έκρηξη : ο πιο σίγουρος δρόμος για τη φυλακή ! (ακόμα και για μία "μολότωφ")

  Η πρόκληση έκρηξης με πρόθεση, ακόμα και η απλή κατοχή εκρηκτικών υλών, συνιστούν σοβαρότατα ποινικά αδικήματα, που τιμωρούνται με βαρύτατες ποινές !
  Συγκεκριμένα : όποιος με πρόθεση προξενεί έκρηξη, με οποιοδήποτε τρόπο και ιδίως με τη χρήση εκρηκτικών υλών, τιμωρείται : α) με κάθειρξη από πέντε (5) έως είκοσι (20) χρόνια και χρηματική ποινή, από 290 έως 15.000 ευρώ, αν από την πράξη μπορεί να προκύψει κίνδυνος σε ξένα πράγματα (άσχετα δηλαδή αν το πράγμα καταστράφηκε ή όχι) β) με κάθειρξη από δέκα (10) έως είκοσι (20) έτη και χρηματική ποινή από 290 έως 15.000 ευρώ, αν από την έκρηξη μπορεί να προκύψει κίνδυνος για άνθρωπο ή εγκαταστάσεις κοινής ωφέλειας γ) με ισόβια κάθειρξη και χρηματική ποινή από 590 έως 15.000 ευρώ, αν από την έκρηξη τραυματίστηκε άνθρωπος ή επήλθε βλάβη σε εγκαταστάσεις κοινής ωφέλειας (π.χ δημόσια κτίρια, στάσεις λεωφορείων, σταθμούς μετρό κ.ο.κ) και δ) με ισόβια κάθειρξη και χρηματική ποινή από 880 έως 15.000 ευρώ, αν από την έκρηξη επήλθε θάνατος !
  Από την καθημερινότητα, γνωρίζουμε ότι οι συνηθέστερες περιπτώσεις εκρήξεων αφορούν παγιδευμένα αυτοκίνητα, "γκαζάκια" σε κτίρια ή ι.χ, εκρήξεις σε συνδέσμους οπαδών ομάδων, "τρομοκρατικά" χτυπήματα και εκρήξεις σε καφετέριες, μπαρ κλπ νυκτερινά κέντρα, για τους γνωστούς λόγους.
  Η πιο συνηθισμένη όμως περίπτωση έκρηξης, αποτελεί αναμφίβολα η ρίψη "βόμβας μολότωφ" από αναρχικούς, σε πορείες κλπ. Η μολότωφ λοιπόν, με βάση τη Νομολογία των Δικαστηρίων μας (και ορθά) θεωρείται εκρηκτικός μηχανισμός, οπότε και η απλή κατοχή μιας μολότωφ, μπορεί να οδηγήσει στη φυλακή, διότι η απλή κατοχή τιμωρείται επίσης ως κακούργημα και η ποινή μπορεί να φτάσει τα είκοσι (20) έτη !
   Ο λόγος που η έκρηξη τιμωρείται τόσο αυστηρά, είναι ότι από αυτήν μπορεί να κινδυνεύσουν πολλοί άνθρωποι και πολλά πράγματα, άσχετα αν όντως συμβεί αυτό, που μπορεί να είναι και καθαρά θέμα τύχης : είδαμε πριν 2 χρόνια τι θλιβερά αποτελέσματα είχε η ρίψη μολότωφ στη "μαρφίν μπανκ" στη Σταδίου, για τα οποία δεν έχει τιμωρηθεί ακόμα κανένας !! 
   Όταν κανείς τοποθετεί έναν εκρηκτικό μηχαανισμό, συνήθως τα θύματα και οι ζημιές είναι πολύ περισσότερα, από εκείνους που πραγματικά ήθελε να βλάψει και έτσι την πληρώνουν συχνά και "αθώοι" ή περαστικοί.
    Η συμβουλή της ημέρας λοιπόν (μεταξύ σοβαρού και αστείου φυσικά) είναι : αν θέλετε να λύσετε τις διαφορές σας με κάποιον, κάντε το με άλλο τρόπο και όχι με έκρηξη !

μερικές συμβουλές (tips) για την επαγγελματική μίσθωση

   Στις επαγγελματικές μισθώσεις, όπου ο μισθωτής ασκεί στο μισθωμένο ακίνητο εμπορικές πράξεις ή άλλο επάγγελμα (π.χ δικηγόρος, γιατρός, φαρμακείο κλπ), ισχύουν, εκτός από τις γενικές διατάξεις, που ισχύουν και στις λοιπές μισθώσεις και ορισμένες ειδικές διατάξεις.
   Οι πιο ενδιαφέρουσες είναι : 1. Η ελάχιστη χρονική διάρκεια της μίσθωσης είναι δώδεκα (12) έτη, ακόμα και αν συμφωνήθηκε για μικρότερο χρονικό διάστημα !
2. Η καταγγελία της μίσθωσης από τον εκμισθωτή, πριν συμπληρωθούν δώδεκα έτη, μπορεί να γίνει, μόνον εφόσον ο μισθωτής δεν καταβάλει ή καθυστερεί από δυστροπία το μίσθωμα. Συνεπώς, εάν η καθυστέρηση οφείλεται σε αντικειμενική αδυναμία, κρίση στην αγορά, όπως σήμερα κλπ, το μίσθωμα όχι μόνον επιτρέπεται, αλλά επιβάλλεται να προσαρμοσθεί στις νέες συνθήκες !
3. Ο Νόμος αναφέρει ότι το ετήσιο μίσθωμα, δεν μπορεί να είναι κατώτερο από το 6% της αντικειμενικής αξίας του ακινήτου.
4. Καταγγελία επιτρέπεται επίσης σε περίπτωση που ο εκμισθωτής ή τα τέκνα του, θέλουν να κάνουν ιδιόχρηση ή κατεδάφιση ή ανοικοδόμηση του ακινήτου, με όρους και προϋποθέσεις όμως που δεν μπορούν να αναλυθούν εδώ, για λόγους συντομίας.
5. Στην περίπτωση αυτή όμως, ο μισθωτής δικαιούται αποζημίωση, που ισούται με δεκάξι (16) μισθώματα στην ιδιόχρηση και δώδεκα (12) στην ανοικοδόμηση. Τα ποσά αυτά μπορούν να αυξηθούν δικαστικά, με αίτηση του μισθωτή, σε τριάντα (30) και δεκαοχτώ (18) μηνιαία μισθώματα, αντίστοιχα.
6. Μερική ή ολική υπομίσθωση σε τρίτο δεν επιτρέπεται, εκτός αν έχει συμφωνηθεί από την αρχή !
7. Αν η μίσθωση συναφθεί από μη δικαιούμενο πρόσωπο πχ άτομο που εμφανίστηκε ως ιδιοκτήτης, χωρίς να είναι ή άτομο, που εμφανίστηκε ως εκπρόσωπος του ιδιοκτήτη, που διαμένει στο εξωτερικό, αυθαίρετα, τότε ο μισθωτής προστατεύεται, αν είναι καλόπιστος και αν ο αληθινός ιδιοκτήτης δεν αντιλέξει εγγράφως στη μίσθωση, μέσα σε τρεις (3) μήνες, από τότε που έλαβε γνώση της μίσθωσης !
8. Για τους όρους και τις προϋποθέσεις, τους περιορισμούς κλπ της ιδιόχρησης και της ανοικοδόμησης, ο Νόμος έχει αναλυτικές ρυθμίσεις !
9. Λόγο καταγγελίας της μίσθωσης αποτελεί και η πτώχευση του μισθωτή.
10. Ο μισθωτής μπορεί να καταγγείλει εγγράφως τη μίσθωση, αφότου παρέλθει ένα (1) έτος και τα αποτελέσματά της αρχίζουν μετά από τρεις (3) μήνες, ενώ οφείλεται και ένα μίσθωμα ως αποζημίωση.
11. Οι σχετικές αξιώσεις εκατέρωθεν, από την επαγγελματική μίσθωση, παραγράφονται σε πέντε (5) έτη.

τι ΔΕΝ είναι απάτη !

  Η απάτη, αγαπημένο "σπορ" πολλών Ελλήνων και όχι μόνον, νομικά δεν ταυτίζεται με την ιδέα περί απάτης που έχει ο πολύς-μη νομικός κόσμος !
  Συνηθίζουμε να αποκαλούμε συλλήβδην απατεώνες, άτομα, τα οποία μας βλάπτουν, ωστόσο τα άτομα αυτά δεν μπορούν να διωχθούν για απάτη, π.χ ο εργοδότης που δεν μας πληρώνει, ο επαγγελματίας, που δεν μας έκανε καλή δουλειά, όσοι γενικά αθετούν τις υποσχέσεις τους κ.ο.κ.
  Αυτό συμβαίνει διότι ο νομικός ορισμός του εγκλήματος της απάτης είναι ο εξής : απάτη διαπράττει όποιος, με σκοπό να αποκομίσει ο ίδιος ή άλλος παράνομο περιουσιακό όφελος, βλάπτει ξένη περιουσία, πείθοντας κάποιον σε πράξη, παράλειψη ή ανοχή, με την εν γνώσει παράσταση (τονίζεται διότι έχει σημασία) ψευδών γεγονότων ως αληθινών ή την αθέμιτη παρασιώπηση αληθινών γεγονότων !
  Παραδείγματα απάτης : 1. Από την καθημερινή ελληνική πραγματικότητα, κλασική περίπτωση απάτης είναι αυτό που κάνουν κάποιοι "καλοντυμένοι κύριοι", που εμφανίζονται σε γεροντάκια στην επαρχία και τους λένε ότι είμαστε από την εφορία ή από κάποιο κατάστημα και ο υιός σας χρωστάει τόσα και εκείνοι τα δίνουν για να εξοφληθεί το ανύπαρκτο χρέος (ψευδής παράσταση ως αληθινή) 2. Αντίστοιχα, εάν όντως υπήρχε κάποιο χρέος, αλλά είχε εξοφληθεί και κάποιος επιχειρούσε να το ξαναεισπράξει, αποκρύπτοντας την εξόφληση, πάλι θα είχαμε απάτη (με αθέμιτη παρασιώπηση αληθινού γεγονότος αυτή τη φορά) 3. Απάτη υπάρχει κάθε φορά, που κάποιος πείθει έναν άλλο να συναλλαχθεί μαζί του, εμφανιζόμενος ψευδώς ότι έχει κάποια ιδιότητα π.χ επιχειρηματίας, άτομο με μεγάλη οικονομική επιφάνεια και διασυνδέσεις ή κάποια άλλη επαγγελματική ιδιότητα (π.χ γιατρός, δικηγόρος, μεσίτης, ασφαλιστής, χρηματιστής κ.ο.κ), την οποία όμως δεν έχει και την έλλειψη της οποίας αν γνώριζε ο αντισυμβαλλόμενος, προφανώς δεν θα έκανε συναλλαγές μαζί του ! 4. Απάτη (επί Δικαστηρίω μάλιστα) υπάρχει κάθε φορά που ένας διάδικος προσκομίζει στο Δικαστήριο ψεύτικα στοιχεία (π.χ ότι είναι κύριος ακινήτου, ενώ δεν είναι), προκειμένου να παραπλανήσει τους Δικαστές και να εκδώσουν ευνοϊκή για τον ίδιο απόφαση ! 5. Απάτη διαπράττει επίσης ο έμπορος αυτοκινήτων που "πειράζει" το κοντέρ του ι.χ και δείχνει στον υποψήφιο αγοραστή ότι έχει λιγότερα χιλιόμετρα απ'όσα έχει πραγματικά διανύσει ! 6. Απάτη διαπράττει ο εργαζόμενος όταν λέει στον εργοδότη ότι δαπάνησε το χ ποσόν σε επαγγελματικό ταξίδι, ενώ είχε ξοδέψει πολύ λιγότερα και βάζει τη διαφορά στην τσέπη !
   Πραγματικά, είναι χιλιάδες οι περιπτώσεις απατεώνων και ο καθένας μπορεί να φανταστεί ένα παράδειγμα, είτε να έχει πέσει θύμα εξαπάτησης : συνήθως, τα θύματα της απάτης είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση ή σε ανάγκη (γι' αυτό και παρασύρονται από μάγους, καφετζούδες, αστρολόγους και κάθε λογής τσαρλατάνους), γεγονός που τα κάνει πιο ευάλωτα, ενώ αντίστοιχα οι απατεώνες πολλές φορές κάνουν ψεύτικη επίδειξη πλούτου και ευμάρειας, προκειμένου να γίνονται πιο πειστικοί.
   Από την άλλη μεριά όμως ΔΕΝ είναι απάτη, όταν κανείς έχει πράγματι τις ιδιότητες που λέει, αλλά δεν εκπληρώνει μία υπόσχεση που αναλαμβάνει : π.χ παραγγέλνω ξυλεία ή μέταλλα ή οτιδήποτε άλλο από άτομο, που όντως κάνει σχετικό εμπόριο, αλλά δεν μου τα παραδίδει έγκαιρα ή καθόλου ! Εδώ έχουμε απλά παραβίαση των συμφωνηθέντων, με αστικές μόνον αξιώσεις και όχι ποινικές. Ακόμα και η έκδοση ακάλυπτης επιταγής δεν είναι απάτη, διότι αφορά την εκπλήρωση μελλοντικής υποχρέωσης, ενώ στην απάτη, το ψέμα ή η απόκρυψη της αλήθειας, θα πρέπει να αναφέρονται στο παρόν (εξού και ο όρος παράσταση, που είδαμε) ! Το ίδιο και όταν δανείζομαι χρήματα, αλλά δεν τα επιστρέφω, δεν διαπράττω απάτη, εκτός αν είπα κάποιο ψέμα στο δανειστή, όπως π.χ ότι έχω να λαμβάνω (σίγουρα) χρήματα από κάπου αλλού, χωρίς αυτό να ισχύει ! Τέλος, δεν είναι απάτη, όταν μου δίνει κάποιος χρήματα, για να αγοράσω για λογαριασμό του κάτι, αλλά δεν το αγοράζω, ωστόσο αν δεν επιστρέψω τα χρήματα, διαπράττω υπεξαίρεση, διότι τα ιδιοποιούμαι παράνομα !
   Η απάτη στη βασική της μορφή είναι πλημμέλημα, που τιμωρείται με φυλάκιση από τρεις (3) μήνες έως πέντε (5) χρόνια, ενώ αν η ζημία είναι μεγάλη, το ελάχιστο ανεβαίνει στα δύο (2) έτη !
   Κακούργημα είναι η απάτη όταν 1. ο δράστης διαπράττει απάτες κατ' επάγγελμα και κατά συνήθεια και το όφελός του υπερβαίνει το ποσόν των 15.000 ευρώ (πρέπει να συντρέχουν δηλαδή ταυτόχρονα οι 2 αυτές προϋποθέσεις) ή 2. αν η ζημία του θύματος και αντίστοιχα το όφελος του δράστη υπερβαίνει τα 73.000 ευρώ !
   Στις περιπτώσεις αυτές, ,όπου έχουμε κακουργηματική απάτη, προβλέπεται ποινή κάθειρξης (από πέντε) μέχρι δέκα (10) έτη.
   Τέλος να αναφέρουμε ότι το έγκλημα της απάτης πολλές φορές συρρέει και με άλλα αδικήματα, όπως π.χ η πλαστογραφία.

