι αυτοί, πραγματικά και κυριολεκτικά, δε δείχνουν κανένα σεβασμό στην ιδιωτική περιουσία, που προστατεύει και το ίδιο το Σύνταγμα, ούτε στις νόμιμες διαδικασίες και λειτουργούν, ως χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη, ως βασιλικότεροι του βασιλέως και πρέπει να μπει επιτέλους ένα φρένο σε αυτή την κατάσταση.
      Όταν μία εταιρία ασφαλίσεων, για να μείνουμε στο παράδειγμα της Evima, έχει ένα "άνοιγμα", τι κάνεις ? Την κλείνεις, σε ένα απόγευμα (συνήθως ..Παρασκευή ή Σάββατο, έχει και αυτό την αξία του) και προκαλείς ζημία εκατομμυρίων ευρώ, χωρίς τύψεις και ενοχές, σαν να μην τρέχει τίποτε ?? (!)
     Η λογική λέει, ότι την καλείς να καλύψει το "άνοιγμα", αν υπάρχει, με κάθε πρόσφορο-νόμιμο τρόπο και κυρίως δίνεις ένα χρονικό περιθώριο, δε μαζεύονται  5-6 εκατομμύρια ευρώ, σε μία μέρα ή σε ένα μήνα...
      Όλα αυτά, είναι ψιλά γράμματα, για τους "σοφούς" της ΤτΕ, δεν τους καίγεται καρφί, για τις συνέπειες των αποφάσεών τους, διότι δε λογοδοτούν πουθενά (έως σήμερα τουλάχιστον), έχουν λύσει τα προβλήματά τους και κυρίως, δεν ξέρουν πόσο δύσκολα βγαίνουν τα λεφτά και χτίζονται οι εταιρίες και οι περιουσίες, αφού είναι κρατικοδίαιτοι και βολεμένοι.
     Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι αποφάσεις, που πήρε η ΤτΕ, τα τελευταία ιδίως χρόνια, με το σκανδαλώδες κούρεμα των ομολόγων και τα επίσης σκανδαλώδη-επιλεκτικά κλεισίματα τραπεζών (προκειμένου μετά ..να χαριστούν), θα απασχολήσουν το Συμβούλιο της Επικρατείας, για δεκαετίες, στο μέλλον (λόγω και της ..ταχείας λειτουργίας του εν λόγω Δικαστηρίου).
     Το ζητούμενο όμως, δεν είναι να έχουμε δουλειά εμείς οι δικηγόροι, δεν είναι να έρχεται η Δικαιοσύνη, να αποκαταστήσει τις αδικίες και τα παράλογα, το ζητούμενο είναι να μην επιτρέπεις να φτάνει η κατάσταση εδώ, να προλαμβάνεις και να τοποθετείς τα κατάλληλα πρόσωπα, στις κατάλληλες θέσεις και να καταργείς δομές και θεσμούς, που ζημιώνουν την κοινωνία και την οικονομία, ενώ υποτίθεται ότι την προστατεύουν !

πότε μπορεί κάποιος να αμφισβητήσει την υπογραφή του !

   Ο γενικός κανόνας λέει ότι οι συμφωνίες, πρέπει να τηρούνται (pacta sunt servanta), ότι ο καθένας πρέπει να προσέχει που βάζει την υπογραφή του και όχι μόνον, αλλά υπάρχουν και εξαιρέσεις στον κανόνα αυτό, όπου  μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την υπογραφή του !
   Δε μιλάμε για την περίπτωση, όπου η υπογραφή είναι πλαστή, έχει τεθεί από άλλον (πλαστογράφο), εκεί εννοείται ότι δε δεσμεύεται το θύμα της πλαστογραφίας, αρκεί βέβαια να αποδειχτεί η πλαστότητα.
   Μιλάμε για τις περιπτώσεις, όπου η υπογραφή είναι μεν γνήσια, αλλά έχει τεθεί, υπό καθεστώς, που κάνει τη συμφωνία-συναλλαγή άκυρη (ή ακυρώσιμη καλύτερα) ! Οι περιπτώσεις αυτές, είναι βασικά τρεις : πλάνη, απάτη και απειλή !
    Να ξεκαθαρίσουμε επίσης, ότι μιλώντας για "υπογραφή", εννοούμε κάτι ευρύτερο, κάθε συμφωνία-συναλλαγή, που γίνεται, άσχετα αν συντάσσεται έγγραφο-συμφωνητικό, που απαιτεί υπογραφή ή όχι, διότι πολλές, αν όχι οι περισσότερες συμβάσεις συνάπτονται άτυπα και προφορικά : όταν πας σ' ένα κατάστημα ρούχων, βρίσκεις αυτό που σου αρέσει, πας στο ταμείο και πληρώνεις, δεν ...υπογράφεις σύμβαση πώλησης, πριν πας στο ταμείο !
    Ξεκινώντας ανάποδα, από την περίπτωσης της απειλής, που είναι και πιο σαφής, είναι προφανές ότι δεν μπορεί να εξαναγκαστεί κανείς να υπογράψει με το πιστόλι στον κρόταφο ή το μαχαίρι στο λαιμό (κυριολεκτικά ή μεταφορικά). Η απειλή, σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να είναι -αντικειμενικά- σοβαρή και να προξενεί φόβο, για τη ζωή, τη σωματική ακεραιότητα, την τιμή, την περιουσία κλπ. του "θύματος" ή των αγαπημένων του προσώπων π.χ να εξαναγκαστεί κάποιος να παραχωρήσει υποθήκη, υπό την απειλή ότι θα του κάψουν την επιχείρηση.
     Οι περιπτώσεις της πλάνης και της απάτης, τώρα, κάπου συνδέονται, διότι η πλάνη, κατά κανόνα, προϋποθέτει (όχι πάντα βέβαια) εξαπάτηση, από τον αντισυμβαλλόμενο.
     Η πλάνη, λέει ο Νόμος, πρέπει να είναι ουσιώδης, να αναφέρεται σε ένα τόσο βασικό δηλαδή στοιχείο, της όλης συναλλαγής, που αν ο πλανηθείς, γνώριζε την πραγματική κατάσταση, δεν θα την επιχειρούσε : ένα ακραίο και λίγο αστείο παράδειγμα, που σκέφτηκα, είναι π.χ να έχει κάποιος σχέση με μία γυναίκα και την ημέρα του γάμου, να έρθει στην εκκλησία η δίδυμη αδερφή της, με συνέπεια ο γάμος να είναι ακυρώσιμος, λόγω πλάνης του γαμπρού, ως προς τη γυναίκα που παντρεύτηκε !
      Θα πρέπει να σημειωθεί ότι -εύλογα- αποκλείται η ακύρωση της συναλλαγής, αν η πλάνη είναι μόνον μέσα ..στο μυαλό μας, αν π.χ μετανιώσει κάποιος για το χρώμα του αυτοκινήτου ή για το μέρος, όπου θέλει να αγοράσει εξοχικό, δεν μπορεί φυσικά να ακυρωθεί η πώληση, διότι έτσι θα επέρχετο χάος στις συναλλαγές, κάθε φορά που κάποιος αλλάζει γνώμη...
      Η έννοια της απάτης, τέλος, λαμβάνεται από το ποινικό δίκαιο, όπως την έχουμε εξετάσει, π.χ κάποιος εξαπατάται και αγοράζει οικόπεδο, που ο πωλητής τον έπεισε ότι είναι οικοδομήσιμο, ενώ δεν είναι ή αγοράζει αυτοκίνητο με "πειραγμένο" κοντέρ κ.ο.κ.
      Σε κάθε περίπτωση, όπου κανείς πέφτει θύμα απάτης, απειλής ή πλάνης, δικαούται να ζητήσει -δικαστικά- την ακύρωση της συμφωνίας, παρά την υπογραφή του, αλλά χρειάζεται προσοχή, διότι η προσθεσμία είναι σχετικά σύντομη, μόνον 2 χρόνια !
      Αν όμως, η παράνομη αυτή κατάσταση έχει διάρκεια (π.χ διαρκής απειλή), τότε η διετία ξεκινά, από τότε που τελείωσε αυτή, αλλά σε κάθε περίπτωση, όχι πέραν της 20ετίας.
     


 

τι είναι το κληρονομητήριο και πως δίνεται !

   Κληρονομητήριο, ονομάζεται το πιστοποιητικό, που πιστοποιεί ότι κάποιος είναι κληρονόμος ή κληροδόχος ή εκτελεστής διαθήκης ή καταπιστευματοδόχος (εκτός από την πρώτη έννοια, του κληρονόμου, που είναι γνωστή σε όλους, οι άλλες είναι νομικές και δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν) και εκδίδεται από το αρμόδιο δικαστήριο, κατόπιν αίτησης του ενδιαφερόμενου.
   Δικαστήριο, αρμόδιο για κληρονομικά θέματα, έπαψε πλέον να είναι το μονομελές πρωτοδικείο και αρμόδιο είναι πια (από 16.9.2012) το Ειρηνοδικείο, του τόπου όπου διέμενε ο μακαρίτης, κατά το χρόνο του θανάτου του και αν δεν είχε κατοικία, τη διαμονή του και αν δεν είχε ούτε διαμονή, το Ειρηνοδικείο Αθηνών.
   Επομένως, το κληρονομητήριο χορηγεί ο αρμόδιος Ειρηνοδίκης, κατόπιν αίτησης του κληρονόμου (κατά κανόνα), η οποία αναρτάται σε ειδικό χώρο στο κατάστημα του Ειρηνοδικείου, για δέκα μέρες.
    Η διάταξη του Ειρηνοδίκη, που χορηγεί το εν λόγω πιστοποιητικό, πρέπει να περιέχει : το ονοματεπώνυμο του μακαρίτη-κληρονομούμενου, το ονοματεπώνυμο του κληρονόμου (ή κληροδόχου κλπ), τη μερίδα, που του αναλογεί ή τα πράγματα, που αποκτά, εφόσον δεν είναι ο μοναδικός καθώς και τυχόν όρους ή περιορισμούς, που τυχόν έβαλε ο διαθέτης, στη διαθήκη (π.χ ότι ένα ορισμένο ακίνητο δεν θα πουληθεί ή θα αποκτηθεί όταν ο κληρονόμος φτάσει σε μια ορισμένη ηλικία κλπ).
    Η σημασία-αξία τώρα του κληρονομητηρίου, είναι ότι ο κληρονόμος εφοδιάζεται με ένα επίσημο-δικαστικό έγγραφο, βάσει του οποίου τεκμαίρεται, έναντι τρίτων, ότι είναι κληρονόμος και ότι έχει τα δικαιώματα, που αναφέρονται σε αυτό και ότι δεν περιορίζεται από άλλες διατάξεις, πέραν όσων αναφέρονται σε αυτό.
    Αυτό σημαίνει ότι είναι έγκυρες όλες οι πράξεις-συμβάσεις, που γίνονται μεταξύ του αναφερόμενου, ως κληρονόμου, στο εν λόγω πιστοποιητικό και των -καλόπιστων- τρίτων, όσων δηλαδή δε γνωρίζουν ότι είναι τυχόν ανακριβές ή έχει γίνει αίτηση για αφαίρεσή του κλπ.
    Αρμόδιο, να διατάξει την αφαίρεση, την κήρυξή του ως ανίσχυρου, την τροποποίηση ή ανάκλησή του, είναι πάλι το ίδιο Ειρηνοδικείο, κατόπιν αίτησης, όποιου έχει έννομο συμφέρον (κατά κανόνα, άλλου θιγόμενου κληρονόμου).
     Πάντως, η απόφαση, που χορηγεί το κληρονομητήριο, είναι εφέσιμη, μέσα σε 20 μέρες, από τη δημοσίευσή της, επειδή όμως είναι σύντομη και επειδή το πιθανότερο είναι να μη μαθευτεί έγκαιρα, ο ενδιαφερόμενος-θιγόμενος, πρέπει να κάνει την αίτηση της προηγούμενης παραγράφου.
     Ο αιτών, σε κάθε περίπτωση, οφείλει να αποδείξει ότι είναι κληρονόμος, είτε εκ του νόμου, λόγω συγγένειας, είτε εκ διαθήκης, με κάθε πρόσφορο, νόμιμο τρόπο, ενώ και το Δικαστήριο μπορεί, λέει ο Νόμος, να ερευνήσει και αυτεπάγγελτα τη βασιμότητα της αίτησης (στην πράξη, δε νομίζω να γίνεται αυτό).
     Αν υπάρχουν πολλοί κληρονόμοι, μπορεί με αίτηση ενός, να παρασχεθεί κοινό κληρονομητήριο, στο οποίο θα αναγράφονται τα ονόματα και οι μερίδες όλων των (συγ)κληρονόμων.
      Η παροχή κληρονομητηρίου, γίνεται, σύμφωνα με τις διατάξεις, περί εκουσίας δικαιοδοσίας, πρόκειται δηλαδή, όπως έχουμε ξαναπεί, για οιονεί άσκηση, από τα Δικαστήρια, διοικητικής εξουσίας, αφού ένα πιστοποιητικό, θα μπορούσε να εκδοθεί και από δημόσια υπηρεσία, ωστόσο, επειδή τα συμφέροντα και τα ποσά, που διακυβεύονται είναι μεγάλα, ο νομοθέτης ανέθεσε σε δικαστές, που παρέχουν μεγαλύτερα εχέγγυα εγκυρότητας και αμεροληψίας, την έκδοσή του.




    

άσυλο κατοικίας και κατ' οίκον έρευνα !

