Μαζικές αναδιαρθρώσεις δανείων ΤΩΡΑ !

   Είναι θετικό ότι οι τραπεζίτες μας, τελευταία, έχουν βγει από τις γυάλες ή τα λαγούμια, όπου είναι κρυμμένοι και κινούν τα νήματα, έχουν έρθει πιο κοντά στην κοινωνία και πλέον μιλάνε : βέβαια, πιο σημαντικό είναι το τι λένε και ΚΥΡΙΩΣ τι κάνουν, γιατί πολύ συχνά, δε διαφέρουν και πολύ, από τους πολιτικούς !
  Συνήθως, αναφέρονται στα χρήματα, που ΘΑ ρίξουν στην αγορά, σε νέες επιχειρήσεις και επενδύσεις, ωστόσο ξεχνάνε κάτι πιο σημαντικό : τι θα γίνει με τα παλαιά δάνεια, είτε είναι "κόκκινα", είτε "ροζ", είτε "γκρίζα"...(εκτός αν θεωρούν κάποιοι, ότι ξεκινάμε, τώρα, από ...το μηδέν)
  Τα αποτελέσματα-οι ισολογισμοί 9μηνου των εισηγμένων εταιριών, "ΦΩΝΑΖΟΥΝ" για την ανάγκη αναδιάρθρωσης, των τραπεζικών δανείων, με πιο ευνοϊκούς-επίκαιρους, καλόπιστους και βιώσιμους όρους, αφού τα τεράστια ποσά των τόκων, στραγγαλίζουν την ρευστότητα των επιχειρήσεων και ακυρώνουν κάθε δυνατότητα, για κέρδη και νέες επενδύσεις (με ό,τι αυτό συνεπάγεται, για την ανάπτυξη της οικονομίας, εν γένει) !
   Την ίδια ώρα, που οι χρεοκοπημένες, προ πολλού, τράπεζές μας, διεσώθησαν με χρήματα άλλων και δανείζονται με σχεδόν μηδενικά επιτόκια, οι ελληνικές επιχειρήσεις, δανείζονται με επιτόκια, έως 10% (μιλάμε δηλαδή, για νομιμοφανή τοκογλυφία)...
   Όταν οι τράπεζες, διεσώθηκαν με χρήματα άλλων, πως απαιτούν, από τις επιχειρήσεις, να διασωθούν με δικά τους (των μετόχων τους), όταν το μόνο, που ζητούν από αυτές, είναι η επιμήκυνση και γενικά η αναδιάρθρωση των δανείων τους, με πιο λογικά επιτόκια και δόσεις, για ένα διάστημα, έστω, έως ότου ορθοποδήσει η αγορά ;
   Μιλάμε για επιχειρήσεις, που δραστηριοποιούνται επί δεκαετίες, με εκατοντάδες εργαζόμενους, που πριν το 2009, μπορεί να εμφάνιζαν μεγάλα κέρδη, που έχουν προοπτικές και σε κάθε περίπτωση, πληρώνουν ακόμα, έστω και δύσκολα, τις τραπεζικές τους υποχρεώσεις !
   Η υποτιθέμενη νομοθετική ρύθμιση, για τα "κόκκινα" δάνεια, που είχε προαναγγείλει ο Δένδιας, δεν ξέρω τελικά αν ψηφίστηκε και πόσο πλήρης είναι, λόγω ..αλλαγής Υπουργείου, αλλά και ο νέος Υπουργός, είναι νέος άνθρωπος και μάλιστα της αγοράς και μπορεί να την βελτιώσει.
   Πάντως, η άποψή μου, είναι, ότι οι σχετικές αναδιαρθρώσεις, πρέπει να γίνουν ΣΥΜΒΑΤΙΚΑ, όχι νομοθετικά, στα πλαίσια της καλής πίστης-σχέσης, μεταξύ τράπεζας και μακροχρόνιου πελάτη, διότι αυτό είναι προς το συμφέρον όλων και των ίδιων των τραπεζών : είναι προτιμότερο να παίρνεις λιγότερα, σε βάθος χρόνου και σίγουρα, παρά να απαιτείς πολλά και στο τέλος, να πάρεις τα μισά ή λιγότερα !
   Το μόνο σίγουρο, είναι ότι δεν πρέπει να γίνουν δικαστικά, γιατί οι δικαστές μας, αποδεικνύουν καθημερινά, ότι είναι δημόσιοι υπάλληλοι, που ενδιαφέρονται μόνον, για τα αναδρομικά τους και είναι οι τελευταίοι, που μπορούν να κρίνουν τη βιωσιμότητα μιας επιχείρησης και άλλους τέτοιους, τεχνικούς-οικονομικούς, όρους, τους ανατέθηκε δουλειά (στα πλαίσια του άρθρου 99), που υπερβαίνει τις δυνατότητές τους (δεν φταίνε αυτοί), με ΟΛΕΘΡΙΑ όμως αποτελέσματα (το τελευταίο, που τους ενδιαφέρει, είναι αν θα χάσουν κάποιοι τη δουλειά τους, ως Δ.Υ έχουν το γνωστό κόμπλεξ, απέναντι στους επιχειρηματίες, επειδή ...βγάζουν λεφτά).
    Η αντίστοιχη ρύθμιση, με τις 100 δόσεις, προς το Δημόσιο, δείχνει το δρόμο...Οι αιτήσεις ρύθμισης, "με το καλημέρα", είναι δεκάδες χιλιάδες και συνεχώς αυξάνονται, για να αποδειχθεί έτσι το αυτονόητο : ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, δεν ήταν, ούτε λαμόγια, ούτε απατεώνες, ούτε κακοπληρωτές, απλά βρέθηκαν σε αδυναμία και περίμεναν πως και πως, μία ρύθμιση-διευκόλυνση, για να αρχίσουν να ξεχρεώνουν !
    Η αλήθεια είναι, ότι οι τράπεζες, έχουν ρυθμίσει κάποιες επιχειρηματικές οφειλές, είναι σε συζητήσεις με τους πελάτες τους ή έχουν εκφράσει προθέσεις αναδιάρθρωσης, αλλά δεν φτάνουν αυτά : πρέπει να προχωρήσουν, με έργα, όχι με λόγια, με τόλμη και ταχύτητα, γιατί υπάρχει ήδη καθυστέρηση, που κοστίζει ακριβά σε όλους...

Θέλουν να διώξουν την τρόικα, αλλά κάνουν τα πάντα, για να ..παραμείνει !