διακεκριμένες περιπτώσεις φθοράς

   Εκτός από τις "απλές" περιπτώσεις φθοράς ξένης ιδιοκτησίας, υπάρχουν και οι λεγόμενες διακεκριμένες, οι οποίες τιμωρούνται αυστηρότερα και είναι οι εξής :
1. Η φθορά ξένης ιδιοκτησίας, που έγινε χωρίς πρόκληση από τον παθόντα (απρόκλητη φθορά) ! Η περίπτωση αυτή διαφέρει, διότι κατά κανόνα μεταξύ δράστη και θύματος υπάρχουν προηγούμενες σχέσεις και διαφορές, ενώ εδώ δράστης και θύμα είναι παντελώς άγνωστοι μεταξύ τους, ο δράστης επιλέγει "τυφλά" και τυχαία αυτό που καταστρέφει, δείχνοντας έτσι μία αντικοινωνική συμπεριφορά και περιφρόνηση προς την έννοια της ιδιοκτησίας εν γένει. Εδώ υπάγονται οι "γνωστοί-άγνωστοι", "χούλιγκανς", "αναρχικοί" κλπ, που καταστρέφουν ό,τι βρουν μπροστά τους, χωρίς ιδιαίτερο προσχεδιασμό ως προς το στόχο και χωρίς φυσικά να τους απασχολεί σε ποιον ανήκει αυτό που καταστρέφουν !! 
   Η ποινή φυλάκισης στην περίπτωση αυτή ξεκινάει από τρεις (3) μήνες και μπορεί να φτάσει τα πέντε (5) έτη.
2. Με την ίδια ποινή τιμωρείται και όποιος καταστρέφει : α) πράγμα, που χρησιμεύει για κοινό όφελος και εξυπηρετεί το κοινωνικό σύνολο. Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί τέτοια πράγματα : π.χ καρτοτηλέφωνα, παγκάκια, στάσεις λεωφορείων, τα ίδια τα μέσα μαζικής μεταφοράς κ.ο.κ. β) πράγμα, που έχει ιδιαίτερα μεγάλη αξία και γ) όποιος χρησιμοποιεί ως μέσο φθοράς τη φωτιά ή έκρηξη. Εδώ να πούμε ότι η έκρηξη αποτελεί αυτοτελές, σοβαρότατο, ποινικό αδίκημα και μάλιστα κακούργημα, οπότε η φθορά εν προκειμένω είναι μάλλον το λιγότερο.. .
3. Αν στην απρόκλητη φθορά συμμετείχαν δύο ή περισσότεροι ή μόνο ένας αλλά συντρέχει και μια από τις περιπτώσεις υπ' αριθμ. 2, τότε το κατώτατο όριο ποινής ανεβαίνει στους έξι (6) μήνες !
4. Όποιος καταστρέφει ή προκαλεί βλάβη σε αρχαιολογικό, καλλιτεχνικό ή ιστορικό μνημείο (σκεφτείτε να πάει κανείς και να αρχίσει να γράφει συνθήματα με σπρέϋ στην Ακρόπολη !) ή αντικείμενο εκτεθειμένο σε δημόσιο χώρο (π.χ γκαλερί, μουσεία), τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον ενός (1) έτους (και έως 5, που είναι και το ανώτατο όριο φυλάκισης), αν δεν υπάρχει άλλη διάταξη, που να τιμωρεί το αδίκημα αυτό βαρύτερα !
5. Η ελάχιστη ποινή τέλος ανεβαίνει στα δύο (2) έτη, εάν ο δράστης ενήργησε με ..καλυμμένα ή αλλοιωμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του (κουκούλα, κράνος κλπ) !
   Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, εκτός από τις βαρύτερες ποινές, ο δράστης διώκεται αυτεπάγγελτα, δεν απαιτείται δηλαδή μήνυση από το θύμα, εκτός από την περίπτωση του αντικειμένου ιδιαίτερα μεγάλης αξίας, όπου και εκεί εξακολουθεί να ισχύει ο κανόνας της υποβολής έγκλησης από το θύμα !

η φθορά ξένης ιδιοκτησίας από ποινική άποψη

  Το ποινικό αδίκημα της φθοράς ξένης ιδιοκτησίας συντελείται όταν κανείς με πρόθεση καταστρέφει ή βλάπτει ξένο (ολικά ή και μερικά ξένο) πράγμα ή καθιστά ανέφικτη τη χρήση του με άλλον τρόπο.
   Συνεπώς, θα πρέπει ο δράστης να γνωρίζει ότι το πράγμα δεν του ανήκει και να θέλει να το καταστρέψει ή να το βλάψει : από τον ορισμό αυτό, έπεται ότι δεν τιμωρείται η φθορά ξένου πράγματος, όταν γίνεται από αμέλεια (π.χ τρακάρισμα-τροχαίο ατύχημα, ελιγμός στάθμευσης κ.ο.κ) ή όταν καταστρέφουμε κάτι ..δικό μας !! Αρκεί και ο ενδεχόμενος δόλος, ότι δηλαδή από την ενέργειά του, ενδέχεται να πάθει βλάβη ξένο πράγμα.
   Επίσης, φαίνεται ότι το αδίκημα μπορεί να διαπραχθεί με περισσότερους του ενός τρόπους, είτε δηλαδή με ολική καταστροφή (φωτιά σε χωράφι με σιτάρι από την οποία μένει μόνο στάχτη), είτε με μερική καταστροφή (σκίσιμο μπλούζας κατά τη διάρκει καυγά), είτε με την αχρήστευση του πράγματος, με συνέπεια να μην μπορεί να χρησιμοποιηθεί για το σκοπό, που προορίζεται (π.χ ξεφούσκωμα και των τεσσάρων ελαστικών αυτοκινήτου).
   Στη βασική του μορφή, το αδίκημα αυτό τιμωρείται με φυλάκιση έως δύο (2) έτη, ενώ αν η ζημία είναι "ελαφρά" ή η αξία του πράγματος πολύ μικρή, τότε επιβάλλεται είτε φυλάκιση έως έξι (6) μήνες, είτε χρηματική ποινή (από 150 έως 15.000 ευρώ).
   Για να ασκηθεί ποινική δίωξη, απαιτείται ο παθών-ιδιοκτήτης του πράγματος να υποβάλει έγκληση εναντίον του δράστη, μέσα σε αποκλειστική προθεσμία τριών μηνών, από τότε που έμαθε για τη ζημιά και ποιος την έκανε !! 
    Τέλος, να τονίσουμε και εδώ τη δυνατότητα που δίνεται πλέον στο δράστη να απαλλαγεί από κάθε ποινή, εφόσον αποζημιώσει το ζημιωθέντα (ή τους κληρονόμους του, αν αποβιώσει ο ιδιοκτήτης) πλήρως και το θύμα δηλώσει ότι ικανοποιήθηκε, μέχρι την ημέρα του Δικαστηρίου !!
     Εκτός από τις απλές περιπτώσεις φθοράς, υπάρχουν όμως και ορισμένες διακεκριμένες, όπως λέγονται, στις οποίες θα αναφερθούμε αύριο.

η επιστροφή των "κλοπιμαίων" ως λόγος απαλλαγής του δράστη

   Με πρόσφατο Νόμο, όπως είδαμε στην προηγούμενη ανάρτηση, ο Νομοθέτης θέλησε να δώσει μία "δεύτερη ευκαιρία" σε δράστες οικονομικών-περιουσιακών εγκλημάτων : Το ίδιο ισχύει και για τα αδικήματα της κλοπής και της υπεξαίρεσης !
   Στα εγκλήματα αυτά, ο δράστης, για να απαλλαγεί, θα πρέπει είτε να αποδώσει αυτούσιο το πράγμα, που έκλεψε ή υπεξαίρεσε, είτε, εφόσον δεν το έχει πια (π.χ διότι το πούλησε) να ικανοποιήσει πλήρως το θύμα ή τους κληρονόμους του (εφόσον ο ιδιοκτήτης έχει πλέον αποβιώσει).
  Στις απλές-πλημμεληματικές περιπτώσεις κλοπής και υπεξαίρεσης, το απώτατο χρονικό όριο, για να συμβεί αυτό, είναι το πέρας της αποδεικτικής διαδικασίας στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο, όπου θα πρέπει ο δράστης να ικανοποιήσει τον ζημιωθέντα και παράλληλα ο τελευταίος να δηλώσει ότι έχει ικανοποιηθεί πλήρως.
   Η πλήρης ικανοποίηση είναι ένα θέμα, διότι το θύμα, πέρα από την αξία των κλοπιμαίων, μπορεί να ζητήσει τόκους, αποζημίωση ηθικής βλάβης κλπ. και έτσι δράστης και θύμα να εμπλακούν σε ένα ατέρμονο παζάρι, για το ποσόν που θα ικανοποιεί τον ζημιωθέντα ! Εδώ λοιπόν χρειάζεται προσοχή, διότι στην πράξη είναι πιθανόν να εμφανιστούν περιπτώσεις, όπου το θύμα να ασκεί πίεση στο δράστη, προκειμένου να πάρει όσο το δυνατόν περισσότερα, για να απαλλάξει το δράστη : υπάρχει δηλαδή ορατός ο κίνδυνος κατάχρησης των επίμαχων διατάξεων, που εξετάζουμε.
   Αν λοιπόν ο συμβιβασμός και η επιστροφή των χρημάτων, γίνουν την ημέρα της Δίκης, δεν επιβάλλεται ποινή, αν γίνουν λίγο πριν ασκηθεί ποινική δίωξη, τότε η υπόθεση πάει στο Αρχείο, ενώ αν γίνουν, προτού καν αποκαλυφθεί ο δράστης, τότε δεν υπάρχει καν αδίκημα !
  Έτσι π.χ αν οι άγνωστοι δράστες της πρόσφατης κλοπής στην Εθνική Πινακοθήκη, η οποία μάλιστα είναι κακουργηματική, όπως έχουμε δει, επιστρέψουν τα κλοπιμαία οικειοθελώς, τότε η πράξη τους παύει να είναι αξιόποινη !
   Στις κακουργηματικές κλοπές και υπεξαιρέσεις, η ικανοποίηση του θύματος, πρέπει να γίνει το αργότερο μέχρι την άσκηση ποινικής δίωξης, όχι επομένως μετά ή στο Δικαστήριο !
   Ισχύει επίσης και εδώ η διάταξη ότι η μερική ικανοποίηση, οδηγεί σε μερική απαλλαγή του δράστη, γεγονός που έχει όπως είδαμε σημαντικές συνέπειες, αφού μπορεί να οδηγήσει στον αποχαρακτηρισμό μίας πράξης από κακούργημα σε πλημμέλημα, έτσι π.χ αν το ποσόν της υπεξαίρεσης είναι πάνω από το κρίσιμο όριο των 73.000 ευρώ, μπορεί ο δράστης να επιστρέψει ένα μέρος των χρημάτων, ώστε να πέσει κάτω από 73.000 και να πάει για πλημμέλημα !
   Εννοείται ότι στις περιπτώσεις απόπειρας κλοπής, αρκεί η δήλωση του (παρολίγον) θύματος ότι έχει ικανοποιηθεί, αφού το πράγμα δεν έφυγε ποτέ από την κατοχή του (δεν κατάφερε ο δράστης να το πάρει δηλαδή).

η ικανοποίηση του ζημιωθέντος ως λόγος απαλλαγής του δράστη σε οικονομικής φύσεως αδικήματα

  Με καινούργιο άρθρο, που προστέθηκε στον ποινικό μας Κώδικα, στα τέλη του 2010, δίνεται η δυνατότητα στον κατηγορούμενο, για ,οικονομικής φύσεως, εγκλήματα, να απαλλαγεί από κάθε ποινή, εφόσον ικανοποιήσει το θύμα (εννοείται χρηματικά και αναλόγως της ζημίας, που υπέστη).
  Ας δούμε αναλυτικά, σε ποια εγκλήματα έχει εφαρμογή ο Νόμος και τις προϋποθέσεις υπαγωγής σε αυτόν. Καταρχάς, τα αδικήματα είναι (ονομαστικά) τα εξής :
1. Απάτη
2. Ασφαλιστική απάτη
3. Απατηλή πρόκληση βλάβης
4. Απιστία
5. Αποφυγή πληρωμής εισιτηρίου
6. Δόλια αποδοχή παροχών
7. Αποδοχή και διάθεση προϊόντων εγκλήματος
8. Νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα
9. Παρακώλυση συναγωνισμού (σε πλειστηριασμό)
10. Καταδολίευση δανειστών
11. Χρεοκοπία
12. Παρακώλυση άσκησης δικαιώματος
13. Παράνομη αλιεία
14. Παραπλάνηση ανηλίκων σε χρέη
15. Τοκογλυφία
16. Αισχροκέρδεια και
17. Παραπλάνηση σε χρηματιστηριακές πράξεις
    Στα παραπάνω αδικήματα, αν ο δράστης ικανοποιήσει πλήρως το θύμα, προτού εξεταστεί από τις Αρχές, δεν υπάρχει καν έγκλημα, διότι εξαλείφεται το αξιόποινο της πράξης του !
   Αν τώρα ικανοποιήσει μερικώς τον ζημιωθέντα, εξαλείφεται αντίστοιχα μερικώς και το αξιόποινο, γεγονός με μεγάλη σημασία, διότι το ποσόν καθορίζει συνήθως αν το έγκλημα είναι πλημμέλημα ή κακούργημα, έτσι π.χ αν κάποιος ζημιώσει με απάτη άλλον κατά 75.000 ευρώ, αλλά του επιστρέψει 3.000 ευρώ, προτού αποκαλυφθεί η απάτη, τότε θα διωχθεί για πλημμέλημα και όχι για κακούργημα, δεδομένου ότι το όριο είναι οι 73.000 ευρώ !!
   Σε ένα επόμενο στάδιο, ακόμα και αν το έγκλημα έχει αποκαλυφθεί δηλαδή και υφίστανται υπόνοιες για συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά δεν έχει ασκηθεί ακόμα ποινική δίωξη από τον Εισαγγελέα, μπορεί και πάλι ο υπαίτιος να ικανοποιήσει το θύμα και να μην ασκηθεί τελικά δίωξη, αλλά να μπει η υπόθεση στο Αρχείο !
   Η ικανοποίηση του ζημιωθέντος αποδεικνύεται είτε με έγγραφη απόδειξη καταβολής των χρημάτων, είτε με δήλωση του θύματος ή των κληρονόμων του, ότι έχουν ικανοποιηθεί (κατά κεφάλαιο και τόκους).
   Η σημαντικότερη ωστόσο δυνατότητα, που δίδεται στο δράστη των ως άνω οικονομικών εγκλημάτων, εφόσον όμως διώκεται σε βαθμό πλημμελήματος (που είναι ωστόσο και ο κανόνας), να ικανοποιήσει το θύμα, μέχρι να γίνει η Δίκη σε πρώτο βαθμό, αλλά ακόμα και αν άρχισε η Δίκη, μέχρι το τέλος της αποδεικτικής διαδικασίας (εξέταση μαρτύρων και ανάγνωση εγγράφων) !!! Μιλάμε δηλαδή για ένα χρονικό διάστημα ετών, με αναβολές κλπ., οπότε στην περίπτωση αυτή δίνεται άφθονος χρόνος στο δράστη να βρει τα χρήματα και να επανορθώσει, προκειμένου να μη "λερώσει" το ποινικό του μητρώο (αν μη τι αλλο).
   Η μοναδική εξαίρεση είναι ότι οι διατάξεις αυτές δεν εφαρμόζονται στο αδίκημα της απιστίας, όταν παθών είναι το ελληνικό Δημόσιο, ΝΠΔΔ ή ΟΤΑ, πρώτου και δεύτερου βαθμού.
   Ανάλογες ρυθμίσεις ισχύουν πλέον και για άλλα περιουσιακής φύσης αδικήματα, όπως η κλοπή, όπως θα δούμε στην επόμενη ανάρτηση.