   Επειδή, κατά καιρούς ακούμε στα δελτία ειδήσεων, ότι "βρέθηκε γιάφκα" (τρομοκρατών), ότι έγινε έφοδος της αστυνομίας σε διαμέρισμα και βρέθηκε το ένα και το άλλο, ας δούμε τι προβλέπεται σχετικά με τις κατ' οίκον έρευνες !
    Το άρθρο 9 του (ξεχασμένου πια) ισχύοντος Συντάγματος, ορίζει επί λέξει ότι "Η κατοικία του καθενός είναι άσυλο" και παρακάτω "Καμία έρευνα δε γίνεται σε κατοικία, παρά μόνον όταν και όπως ορίζει ο Νόμος και πάντοτε με την παρουσία εκπροσώπων της δικαστικής εξουσίας" !
    Από τη διατύπωση και μόνον του Συντάγματος, που, ως γνωστόν, υπερισχύει κάθε αντίθετης διάταξης Νόμου, προκύπτει η βασικότερη προϋπόθεση μίας κατ' οίκον έρευνας, που είναι η παρουσία εκπροσώπου της δικαστικής εξουσίας (ανακριτής, εισαγγελέας, πταισματοδίκης), ΤΗΝ ΩΡΑ της έρευνας, όχι ..πριν ή μετά.
    Επομένως, κάποιες διατάξεις του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, που υποτίθεται ότι εξειδικεύουν τους κανόνες έρευνας, αλλά προβλέπουν εξαιρέσεις, όπως π.χ να γίνεται η έρευνα από πρόεδρο κοινότητας ή αξιωματικούς της Αστυνομίας, είναι (εξαιρετικά) αμφίβολης νομιμότητας και συνταγματικότητας !
    Περαιτέρω διατυπώσεις, αυστηρότερες, προβλέπονται για τις έρευνες, που γίνονται ΤΗ ΝΥΧΤΑ, όπου ως νύκτα ορίζεται το διάστημα από τις 20:00 έως τις 06:00, την περίοδο από 1η Οκτωβρίου έως 31 Μαρτίου και από τις 21:00 έως τις 05:00, την περίοδο από 1η Απριλίου έως 30 Σεπτέμβρη.
    Έρευνα τη νύκτα, μπορεί να γίνει μόνον, όταν α) πρόκειται να συλληφθεί άτομο, που διώκεται νόμιμα (π.χ στα όρια του αυτοφώρου) β) κάποιος διαπράττει στην οικία του, αυτόφωρο πλημμέλημα ή κακούργημα γ) παίζονται εκεί τυχερά παίγνια, κατ' επάγγελμα ή η κατοικία χρησιμοποιείται ως χώρος ακολασίας, επίσης κατ' επάγγελμα και δ) πρόκειται για χώρο, προσιτό σε όλους τη νύκτα, π.χ κλαμπ.
     Αν η έρευνα διεξάγεται νόμιμα και ο ένοικος αρνείται να ανοίξει, μπορεί η θύρα να παραβιαστεί, δια της βίας, ενώ σε περίπτωση απουσίας του ενοίκου, πρέπει κανονικά αυτός (ο ένοικος) να προσκαλείται να παρευρεθεί στην έρευνα και αν απουσιάζει, προσκαλείται ένας γείτονας.
    Γενικότερα ορίζεται ότι η έρευνα πρέπει να διεξάγεται με "ευπρέπεια και κοσμιότητα", χωρίς περιττή δημοσιότητα και ενόχληση των ενοίκων και να διαφυλάσσεται, όσο το δυνατόν, η υπόληψη και τα τυχόν ατομικά μυστικά, που εννοείται δεν έχουν σχέση με την έρευνα (π.χ δονητές χαχα).
    Το ρεζουμέ της υπόθεσης είναι, ότι αν η έρευνα δεν διεξαχθεί νομίμως, η τυχόν έκθεση που θα συνταχθεί για παράνομα ευρήματα, θα είναι ΑΚΥΡΗ και δεν θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί στο Δικαστήριο, ακόμα δηλαδή και αν ο ύποπτος είναι ένοχος, δεν θα τιμωρηθεί !!
    Ακόμα και ..τανκς να βρεθούν στο σπίτι σου, αν π.χ δεν παρίσταται εκπρόσωπος της δικαστικής Αρχής, δεν θα μπορεί να αποδειχθεί η κατηγορία ! Εδώ μπορεί να πει κανείς : καλά, είναι σωστό αυτό ? να μην τιμωρούνται κάποιοι, επειδή δεν έγινε σωστά η έρευνα ?
     Η απάντηση είναι ότι η δικονομία θεσπίζει κάποιους κανόνες και αυτούς οφείλουν να τους σέβονται ΟΛΟΙ, κανείς μας δεν είναι υπεράνω του Νόμου, ούτε οι διωκτικές Αρχές, οι κανόνες αυτοί έχουν προφανώς κάποιο λόγο ύπαρξης και πρέπει να γίνονται σεβαστοί !
      Αυτή είναι μία ακόμα απόδειξη της ανάγκης νομικής υπεράσπισης του κατηγορούμενου, διότι μόνον ένας (καλός ;) δικηγόρος, μπορεί να "δει" τυχόν δικονομικές ακυρότητες (που υπάρχουν αρκετές, δεν είναι μόνο αυτή φυσικά) και να τις προτείνει, προς όφελος του πελάτη του.





    

τι σημαίνει "Κοινωνικό Κράτος" ?

   Μία ακόμα παρεξηγημένη, διαστρεβλωμένη, θα έλεγα, έννοια, στην Ελλάδα, είναι και η έννοια "Κοινωνικό Κράτος", πάνω στην οποία χτίζονται προεκλογικές εκστρατείες, μαζεύονται ψηφαλάκια, γίνονται πορείες, διαδηλώσεις κλπ.
   Το κράτος ονομάζεται κοινωνικό, όποτε επεμβαίνει για να βοηθήσει -οικονομικά κυρίως- ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, ανθρώπους (πραγματικά) ανάπηρους, άπορους, άνεργους, άρρωστους και πονεμένους και αυτό είναι εύλογο και αποδεκτό, στα πλαίσια της λειτουργίας του και της αποστολής του.
   Από αυτό το ιδανικό όμως, έως την πραγματική εφαρμογή στην πράξη, στην Ελλάδα τουλάχιστον, το χάσμα είναι τεράστιο, διότι οι προδότες και πουλημένοι πολιτικοί, από το '81 κυρίως και μετά, έδωσαν στον κόσμο την εντύπωση, ότι το Κράτος είναι υποχρεωμένο να μοιράζει λεφτά σε όλους, αδιακρίτως ή τουλάχιστον στα λαμόγια, στους πιο πονηρούς και απατεώνες.
    Ξαφνικά, από την απουσία τυχόν κοινωνικής πρόνοιας, περάσαμε στο αντίθετο άκρο, εκεί όπου το Κράτος ένιωθε υποχρεωμένο (από ποιον άραγε ?) να δώσει σύνταξη σε 40ρηδες και 50ρηδες, σε αλλοδαπούς, με 2 μήνες εργασίας στην Ελλάδα, σε "αγρότες", που δεν έχουν δουλέψει, ούτε μία ώρα στο χωράφι και να μοιράσει, δεξιά και αριστερά, επιδόματα και βοηθήματα, απίστευτης επινόησης και "σύλληψης".
    Το κακό, που έγινε έτσι, εστιάζεται σε 2 βασικούς τομείς : πρώτον, έμαθε, συνήθισε τον κόσμο να ζητάει και μόνον, όχι να δίνει ή να παράγει, να μην κάνει τίποτα και να πληρώνεται, να περιμένει από το κράτος να του λύσει όλα τα προβλήματα και να τον ταΐσει και δεύτερον, βούλιαξε φυσικά τα κρατικά ταμεία.
    Διότι για να κάνεις κοινωνική πολιτική πρόνοιας, πρέπει να έχεις πλεόνασμα, δεν μπορεί να δίνεις από το υστέρημα ή -όπως γινόταν- ακόμα πιο καταστροφικά, με ..δανεικά !
    Χώρες, που έχουν απίστευτα συστήματα υγείας και πρόνοιας, όπως π.χ ο Καναδάς, συγκαταλέγονται στις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, έχουν τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα, τεράστιες εξαγωγές και παραγωγή και είναι σε θέση να υποστηρίξουν, με άνεση, το "Κοινωνικό τους Κράτος".
     Εδώ, γίναμε ξαφνικά ...γαλαντόμοι και γενναιόδωροι, επιδοτώντας τον κάθε τελειωμένο-λαμόγιο, χωρίς να υπάρχει λόγος, μόνο και μόνον για μερικά ψηφαλάκια ακόμα, για να εδραιωθεί στη συνείδηση του πελάτη-φανατικού ψηφοφόρου η πεποίθηση αιώνιας ευγνωμοσύνης στους "ευεργέτες" του !
     Το πιο τρανταχτό και πολύ πρόσφατο παράδειγμα, είναι ασφαλώς η απόφαση της κυβέρνησης Τζέφρι να μοιράσει, σε μια ήδη χρεωκοπημένη χώρα, μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, ως επίδομα αλληλεγγύης, επίδομα που το εισέπραξαν ακόμα και οι σκαφάτοι και πισινάτοι, με τα εκκαθαριστικά των 6.000 ευρώ το χρόνο...
     Κλείνω με τη μόνιμη, πλέον, επωδό : δεν ήταν στραβός ο γιαλός, στραβά αρμενίζαμε, διότι οι "καπετάνιοι" ήταν (και δυστυχώς είναι) ανίδεοι από θάλασσα, κάναμε καπεταναίους αυτούς, που δεν κάνουν, ούτε για ...μούτσοι !
     
   



 

Η ..σκυλίσια ζωή !

  Η έκφραση αυτή, προήλθε προφανώς από την παρατήρηση των σκύλων, που ξαπλώνουν νωχελικά κάτω από τον ήλιο και λιάζονται σαν να μην τρέχει τίποτα !
  Στην Ελλάδα, νομίζω, ότι οι ιδιοκτήτες των σκύλων, περνάνε ακόμα καλύτερα και αυτή η εντύπωση, μου δημιουργείται από την καθημερινή παρατήρηση όσων βγάζουν βόλτα τα σκυλιά τους, την ώρα που όλος ο κόσμος πάει ή είναι στις δουλειές του...
   Φυσικά δεν είναι μόνον αυτοί, που έχουν σκυλιά στην Αθήνα, για δικούς τους λόγους, οι οποίοι κωλοβαράνε και δε δουλεύουν !
   Υπάρχουν και εκείνοι, που πάνε βόλτα στα μαγαζιά ή στις καφετέριες ή ακόμα χειρότερα όσοι κατακλύζουν τις καθημερινές τα χιονοδρομικά κέντρα, για να επιδοθούν στο ..λαϊκό άθλημα του σκι.
   Φαντάζομαι ότι όλοι θα συμφωνούμε ότι όσοι έχουν την πολυτέλεια να ζουν, χωρίς να εργάζονται, από κάπου πληρώνονται, δεν μπορεί να ζουν, χωρίς κάποιο εισόδημα και η μεγάλη μου απορία είναι ΠΟΙΟΣ τους πληρώνει, ποιος τους ταΐζει !
    Αν εξαιρέσουμε όσους έχουν μείνει άνεργοι και τους συνταξιούχους, που είναι άνω των 70, οι υπόλοιποι πως ζουν ? πως συντηρούνται και βολτάρουν μαζί ή χωρίς τα σκυλιά ??
    Ανάμεσά τους, θα υπάρχουν π.χ εισοδηματίες, που ζουν από ενοίκια ή τόκους, επιχειρηματίες, που βολτάρουν και το χρήμα ρέει, οικοκυρές, που τις συντηρεί ο σύζυγος, αλλά και πάλι τα νούμερα δε βγαίνουν... .
    Εικάζω λοιπόν, εύλογα (;), ότι ανάμεσά τους, βρίσκονται οι χιλιάδες συνταξιούχοι των 40 και 50 ετών, όσοι παίρνουν πάσης φύσεως επιδόματα και βοηθήματα, μαϊμού ή μη, δεν έχει σημασία, άγαμες θυγατέρες, "προνομιούχοι" υπάλληλοι, του ευρύτερου δημόσιου τομέα, που δεν χρειάζεται να βαράνε κάρτα κ.ο.κ.
    Ο μόνος τρόπος να συντηρείσαι, χωρίς να δουλεύεις, αν δεν είσαι εισοδηματίας, είναι να περιλαμβάνεται το όνομά σου, στα εκατομμύρια εκείνων, που μισθοδοτούνται ή επιδοτούνται, κάθε μήνα, από τον κρατικό προϋπολογισμό, να ζεις δηλαδή, ως παράσιτο, με τα χρήματα των φορολογούμενων (ελλήνων ή ευρωπαίων, το ίδιο είναι) και να βολτάρεις, στην υγειά των "κορόιδων", που εργάζονται !
     Είναι καιρός να αντιμετωπίσουμε, στην Ελλάδα, την πραγματικότητα : ό,τι και να λένε οι Καμένοι, οι Μπαρουφάκηδες και οι Τσίπρες, για την ύπαρξη σκοτεινών δυνάμεων και εξωτερικών παραγόντων, που θέλουν το κακό μας και μας πολεμάνε, η μόνη αλήθεια είναι πως, για τη χρεοκοπία μας (οικονομική και όχι μόνον) ευθύνεται η μαλακία, που μας δέρνει επί 40 χρόνια, ότι όλοι θέλουν να πληρώνονται, χωρίς να εργάζονται, νοοτροπία που καλλιέργησαν οι ξοφλημένοι πολιτικοί, που μας κυβέρνησαν και κυβερνούν, επειδή απλά και αυτοί κάνουν το ίδιο.
       Αυτό πρέπει να το μάθουν και οι ξένοι και οι έλληνες ομογενείς, σε όλον τον πλανήτη, για να μην αισθάνονται οίκτο, για αυτά που συμβαίνουν, στην πατρίδα τους, μόνο αηδία για την κατάντια της Ψωροκώσταινας και χαρά, που έφυγαν και γλίτωσαν από τα σκατά !

o tempora, o mores !!