   Η συγκυβέρνηση, θέλει να βγει από τα Μνημόνια, που ούτως ή άλλως, τελείωναν τώρα και είναι λογικό, αφού θα πρόκειται ασφαλώς για επιτυχία, που θα χρησιμοποιηθεί και ως μέσο, για να επιτευχθεί η απαραίτητη πλειοψηφία, για την Προεδρική εκλογή και η χώρα, να παραμείνει πολιτικά σταθερή και να μην μπει σε επιζήμιες περιπέτειες !
  Η τελευταία αυτή διαπραγμάτευση, εμφανίζεται ως ζόρικη (περισσότερο από τις προηγούμενες) και, όπως πάντα, αποδίδεται η ευθύνη, στην άλλη πλευρά, στην πλευρά των δανειστών, οι οποίοι είναι "αδιάλλακτοι", "έχουν εμμονές" και ζητούν παράλογα πράγματα...
  Το γεγονός, ότι δεν έχουν γίνει ακόμα, όσα συμφωνήθηκαν στην προηγούμενη διαπραγμάτευση, ..δεν το αναφέρει κανείς : π.χ πόσες από τις 15.000 απολύσεις, έχει κάνει ο Μητσοτάκης ; Μήπως δεν πρόλαβε, επειδή έτρεχε και φωτογραφιζόταν στο Μαραθώνιο ;
  Κάθε φορά, που ανακύπτει διαφωνία, ως προς το ύψος του δημοσιονομικού κενού (και αυτό είναι κάτι που συμβαίνει πάντα), προκύπτει και το ζήτημα, του πως θα καλυφθεί και εδώ υπάρχουν 2 -λένε- τρόποι : είτε με περικοπή μισθών και συντάξεων, είτε με αύξηση της φορολογίας !
  Το δεύτερο δεν το συζητάμε, γιατί θα ήταν εγκληματικό, σε μία χώρα, όπου υπερφορολογείται ήδη, να επιβάλλεις επιπλέον βάρη...Η συγκυβέρνηση, όμως, δεν συζητά, λέει, ούτε για νέες περικοπές, στις (υψηλές) συντάξεις κλπ, είναι κάτι που επαναλαμβάνει, εδώ και πολλούς μήνες.
   Θα προτιμούσαν να κάνουν το ο,τιδήποτε, παρά να θίξουν την κομματική πελατεία, που βγήκε στη σύνταξη, ακόμα και με ..10 χρόνια "εργασίας" (έτσι ώστε να φεύγουν αυτοί και να μπορούν να βολέψουν και άλλους), δεν τους απασχολεί καν, ότι οι συνταξιούχοι, είναι ήδη περισσότεροι, από τους οικονομικά ενεργούς (σχέση, που βαίνει επιδεινούμενη), ούτε οι στρατιές των ανέργων, ούτε οι νέοι, που μεταναστεύουν μαζικά, τίποτα !
   Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν αρκετές συντάξεις, που θα μπορούσαν να μειωθούν, χωρίς οι δικαιούχοι να χάσουν κάτι ουσιαστικό ή να μειωθεί το επίπεδο διαβίωσής τους, θεωρώ, ότι η διαφορά, που πρέπει να καλυφθεί (περίπου 1,5 δισ, για το 2015), μπορεί να καλυφθεί από αλλού...
  Αν ήθελαν, στη συγκυβέρνηση, θα έβρισκαν εκατοντάδες άλλες πηγές κρατικής σπατάλης, που μπορούν να μειωθούν, για να βρεθεί αυτό το 1,5 δισ και να κλείσει η διαπραγμάτευση, τώρα, που έχουμε φάει το γάϊδαρο και μένει η ουρά του !
   Αν "ξαναχτενίσουν" τον προϋπολογισμό και αφού δεν θέλουν να θίξουν την κομματική πελατεία, ούτε να καταλάβουν ότι κυβερνούν ένα κράτος χρεοκοπημένο (που παρόλα αυτά, έχει το θράσος, να δίνει δωρεάν εισόδημα, στους πολίτες και μάλιστα με την "εγγύηση" της πρόσφατης χρεοκοπίας), είμαι σίγουρος, ότι υπάρχουν ένα σωρό κωδικοί εξόδων, που μπορούν να (υπερ)καλύψουν την όποια διαφορά, με την τρόικα.
   Ενοίκια, τηλέφωνα, κρατικά οχήματα, "σύμβουλοι", "εξωτερικοί συνεργάτες" και όποια άλλη σπατάλη, γίνεται αυτή τη στιγμή, όλα τα χρήματα, που πετιούνται, χωρίς λόγο και αιτία, θα μπορούσαν να ισοσκελίσουν την ανάγκη περικοπής μισθών και συντάξεων, που είναι πάντα η εύκολη λύση !
   Από την άλλη, αν ήθελαν να αυξήσουν τα έσοδα, δεν θα είχαν παρά να επισπεύσουν τις αποκρατικοποιήσεις, που καθυστερούν χαρακτηριστικά.
   Στο ζήτημα αυτό, βέβαια, οι ευθύνες βαρύνουν και τις δύο πλευρές, γιατί κανείς δε λέει, ότι οι δανειστές, δεν ζητούν και εντελώς παράλογα πράγματα, όπως την απόσυρση των διατάξεων, για τη διευκόλυνση αποπληρωμής των ληξιπρόθεσμων, σε πολλές δόσεις...
   Σε τελική ανάλυση, το κύριο ερώτημα και η μεγάλη αγωνία, είναι τι θα συμβεί, όταν η τρόικα, μοιραία, αποχωρήσει : θα είναι σε θέση οι κυβερνώντες μας, να κάνουν το σωστό, έχουν μάθει πέντε πράγματα, από τα τελευταία 4 χρόνια ή θα πάνε στράφι, στο τέλος, οι αιματηρές θυσίες (μιας μερίδας του λαού) ;
   Ίσως τελικά, να είναι και αυτός ο λόγος, που τα Μνημόνια, δεν λένε να τελειώσουν : η έλλειψη αυτοπεποίθησης των συγκυβερνώντων, ότι μπορούν να τα καταφέρουν και μόνοι τους...
   

 

Πρέπει να "φασιστοποιηθεί" η Εξουσία ;

   Ένας αντιπρύτανης του ΑΠΘ, εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, επειδή έγιναν ευρύτερα γνωστές, δηλώσεις, που είχε κάνει σε τηλεοπτικό σταθμό, πριν μήνες, όπου μιλούσε για την ανάγκη "φασιστοποίησης" όσων κατέχουν θέσεις εξουσίας !
  Η γνώμη μου είναι, πως αυτό που ήθελε να πει, είναι πολύ σωστό, απλά χρησιμοποίησε λάθος έκφραση-λέξη και έχασε τη θέση του, διότι όλα τα παράγωγα της λέξης "φασισμός" έχουν -δικαιολογημένα- αρνητική χροιά και ξυπνούν πολύ δυσάρεστες μνήμες.. .
 Το πρόβλημα στην Ελλάδα, είναι ακριβώς το αντίθετο : ότι η εξουσία συμπεριφέρεται πάντα "φασιστικά" ! Με την έννοια, ότι κάνει διαχωρισμό των πολιτών, σε κατηγορίες, όπου κάποιοι είναι μονίμως οι ευνοούμενοι και κάποιοι οι μονίμως αδικούμενοι.
  Αυτό είναι και το νόημα του φασισμού : ότι κάποιοι, συνήθως οι πελάτες-ευνοούμενοι των κομματικών και πολιτικών γραφείων, έχουν πάντα προνομιακή μεταχείριση, έναντι των υπολοίπων, που αγωνίζονται τίμια, να κερδίσουν το ψωμί τους !
  Έχουν π.χ ψηλότερες αποδοχές, βγαίνουν γρηγορότερα σε σύνταξη, παίρνουν δάνεια, προμήθειες και δημόσια έργα, βολεύουν τα παιδιά τους (στη δουλειά, το σχολείο, το πανεπιστήμιο, το στρατό κ.ο.κ), με μοναδικό αντάλλαγμα την ψήφο τους...
  Αυτή την απαράδεκτη ενδοτικότητα της εξουσίας, στους κόλακές της, καυτηρίασε και πολύ ορθά έπραξε, ο συγκεκριμένος αντιπρύτανης, διότι δεν οδηγεί πουθενά : όσοι έχουν μάθει να ζητάνε και να παίρνουν, απλά θέλουν ολοένα και περισσότερα, κατά τη γνωστή παροιμία "δώσε θάρρος στο χωριάτη, να σ' ανέβει στο κρεβάτι" !
   Η μόνιμη ικανοποίηση των αιτημάτων ορισμένων, αφενός βλάπτει τα συμφέροντα των υπολοίπων και αφετέρου, οδηγεί τους αυλοκόλακες, στο να αποθρασύνονται και να ζητάνε περισσότερα και όταν δεν τα παίρνουν, να στρέφονται κατά των ευεργετών τους, δημιουργώντας έτσι ένα φαύλο κύκλο εξάρτησης, όπου μόνος χαμένος, είναι το Κοινό Καλό...
   Μίλησε επίσης ο αντιπρύτανης και για "σφαλιάρες", που θέλουν ορισμένες καλομαθημένες κατηγορίες πολιτών (φαντάζομαι μεταφορικά), το οποίο είναι επίσης σωστό, διότι αυτό που ζούμε σήμερα, είναι αυτό που λένε ότι "σηκώθηκαν τα πόδια και βαράνε το κεφάλι" !
   Αντί για δημοκρατία, έχουμε συντεχνιακές δικτατορίες, που κάνουν ό,τι θέλουν την κεντρική εξουσία, λειτουργούν (έχουν μάθει να λειτουργούν, καλύτερα) ανεξέλεγκτα, ως κράτος εν κράτει, σαν καρκινώματα...
   Το βλέπουμε συνέχεια : από τα "αντάρτικα" των αιρετών διοικητών των ΟΤΑ, που αρνούνται να εφαρμόσουν εντολές της κεντρικής εξουσίας (για την αξιολόγηση και όχι μόνον), μέχρι τους φοιτητές, που συμπεριφέρονται βίαια και χωρίς σεβασμό, στους καθηγητές τους κ.ο.κ
    Όταν ο δήμαρχος Χαλανδρίου, προσήλθε να δώσει εξηγήσεις στον Εισαγγελέα, γιατί δεν εφαρμόζει την αξιολόγηση (εν μέσω χειροκροτημάτων), δήλωσε στις κάμερες, ότι "αν εφαρμόσω το Νόμο, θα πρέπει να διώξω τους μισούς υπαλλήλους", σαν να ήταν πιο ..φυσιολογικό επιχείρημα, στον κόσμο και εντούτοις, ουδείς συγκινήθηκε, διότι το καθεστώς πλέον στη χώρα, είναι η ανομία και όχι η νομιμότητα και θέλουν να το εμπεδώσουμε πλήρως !
    Συνεπώς, η απάντηση στο αρχικό ερώτημα, αν η εξουσία στην Ελλάδα, χρήζει "φασιστοποίησης", είναι όχι, γιατί είναι ήδη υπερβολικά φασιστική, αυτό που χρειάζεται, είναι να γίνει ουδέτερη, οι Νόμοι, να εφαρμόζονται εξίσου, για όλους, να σταματήσει η ανομία και η σκανδαλώδης εύνοια ορισμένων, σε βάρος των υπολοίπων...