εκβίαση και τοκογλυφία : δύο "παρασιτικά" εγκλήματα

   Με αφορμή την αποκάλυψη μεγάλου κυκλώματος εκβιαστών και τοκογλύφων στη Θεσσαλονίκη, ας δούμε τι είναι και πως τιμωρούνται τα σχετικά ποινικά αδικήματα, τα οποία συμπεριλαμβάνονται στο κεφάλαιο του Ποινικού μας Κώδικα, με τίτλο : "εγκλήματα κατά περιουσιακών δικαιωμάτων".
   Η εκβίαση καταρχήν, ως αδίκημα, συγγενεύει πολύ με τη ληστεία, διότι και στις δύο περιπτώσεις ο δράστης, με την άσκηση ή την απειλή βίας, αποσπά χρήματα ή άλλα περιουσιακά αγαθά από το θύμα, με τη διαφορά ότι στη ληστεία υπάρχει πάντα "τετ α τετ" μεταξύ δράστη και θύματος, ενώ στην εκβίαση οι απειλές μπορεί να γίνονται και από απόσταση (μέσω τρίτου, τηλεφωνικά κλπ).
   Επίσης η ληστεία αφορά πάντα κάτι συγκεκριμένο, που αφαιρεί ο δράστης από το θύμα του, εκείνη τη στιγμή (χρήματα, κοσμήματα, κινητό τηλέφωνο κ.ο.κ), ενώ στην εκβίαση η βλάβη του θύματος μπορεί να είναι ευρύτερη και όχι τόσο χειροπιαστή, π.χ κάποιος έχει μία απαίτηση εναντίον τρίτου και ο οφειλέτης όχι μόνον δε δίνει τα χρήματα, αλλά εκβιάζει το δανειστή ότι αν δεν "διαγράψει" το χρέος, θα του κάνει ζημιά ! Η εκβίαση λοιπόν μπορεί να συνίσταται και στον εξαναγκασμό του θύματος να ανεχθεί εις βάρος του πράξεις ή να παραλείψει ο ίδιος πράξεις, που έχουν ως συνέπεια την οικονομική του βλάβη π.χ να αποσύρει αγωγή ή διαταγή πληρωμής ή να ανεχθεί πλειστηριασμό εις βάρος του, χωρίς να χρωστά, με την απειλή ότι αν τον προσβάλει νομικά, θα πάθει ζημιά αυτός ή κάποιο συγγενικό πρόσωπο κλπ. !
   Όταν η εκβίαση τελείται με άμεση σωματική βία ή απειλή βίας εναντίον σώματος ή ζωής, τιμωρείται ακριβώς, όπως και η ληστεία, ήτοι είναι κακούργημα, που επισύρει ποινή κάθειρξης από 5 έως 20 έτη, ενώ, αν τραυματιστεί σοβαρά ή θανάσιμα το θύμα, επιβάλλεται η ισόβια κάθειρξη ! π.χ ο δράστης βάζει το πιστόλι στην πλάτη του θύματος έξω από τράπεζα και το αναγκάζει να κάνει ανάληψη από το ΑΤΜ, παίρνει τα χρήματα και φεύγει.
   Η δεύτερη μεγάλη κατηγορία εκβιασμών είναι η γνωστή "προστασία", που παρέχεται (ουσιαστικά "πωλείται") σε καταστηματάρχες, επαγγελματίες κλπ, με την έννοια ότι αν το θύμα δεν πληρώσει, θα πάθει ζημιά η επιχείρησή του ή ότι πρέπει να πληρώνει, ακριβώς για να είναι ασφαλής και να μην κινδυνεύει. Στη βασική της μορφή, η "προστασία" είναι πλημμέλημα, που τιμωρείται με φυλάκιση από 2 έως 5 έτη, ενώ γίνεται κακούργημα, που τιμωρείται με κάθειρξη, από 5 έως 10 έτη, εφόσον ο δράστης διαπράττει τέτοιους εκβιασμούς, "κατ' επάγγελμα ή κατά συνήθεια".
   Σε κάθε άλλη περίπτωση, που δεν εμπίπτει στις παραπάνω δύο κατηγορίες, η εκβίαση είναι πλημμέλημα, που τιμωρείται με φυλάκιση από τρεις (3) μήνες έως πέντε (5) έτη : π.χ κάποιος κλέβει ένα ι.χ ή μηχανάκι και εν συνεχεία τηλεφωνεί στο θύμα και του λέει ότι θέλω τόσα, για να στο επιστρέψω ή ο δράστης τηλεφωνεί στο θύμα και του λέει ότι θέλω τόσα, για να μην σου κάψω το αυτοκίνητο ή το σπίτι (εδώ δηλαδή η απειλή δεν αφορά τη σωματική ακεραιότητα ή τη ζωή του θύματος και γι' αυτό τιμωρείται ελαφρύτερα !).
    Η τοκογλυφία τώρα μπορεί να τελεστεί, σύμφωνα με το Νόμο, με τρεις τρόπους : α) όταν ο δράστης, εκμεταλλεύεται την απειρία ή την ανάγκη ή κάποιο διανοητικό πρόβλημα του θύματος και κατά τη συνομολόγηση πίστωσης ή παράτασης ή ανανέωσης δανείου, παίρνει για τον εαυτό του ανταλλάγματα, που είναι προφανώς δυσανάλογα, ως προς τη δική του παροχή ή β) όταν ο δράστης, στην προηγούμενη περίπτωση και ανεξάρτητα από την κατάσταση του θύματος, συνομολογεί για τον εαυτό ή για τρίτον περιουσιακά ωφελήματα, που υπερβαίνουν το νόμιμο θεμιτό ποσοστό τόκου (αυτό ορίζεται από την τράπεζα της Ελλάδος και αυτή τη στιγμή, αν δεν κάνω λάθος, είναι στο 25% ετησίως !) ή γ) όταν ο δράστης μεταβιβάζει σε άλλον τις τοκογλυφικές του απαιτήσεις ή απαλλοτριώνει την απαίτηση αυτή ή τη δίνει ως ενέχυρο.
   Στη βασική του μορφή, το έγκλημα της τοκογλυφίας είναι πλημμέλημα, που τιμωρείται με ποινή φυλάκισης, από έξι (6) μήνες έως πέντε (5) έτη και χρηματική ποινή (εφόσον ο Νόμος αναφέρει γενικά τον όρο "χρηματική ποινή", αυτή ορίζεται, από το Δικαστήριο, σε ποσόν από 150 έως 15.000 ευρώ), ενώ γίνεται κακούργημα, που επισύρει ποινή κάθειρξης από 5 έως 10 έτη και χρηματική ποινή, όταν γίνεται "κατ' επάγγελμα ή κατά συνήθεια" !
   Τέλος, να πούμε ότι στην τοκογλυφία προβλέπεται ως λόγος απαλλαγής, η ικανοποίηση του θύματος, σύμφωνα με το νέο νομικό καθεστώς, όχι όμως και στην εκβίαση (σε ποια οικονομικά αδικήματα επιτρέπεται θα αναφερθούμε αναλυτικά στην επόμενη ανάρτηση).

ευθύνη αποζημίωσης για πράξεις ("αμαρτίες") άλλων ;;

  Υπάρχουν κάποιες νόμιμες περιπτώσεις, όπου κυριολεκτικά κανείς καλείται να καταβάλει αποζημίωση για "αμαρτίες" τρίτων (!) και γι' αυτό χρειάζεται μεγάλη προσοχή :
  1. Η μεγαλύτερη κατηγορία τέτοιων περιπτώσεων αφορά τη νομική έννοια της πρόστησης. Ειδικότερα, πρόκειται για τις περιπτώσεις εκείνες, όπου το "αφεντικό" καλείται να πληρώσει για τα λάθη των υπαλλήλων και υπηρετών του. Η λογική της ρύθμισης είναι, υποθέτω, ότι αφού απολαμβάνεις τα οφέλη από την εργασία άλλου, θα πρέπει να επωμιστείς και τα σχετικά "βάρη". Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί αναρίθμητες περιπτώσεις τέτοιας ευθύνης, όπως π.χ το τροχαίο, που προκαλεί ο οδηγός-υπάλληλός μας, ο υπάλληλος του ηλεκτρολόγου, που από λάθος σύνδεση, καίει ένα σπίτι, ο δηλητηριασμός πελάτη ταβέρνας από μάγειρα κ.ο.κ. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, μαζί με τον υπαίτιο, ευθύνεται και το αφεντικό του, είτε είναι φυσικό είτε νομικό πρόσωπο (εταιρία). Εξυπακούεται (;) ότι η ευθύνη αφορά περιστατικά που συμβαίνουν, κατά την ώρα εκτέλεσης της εργασίας και στα πλαίσιά της και όχι φυσικά οποιαδήποτε συμπεριφορά του υπαλλήλου : αν ο υπάλληλος, στην άδειά του, πάει διακοπές και βιάσει μία κοπέλα, δε νομίζω να ζητήσει κανείς ευθύνες από τον εργοδότη του !!. Να προσεχθεί επίσης ότι η έννοια της πρόστησης δεν ταυτίζεται με τη σύμβαση εργασίας και δεν απαιτείται να είναι επί μονίμου βάσεως : ακόμα και ευκαιριακά, αν χρησιμοποιήσουμε έναν τρίτο για δική μας υπόθεση και εξυπηρέτηση, θα ευθυνόμαστε και μεις για κάθε τυχόν ζημία προξενήσει, κατά την εκτέλεση της εντολής, που του δώσαμε !! Το μόνο θετικό από αυτήν την ιστορία είναι για τον ζημιωθέντα ότι μπορεί να στραφεί κατά του εργοδότη, διότι αυτός κατά κανόνα είναι περισσότερο φερέγγυος και έτσι θα μπορέσει να αποζημιωθεί, διότι "ουκ αν λάβοις" κλπ.
   2. Η δεύτερη περίπτωση αφορά την ευθύνη των γονέων, για τις ζημιές που προκαλούν τα ανήλικα τέκνα τους, διότι εκείνοι είναι επιφορτισμένοι με την εποπτεία τους και οφείλουν να αποτρέπουν παρόμοια περιστατικά, από τη στιγμή που τα παιδάκια έχουν το ακαταλόγιστο, λόγω ανηλικότητας. Για να απαλλαγεί ο γονιός θα πρέπει να αποδείξει (θα μπορέσει είναι το ερώτημα ;) ότι άσκησε το δέοντα έλεγχο ή ότι η ζημία δεν μπορούσε να αποτραπεί.
   3. Η τρίτη κατηγορία είναι η ευθύνη όσων έχουν την κατοχή ζώων : από το δάγκωμα του σκύλου μας σε τρίτον μέχρι το φάγωμα της τριανταφυλλιάς μας (ή ενός σπάνιου φυτού, για να γίνει πιο δραματικό)από την κατσίκα του γείτονα, μπορεί κανείς να φανταστεί πολλές περιπτώσεις όπου τα "άλογα" ζώα, προξενούν ζημιές σε άλλους, οι οποίες μπορεί να είναι ακόμα και μοιραίες (θάνατος). Αν πρόκειται για "κατοικίδιο" (σκυλιά, γάτες, πρόβατα, γαιδούρια, άλογα, αγελάδες κ.ο.κ) ζώο, τότε το αφεντικό μπορεί να απαλλαγεί από την ευθύνη του, μόνον αν αποδείξει ότι άσκησε τη δέουσα εποπτεία του ζώου : π.χ αν ο σκύλος ήταν δεμένος, αλλά έσπασε την αλυσίδα του, πόσω μάλλον αν το θύμα εισήλθε εκείνο στο χώρο του σκύλου και παρά τις σχετικές προειδοποιήσεις με ταμπελάκια κλπ. Αν όμως εγώ, έχω -από βίτσιο- στο σπίτι μου δηλητηριώδες φίδι και δαγκώσει καλεσμένο, εκεί δεν υπάρχει δυνατότητα απαλλαγής, διότι το φίδι προφανώς δεν είναι εξημερωμένο ζώο ούτε "κατοικίδιο".
   4. Η τελευταία κατηγορία αφορά τους ιδιοκτήτες κτιρίων ή και άλλων κατασκευών, οι οποίες καταρρέουν και προξενούν ζημιές σε τρίτους : πιθανόν να ακούσατε πρόσφατα, για την κατάρρευση ενός (μεγάλου) μέρους κτιρίου στον Πειραιά, σε ώρα μάλιστα αιχμής, που καταπλάκωσε έναν άτυχο άνδρα και τον τραυμάτισε σοβαρά ! Ακόμα και αν υπήρξε ελλατωματική κατασκευή, ο ιδιοκτήτης ευθύνεται, γι' αυτό χρειάζεται αυστηρή επίβλεψη κατά την κατασκευή, από "σωστό" μηχανικό και με κατάλληλα υλικά και κυρίως επαγρύπνηση για συντήρηση των κτιρίων και όχι αδιαφορία και άφημα στην τύχη τους. Εννοείται ότι δεν υπάρχει ευθύνη αν το κτίσμα καταρρεύσει από τυχαίο γεγονός π.χ από ισχυρότατο σεισμό και παράλληλα αποδειχθεί ότι το κτίριο ήταν σωστά κατασκευασμένο και σωστά συντηρημένο.
    Σίγουρα λοιπόν χρειάζεται προσοχή και επαγρύπνηση για να μην πληρώνουμε "αμαρτίες αλλωνών", αλλά φοβάμαι ότι μια ζωή αυτό κάνουμε, όπως λέει και το ομώνυμο άσμα !

ορισμός και ποινές για υλικό παιδικής πορνογραφίας

  Επειδή κατά καιρούς έρχονται στο φως υποθέσεις κατοχής και διακίνησης πορονογραφικού υλικού με ανήλικους και μάλιστα δημοσιεύονται και τα ονόματα των συλληφθέντων (!), ας δούμε τι προβλέπει το σχετικό άρθρο του ποινικού Κώδικα.
  Στη βασική του μορφή, το αδίκημα αυτό είναι πλημμέλημα, το οποίο τιμωρείται : με ποινή φυλάκισης από ένα (1) έως πέντε (5) έτη και χρηματική ποινή από δέκα έως εκατό (10.000 έως 100.000) χιλιάδες ευρώ, ενώ αν η διακίνηση κλπ. γίνεται μέσω υπολογιστή ή διαδικτύου, οι ποινές αυξάνονται σε φυλάκιση από δύο (2) έως πέντε (5) έτη και χρηματική ποινή από πενήντα έως τριακόσιες (50.000 έως 300.000) χιλιάδες ευρώ !!
  Ο Νόμος προβλέπει ένα σωρό διαφορετικούς τρόπους τέλεσης του αδικήματος, ήτοι από παραγωγή έως διακίνηση, πώληση, εισαγωγή, εξαγωγή, προμήθεια, απόκτηση, κατοχή, διάδοση πληροφοριών, μεταφορά του πορνογραφικού υλικού.
   Αναφορικά τώρα με τον ορισμό της έννοιας "υλικό παιδικής πορνογραφίας" παραθέτω αυτούσιο το κείμενο του Νόμου : συνιστά η αναπαράσταση ή η πραγματική ή εικονική αποτύπωση σε ηλεκτρονικό ή άλλο υλικό φορέα του σώματος ή μέρους του σώματος ανηλίκου, κατά τρόπο που προδήλως προκαλεί γενετήσια διέγερση, καθώς και πραγματικής ή εικονικής ασελγούς πράξης που διενεργείται από ή με ανήλικο.
    Οι εν λόγω πράξεις αποκτούν χαρακτήρα κακουργήματος, το οποίο τιμωρείται με κάθειρξη έως δέκα (10) έτη και χρηματική ποινή από πενήντα έως εκατό (50.000 έως 100.000) χιλιάδες ευρώ, όταν : 1. τελούνται κατ' επάγγελμα ή κατά συνήθεια (οι νομικές αυτές έννοιες θα αναλυθούν πιθανόν στο μέλλον) και 2. αν η παραγωγή του υλικού συνδέεται με εκμετάλλευση σωματικής, διανοητικής ή ψυχική ασθένειας του ανηλίκου ή με χρήση βίας εναντίον του ή αν ο ανήλικος είναι κάτω των 15 ετών.
    Η ποινή μάλιστα αυξάνεται έτι περαιτέρω, αν ο ανήλικος έπαθε βαριά σωματική βλάβη από την πράξη, οπότε η κάθειρξη μπορεί να φτάσει από 10 έως 20 έτη και η χρηματική ποινή τα εκατό έως πεντακόσιες χιλιάδες ευρώ (!!), ενώ τέλος, αν η πράξη είχε ως αποτέλεσμα τη θανάτωση του ανηλίκου, επιβάλλεται ισόβια κάθειρξη !
    Μερικά σχόλια : 1. Χωρίς να είμαι ειδικός ή ψυχίατρος, φαντάζομαι θα συμφωνείτε ότι τα άτομα αυτά είναι ασθενή και χρήζουν βοήθειας και δε βλέπω το λόγο που θα πρέπει να διασύρονται δημόσια, πριν καλά καλά αποκτήσουν την ιδιότητα του κατηγορούμενου ! 2. Δεν νομίζω ότι μπορεί να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι και να τιμωρούνται με τις ίδιες ποινές π.χ αυτός που παράγει το υλικό και εκείνος που απλά το κατέχει για ίδια (αρρωστημένη) χρήση !! 3. Τι νόημα έχουν οι εξωφρενικές αυτές χρηματικές ποινές ; Θεωρεί ο Νομοθέτης ότι τα πρόσωπα αυτά είναι εξ ορισμού πλούσια ή ότι θα πρέπει να χάσουν τα σπίτια τους, εξ αιτίας του άρρωστου αυτού πάθους τους ή ότι έτσι θα γεμίσουν τα άδεια κρατικά ταμεία ; Ίσως λοιπόν το σχετικό άρθρο του Ποινικού Κώδικα να χρειάζεται μία επανεκτίμηση από το Νομοθέτη σε αυτά τα σημεία.