   Ο κατήφορος της ελληνικής κοινωνίας, συνεχίζεται με ταχείς ρυθμούς, δυστυχώς και παρά τη χρεοκοπία μας, που λογικά θα έπρεπε να είχε κάνει τους ανθρώπους περισσότερο υπεύθυνους, να λειτουργήσει ως "καμπανάκι" ότι στραβά αρμενίζουμε, εντούτοις για κάποιους, κυριολεκτικά "πέρα βρέχει" !
   Αφορμή για το σημερινό σχόλιο, αποτελούν 2 γεγονότα της πρόσφατης ειδησεογραφίας : Το πρώτο έχει να κάνει, με τη νέα καταδρομική-δολοφονική επίθεση, που έλαβε χώρα, στα μεταλλεία χρυσού, στις Σκουριές Χαλικιδικής.
   Οι υπάνθρωποι αυτοί, άσχετα αν κανείς συμφωνεί ή όχι με την εν λόγω επένδυση, θα έπρεπε να βρίσκονται στη ΦΥΛΑΚΗ : εκεί ανήκουν και όχι στην κοινωνία, η οποία οφείλει να προστατευτεί, από τέτοιους εγκληματίες, οι οποίοι νομίζουν ότι μπορούν να καίνε, να καταστρέφουν και να σκοτώνουν, σα να μην τρέχει τίποτε !
    Και όμως τα άτομα αυτά, που κρύβονται πίσω από μάσκες και κουκούλες, διότι δεν μπορούν ούτε οι ίδιοι να αντικρίσουν τον εαυτό τους, στον καθρέφτη, ζουν ανάμεσά μας, όπως οι δολοφόνοι της Μαρφίν, έχοντας διαπράξει σωρεία εγκληματικών-κακουργηματικών ενεργειών. Το μόνο ευτύχημα είναι ότι -πέρα από το σοκ- οι φύλακες είναι σώοι και αβλαβείς.
    Πρόκειται μάλλον για κομπλεξικούς μηδενιστές, οι οποίοι δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν, δεν έχουν όνειρα, φιλοδοξίες και άλλες ασχολίες (το περίεργο είναι ποιος τους συντηρεί, μάλλον ο ..κρατικός προϋπολογισμός και αυτούς), δεν ξέρουν τι θα πει δουλειά και δημιουργία και προσπαθούν να καταστρέψουν ό,τι καλό πάνε να δημιουργήσουν οι άλλοι, από κόμπλεξ κατωτερότητας και μόνον.
    Είναι προφανώς οργανωμένοι, με αρχηγούς και "πρόβατα", που κάνουν ό,τι διατάξει ο αρχηγός-καθοδηγητής, ζουν μέσα σε μία απίστευτη πλάνη και σε βαθύ σκοτάδι (ουσιαστικά και αυτοί είναι θύματα) και το πλέον τραγικό, είναι ότι όλα αυτά (νομίζουν ότι) τα κάνουν, για να υπερασπίσουν κάποια υψηλά ιδεώδη, όπως η προστασία του περιβάλλοντος.
     Πόσο αλήθεια μπορεί να αγαπάει το (άψυχο) περιβάλλον, κάποιος που θέλει να κάψει τον συνάνθρωπό του και μισεί τόσο τον ίδιο του τον εαυτό, ώστε του επιτρέπει να κάνει αυτά τα αίσχη ??
     Το δεύτερο γεγονός έχει να κάνει με το τραγούδι, που η πλειοψηφία επέλεξε να μας εκπροσωπήσει στο διαγωνισμό (στο gay πανηγυράκι, καλύτερα) της Eurovision ! Μπορεί, ως γεγονός, ο διαγωνισμός αυτός τραγουδιού, να έχει ελάχιστη αξία και σημασία, ωστόσο, το ζητούμενο είναι ο συμβολισμός της επιλογής.
     Το τραγούδι λοιπόν, που επικράτησε, είναι ουσιαστικά ένας ύμνος στο ..αλκοόλ, με μία συμπαθητική, βαλκανικού τύπου μελωδία (τύπου bregovic), αλλά από ουσία και περιεχόμενο ΜΗΔΕΝ.
      Ακροβατεί στα όρια της νομιμότητας (ελέω καλλιτεχνικής ελευθερίας) και παράλληλα, ψεύδεται, αφού το αλκοόλ, μόνο δωρεάν δεν είναι, αλλά πανάκριβο και συνήθως κακής έως επικίνδυνης, για την υγεία, ποιότητας !
      Αυτή λοιπόν είναι η Ελλάδα της κρίσης ? Αυτήν την εικόνα, θέλουμε να περάσουμε στην υπόλοιπη Ευρώπη, ότι πίνουμε ασύστολα, για να ξεχάσουμε τα προβλήματα (ή επειδή δεν χαμπαριάζουμε και "η ζωή συνεχίζεται", ανάλογα πως το βλέπει ο καθένας) ?
      Δεν μπορεί η (υπερ)κατανάλωση αλκοολ να θεωρείται "μαγκιά" ή ακόμα χειρότερα διασκέδαση το να πίνεις όσο γίνεται περισσότερο και να καταστρέφεις το συκώτι σου, με "μπόμπες" και να αισθάνεσαι και περήφανος.
      Είναι καιρός να ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ και να σοβαρευτούμε λιγάκι, ο σύγχρονος ελληνικός "πολιτισμός" του μπάφου, του φραπέ, του τσίπουρου, του "χαλαρά", του φεισμπουκ και του τουίτερ, πρέπει να αναθεωρηθεί και μάλιστα γρήγορα, διότι υπεύθυνοι για τον πάτο, που έχουμε πιάσει, είμαστε όλοι και ο καθένας χωριστά ! 
     Τι να πει κανείς ? Μακάρι ...να κερδίσουμε (χαχα)

τι είναι η προσημείωση (υποθήκης) !

   Η πρώτη επαφή πολλών ανθρώπων, με δικηγόρους και δικαστικές αίθουσες, συμβαίνει, όταν παίρνουν κάποιο τραπεζικό δάνειο, είτε στεγαστικό, είτε επιχειρηματικό και η τράπεζα τους υποχρεώνει ουσιαστικά να εγγράψουν υπέρ της, προσημείωση υποθήκης, πάνω σε ακίνητό τους, προκειμένου να είναι πιο εξασφαλισμένη η απαίτησή της (της τράπεζας).
   Κατά κανόνα, οι προσημειώσεις ακινήτων, εγγράφονται με τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων και μάλιστα "συναινετικά" (αφού η τράπεζα έχει τα λεφτά και ο πελάτης την ανάγκη).
   Προϋπόθεση λήψης κάθε ασφαλιστικού μέτρου, είναι η ύπαρξη κινδύνου ή επείγουσας περίπτωσης, εδώ ως δικαιολογία αναφέρεται συνήθως το μεγάλο ύψος του δανείου, σε σχέση με τη μικρή σχετικά περιουσία του οφειλέτη και σε κάθε περίπτωση, η δήλωση ..συναίνεσης του ιδιοκτήτη ενώπιον του Δικαστή, αναπληρώνει τις όποιες αμφιβολίες, για την ύπαρξη κινδύνου εξόφλησης.
   Η προσημείωση, είναι ουσιαστικά μία κανονική υποθήκη, υπό την αίρεση της εμφάνισης οφειλής, μετατρέπεται δηλαδή αναδρομικά σε υποθήκη, από την ημέρα εγγραφής της, όταν ο οφειλέτης καταστεί υπερήμερος και εκδοθεί εναντίον του (τελεσίδικη) δικαστική απόφαση (ακόμα και διαταγή πληρωμής).
    Σκοπός κάθε υποθήκης, ως γνωστόν, είναι να ικανοποιηθεί ο ενυπόθηκος δανειστής, προνομιακά, σε σχέση με τυχόν δανειστές του ιδίου οφειλέτη, οι οποίοι δεν έχουν κάποια εμπράγματη εξασφάλιση.
    Η τροπή της προσημείωσης σε υποθήκη, με βάση δικαστική απόφαση, πρέπει να γίνει εντός αποκλειστικής προθεσμίας 90 ημερών, ειδάλλως σβήνεται !
     Μπορεί σε ένα ακίνητο να υπάρχουν περισσότερες της μιας προσημειώσεις και αυτές κατατάσσονται, κατά χρονολογική σειρά, ενώ αν εξαλειφθεί η πρώτη, η δεύτερη στη σειρά γίνεται πρώτη κ.ο.κ.
     Για να εγγράψει προσημείωση κάποιος σε ακίνητο, εννοείται ότι πρέπει να του ανήκει, ενώ μπορεί κάποιος τρίτος να παραχωρήσει προσημείωση σε ακίνητό του, για λογαριασμό άλλου, ακόμα και αν ο ίδιος δεν έχει καμία σχέση με το χρέος (δεν είναι συνοφειλέτης ή εγγυητής), όπως συμβαίνει συνήθως, όταν οι εταίροι προσημειώνουν τα ακίνητά τους, για να πάρει δάνειο η εταιρία τους !
    Αν το χρέος δεν πληρωθεί από τον τρίτο, η τράπεζα έχει δικαίωμα να κατασχέσει και να εκπλειστηριάσει το υποθηκευμένο ακίνητο εκείνου, που ουσιαστικά δεν χρωστάει τίποτα, γι' αυτό χρειάζεται προσοχή.
     Να πούμε επίσης ότι η εξάλειψη της προσημείωσης, γίνεται συνήθως με τον αντίστροφο τρόπο, όταν δηλαδή εξοφληθεί το χρέος, κάνει αίτηση ασφαλιστικών μέτρων ο ιδιοκτήτης, στην οποία, κατά κανόνα, συναινεί η τράπεζα.
     Κάθε εγγραφή και εξάλειψη προσημείωσης ή τροπή προσημείωσης σε υποθήκη, εγγράφεται στα βιβλία υποθηκών του Υποθηκοφυλακείου (ή Κτηματολογίου), ενώ αν το ακίνητο βγει σε πλειστηριασμό, ο υπερθεματιστής το παίρνει πεντακάθαρο, χωρίς δηλαδή βάρη !
    Τέλος, να πούμε κάτι σημαντικό, που αποτελεί συχνή απορία : όταν η ακίνητη περιουσία κάποιου έχει δεσμευθεί με ασφαλιστικά μέτρα, η παραχώρηση προσημείωσης, συνιστά απογορευμένη "διάθεση" του ακινήτου και είναι άκυρη έναντι εκείνου, που έκανε τα ασφαλιστικά μέτρα.



 

Τα φαντάσματα του παρελθόντος, ας μείνουν εκεί !

