δικηγορία : το "άνοιγμα" ενός ¨κλειστού" επαγγέλματος

  Ένα από τα προβλήματα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας είναι η ύπαρξη και η εφαρμογή νομοθετημάτων από τη δεκαετία του 1950 ή και παλιότερων (!), τα οποία φυσικά δεν εκφράζουν τις τωρινές συνθήκες και θέτουν παράλογους φραγμούς στην άσκηση επαγγελματικών δραστηριοτήτων.
  Πρόκειται για καθαρά συντεχνιακού τύπου ρυθμίσεις, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με τη σύγχρονη -ευρωπαϊκή- πραγματικότητα των ανοικτών αγορών και της ελεύθερης διακίνησης αγαθών και υπηρεσιών.
   Η αναχρονιστική νομοθεσία αποτελεί πάντοτε τροχοπέδη στην ανάπτυξη, ενώ οι Νόμοι που προσαρμόζονται στις διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες αποτελούν απαραίτητη συνθήκη για την πρόοδο ενός Κράτους, ειδικά σήμερα, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της ιλιγγιώδους ταχύτητας των αλλαγών, μέσω κυρίως της νέας τεχνολογίας.
  Μέσα σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, είναι εντελώς παράλογοι και οι εξής περιορισμοί στο δικηγορικό επάγγελμα :
1. Η απαγόρευση διαφήμισης των δικηγορικών υπηρεσιών.
   Σήμερα, όπου υπάρχει αφενός υπερπληθώρα δικηγόρων και αφετέρου δεκάδες ή και εκατοντάδες κλάδοι Δικαίου, με την εξειδίκευση να γίνεται ολοένα μεγαλύτερη και πιο αναγκαία, είναι ανάγκη να υπάρχει η δυνατότητα στον πελάτη-καταναλωτή να πληροφορείται με πιο αντικείμενο ασχολείται ο κάθε δικηγόρος και ποιος μπορεί να καλύψει τις ιδιαίτερες ανάγκες του.
   Άλλος ασχολείται με ποινικά, άλλος με διαζύγια, άλλος με συμβόλαια, άλλος με εταιρίες και πάει λέγοντας, με αποτέλεσμα η διαφήμιση και προβολή των αντίστοιχων υπηρεσιών να είναι όχι μόνον σκόπιμη, αλλά επιβεβλημένη.
2. Η απαγόρευση παραστάσεων σε δικαστήρια άλλων πόλεων.
   Πιο παράλογη ακόμα ήταν η αδυναμία παράστασης, σε αστικές υποθέσεις, σε δικαστήρια άλλων πόλεων, χωρίς την παρουσία και ενός ακόμα δικηγόρου από τον οικείο Σύλλογο, τη στιγμή μάλιστα που στα ποινικά Δικαστήρια δεν υπάρχει αντίστοιχος περιορισμός !
   Γιατί θα πρέπει π.χ ο πελάτης μου, που είναι κάτοικος Αθηνών και έχει μία υπόθεση στη Χαλκίδα ή στην Κόρινθο κ.ο.κ, να αναγκάζεται να πληρώνει 2 δικηγόρους ;
3. Η διάκριση των δικηγόρων σε παρά Πρωτοδίκαις, παρ' εφέταις και παρ' Αρείω Πάγω.
   Ο πιο παράλογος όμως φραγμός είναι αυτός, δηλαδή να απαιτείται ένας ελάχιστος χρόνος άσκησης δικηγορίας, προκειμένου να μπορεί κανείς να παραστεί στο Εφετείο (4 χρόνια) ή στον Άρειο Πάγο (8 χρόνια) !
   Προφανώς, ο νομοθέτης έκρινε τότε ότι στα ανώτερα Δικαστήρια, θα πρέπει να πηγαίνουν δικηγόροι έμπειροι, να έχουν "ψηθεί" πρώτα στα κατώτερα, ωστόσο αυτό δεν έχει λογική, διότι αυτό που μετράει είναι οι γνώσεις και μπορεί κάλιστα ένας νεότατος δικηγόρος να έχει μεγαλύτερη κατάρτιση από έναν "παλιό" και να μπορεί κάλιστα να παραστεί σε όλα τα Δικαστήρια.
    Κανείς δεν υποτιμά την εμπειρία, αλλά εδώ η γνώση είναι σημαντικότερη και σε κάθε περίπτωση 8 χρόνια είναι υπερβολικά, για να διαβεί κάποιος το ..κατώφλι του Αρείου Πάγου, λες και πρόκειται για άβατο και όχι ένα ακόμα Δικαστήριο !
    Σε τελική ανάλυση, γιατί θα πρέπει να αναγκάζομαι να συστήσω τον πελάτη μου σε παλιότερο συνάδελφο, προκειμένου να αναλάβει αυτός την έφεση ή την αναίρεση, σε υπόθεση που εγώ γνωρίζω καλύτερα ;;
   Να σημειώσουμε τέλος ότι για την "προαγωγή", απαιτείται η καταβολή τσουχτερών παραβόλων στο Σύλλογο και ίσως αυτό να εξηγεί τη διατήρηση της κατάστασης.