 

Απόλυση εγκύου εργαζόμενης

    Από χθες κάνει το γύρο του διαδικτύου, μία είδηση-καταγγελία, για εργοδότη στην Κρήτη, ο οποίος, μόλις έμαθε για την εγκυμοσύνη μιας υπαλλήλου του, της έθεσε το ..ευγενικό δίλημμα : ή να παραιτηθεί ή να ρίξει το παιδί (!), με συνέπεια να γίνουν αναφορές στην Επιθεώρηση Εργασίας κλπ.
  Αυτή είναι μια καλή αφορμή, για να δούμε κάποια σημαντικά νομικά θέματα, αναφορικά με το εργασιακό καθεστώς μίας εγκύου γυναίκας, γιατί υποψιάζομαι, ότι και εδώ, η ημιμάθεια, οδηγεί σε εσφαλμένα συμπεράσματα...
  Καταρχήν, όλοι λίγο-πολύ, έχουν ακούσει και ξέρουν, ότι η απόλυση εγκύου, είναι άκυρη-παράνομη, αλλά ίσως δεν ξέρουν, ότι ο κανόνας αυτός ΔΕΝ είναι, όπως όλοι, χωρίς εξαιρέσεις, ενώ στην περίπτωση της Κρήτης, φοβάμαι πως υπάρχει κάποια παρεξήγηση !
  Εννοώ ότι, από όσα έγιναν γνωστά, η συγκεκριμένη υπάλληλος, αν δεν κάνω λάθος πάντα, είχε σύμβαση ορισμένου χρόνου, πράγμα που σημαίνει ότι, αν λήξει η διάρκειά της, αποχωρείς, είσαι, δεν είσαι έγκυος...
  Η προστασία της εγκύου ισχύει, για όσο χρόνο, είναι σε ισχύ μία σύμβαση αορίστου ή ορισμένου χρόνου, δεν αποτελεί λόγο παραμονής στην θέση, όταν λήξει η σύμβαση, η ...εγκυμοσύνη !
  Η διάρκεια της προστασίας, ορίζεται από την σύλληψη, έως και 18 μήνες μετά τον τοκετό (έως το 2011, ήταν 12 μήνες), εκτός αν υπάρχουν προβλήματα υγείας, από αυτόν, οπότε δύναται να παραταθεί και έχει εφαρμογή σε όλες τις εγκύους εργαζόμενες, είτε είναι έγκυρη, είτε και άκυρη η σύμβαση εργασίας τους, για τον οιονδήποτε λόγο (ρητά η προστασία εφαρμόζεται και σε ειδικά καθεστώτα εργασίας, όπως εκείνο της λεγόμενης "έμμισθης εντολής", κυρίως των δικηγόρων).
  Το επίσης σημαντικό είναι ότι η προστασία παρέχεται, άσχετα αν ο εργοδότης ή και ..η ίδια η εργαζόμενη, γνώριζαν την εγκυμοσύνη (υπάρχει μάλιστα απόφαση του Αρείου Πάγου, που λέει ότι οι διατάξεις εφαρμόζονται, ακόμα και αν το έμβρυο γεννηθεί νεκρό) !
   Η προστασία ΔΕΝ είναι απόλυτη, με την έννοια, ότι και η έγκυος, μπορεί να απολυθεί, έγκυρα, όταν υπάρχει σπουδαίος λόγος, εντός των ως άνω απαγορευτικών χρονικών ορίων : όπως έχουμε ξαναπεί, σπουδαίος λόγος, είναι κάθε αντικειμενικό γεγονός, που καθιστά μη ανεκτή τη συνέχιση της εργασιακής σχέσης (π.χ δεν μπορεί να παραμένει στη θέση της ταμίας, που "βάζει χέρι" στο ταμείο, επειδή ..είναι έγκυος)
  Αν δεν υπάρχει σπουδαίος λόγος και ως τέτοιος, ρητά αναφέρεται, ότι δεν είναι η τυχόν μειωμένη απόδοση, λόγω της εγκυμοσύνης, η τυχόν απόλυση, που γίνεται εντός των ως άνω χρονικών ορίων, είναι παράνομη και η εργαζόμενη, μπορεί να ζητήσει την επαναπρόσληψή της καθώς και μισθούς υπερημερίας (εδώ προσοχή, γιατί οι σχετικές αξιώσεις, πρέπει να ασκηθούν σχετικά σύντομα, ήτοι εντός 3 μηνών, από την παράνομη καταγγελία της σύμβασης) !
  Να προσθέσουμε ότι τα Δικαστήρια, εδώ, συνήθως επιδικάζουν και αποζημίωση ηθικής βλάβης, πράγμα που είναι διστακτικά να κάνουν, σε άλλες περιπτώσεις παράνομης απόλυσης...
  Επίσης, είναι σημαντικό να πούμε, ότι ο Νόμος, σε συμμόρφωση, με κοινοτική οδηγία, προβλέπει και άλλα μέτρα προστασίας της εγκύου εργαζόμενης, όπως είναι η απαγόρευση της νυκτερινής εργασίας και η απαλλαγή από την εργασία, χωρίς περικοπή αποδοχών, για τη διενέργεια απαραίτητων εξετάσεων, εφόσον αυτές πρέπει να γίνουν, σε εργάσιμες μέρες και ώρες !
  Τέλος, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε και στο φλέγον ζήτημα της (αμειβόμενης) άδειας μητρότητας, που, σύμφωνα με το Νόμο, δεν μπορεί να είναι μικρότερη των 16 εβδομάδων (8 μήνες υποχρεωτικά πριν και 8 μετά, εκτός αν γεννήσει πρόωρα, οπότε "το μετά", μπορεί να είναι ανώτερο των 8 μηνών).
   Όλα τα παραπάνω βέβαια, ισχύουν, κατά βάση, στον ιδιωτικό τομέα, γιατί στο Δημόσιο, όπως έχει αποκαλυφθεί, μπορείς να λείπεις και ..8 χρόνια, χωρίς να ασχολείται κανείς !

Ελάχιστα Εγγυημένη Βλακεία !