   Είναι τουλάχιστον προκλητικό, να βλέπεις ή να ακούς πολιτικούς, που χαντάκωσαν τη χώρα, να εκφράζουν δημόσιο λόγο και να θέλουν να κρίνουν την παρούσα κατάσταση ή να σκέφτονται οι ίδιοι ή "η αυλή τους", επάνοδο στην πρώτη γραμμή !
   Αναφέρομαι κυρίως στον καθηγητή Σημίτη και στον αιώνια κουρασμένο Κωστάκη, οι οποίοι μάλλον δεν έχουν αντιληφθεί ότι η θέση τους είναι στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, μαζί με τους άλλους σκελετούς και όχι στην πολιτική επικαιρότητα.
   Ο πρώτος, με σημαία τον "εκσυγχρονισμό", πλασαρίστηκε από τα ΜΜΕ, των μεγαλοεργολάβων, ως μεσσίας και τα όσα ακολούθησαν, δικαίωσαν πλήρως αυτούς, που τον έκαναν πρωθυπουργό.
    Μιλάω για τους εθνικούς εργολάβους, οι οποίοι έφαγαν τ'αντερά τους, επί Σημίτη, λόγω και των Ολυμπιακών Αγώνων : κάποια έργα από τότε υπάρχουν και χρησιμοποιούνται, κάποια άλλα, απλά μαραζώνουν αναξιοποίητα, αλλά ο κοινός παρονομαστής είναι ότι μας στοίχισαν 5 φορές πάνω από το κανονικό.
    Στο Σημίτη χρεώνεται εξάλλου και η βιαστική μας ένταξη στο ευρώ, με "μαγειρεμένα" στοιχεία, χωρίς η κοινωνία και η οικονομία να είναι έτοιμες, για κάτι τέτοιο και χωρίς να γνωρίζουν οι άνθρωποι -έως σήμερα- ποια είναι η αξία του ευρώ, με συνέπεια οι τιμές όλων των αγαθών και υπηρεσιών, να ανατιμηθούν, σένα βράδυ, σε ποσοστό περίπου 350%.
    Αυτή είναι ίσως και η βασική αιτία, για την οικονομική μας κατάρρευση, η μεγάλη και απότομη ανατίμηση προϊόντων και υπηρεσιών, που μεγάλωσε δραματικά το χάσμα μεταξύ πολύ φτωχών και πολύ πλούσιων.
    Φυσικά, το μεγαλύτερο έγκλημα επί Σημίτη, είναι το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, που έκανε κάποιους πολύ πλούσιους και άλλους, κυριολεκτικά, τους κατέστρεψε, επειδή ξαφνικά και χωρίς λόγο, κάθε μετοχή "κλείδωνε" στο λίμιτ απ, από ανθρώπους, που δεν ήξεραν τι αγοράζουν και γιατί, με συνέπεια να συκοφαντείται και ένας θεσμός της οικονομίας, το χρηματιστήριο, με ιστορία εκατονταετιών, που κανονικά αποτελεί μοχλό ανάπτυξης, αλλά εδώ εκφυλίστηκε σε τζόγο και παπατζηλίκι, επειδή δεν λειτούργησαν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί !
     Ο άλλος, διεκδικεί ρεκόρ γκίνες, για τους περισσότερους διορισμούς, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και για την εκτόξευση των ελλειμμάτων, την καμένη γη, που άφησε πίσω του, ο "στρατηγός άνεμος" και τη διανομή πάσης φύσεως επιδομάτων, επιδοτήσεων και συντάξεων, σε λαμόγια.
     Ο Καραμανλής σκέφεται να μην ξανακατέβει ως υποψήφιος βουλευτής και αυτό θα είναι και το πλέον φρόνιμο εκ μέρους του, αφού μπορεί να ζει, να τρώει σε ταβέρνες και να κάνει εκδρομές, αυτός, τα παιδιά και τα εγγόνια του, με τους τόκους των καταθέσεών του και μόνον !
     Με την ανεργία που υπάρχει, καλό είναι να μπουν νέα πρόσωπα στη Βουλή, ώστε να μπορέσουν και αυτοί να κάνουν περιουσίες, οικογένεια κλπ., με τα χρήματα των φορολογούμενων.
     Με ποια λογική, μας πασάρουν ξανά όλους τους αποτυχημένους του παρελθόντος ? γιατί να τους ψηφίσει ο κόσμος ? μόνο και μόνο, επειδή δεν έχει καλή μνήμη ? (!)
     Αν κάποιος πολιτικός δικαιούνταν μία δεύτερη ευκαιρία, αυτός είναι ο Μητσοτάκης, αφού τον έριξαν, δεν έπεσε (πλέον είναι αργά και για αυτόν, λόγω ηλικίας) και όχι οι κάθε λογής αποτυχημένοι υπουργοί και πρωθυπουργοί του παρελθόντος, που τους "μαύρισε" ο λαός, όταν ανακάλυψε τι πραγματικά είναι, ότι τα λόγια τους δεν είχαν κάποιο αντίκρισμα ή περιεχόμενο, ήταν μόνον λόγια (εδώ είναι που κινδυνεύει και ο Σαμαράς, γιατί έχει αρχίσει τα ωραία λόγια, αυτά που δεν θα δώσουν σε κανέναν να φάει, η κοινωνία θέλει ΕΡΓΑ πλέον, όχι άλλα λόγια, χορτάσαμε !).
     Το παρελθόν είναι παρελθόν και ειδικά όταν είναι τόσο άσχημο, όπως εν προκειμένω, δε χρειάζεται αναβίωση, να το ξαναζήσουμε.
      Ας αφήσουμε τον έρωτα για το (κακό) παρελθόν, να αποτελεί αποκλειστικό "προνόμιο" των πάσης φύσεως συριζαίων, οι οποίοι ζουν σε αυτό, το αποζητούν με νύχια και με δόντια και θέλουν να το επιβάλλουν και στους άλλους, στους πιο λογικά και ανθρώπινα σκεπτόμενους....








 

για ποια λάθη του ΔΝΤ στην Ελλάδα μιλάμε ??

   Τελευταία γίνεται πολλή συζήτηση, από τους γνωστούς εκείνους τύπους, που κάνουν ασκήσεις επί χάρτου, τρώγονται άνευ ουσίας σαν τα κοκόρια ή σαν παιδάκια, είτε μέσα στη Βουλή, είτε στον κατεξοχήν "χώρο εργασίας" τους, δηλαδή τα τηλεοπτικά "παράθυρα", την ώρα που η χώρα προσπαθεί να ισορροπήσει στο χείλος του γκρεμού, για λάθη του ΔΝΤ, στο ελληνικό πρόγραμμα.
   Μιλάνε για συντελεστές, για πολλαπλασιαστές και άλλα ακαταλαβίστικα πράγματα, ενώ είναι προφανές ότι η συνταγή είναι λανθασμένη και θανατηφόρα : δεν μπορεί να αυξάνεις την οικονομική επιβάρυνση των πολιτών, με φόρους, χαράτσια κλπ, όταν -παράλληλα και ταυτόχρονα- μειώνεις το εισόδημα του κόσμου και δημιουργείς ύφεση ! Λογικά ή το ένα ή το άλλο, θα έπρεπε να γίνει.
    Όταν μία επιχείρηση δεν πάει καλά, πρώτα και κύρια, κόβει τις λειτουργικές της δαπάνες και όταν ισορροπήσει, προσπαθεί να αυξήσει τα έσοδά της, με ανάπτυξη όμως, με αύξηση της παραγωγικότητας, αύξηση πωλήσεων κ.ο.κ.
     Το ελληνικό κράτος περιόρισε κάπως τις σπατάλες και τις δαπάνες (κυρίως για μισθούς και συντάξεις, που είναι και το μεγαλύτερο έξοδο), προκαλώντας έτσι γενικευμένη ύφεση, αφού πρώτα είχε σταματήσει να πληρώνει τους προμηθευτές του, οδηγώντας τους σε κλείσιμο και τον κόσμο σε ανεργία και από την άλλη ζητάει συνεχώς περισσότερα, από εκείνους, που έχει κυριολεκτικά στραγγίξει.
      Η λέξη "ρευστότητα" είναι άγνωστη, στην Ελλάδα, τα τελευταία 4 χρόνια και εντούτοις συνεχίζουν να αυξάνουν φόρους, τέλη, χαράτσια, να ακριβαίνουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ακόμα και είδη πρώτης ανάγκης (φάρμακα, πετρέλαιο κλπ) και να χρεώνουν τους πολίτες, σε σημείο απελπισίας !
      Αυτό το λάθος το παραδέχονται όλοι (όσοι αρέσκονται σε ψηφοθηρία και θεωρίες συνωμοσίας, μιλάνε για εσκεμμένες ενέργειες), ωστόσο υπάρχουν ορισμένα εύλογα κενά και απορίες σε όλα αυτά :
     Όταν το ΔΝΤ και η τρόϊκα, ζητάνε τη λήψη κάποιου μέτρου, είναι υποχρεωμένη η ελληνική κυβέρνηση να το δεχτεί και -κυρίως- να το δεχτεί ακριβώς, όπως προτείνεται ? δεν έχει κανένα λόγο ή αντι-λογο ? όσο και αν είναι κανείς (και λογικά) υπόδουλος στους δανειστές του, δεν μπορεί να βάλει κάποια όρια στις απαιτήσεις τους ? οι έννοιες Σύνταγμα, δικαιοσύνη, κοινωνική πρόνοια, δεν έχουν πλέον καμία αξία ?
     Σου ζητάνε π.χ περικοπές μισθών, αλλά τις κάνεις οριζόντια, άρα άδικα, δεν κόβεις από εκείνους που πρέπει ή κόβεις και από εκείνους, που δεν πρέπει.
     Η μεγαλύτερη ένσταση όμως, που έχω, είναι η εξής : τι ξέρει και τι μπορεί να ξέρει ο Δανός Τόμσεν, οι Γερμανοί και οι κάθε είδους αλλοδαποί εκπρόσωποι των δανειστών μας, για την ελληνική πραγματικότητα και πως μαθαίνουν για αυτή ? Μήπως οι δικοί μας "εγκέφαλοι" στα υπουργεία, που μιλάνε μαζί τους, έχουν την αίσθηση ότι όλοι έχουν το δικό τους εισόδημα και μπορούν να πληρώσουν φόρους, χαράτσια, φάρμακα, πετρέλαια, τρόφιμα κλπ ?
      Μπορούσε ποτέ ο κάθε δανέζος, να φανταστεί ή να ξέρει π.χ τι είναι "φακελάκι", "γρηγορόσημο", ότι για να σου σβήσει ο πολεοδόμος ή εφοριακός ένα (παράνομο) πρόστιμο, ζητάει τα μισά, ότι ένας Δήμος μπορεί να έχει χιλιάδες κηπουρούς και ακλάδευτα δέντρα ή χιλιάδες δημοτικούς αστυνομικούς, που κόβουν κλήσεις, οι οποίες ποτέ δεν εισπράττονται ?
      Το εύκολο είναι πάντα να ρίχνουμε το φταίξιμο στους άλλους, να λέμε ότι οι άλλοι έκαναν τα λάθη και να κλείνουμε τα μάτια στα δικά μας εγκλήματα, η πιο σίγουρη συνταγή αποτυχίας είναι να ρίχνεις τις ευθύνες στους άλλους και όχι στον εαυτό σου.
       Αν η ελληνική κυβέρνηση δεν θέλει ή δεν μπορεί (μάλλον το δεύτερο) να διαπραγματευτεί σωστά με τους δανειστές, διασφαλίζοντας την κοινωνική ειρήνη και συνοχή, τα βασικά τουλάχιστον ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα και κεκτημένα, τα συμφέροντα των Ελλήνων και όχι μόνον των ξένων, τότε ο μόνος δρόμος είναι η ..παραίτηση (το μεγάλο δυστύχημα βέβαια είναι ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κάποιος άλλος, ο οποίος θα μπορούσε να κυβερνήσει καλύτερα).

Δικηγόρος ή ...νομικός σύμβουλος ?

   Ο τίτλος του blog, ίσως είναι λιγάκι παραπλανητικός, με την έννοια ότι μπορεί κάποιος να νομίσει ότι είμαι φαν της λεγόμενης "συμβουλευτικής" δικηγορίας, πράγμα που πόρρω απέχει της αλήθειας, αφού προτιμώ σαφώς, τη μάχιμη δικηγορία, την αντιπαράθεση των (νομικών και όχι μόνον) επιχειρημάτων, στις δικαστικές αίθουσες !
   Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, αλλά όποιος συνάδερφος δεν έχει βιώσει την εμπειρία μίας -τουλάχιστον- Δίκης, του ακροατηρίου και όσα συνδέονται με αυτό, θεωρώ ότι χάνει.
   Δεν είναι μόνον η Δίκη, η διαδικασία, αυτή καθ' εαυτή, που μπορεί να κρατήσει, από λίγα λεπτά (ή και δευτερόλεπτα, όταν οι διάδικοι δηλώνουν απλά το "παρών", αφήνουν το φάκελο και φεύγουν) έως και μέρες πολλές (σε ποινικές -σοβαρές- υποθέσεις), αλλά και τα ..παρελκόμενα.
   Είναι το καφεδάκι, που θα πιεις με τον πελάτη και τους μάρτυρες, μετά τη Δίκη ή στα διαλείμματα, στις καφετέριες, που βρίσκονται πέριξ των Δικαστηρίων, είναι η όλη επαφή για τη συγκέντρωση των αποδεικτικών μέσων και η προετοιμασία για το Δικαστήριο κ.α !
    Μία χαρακτηριστική εμπειρία, για τους μάχιμους δικηγόρους, είναι και αυτή (για όσους δεν το ξέρουν) : στις αστικές-πολιτικές υποθέσεις, κατά κανόνα, εξετάζεται ένας μάρτυρας, από κάθε πλευρά, δίνεις το φάκελο σου, στην έδρα, ωστόσο δεν τελειώνει εκεί το πράγμα...
     Ο Νόμος δίνει διορία, έως τις 12 το μεσημέρι της τρίτης (εργάσιμης) ημέρας, από την ημέρα της Δίκης (π.χ αν η Δίκη γίνει την Τρίτη, έως τις 12μ της Παρασκευής), να συμπληρώσεις το φάκελό σου και να αντικρούσεις (γραπτώς) τους ισχυρισμούς της άλλης πλευράς, τους οποίους -προφανώς- δεν γνωρίζεις έως την ημέρα της Δίκης !
     Εκεί λοιπόν, παρατηρείται το εξής φαινόμενο : πολλοί δικηγόροι προσέρχονται, κυριολεκτικά, την τελευταία στιγμή (στις 12 παρά 1'), προκειμένου να "κλείσουν" το φάκελό τους, ώστε ο άλλος δικηγόρος (του αντιδίκου) να μην μπορεί πλέον να αντικρούσει την ...αντίκρουση, με νέα έγγραφα ή ισχυρισμούς.
     Αν πάτε εκεί, που κλείνουν οι φάκελοι, μπορεί να δείτε συναδέρφους να περιμένουν με αγωνία τους άλλους, είτε φανερά, είτε και κρυμμένοι (χαχα και όμως συμβαίνουν και αυτά !), αυτά τα σκηνικά, που είναι και λίγο τραγελαφικά, θεωρώ ότι αξίζει να τα ζήσει ένας δικηγόρος, έστω και για μία φορά στην καριέρα του !
     Φυσικά -το έχω ξαναπεί- κανένας δικηγόρος δεν θα έπρεπε να (αυτο)αποκαλείται έτσι, αν δεν έχει κάνει παράσταση σε ποινικό Δικαστήριο, εκεί όπου ο πελάτης σε έχει περισσότερο ανάγκη από ποτέ, ειδικά όταν κατηγορείται άδικα και εσύ πρέπει να το αποδείξεις.
     Ποιος είναι -άλλωστε- ο ρόλος ενός δικηγόρους εν γένει ? Πρέπει να γίνεται η φωνή, τα αυτιά, ΤΑ ΠΑΝΤΑ του εντολέα του, ουσιαστικά να ταυτίζεται μαζί του και να θεωρεί την υπόθεσή του, ως δικιά του, ως να ήταν αυτός διάδικος ή κατηγορούμενος ! Δε γίνεται αλλιώς να τον βοηθήσει, απλά.
     Θυμάμαι ακόμα, ενώ έχουν περάσει 15 χρόνια και βάλε, τον Αλέξη τον Κούγια, να μας μιλάει σε εκδήλωση στο ΑΠΘ, όντες εμείς φοιτητές τότε και να λέει ακριβώς αυτό. Αυτό είναι και που τον κάνει τόσο επιτυχημένο και άξιο θαυμασμού (και για μένα είναι πρότυπο, επαγγελματικά, τουλάχιστον), αν τον δείτε στο ακροατήριο θα καταλάβετε π.χ πως "ξεσκονίζει" (για να μην πω, ξεφτιλίζει, που είναι βαρύ) τους μάρτυρες κατηγορίας και κλονίζει έτσι την αξιοπιστία τους και άλλα πολλά.
      Ο πολίτης-κατηγορούμενος-διάδικος δεν μπορεί να ξέρει τους Νόμους, τα δικαιώματά του και τη δικονομία, είναι δουλειά του δικηγόρου να του εξηγήσει κάποια πράγματα και κυρίως να φροντίσει-διασφαλίσει, ότι τα δικαιώματά του δεν θα παραβιαστούν, ότι θα λάβει χώρα μία δίκαιη Δίκη και μία σωστή, σύμφωνα με τους Κανόνες, διαδικασία, πράγμα που είναι προς όφελος ΟΛΩΝ και κυρίως της Αλήθειας και της Δικαιοσύνης !