  Κατόπιν των ανωτέρω, οφείλουμε να στηρίξουμε κάθε προσπάθεια της Κυβέρνησης, για αλλαγή και κατάργηση όλων των αναχρονιστικών περιορισμών στην άσκηση της δικηγορίας, για το καλό πρωτίστως των ίδιων των καταναλωτών.

ισόβια σε ταμία για υπεξαίρεση ??

 Όταν πρωτοδιάβασα την είδηση, προ λίγων ημερών, ότι ένας πρώην ταμίας αγροτικού συνεταιρισμού στη Μυτιλήνη καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για υπεξαίρεση ενός, σεβαστού είναι η αλήθεια, ποσού, η πρώτη μου σκέψη ήταν : μήπως η ελπίδα σε αυτή τη χώρα δεν έχει πεθάνει ; μήπως άρχισε να φαίνεται λίγο φως στο τούνελ της ατιμωρησίας και της ασυδοσίας ; μήπως η Δικαιοσύνη θέλει να δώσει ένα ηχηρό μήνυμα στους καταχραστές του δημοσίου χρήματος και να περιορίσει, με το φόβο, τη διαφθορά ;
  Δυστυχώς, όπως όλα τα όνειρα, έτσι και αυτό δεν κράτησε πολύ : σύντομα αναγκάστηκα να δω τη σκληρή (ελληνική) πραγματικότητα, που συνοψίζεται στο γνωστό : "όπου φτωχός και η μοίρα του" !
   Γιατί ποιός πιστεύει ειλικρινά ότι η απόφαση θα ήταν ίδια, αν κατηγορούμενος δεν ήταν ένας απλός ταμίας, ενός άσημου συνεταιρισμού, αλλά ένας ισχυρός παράγοντας, με ισχυρές διασυνδέσεις και γνωριμίες, χρήματα κλπ ; Για να μην αναφέρουμε την περίπτωση που θα ήταν πολιτικό πρόσωπο, οπότε η υπόθεση δεν θα έφτανε καν στο ακροατήριο !
   Ας μη γελιόμαστε, όσο ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά, όσο ο Νόμος δεν εφαρμόζεται εξίσου και αδιακρίτως, όσο θα πιάνουμε τη "μαρίδα", ενώ οι "καρχαρίες" αλωνίζουν ανενόχλητοι, τίποτε δεν θα αλλάξει σε αυτή τη Χώρα και δεν πρόκειται να δούμε καλύτερες μέρες.
  
Υ.Γ και 2 μικρές λεπτομέρειες : 1. την απόφαση εξέδωσε το νεοσύστατο Εφετείο Αιγαίου (καλή αρχή, χαχα) και 2. ο κατηγορούμενος νοσηλευόταν στο Νοσοκομείο, όταν εξεδόθη η απόφαση... .

νομικές συμβουλές - nomikes simvoules- νομικες συμβουλες

  Επειδή είναι πιθανόν κάποιος να θέλει να ρωτήσει κάτι πιο συγκεκριμένο ή να χρειάζεται νομική συμβουλή πάνω σε οποιοδήποτε θέμα, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μου στο email : nik.stavro@gmail.com και θα απαντήσω το συντομότερο δυνατόν. 
  Επειδή δεν θέλουν ή δεν μπορούν όλοι να στείλουν εμαιλ, μπορεί να δοθούν οι νομικές συμβουλές και τηλεφωνικά, αφού -εννοείται- γίνει πρώτα η κατάθεση στο λογαριασμό.
  Η χρέωση είναι μόλις 50 ευρώ, για απλές περιπτώσεις και ανεβαίνει ανάλογα με το πόσο πολύπλοκο είναι το θέμα και πόσο ψάξιμο θέλει.
   Το ίδιο κόστος, υπάρχει και σε περίπτωση επίσκεψης-ραντεβού στο γραφείο.
  Η χρέωση επιβάλλεται από σήμερα, 19.9.2012, διότι θεωρώ ότι γινόταν κατάχρηση των δωρεάν νομικών συμβουλών και για να μην έχω μπλεξίματα με το δικηγορικό Σύλλογο... !
  Τα χρήματα προκαταβάλλονται σε τραπεζικό λογαριασμό.

Υ.Γ : συμβουλές πάνω σε εκκρεμείς υποθέσεις δίδονται, μόνον κατόπιν ενημέρωσης και γραπτής συγκατάθεσης-συναίνεσης εκ μέρους του συναδέλφου, που χειρίζεται την υπόθεση !