οι ποινές για κατασκευή αυθαιρέτου

  Από ποινική άποψη, πέρα δηλαδή από τις διοικητικές κυρώσεις με τα (τσουχτερά) πρόστιμα ανέγερσης και διατήρησης, η κατασκευή αυθαιρέτου είναι και ποινικό αδίκημα και μάλιστα πλημμέλημα, ενώ οι αντίστοιχες υποθέσεις στοιβάζονται κυριολεκτικά στα πινάκια των ποινικών μας Δικαστηρίων.
  Ο λόγος της συσσώρευσης των αντίστοιχων υποθέσεων είναι προφανής, αφού δεν υπάρχει-κυριολεκτικά-κτίσμα στην Ελλάδα, που να μην έχει κάποιου είδους αυθαιρεσία, ενώ πάντα υπάρχουν οι "καλοθελητές" γείτονες, που κάνουν, κατά κανόνα, τη σχετική καταγγελία !
  Ο σχετικός Νόμος του 1983 λοιπόν, όπως έχει τροποποιηθεί, προβλέπει ότι :  οι ιδιοκτήτες καθώς και οι εργολάβοι αυθαιρέτων, τιμωρούνται με ποινή φυλάκισης από έξι (6) μήνες έως πέντε (5) έτη και με χρηματική ποινή από πέντε (5.000) έως πενήντα (50.000) χιλιάδες ευρώ, ανάλογα με την αξία του κτίσματος και το βαθμό υποβάθμισης του περιβάλλοντος !
   Ειδικά τώρα, αν κάποιος χτίζει χωρίς άδεια ή κατά παράβαση αυτής, σε ρέματα, βιοτόπους, δάση ή αναδασωτέες εκτάσεις, αρχαιολογικό χώρο ή σε παραλία, το ελάχιστο της ποινής ανεβαίνει στα δύο (2) έτη και η χρηματική ποινή από 10 έως 100 χιλιάδες ευρώ !
   Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται και για τους επιβλέποντες μηχανικούς των έργων, οι οποίοι τιμωρούνται επίσης με τις ίδιες ποινές, ενώ τόσο για αυτούς, όσο και για τους εργολάβους-κατασκευαστές, προβλέπονται και διοικητικές κυρώσεις, όπως προσωρινή ή μόνιμη αφαίρεση της άδειας και η έξοδος από τα μητρώα μελετητών και εργοληπτών !!
    Ο Νόμος ορίζει επιπλέον ότι αν η πράξη γίνει από ..αμέλεια, επιβάλλεται ποινή φυλάκισης μέχρι ένα (1) έτος και χρηματική ποινή από δύο (2.000) έως δέκα (10.000) χιλιάδες ευρώ, ενώ αν πρόκειται για απλή υπέρβαση της άδειας, επιβάλλεται ποινή μειωμένη.
     ΑΜΥΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥ : Οι συνήθεις υπερασπιστικές γραμμές σε παρόμοιες υποθέσεις είναι σε γενικές γραμμές οι εξής : 1. ότι ο κατηγορούμενος δεν είναι ιδιοκτήτης του αυθαιρέτου κτίσματος 2. ότι το κτίσμα είναι παλαιό, ήτοι πριν το 1983, οπότε θεσπίστηκε το σχετικό ποινικό αδίκημα 3. ότι από την κατασκευή μέχρι την επίδοση της κλήσης στο Δικαστήριο, παρήλθε πενταετία, που είναι ο χρόνος παραγραφής εν γένει των πλημμελημάτων 4. ότι για την επίμαχη κατασκευή δεν απαιτείται άδεια της Πολεοδομίας και 5. ότι εκδόθηκε άδεια, εκ των υστέρων, όπου μπορεί να γίνει αυτό.
    Περιττό να πούμε, ότι μετά τους πρόσφατους Νόμους (ιδίως ο 4014/2011), που δίνουν τη δυνατότητα στους ιδιοκτήτες να "νομιμοποιούν" τις αυθαιρεσίες στα ακίνητά τους, δίδεται μία επιπλέον ευκαιρία για αποφυγή των ποινικών ευθυνών, εφόσον ο κατηγορούμενος ή ο εν δυνάμει κατηγορούμενος σπεύσει για νομιμοποίηση, όπου αυτό είναι δυνατόν -εννοείται- σύμφωνα με τον ως άνω Νόμο.
    Αν κάποιος τώρα είναι στη διαδικασία της νομιμοποίησης, αλλά δεν έχει προλάβει να την ολοκληρώσει μέχρι την ημέρα της Δίκης, μπορεί προφανώς να ζητήσει αναβολή, ώστε να τελειώσει τις σχετικές διαδικασίες και να απαλλαγεί.
    Ο Νόμος 4014/ 2011 προβλέπει μάλιστα ότι εάν η υπόθεση δεν έχει εκδικαστεί αμετάκλητα και ο κατηγορούμενος δηλώσει το αυθαίρετο και πληρώσει το σχετικό πρόστιμο, μπορεί να κάνει αίτηση στον Εισαγγελέα, προσκομίζοντας τις σχετικές αποδείξεις, ώστε η υπόθεση να μπει στο Αρχείο και να μην εμφανιστεί καν στο Δικαστήριο !!

κατάχρηση δικαιώματος : ορισμός και συνέπειες

 Η καταχρηστική άσκηση του δικαιώματος, η οποία απαγορεύεται από το Νόμο, είναι μία δημοφιλής έννοια, στο χώρο του ιδιωτικού δικαίου και προβάλλεται, κατά κόρον, στα Δικαστήρια, ως ένσταση, προκειμένου να απορριφθεί μία αγωγή, αίτηση κλπ.
  Ο Νόμος (αστικός κώδικας) ορίζει ότι τα δικαιώματα, που παρέχει η νομοθεσία, πρέπει να ασκούνται σύμφωνα, με το σκοπό για τον οποίο θεσπίστηκαν και όπως επιβάλλουν η καλή πίστη και τα χρηστά ήθη του μέσου ανθρώπου.
  Αν η άσκηση του δικαιώματος υπερβαίνει τα όρια αυτά, τότε χαρακτηρίζεται καταχρηστική και απαγορεύεται και έχει ως αποτέλεσμα την απόρριψη του αιτήματος για δικαστική προστασία του καταχρηστικώς ασκούμενου δικαιώματος.
  Η κατάχρηση δικαιώματος έχει ευρύτατη έννοια και εφαρμογή σε πλήθος υποθέσεων και μόνο μέσα από συγκεκριμένα και ενδεικτικά παραδείγματα, μπορεί να γίνει κατανοητή : Ας υποθέσουμε ότι κάποιος αγοράζει ένα αυτοκίνητο αξίας 30.000 ευρώ με δόσεις, ήτοι με παρακράτηση κυριότητας, πληρώνει κανονικά τις δόσεις και όταν έχει καταβάλει 29.900 ευρώ, ζητά από τον πωλητή τη μεταβίβαση της κυριότητας και αυτός αρνείται !! Η άρνηση αυτή του πωλητή μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί ως καταχρηστική, διότι ο άνθρωπος έχει καταβάλει τη συντριπτική πλειοψηφία της αξίας του Ι.Χ και λείπουν μόλις 100 ευρώ, οπότε η εμμονή στα 100 ευρώ είναι σίγουρα κακόπιστη και μπορεί να αποκρουστεί στο Δικαστήριο.
  Γενικά μιλώντας, οι κυριότερες ενδείξεις καταχρηστικότητας είναι δύο : πρώτον, η επι μακρόν χρόνον αδράνεια του δικαιούχου και δεύτερον, η αντιφατική συμπεριφορά του, οι οποίες όμως θα πρέπει να δημιουργούν στον αντίδικο, την εύλογη πεποίθηση ότι το σχετικό δικαίωμα δεν θα ασκηθεί, αλλά τελικά ασκείται !
   Παραδείγματα : 1. Αν η απαίτησή μου παραγράφεται σε 10 π.χ χρόνια και πάω και ασκήσω την αγωγή, όταν έχει συμπληρωθεί η δεκαετία, παρά ελάχιστες ημέρες, είναι πολύ πιθανόν η αγωγή μου να αντικρουστεί ως καταχρηστική, διότι άργησα πάρα πολύ και ευλόγως ο άλλος είχε πιστέψει ότι δεν θα ασκηθεί. 2. Ασκώ μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση και την ημέρα του Δικαστηρίου, ο κατηγορούμενος, με παραίνεση του Προέδρου, ζητά δημοσίως συγγνώμη και εγώ αποσύρω τη μήνυση και την πολιτική αγωγή, χωρίς επιφυλάξεις και δηλώνοντας ικανοποιημένος. Αν τώρα πάω και ασκήσω αγωγή εναντίον του κατηγορουμένου, για τα ίδια περιστατικά, είτε για να βγάλω χρήματα, είτε γιατί συνέβη και κάτι άλλο με το ίδιο πρόσωπο, τότε η αγωγή μου θα πρέπει να αποκρουστεί ως καταχρηστική, διότι είχα δηλώσει ανεπιφύλακτα ικανοποιημένος στο ποινικό Δικαστήριο και έτσι η συμπεριφορά μου εμφανίζεται ως αντιφατική και ο κατηγορούμενος πίστευε εύλογα ότι "είχε καθαρίσει" με την υπόθεση αυτή. 3. Είναι δύο αδέλφια, που τους έχει αφήσει ο πατέρας τους ένα σπίτι, εξ ημισείας, 50% εξ αδιαιρέτου και κάποια στιγμή ο ένας παντρεύεται μία γυναίκα, με μεγάλη ακίνητη περιουσία και μετακομίζει σε ένα από τα σπίτια της και λέει στον άλλο, ότι μπορεί πλέον να χρησιμοποιεί το πατρικό σπίτι ως δικό του, προφορικά, χωρίς συμβόλαια και χωρίς μεταβίβαση του 50%. Αν μετά από πολλά χρόνια, τα αδέλφια τσακωθούν, για κάποιο λόγο και εκείνος με την πλούσια γυναίκα, αρχίσει να διεκδικεί δικαιώματα στο πατρικό σπίτι, π.χ να εγκατασταθεί και εκείνος σε αυτό, παρόλο που ο άλλος έχει επίσης παντρευτεί και μένει με τη ..φτωχή γυναίκα του και ενώ έχει πλήθος ακινήτων για να μείνει, είναι νομίζω προφανές ότι η συμπεριφορά του είναι καταχρηστική και θα πρέπει να κριθεί ως τέτοια από το Δικαστήριο.
   Να σημειώσουμε τέλος ότι η καταχρηστικότητα δεν προκύπτει πάντα από ένα μόνον στοιχείο, π.χ την επί μακρόν αδράνεια του δικαιούχου, διότι πολλοί άνθρωποι είναι "της τελευταίας στιγμής", αλλά θα πρέπει να εξετάζεται ένας συνδυασμός παραγόντων, σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση.
   Το κυρίαρχο στοιχείο είναι συνήθως ότι ο δικαιούχος επιδιώκει κάποιο άλλο σκοπό με τη συμπεριφορά του, κατά κανόνα εκδίκηση ή ταλαιπωρία του αντιδίκου και γενικά σκοπό, ο οποίος (πρεπει να) αποδοκιμάζεται από την έννομη τάξη, την καλή πίστη και τα χρηστά ήθη της κοινωνίας μας.
  

ο έλεγχος της (αντι)συνταγματικότητας των Νόμων στην Ελλάδα

  Στην Ελλάδα δεν υπάρχει, όπως σε άλλες χώρες, Συνταγματικό Δικαστήριο, το οποίο να κρίνει αμέσως και ευθέως προσφυγές πολιτών, οι οποίοι αμφισβητούν τη συνταγματικότητα νομοθετικών ρυθμίσεων, μετά την ψήφισή τους από τη Βουλή.
  Το σύστημα που εφαρμόζεται στη χώρα μας προβλέπει, ότι ο σχετικός έλεγχος ανήκει σε ΟΛΑ τα δικαστήρια, από το κατώτερο π.χ το Ειρηνοδικείο, μέχρι το ανώτερο π.χ ΣτΕ και μάλιστα τα ελληνικά Δικαστήρια και οι έλληνες Δικαστές είναι υποχρεωμένοι να μην εφαρμόζουν νομοθετική διάταξη που έρχεται σε αντίθεση με το Σύνταγμα, άσχετα μάλιστα αν υπάρχει σχετικός ισχυρισμός ή όχι εκ μέρους του διαδίκου.
  Ο έλεγχος δηλαδή είναι αυτεπάγγελτος, διάχυτος και παρεπίμπτων, με την έννοια ότι δεν μπορεί να προσβληθεί Νόμος ως αντισυνταγματικός αυτοτελώς, αλλά μόνο στα πλαίσια εκκρεμούς Δίκης, είτε μεταξύ ιδιωτών είτε μεταξύ ιδιώτη και Κράτους, μπορεί να προβληθεί ως ένσταση, ότι κάποια από τις επίμαχες διατάξεις, που έχουν εφαρμογή στη συγκεκριμένη υπόθεση, είναι αντισυνταγματική.
   Η δικαστηριακή εμπειρία βέβαια μας διδάσκει ότι οι κατώτεροι, ιδιαίτερα, δικαστές, δεν μπαίνουν καν στον κόπο να εξετάσουν ενστάσεις αντισυνταγματικότητας, πόσω μάλλον να κρίνουν αυτεπάγγελτα ότι υπάρχει ζήτημα συνταγματικότητας, έχοντας προφανώς μία καθαρά βιοποριστική και διαδικαστική αντίληψη για τη δουλειά τους.. (κακώς φυσικά).
   Τα ζητήματα αυτά κρίνονται, κατά κανόνα, από τα ανώτατα δικαστήρια της χώρας, Άρειο Πάγο και Συμβούλιο της Επικρατείας και σε περίπτωση μεταξύ τους διαφωνίας (έκδοσης δηλαδή αντιφατικών αποφάσεων για το αν μία διάταξη είναι συνταγματική ή όχι) αποφασίζει το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο.
    Το μόνο που μένει είναι να ευχηθούμε οι νέοι τουλάχιστον δικαστές, να αντιληφθούν το ρόλο τους και να μην είναι τόσο διστακτικοί (ουσιαστικά δειλοί) στην κήρυξη αντισυνταγματικότητας : το έχουμε ανάγκη, όχι μόνον διότι διάγουμε εποχές "Μνημονίων", που ισοπεδώνουν τα πάντα, αλλά και διότι η Νομοθεσία μας κυριολεκτικά βρίθει από αναχρονιστικές και αντισυνταγματικές διατάξεις Νόμων, νόμων που αποτελούν κατάλοιπα αλλοτινών και ανεπίστρεπτων εποχών, με τη θέσπιση ιδίως απίστευτων και απαράδεκτων προνομίων υπέρ του Δημοσίου (δικαστικών, δικονομικών, κλπ), χωρίς να δικαιολογούνται από κάποιο λόγο δημοσίου συμφέροντος !!