   Όπως ήταν αναμενόμενο, μόλις άνοιξε η εφαρμογή υποβολής αίτησης, για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, "έπεσε" το σύστημα, λόγω μαζικής "προσέλευσης", αφού κάθε φορά, που το Κράτος μοιράζει λεφτά (άλλων), σπεύδουν όλοι να επωφεληθούν !
  Εδώ έχει εφαρμογή η παροιμία "έμαθαν ότι ..., πλακώσανε και οι γύφτοι", μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, αφού είναι φυσιολογικό οι ρομά (πιθανόν και πακιστανοί, είτε μεμονωμένα, είτε μέσω κυκλωμάτων), να εμφανίζονται στην εφορία, ως φτωχοί και να πληρούν τα κριτήρια για το ε.ε.ε, όπως διδάσκει και η πρόσφατη ιστορία.
  Εξάλλου, ποιος δεν θέλει να κάθεται και να του δίνει ο Κεγκέρογλου 300 ευρώ το μήνα, όταν ο μισθός έχει πέσει στα 400 ευρώ ;
   Κάποιοι ίσως να θεωρούν ότι μπορούν να ζήσουν με τα ελάχιστα αυτά χρήματα, του ε.ε.ε, άλλοι θέλουν να τα πάρουν, για να καλύψουν κάποιες τρύπες (ως συμπλήρωμα εισοδήματος), άλλοι, επειδή είναι άπληστοι, άλλοι επειδή δεν γίνεται να αφήσουν αυτή την ευκαιρία, να πάει χαμένη κ.ο.κ !
   Ανάμεσα σε αυτούς, θα υπάρχουν και ορισμένοι, που πιθανώς να τα έχουν πραγματική ανάγκη, που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, αλλά είμαι σίγουρος ότι είναι η μειοψηφία...
   Το ελληνικό Δημόσιο, δεν έχει διδαχθεί τίποτα, από την εμπειρία των τελευταίων 4 ετών, με τις μαϊμού συντάξεις, τα μαϊμού επιδόματα κλπ και συνεχίζει να μοιράζει τα χρήματα των φορολογουμένων, με συνθήκες, που μόνο αδιάβλητες δεν είναι, μέσω ηλεκτρονικών εφαρμογών, όπου ο καθένας μπορεί να δηλώσει ό,τι θέλει και να επωφεληθεί (τα ίδια ισχύουν, για το επίδομα θέρμανσης και όλες τις παροχές, σε χρήμα, που μοιράζονται, μέσω ηλεκτρονικών αιτήσεων).
    Μέχρι να γίνει η διασταύρωση της ακρίβειας των στοιχείων (αν γίνεται ποτέ), τα λεφτά έχουν κάνει φτερά και είναι ήδη αργά, ενώ το πιο εύκολο πράγμα, έχει αποδειχθεί, πως είναι να φαίνεσαι, στην εφορία τουλάχιστον, φτωχός, να κρύβεις εισόδημα (αν δεν είσαι μισθωτός) !
    Η κυβέρνηση, παρασυρμένη, από το πέτσινο πλεόνασμα της υπερφορολόγησης, θεώρησε ότι γίναμε Ελβετία και άρχισε τις παροχές αμέσως, για να αποδείξει ότι οι κακές συνήθειες, δύσκολα κόβονται...
     Εξακολουθεί να συντηρεί τη νοοτροπία, του κράτους πατερούλη, που ανοίγεις το χέρι και σου δίνει απλόχερα, αντί να δίνει κίνητρα στους ανθρώπους, να δραστηριοποιηθούν, για να βελτιώσουν τις συνθήκες της ζωής τους, θέλει να τους κρατάει σε λήθαργο, στα "έτοιμα", σε μία "μακαρία" αδράνεια και ωχαδερφισμό !
     Θα ήταν σίγουρα προτιμότερο, αντί να μοιράζει επίδομα θέρμανσης, να μειωθεί και άλλο, η τιμή του πετρελαίου, αντί να μοιράζει λεφτά σε όσους ..φαίνονται φτωχοί, στην εφορία, να μειώσει τους φόρους και τους φορολογικούς συντελεστές, με άλλα λόγια, όχι να δίνει, αλλά να μην παίρνει...
     Κυρίως όμως, είναι ανάγκη το κράτος, να κάτσει κάτω, να υπολογίσει με σχετική ακρίβεια, τι έχει να παίρνει και τι έχει να δίνει : μόνο έτσι θα μπει τάξη στο οικονομικό μπάχαλο !
      Διότι δεν μπορεί, στις απαιτήσεις του, το υπουργείο Οικονομικών, να συμπεριλαμβάνει τον ενφια, που έχει επιβληθεί σε νεκρούς ή σε ανύπαρκτους ιδιοκτήτες, οι οποίοι έχουν πουλήσει τα ακίνητα αυτά, από το 2009 (πραγματική περίπτωση)...
      Πως είναι δυνατόν, σε ένα κράτος-μέλος της Ε.Ε, να έχει πουλήσει κάποιος το ακίνητο, από το 2009, να έχει δηλώσει στην εφορία τη μεταβίβαση και εντούτοις, να λαμβάνει ειδοποίηση πληρωμής ενφια ; Τι σχέση έχει το σύστημα "τάξις" (δηλαδή μπάχαλο) με τις εκάστοτε ΔΟΥ ; Καμία ; 
     Από που ενημερώνεται το "ταξις" για τους ιδιοκτήτες, απορώ δηλαδή ! Δεν θα έπρεπε ΔΟΥ, υποθηκοφυλακεία, κτηματολόγια και "ταξις" να είναι συνδεδεμένα online και να ενημερώνονται άμεσα και αυτόματα ;

Γιατί δεν υλοποιείται το "Τάμα του Έθνους" ;;

   Λένε και μάλλον έτσι είναι, πως είναι χίλιες φορές προτιμότερο, να μην κάνεις καθόλου Τάμα, παρά να κάνεις και να μην το εκπληρώσεις, ενώ μία άλλη παροιμία λέει "μην τάξεις σε παιδί κουλούρι και κερί σε Άγιο" !
  Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Κολοκοτρώνης και οι άλλοι οπλαρχηγοί του 1821, πριν ξεκινήσουν την Επανάσταση, έκαναν Τάμα-υπόσχεση, πως αν ο Θεός βοηθήσει την προσπάθεια του Έθνους και έρθει η απελευθέρωση, από τον Οθωμανικό ζυγό, θα χτίσουν μεγαλοπρεπή Ναό, προς τιμήν του Σωτήρος και Απελευθερωτή Χριστού.
  Είναι προφανές ότι ένα τόσο μεγάλο επίτευγμα, μια χούφτα σχεδόν ξεβράκωτων και ξυπόλητων "κλεφτών και αρματωλών" να αντισταθούν και να νικήσουν τη μεγαλύτερη τότε δύναμη, δεν μπορεί να συνέβη, χωρίς θεϊκή βοήθεια και παρέμβαση !
  Παρόλα αυτά, σχεδόν 200 χρόνια έχουν περάσει, από την Επανάσταση και το Τάμα, δεν έχει ακόμα εκπληρωθεί, ενώ είναι γνωστή και η τύχη του Κολοκοτρώνη, όπως και τόσων άλλων μεγάλων ευεργετών της Πατρίδας, η οποία, αντί για "ευχαριστώ", τους φέρθηκε άθλια ή τους δολοφόνησε (βλ. και Ιωάννη Καποδίστρια)...
   Κατά καιρούς, έχουν γίνει προσπάθειες να υλοποιηθεί το έργο αυτό, να κτιστεί επιτέλους ο μεγαλοπρεπής αυτός Ναός, προς τιμήν του Σωτήρος Χριστού, όμως όλες ναυάγησαν : είναι δε χαρακτηριστικό, ότι επί χούντας, είχε συγκεντρωθεί ένα τεράστιο χρηματικό ποσόν, για αυτό τον εθνικό σκοπό, το οποίο όμως κανείς δεν ξέρει που κατέληξε !
   Αυτή είναι μία ακόμα απόδειξη, για το αληθινό πρόσωπο, των "υπερπατριωτών" ακροδεξιών, που εκμεταλλεύτηκαν, όπως φαίνεται, στυγνά το Ορθόδοξο θρησκευτικό συναίσθημα των Ελλήνων...
    Για το Τάμα του Έθνους, είχα πληροφορηθεί από κάποιο έντυπο, ενώ με μία σύντομη έρευνα στο διαδίκτυο, ανακαλύπτει κανείς ότι έχει συσταθεί ειδικό σωματείο, προς υλοποίηση αυτού του στόχου, από το 2006 !
    Πρόκειται για ιδιωτική πρωτοβουλία, ενός εύπορου ανθρώπου, πρώην επιχειρηματία, του Ιωάννη Αναγνωστόπουλου, ο οποίος μάλιστα έχει εξασφαλίσει τα έξοδα κατασκευής του Ναού, αλλά δεν βρίσκει συμπαράσταση, από Πολιτεία και Εκκλησία...
    Το σχέδιο είναι ο Ναός αυτός, ο οποίος θα αποτελέσει, για το Έθνος, μία δεύτερη "Αγία Σοφία", να τοποθετηθεί σε τέτοιο σημείο των Αθηνών, που θα είναι ορατός, από πολλά μέρη της Αθήνας από μακριά και το ιδανικότερο ίσως, είναι το Αττικό Άλσος !
    Μιλάμε για ένα έργο, το οποίο, μετά την αποπεράτωσή του, δεν θα αποτελεί μόνον εκπλήρωση του τάματος και τόπο θρησκευτικής λατρείας και εθνικής υπερηφάνειας, αλλά και ένα Μνημείο θαυμασμού και τουριστικής έλξης.
     Πρέπει να γίνουν τώρα οι απαραίτητες ενέργειες, προτού το θέμα πάλι "κρυώσει", ειδικά από τη στιγμή, που η χρηματοδότησή του, είναι εξασφαλισμένη, με ιδιωτικά κεφάλαια, ενώ είναι προφανές, ότι αν ζητηθεί η συνδρομή των Πιστών, θα δοθεί απλόχερα, τόσο από εμάς, όσο και από τους Έλληνες της διασποράς !
     Και να γίνει τώρα, που έχουμε μία κεντροδεξιά κυβέρνηση, γιατί αν ξαναέρθει (φευ) η Αριστερά στα πράγματα, θα πάει πάλι πίσω το Έργο, αφού οι αριστεροί είναι άθεοι και λατρεύουν μόνον το χρήμα, ως Θεό τους...
     Απορώ και με την αδιαφορία των πολιτικών μας, λες και δεν καταλαβαίνουν, ότι είναι και αυτή μία ευκαιρία για απόκτηση μεγάλης υστεροφημίας και τιμής, πράγματα που οι πολιτικοί παντού ..εκτιμούν πολύ !
 