Επίσης, εάν εκκρεμούν εις βάρος σας αγωγές ή μηνύσεις κλπ, τότε μπορούμε να τις δούμε μαζί και να σχεδιάσουμε τον καλύτερο τρόπο άμυνας-υπεράσπισης, ανάλογα με την κάθε περίπτωση. Θεωρώ ότι είμαι σε θέση (παρ'όλο που απεχθάνομαι γενικά να περιαυτολογώ) να "ανακουφίσω" όσους είναι "στριμωγμένοι" από μηνύσεις ή αγωγές και όποιος/α με επιλέξει σίγουρα δεν θα χάσει ! Χρειάζεται προσοχή, γιατί δεν είναι όλοι ίδιοι : Μην πετάτε τα λεφτά σας, από δώ και από κει, χωρίς λόγο και -κυρίως- χωρίς αποτέλεσμα...Αποφεύγετε τους χασοδίκες (υπάρχουν αρκετοί εκεί έξω).
Να θυμάστε ότι στους δικηγόρους ισχύει περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, η ..παροιμία με τα κεράσια και το καλάθι και ότι η πολυλογία δεν είναι ΠΟΤΕ καλό σημάδι !


Τέλος, στο ίδιο e-mail μπορείτε να προτείνετε νομικά θέματα προς ανάλυση, τα οποία πιστεύετε ότι μπορεί να ενδιαφέρουν τους αναγνώστες.


Στο ίδιο ως άνω e-mail, μπορεί να επικοινωνεί και όποιος θέλει να διαφημιστεί στο blog, με κόστος από 1 ευρώ την ημέρα !







 

η διαδικασία της Ποινικής Δίκης σε γενικές γραμμές και με απλά λόγια

  Η Ποινική Δίκη ξεκινά με την εκφώνηση του ονόματος του κατηγορουμένου από τον/την (το δεύτερο είναι πλέον όλο και συνηθέστερο) Πρόεδρο του Δικαστηρίου.
  Αν ο κατηγορούμενος είναι παρών, κάθεται στο περιβόητο πια "εδώλιο" και ξεκινά η διαδικασία, με την εκφώνηση των ονομάτων των μαρτύρων κατηγορίας. Αν είναι αδικαιολόγητα απών (δε συνίσταται), δικάζεται η υπόθεση "ερήμην" του.
  Σημειώνεται ότι ο κατηγορούμενος μπορεί πλέον να εκπροσωπείται στη Δίκη με δικηγόρο, εφόσον το επιτρέψει το Δικαστήριο (κατά 99,9%), οπότε και θεωρείται "παρών" !
  Εφόσον δεν υποβληθεί αίτημα αναβολής ή κάποια άλλη διαδικαστική ένσταση από τον κατηγορούμενο, ξεκινά η διαδοχική εξέταση των μαρτύρων κατηγορίας και εν συνεχεία διαβάζονται τα έγγραφα που περιέχονται στη δικογραφία.
   Στη συνέχεια, εξετάζονται οι μάρτυρες, που ο κατηγορούμενος καλεί προς υπεράσπισή του, τα ονόματα των οποίων δεν είναι εκ των προτέρων γνωστά στο Δικαστήριο.
    Σημειώνεται ότι στους μάρτυρες έχουν δικαίωμα να κάνουν ερωτήσεις τα μέλη του Δικαστηρίου, ο/η Εισαγγελέας, οι δικηγόροι και ο ίδιος ο κατηγορούμενος.
    Μετά την εξέταση και του τελευταίου μάρτυρα, καλείται ο/οι κατηγορούμενοι να απολογηθεί/ουν, αναφορικά με την κατηγορία : ο κατηγορούμενος φυσικά δεν ορκίζεται, έχει δικαίωμα σιωπής και δεν έχει το καθήκον αληθείας, που έχουν οι μάρτυρες, επομένως έχει θεωρητικά (και όχι μόνον..) τη δυνατότητα να πει ακόμα και ψέμματα..
    Μετά την απολογία, ο λόγος δίνεται διαδοχικά στον Εισαγγελέα, που προτείνει ανάλογα την ενοχή ή όχι του κατηγορούμενου, στο συνήγορο της πολιτικής αγωγής (αν υπάρχει) και τέλος στο συνήγορο του κατηγορούμενου ή στον ίδιο τον κατηγορούμενο. Τονίζεται ότι ο κατηγορούμενος έχει πάντα το λόγο τελευταίος, σε κάθε ζήτημα που ανακύπτει στη διάρκεια της Δίκης.
    Εν συνεχεία, το Δικαστήριο εκδίδει την απόφασή του περί ενοχής ή μη, είτε αμέσως είτε κατόπιν συσκέψεως και εφόσον η απόφαση είναι καταδικαστική, γίνεται συζήτηση για το ύψος της ποινής, αν θα ανασταλεί ή θα μετατραπεί σε χρήμα κλπ.
   Αν η απόφαση είναι αθωωτική, φεύγει ο κατηγορούμενος άμεσα, αν είναι καταδικαστική (σε πρώτο βαθμό), ασκεί, κατά κανόνα έφεση, εφόσον επιτρέπεται και αφήνεται ελεύθερος, έως ότου γίνει η Δίκη σε δεύτερο βαθμό.
   Αυτά σε γενικές γραμμές και εντελώς χοντρικά, για τα επιμέρους δικαιώματα του κατηγορουμένου και άλλες διαδικαστικές λεπτομέρειες της Ποινικής Δίκης, θα επανέλθουμε.