 

450 (του ΙΚΑ) έναντι 1.000.000 !

  Σίγουρα δεν είναι ευχάριστο να χάνει κάποιος τη δουλειά του, είτε στο δημόσιο, είτε στον ιδιωτικό τομέα, ωστόσο πιο δυσάρεστο είναι να χάνεται το μέτρο και η λογική.
   Οι 450 απολυμένοι του ΙΚΑ, μπορεί να έχουν χίλια δίκια, μπορεί να είναι θύματα λάθους ή συνωμοσίας ή του γνωστού παραλογισμού του ελληνικού "Κράτους", να δούλευαν όντως και να μην ξύνονταν, σίγουρα δεν απολύθηκαν ως ανεπαρκείς και σίγουρα υπάρχουν στο Δημόσιο, μεγαλύτερα κοπρόσκυλα, που θα έπρεπε να είχαν φύγει, προ πολλού !
   Το ζητούμενο εδώ όμως είναι άλλο : Οι άνθρωποι αυτοί, που (κακώς) απολύθηκαν, στήνουν αντίσκηνα και φέρετρα στους δρόμους και η εύλογη απορία μου, είναι γιατί αυτά τα κάνουν μόνον οι δημόσιοι υπάλληλοι ?
    Το 1.000.000 (και βάλε) ανθρώπων, που έχασαν τις δουλειές τους τα τελευταία 3 χρόνια, στον ιδιωτικό τομέα, γιατί δεν ακούστηκαν ποτέ και πουθενά ? Γιατί δε βγήκαν στους δρόμους ή στα κανάλια, με δάκρυα στα μάτια ??
    Αυτό που θέλω να επισημάνω, είναι η διαφορά αντίληψης, η διαφορά νοοτροπίας, μεταξύ αυτών των 2 κατηγοριών ανθρώπων, πως αντιμετωπίζει η καθεμία τη συμφορά, που τους βρήκε και τι κάνει, για να το ξεπεράσει.
    Μία άλλη, γνωστή πλέον, κουτοπονηριά των Δ.Υ, είναι, πως όταν απειλείται η θέση τους ή νομίζουν ότι απειλείται (π.χ όταν ακούγεται για ιδιωτικοποίηση), το βασικό τους επιχείρημα αποτελεί ο δήθεν καημός τους, για την υπηρεσία (πως θα λειτουργήσει) ή για τον κόσμο (πως θα εξυπηρετείται), για τέτοιο αλτρουϊσμό μιλάμε (χαχα) !
    Η συντριπτική πλειοψηφία των απολυμένων, του ιδιωτικού τομέα, αφού στο δημόσιο δεν έχουν γίνει ακόμα (κανονικές, με κατάργηση οργανικών θέσεων) απολύσεις, παίρνει το χαρτί της απόλυσης, πάει στον ΟΑΕΔ και προσπαθεί να βρει νέα δουλειά ή να επιβιώσει, με όποιο τρόπο μπορεί, ούτε στις τηλεοράσεις βγαίνουν, ούτε παρακαλάνε τον πρώην εργοδότη, να τους ξαναπάρει στη δουλειά...
     Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με το περιβόητο πρόγραμμα "Βοήθεια στο Σπίτι", όπου κάθε έξι μήνες, τελειώνουν τα κονδύλια, οι εργαζόμενοι διαμαρτύρονται, ότι είναι απλήρωτοι, τα λεφτά τελικά βρίσκονται και φτου και από την αρχή και αναρωτιέμαι αυτοί οι άνθρωποι (οι ίδιοι οι εργαζόμενοι) ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΒΑΡΕΘΕΙ τα ίδια και τα ίδια ? Γιατί δεν ψάχνουν για άλλη δουλειά ή τελοσπάντων να πουν ως εδώ, κουράστηκα, αφού το Κράτος δεν θέλει να βοηθήσει τους ηλικιωμένους, ας κόψει το λαιμό του ο καθένας, να πάρει αποκλειστική (από τη Χ.Α, έτσι ?  μην ξεχνιόμαστε, χαχα).
      Γιατί όταν απειλείται μια θέση εργασίας στο Δημόσιο, ΟΛΟΙ κόβονται να βρουν λύση και να μην απολυθεί κανένας ? Τι σόϊ επιλεκτική ευαισθησία είναι αυτή ?
      Πρέπει όλοι να καταλάβουμε, ότι σε ένα Κράτος, με πληθυσμό 10.000.000, όπου εργάζονται περίπου 4 εκατομμύρια (και πολλά λέω), ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να υπάρχουν 1.000.000 και πλέον δημόσιοι υπάλληλοι, πως να το κάνουμε, είναι απλή αριθμητική !
       Όσο το θέμα απολύσεων στο Δημόσιο είναι ταμπού, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ να υπάρξει ουσιαστική οικονομική ανάκαμψη και ανάπτυξη, απλά ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ.
       Είναι σαν να προσπαθείς να φτιάξεις ομελέτα, ΧΩΡΙΣ να σπάσεις τα αυγά ! Όσο κάθεσαι και τα κοιτάς, αντί να τα σπάσεις και να τα χτυπήσεις, θα μένεις νηστικός μια ζωή...








 

Νέος Κώδικας περί δικηγόρων : μερικές σκέψεις

   Ο ισχύων Κώδικας περί Δικηγόρων, που ρυθμίζει το δικηγορικό επάγγελμα (ή λειτούργημα, για τους πιο ρομαντικούς), χρονολογείται από το ..1954 και σίγουρα χρειαζόταν ένα φρεσκάρισμα : ήδη το νομοσχέδιο του νέου κώδικα είναι έτοιμο και έχει τεθεί (είχε τεθεί, για την ακρίβεια) σε δημόσια διαβούλευση.
    Από μία γρήγορη επισκόπηση, που έκανα, θεωρώ ότι πρέπει να γίνουν οι εξής επισημάνσεις-παρατηρήσεις :
-Νομίζω ότι πρέπει να προβλεφθεί -ρητά- η δυνατότητα συμμετοχής δικηγόρων σε Δ.Σ ανωνύμων εταιριών, με ή χωρίς αμοιβή (το δεύτερο δε νομίζω να συνηθίζεται), ως απλά μέλη ή και ως νομικοί σύμβουλοι των εταιριών παράλληλα !
-Στο άρθρο περί εργολαβικού Δίκης, καλό θα ήταν να ορίζεται ότι τα έξοδα της Δίκης, βαρύνουν τον πελάτη-εντολέα, προς αποφυγή παρεξηγήσεων.
-Στο άρθρο που ρυθμίζει τα περί αμοιβής του δικηγόρου, για τη σύνταξη της επιταγής προς εκτέλεση-πληρωμή, τα ποσοστά της αμοιβής, κανονίζονται με βάση το εκδόσαν την απόφαση Δικαστήριο, ωστόσο αυτό δεν είναι και τόσο σωστό, διότι μπορεί ένα απόγραφο απόφασης Ειρηνοδικείου να είναι 5πλάσιο, από εκείνο, μιας απόφασης Εφετείου ! Πιο σωστό επομένως, θα ήταν, το ποσοστό να υπολογίζεται πάντα επί της -συνολικής- αξίας της "επιταγής", ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ από το Δικαστήριο, που εξέδωσε την απόφαση !
-Τέλος και πιο σημαντικό ίσως : το ζήτημα της "προαγωγής" των δικηγόρων. Η γνώμη μου, είναι ότι, αν θέλουμε να ανοίξουμε και να εκσυγχρονίσουμε το επάγγελμα, σύμφωνα με τα νέα δεδομένα και τις ..απαιτήσεις της τρόϊκα, όλοι οι σχετικοί περιορισμοί πρέπει να καταργηθούν και κυρίως τα δυσβάσταχτα "γραμμάτια προαγωγής", που έχουν μόνον εισπρακτικό χαρακτήρα.
    Δεν ξέρω σε ποιον δικηγόρο παρ' Εφέταις, περισσεύουν 1.800 ευρώ, για να γίνει παρ' Αρείω Πάγω, σε μένα πάντως όχι !
    Κυρίως όμως πιστεύω, ότι όποιος είναι δικηγόρος, έχει δηλαδή άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, είναι και ΠΡΕΠΕΙ να είναι ικανός να χειριστεί οιαδήποτε υπόθεση, σε οποιοδήποτε βαθμό.
    Αν κάποιος φοβάται ή δε θέλει ή δεν μπορεί, είναι δικό του θέμα και πρόβλημα, ας πάνε όσοι θέλουν και (νομίζουν, έστω, ότι) μπορούν.
     Γιατί πρέπει κάποιος να έχει τα Χ χρόνια στην πλάτη ή την τάδε εμπειρία, για να εμφανιστεί, ενώπιον των Δικαστών των ανώτατων δικαστηρίων, με τις τηβέννους ? Η εμπειρία ή τα χρόνια άσκησης, δεν είναι και τεκμήριο ικανότητας !
    Οι ίδιοι Δικαστές οφείλουν πρώτοι να αλλάξουν νοοτροπία και να σταματήσουν να αντιμετωπίζουν τους νέους δικηγόρους, ως μαθητούδια, που δεν αξίζουν σεβασμό ή προσοχής ή ακόμα χειρότερα, που δεν αξίζουν να εμφανίζονται ενώπιόν τους...
    Γιατί πρέπει να αφήνω ξεκρέμαστο τον πελάτη μου, εάν θέλω να πάω την υπόθεσή του, στον Άρειο Πάγο ή να ψάχνω άσχετους (ως προς την συγκεκριμένη υπόθεση, που γνωρίζω καλύτερα) συναδέλφους για να συνυπογράψουν ή να συμπαρασταθούν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται ?
     Ο διαχωρισμός αυτός των δικηγόρων σε παρά πρωτοδίκαις, εφέταις και Αρείω Πάγω, εκτός από αναχρονιστικός, είναι πρώτα, κύρια, ευθέως και πολλαπλά ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΣ και αυτό θα έπρεπε να νοιάζει τους Δικαστές, που υποτίθεται ότι έχουν ορκιστεί να το διαφυλάττουν και όχι η ηλικία του δικηγόρου, που στέκεται μπροστά τους !
    


 

Η προθεσμία έφεσης σε αστικές και ποινικές αποφάσεις !