σχετικά με την ανάκληση μιας δωρεάς !

   Η δωρεά είναι αστική σύμβαση, χαριστικού τύπου, σύμφωνα με την οποία, κάποιος παραχωρεί ένα περιουσιακό αντικείμενο (εν ευρεία έννοια), σε άλλον (-ους), χωρίς αντάλλαγμα.
  Κανονικά, είναι τυπική δικαιοπραξία, με την έννοια, ότι για τη σύστασή της, απαιτείται τύπος και μάλιστα συμβολαιογραφικός, ωστόσο, όταν αφορά σε κινητά πράγματα, αρκεί η παράδοση του αντικειμένου, στο δωρεοδόχο, με την συμφωνία ότι δωρίζεται, χωρίς να υπάρχει συμβόλαιο !
  Όταν αφορά βέβαια, σε εμπράγματα δικαιώματα, επί ακινήτων, η δωρεά πρέπει να γίνεται σε συμβολαιογράφο και να μεταγράφεται στο υποθηκοφυλακείο (ή κτηματολόγιο), όπως κάθε σύσταση, μεταβολή κλπ εμπράγματου δικαιώματος σε ακίνητα.
   Ο δωρητής ωστόσο, διατηρεί το δικαίωμα να ανακαλέσει-ακυρώσει τη δωρεά, αν ο δωρεοδόχος φάνηκε αχάριστος, απέναντί του ή απέναντι στη/στο σύζυγό του ή άλλο στενό συγγενή !
   Ο Νόμος μιλάει για αχαριστία, που εκδηλώνεται με "βαρύ παράπτωμα" και αναφέρει ενδεικτικά και μόνον την περίπτωση, της αθέτησης εκ μέρους του δωρεοδόχου, της υποχρέωσης, να διατρέφει το δωρητή.
    Συνεπώς, εφόσον αμφισβητείται, κάθε φορά, αν συνέτρεχαν οι νόμιμες προϋποθέσεις της ανάκλησης, είναι θέμα των δικαστών, να προσδιορίσουν και να αξιολογήσουν, αν πράγματι υπήρξε αχαριστία, πως αυτή εκδηλώθηκε αντικειμενικά, αν υπήρξε πταίσμα-πρόκληση του ίδιου του δωρητή κλπ.
     Η κρίση των δικαστών ελέγχεται μάλιστα και αναιρετικά, από τον Άρειο Πάγο, προκειμένου να διαπιστωθεί, αν τα πραγματικά περιστατικά εκάστης υπόθεσης, συνιστούν (όντως και αντικειμενικά, όσο γίνεται) βαριά παραπτώματα και αχαριστία, αν πληρούνται δηλαδή οι κάπως αόριστες αυτές έννοιες, με βάση φυσικά τους Νόμους και τις ηθικές αξίες, κάθε εποχής !
     Πρέπει ίσως να επισημανθεί, ότι η δωρεά δε δημιουργεί, από μόνη της, υποχρέωση στο δωρεοδόχο, να κάνει κάτι, να δείξει την ευγνωμοσύνη του, έμπρακτα, αλλά περισσότερο οφείλει ο δωρεοδόχος, να ..απέχει από ενέργειες, που δείχνουν έλλειψη σεβασμού και ευγνωμοσύνης, προς το δωρητή (όπως βρίσιμο, κακομεταχείριση κλπ).
    Την κατάσταση περιπλέκει ακόμα περισσότερο διάταξη, που απαγορεύει την ανάκληση της δωρεάς, όταν αυτή έγινε, από "ιδιαίτερο ηθικό καθήκον" ή "από λόγους ευπρέπειας", επειδή και αυτές οι έννοιες είναι αρκετά γενικές και επαφίεται πάλι στο δικαστή, να τις προσδιορίσει (ηθικό καθήκον, μπορεί να υπάρχει π.χ όταν ο δωρεοδόχος, φρόντιζε για πολλά χρόνια, το δωρητή, χωρίς να υπάρχει μεταξύ τους συγγένεια) !
     Να προσεχθεί ότι η ανάκληση είναι μία μονομερής ενέργεια-δήλωση, εκ μέρους του δωρητή, που δεν χρειάζεται τίποτα άλλο, ισχύει άμεσα, από τη στιγμή, που γνωστοποιείται στον δωρεοδόχο και δεν απαιτεί κάποιο τύπο (αν και κατά τη γνώμη μου, καλό είναι να γίνεται συμβολαιογραφικά, ειδικά όταν αφορά σε ακίνητο, για την προστασία των τρίτων)...
     Η -αποκλειστική- προθεσμία τώρα, για την άσκηση εκ μέρους του δωρητή, του δικαιώματος ανάκλησης, είναι ένα μόλις έτος, από τη στιγμή όμως, που πληροφορήθηκε το λόγο της ανάκλησης-αχαριστίας, επομένως, αν τα σοβαρά παραπτώματα του δωρεοδόχου, έχουν διάρκεια, δεν ξεκινάει να μετράει και η προθεσμία ή μετράει, από το τελευταίο, το πιο πρόσφατο !
     Τέλος, να πούμε και ότι : α) δεν μπορεί να γίνει ανάκληση, αν ο δωρεοδόχος, δεν ζει πια...β) ο κληρονόμος του δωρητή, μπορεί να ανακαλέσει τη δωρεά, αν ο δωρεοδόχος ...σκότωσε το δωρητή ή τον εμπόδισε, όσο ζούσε, να κάνει την ανάκληση.
     

Ζητήματα από την εκχώρηση απαίτησης και την αναδοχή ξένου χρέους !