μήνυση και αγωγή : η συνηθέστερη παρανόηση

 Οι περισσότεροι μη νομικοί ρωτούν συχνά ποια η διαφορά μήνυσης και αγωγής, ενώ πολλοί όταν αναφέρονται στο ένα, εννοούν το άλλο και αντίστροφα.
  Η μήνυση λοιπόν, η οποία απευθύνεται στον αρμόδιο εισαγγελέα, γίνεται προκειμένου να καταγγείλουμε μία εγκληματική πράξη, που έγινε εις βάρος μας π.χ εξύβριση, απειλή, σωματική βλάβη κλπ. ή και εις βάρος άλλων.
  Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, η μήνυση πρέπει να υποβληθεί μέσα σε αποκλειστική προθεσμία 3 μηνών, άλλως χάνεται το δικαίωμα.
  Εξετάζοντας τη μήνυσή μας, ο εισαγγελέας μπορεί είτε να διατάξει απευθείας τον κατηγορούμενο να εμφανιστεί σε Δίκη, είτε να διατάξει έρευνα προκειμένου να συλλεχθούν περισσότερα στοιχεία, είτε να θέσει τη μήνυση στο αρχείο, αν κρίνει ότι είναι αβάσιμη.
   Σκοπός της μήνυσης είναι να τιμωρηθεί ο δράστης μίας άδικης πράξης, σύμφωνα με τα οριζόμενα στον Ποινικό Κώδικα και όχι η οικονομική αποκατάσταση του θύματος.
   Αίτημα καταβολής αποζημίωσης μπορεί να έχει μόνον η αγωγή, η οποία απευθύνεται στα πολιτικά-αστικά Δικαστήρια και όχι στα ποινικά, τα οποία ασχολούνται με τις μηνύσεις.
    Οι αγωγές βέβαια δεν έχουν πάντα οικονομικό αντικείμενο, όπως π.χ η αγωγή με την οποία ζητείται η λύση του γάμου (διαζύγιο), αλλά στοχεύουν πάντα στην ικανοποίηση ιδιωτικών-αστικών δικαιωμάτων και προϋποθέτουν πάντα αντιδικία μεταξύ 2 ή περισσοτέρων προσώπων.
    Στις μηνύσεις, υπάρχει και εκεί η δυνατότητα (η οποία φυσικά ενδείκνυται) ο μηνυτής να παραστεί στο ποινικό Δικαστήριο, ως πολιτικώς ενάγων, για να υποστηρίξει την κατηγορία και να συμμετάσχει στη Δίκη, ζητώντας τυπικά ένα μικρό ποσόν αποζημίωσης (έως 44 ευρώ).
    Στην πράξη συνηθίζεται να ασκούνται παράλληλα, τόσο η αγωγή όσο και η μήνυση, π.χ σε περίπτωση συκοφαντικής δυσφήμησης, όπου το ποινικό Δικαστήριο αποφασίζει αν τελέστηκε το έγκλημα και ποια ποινή θα επιβληθεί, ενώ το αστικό καθορίζει το ύψος της τυχόν αποζημίωσης για ηθική βλάβη κλπ.
    Σημειώνεται τέλος ότι, με βάση το ισχύον καθεστώς, το ένα Δικαστήριο δεν δεσμεύεται από την απόφαση του άλλου και έτσι μπορεί να κρίνει διαφορετικά, π.χ να κριθεί αθώος ο κατηγορούμενος στο ποινικό Δικαστήριο, αλλά το αστικό να τον υποχρεώσει σε αποζημίωση και αντίστροφα !!

να πληρώσω ή όχι ;