   Μία ακόμα απόδειξη της λαμογιάς του ελληνικού Κράτους, είναι και η διαφορετική αντιμετώπιση και μεταχείριση των αστικών και ποινικών αποφάσεων, από την άποψη της προθεσμίας για έφεση, με την έννοια ότι στις ποινικές αποφάσεις, ο καταδικασθείς έχει πολύ στενά χρονικά όρια, για να περισώσει την υπόληψή του, την τιμή και την ελευθερία του !
   Μπορεί να είμαι κακόπιστος και να κάνω λάθος, αλλά έχω την εντύπωση ότι και αυτό θεσπίστηκε, για καθαρά εισπρακτικούς λόγους, για να μην προλαβαίνει ο άλλος να κάνει έφεση και να αναγκάζεται μετά να εξαγοράσει την ποινή του...(κακία ? ίσως, αλλά πλέον κανείς δεν μπορεί να εμπιστεύεται τις ..αγαθές προθέσεις του έλληνα Νομοθέτη)
   Ας πάμε τώρα στην ουσία  ! Στις αποφάσεις, που εκδίδονται, επί αστικών-πολιτικών διαφορών, ο ηττηθείς διάδικος, μπορεί να ασκήσει έφεση, εφόσον βέβαια επιτρέπεται (διότι υπάρχουν αρκετοί περιορισμοί στο δικαίωμα έφεσης, βλέπε π.χ ασφαλιστικά μέτρα), με τις εξής διακρίσεις :
-Αμέσως μόλις πληροφορηθεί ότι εκδόθηκε-δημοσιεύτηκε η απόφαση, προτού δηλαδή επιδοθεί σε αυτόν ή και προτού καν καθαρογραφεί και θεωρηθεί η απόφαση !
-Εφόσον επιδόθηκε σε αυτόν, μέσα σε 30 μέρες από την επίδοση, εάν μένει στην Ελλάδα και σε 60 μέρες, αν μένει στο εξωτερικό ή είναι αγνώστου διαμονής και
-Αν δεν επιδόθηκε ποτέ η απόφαση, η προθεσμία για έφεση είναι 3 χρόνια, από τότε που δημοσιεύτηκε !
    Εδώ πρέπει να προσεχτεί και το εξής : όταν επιδοθεί η απόφαση, από τον ένα διάδικο στον άλλο, είτε ως απόφαση, είτε ως απόγραφο, η προθεσμία της έφεσης "τρέχει" και εις βάρος εκείνου, που την επέδωσε, σε περίπτωση που και αυτός, θέλει να ασκήσει έφεση (διότι δικαιώθηκε εν μέρει).
     Στις ποινικές τώρα αποφάσεις, ο καταδικασθείς, έχει μόνον 10 ημέρες, για να ασκήσει έφεση, κατά της καταδικαστικής απόφασης και εφόσον βέβαια η ποινή είναι μέσα στα εφέσιμα όρια ! Το 10ημερο ξεκινάει, είτε από την ημέρα της Δίκης, εφόσον ο κατηγορούμενος είναι παρών (ΠΡΟΣΟΧΗ : όταν τον εκροσωπεί δικηγόρος, θεωρείται παρών !), είτε από την επίδοση της απόφασης, εφόσον καταδικάστηκε ερήμην. Η προθεσμία παρατείνεται σε 30 μέρες, εάν ο καταδικασθείς διαμένει στο εξωτερικό ή είναι αγνώστου διαμονής.
      Η άποψή μου, είναι ότι οι δέκα μέρες, οι οποίες σημειωτέον είναι ημερολογιακές, ούτε καν εργάσιμες δηλαδή (οπότε είναι πιθανόν να μεσολαβούν 2 ΣΚ και ουσιαστικά να μιλάμε για 6 εργάσιμες !), είναι πολύ λίγες και πρέπει να υπάρξει νομοθετική πρωτοβουλία, ώστε να παραταθεί η προθεσμία έφεσης στα ποινικά, τουλάχιστον στα όρια των πολιτικών αποφάσεων (30 μέρες), από τη στιγμή μάλιστα, που το έννομο αγαθό, που διακυβεύεται, ήτοι η ελευθερία, είναι πολύ σημαντικότερο, από αυτά που αποτελούν αντικείμενο των αστικών διαφορών !
      Εξάλλου, είναι πιθανόν ο καταδικασθείς να είναι αλλοδαπός ή πρόσωπο, το οποίο δεν έχει τη δυνατότητα να πληροφορηθεί ότι πρέπει να κινηθεί τόσο γρήγορα και να χάσει την προθεσμία, από άγνοια ή πενία.
       Βέβαια, στα ποινικά ισχύει η αρχή ότι κανείς δεν μπορεί να υποχρεωθεί στα αδύνατα, που σημαίνει ότι η έφεση θα γίνει δεκτή και αν ο καταδικασθείς την άσκησε, μετά τις 10 μέρες, αν αυτό οφείλεται σε λόγους ανωτέρας βίας ή αν αποδειχθεί ότι επιδόθηκε σε λάθος διεύθυνση, οπότε ουσιαστικά δεν έλαβε γνώση ποτέ.
       Εννοείται τέλος ότι ο ερήμην καταδικασθείς μπορεί να ασκήσει έφεση, χωρίς να χρειάζεται να ..περιμένει να του επιδοθεί η απόφαση, εφόσον ξέρει ή έμαθε ότι καταδικάσθηκε !





 

προς τον κ. Υπουργό της Δικαιοσύνης !

  Είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα, ελάχιστα πράγματα λειτουργούν σωστά ή όπως θα έπρεπε, αν εξαιρέσεις το φαγοπότι των "τρωκτικών", την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, το βόλεμα ημετέρων και τη διαπλοκή, που "λειτουργούν" κανονικά, στους υπόλοιπους τομείς, υπάρχει πρόβλημα.
   Ένας προβληματικός τομέας λοιπόν, είναι και ο τρόπος δίωξης και τιμωρίας των εγκλημάτων, που σχετίζονται με τα ναρκωτικά !
   Στις περισσότερες περιπτώσεις, η ιστορία είναι "στάνταρ" και έχει περίπου ως εξής : οι αστυνομικοί της Ασφάλειας, με πολιτικά, πηγαίνουν στα στέκια, όπου γίνεται διακίνηση και συλλαμβάνουν κάποιον.
    Μετά καταθέτουν -στερεότυπα- ότι είχαμε πληροφορίες, πήγαμε εκεί, μας πλησίασε ή πλησιάσαμε τον τάδε, τον συλλάβαμε και βρήκαμε πάνω του, τόσα γραμμάρια ναρκωτικών και τόσα χρήματα (συνήθως κανά ..50ρι ευρώ).
    Ο συλληφθείς βαφτίζεται έμπορος και καμιά φορά και με την επιβαρυντική περίσταση της κατ' επάγγελμα τέλεσης (που επισύρει έως και ισόβια), ενώ μπορεί να μην έχει ούτε ρούχα να φορέσει και να κοιμάται σε παγκάκια !
    Το Δικαστήριο, λοιπόν, καλείται να αποφασίσει με βάση την κατάθεση ΕΝΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ αστυνομικού, που έκανε τη σύλληψη (μαζί με άλλους, που δε φαίνονται πουθενά).
     Μιλάμε δηλαδή για μία κατάθεση αφενός και για την απολογία του κατηγορουμένου, αφετέρου, που παρουσιάζουν 2 διαφορετικές εκδοχές, για τα γεγονότα και το μεγάλο ερώτημα, που ανακύπτει είναι φυσικά : Ποιον πρέπει το Δικαστήριο να πιστέψει ?
     Σε πρόσφατη Δίκη, που παρεβρέθην, ο Εισαγγελέας, είπε ότι φυσικά και θα πιστέψω την εκδοχή του αστυνομικού, ωστόσο για μένα, δεν είναι τόσο ...απλά τα πράγματα, ούτε τόσο αυτονόητα.
     Γιατί να πιστέψω ..τον 23χρονο σκουλαρικά ασφαλίτη, που βλέπει NCIS, CSI και άλλες ταινίες καθημερινά, τι εμπειρίες μπορεί να έχει στη δίωξη ναρκωτικών και ποιος μου λέει ότι δε συλλαμβάνει τον πρώτο τυχόντα, απλά και μόνον για να δείξει στο διοικητή του, ότι παράγει έργο ??
     Σίγουρα, οι αστυνομικοί δεν είναι όλοι διεφθαρμένοι, αλλά γιατί πρέπει ένας αστυνομικός να θεωρείται a priori και de facto ως αξιόπιστος μάρτυρας ;
     Πως διασφαλίζεται ο πολίτης ότι δεν θα του φορτώσει η Αστυνομία ναρκωτικά και ό,τι άλλο, από εμπάθεια, εκδίκηση ή ..για πλάκα ?
     Σε πρόσφατη δικογραφία, που έπεσε στα χέρια μου, για να καταλάβετε, για τι αξιοπιστία μιλάμε, ο αστυνομικός είχε καταθέσει επί λέξει ότι : ο κατηγορούμενος με ρώτησε αν θέλω χασίς ή κοκαΐνη, του είπα ότι θέλω κοκαΐνη και μου είπε ότι του είχε τελειώσει, είχε μόνον χασίς (κανονικά εδώ θα γελούσαμε, αλλά δυστυχώς, με τέτοιες "αξιόπιστες" καταθέσεις, μένουν άνθρωποι -συνήθως φτωχοί και αλλοδαποί- στη φυλακή, για πολλά χρόνια) !!
      Για το λόγο αυτό, θα ήθελα να απευθυνθώ στον Υπουργό Δικαιοσύνης, που είναι άνθρωπος με (δημοκρατικές) ευαισθησίες και προερχόμενος από την Αριστερά, να υπάρξει κάποια νομοθετική πρωτοβουλία, που θα ορίζει ότι ΔΕΝ είναι αρκετή η κατάθεση ενός και μόνον αστυνομικού, στα συναφή αδικήματα, για την καταδίκη του κατηγορούμενου (όπως υπήρξε στο παρελθόν τροποποίηση και για τις καταθέσεις των συγκατηγορουμένων-άρθρο 211Α του ΚΠοινΔ).
      Εφόσον στις εν λόγω επιχειρήσεις, παίρνουν μέρος, περισσότεροι του ενός, αστυνομικοί, να καταθέτουν όλοι ή τουλάχιστον όχι μόνον ένας, για να υπάρχουν μεγαλύτερα εχέγγυα ότι λένε την αλήθεια και να μην κινδυνεύει έτσι η ελευθερία του καθενός, διότι περιπτώσεις "παγίδευσης" και ενοχοποίησης ανθρώπων αθώων ή έστω ένοχων σε μικρότερο βαθμό, παραπέμπουν σε άλλου τύπου καθεστώτα και σίγουρα όχι σε δημοκρατικά !
    
    

αλλού τα κακαρίσματα και αλλού γεννάνε οι κότες !

   Την περασμένη Παρασκευή, έτυχε να παρακολουθώ, σε τριμελές εφετείο κακουργημάτων, μία Δίκη, περιμένοντας τη σειρά μου και έγινα μάρτυρας αυτού, που πιθανόν να έχουν δει και όσοι έχουν μία σχετική εμπειρία από ποινικές Δίκες.
   Αναφέρομαι στις περιπτώσεις, όπου ο δικηγόρος υπεράσπισης, αγορεύει για αρκετή ώρα, αραδιάζει μία σειρά από λογικά ή και λογικοφανή επιχειρήματα, το κοινό ίσως να ενθουσιάζεται, αλλά στο τέλος ο πελάτης του ..καταδικάζεται !
   Ο λόγος που συμβαίνει αυτό το φαινόμενο, αρκετά συχνά θα έλεγα, είναι επειδή ο δικηγόρος εστιάζει και αναλύει γεγονότα και παραθέτει ερμηνείες, για γεγονότα, τα οποία όμως δεν είναι τα ΚΡΙΣΙΜΑ για την συγκεκριμένη υπόθεση και κατηγορία.
   Όταν κινείσαι περιφερειακά, στο περίβλημα της κατηγορίας και όχι στον ΠΥΡΗΝΑ, στην ΟΥΣΙΑ της κατηγορίας, ό,τι και να πεις, όσα και να πεις, όσο και να ιδρώσεις, δεν υπάρχει περίπτωση να πείσεις το Δικαστήριο !
    Σε κάθε υπόθεση, σε κάθε δικογραφία, ακόμα και αν αυτή αποτελείται από χιλιάδες σελίδες, τα κρίσιμα γεγονότα, στα οποία πρέπει να εστιάσεις, περιέχονται σε λίγες αράδες, εκεί πρέπει να επικεντρώνονται τα επιχειρήματα της υπεράσπισης και όχι στη δημιουργία απλών εντυπώσεων.
    Στην εν λόγω Δίκη, κατηγορούμενοι ήταν επιχειρηματίες, οι οποίοι είχαν υπαχθεί σε επενδυτικό Νόμο, ωστόσο κατηγορούνταν ότι είχαν υπερτιμολογήσει κάποια μηχανήματα, με συνέπεια να πάρουν μεγαλύτερη επιστροφή χρημάτων, ήτοι για απάτη σε βάρος του Δημοσίου (που για λίγα ευρώ, δεν υπαγόταν στην επιβαρυντική περίσταση περί καταχραστών του Δημοσίου, που επισύρει μέχρι και ισόβια, μιλάμε για ποσά από 150.000 ευρώ και πάνω !).
    Η αξία των μηχανημάτων ήταν περί τις 300.000 ευρώ και το τιμολόγιο, που είχε κοπεί, ανέφερε το ποσόν των 800.000 ευρώ, περίπου, μιλάμε για μεγάλη διαφορά, η οποία έπρεπε να καλυφθεί, με κάποιο τρόπο.
    Η υπεράσπιση, προσπάθησε να δικαιολογήσει το ποσόν αυτό, με το επιχείρημα ότι στο τιμολόγιο, περιλαμβάνονταν και οι εργασίες τοποθέτησης και θέσης σε λειτουργία των μηχανημάτων αυτών, παρόλο που αυτό δεν αναγραφόταν, αλλά ότι συνηθίζεται στις συναλλαγές αυτού του τύπου.
    Πέρα από το ότι δεν αναγραφόταν αυτό στο τιμολόγιο, η διαφορά, ήταν πολύ μεγάλη (σχεδόν 500.000) και το χειρότερο, δεν ανέλαβε την τοποθέτηση η πωλήτρια εταιρία, αλλά εξωτερικό συνεργείο και ΔΕΝ προσκομίστηκε τιμολόγιο παροχής υπηρεσιών του τελευταίου, που ήταν και το πλέον κρίσιμο, ώστε να αποδειχθεί το μεγαλύτερο -τελικό- κόστος.
    Οι αγορεύσεις των δικηγόρων υπεράσπισης, δυστυχώς ή ατυχώς, αφιέρωσαν δυσανάλογα μικρό χρόνο, στη δημιουργία εντύπωσης ότι το τελικό ποσόν ήταν εύλογο και δικαιολογημένο και περιστράφηκαν σε άλλα -ήσσονος σημασίας- ζητήματα.
    Συνεπώς, ό,τι και να έλεγε κανείς, εφόσον δεν μπορούσε να παρουσιάσει συγκεκριμένα και χειροπιαστά στοιχεία (έγγραφα και μάρτυρες), που να δικαιολογούν αυτή τη μεγάλη απόκλιση, μεταξύ αξίας και τελικού τιμολογίου, στο μυαλό των Δικαστών, θα έμενε αυτό το κενό και τίποτε άλλο, όσο ωραίο και αληθοφανές και αν ήταν, δεν θα μπορούσε να τους αλλάξει γνώμη περί ένοχης συναλλαγής !
    Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι πρέπει να βρίσκουμε κάθε φορά τη ρίζα, την ουσία κάθε κατηγορίας και να χτυπάμε εκεί, είναι γνωστό ότι αν ρίξεις δηλητήριο στη ρίζα ενός δέντρου, ξεραίνεται ολόκληρο, επειδή τρέφεται από εκεί, αν ρίξεις στα κλαδιά ή στα φύλλα, η ζημιά θα είναι προσωρινή.