Υ.Γ : αφορμή για το παρόν σχόλιο, αποτέλεσε η πρόσφατη απόφαση του Α.Ε.Δ ότι ο συντομότερος χρόνος παραγραφής των εργατικών απαιτήσεων κατά του Δημοσίου (2 έτη έναντι 5) είναι συνταγματικός !! Είναι προφανές ότι οι Δικαστές αποφάσισαν έτσι, για να μην επηρεάσουν περισσότερο την ήδη διαταραγμένη δημοσιονομική ισορροπία της χώρας, παρά επειδή αυτό έλεγε η συνείδησή τους.. .Σημασία όμως δεν έχει τι κάνεις την ημέρα, αλλά πως κοιμάσαι το βράδυ !

ηθική βλάβη και ψυχική οδύνη : δύο έννοιες που συγχέονται

  Οι περισσότεροι μη νομικοί συνήθως μπερδεύουν τις ανωτέρω έννοιες και πιθανόν θεωρούν ότι πρόκειται για το ίδιο πράγμα, ωστόσο δεν είναι έτσι, καθώς έχουν κοινά αλλά και διαφορές : θα λέγαμε ότι η ψυχική οδύνη, ως μερικότερη έννοια, περιλαμβάνεται στην ηθική βλάβη, που είναι έννοια ευρύτερη .
  Γενικότερα μιλώντας, η ζημία, που μπορεί να υποστεί κάποιος μπορεί να είναι υλική και μη υλική, δηλαδή ηθική. Στην πρώτη περίπτωση η ζημία είναι "χειροπιαστή" και εύκολα μετρήσιμη, π.χ μου χρωστάς 5.000 Ε από δάνειο που σου έδωσα ή 2.000 Ε από εργασία για την οποία δεν πληρώθηκα, όπως ήταν η συμφωνία, ή 10.000 Ε, όσο είναι η αξία επισκευής του αυτοκινήτου μετά από τρακάρισμα κ.ο.κ.
 Ο Νόμος ωστόσο ορίζει ότι, εκτός από τις υλικές ζημίες, υπάρχει και η ηθική βλάβη, η οποία δεν είναι άμεσα αποτιμητή σε χρήμα και εναπόκειται στο Δικαστήριο να προσδιορίσει το ύψος της : πρόκειται για εκείνες τις περιπτώσεις, όπου βλάπτονται έννομα αγαθά, όπως η προσωπικότητα, η σωματική υγεία και ακεραιότητα, η υπόληψη, η τιμή κλπ ενός ανθρώπου.
  Για να υπάρξει ηθική βλάβη, απαιτείται μία παράνομη και υπαίτια (δόλος ή αμέλεια) πράξη εναντίον μας, ήτοι μία άδικη πράξη, η οποία δεν είναι απαραίτητα και ποινικό αδίκημα, η οποία μας προξενεί ψυχική ταλαιπωρία και πόνο, στρες και γενικά δυσάρεστα συναισθήματα, για σύντομο ή και για μεγάλο χρονικό διάστημα : π.χ ένας δημόσιος προπηλακισμός, με χειροδικία, ύβρεις κλπ. δεν έχει τόσο μακροχρόνιες συνέπειες, όσο π.χ  ένας ακρωτηριασμός ή μία άλλη αναπηρία, συνεπεία ατυχήματος (τροχαίο, εργατικό κ.ο.κ).
  Το Δικαστήριο, για να προσδιορίσει το ύψος της εύλογης χρηματικής ικανοποίησης, όπως λέγεται, συνεπεία ηθικής βλάβης, δεν αποφασίζει αυθαίρετα, αλλά εξετάζει το μέγεθος της βλάβης, το βαθμό υπαιτιότητας του δράστη και την οικονομική κατάσταση των μερών (γι' αυτό σε υποθέσεις π.χ συκοφαντικής δυσφήμισης δια του τύπου, οι "παθόντες" ζητούν τρελά ποσά, εκατομμυρίων ευρώ, από τα κανάλια, εφημερίδες κλπ. που -υποτίθεται τουλάχιστον- είναι οικονομικά εύρωστα).
   Έτσι π.χ αν πέσω θύμα συκοφάντησης ή προσβληθεί η προσωπικότητά μου, με οποιοδήποτε τρόπο, ή πάθω σωματική βλάβη, από ιατρικό λάθος, ατύχημα κλπ, πρόκειται για ενδεικτικές περιπτώσεις, όπου δικαιούμαι να ζητήσω χρηματική αποκατάσταση, λόγω ηθικής βλάβης.
   Η ψυχική οδύνη τώρα, είναι έννοια μερικότερη, διότι προϋποθέτει αποκλειστικά τη θανάτωση προσώπου, είτε σκόπιμα (ανθρωποκτονία) είτε από αμέλεια (τροχαίο, ιατρικό λάθος, εργατικό ατύχημα κλπ) και φυσικά δεν επιδικάζεται στο ..(νεκρό) θύμα, αλλά στους οικείους του.
   Ο Νόμος μιλάει για στενή οικογένεια του θύματος (σύζυγο, γονείς, παιδιά κατά κανόνα), έτσι έχει κριθεί π.χ ότι δεν δικαιούνται αποζημίωση, λόγω ψυχικής οδύνης, οι θείοι και θείες του θύματος !
   Σε κάθε περίπτωση, είναι προφανές ότι τα ποσά για ψυχική οδύνη είναι, κατά κανόνα, μεγαλύτερα από εκείνα που επιδικάζονται σε περιπτώσεις "απλής" ηθικής βλάβης, διότι ο θάνατος είναι ένα βίαιο γεγονός, που δεν αλλάζει και μας στερεί αγαπημένα πρόσωπα και δημιουργεί μια συνεχή κατάσταση έλλειψης και στενοχώριας.
   Να σημειωθεί τέλος ότι αποζημίωση λόγω ψυχικής οδύνης δε δικαιούνται μόνο τα ενήλικα τέκνα ή όσα τελοσπάντων είναι σε θέση να καταλαβαίνουν τι ακριβώς συμβαίνει, αλλά ακόμα και τα νήπια και τα έμβρυα (!), εφόσον γεννηθούν π.χ μετά τη θανάτωση του πατέρα τους, ακριβώς διότι θα στερηθούν την παρουσία του πατέρα τους και θα υποχρεωθούν να μεγαλώσουν ορφανά.
   Για να δώσουμε έτσι ένα παράδειγμα από το προχθεσινό ναυάγιο του κρουαζιερόπλοιου στην Ιταλία, είναι προφανές ότι οι επιβάτες μπορούν να στραφούν κατά της πλοιοκτήτριας εταιρίας και να ζητήσουν αποζημίωση για ηθική βλάβη, για τη δυσάρεστη εμπειρία και την ταλαιπωρία στα παγωμένα νερά που έζησαν, πέρα από τις τυχόν υλικές ζημιές, για πράγματα που έχασαν, ενώ οι στενοί συγγενείς των νεκρών-θυμάτων θα κάνουν λόγο για ψυχική οδύνη. Συνήθως, με βάση τα ελληνικά δεδομένα, η αποζημίωση για απλή ταλαιπωρία, μπορεί να φτάσει σε λίγες χιλιάδες ευρώ, για τραυματισμό (ειδικά σοβαρό) σε μερικές δεκάδες χιλιάδες, ενώ για ψυχική οδύνη σε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για κάθε μέλος της στενής οικογενείας !!

η μονομερής (βλαπτική) μεταβολή των όρων εργασίας

  Ένα ακόμα ενδιαφέρον ζήτημα, που ανακύπτει συχνά, στο πεδίο του εργατικού δικαίου, είναι το κατά πόσον μπορεί ο εργοδότης να μεταβάλει τους αρχικούς όρους εργασίας του εργαζομένου, με δική του πρωτοβουλία και χωρίς προηγούμενη διαβούλευση.
  Σήμερα ειδικά, λόγω της οικονομικής στενότητας, επικρατεί έντονη ρευστότητα και κινητικότητα στους χώρους εργασίας, με τα "κουρέματα" μισθών να είναι συνεχώς στην ημερήσια διάταξη.
  Δε μιλάμε εδώ για την περίπτωση, όπου, βάσει και των νέων διατάξεων περί επιχειρησιακών συμβάσεων κλπ. υπάρχει συμφωνία εργοδότη και εργαζομένων, για αλλαγή στις εργασιακές σχέσεις (ωράρια, μισθούς κλπ).
  Αναφερόμαστε στις περιπτώσεις εκείνες, όπου ο εργοδότης, ασκώντας το διευθυντικό του δικαίωμα προσπαθεί να επιβάλει αλλαγές μονομερώς, αλλαγές φυσικά, οι οποίες είναι δυσμενείς, βλαπτικές, διότι αλλιώς δεν τίθεται-εννοείται-θέμα.
   Πολλές φορές μάλιστα τίθεται ευθέως το εκβιαστικό δίλημμα : ή δέχεσαι ή απολύεσαι και το ερώτημα είναι τι μπορεί να κάνει ο εργαζόμενος.
   Οι συνηθέστερες περιπτώσεις βλαπτικής μεταβολής, είναι όταν ο εργαζόμενος τοποθετείται σε θέση υποδεέστερη από την τωρινή, με μειωμένες αρμοδιότητες, θέση που απαιτεί πιθανόν λιγότερα τυπικά προσόντα και αμοίβεται ίσως χειρότερα.
    Ο εργαζόμενος έχει βασικά 3 επιλογές : είτε να συμφωνήσει, είτε να διαφωνήσει και να ζητήσει τη νόμιμη αποζημίωση απόλυσης, είτε τέλος να αποκρούσει την "προσφορά", να σταματήσει να εργάζεται, αλλά να αξιώσει από τον εργοδότη μισθούς υπερημερίας, θεωρώντας παράνομη και καταχρηστική τη συμπεριφορά του εργοδότη, χωρίς να αποκλείεται να απαιτήσει και αποζημίωση για ηθική βλάβη, λόγω μείωσης της προσωπικότητάς του !
   Το τελευταίο μπορεί να συμβεί ιδιαίτερα, όταν η προτεινόμενη τροποποίηση έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το Νόμο, τις συλλογικές συμβάσεις κλπ., οπότε ο εργαζόμενος έχει κάθε δικαίωμα να αρνηθεί και αν απολυθεί, η απόλυση θα είναι παράνομη και καταχρηστική.
   Την τελευταία λέξη πάντοτε φυσικά έχουν τα Δικαστήρια, που θα κρίνουν κατά πόσον η μεταβολή υπήρξε βλαπτική και αν όφειλε ο εργαζόμενος να τη δεχτεί καλόπιστα ή όχι.
    Η πρόταση τροποποίησης εκ μέρους του εργοδότη, μπορεί συχνά, τέλος, να είναι ένας έμμεσος τρόπος εξαναγκασμού σε παραίτηση, προκειμένου να μην καταβάλει αποζημίωση απόλυσης, τακτική που επίσης είναι φυσικά παράνομη και ο εργαζόμενος μπορεί να τη θεωρήσει ως καταγγελία της σύμβασης και να διεκδικήσει όλα τα νόμιμα δικαιώματα, που έχει από μια άκυρη απόλυση.

ανθρωποκτονία με πρόθεση ή ..μήπως όχι ;;

  Προ ολίγων ημερών ένας νέος άνδρας, κάπου κοντά στο Αγρίνιο, οδηγώντας το αυτοκίνητό του, διαπληκτίστηκε με τον οδηγό ενός άλλου αυτοκινήτου (για την ..προτεραιότητα) και τον ηλικιωμένο πατέρα του και εν συνεχεία τους χτύπησε.
  Το αποτέλεσμα ήταν ο ηλικιωμένος να καταλήξει λίγες μέρες αργότερα στο Νοσοκομείο από κακώσεις στο κεφάλι και ο δράστης να διώκεται για ανθρωποκτονία από πρόθεση, η οποία τιμωρείται με ισόβια κάθειρξη !
  Μόλις σήμερα μάθαμε ότι ο δράστης συνελήφθη τελικά (αυτοί που τον "φιλοξενούσαν" συνελήφθησαν επίσης για υπόθαλψη εγκληματία) και δια του συνηγόρου του προέβαλε τον ..παιδαριώδη ισχυρισμό, ότι απλά απώθησε τον άτυχο παππού και αυτός έπεσε και χτύπησε στο κεφάλι.
  Σε τέτοιες σοβαρές περιπτώσεις η άμυνα του κατηγορούμενου δεν μπορεί να είναι τόσο επιπόλαιη, αλλά με βάση και άλλα παρόμοια προηγούμενα, οφείλει να είναι η εξής : η ανθρωποκτονία από πρόθεση, σημαίνει ότι ο δράστης επιδιώκει το θάνατο του θύματος, γνωρίζει δηλαδή ότι η ενέργειά του θα έχει ως αποτέλεσμα το θάνατο και το θέλει ή τουλάχιστον το αποδέχεται ως ενδεχόμενο π.χ ο απατημένος σύζυγος κλείνει ραντεβού με τον εραστή της γυναίκας του και τον πυροβολεί από μικρή απόσταση με όπλο στο κεφάλι ! Συνήθως, έχει προηγηθεί ένα εγκληματικό σχέδιο και μεταξύ δράστη και θύματος υπάρχει κάποια προηγούμενη σχέση, αν και δεν είναι πάντα αυτό απαραίτητο, διότι η απόφαση να σκοτώσει μπορεί να είναι και "της στιγμής", όταν λ.χ σε λογομαχία, κάποιος βγάζει μαχαίρι και καταφέρνει στο θύμα πολλαπλά χτυπήματα σε ζωτικά όργανα.
   Εν προκειμένω, πιθανόν δράστης και θύμα να γνωρίζονταν αλλά είναι μάλλον απίθανο να είχαν προηγούμενα και συναντήθηκαν τυχαία σε μια διασταύρωση, μέσα σε διαφορετικά οχήματα, όπου έγινε ό,τι έγινε, επομένως το σενάριο να είχε προσχεδιαστεί ο φόνος είναι μάλλον απίθανο !
   Το καίριο ερώτημα είναι λοιπόν, αν ο δράστης χτυπώντας το θύμα, προφανώς με δύναμη και (αδικαιολόγητο βέβαια) θυμό, ήθελε να σκοτώσει ή όχι.
   Αν λοιπόν δεν αποδειχτεί η θέληση να σκοτώσει, ο κατηγορούμενος θα διωχθεί τελικά για το έγκλημα της θανατηφόρας σωματικής βλάβης, το οποίο είναι μεν κακούργημα, αλλά τιμωρείται με κάθειρξη από 5 έως 10 έτη !
   Είναι πολλές οι περιπτώσεις αυτές, όπου η κατηγορία μετατρέπεται από ανθρωποκτονία με πρόθεση σε θανατηφόρα σωματική βλάβη, συνήθως σε συμπλοκές, όπου τα χτυπήματα γίνονται με το χέρι και ειδικά αν ο ένας είναι σωματώδης και ο άλλος σχετικά αδύναμος, όπως εδώ.
   Τα όρια βέβαια μεταξύ των 2 εγκλημάτων είναι ρευστά και πρέπει να κρίνονται σε κάθε περίπτωση εξειδικευμένα και με μεγάλη προσοχή, διότι εν προκειμένω η διαφορά στην ποινή είναι πολύ σημαντική.
    Σύμφωνα, με το ρεπορτάζ βέβαια, ειπώθηκε ότι ο δράστης δεν χτύπησε με "γυμνά" χέρια το θύμα, αλλά με σιδηρογροθιά, η οποία θεωρείται όπλο και αν αποδειχτεί αυτό, τότε σίγουρα η θέση του επιβαρύνεται άσχημα !!
    Αν λοιπόν το Δικαστήριο καταλήξει στην κρίση ότι ο δράστης σκότωσε με πρόθεση ή έστω με ενδεχόμενο δόλο, τότε το μόνο που μένει, για να αποφύγει τα ισόβια, είναι να αποδειχτεί ότι το έγκλημα διαπράχθηκε "εν βρασμώ", οπότε η ποινή κάθειρξης πέφτει και πάλι στα 5 με 20 χρόνια.