 Ασφαλώς το καυτό ερώτημα που "καίει" όλους τους Έλληνες σήμερα είναι αυτό, αν δηλαδή οφείλουν να φανούν συνεπείς και να πληρώσουν τα απανωτά χαράτσια, που επιβάλει η κυβέρνηση συνεχώς ή να μην πληρώσουν.
  Τέλος ακίνητης περιουσίας, τέλος επιτηδεύματος, εισφορά αλληλεγγύης κ.ο.κ είναι οι κεφαλικοί φόροι που όλοι καλούμαστε να πληρώσουμε και η συζήτηση για το κατά πόσον είναι νόμιμα και συνταγματικά τα εισπρακτικά αυτά μέτρα της κυβέρνησης μονοπωλεί σχεδόν τα ΜΜΕ.
  Ασφαλώς, τα περισσότερα, αν όχι όλα !, από τα μέτρα αυτά είναι αντισυνταγματικά και παράνομα, για πολλούς μάλιστα λόγους (αναδρομική επιβολή, ισοπέδωση των πάντων, μη εφαρμογή της αναλογικότητας ,φορολόγηση περιουσίας και όχι εισοδήματος κ.ο.κ).
   Η κυβέρνηση και οι οικονομικοί της "εγκέφαλοι" προδήλως και προφανώς έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια νόμους και Σύνταγμα, θεωρώντας τα "ψιλά γράμματα" (!), μπροστά στο ενδεχόμενο χρεωκοπίας της χώρας, με ανεξέλεγκτες συνέπειες για όλους, για να επιβεβαιωθεί ξανά ότι "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα".
    Το ζητούμενο όμως παραμένει : εμείς τι κάνουμε ; πληρώνουμε με επιφύλαξη και κάνουμε προσφυγή ; δεν πληρώνουμε καθόλου ;;
    Μία ψύχραιμη αντιμετώπιση του ζητήματος είναι, κατά τη γνώμη μου, η εξής : 1. όσοι πληρώσουν με, χίλιες όχι μία, επιφυλάξεις και μετά ασκήσουν προσφυγές κλπ., καλό είναι να ξεχάσουν αυτά τα χρήματα, διότι δεν νομίζω ότι θα τα πάρουν ποτέ πίσω και σίγουρα όχι πριν περάσουν πάρα πολλά χρόνια. Η γνώμη μου αυτή βασίζεται στο απλό γεγονός, ότι δεν υπάρχει Δικαστής, ο οποίος είναι διατεθειμένος να αναλάβει στις πλάτες του το κόστος μίας χρεωκοπίας της χώρας. Όσο και αν γνωρίζει ότι τα μέτρα είναι παράνομα, δεν θα ρισκάρει όχι μόνο την καριέρα του, αλλά δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να σηκώσει ένα τέτοιο βάρος. Σε κάθε περίπτωση, είναι πιθανότερο τα μέτρα να κριθούν νόμιμα, με την επίκληση των 2 "μαγικών λέξεων" : δημόσιο συμφέρον, το οποίο έχει μία λογική βέβαια. Η χώρα βρίσκεται σε συνθήκες -οικονομικού- πολέμου και στον πόλεμο επιτρέπονται σχεδόν τα πάντα, ακόμα και τα πιο ακραία χαράτσια.
2. όσοι τώρα δεν πληρώσουν, θεωρώ ότι, νομικά, θα έχουν περισσότερες ελπίδες να δικαιωθούν στα Δικαστήρια αργότερα, αν (και έχει σημασία το αν) το Κράτος τους διώξει, με απειλές κατασχέσεων και άλλα αναγκαστικά μέτρα και σε τελική ανάλυση θα βρεθούν σε καλύτερη μοίρα από όσους πληρώσουν με επιφύλαξη και 3. όσοι απλά πληρώσουν, θα χάσουν τα χρήματα των (παράνομων) εισφορών, αλλά τουλάχιστον θα γλιτώσουν αμφίβολους δικαστικούς αγώνες, οι οποίοι θα στοιχίσουν πολύ περισσότερο, σε χρόνο και σε χρήμα, αλλά και σε ψυχολογική φθορά.


Υ.Γ : Προσωπικά, θα καταβάλω το τέλος επιτηδεύματος των 300 ευρώ, όσο άδικο και επώδυνο και αν το θεωρώ, θεωρώντας ότι έτσι κάνω το χρέος μου απέναντι στην πατρίδα, η οποία βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο (το αν θα σωθεί τελικά είναι βέβαια και αυτό ένα ερώτημα) και κλείνοντας τα αφτιά στις "σειρήνες" των "μεγαλοσυναδέλφων" μου, οι οποίοι προτρέπουν σε μαζικές προσφυγές, ευελπιστώντας να κονομήσουν οι ίδιοι..