   Ο Νόμος, επιτρέπει την ελεύθερη μεταβίβαση μιας απαίτησης, από τον δανειστή, σε άλλον, ελεύθερη, με την έννοια ότι γίνεται, χωρίς να απαιτείται συναίνεση του οφειλέτη, με συνέπεια ο τελευταίος να οφείλει πλέον σε πρόσωπο διαφορετικό, από το αρχικό.
  Το ζήτημα αυτό, είναι στην επικαιρότητα τα τελευταία χρόνια, εξ αιτίας της τάσης των ελληνικών τραπεζών, να πωλούν-μεταβιβάζουν δάνεια (συνήθως "κόκκινα"-προβληματικά), σε ξένες εταιρίες !
  Η μεταβίβαση της απαίτησης, βέβαια, δε γίνεται πάντα με αντάλλαγμα, μπορεί να γίνει και χαριστικά, αλλά το συνήθως συμβαίνον, είναι ότι η απαίτηση εκχωρείται, από τον δανειστή, σε κάποιον δικό του δανειστή, ως μέσο-τρόπος εξόφλησης (π.χ ο οφειλέτης τραπεζικού δανείου, πληρώνει τη δόση, εκχωρώντας στην τράπεζα, την απαίτηση που έχει, από κάποιο ενοίκιο).
  Η εκχώρηση της απαίτησης, πρέπει να διακρίνεται, από τη λεγόμενη και εμφανισθείσα, σχετικά πρόσφατα, πρακτορεία απαιτήσεων (συνήθως επιχειρηματικών) ή στα ..ελληνικά, factoring, όπου μία επιχείρηση, αναθέτει σε άλλον, τη διαχείριση και είσπραξη των απαιτήσεών της, έναντι αμοιβής (η διαφορά εδώ είναι ότι δεν αλλάζει ο δικαιούχος της απαίτησης, απλά μεσολαβεί τρίτος, με το αζημίωτο, για την είσπραξή της).
   Το σημαντικότερο και πιο ενδιαφέρον, νομικά, σημείο, εδώ, το οποίο είναι λίγο ή πολύ γνωστό, είναι πως αυτός που αποκτά την απαίτηση, δεν μπορεί να στραφεί κατά του οφειλέτη, αν ο ίδιος ή ο εκχωρητής, δεν αναγγείλει προηγουμένως, ότι έλαβε χώρα η μεταβίβαση-εκχώρηση της απαίτησης !
    Να σημειωθεί επίσης ότι, μαζί με την απαίτηση, μεταβιβάζονται και οι υποθήκες, ενέχυρα κλπ. εξασφαλίσεις ή προνόμιά της, ενώ ΔΕΝ μπορεί να εκχωρηθεί : α) ακατάσχετη απαίτηση β) απαίτηση, που συνδέεται στενά με το πρόσωπο του δανειστή και γ) απαίτηση, που συμφωνήθηκε εξαρχής, ότι δεν θα εκχωρηθεί.
    Στην αναδοχή τώρα, ξένου χρέους, ένας τρίτος, συμφωνεί με το δανειστή, να υπεισέλθει αυτός, στην θέση του οφειλέτη και ο τελευταίος να απαλλαγεί !
    Στο σημείο αυτό, είναι που χρειάζεται μεγάλη προσοχή, γιατί ο Νόμος ορίζει, ότι σε περίπτωση αμφιβολίας, αν δεν ορίστηκε δηλαδή με σαφήνεια και ρητά το αντίθετο, ο παλιός οφειλέτης, δεν απαλλάσσεται, αλλά ευθύνονται πλέον και οι δύο, απέναντι, στο δανειστή, ουσιαστικά δηλαδή ωφελημένος, βγαίνει μόνον ο δανειστής, που αποκτά έναν ακόμα οφειλέτη και όχι ο αρχικός οφειλέτης, που ήλπιζε να απαλλαγεί, επειδή κάποιος "καλός κύριος" ανέλαβε το χρέος του.
     Να πούμε, ότι τόσο στην εκχώρηση απαίτησης, όσο και στην αναδοχή χρέους, μπορεί να έχουμε αλλαγή προσώπων, οφειλέτη ή δανειστή, ωστόσο τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις, από την αρχική σύμβαση, παραμένουν, ως είχαν !
     Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα, είναι κατά πόσον, μπορεί ο οφειλέτης (παλιός, στην πρώτη περίπτωση ή νέος, στη δεύτερη), να προβάλλει ενστάσεις, κατά του δανειστή :
-Στην εκχώρηση απαίτησης, ο κανόνας είναι ότι μπορούν να προβληθούν όλες οι ενστάσεις, που υπήρχαν κατά του παλιού δανειστή, στο νέο και κυρίως η ένσταση συμψηφισμού.
-Στην αναδοχή τώρα χρέους, ο νέος οφειλέτης, δεν μπορεί να προβάλλει φυσικά ενστάσεις, που είχε κατά του προηγούμενου, αλλά μπορεί να αντιτάξει ενστάσεις, που απορρέουν, από τη σχέση, μεταξύ δανειστή και παλαιού οφειλέτη, ΕΚΤΟΣ από την ένσταση συμψηφισμού !
     Τέλος, ο Νόμος, προβλέπει και μία πολύ σημαντική περίπτωση : τη μεταβίβαση συνολικής περιουσίας ή επιχείρησης και ορίζει ότι ο μεν αποκτών, ευθύνεται, για τα χρέη αυτής, απέναντι στους δανειστές, έως την αξία του ενεργητικού, ο δε μεταβιβάζων, εξακολουθεί να ευθύνεται επίσης.

Συμβάσεις ορισμένου και αορίστου χρόνου !

   Μία από τις πιο συνηθισμένες, νομικές απορίες, βάσει εμπειρίας, είναι και αυτή : κατά πόσον, μπορεί να "αποχωρήσει" κανείς, από μία σύμβαση-συμφωνία, ορισμένου χρόνου, ΠΡΙΝ από τη συμπλήρωση αυτού του χρονικού ορίου και μάλιστα αζημίως, δηλαδή στην περίπτωση, που προβλέπεται αποζημίωση του άλλου, για πρόωρη λύση της σύμβασης !
  Οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου, απαντώνται ευρέως, όχι μόνον στις μισθώσεις, αλλά και στις συμβάσεις έργου ή εργασίας (οι οποίες συχνά συγχέονται και συνήθως ...ηθελημένα), σε εμπορικές σχέσεις και συναλλαγές (όπως η σύμβαση διανομής ή -αποκλειστικής ή μη- αντιπροσωπείας) και αλλού και ουσιαστικά αποτελούν την εξαίρεση, από τον κανόνα, που λέει ότι οι συμβάσεις είναι αορίστου χρόνου και μπορούν να τερματιστούν, ανά πάσα στιγμή, με καταγγελία ενός, εκ των συμβαλλομένων.
   Η μόνη ίσως υποχρέωση του καταγγέλλοντος μία σύμβαση αορίστου χρόνου, είναι η προειδοποίηση του άλλου, πριν από ένα εύλογο χρονικό διάστημα (όπου στο Νόμο, δεν προβλέπεται συγκεκριμένη προθεσμία προειδοποίησης) και φυσικά η άσκηση και αυτού του δικαιώματος, όπως όλων, ελέγχεται με το άρθρο 281 ΑΚ, αν έγινε δηλαδή καταχρηστικά ή όχι !
   Στις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, αντίθετα, τα μέρη ουσιαστικά παραιτούνται από το δικαίωμα καταγγελίας της σύμβασης, πριν να συμπληρωθεί το συμφωνηθέν χρονικό όριο και πολλές φορές, προβλέπεται, όπως είπαμε, αποζημίωση του άλλου, εάν η σύμβαση καταγγελθεί, πριν την συμπλήρωση αυτού ή τίθενται άλλοι περιορισμοί, σύμφωνα με την αρχή της ελευθερίας των συμβάσεων.
   Από εκεί και μετά, ωστόσο, σύμφωνα με γενική αρχή του (αστικού) Δικαίου, ακόμα και η σύμβαση ορισμένου χρόνου, μπορεί να "σπάσει" νωρίτερα, από το συμφωνηθέν, με μία και μόνον προϋπόθεση : την ύπαρξη σπουδαίου λόγου !
    Συνεπώς, σε αυτές τις υποθέσεις, το κρίσιμο μέγεθος, είναι το τι συνιστά σπουδαίο λόγο, που να δικαιολογεί την πρόωρη διάλυση της συμφωνίας και σύμφωνα με τη Νομολογία, είναι κάθε γεγονός, που αντικειμενικά (όσο γίνεται) καθιστά μη ανεκτή την εφεξής "συνύπαρξη" των συμβαλλομένων (θα λέγαμε ότι είναι κάτι αντίστοιχο, με τον ισχυρό κλονισμό του γάμου, που αποτελεί λόγο διαζυγίου, αν και δεν ξέρω κατά πόσο είναι πετυχημένο να υπονοώ ότι ο γάμος είναι ...σύμβαση).
   Αυτή είναι η Γενική Αρχή, σύμφωνα με την οποία κανείς, δεν μπορεί να μένει "φυλακισμένος", δεσμευμένος, παρά τη θέλησή του, σε μία συμφωνία ορισμένου χρόνου, όταν πριν τη συμπλήρωση αυτού, νιώθει ότι δεν επιθυμεί (δεν είναι βέβαια, όπως είπαμε, θέμα ..διάθεσης, αλλά αντικειμενικών γεγονότων, που συμβαίνουν) να συνεχίσει !
   Το τονίζουμε αυτό, γιατί υπάρχουν διάσπαρτες στο Νόμο, διατάξεις ειδικού περιεχομένου, που ρυθμίζουν τα σχετικά ζητήματα διάρκειας και καταγγελίας μίας σύμβασης, με τις πιο γνωστές να είναι οι διατάξεις, που προστατεύουν τους μισθωτές, για ορισμένο χρόνο, ακόμα και αν η μίσθωση έχει συμφωνηθεί για μικρότερο χρονικό διάστημα (3 χρόνια στις μισθώσεις κατοικίας και 12 για επαγγελματική στέγη) ή και προβλέπουν αυτοτελή λόγο, για πρόωρη λύση, όπως είναι οι μεταθέσεις των δημοσίων υπαλλήλων.
   Επειδή η προβλεπόμενη "ποινή", για την πρόωρη αποχώρηση, από σύμβαση ορισμένου χρόνου, έχει το χαρακτήρα της λεγόμενης "ποινικής ρήτρας", ας πούμε, με την ευκαιρία, δύο λόγια και για αυτήν :
-Η ποινική ρήτρα, καταπίπτει, μόνον, όταν ο υπόχρεος, βαρύνεται με υπαιτιότητα και μάλιστα ακόμα και αν το άλλο μέρος, δεν έχει υποστεί καμία ζημία, από τη συμπεριφορά, που δικαιολογεί την κατάπτωσή της !
-Εκείνος, υπέρ του οποίου, υφίσταται η ποινική ρήτρα, οφείλει να επιλέξει, αν θα ζητήσει μόνον αυτήν και όχι την συνέχιση της σύμβασης ή αν έχει υποστεί ζημία, τόσο αυτήν, δηλ. την ποινική ρήτρα, όσο και επιπλέον αποζημίωσή του.
-Τέλος, αν η ποινική ρήτρα, είναι υπέρμετρη, ο υπόχρεος, μπορεί να ζητήσει δικαστικά, τη μείωσή της, ακόμα και αν έχει αποκλειστεί, αυτό το δικαίωμά του, με τη σύμβαση !