 

ο δικηγόρος θέλει βοήθεια και "φτιάξιμο"

  Μιλώντας για "φτιάξιμο", δεν εννοώ φυσικά κόκες, ουσίες και άλλες τέτοιες αηδίες (η ζωή είναι από μόνη της το μεγαλύτερο ναρκωτικό), εννοώ ότι πρέπει ο πελάτης να πιστεύει στο δίκιο του και να το υποστηρίζει με πάθος, ώστε να "φτιάχνεται" και ο δικηγόρος του και να παίρνει ζεστά και όχι ..χλιαρά την υπόθεση.
   Διευκρινίζω βέβαια ότι αυτό ισχύει για μένα και πιθανόν να μην ισχύει για όλους, ωστόσο είναι σημαντικό ο πελάτης να βοηθά στη συγκέντρωση στοιχείων (έγγραφα, μάρτυρες κλπ), αλλά και να τονίζει τις λαμογιές του αντιδίκου, με τρόπο ώστε να δημιουργείται ένα κλίμα αντίθεσης και αντιπαράθεσης, το οποίο πάντα βοηθάει.
    Σε κάθε υπόθεση, μοιραία και ανθρώπινα, ο δικηγόρος μπορεί να κάνει δεύτερες σκέψεις, διαβάζοντας και τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς και είναι σημαντικό να ξεκαθαρίζονται ΟΛΑ αυτά τα σκοτεινά σημεία, ώστε να μην υπάρχει αμφιβολία για το δίκιο του πελάτη.
     Γιαυτό δεν πρέπει να εκπλήσσονται οι πελάτες, όταν ο δικηγόρος κάνει το δικηγόρο ..του άλλου, απλά θέλει να δει τι αντ-επιχειρήματα υπάρχουν και να φωτίσει τυχόν αδυναμίες της υπόθεσης, ώστε να υπάρξει καλύτερη προετοιμασία και αποφυγή ..ατυχήματος !
    Φυσικά ποτέ δεν μπορεί ο δικηγόρος να ξέρει την αλήθεια 100%, πιστεύει την αλήθεια του πελάτη του και αυτή θα υποστηρίξει, ακόμα και αν έχει κάποιες αμφιβολίες, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, γι' αυτό δεν πρέπει ΠΟΤΕ να κράζουμε το δικηγόρο, ακόμα και αν υποστηρίζει το μεγαλύτερο εγκληματία (πρόσφατα παραδείγματα, το κράξιμο στην Κωνσταντοπούλου για την υπεράσπιση βιαστών ή του Κούγια, για την υπόθεση Κορκονέα). Κάνει απλά τη δουλειά του.
     Από την άλλη πλευρά, καλό είναι να αποφεύγονται υπερβολές και θεατρινισμοί εκ μέρους των πελατών (π.χ κλάματα), διότι μπορεί να έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα !
     Να δώσω και 2 συγκεκριμένα παραδείγματα : σε πρόσφατη εργατική υπόθεση, που ανέλαβα σε δεύτερο βαθμό, ο εντολέας μου είχε παραδώσει τα στοιχεία της υπόθεσης λειψά, με την αιτιολογία ότι τα έχει η (προηγούμενη) δικηγόρος και δεν τα δίνει ! Μόλις έγινε το Δικαστήριο, στον καφέ, μου "αποκάλυψε" ότι έχει στην Κρήτη (όπου μένει πλέον) ένα ακόμα φάκελο με στοιχεία...Ήταν σαν να έπεσε κεραμίδα στο κεφάλι μου ! Ευτυχώς, προλάβαμε και τα προσκομίσαμε εντός της τριήμερης προθεσμίας, για το κλείσιμο του φακέλου, φαντάζεστε να μου το έλεγε μετά το 3μερο ή να μην το έλεγε ποτέ ?? (!).
       Στη δεύτερη περίπτωση, ο εντολέας μου είχε δανείσει χρήματα, χωρίς έγγραφες αποδείξεις, δεν τα πήρε ποτέ και οι αντίδικοι του έκαναν και μήνυση, χρησιμοποιώντας ψευδομάρτυρες ότι τάχα η εξόφληση -του δανείου -έγινε μπροστά τους !!
       Ο εντολέας μου αθωώθηκε και κάναμε με τη σειρά μας μήνυση στους ψευδομάρτυρες και σκευωρούς, οι οποίοι, μετά από μία άθλια διαδικασία, απαλλάχτηκαν, με μια πιο άθλια απόφαση, η οποία ουσιαστικά, είναι σα να λέει, πως όταν δύο άνθρωποι λένε 2 διαφορετικές εκδοχές για το ίδιο πράγμα, μπορεί να έχουν δίκιο και οι δύο...(!!).
       Τέλοσπάντων, σε αυτήν την περίπτωση, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι αίτηση στον Εισαγγελέα να ασκήσει έφεση κατά της αθωωτικής απόφασης και το περίεργο είναι πως όταν το είπα στον πελάτη, έλεγε δεν ξέρω και θα δω και γενικά εμφάνιζε μία ηττοπαθή συμπεριφορά, που είναι το μεγαλύτερο ξενέρωμα για μένα.
      Για να το θέσω λίγο κυνικά, το όλο συμπέρασμα αυτού του κειμένου, είναι το εξής : Αν δεν πιστεύεις εσύ στο δίκιο σου, αν δε νοιάζεσαι ή δεν ενδιαφέρεσαι να το βρεις ΓΙΑΤΙ να ενδιαφερθώ ??
      Από την άλλη όμως, εξίσου αντιπαθείς είναι και όσοι νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα, ότι έχουν πάντα δίκιο και είναι υπερ-αισιόδοξοι και δεν θέλουν να καταλάβουν ότι η υπόθεσή τους δεν είναι τόσο απλή ή τόσο κερδισμένη, όσο νομίζουν !
      Τέλος, να πούμε ότι η απροθυμία ορισμένων να πληρώσουν ΙΣΟΔΥΝΑΜΕΙ ουσιαστικά -στα δικά μου μάτια τουλάχιστον- με ηττοπάθεια και άρνηση ότι έχουν δίκιο (sad but true).
       

τι είναι εργολαβικό Δίκης

    Εργολαβικό ή εργολαβία Δίκης, ονομάζεται, ουσιαστικά, το ιδιωτικό συμφωνητικό μεταξύ δικηγόρου και πελάτη, σύμφωνα με το οποίο ο δικηγόρος αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας μία υπόθεση, χωρίς ή με μικρή αμοιβή και να αμοιφθεί στο τέλος, με ποσοστό, επί του τελικού αποτελέσματος.
    Όπως γίνεται κατανοητό, η συμφωνία αυτή μπορεί να γίνει μόνον σε αστικής φύσεως υποθέσεις και μόνον εκεί όπου υπάρχει οικονομική αξίωση του πελάτη έναντι τρίτου, συνήθως σε εργατικές υποθέσεις, σε αποζημιώσεις από τροχαία και ηθικές βλάβες και σε κάθε περίπτωση, όπου ο πελάτης διεκδικεί χρήματα, από άλλον.
   Το ανώτατο ποσοστό αμοιβής του δικηγόρου, ανέρχεται, βάσει Νόμου, σε 20 % και υπολογίζεται επί του τελικού ποσού, που εισπράττεται, ήτοι κεφάλαιο, τόκους και έξοδα.
    Από κει και μετά, υπάρχει το ζήτημα, ποιος καταβάλει τα έξοδα της Δίκης και το λογικό είναι, ειδικά ..στις σημερινές συνθήκες, να τα καταβάλλει ο πελάτης και όχι ο δικηγόρος, από την τσέπη του, η δέσμευση του δικηγόρου συνίσταται στο ότι δεν θα λάβει αμοιβή, έως ότου τελειώσει -οριστικά, δηλ. και σε β' βαθμό κλπ-η υπόθεση.
     Για να γίνει αυτό κατανοητό, να πούμε το εξής παράδειγμα : μπορεί κάποιος να έχει αξίωση αποζημίωσης, λόγω ηθικής βλάβης, ύψους 100.000 ευρώ. Αν δεν συμφωνηθεί αμοιβή με ποσοστό-εργολαβικό Δίκης, μόνον για τη σύνταξη και κατάθεση της αγωγής, ο δικηγόρος δικαιούται, βάσει του Νόμου, 2%, ήτοι 2.000 ευρώ ! Επομένως, μπορεί να συμφωνηθεί αμοιβή με ποσοστό π.χ 20 % και ο πελάτης να καταβάλει, μόνον κάποια έξοδα π.χ 200 ευρώ.
     Από εκεί και μετά, μπορεί να υπάρξουν και παραλλαγές, δηλαδή, στο παραπάνω παράδειγμα, ο πελάτης να δώσει 1.000 ευρώ στην αρχή και το ποσοστό του δικηγόρου, να συμφωνηθεί χαμηλότερο, π.χ 10%, είναι πάντα θέμα συμφωνίας, που καλό είναι να γίνεται -φυσικά- εγγράφως !
     Στη νομική καθημερινότητα, εμφανίζονται συχνά λαμόγια-τζαμπατζήδες ή ηττοπαθείς, οι οποίοι δεν τους αρέσει να πληρώνουν ή φοβούνται (ακόμα και χωρίς λόγο, τις περισσότερες φορές) ότι η υπόθεση θα χαθεί και λένε στο δικηγόρο : "βάλε εσύ όλα τα έξοδα και θα σου δώσω, όχι 20, αλλά 30% !". Ανεξάρτητα από το κύρος μιας τέτοιας συμφωνίας, που μπορεί να αμφισβητηθεί, αφού ο Νόμος δεν επιτρέπει πάνω από 20%, η περίπτωση αυτή δείχνει πως αντιμετωπίζει ο κόσμος τα Δικαστήρια και τους δικηγόρους.
      Ίσως, επειδή οι νομικές υπηρεσίες δεν είναι κάτι χειροπιαστό, δεν ξέρω, παρατηρείται μία ..απροθυμία πληρωμής τους, ακόμα και σε περιπτώσεις, όπου είναι προφανές ότι ο πελάτης έχει δίκιο ! (βέβαια τα χρήματα, που λαμβάνει κανείς σε εκτέλεση δικαστικών αποφάσεων είναι πέρα για πέρα, χειροπιαστά..)
      Ένα σημαντικό ζήτημα, που χρήζει διευκρίνησης, σε αυτές τις περιπτώσεις των εργολαβικών, ανακύπτει όταν ο αντίδικος δεν είναι πρόσωπο φερέγγυο (όπως είναι π.χ μία ασφαλιστική εταιρία), οπότε μπορεί να απαιτηθεί αναγκαστική εκτέλεση, για την είσπραξη των επιδικασθέντων και εκεί πάνω, πρέπει να υπάρξει συμφωνία εκ των προτέρων, σχετικά με το ποιος θα αναλάβει τα έξοδα εκτέλεσης (λογικά ο πελάτης), που μπορεί να είναι σημαντικά και προκαταβάλλονται. 
      Το βασικό έξοδο σε υποθέσεις, όπου ζητάμε χρήματα, είναι φυσικά στο δικαστικό ένσημο, που αποδίδεται στο Κράτος, ενώ το βασικό πλεονέκτημα του εργολαβικού, είναι πως δίνει στο δικηγόρο ΚΙΝΗΤΡΟ, να προσπαθήσει περισσότερο, αφού ξέρει πως όσο περισσότερα επιδικασθούν, τόσο περισσότερα θα λάβει και ο ίδιος, εφόσον εν προκειμένω υπάρχει ένα είδος "συνεταιρισμού" μεταξύ πελάτη και δικηγόρου.
     




 

νέα αποδεικτικά μέσα στην κατ' έφεση Δίκη !