υπόθεση Μάκη Ψωμιάδη

  Η είδηση ότι για την προφυλάκιση ή όχι του Μάκη Ψωμιάδη, για την υπόθεση των στημένων αγώνων, θα αποφασίσει το Δικαστικό Συμβούλιο, μετά από διαφωνία ανακριτή και εισαγγελέα, σχολιάστηκε πολύ αρνητικά, τόσο από τον Τύπο, όσο και από μεμονωμένα άτομα σε διάφορα sites.
   Όλοι οι "ειδήμονες" βλέπετε, χωρίς να γνωρίζουν τα στοιχεία της δικογραφίας, αποφάνθηκαν ότι ο "Μάκαρος" είναι ένοχος και ότι η απόφαση αυτή είναι ένα ακόμα σκάνδαλο.
   Για το λόγο αυτό, θεωρώ ότι πρέπει να συγχαρούμε τον ανακριτή, ο οποίος έμεινε ανεπηρέαστος από την περιρέουσα ατμόσφαιρα και εξετάζοντας τα στοιχεία με ψυχραιμία και νηφαλιότητα έκρινε ότι δεν συντρέχει λόγος προσωρινής του κράτησης, διότι αυτούς τους δικαστές θέλουμε και όχι δικαστές που να άγονται και να φέρονται από την "κοινή γνώμη" (ο όρος "κοινή" δεν έχει πάντα θετική έννοια..).
   Είναι ένα θέμα βέβαια το κατά πόσον θα είχε την ίδια άποψη ο ανακριτής, αν ο Ψωμιάδης είχε συλληφθεί, όταν ξέσπασε το σκάνδαλο των στημένων αγώνων και όχι 3 μήνες μετά και από την άποψη αυτή το κρυφτούλι με την Αστυνομία-χωρίς φυσικά να το επικροτούμε-του βγήκε τελικά σε καλό.. .
   Σε κάθε περίπτωση και βάση του ισχύντος Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, οι δικαστές και οι εισαγγελείς οφείλουν να είναι εξαιρετικά προσεκτικοί και φειδωλοί ως προς την επιβολή του εξαιρετικά επαχθούς μέτρου της προσωρινής κράτησης.
    Η προσωρινή κράτηση επιβάλλεται, όταν συντρέχουν-σωρευτικά-οι εξής προϋποθέσεις : 1. τέλεση κακουργήματος 2. ύπαρξη ισχυρών ενδείξεων ενοχής 3. κίνδυνος να διαφύγει ο ύποπτος και να μην προσέλθει στη Δίκη του και 4. κίνδυνος να διαπράξει ο κατηγορούμενος νέες αξιόποινες πράξεις, εάν αφεθεί ελεύθερος.
    Εν προκειμένω, ο ανακριτής ορθά έκρινε ότι δεν συντρέχουν όλες αυτές οι προϋποθέσεις και ιδίως η υπ' αριθμ.2, οπότε μόνη εναλλακτική λύση ήταν η επιβολή περιοριστικών όρων, οι οποίοι θα διασφαλίζουν την παρουσία του κατηγορούμένου στο Δικαστήριο, όποτε αυτό γίνει.
    Ένα άλλο θέμα βέβαια που γεννάται εν προκειμένω, είναι το κατά πόσον η πρότασή του για επιβολή χρηματικής εγγύησης 600.000 ευρώ είναι λογική ή όχι, διότι αν ο κατηγορούμενος δεν έχει να καταβάλει το αστρονομικό αυτό ποσόν, οδηγούμαστε σε προφυλάκιση, δια της ..πλαγίας οδού !
    Φαντάζομαι και ελπίζω ότι η πρότασή του βασίστηκε σε κάποια συγκεκριμένα οικονομικά στοιχεία, αναφορικά με την περιουσία του κατηγορουμένου και δεν ήταν αυθαίρετη, ήτοι επικίνδυνη.
     Η χρηματική εγγύηση σκοπό έχει, όπως ειπώθηκε, να εξασφαλίσει την παρουσία του κατηγορουμένου στο Δικαστήριο και οφείλει να είναι ανάλογη της περιουσιακής του κατάστασης και όχι να οδηγεί σε οικονομικό αφανισμό ή να έχει εκδικητικό χαρακτήρα.
     Θεωρώ ότι ο συγκεκριμένος κατηγορούμενος δεν θα διακινδύνευε π.χ μία φυγή στο εξωτερικό, από τη στιγμή που έχει εδώ την οικογένειά του, τις επιχειρήσεις του, την ομάδα του κλπ και γενικά είναι-καλώς ή κακώς-"δημόσιος παράγοντας".


Υ.Γ : τα συγχαρητήρια αφορούν αποκλειστικά τον τρόπο χειρισμού, από τις δικαστικές Αρχές, της συγκεκριμένης υπόθεσης των στημένων αγώνων και όχι τυχόν υποθέσεις του ιδίου κατηγορουμένου στο παρελθόν... (βλ. ΑΕΚ)
  