 

Η "ενοχή" κατά το Αστικό Δίκαιο !

   Οφείλω ίσως να παραδεχτώ, ότι τα ζητήματα του Αστικού Δικαίου, είναι λιγάκι παραμελημένα, στο μπλογκ, σε σχέση με εκείνα του Ποινικού και αυτό μάλλον οφείλεται, στο ότι είναι κάπως πιο βαρετά, θεωρητικά και όχι τόσο "ζωντανά", όσο τα ποινικά !
  Οι υποθέσεις αστικού Δικαίου, δε γίνονται τόσο συχνά πρώτο θέμα, στα δελτία ειδήσεων, όπως ορισμένα εγκλήματα, οι αστικολόγοι, ενώ μπορεί να είναι εξαίρετοι επιστήμονες, σπάνια γίνονται διάσημοι, όπως οι ποινικολόγοι, ωστόσο όλα αυτά δεν αναιρούν, την τεράστια πρακτική σημασία, του Αστικού Κώδικα και Δικαίου, γενικότερα...
  Ένα άλλο πρόβλημα, βέβαια, είναι πως τα σχετικά ζητήματα, είναι τόσο πολλά, που, επειδή δεν ξέρει κανείς, από που να αρχίσει και που να τελειώσει, ..δεν αρχίζει ποτέ ή το αναβάλλει συνέχεια !
  Έφτασε έτσι ο καιρός, να γίνει μία κάποια αρχή, χωρίς συγκεκριμένη σειρά βέβαια, ένα απάνθισμα θα λέγαμε, από σημαντικές διατάξεις, αστικής φύσεως, που έχουν τη μεγαλύτερη και πιο συχνή εφαρμογή στην πράξη (εξάλλου, δεν φιλοδοξεί το μπλογκ, να αποκτήσει ακαδημαϊκό χαρακτήρα) !
  Ο όρος "ενοχή" απαντάται, εκτός από το ποινικό πεδίο και στο Αστικό και σημαίνει την υποχρέωση, που αναλαμβάνει κάποιος, από μία σύμβαση : υπάρχει ολόκληρο κεφάλαιο του Αστικού Κώδικα, με τίτλο "Ενοχικό Δίκαιο", το οποίο μάλιστα, διακρίνεται σε γενικό και ειδικό μέρος.
  Στο γενικό μέρος, αναλύονται και ρυθμίζονται τα γενικά ζητήματα, από τις συμβάσεις (πως συνάπτονται έγκυρα, πότε είναι ισχυρές και πότε όχι, για πόσο διάστημα κ.ο.κ), ενώ στο ειδικό, ορισμένες, οι πιο συνηθισμένες ίσως, μορφές συμβάσεων (όπως η μίσθωση, η σύμβαση έργου, η πώληση κ.α).
   Η σύμβαση-συμφωνία δύο προσώπων (φυσικών ή νομικών), αποκαλείται νομικά και "δικαιοπραξία", ενώ πρέπει να πούμε ότι στο Δίκαιό μας, καθιερώνεται η λεγόμενη "αρχή της ελευθερίας των συμβάσεων", που σημαίνει ότι το περιεχόμενό της, εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια των συμβαλλομένων, με τον αυτονόητο περιορισμό, ότι το περιεχόμενό της, δεν μπορεί να αντίκεται στους Νόμους, τα χρηστά και συναλλακτικά ήθη, ούτε στην καλή πίστη !
   Όταν ένας όρος σύμβασης, έρχεται σε αντίθεση με κανόνα "αναγκαστικού Δικαίου", όπως λέγεται, ο οποίος έχει τεθεί, για την προστασία όλων, θεωρείται άκυρος, ανίσχυρος, ως μη γραμμένος (η ιδιωτική βούληση επομένως, δεν είναι απεριόριστη και ορθά, γιατί αλλιώς θα μπορούσε π.χ ένας πα-τέρας να πουλήσει το παιδί του, επικαλούμενος την ...ελευθερία των συναλλαγών).
   Θα σταματήσω εδώ, προς το παρόν, με αυτά τα πολύ γενικά και θα επανέρχομαι πλέον, στο εξής, κάθε φορά, με ειδικότερα ζητήματα ενοχικού Δικαίου, για να μην υπάρξει σύγχυση !
   Ο Αστικός μας Κώδικας, παρά το γεγονός, ότι τέθηκε σε ισχύ το 1946, παραμένει ακόμα επίκαιρος, δεν έχει υποστεί τόσες πολλές τροποποιήσεις, γιατί ήταν εξαρχής άρτιος και διαχρονικός.
   Η λεγόμενη "αστική ευθύνη" είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο του Δικαίου μας και διακρίνεται σε δικαιοπρακτική και αδικοπρακτική : η μεν πρώτη, αναφέρεται, όπως είπαμε, στις "ενοχές"-υποχρεώσεις, που προκύπτουν, από την σύναψη (ήδη, από το στάδιο των διαπραγματεύσεων !!)  και εφαρμογή μίας σύμβασης-συμφωνίας, ενώ η δεύτερη, στις αποζημιώσεις τρίτων, από παράνομες και υπαίτιες ενέργειες.
   Τα δύο είδη αστικής ευθύνης, διαφέρουν, ως προς τις προϋποθέσεις, μπορεί ωστόσο να συρρέουν, σε μία υπόθεση δηλαδή, να ευθύνεται κάποιος και από τη σύμβαση και για (από) αδικοπραξία !

Οι πίτες του ...συμβολαιογράφου !