   Για να κερδίσεις μία (αστική) Δίκη, χρειάζονται, όπως ίσως έχουμε ξαναπεί, χοντρικά και σε γενικές γραμμές, 2 πράγματα : πρώτον, να έχεις δίκιο, να έχεις δηλαδή το Νόμο, με το μέρος σου και δεύτερον, να μπορέσεις να αποδείξεις ότι έχεις δίκιο !
   Από τα δύο, σημαντικότερο και σπουδαιότερο, είναι φυσικά το δεύτερο, διότι και όλο το δίκιο του κόσμου να έχεις, αν δεν μπορέσεις να πείσεις το Δικαστήριο, με συγκεκριμένα-χειροπιαστά στοιχεία, δεν θα το βρεις ποτέ...
   Συνεπώς, η ικανότητα να πείθεις το Δικαστήριο και να χειρίζεσαι τα αποδεικτικά μέσα σωστά, να ξέρεις δηλαδή ποια θα χρησιμοποιήσεις και ποια όχι, είναι βασική, διότι υπάρχει και η περίπτωση, ένα αποδεικτικό μέσο, να γυρίσει μπούμερανγκ εναντίον σου.
   Τα όποια αποδεικτικά μέσα, πρέπει να χρησιμοποιούνται όλα εξαρχής, ήτοι στον πρώτο βαθμό και μόνον κατ' εξαίρεση, μπορεί να γίνει επίκλησή τους, για πρώτη φορά, στο Εφετείο !
    Για να κάνει δεκτά το Εφετείο νέα αποδεικτικά μέσα, θα πρέπει να γίνει δεκτό ότι ο διάδικος δεν τα χρησιμοποίησε εξαρχής, όχι από βαριά αμέλεια ή στρεψοδικία, αλλά από ελαφρά αμέλεια (;) ή επειδή προέκυψαν αργότερα ή επειδή ...έτσι έκρινε ο/η δικηγόρος.
    Το τελευταίο το πρόσθεσα, επειδή χειρίζομαι μία εργατική υπόθεση, αυτές τις μέρες, σε δεύτερο βαθμό, όπου ο εντολέας μου, δεν είχε εξετάσει μάρτυρα πρωτόδικα, ενώ η άλλη πλευρά, είχε εξετάσει σωρεία μαρτύρων (ένα στο ακροατήριο και άλλους στο Ειρηνοδικείο, με ένορκες βεβαιώσεις).
     Αυτό φυσικά είναι "εγκληματικό", διότι ανατρέπει τις ισορροπίες και την ισότητα των όπλων και επειδή ορισμένα περιστατικά, δεν μπορούν να αποδειχθούν αλλιώς, παρά μόνον, με μάρτυρες : όταν π.χ κάποιος απολυθεί ουσιαστικά, αλλά εμμέσως και χωρίς έγγραφη καταγγελία, πως θα αποδείξεις ότι απολύθηκε, όταν ο εργοδότης ισχυρίζεται ότι ..αποχώρησε μόνος του ? Προφανώς, χρειάζεται κάποια μαρτυρία-κατάθεση, αφού δεν υπάρχει έγγραφο !
    Το Εφετείο -προς τιμή τους- έκαναν δεκτό το αίτημα και εξέτασαν μάρτυρες, από την πλευρά μας, αν και θα μπορούσαν θεωρητικά, να χρεώσουν τη βαριά αμέλεια της δικηγόρου, στον διάδικο-εντολέα μου (στο Εφετείο κανονικά εξετάζεις μάρτυρα, μόνον αν σε πρώτο βαθμό δικάστηκες ερήμην).
    Να σημειώσουμε τέλος, μιας και μιλάμε για εργατικές υποθέσεις, ότι οι εργοδότες, εταιρίες ή φυσικά πρόσωπα, θα πρέπει να αποφεύγουν να χρησιμοποιούν, ως μάρτυρες, υπαλλήλους τους, διότι οι τελευταίοι, είναι αυτονόητο, ότι δεν θα μπορούσαν να καταθέσουν εναντίον του εργοδότη τους και έτσι οι μαρτυρίες τους, έχουν μικρή ή ελάχιστη αξιοπιστία και βαρύτητα !
     Βέβαια, στις περισσότερες περιπτώσεις, τυχαίνει να είναι και οι μοναδικοί διαθέσιμοι μάρτυρες, ωστόσο είναι προτιμότερο, οι εργοδότες, να εφοδιάζονται με αποδεικτικά έγγραφα, στις συναλλαγές τους με το προσωπικό, διότι αν π.χ ένας απολυμένος εργαζόμενος, ζητήσει χρήματα για απλήρωτες υπερωρίες, αν δεν υπάρχουν αποδείξεις πληρωμής, κανένας -νυν- εργαζόμενος, δεν θα μπορέσει να αποδείξει ότι ο απολυθείς, έχει εξοφληθεί...




 

ποιος και πως νομοθετεί στην Ελλάδα ?

   Για να πάει μπροστά μία κοινωνία, ένα Κράτος, για να ευημερούν, χρειάζεται, αφενός να ψηφίζει το Κοινοβούλιο σωστούς και δίκαιους Νόμους, προσαρμοσμένους στις εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες και αφετέρου, οι Νόμοι αυτοί να εφαρμόζονται !
   Στην Ελλάδα, δυστυχώς, δεν ισχύει ούτε το ένα, ούτε το άλλο...Οι περισσότεροι Νόμοι, είτε είναι απαρχαιωμένοι, είτε ψηφίζονται για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα συμφέροντα και συντεχνίες, είτε είναι πρόχειροι, με συνέπεια τα συνεχή "ράβε-ξήλωνε", είτε απλά δεν εφαρμόζονται ποτέ (χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο Νόμος για την απαγόρευση του καπνίσματος).
   Οι αιτίες, που συμβαίνουν όλα αυτά τα δεινά, είναι πολλές, ωστόσο κάποιοι λόγοι, είναι προφανείς και τους βλέπουμε καθημερινά, τους ζούμε, καλύτερα, στην καθημερινή ζωή μας !
   Καταρχάς, ας αναρωτηθούμε ποιοι "εγκέφαλοι" σκαρφίζονται τα νέα νομοσχέδια, τι γνώσεις έχουν, τι εμπειρίες από τη ζωή έχουν, πόσο σχετικοί είναι με το αντικείμενο και αμέσως θα καταλάβουμε, από που ξεκινάει το πρόβλημα.
   Ο κάθε άσχετος, ο κάθε ανεπάγγελτος και αποτυχημένος, γίνεται υπουργός και καλείται να αποφασίσει για τις τύχες και τις ζωές, εκατομμυρίων ανθρώπων, χωρίς να έχει διοικήσει όχι περίπτερο, ούτε κοτέτσι, ούτε στάβλο !
   Έχουν τριγύρω και μερικές δεκάδες "συμβούλους", με παχυλούς μισθούς, που δεν κάνουν τίποτα και ένα πρωΐ, ανακοινώνουν τις αποφάσεις τους, φέρνοντας τον κόσμο, προ τετελεσμένων γεγονότων και ξεκινάνε μετά οι πορείες, οι απεργίες και η ταλαιπωρία της μιας κοινωνικής ομάδας, από τις άλλες.
    Ο μέσος, συνετός άνθρωπος, ειδικά όταν δεν κατέχει ένα αντικείμενο, επί του οποίου καλείται να δώσει ένα νέο νομοσχέδιο, τι θα έκανε ?? Θα καλούσε τους ενδιαφερόμενους ή θιγόμενους, από αυτό, αυτούς, τους οποίους κυρίως αφορά και επηρεάζει και θα ζητούσε τη γνώμη τους ΠΡΟΤΟΥ το βγάλει στη φόρα, εδώ γιατί πρέπει πρώτα να ανακοινώνεται το νομοσχέδιο και μετά να γίνεται (τρόπος του λέγειν) η δημόσια διαβούλευση και ο διάλογος ?
    Ας πάρουμε ένα χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα : το περιβόητο σχέδιο "Αθηνά", που προβλέπει κλείσιμο σχολών πανεπιστημίων κλπ.
    Κανείς δε διαφωνεί ότι πρέπει να υπάρξει εκλογίκευση του συστήματος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, με τη μείωση π.χ εισακτέων σε κορεσμένες σχολές, που οδηγούν στην ανεργία, με την κατάργηση τμημάτων ακόμα ή τη δημιουργία νέων, πιο κοντά στην αγορά εργασίας.
     Ωστόσο, το να κλείνεις ολόκληρες σχολές, εξαναγκάζοντας τους φοιτητές σε εσωτερική μετανάστευση και να αφήνεις ολόκληρες πόλεις, χωρίς φοιτητές, σημαίνει ότι απλά δεν έχεις συναίσθηση του τι κάνεις : τι θα γίνει με όλους αυτούς που νοικιάζουν δωμάτια σε φοιτητές και πιθανώς να έχουν και δάνεια, τι θα γίνει με τις τοπικές αγορές και οικονομίες, χωρίς τους φοιτητές ? Αυτά, για τους πολιτικούς μας είναι ψιλά γράμματα, δε μπορούν να σκεφτούν, ούτε τα βασικά, τα αυτονόητα, κάνουν συνέχεια πειραματισμούς, ράβε-ξήλωνε και "πρακτική", πάνω στις ζωές των ανθρώπων, καταστρέφουν κόσμο και κοσμάκη, με μία υπογραφή τους, χωρίς να χαμπαριάζουν τίποτε !
     Αν εξαιρέσω το Ρουπακιώτη, που είναι συνάδερφος και είναι υπουργός στο αντικείμενό του, όλοι οι υπόλοιποι υπουργοί, βρίσκονται απλά σε λάθος θέση, δεν έπρεπε να είναι καν εκεί, όχι να αποφασίζουν και να βγάζουν νομοσχέδια, μαθαίνοντας στους κασίδη το κεφάλι.
    Αν ο Σαμαράς, θέλει πραγματικά να κυβερνήσει και να κάνει κάτι καλό, όχι να είναι ένας ακόμα αποτυχημένος πρωθυπουργός, αν έχει αποφασίσει πραγματικά να δώσει νέα πνοή στα πολιτικά πράγματα και όχι μία από τα ίδια, οφείλει να τοποθετήσει τα κατάλληλα πρόσωπα, στις κατάλληλες θέσεις, να προωθήσει ανθρώπους πραγματικά ικανούς και πετυχημένους στον τομέα τους και όχι τους ξόφλες, που μας κυβερνάνε επί δεκαετίες.
   






 

κυβερνάνε γελοία και επικίνδυνα !

   Οι κυβερνώντες και γενικά το πολιτικό-κομματικό σύστημα, με τις αποφάσεις τους, σε καθημερινή βάση, αποδεικνύουν ότι είναι προκλητικοί και επικίνδυνοι, δέσμιοι συμφερόντων και σκοτεινών δεσμών με το παρελθόν και τη διαπλοκή.
   Αναφέρομαι καταρχάς, στην απόφαση να μη φορολογούνται τελικά τα κέρδη των "παικτών" του ΟΠΑΠ, από το πρώτο ευρώ, αλλά από τα 100 ευρώ και πάνω : Η κυβέρνηση υπέκυψε τελικά στις πιέσεις του "Οργανισμού" (που φαίνεται ουσιαστικά να κυβερνάει τη χώρα) και των "πρακτόρων" (πως αποκτά κανείς άδεια πρακτορείου, είναι προς διερεύνηση και συζήτηση), που φοβήθηκαν ότι η φορολόγηση από το πρώτο ευρώ, θα απέτρεπε τα "τζάνκια" του τζόγου, από το να συνεχίσουν την απέλπιδα προσπάθειά τους να ..γίνουν πλούσιοι !
    Αυτό δείχνει πως οι κυβερνήσεις αντιλαμβάνονται την "ανάπτυξη" και τη δίκαιη φορολόγηση : θεωρούν ότι η ανάπτυξη θα έρθει με την καλλιέργεια του πάθους του τζόγου και υπολαμβάνουν ότι το να κερδίσεις στα "τυχερά" παίγνια, απαιτεί μεγάλο κόπο, προσπάθεια και ικανότητα.
   Δεν εξηγείται αλλιώς, η απόφαση να φορολογούνται επιχειρήσεις και ελεύθεροι επαγγελματίες, από το πρώτο ευρώ και οι "παίκτες" από τα 100 ευρώ και πάνω, δίνοντας έτσι αντι-κίνητρο στους εργαζόμενους, να δουλεύουν λιγότερο ή να φοροδιαφεύγουν και στους τζογαδόρους, κίνητρο να συνεχίσουν να (τον) παίζουν.
     Την ίδια ώρα, που έχουμε φοροεπιδρομή και φοροληστεία σε εισόδημα και περιουσία, δίνουν φορολογική ασυλία, στα χρήματα, που αποκτώνται με τη βοήθεια της "θεάς Τύχης" ή των πιθανοτήτων καλύτερα !! Για τέτοια κατάντια μιλάμε...
    Αλήθεια, πόσοι θα αποτρέπονταν να παίξουν, αν εφαρμοζόταν η φορολόγηση από το πρώτο ευρώ, πόσα έσοδα χάνει το δημόσιο έτσι και τελικά τι νόημα έχει το "ντάντεμα" μιας επιχείρησης, που είναι πρώτη στη σειρά των αποκρατικοποιήσεων ; Ουσιαστικά δηλαδή τι κάνανε ; Δώρο σε αυτόν που θα αποκτήσει τον ΟΠΑΠ ; Δυσνόητα πράγματα για το μέσο, κοινό νου !
     Το άλλο σκέλος, έχει να κάνει με τα όσα τραγελαφικά συμβαίνουν στο "μαγαζί", που λέγεται ΠΑΣΟΚ και έχει απλήρωτους εργαζόμενους : την ίδια ώρα, που οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι, το κόμμα εισπράττει εκατομμύρια ευρώ, σε κρατική επιδότηση και το μόνο, που τους νοιάζει, είναι το συνέδριο και οι καρέκλες.
     Φρόντισαν, με τακτικές, που συναντά κανείς μόνον σε λαμόγια του ιδιωτικού τομέα, να καλύψουν εκείνες τις εισφορές, που επισύρουν την αυτόφωρη διαδικασία (δώρα κλπ).
      Ωστόσο, η μη καταβολή και των άλλων τακτικών αποδοχών συνιστά επίσης ποινικό αδίκημα και έτσι, όπως θα συνέβαινε με κάθε ιδιώτη εργοδότη, ο "νόμιμος εκπρόσωπος" αυτής της "επιχείρησης", που λέγεται ΠΑΣΟΚ, είναι υπόλογος.
      Ο Εισαγγελέας, απλά παρακολουθεί, όπως όλοι, ο έρανος δεν ..ευοδώθηκε ποτέ και τα στελέχη, με τις τεράστιες περιουσίες, κοιτάνε απλά την πάρτη τους, τη δική τους ευζωΐα και την καρέκλα, οι απλοί εργαζόμενοι, ας πρόσεχαν...