μια φιλική συμβουλή προς τους αξιότιμους κ.κ Δικαστές

 Από την έως τώρα, δικαστηριακή, εμπειρία μου, έχω αντιληφθεί την (ανθρώπινη έως ένα βαθμό) τάση των Δικαστών να προσπαθούν να "κόψουν το καρπούζι στη μέση".
  Με τον τρόπο αυτό, θεωρούν ίσως ότι αποδίδουν καλύτερα τη Δικαιοσύνη και ότι ικανοποιούν και τους 2 διαδίκους.
   Φοβάμαι ότι αυτό όμως είναι ένα μεγάλο ΛΑΘΟΣ και μία οικτρή ΠΛΑΝΗ, που έχει ως αποτέλεσμα να μένουν και οι 2 διάδικοι ..ανικανοποίητοι.
   Για ποιο λόγο δηλαδή να μοιραστώ το καρπούζι με τον αντίδικό μου, όταν το ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ ολόκληρο ;; Δεν μπορεί πάντα να έχουν δίκιο και οι 2 πλευρές !!
   Σε όσες περιπτώσεις, κάθε πλευρά έχει εν μέρει μόνο δίκιο, εκεί ναι, να γίνει η μοιρασιά, αλλά όταν γίνεται αυτό εκεί που το Δίκιο είναι με το μέρος του ενός, η μοιρασιά οδηγεί μοιραία στην ..ΑΔΙΚΙΑ.
   Αναγνωρίζω ότι οι Δικαστές το κάνουν αυτό με μη ταπεινά κίνητρα και με καλό, όπως θεωρούν τουλάχιστον, σκοπό, αλλά καλό θα ήταν να το ξανασκεφτούν και να αλλάξουν τακτική.
   Ο πολίτης προσφεύγει στη Δικαιοσύνη για να βρει το δίκιο του και μάλιστα ολόκληρο, όχι κουτσουρεμένο, ούτε ΔΙΧΑΣΜΕΝΟ.
   Θέλουμε, σε τελική ανάλυση, ΔΙΚΑΣΤΕΣ και όχι ΔΙΧΑΣΤΕΣ, η δικαστική απόφαση να επαναφέρει τη διαταραχθείσα έννομη τάξη και κοινωνική ειρήνη και όχι να εντείνει την πόλωση και την αδικία.-

ασφαλιστικά μέτρα + έφεση : βίοι ..αντίθετοι !

  Στις αποφάσεις επί υποθέσεων ασφαλιστικών μέτρων, που είναι όχι μόνον πολύ συχνές αλλά συνήθως και εξαιρετικά σοβαρές, ο έλλην Νομοθέτης επέλεξε την έφεση ως εξαίρεση και όχι ως κανόνα, όπως στις λοιπές αποφάσεις !
  Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τους ακριβείς λόγους αυτής της επιλογής, ωστόσο θεωρώ ότι είναι ..καιρός να το ξανασκεφτεί.
  Από τα ανώτατα Δικαστήρια της χώρας βέβαια, έχει κριθεί ότι το, συνταγματικά κατοχυρωμένο, δικαίωμα δικαστικής προστασίας δε δημιουργεί στον κοινό Νομοθέτη την υποχρέωση να θεσπίσει δύο βαθμούς δικαιοδοσίας και έτσι το "απυρόβλητο" των αποφάσεων στα ασφαλιστικά μέτρα, θεωρείται, έως σήμερα τουλάχιστον, συνταγματικό και θεμιτό !!!
   Η άποψή μου είναι ότι αυτό πρέπει να αλλάξει και σύντομα, για τους εξής βασικά λόγους :
1. Καθένας που θεωρεί ότι αδικείται από μία δικαστική απόφαση, θα πρέπει, σε ένα ευνομούμενο Κράτος Δικαίου, να έχει τη δυνατότητα να προσφύγει σε μία δεύτερη κρίση, με σκοπό την ανατροπή της. Με το ισχύον καθεστώς, ο πολίτης είναι κυριολεκτικά δέσμιος της οιασδήποτε δικαστικής κρίσης, η οποία πολύ συχνά είναι λανθασμένη (γιατί οι δικαστές είναι άνθρωποι κλπ κλπ) και μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις, εξόφθαλμα και σε μεγάλο βαθμό.
  Για να δώσουμε ένα αστείο, ακραίο και φανταστικό (αλλά ανάλογο!) παράδειγμα, αν ο δικαστής των ασφαλιστικών μέτρων αποφανθεί ότι το φεγγάρι λάμπει περισσότερο από τον ήλιο, είσαι υποχρεωμένος ..να σκύψεις το κεφάλι και να το αποδεχθείς !! (ΧΑΧΑ)
   Με ποιά "λογική" μπορεί αυτό να θεωρηθεί συνταγματικό και νόμιμο ;;
2. Η απουσία δυνατότητας έφεσης προάγει και συντηρεί τη δικαστική αυθαιρεσία, επιπολαιότητα, απροσεξία κλπ. Αλλιώς αποφασίζει ένας δικαστής, όταν γνωρίζει ότι η απόφασή του είναι πιθανόν να ανατραπεί σε ένα δεύτερο βαθμό (πέραν της υπηρεσιακής του εξέλιξης, για την οποία ίσως ανησυχεί, είναι ανθρώπινο και ψυχολογικά αυταπόδεικτο να είναι πιο προσεκτικός) και αλλιώς κάποιος, στον οποίο, τρόπον τινά, έχει απονεμηθεί το "αλάθητο" και έχει κάθε λόγο, όχι μόνον να είναι απρόσεκτος, αλλά -δυστυχώς- και πιθανόν εμπαθής, κομπλεξικός, υπερόπτης και αλαζόνας.
   Οι απρόσβλητες ανθρώπινες και εξ αυτού πεπερασμένες κρίσεις δεν έχουν θέση σε δημοκρατικές κοινωνίες και γι' αυτό η έφεση και τα άλλα ένδικα μέσα ανατροπής τους, οφείλουν να είναι ο αυτονόητος ΚΑΝΟΝΑΣ και όχι η εξαίρεση.
  