   Πριν κανένα μήνα, παρατήρησα ότι έχει ανοίξει ένα νέο κατάστημα στη γειτονιά του γραφείου, που πουλάει κυρίως πίτες (ταψιού), αλλά δεν είχα πάει ποτέ, ενώ το σκεφτόμουν, ώσπου τις προάλλες, εμφανίστηκε ένας κύριος στην πόρτα, ο οποίος δήλωσε ιδιοκτήτης της επιχείρησης και παράλληλα ..συμβολαιογράφος (θέλοντας να διαφημίσει το μαγαζί) !
  Η κατάρρευση της αγοράς των ακινήτων, για τους γνωστούς λόγους, που δεν χρειάζεται να επαναλάβω, τον ώθησε να "ψαχτεί" αλλιώς και θέλησε να ανοίξει αυτό το μαγαζί, με "ατού" τα αγνά υλικά και τον παραδοσιακό τρόπο παρασκευής κάθε πίτας...
  Η αλήθεια είναι πως οι πίτες του, είναι πολύ νόστιμες, όσες δοκίμασα έως τώρα, οι τιμές μοιάζουν λίγο τσιμπημένες (μέσο όρο 2,5 ευρώ το κομμάτι) και δεν ξέρω ποια θα είναι η πορεία του, ωστόσο η περίπτωση αυτή, είναι διδακτική !
  Αφενός, δείχνει ότι μέσα στην Κρίση, πρέπει ο καθένας να προσπαθεί να βρίσκει διεξόδους και ευκαιρίες, που πάντα υπάρχουν και αφετέρου, ότι ακόμα και σε θεωρητικά κορεσμένες αγορές, όπως αυτή της εστίασης, όπου ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, μπορεί κανείς να κάνει τη διαφορά, να αποκτήσει ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα, να προσεγγίσει δηλαδή την αγορά, με το δικό του, ξεχωριστό, τρόπο, ώστε να κερδίσει πελάτες.
  Αντί να κλαίει κανείς τη μοίρα του και να καταριέται την ελληνική πραγματικότητα, στον τομέα του, μπορεί να βρει (ή να δημιουργήσει) επιχειρηματικές ευκαιρίες, σε κλάδους με περιθώρια ανάπτυξης (δεν είμαι ειδικός, αλλά ένα μόνον παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι τα πλυντήρια αυτοκινήτων και γενικά τομείς, όπου πάντα υπάρχει ζήτηση).
   Ακόμα και αν υπάρχουν πολλές ομοειδείς επιχειρήσεις, μπορείς να κάνεις τη διαφορά, όχι μόνον στις τιμές, αλλά στη γενικότερη εμπειρία, που προσφέρεις στον πελάτη (για να μείνω, στο παράδειγμα ενός πλυντηρίου αυτοκινήτων, η εμπειρία μου, έως τώρα, είναι τραυματική, με την έννοια ότι ουσιαστικά προκαλούν -άθελά τους- φθορές στο όχημα, τόσο εσωτερικά, όσο και εξωτερικά, με τις βούρτσες κλπ, ενώ για να ξεχωρίσεις, θα μπορούσες να συμπληρώνεις το νερό, για τα τζάμια ή αέρα στα λάστιχα, γενικά να κάνεις αυτό το παραπάνω, για το οποίο θα σε προτιμήσει ο άλλος) !
   Φυσικά, δεν είναι όλοι γεννημένοι, για επιχειρηματίες, ούτε θα έρθει η ανάπτυξη στη χώρα (μόνο) με μικρές ατομικές επιχειρήσεις, σε τοπικό επίπεδο, παρά μόνον με μεγάλες επενδύσεις και κυρίως με εξαγωγικό χαρακτήρα.
   Στον τομέα αυτόν, η χώρα μας, με την έννοια των θεσμών, της γραφειοκρατίας και των κυβερνήσεων, είναι ακόμα πολύ πίσω, όπως φαίνεται, σε ορισμένα παραδείγματα, όπως :
-Η επανεκκίνηση της παραγωγής, του θρυλικού αυτοκινήτου PONY, που πέρασε από 40 (γραφειοκρατικά) κύματα !
-Η εκδίωξη ουσιαστικά μίας από τις πλέον επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές, που ήθελε να κάνει γυρίσματα, σε ελληνικό έδαφος, γεγονός, που θα συνιστούσε τεράστια τουριστική προβολή και
-Η απροθυμία των αρμοδίων, να κατασκευαστεί επιτέλους, στην Ελλάδα, πίστα για αγώνες F1 (είτε στη Δραπετσώνα, είτε ακόμα καλύτερα, στην Πάτρα, για να μην προβάλλεται μόνο η Αθήνα), που θα έχει επίσης πολλαπλά οικονομικά και τουριστικά οφέλη.
    Είναι τραγικό, ένα κράτος, που βρίσκεται σε δεινή οικονομική θέση και θέλει να αυξήσει τα έσοδά του, να κλωτσάει κυριολεκτικά ευκαιρίες, για ουσιαστική ανάπτυξη, όταν μάλιστα το ίδιο, δεν χρειάζεται να κάνει σχεδόν τίποτα (παρά να δώσει ίσως κάποιες άδειες) !

Είναι οι Έλληνες "ραγιάδες" ;

    Η λέξη "ραγιάς" έχει αραβική προέλευση (από το ράγι=κοπάδι) και έτσι χαρακτήριζαν οι Τούρκοι, τους μη μουσουλμάνους κατοίκους της Οθωμανικής αυτοκρατορίας : από κοπάδι-πρόβατα, η λέξη άρχισε να σημαίνει τον δούλο-σκλάβο, απέκτησε δηλαδή πιο αρνητική έννοια !
  Με αυτή τη σημασία της λέξης, οι Έλληνες, δεν μπορούν να θεωρηθούν "ραγιάδες", ήτοι δουλοπρεπείς, αφού όχι μόνον δεν αφομοιώθηκαν, αλλά κατόρθωσαν να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό, μετά από εκατοντάδες χρόνια, όντες σε μειονεκτική θέση (αριθμητική και όχι μόνον)...
  Ωστόσο τα 400 χρόνια της Οθωμανικής κατοχής, άφησαν το στίγμα τους, στον Ελληνικό πληθυσμό : επειδή οι Τούρκοι, είχαν (και μάλλον έχουν) την τάση να κάνουν όλα τα χατίρια, σε όποιον ..πλήρωνε, δημιουργήθηκε ένα άλλο είδος "ραγιαδισμού", το οποίο επιζεί και μάλιστα έντονα, έως σήμερα, στην ελληνική κοινωνία !
  Είναι η νοοτροπία της κουτοπονηριάς και της παραπλάνησης των διοικούντων με ανταλλάγματα, το πάρε-δώσε μεταξύ πολιτών και εξουσίας και η αντίληψη, που υπάρχει, ότι ΣΕ ΟΛΑ τα πράγματα, πρέπει, είτε να λαδώσεις, είτε να έχεις υψηλές γνωριμίες, για να γίνει η δουλειά σου (για να διοριστείς, να πάρεις ένα έργο ή προμήθεια, μέχρι τις μεταθέσεις στο στρατό, τις εγχειρήσεις στα νοσοκομεία και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους, αν και καμιά φορά η -ελληνική- πραγματικότητα ξεπερνά και τη φαντασία)...
  Ο ραγιαδισμός αυτός, όμως, δεν αφορά μόνον τους διοικούμενους, αλλά και τους κυβερνώντες μας : πέρα από τις περιπτώσεις, τύπου Τσοχατζόπουλος, δηλαδή τις καραμπινάτες περιπτώσεις λαδώματος και μίζας, υπάρχει διάχυτη η κουτοπονηριά και στην Κυβέρνηση !
 Αυτό φαίνεται κατεξοχήν, στις διαπραγματεύσεις με την τρόϊκα : κάθε φορά, η συμφωνία, κλείνει στο παρά 5, μετά πολλών βασάνων, για να πάρουμε τις "δόσεις" μας και όταν η τρόϊκα φεύγει, δεν κάνουν σχεδόν τίποτα, από τα συμφωνηθέντα, τα οποία ξαναθυμούνται, λίγο πριν την επιστροφή της, προσπαθούν να δείξουν ότι κάτι έκαναν, για να ξανάρθει ο έλεγχος, να ξαναπάρουν τις "δόσεις" κ.ο.κ, σε ένα απίστευτο γαϊτανάκι κοροϊδίας και κουτοπονηριάς...
  Την κατάσταση επιβαρύνει, η παρουσία, πλέον, δύο κομμάτων, στην εξουσία, που πρέπει να συμφωνήσουν, κάθε φορά, στα αυτονόητα, για να μην διαταραχθούν οι εσωκυβερνητικές ισορροπίες, με το ΠΑΣΟΚ φυσικά να αντιδρά πολύ περισσότερο, σε μέτρα, που θίγουν την κομματική πελατεία (η οποία βέβαια, έχει μετακομίσει στο συριζα, αλλά αυτοί συνεχίζουν να την στηρίζουν) !!
   Στο ΠΑΣΟΚ, παρά τα θετικά βήματα προόδου, που έχουν γίνει, δεν έχουν μάθει ακόμα το μάθημά τους και υποστηρίζουν ακόμα και άδικα και αδικαιολόγητα μισθολογικά και άλλα προνόμια, που απολαμβάνουν ορισμένοι (ως πιο ίσοι, από τους ίσους) : εξακολουθούν να γκαρίζουν ότι δεν πρέπει να γίνουν άλλες μειώσεις μισθών και συντάξεων και ..δεν βλέπουν, ότι αυτή η τακτική, δεν τους έχει ωφελήσει, στο ελάχιστο, δημοσκοπικά και πολιτικά.
  Δεν καταλαβαίνουν ότι για να μην μειωθεί η παράλογη και παράνομη "προσωπική διαφορά" κάποιων-ορισμένων, είναι αναγκασμένοι να επιβάλλουν ενφια και άλλα χαράτσια ..σε όλους, με συνέπεια να χάνουν σε δημοφιλία και όχι να κερδίζουν !
  Νομίζω ότι η αποτίναξη, εν πολλοίς, αυτής της νοοτροπίας του "ραγιαδισμού", τόσο στους κυβερνώντες, όσο και κυρίως, στους κυβερνώμενους, είναι αναγκαία συνθήκη, για να βγούμε από την Κρίση και ο μόνος τρόπος, για να αλλάξει αυτό, είναι να συνειδητοποιήσει ο καθένας, ότι ζητώντας κανείς "εξυπηρετήσεις" διαρκώς, με ανταλλάγματα, ουσιαστικά υποδουλώνεται στον "ευεργέτη" του...(έτσι βέβαια καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ίσως και να είμαστε -τελικά- δουλοπρεπείς).