εξαρτημένη εργασία με "μπλοκάκι" και διαδοχικές συμβάσεις εργασίας :

 είναι τα δύο συχνότερα κόλπα, που κάνουν οι εργοδότες-λαμόγια, σε βάρος των εργαζομένων και κυρίως το Νο1 λαμόγιο της χώρας, που είναι φυσικά το ελληνικό Δημόσιο.
 Μιας και καταπιαστήκαμε τελευταία με εργατικά-εργασιακά θέματα, ας πούμε και δυο λόγια, για δύο απαράδεκτες τακτικές, που εφαρμόζουν πολλοί εργοδότες, για να "παρακάμψουν" την εργατική Νομοθεσία και να πλουτίζουν στις πλάτες των εργαζομένων.
  Η πρώτη είναι η πρόσληψη υπαλλήλων, με δήθεν συμβάσεις έργου (μπλοκάκι), ενώ στην ουσία πρόκειται για κανονικούς υπαλλήλους φυσικά και όχι για ελεύθερους επαγγελματίες : το στοιχείο, που εξετάζουν τα Δικαστήρια, για να κρίνουν αν πρόκειται για υποκρυπτόμενη σύμβαση εξαρτημένης εργασίας, πίσω από το δελτίο παροχής υπηρεσιών, είναι το κατά πόσον ο εργαζόμενος υπόκειται σε εντολές και δεσμεύεσεις ως προς την ώρα προσέλευσης, το ωράριο γενικά, την εκτέλεση εργασιών κ.ο.κ, διότι προφανώς, όταν είσαι "ελεύθερος" επαγγελματίας, δεν έχεις κανέναν πάνω από το κεφάλι σου, που να σου λέει τι να κάνεις και πως θα το κάνεις !
  Αυτό γίνεται φυσικά, για να μην έχει ο εργαζόμενος απαίτηση για δώρα, επιδόματα κλπ, τυχόν υπεωρίες, αμοιβές βάσει συλλογικής σύμβασης και κυρίως αξίωση για αποζημίωση απόλυσης !!
  Αν αποδειχτεί ωστόσο στο Δικαστήριο, ότι στην ουσία πρόκειται για εργαζόμενο-υπάλληλο και όχι για ..ελεύθερο επαγγελματία, ο λογαριασμός έρχεται στον εργοδότη εκ των υστέρων και μάλιστα φουσκωμένος !
  Η δεύτερη περίπτωση είναι εκείνων που εργάζονται, απολύονται, ξαναπροσλαμβάνονται, ξανααπολύονται κ.ο.κ από τον ίδιο εργοδότη, με διαδοχικές συμβάσεις εργασίας : η "μέθοδος" αυτή εφαρμόζεται, απόσο ξέρω σε ιδιωτικά σχολεία, αλλά φυσικά και στο Δημόσιο, με τις στρατιές των συμβασιούχων.
   Εδώ το όφελος για τον "μάγκα" εργοδότη, είναι φυσικά ότι μειώνει το εργατικό κόστος, διότι ο εργαζόμενος φαίνεται κάθε φορά ως νέος, δεν παίρνει τις προσαυξήσεις της προϋπηρεσίας του, παίρνει μικρότερη αποζημίωση απόλυσης κλπ.
   Και στις δύο περιπτώσεις, ο ενδιαφερόμενος μπορεί να προσφύγει στα Δικαστήρια (αυτοί που έχουν τα κότσια να το κάνουν βέβαια είναι λίγοι, διότι είναι και οι εποχές δύσκολες), ώστε να αναγνωριστεί ότι πρόκειται ουσιαστικά για μία και συνεχόμενη σύμβαση εργασίας και να διεκδικήσει αναδρομικά, όσα του οφείλονται βάσει της εργατικής νομοθεσίας και των προβλεπομένων για την ειδικότητά του.
   Σημειώνεται ότι οι εργατικές απαιτήσεις παραγράφονται στα 5 έτη (απέναντι σε ιδιώτες-εργοδότες, διότι απέναντι στο Δημόσιο ισχύει ακόμα !! το .."προνόμιο" της 2ετους παραγραφής) οπότε αν κάνει π.χ σήμερα κάποιος την αγωγή του, θα διεκδικεί χρήματα από το 2007 (όλο) έως και σήμερα.

πότε η απόλυση του εργαζόμενου είναι παράνομη και άκυρη

  Όλοι, λίγο-πολύ, γνωρίζουν ότι για την καταγγελία μιας (έγκυρης) σύμβασης εργασίας, απαιτείται η καταβολή αποζημίωσης εκ μέρους του εργοδότη, αποζημίωση, η οποία κυμαίνεται, ανάλογα με το χρόνο προϋπηρεσίας του εργαζομένου.
   Μιλάμε φυσικά για έγκυρη σύμβαση, διότι εάν η σύμβαση εργασίας είναι, για οποιοδήποτε λόγο άκυρη (π.χ ο οδηγός δεν έχει την απαιτούμενη άδεια οδήγησης, αλλοδαπός, χωρίς άδεια εργασίας, εργαζόμενος, χωρίς βιβλιάριο ασθενείας, όπου αυτό απαιτείται κ.ο.κ), τότε δεν γεννάται και αξίωση αποζημίωσης (γι' αυτό θέλει προσοχή εκ μέρους του εργαζόμενου, να είναι εφοδιασμένος με ό,τι απαιτείται, για να εργάζεται νόμιμα και έγκυρα !).
   Παράλληλα με την αποζημίωση, θα πρέπει η καταγγελία της σύμβασης να γίνει εγγράφως, οπότε αν δεν υπάρχουν αυτές οι 2 προϋποθέσεις (έγγραφη καταγγελία και αποζημίωση), η απόλυση είναι άκυρη !
   Κανονικά, τόσο το χαρτί της απόλυσης, όσο και η αποζημίωση, θα πρέπει να δίνονται τη στιγμή της καταγγελίας και όχι αργότερα, ωστόσο ο Νόμος προβλέπει πλέον την καταβολή της αποζημίωσης και σε δόσεις !
   Άκυρη είναι επιπλέον και η απόλυση, όταν η αποζημίωση δεν είναι αυτή που πρέπει, είτε εσκεμμένα, είτε και εκ παραδρομής, εφόσον όμως η διαφορά είναι σημαντική, διότι αν είναι 50 ή 100 ευρώ η διαφορά, δεν θα γίνει δεκτή η ακυρότητα από το Δικαστήριο, εφόσον ο εργοδότης επικαλεστεί λάθος.
   Πέρα από αυτές τις "κλασικές" περιπτώσεις ακυρότητας, υπάρχουν και ορισμένες άλλες, εξίσου σημαντικές, όπως : 1. ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων (π.χ συνδικαλιστές και έγκυες γυναίκες) προστατεύονται από ειδικές διατάξεις και η απόλυσή τους, είτε απαγορεύεται είτε είναι πολύ δύσκολη.
2. είναι άκυρη η απόλυση, όταν ο εργοδότης ασκεί καταχρηστικά το σχετικό του δικαίωμα, όταν δηλαδή η απόλυση δεν έχει να κάνει με την απόδοση του εργαζόμενου ή με οικονομικά προβλήματα της επιχείρησης, αλλά γίνεται για λόγους εκδίκησης, εμπάθειας κλπ. και 3. μπορεί να είναι άκυρη η απόλυση, όταν ο εργοδότης, κατά την επιλογή του μισθωτού, που θα απολύσει, δεν εφαρμόζει σωστά κριτήρια, έτσι π.χ απολύει έναν παλιό εργαζόμενο, ο οποίος έχει οικογένεια, είναι κοντά στη σύνταξη και δεν θα μπορεί να βρει δουλειά και όχι έναν νέο, ο οποίος δεν έχει οικογενειακά βάρη και μπορεί να βρει άλλη δουλειά ευκολότερα.
   Οι καταχρηστικές απολύσεις κρίνονται βέβαια κατά περίπτωση και η τελική κρίση ανήκει στο Δικαστήριο, το οποίο θα αποφασίσει με βάση τα δεδομένα κάθε συγκεκριμένης υπόθεσης.
   Η σημαντικότερη συνέπεια της ακυρότητας της απόλυσης, είναι ότι μπορεί ο εργαζόμενος να στραφεί δικαστικά εναντίον του πρώην εργοδότη του και να ζητήσει μισθούς υπερημερίας, ήτοι να πληρώνεται κανονικά, χωρίς να δουλεύει, για όσο διάστημα μείνει άνεργος και μέχρι να γίνει η Δίκη και σε κάθε περίπτωση, μέχρι να γίνει η απόλυση νόμιμα (π.χ να του καταβληθεί η νόμιμη αποζημίωση) !!
   Επειδή οι σχετικές προθεσμίες είναι σύντομες όμως, οφείλει κανείς να κινηθεί γρήγορα.. .
   Τέλος, να σημειώσουμε και την αδικαιολόγητη εμμονή των Δικαστηρίων να μην επιδικάζουν αποζημίωση για ηθική βλάβη του παρανόμως απολυθέντως εργαζομένου, τακτική που οπωσδήποτε πρέπει να αλλάξει, διότι συντρέχουν όλες οι σχετικές προϋποθέσεις και η απώλεια της εργασίας συνιστά σίγουρα ένα εξαιρετικά στρεσογόνο γεγονός, που προκαλεί ισχυρή ηθική βλάβη σε αυτόν που την υφίσταται !

το αδίκημα της μη καταβολής των αποδοχών των εργαζομένων

 Η μη καταβολή του μισθού στον εργαζόμενο, από τον εργοδότη, αποτελεί, ως γνωστόν, ποινικό αδίκημα, το οποίο ρυθμίζεται από ένα Νόμο του 1945 (με μια τροποποίηση το 1995).
  Στις σημερινές μάλιστα συνθήκες έλλειψης ρευστότητας και ασφυξίας στην αγορά, όπου η μία επιχείρηση μετά την άλλη κλείνει, ο σχετικός Νόμος είναι πιο επίκαιρος από ποτέ, αφού είναι χιλιάδες οι εργαζόμενοι, που είτε απολύονται απλήρωτοι, είτε δεν εισπράττουν τα δεδουλευμένα τους.
  Πάντα βέβαια, ακόμα και σήμερα, υπάρχουν και εκείνοι οι εργοδότες, οι οποίοι είναι "απλά" κακοπληρωτές και δεν πληρώνουν, όχι γιατί δεν έχουν, αλλά για τους δικούς τους λόγους, χρησιμοποιώντας μάλιστα την οικονομική κρίση, ως άλλοθι και μόνον.
  Το σχετικό αδίκημα διώκεται συνήθως κατόπιν μήνυσης του ενδιαφερόμενου-εργαζόμενου και ως μέσο πίεσης προς τον εργοδότη, αλλά μπορεί η μήνυση να γίνει και από άλλους, π.χ επιθεώρηση εργασίας, συνδικαλιστικό όργανο και οι προβλεπόμενες ποινές είναι : φυλάκιση μέχρι έξι (6) μήνες και χρηματική ποινή, η οποία ορίζεται σε ποσοστό, μεταξύ 25% και 50% του οφειλόμενου ποσού !!
   Τα σημεία που πρέπει να προσεχθούν είναι τα εξής : 1. το έγκλημα τελείται αμέσως, μόλις καθυστερήσει η καταβολή του μισθού, δώρου, επιδόματος και γενικά κάθε παροχής (ακόμα και σε είδος !), που οφείλεται από το Νόμο ή τη σύμβαση ή ακόμα και το έθιμο, λέει ο Νόμος. Έτσι π.χ αν βάσει συμφωνίας, ο εργαζόμενος πληρώνεται κάθε 15 του μηνός και δεν πληρωθεί, από τις 16 κιόλας έχει δικαίωμα υποβολής μήνυσης. 2. Το αδίκημα θεωρείται πάντοτε αυτόφωρο και δικάζεται με τη σχετική διαδικασία. 3. Στη μήνυσή του, ο εργαζόμενος οφείλει να είναι συγκεκριμένος και αναλυτικός στο τι του οφείλεται και από ποια αιτία, π.χ τόσα για δεδουλευμένα, τόσα για υπερωρίες, τόσα για επιδόματα κ.ο.κ, ώστε να προκύπτει στο τέλος το σύνολο, με βάση το οποίο θα προσδιοριστεί και η χρηματική ποινή, όπως είδαμε. 4. Ο Νόμος μιλάει για σύμβαση ή σχέση εργασίας, που σημαίνει ότι αφενός δεν μπορεί να υποβάλει μήνυση κάποιος ο οποίος έχει άλλου είδους σχέση (π.χ το γνωστό "μπλοκάκι") και αφετέρου ότι δικαιούται να κάνει μήνηση και εκείνος, του οποίου η σύμβαση είναι, για οιοδήποτε λόγο άκυρη (π.χ σερβιτόρος, χωρίς βιβλιάριο υγείας). 5. Τέλος και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι πολλές φορές δύσκολο να εντοπιστεί κάθε φορά ποιος είναι πραγματικά ο εργοδότης, εναντίον του οποίου θα γίνει η μήνυση, ειδικά στις εταιρίες, όπου ο εργαζόμενος δεν μπορεί να ξέρει επακριβώς ποιος είναι ο νόμιμος εκπρόσωπος ! Αν είναι φυσικό πρόσωπο ο εργοδότης, με ατομική επιχείρηση, είναι εύκολο, αν είναι όμως εταιρία, ειδικά ανώνυμη, ο εισαγγελέας θα ψάξει, βάσει των ΦΕΚ, να βρει τον εμφανιζόμενο ως νόμιμο εκπρόσωπο, αλλά όλοι ξέρουμε πόσο συχνά αλλάζουν αυτά τα πρόσωπα και πόσο συχνά εμφανίζεται ως εκπρόσωπος ένας "αχυράνθρωπος".

Η σκανδαλώδης "διάσωση" της ΤΒΑΝΚ από την τράπεζα της Ελλάδος

 Κάποιος νομίζω είχε αναρωτηθεί "ποιος θα μας σώσει από τους σωτήρες ;" και δυστυχώς επιβεβαιώνεται καθημερινά !
 Η ΤΒΑΝΚ είναι η τέως ΑΣΠΙΣ ΤΡΑΠΕΖΑ του γνωστού ομίλου, με τα γνωστά προβλήματα, η οποία βρέθηκε σε δυσχερή θέση, όταν έκλεισε η ΑΣΠΙΣ ΠΡΟΝΟΙΑ και τότε βρέθηκε ως "ιππότης", που θα την ..έσωζε, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, το οποίο, μέσω αύξησης κεφαλαίου, κατέστη ο μεγαλομέτοχός της (με ένα ποσοστό περίπου 33%).
  Ένεκα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, που έπληξε και πλήττει όλες τις ελληνικές τράπεζες, η ΤΒΑΝΚ βρέθηκε πάλι να έχει πρόβλημα και ως πρόσφορη λύση κρίθηκε, αυτή τη φορά, η συγχώνευσή με το ΤΤ, με την "προκλητική" αναλογία 1 μετοχή ΤΤ για κάθε 50 μετοχές της ΤΒΑΝΚ.
  Μετά από παλινωδίες και αναβολές των γενικών συνελεύσεων των 2 τραπεζών, όπου δεν παρίστατο καν το ΤΤ (!), φτάσαμε στα τέλη του 2011, όπου : στα τέλη Νοεμβρίου ανεστάλη η διαπραγμάτευση της μετοχής της ΤΒΑΝΚ, ένεκα ελλείψεων στις οικονομικές καταστάσεις και στις 17.12.2011, ημέρα Σάββατο, η τράπεζα της Ελλάδος ανακάλεσε την άδεια λειτουργίας της ΤΒΑΝΚ και την έθεσε σε εκκαθάριση, χαρίζοντας ουσιαστικά το ενεργητικό στο ΤΤ (με άγνωστο αντάλλαγμα) και φορτώνοντας το παθητικό στο συνήθη ύποπτο, τον έλληνα φορολογούμενο.
   Η υπόθεση αυτή έχει πολλά "σκοτεινά σημεία", τα οποία ωστόσο θα φωτιστούν κατάλληλα και αυτό γιατί η "σωτηρία" της ΤΒΑΝΚ μπορεί να βολεύει τους περισσότερους, αλλά αφήνει απέξω τους μετόχους της. Μπορεί κάποιοι στην Ελλάδα να έχουν μάθει να διαχειρίζονται το δημόσιο χρήμα ως ίδιον, ωστόσο δεν επιτρέπεται "να βάζουν χέρι" σε περιουσίες ιδιωτών, οι οποίες προστατεύονται και από το ελληνικό Σύνταγμα.
   Ο Νόμος εξάλλου, στον οποίο βασίστηκε η "σωτηρία", προβλέπει ένα σωρό άλλα μέτρα διάσωσης, προτού φτάσουμε στην ανάκληση της άδειας, ενώ το ίδιο προβλέπει και η κοινή νομοθεσία: π.χ θα μπορούσε να γίνει αύξηση κεφαλαίου, με ή χωρίς δικαίωμα προτίμησης των παλαιών μετόχων, πώληση του ποσοστού του ΤΤ κλπ.
   Η υπόθεση εγείρει ένα σωρό ερωτήματα προς διερεύνηση, όπως : -Γιατί δεν προχώρησε η συγχώνευση ΤΤ και ΤΒΑΝΚ, όπως είχε αρχικά αποφασιστεί ;
-Τι ρόλο έπαιξε στην χειροτέρευση της οικονομικής κατάστασης της ΤΒΑΝΚ η αγορά ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου από τη νέα Διοίκηση υπό το ΤΤ ;
-Γιατί υπήρχαν-αν υπήρχαν-ελλείψεις στις οικονομικές καταστάσεις 9μηνου και ποιος ευθύνεται ; Οι ορκωτοί ; Η Διοίκηση ;
-Τηρήθηκε από την τράπεζα της Ελλάδος η νόμιμη διαδικασία ;
-Γιατί δεν επιλέχθηκε μία διέξοδος που θα περιελάμβανε και τους χιλιάδες (μικρο)μετόχους της τράπεζας ;