υπόθεση Κεντέρη, Θάνου και Τζέκου

  Σήμερα λοιπόν αθωώθηκαν "πανηγυρικά" οι Ολυμπιονίκες μας, Κεντέρης και Θάνου και ο συνήγορός τους δήλωσε ..συγκινημένος, γιατί θα μπορούν πλέον να κυκλοφορούν με το κεφάλι ψηλά.
   Για το τελευταίο δεν είμαι και τόσο σίγουρος, διότι έχω την αίσθηση ότι από τότε που προέκυψε η δικαστική διερεύνηση του θέματος οι εν λόγω Ολυμπιονίκες ..δεν κυκλοφορούσαν καν !
   Χωρίς να γνωρίζω φυσικά τη δικογραφία και χωρίς να έχω παρακολουθήσει προσωπικά τη Δίκη, θεωρώ ότι η απόφαση αθώωσής τους δεν ικανοποιεί το κοινό περί Δικαίου αίσθημα και εγείρει πλήθος ερωτημάτων για τον τρόπο τελικά που δικάζουν και αποφασίζουν οι Δικαστές μας.
   Θεωρώ δηλαδή ότι η αθώωση υπήρξε περισσότερο αποτέλεσμα σκοπιμότητας παρά νομιμότητας : να μην πλήξουμε και σπιλώσουμε δηλαδή τους ανθρώπους που μας έκαναν εθνικά υπερήφανους κλπ κλπ, παρά έλλειψης επαρκών ενδείξεων ενοχής.
   Η νοοτροπία αυτή όμως είναι που έχει οδηγήσει τη χώρα στον πάτο και στη χρεοκοπία, γιατί ο Νόμος θα πρέπει να εφαρμόζεται αδιακρίτως και χωρίς άλλες σκοπιμότητες και ο εγκληματών να τιμωρείται, εφόσον είναι ένοχος και όχι να ψάχνουμε και να εφευρίσκουμε τρόπους απαλλαγής του.
   Τυχόν καταδίκη τους θα σήμαινε ότι τα μετάλλιά τους υπήρξαν πιθανώς αποτέλεσμα χρήσης απαγορευμένων ουσιών και αυτό θα πλήγωνε την (ήδη πληγωμένη) εθνική μας υπερηφάνεια..!
   Κανείς δεν σκέφτεται προφανώς τους συναθλητές τους, οι οποίοι αγωνίστηκαν τίμια και καθαρά και ηττήθηκαν και κανείς δεν σκέφτεται τους νέους Έλληνες αθλητές, οι οποίοι θα αρχίσουν να σκέφτονται ότι η χρήση ντόπινγκ στην Ελλάδα δεν τιμωρείται.. !
   Οι Δικαστές στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και να καταλήξουν σε αθωωτική απόφαση επέπεσαν σε τραγικό λάθος και κρίση, η οποία φαντάζει "παιδική" : τι είπαν δηλαδή ; αθώοι οι Ολυμπιονίκες αλλά ένοχος ο προπονητής τους για κατοχή και διακίνηση απαγορευμένων ουσιών !!!!!
    Σε ποιούς τα έδινε ;;; σε τρίτους και όχι στους δικούς του αθλητές ;; ποιός θα απαντήσει αξιότιμοι κύριοι Εφέτες στο αφελές αυτό ερώτημα του μέσου συνετού ανθρώπου ;
    Είναι μεγάλο λάθος να καταδικάζεται ένας αθώος αλλά εξίσου άδικο είναι και να αθωώνεται ένας ένοχος, λόγω της (οιασδήποτε) ιδιότητάς του και για να εξυπηρετηθούν σκοποί αλλότριοι με το αντικείμενο της Δίκης.
    Μόνο όταν η Δικαιοσύνη τελικά είναι "τυφλή", μπορεί να αποδίδει το Δίκαιο και κάθε άλλη προσέγγιση δημιουργεί περισσότερα προβλήματα απ' όσα υποτίθεται ότι προσπαθεί να λύσει.
    Η προσωπική μου γνώμη λοιπόν, με βάση τα όσα μετέδιδαν τα ΜΜΕ και επαναλαμβάνω, με κίνδυνο να χαρακτηριστεί αυθαίρετη, διότι δεν παρακολούθησα τη διαδικασία ούτε φυσικά γνωρίζω τη δικογραφία, είναι ότι θα έπρεπε να είχαν καταδικαστεί όλοι ( με ή χωρίς ελαφρυντικά, αυτό είναι μεγάλη κουβέντα ), απόφαση που θα ήταν πιο κοντά στην Αλήθεια και τη Λογική.
   Το μόνο που απομένει πλέον, είναι να δούμε αν υπάρχει στην Ελλάδα Εισαγγελέας με ..(ξέρετε), ο οποίος θα ασκήσει αίτηση αναίρεσης κατά της αθωωτικής απόφασης.