Υ.Γ : Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δηλώνω ότι είμαι μέτοχος της ΤΒΑΝΚ και έχω ήδη ξεκινήσει νομικές διαδικασίες (εξώδικα, αίτηση ακύρωσης, αγωγές, μηνύσεις), για την ανατροπή της απόφασης της τραπέζης της Ελλάδος (αλλά και τη διερεύνηση διάπραξης τυχόν ποινικών αδικημάτων) και παρόλο που δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλο το ποσόν, που είχα επενδύσει, είμαι αποφασισμένος να φτάσω το θέμα μέχρι τα ευρωπαϊκά Δικαστήρια, διότι η Ελλάδα που γνωρίζανε(με), (η Ελλάδα των "κολλητών", των "κουμπάρων" και των "κηπουρών") πέθανε οριστικά εκεί στις αρχές του 2010, όταν σηκώθηκε το χαλί και είδαμε από κάτω το ..χάλι (μας) !!
Υ.Γ 2 : το ίδιο "μοντέλο" εφαρμόστηκε αρχικά στην PROTON BANK, με τη διαφορά ότι εκείνη δεν χαρίστηκε σε κάποια άλλη τράπεζα, ωστόσο και εκεί οι μέτοχοι έχασαν τα χρήματά τους, ενώ λεγόταν ότι θα γίνει το ίδιο και με την ΑΤΕ ΒΑΝΚ, ωστόσο φαίνεται ότι έκαναν πίσω τελευταία στιγμή (γιατί άραγε ;)
Υ.Γ 3 : υπάρχει τράπεζα στην Ελλάδα που να μην έχει πρόβλημα ; στις άλλες δόθηκαν και δίνονται (κρατικά) χρήματα αφειδώς, ενώ ΤΒΑΝΚ και PROTON θυσιάστηκαν εν μία νυκτί και χωρίς πολλή σκέψη. 2 μέτρα και 2 σταθμά λοιπόν ; ως εδώ όμως, αν δεν αντιδράσουμε, θα είμαστε συνένοχοι στα εγκλήματά τους ! 

τι προβλέπει ο Νόμος για τους καταχραστές του Δημοσίου

 Ένας Νόμος του ..1950, με μικρές τροποποιήσεις, ορίζει πότε είναι κακούργημα η διασπάθιση δημόσιας περιουσίας και πως τιμωρείται.
  Με τον όρο "καταχραστές του Δημοσίου" εννοούνται όσοι διαπράττουν σε βάρος του Ελληνικού Δημοσίου ή Ν.Π.Δ.Δ ή οργανισμών και επιχειρήσεων, που ανήκουν στο Κράτος ή σε ΟΤΑ ή τραπεζών ή και εταιριών, που χρηματοδοτούνται από το Κράτος ή παρέχουν μονοπωλιακές υπηρεσίες (π.χ ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ), ένα από τα ακόλουθα ποινικά αδικήματα : πλαστογραφία, νόθευση ενσήμων, παθητική ή ενεργητική δωροδοκία, δωροδοκία δικαστή, ψευδή βεβαίωση, νόθευση εγγράφου, υπεξαίρεση στην υπηρεσία, κλοπή, υπεξαίρεση ή απάτη.
  Ειδικά, το αδίκημα τώρα της απιστίας στην υπηρεσία, εμπίπτει στον εν λόγω Νόμο, μόνον εφόσον διαπράττεται εναντίον του Δημοσίου, ΟΤΑ ή άλλου ΝΠΔΔ (όχι επομένως σε τράπεζες, άλλες εταιρίες του Δημοσίου κλπ).
  Εφόσον το όφελος που πέτυχε (ή επιδίωξε) ο δράστης και αντίστοιχα η ζημία που υπέστη (ή απειλήθηκε να υποστεί) το Δημόσιο, το ΝΠΔΔ κλπ, υπερβαίνει το ποσόν των 50.000.000 δρχ (αντίστοιχα 147.000 ευρώ), τότε επιβάλλεται κάθειρξη (5 έως 20 έτη) και αν συντρέχουν επιβαρυντικές περιστάσεις, όπως η επι μακρόν τέλεση του αδικήματος ή ιδιαίτερα μεγάλη ζημιά (προφανώς σημαντικά μεγαλύτερη από 147.000 ευρώ), τότε το Δικαστήριο μπορεί να επιβάλλει ακόμα και ισόβια κάθειρξη !!
   Να σημειωθεί επίσης ότι : 1. τιμωρούνται επίσης και όσοι "βάζουν πλάτη" στο δράστη, είτε με τη μορφή της υπόθαλψης εγκληματία είτε με τη μορφή της αποδοχής και διάθεσης προϊόντων εγκλήματος, αλλά με ποινές μειωμένες και 2. στα εν λόγω αδικήματα, μετά το πέρας της ανάκρισης, αποφασίζει οριστικά και αμετάκλητα, για την παραπομπή ή όχι του κατηγορούμενου σε Δίκη, το συμβούλιο Εφετών.
   Γίνεται φανερό λοιπόν από τα παραπάνω ότι για να έχει εφαρμογή ο αυστηρός αυτός Νόμος, είναι κρίσιμο να διαπιστωθεί πρώτον το μέγεθος της ζημιάς (τουλάχιστον 147.000 ευρώ) και δεύτερον, αν το "θύμα" εμπίπτει σε μια από τις περιπτώσεις του Νόμου (λόγω της ύπαρξης πολυάριθμων νομικών προσώπων του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα).

η υπεξαίρεση, η κρίσιμη διαφορά της από την κλοπή και πως τιμωρείται !

  Το έγκλημα της υπεξαίρεσης τελείται όταν κάποιος ιδιοποιείται παράνομα, ξένο (ολικά ή εν μέρει) κινητό πράγμα (κινητό πράγμα είναι και το χρήμα), το οποίο βρίσκεται, για κάποιο λόγο, στην κατοχή του. Εδώ ακριβώς έγκειται και η διαφορά της υπεξαίρεσης από την κλοπή, διότι στην κλοπή ο δράστης αφαιρεί το πράγμα από τον κύριό του (από ξένη κατοχή δηλαδή), ενώ στην υπεξαίρεση το πράγμα βρίσκεται ήδη στα χέρια του δράστη και ενώ ξέρει ότι δεν του ανήκει ή του ανήκει εν μέρει, εντούτοις εκδηλώνει την πρόθεση να το κάνει ολότελα δικό του.
  Παραδείγματα : 1. εάν ένα αυτοκίνητο, μηχάνημα, νταλίκα κ.ο.κ (οιοδήποτε κινητό πράγμα με αξία, όχι ακίνητο) ανήκει κατά 50% εξ αδιαιρέτου σε 2 άτομα και ο ένας από τους δύο το πουλήσει σε τρίτο, χωρίς ο άλλος να ξέρει τίποτε και εισπράξει ολόκληρο το τίμημα, διαπράττει υπεξαίρεση, διότι συμπεριφέρεται σαν να του ανήκει 100% ! 2. Είμαι κάτοικος εξωτερικού και θέλω να αγοράσω στην Ελλάδα σπίτι, σκάφος ή αυτοκίνητο, έρχομαι σε επαφή με έναν ¨Ελληνα και του στέλνω τα χρήματα για την αγορά. Μετά από ένα διάστημα ρωτώ αν έγινε η αγορά, εκείνος μου απαντά αρνητικά και όταν ζητώ πίσω τα λεφτά μου, ..εξαφανίζεται ή μου λέει ωμά ότι τα έφαγε στο καζίνο : υπεξαίρεση !! Αυτό μπορεί να συμβεί και αντίστροφα, ήτοι έχω ένα περιουσιακό στοιχείο και αναθέτω σε κάποιον να το πουλήσει. Ο τρίτος προφανώς θα εισπράξει το τίμημα, αλλά είναι υποχρεωμένος να μου το αποδώσει και εάν δεν το κάνει, διαπράττει υπεξαίρεση 3. Η υπεξαίρεση είναι πιο συνήθης σε εταιρίες και άλλα νομικά πρόσωπα, διότι εκεί η εταιρία έχει δική της περιουσία, ανεξάρτητη από την περιουσία των μετόχων-εταίρων και έτσι όταν κάποιος μέτοχος "βάζει χέρι" στο ταμείο της εταιρίας, διαπράττει υπεξαίρεση, διότι τα χρήματα ανήκουν στην εταιρία, ακόμα και αν αυτός είναι ο μοναδικός εταίρος !! 4. υπεξαίρεση διαπράττουν βέβαια συνήθως τα άτομα, που εργάζονται σε θέσεις, όπου εισπράττουν ή διαχειρίζονται ξένα χρήματα (ταμίες, τραπεζοϋπάλληλοι, ασφαλιστές, πράκτορες κλπ). Δεν πρόκειται για κλοπή, διότι τα χρήματα βρίσκονται ή περνάνε ήδη από τα χέρια τους και τα ιδιοποιούνται παράνομα.
   Στη βασική της μορφή, η υπεξαίρεση είναι πλημμέλημα, που τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι 2 ετών και μόνον αν το αντικείμενο της υπεξαίρεσης έχει μεγάλη αξία, με φυλάκιση από 1 έως 5 έτη (τιμωρείται δηλ. ελαφρύτερα από την κλοπή).
   Η υπεξαίρεση γίνεται κακούργημα, όταν : 1. η συνολική αξία της υπεξαίρεσης υπερβαίνει τα 73.000 ευρώ ή 2. πρόκειται για αντικείμενο μεγάλη αξίας, που βρίσκεται στα χέρια του δράστη, επειδή του το έχουν εμπιστευθεί (κατάχρηση ιδιαίτερης εμπιστοσύνης), λόγω ανάγκης ή λόγω της ιδιότητάς του ως διαχειριστή, εντολοδόχου, κηδεμόνα, επιτρόπου ή μεσεγγυούχου.
  Στις περιπτώσεις αυτές μπορεί να επιβληθεί ποινή κάθειρξης από 5 έως 10 έτη.
  Τέλος και στην υπεξαίρεση ισχύουν όσα είπαμε στην προηγούμενη ανάρτηση, για την περίπτωση που συμβαίνει μεταξύ συγγενών κλπ., οπότε ονομάζεται υφαίρεση.

πότε η κλοπή είναι κακούργημα

  Στη βασική του μορφή, το έγκλημα της κλοπής, είναι πλημμέλημα, που τιμωρείται με φυλάκιση από 3 μήνες έως 5 έτη, ενώ αν το αντικείμενο της κλοπής είναι ιδιαίτερα μεγάλης αξίας, το κατώτερο όριο ανεβαίνει από τους 3 μήνες στα 2 έτη !
  Υπάρχουν ωστόσο και οι διακεκριμένες περιπτώσεις κλοπής, όπου μετατρέπεται σε κακούργημα και τιμωρείται με κάθειρξη από 5 έως 10 έτη. Οι περιπτώσεις αυτές είναι οι εξής :
1. Όταν από τόπο, προορισμένο για θρησκευτική λατρεία (εκκλησίες, μονές κλπ), αφαιρείται αντικείμενο αφιερωμένο σε αυτή (π.χ τάματα πιστών, εικόνες, δισκοπότηρα κ.ο.κ), φαινόμενο που παρατηρείται έντονα στις μέρες μας, εξ αιτίας των κάθε λογής σύγχρονων "χρυσοθήρων", που διαλαλούν ότι αγοράζουν μετρητοίς, χρυσαφικά, κοσμήματα κλπ.
2. Όταν αφαιρέθηκε πράγμα ιστορικής, καλλιτεχνικής, επιστημονικής ή αρχαιολογικής σημασίας από δημόσια συλλογή ή συλλογή εκτεθειμένη στο κοινό (π.χ πίνακας από γκαλερί ή μουσείο, αγαλματίδιο από αρχαιολογικό χώρο κλπ.). Συνεπώς, δεν είναι κακούργημα π.χ η αφαίρεση ακριβού πίνακα από ιδιωτική συλλογή ή από οικία ! (εκτός αν συντρέχει το 5)
3. Αν αφαιρεθεί πράγμα, από δημόσιο συγκοινωνιακό μέσο ή το οποίο μεταφερόταν από ταξιδιώτη ή βρισκόταν σε χώρο, προορισμένο για παραλαβή και μεταφορά πραγμάτων (π.χ αποθήκες ΚΤΕΛ). Συνεπώς, αν κλέψω τον ταξιδιωτικό σάκο ενός συνεπιβάτη σε τρένο, λεωφορείο, αεροπλάνο, διώκομαι για κακούργημα, ακόμα και αν δεν περιέχει τίποτε πολύτιμο !! (η ρύθμιση αυτή έχει τη λογική ότι τα πράγματα που μεταφέρονται είναι πιο ευάλωτα και ο ιδιοκτήτης δεν μπορεί να έχει τον άμεσο και απόλυτο έλεγχό τους)
4. Αν η κλοπή τελέστηκε από δύο ή περισσότερους δράστες, οι οποίοι είχαν ενωθεί με σκοπό να διαπράττουν κλοπές ή ληστείες και
5. Αν η κλοπή διαπράχθηκε από άτομο, το οποίο διαπράττει κλοπές ή ληστείες "κατ' επάγγελμα" ή "κατά συνήθεια" ή αν η αξία των κλοπιμαίων υπερβαίνει το ποσόν των 73.000 ευρώ !
   Να αναφερθεί τέλος ότι η κλοπή διώκεται αυτεπαγγέλτως, εκτός εάν έγινε μεταξύ συγγενών ή συγκατοίκων, οπότε ονομάζεται "υφαίρεση" και χρειάζεται να υποβληθεί έγκληση από το θύμα, εντός 3 μηνών από τότε που έμαθε την κλοπή και το δράστη.
   Οι συνηθέστερες μορφές υφαίρεσης είναι μεταξύ γονέων και τέκνων, μεταξύ αδερφών, μεταξύ συζύγων (ακόμα και μεταξύ απλά αρραβωνιασμένων) και κυρίως μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου, από πάσης φύσεως βοηθητικό προσωπικό, οικιακούς βοηθούς κλπ.

κοινός τραπεζικός λογαριασμός : μπορεί ένας να "σηκώσει" όλο το ποσόν ;

  Στους κοινούς τραπεζικούς λογαριασμούς, όπου υπάρχουν δύο ή περισσότεροι (συν) δικαιούχοι, ανακύπτει συχνά πρόβλημα, όταν ο ένας από τους δικαιούχους "αδειάζει" το λογαριασμό, κάνοντας ανάληψη ολόκληρου του ποσού και τίθεται το ερώτημα αν έχει ποινικές ευθύνες (π.χ για υπεξαίρεση) απέναντι στους υπόλοιπους.
  Η απάντηση είναι αρνητική, δεν υπάρχει ποινική ευθύνη, διότι ο Νόμος ορίζει ρητά ότι μπορεί ακόμα και ο ένας συνδικαιούχος να αναλάβει ολόκληρο το ποσόν της κοινής κατάθεσης, όπως δεν έχει ευθύνη και η τράπεζα, που του δίνει όλα τα λεφτά.
  Ωστόσο, οι υπόλοιποι δικαιούχοι μπορούν να στραφούν εναντίον εκείνου, που "σήκωσε" όλο το ποσόν και να ζητήσουν την απόδοση του μεριδίου τους, με βάση των αριθμό των (συν)δικαιούχων : έτσι, αν είναι δύο, να ζητήσει το 50 %, αν είναι τρεις, το 1/3 κ.ο.κ, εκτός αν υπάρχει κάποια άλλη συμφωνία μεταξύ τους, ως προς τα ποσοστά, που δικαιούται ο καθένας, οπότε υπερισχύει η μεταξύ τους συμφωνία και η μοιρασιά δε γίνεται αναλογικά, με τον αριθμό των δικαιούχων.

έκτιση της ποινής φυλάκισης στο σπίτι !

  Μιας και αναφερθήκαμε τελευταία σε θέματα ποινών, μετατροπής, αναστολής κλπ, να αναφέρουμε και μία νέα καινοτομία, που εισήχθη πρόσφατα στο ποινικό μας Δίκαιο και είναι η δυνατότητα έκτισης της ποινής κατ΄οίκον !!
  Επειδή πιθανόν να σκέφτεστε ότι αστειεύομαι ή ότι κάτι δεν πάει καλά, υπάρχει η εξής βασική προϋπόθεση, για να τύχει κανείς αυτής της ..ποινής (;) : να έχει γιορτάσει τα 75α γενέθλιά του !
  Αν λοιπόν κανείς την ημέρα του Δικαστηρίου έχει κλείσει τα 75 και καταδικαστεί σε ποινή φυλάκισης, το Δικαστήριο καταρχήν διατάζει την έκτιση της ποινής κατ' οίκον, εκτός εάν αιτιολογημένα κρίνει ότι επιβάλλεται η "κλασική" φυλάκιση, για να αποτραπεί ο δράστης από την τέλεση νέων αδικημάτων.
  Το ίδιο όμως μπορεί να συμβεί και εάν κάποιος σβήσει τα 75 κεράκια στη φυλακή : μπορεί να υποβάλει αίτηση στο συμβούλιο πλημμελειοδικών, για να συνεχίσει την ποινή ..στο σπίτι του !
  Ο μόνος όρος που τίθεται από το Νόμο, είναι ο καταδικασθείς να εμφανίζεται κάθε πρώτη του μήνα στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής, όπου διαμένει (σκληρό, ε ;).
  Αν κάποιος ξεχαστεί και δεν τηρεί τον όρο αυτό, ο εισαγγελέας, μπορεί, όπως καταλαβαίνετε, να τον στείλει πάλι στη φυλακή, αφού πρώτα εξετάσει τη συχνότητα και τους λόγους της παράλειψης και αφού πρώτα τον έχει προειδοποιήσει και διαπιστώσει ότι σκοπίμως δεν συμμορφώνεται !!

οι ποινές για την ακάλυπτη επιταγή

   Σε συνέχεια προηγούμενης αναφοράς στην ακάλυπτη επιταγή, να προστεθούν και τα εξής : ο νόμος "περί επιταγής" είναι ένας Νόμος του ...1933 (...), με ελάχιστες τροποποιήσεις από τότε και ορίζει ότι η έκδοση ακάλυπτης επιταγής είναι πλημμέλημα, που τιμωρείται με ποινή φυλάκισης τουλάχιστον 3 μηνών (άρα μπορεί να φτάσει έως το ανώτατο όριο φυλάκισης, που είναι τα 5 έτη) και χρηματική ποινή δέκα χιλιάδων ...δραχμών (μη γελάτε, διότι μπορεί να ξαναγίνει επίκαιρος ο Νόμος !!)
   Εάν τώρα κάποιος εκδίδει ακάλυπτες επιταγές .."κατ' επάγγελμα ή κατά συνήθεια", η κατώτερη ποινή ανεβαίνει στο ένα (1) έτος (από 3 μήνες).
   Να προσεχθούν ιδιαίτερα και τα εξής : 1. Αν ο δράστης αποζημιώσει πλήρως τον κομιστή της επιταγής πριν τη Δίκη, δεν τιμωρείται, διότι εξαλείφεται το αξιόποινο (αυτός είναι και ο λόγος που οι υποθέσεις αυτές παίρνουν συχνές ή συνεχόμενες αναβολές, καθόσον -υποτίθεται τουλάχιστον- ο εκδότης της ακάλυπτης επιταγής ..ψάχνει για χρήματα, ώστε να πληρώσει την επιταγή).
2. Η ποινική δίωξη δεν ασκείται πλέον αυτεπαγγέλτως, αλλά μόνον κατόπιν εγκλήσεως (μηνύσεως) του τελευταίου κομιστή, ο οποίος την εμφάνισε στην τράπεζα ή εκείνου που την πλήρωσε και την πήρε στα χέρια του !
3. Συνεπώς, για να είναι νόμιμη και εμπρόθεσμη η μήνυση, πρέπει να κατατεθεί στην εισαγγελία, μέσα σε 3 μήνες, από τη σφράγιση της επιταγής, ειδάλλως δεν τιμωρείται ο δράστης !!
   Τέλος, να σημειωθεί ότι ο Εισαγγελέας που παίρνει στα χέρια του τη σχετική μήνυση, δε διατάζει προανάκριση, αλλά καλεί απευθείας τον κατηγορούμενο, για να δικαστεί στο αρμόδιο μονομελές πλημμελειοδικείο.
  

η αποπλάνηση παιδιών (ανηλικων) και η ποινική μεταχείρισή της

 Με αφορμή τις μαζεμένες υποθέσεις παιδεραστίας, που ήρθαν στο φως τελευταία, ειδικά στην Κρήτη, ας δούμε τι προβλέπει ο ποινικός μας Κώδικας για το έγκλημα της αποπλάνησης παιδιών.
 Καταρχάς, για τον Έλληνα Νομοθέτη, "παιδί" θεωρείται εκείνο που δεν έχει συμπληρώσει τα 15 έτη και το αδίκημα και οι αντίστοιχες ποινές, διαμορφώνονται ως εξής :
1. Αν ο παθών δεν έχει συμπληρώσει ακόμα τα 12 έτη, μιλάμε για κακούργημα, το οποίο τιμωρείται με κάθειρξη τουλάχιστον 10 ετών (και μέχρι 20 χρόνια)
2. Αν ο παθών είναι μεταξύ 12 και 14, μιλάμε πάλι για κακούργημα, που τιμωρείται με κάθειρξη (από 5) έως 10 έτη και
3. Αν ο παθών είναι μεταξύ 14 και 15 ετών, τότε μιλάμε για πλημμέλημα, που τιμωρείται με ποινή φυλάκισης από 2 έως 5 έτη.
   Πολλά μπορούν να ειπωθούν, εν προκειμένω, για τα όρια ηλικίας του Νόμου, για το κατά πόσον είναι χαμηλά ή όχι, πάντως είναι σαφές ότι συνεχώς βαίνουν μειούμενα, γεγονός που αντικατοπτρίζει τον ηθικό ξεπεσμό της κοινωνίας και το "τέλος της αθωότητας".
   Οι μεγαλύτεροι ασφαλώς θα θυμούνται ότι παλιότερα (και όχι πολύ πίσω) αν έκανες κάτι με 16 ή και 17 χρονη, "την είχες βαμμένη", ενώ τώρα, αν κάνεις σεξ με άτομο ηλικίας 14 ετών και μίας ημέρας (!), δεν πας καν στη φυλακή (λογικά θα πάρεις αναστολή) !!
    ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ
-Όπως έχει ειπωθεί και αλλού, αποπλάνηση δεν συνιστά μόνον η συνουσία, αλλά και όλες οι άλλες παρεμφερείς ασελγείς πράξεις, τις οποίες δε χρειάζεται να κατονομάσουμε.
-Αν μεταξύ δράστη και θύματος τελεστεί γάμος, δεν ασκείται ποινική δίωξη (!), αλλά αν ο γάμος είναι προσχηματικός και μετέπειτα ακυρωθεί, η δίωξη προχωρά κανονικά.
-Με φυλάκιση 2 έως 5 ετών απειλείται και εκείνος που εξωθεί ή παρασύρει ανήλικο, κάτω των 15, να παρίσταται σε ασελγείς πράξεις μεταξύ άλλων (τιμωρείται ακόμα δηλ. και το "μάτι", διότι και έτσι τραυματίζεται η παιδική ψυχή).
-Οι ασελγείς πράξεις μεταξύ ανηλίκων κάτω των 15, δεν τιμωρούνται, εκτός αν ο ένας από τους δύο είναι από 3 έτη και πάνω μεγαλύτερος από τον άλλο, οπότε όμως και πάλι δεν επιβάλλεται ποινή, αλλά αναμορφωτικά μέτρα.
-Όταν οι εν λόγω πράξεις γίνονται επ' αμοιβή ή άλλα υλικά ανταλλάγματα, ο δράστης τιμωρείται και με πολύ υψηλές χρηματικές ποινές (έως 500.000 ευρώ !) 

αναστολή της ποινής : προϋποθέσεις

  Κατά την εξέλιξη του Ποινικού μας Κώδικα, παρατηρείται μία τάση να δίνεται στον καταδικασθέντα ολοένα και συχνότερα, ολοένα και ευκολότερα, μία "δεύτερη ευκαιρία" και να αποφεύγεται, όσο το δυνατόν, η φυλάκισή του, η οποία, κατά γενική ομολογία, μόνο σε σωφρονισμό δεν οδηγεί, αλλά μάλλον χειροτερεύει τα πράγματα.
  Στην εξέλιξη αυτή ασφαλώς συντελεί και ο υπερπληθυσμός στις ελληνικές φυλακές, έτσι ώστε ο εγκλεισμός στη φυλακή να επιλέγεται ως έσχατο μέσο, μόνον για πραγματικά σοβαρά αδικήματα και μόνον εφόσον ο κατάδικος δεν συγκεντρώνει τις προϋποθέσεις για να λάβει αναστολή ή για να μετατραπεί η ποινή του σε χρηματική.
  Το τελευταίο συμβαίνει συνήθως σε άτομα που εμφανίζουν συνεχή παραβατική συμπεριφορά, τους λεγόμενους καθ' έξη ή κατ' επάγγελμα εγκληματίες και όχι σε εκείνους που περιστασιακά εμφάνισαν μία εγκληματική συμπεριφορά, γεγονός που μπορεί να συμβεί κυριολεκτικά στον καθένα, ειδικά στα εξ αμελείας αδικήματα.
   Σχετικά με το ποιος δικαιούται λοιπόν να λάβει αναστολή της ποινής του, ο Νόμος διακρίνει σε δύο βασικές περιπτώσεις : 1. Όταν η ποινή φυλάκισης, που επιβάλλεται, είναι μέχρι 3 έτη και 2. Όταν η ποινή φυλάκισης είναι από 3 έως 5 έτη (που είναι και το ανώτατο όριο).
   Και στις 2 περιπτώσεις, κοινή προϋπόθεση είναι ο καταδικασθείς, είτε να έχει λευκό ποινικό μητρώο είτε να έχει προηγούμενες καταδίκες, οι οποίες αθροιστικά να μην υπερβαίνουν το ένα έτος. Σημειώνεται ότι στο Δικαστήριο δίνεται και διακριτική ευχέρεια, να μη δόσει αναστολή, εφόσον αιτιολογημένα κρίνει ότι επιβάλεται η εκτέλεση της ποινής (σχετικά σπάνια).
   Στην πρώτη περίπτωση, όπου η ποινή είναι κάτω από 3 έτη, η αναστολή δίνεται για χρονικό διάστημα από ένα έως τρία έτη και έχει το νόημα, ότι εφόσον ο καταδικασθείς δε διαπράξει άλλο αδίκημα (ειδικά το ίδιο ή παρόμοιο) μέσα στο χρόνο της αναστολής, η ποινή διαγράφεται.
   Στη δεύτερη περίπτωση, όπου η ποινή είναι από 3 έως 5 έτη φυλάκισης, προβλέπονται επαχθέστεροι όροι αναστολής και μάλιστα υπό επιτήρηση.
   Η διάρκεια της αναστολής είναι 3 έως 5 έτη και ως όροι αυτής αναφέρονται ενδεικτικά : η υποχρέωση εμφάνισης σε αστυνομικό τμήμα, η αφαίρεση διπλώματος οδήγησης ή διαβατηρίου, η απαγόρευση επικοινωνίας με ορισμένα πρόσωπα κ.α.
   Η συστηματική τώρα και σοβαρή παραβίαση των όρων της αναστολής, μπορεί να οδηγήσει σε τροποποίηση των όρων της ή σε επιμήκυνση ή ακόμα και σε άρση της αναστολής, οπότε εκτελείται και η ποινή.
    ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
- Αν παρέλθει ο χρόνος αναστολής και ο καταδικασθείς δεν διαπράξει άλλο αδίκημα εντωμεταξύ, η ποινή δε φαίνεται πλέον στο ποινικό του μητρώο.
-Το Δικαστήριο, εφόσον καταλήξει σε καταδικαστική απόφαση, οφείλει να εξετάσει πρώτα αν συντρέχουν οι προϋποθέσεις της αναστολής αυτεπαγγέλτως και μετά να προχωρήσει σε τυχόν μετατροπή της ποινής σε χρήμα.
-Για το σκοπό αυτό, πλέον, ο Νόμος ορίζει ότι το Δικαστήριο οφείλει να έχει στο φάκελλο της δικογραφίας, το ποινικό μητρώο του κατηγορούμενου, ώστε να φαίνεται αν είναι "λευκός" ή έχει καταδίκες και τι ύψους συνολικά. Επειδή όμως, στην Ελλάδα ζούμε και το ποινικό μητρώο συχνά απουσιάζει από το φάκελλο, ρωτάει συνήθως ο/η πρόεδρος τον καταδικασθέντα : έχεις καταδικασθεί ποτέ άλλοτε κλπ ; Την απάντηση την αφήνω πάνω σας, εγώ πάντως ίσως και να μην έλεγα την αλήθεια ή μπορείτε να πείτε δεν θυμάμαι ;-)
-Σε περίπτωση που κάποιος καταδικασθεί με αναστολή, πρακτικά αυτό σημαίνει ότι πληρώνει τα δικαστικά έξοδα και αφήνεται ελεύθερος. Ο Νόμος ρητά αναφέρει πάντως ότι η αναστολή δεν εξαρτάται από την προηγούμενη καταβολή των εξόδων !
-Συνεπώς, για να καταλήξει κανείς στη φυλακή, όταν καταδικάζεται σε ποινή φυλάκισης (έως 5 έτη) και όχι κάθειρξης, θα πρέπει : πρώτον, να μην έχει τις προϋποθέσεις αναστολής (π.χ να έχει προηγούμενη καταδίκη 2 ετών) και δεύτερον, να αποφασίσει το Δικαστήριο ότι η μετατροπή της ποινής σε χρήμα δεν είναι αρκετή, αλλά απαιτείται εκτέλεσή της (με συγκεκριμένη όμως και ειδική αιτιολογία).
Και σε αυτή την περίπτωση όμως, αν πρόκειται για Δίκη σε α' βαθμό, το Δικαστήριο-κατά κανόνα-χορηγεί στην έφεση ανασταλτικό χαρακτήρα και έτσι ασκείται έφεση και ο καταδικασθείς αφήνεται ελεύθερος, έως ότου αποφανθεί και το δευτεροβάθμιο Δικαστήριο (σημ. : για ποινές φυλάκισης έως 3 έτη, η έφεση έχει αυτοδικαίως ανασταλτικό αποτέλεσμα, για ποινές από 3 έως 5 έτη, αποφασίζει το Δικαστήριο).
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ !