παροχή κοινωφελούς εργασίας αντί για πληρωμή ποινής

  Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης και με αφορμή την χθεσινή "είδηση" ότι Δήμος στην Κρήτη προσέλαβε ..κλέφτη, σημειωτέα τα εξής : ο Νόμος όντως προβλέπει πλέον και στην Ελλάδα την έκτιση ποινής με παροχή κοινωφελούς εργασίας, μόνον στην περίπτωση όμως που ο καταδικασθείς δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να εξαγοράσει την ποινή του, έστω και με δόσεις.
  Το Δικαστήριο, ανάλογα με το ύψος της ποινής, καθορίζει και τις ώρες, που θα πρέπει να "εργαστεί" ο κατάδικος (ανώτατο όριο οι 720 ώρες), σε κρατικές υπηρεσίες, ΟΤΑ, ΝΠΔΔ, κοινωφελή ιδρύματα κλπ, χωρίς -εννοείται- αμοιβή.
   Αν τώρα, ο καταδικασθείς "εργαζόμενος" ...λουφάρει και τον πάρουν είδηση, οι συνέπειες μπορεί να είναι ολέθριες, αφού δίνεται η δυνατότητα στον εισαγγελέα να διατάξει ένα σωρό κυρώσεις εναντίον του, από απλή ..προειδοποίηση μέχρι εκτέλεση της αρχικής ποινής φυλάκισης !!
   (μεταξύ μας : δε νομίζω ότι θα "δώσει" κανείς το λουφαδόρο, για πολλούς λόγους) 

η μετατροπή της ποινής φυλάκισης σε χρηματική (εξαγορά ποινής) : τι ισχύει

  Μετά και το Νόμο 3904/ 2010, το τοπίο αναφορικά με τη μετροπή της ποινής σε χρήμα, διαμορφώνεται ως εξης : 1. Η ποινή φυλάκισης έως ένα (1) έτος μετατρέπεται οπωσδήποτε και υποχρεωτικά από το Δικαστήριο σε χρηματική ποινή ή πρόστιμο. 2. Η φυλάκιση από ένα έως δύο έτη, μετατρέπεται σε χρηματική, εκτός εάν ο δράστης είναι υπότροπος ή το Δικαστήριο κρίνει, με ειδική αιτιολογία, ότι απαιτείται να πάει στη φυλακή, για να μην τελέσει και άλλες αξιόποινες πράξεις. 3. Η ποινή φυλάκισης, που υπερβαίνει τα δύο (2) έτη, αλλά όχι τα τρία (3), μετατρέπεται σε χρηματική, εκτός εάν, το Δικαστήριο και πάλι κρίνει αιτιολογημένα, ότι απαιτείται η φυλάκιση, προκειμένου ο καταδικασθείς να μην τελέσει νέα αδικήματα (βλέπουμε εδώ ότι δεν υπάρχει η προϋπόθεση της υποτροπής, άρα άσχετα αν υπάρχει ή όχι !!). 4. Το ποσόν της μετατροπής ορίζεται για κάθε ημέρα φυλάκισης από τρία (3) έως εκατό (100) ευρώ. Σημαντικό : Το αν θα μετατραπεί π.χ σε 5 ή σε 10 ευρώ την ημέρα, δεν εξαρτάται από το πως ξύπνησε το πρωί ο Δικαστής, αλλά με βάση συγκεκριμένα και καθορισμένα κριτήρια, ήτοι : την προσωπική, οικογενειακή και οικονομική κατάσταση του δράστη, τι εισοδήματα και τι περιουσία έχει, τι υποχρεώσεις έχει κλπ. Επομένως, οφείλει ο καταδικασθείς (ή ο δικηγόρος του) να λάβει το λόγο πάνω στο θέμα αυτό και να προτείνει εκείνος το ποσόν το οποίο θα μπορέσει να καταβάλει, με βάση τις οικονομικές του δυνάμεις και σε κάθε περίπτωση να αντιλέξει εφόσον το ποσόν της μετατροπής είναι δυσβάστακτο.
  ΠΡΟΣΟΧΗ : στο σημείο αυτό να προσεχθεί ότι το ποσόν που καλείται να καταβάλει ο δράστης, στο ταμείο, έχει προσαυξήσεις, που οδηγούν πρακτικά στο διπλασιασμό του (!), έτσι π.χ αν κάποιος καταδικασθεί σε 2 μήνες φυλάκιση προς 5 ευρώ την ημέρα, δεν θα κληθεί να καταβάλει 2 Χ 30 Χ 5 = 300 ευρώ, αλλά σχεδόν τα διπλάσια, όταν "πάει ταμείο".
   ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΟΣΟΥ ΣΕ ΔΟΣΕΙΣ
  Μια σημαντική καινοτομία του νέου Νόμου, ο οποίος φαίνεται να προσαρμόσθηκε στα δεδομένα της οικονομικής στενότητας που διανύουμε, είναι η δυνατότητα που παρέχει στο δράστη και στο Δικαστήριο να καταβληθεί το ποσόν της μετατροπής σε δόσεις.
   Αν λοιπόν διαπιστωθεί (με στοιχεία) ότι υπάρχει αδυναμία άμεσης καταβολής του ποσού, το Δικαστήριο μπορεί να καθορίσει προθεσμία, από δύο έως τρία έτη, για την καταβολή του ποσού της μετατροπής σε δόσεις.
  Προφανώς και σε αυτή την περίπτωση οφείλει ο καταδικασθείς να επικαλεστεί και να αποδείξει (με έγγραφα ή μάρτυρες) την αδυναμία του και όχι να περιμένει από το Δικαστήριο "να μυρίσει τα νύχια του".
  
Υ.Γ : όλα τα παραπάνω ισχύουν φυσικά, εφόσον ο καταδικασθείς δεν συγκεντρώνει τις προϋποθέσεις για να λάβει αναστολή της ποινής του, προϋποθέσεις στις οποίες θα αναφερθούμε λίαν συντόμως.
  

το σκάνδαλο με τα δάνεια των νέων δικηγόρων

  Το πρώην Ταμείο Νομικών και ήδη ταμείο ανεξάρτητα απασχολούμενων, χορηγούσε δάνεια σε νέους δικηγόρους (έως 7 έτη δικηγορίας), ύψους 4.402 ευρώ, για να αποκτήσουν επαγγελματική εγκατάσταση.
  Το Μάϊο του 2009 έκανα και εγώ αίτηση, για να λάβω το εν λόγω δάνειο, καθώς πληρούσα τις προϋποθέσεις, όπως και πολλοί άλλοι, υποθέτω, συνάδελφοι.
  Μετά από τραγικές παλινωδίες και καθυστερήσεις, έλαβα στα τέλη του 2010 (!!) μία πιο τραγική επιστολή, που με ενημέρωνε ότι το αίτημά μου απορρίφθηκε, με την "ανεπανάληπτη αιτιολογία" ότι τα δάνεια δεν θα δοθούν, επειδή ..όσοι είχαν πάρει στο παρελθόν χρωστάνε ακόμα !!!
  Προσοχή : τα χρήματα υπάρχουν (σας θυμίζει κάτι ;), αλλά δε δίνονται επειδή τα "πράσινα" και "γαλάζια" παιδιά πήραν δανεικά και ..αγύριστα.
   Ένας συνάδελφος μια μέρα, σε φιλική συζήτηση, που είχαμε, είπε χαριτολογώντας ότι : "εγώ έχω πάρει δύο (2) τέτοια δάνεια" ! Λεπτομέρεια : ο εν λόγω συνάδελφος έχει πατέρα δικηγόρο, ήτοι έτοιμο γραφείο και δε χρειαζόταν το(α) δάνειο(α)...
  Μετά απορούμε γιατί πτώχευσε το δύσμοιρο ετούτο Κράτος (κράτος, τρόπος του λέγειν).
  Την ερχόμενη εβδομάδα θα έχει στα χέρια του ο Εισαγγελέας τη μηνυτήρια αναφορά μου και κάτι μου λέει ότι η υπόθεση αυτή μπορεί σύντομα να ..ξεκολλήσει.
   Δυστυχώς ή ευτυχώς, μόνο με μηνύσεις μπορεί να επανέλθει η λογική σε τούτη τη χώρα και εφόσον φυσικά οι εισαγγελείς κάνουν (και αφεθούν να κάνουν) σωστά τη δουλειά τους, μπορεί να δούμε ένα καλύτερο μέλλον.
   Πάνω από όλα όμως, οφείλουμε εμείς ως πολίτες να αναλάβουμε δράση και πρωτοβουλίες, προκειμένου να σπάσουν τα αποστήματα και να μη διαιωνίζονται οι αδικίες και οι παρανομίες : το οφείλουμε όχι μόνον στους εαυτούς μας, αλλά σε όλους ! Η ανοχή ΕΙΝΑΙ συνενοχή

το δικαίωμα σιωπής του κατηγορούμενου

  Όλοι έχουμε ακούσει σε αμερικάνικες ταινίες, την κλασική πλέον ατάκα, που λένε οι αστυνομικοί τη στιγμή της σύλληψης : "you have the right to remain silent, anything you say..κλπ". Εξηγώντας λοιπόν τα δικαιώματά του στο συλλαμβανόμενο, πρώτο-πρώτο αναφέρουν το δικαίωμα σιωπής που έχει, προκειμένου να μην πει κάτι, που θα επιβαρύνει τη θέση του !
  Το δικαίωμα αυτό κατοχυρώνεται και στο δικό μας νομικό σύστημα και έχει δύο ειδικότερες εκφάνσεις : 1. το δικαίωμα να μην πει κανείς τίποτε και 2. το δικαίωμα να μην καταθέσει εκείνα τα περιστατικά, που επιβαρύνουν τη θέση του.
  Απορρέει από το βασικό αξίωμα-τεκμήριο αθωότητας, που σημαίνει ότι ο κατηγορούμενος είναι αθώος, έως ότου η κατηγορούσα Αρχή και όχι φυσικά ο ίδιος (!!!) αποδείξει την ενοχή του.
  Η θεσμοθέτηση αυτού του δικαιώματος έχει σημαντικές-πρακτικές-συνέπειες, όπως : 1. Εάν κάποιος κληθεί να καταθέσει ως μάρτυρας, στα πλαίσια προανάκρισης ή ΕΔΕ και εν συνεχεία αποκτήσει την ιδιότητα του κατηγορουμένου, η αρχική κατάθεσή του (ένορκη ή μη, αδιάφορο) απαγορεύεται να συμπεριληφθεί στη δικογραφία, πόσω μάλλον να γίνει χρήση της από το Δικαστήριο ! 2. Δεν είναι νόμιμη η αιτιολογία δικαστικής απόφασης, που καταδικάζει τον κατηγορούμενο, επειδή δεν ήταν "συνεργάσιμος" και δεν απάντησε σε ερωτήσεις των Δικαστών, οι οποίοι συνήγαγαν έτσι το συμπέρασμα ότι "έχει λερωμένη τη φωλιά του" και είναι ένοχος !! και 3. είναι άκυρη κάθε "κατάθεση", που δόθηκε από τον κατηγορούμενο, υπό καθεστώς βίας ή απειλής (σωματικής ή ψυχολογικής) βίας !
   Όταν κανείς λοιπόν είναι κατηγορούμενος και καλείται να απολογηθεί, καλό είναι να ζητά τη βοήθεια και τη συμπαράσταση δικηγόρου, προτού καταθέσει, όπως έχει δικαίωμα, προκειμένου να αποφασίσουν από κοινού τι πρέπει και τι δεν πρέπει να ειπωθεί, διότι ..μετά την απομάκρυνση από τον ανακριτή ή τον πταισματοδίκη, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται και πολύ πιο δύσκολα διορθώνεται !!

η απόφαση για την προφυλάκιση του ηγουμένου Εφραίμ

 ή αλλιώς, πως "ξεβρακώθηκε" ξανά το ελληνικό πολιτικό και δικαστικό σύστημα ! Η απόφαση για την προσωρινή κράτηση του ηγουμένου Εφραίμ και η πρωτοφανής σπουδή για την εκτέλεσή της, μέσα στο άβατο του Αγίου Όρους (έλεος !), καταδεικνύει, για πολλοστή φορά, ότι οι δικαστικές αποφάσεις στην Ελλάδα λαμβάνονται μάλλον με όρους σκοπιμότητας και όχι νομιμότητας.
  Το διαβόητο πλέον "σκάνδαλο του Βατοπαιδίου", που ..ανεδείχθη εξ αιτίας της κόντρας ενός καναλάρχη και επιχειρηματία με την προηγούμενη κυβέρνηση και έλαβε κολοσσιαίες διαστάσεις και ουσιαστικά οδήγησε στην πτώση της, έπρεπε, βλέπετε, να βρει το εξιλαστήριο θύμα του, αφού η έννοια της ποινικής ευθύνης πολιτικών προσώπων στην Ελλάδα, είναι ..ανέκδοτο !
   Οι έντονες αντιδράσεις της κοινής γνώμης για την απόφαση αυτή, όπως και το "κράξιμο" από τα αδέρφια μας, τους Ρώσους δεν μπορεί να είναι τυχαίες, διότι και νομικά να μην ξέρει κανείς, εντούτοις είναι σε θέση να καταλάβει πολύ καλά ποιος είναι δημόσιος κίνδυνος και πρέπει να βρίσκεται στη φυλακή και ποιος όχι : προφυλάκιση ταιριάζει στο δολοφόνο, στον έμπορο ναρκωτικών, στον παιδεραστή κλπ, που είναι προφανώς επικίνδυνοι για την κοινωνία μας και όχι σε έναν ηλικιωμένο γέροντα, που κατηγορείται για οικονομικής φύσεως αδικήματα !
   Θέλω λοιπόν να απευθυνθώ στους ¨Ελληνες δικαστές, οι οποίοι έσπευσαν να δηλώσουν ότι δε δέχονται παρεμβάσεις στο έργο τους και δε δέχονται την κριτική : Εφαρμόστε επιτέλους το Νόμο και το Σύνταγμα ! Τιμήστε τον όρκο σας !
   Πόσοι δικαστές αλήθεια έχουν διαβάσει το Βίο και την Πολιτεία των Τερτσέτη και Πολυζωΐδη ; των μοναδικών ίσως δικαστών, που τα ονόματά τους κατέγραψε και μάλιστα με χρυσά γράμματα η Ιστορία ; Τι έκαναν εκείνοι και βγήκαν από την αφάνεια και την ανυποληψία και δόξασαν τους εαυτούς τους αλλά και την Πατρίδα τους ;
    Στους δύσκολους και άγριους καιρούς, που διανύουμε, όπου τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα καταπατώνται βάναυσα από τους δανειστές μας, αλλά και τους ανάξιους πολτικούς μας ταγούς, η δικαστική εξουσία είναι η μόνη στην οποία μπορούμε να "ακουμπήσουμε" και να στραφούμε, για να μπει επιτέλους ένας φραγμός στον ξεπεσμό της Ελλάδας και να μπορέσουμε ξανά να ορθοποδήσουμε.
    Κάποιος πρέπει να κάνει την "υπέρβαση", να αντισταθεί και να επιβάλει το σεβασμό στο Σύνταγμα και τους Νόμους και αυτός είναι, μοιραία, ο δικαστής και ο εισαγγελέας, ο οποίος, έχοντας ως υπόδειγμα τους ως άνω αείμνηστους συναδέλφους του, οφείλει να κλείνει τα αφτιά στις "σειρήνες" της εκτελεστικής εξουσίας και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας και να ενεργεί μόνον κατά συνείδηση και κατά Νόμο και μάλιστα καθημερινά και σε όλες τις υποθέσεις και όχι μόνον σε αυτές που γίνονται πρωτοσέλιδα.


Υ.Γ : άσχετα από το "ατυχές" ή και παράνομο της προφυλάκισης του ηγουμένου Εφραίμ (μάλλον το δεύτερο, εφόσον δεν υπήρχαν οι νόμιμες προϋποθέσεις της προφυλάκισης), οφείλουμε, για να είμαστε δίκαιοι, να επισημάνουμε και την άλλη πλευρά, όπως έκαναν συμπατριώτες του, ιερωμένοι στην Κύπρο : ο Εφραίμ μπήκε σε "ξένα χωράφια", έμπλεξε με τα πίτουρα (λεφτά) και τον έφαγαν οι κότες (πολιτικοί), ωστόσο πιστεύω ότι από την περιπέτεια αυτή θα βγει δυνατότερος και σοφώτερος ! Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για τους διώκτες του...

μερικές σκέψεις για την ακάλυπτη επιταγή

  Η επιταγή, που ξεκίνησε ως ένα απλό μέσο πληρωμής, αντί μετρητών, εξελίχθηκε σε μέσο παροχής πίστωσης, με την ευρέως διαδεδομένη τακτική της έκδοσης μεταχρονολογημένων επιταγών και κατέληξε να αποτελεί αιτία για χιλιάδες Δίκες κάθε χρόνο, τόσο σε αστικό όσο και σε ποινικό επίπεδο.
  Η επιταγή που σφραγίζεται από την τράπεζα, λόγω έλλειψεις αντικρύσματος, η ακάλυπτη δηλαδή επιταγή, είναι αιτία τόσων πολλών δικαστικών διενέξεων, αφενός διότι χρησιμοποιείται ευρύτατα στις συναλλαγές και επειδή -ειδικά σήμερα- έχει αυξηθεί ο αριθμός των ακάλυπτων επιταγών και αφετέρου, επειδή η έκδοση ακάλυπτης επιταγής συνιστά (ακόμα !) ποινικό αδίκημα, ενώ αποτελεί και τίτλο για έκδοση διαταγής πληρωμής.
  Επειδή μάλιστα η επιταγή αλλάζει πολλά χέρια, έως ότου φτάσει στο γκισέ της τράπεζας, δημιουργείται μία σωρεία νομικών ζητημάτων, όσον αφορά το κύρος της, το πότε είναι πληρωτέα, τις σχέσεις μεταξύ των διαδοχικών ληπτών της κ.ο.κ, με συνέπεια να έχουν γραφτεί πλήθος νομικών συγγραμμάτων επ' αυτής και να έχει δημιουργηθεί ολόκληρος νομικός κλάδος με το "δίκαιο της επιταγής" !
   Έτσι εδώ, στα περιορισμένα αυτά πλαίσια, θα επισημάνουμε ακροθιγώς ορισμένα μόνον ζητήματα : καταρχάς, η επιταγή είναι πάντα πληρωτεά "ενόψει", που σημαίνει ότι μπορεί να εμφανιστεί προς πληρωμή, ακόμα και πριν την πλασματική ημερομηνία που αναγράφεται στην μεταχρονολογημένη τοιαύτη, σε κάθε περίπτωση πάντως μέσα σε 8 ημέρες από την αναγραφόμενη ως ημερομηνία έκδοσης. Αν εμφανιστεί αργότερα, δεν πρέπει να σφραγιστεί ως ακάλυπτη και δεν υπάρχει ούτε ποινικό αδίκημα, ούτε μπορεί να αποτελέσει τίτλο για έκδοση διαταγής πληρωμής !!
    π.χ εκδίδω σήμερα, 23.12.2011, επιταγή με αναγραφόμενη ημερομηνία έκδοσης 31.8.2012, η επιταγή αυτή είναι πληρωτέα, οποτεδήποτε, από τις 23.12.2011 έως 8.9.2012 (είναι άλλο το ζήτημα αν εμείς έχουμε συμφωνήσει να μην εμφανιστεί πριν τις 31.8.2012, οπότε μπορεί να δημιουργηθεί ευθύνη αποζημίωσης εναντίον εκείνου που κακόπιστα την εμφάνισε πρόωρα, αλλά η ευθύνη του εκδότη υπάρχει ακέραιη).
   Πέρα από την εμπρόθεσμη εμφάνισή της, σημασία έχει να υπάρχουν και όλα τα αναγακαία εκ του Νόμου στοιχεία της, για να είναι έγκυρη και φυσικά η γνήσια υπογραφή του εκδότη της, ενώ να σημειωθεί ότι δεν αναγκαίο η επιταγή να "σύρεται" σε λογαριασμό του ίδιου του εκδότη, αλλά και σε τρίτου.
   Για να στοιχειοθετηθεί το σχετικό ποινικό αδίκημα, απαιτείται έγκυρη επιταγή, εμπρόθεσμη εμφάνιση, μη πληρωμή και σφράγιση και υποκειμενικά γνώση (ήτοι, δόλος) ότι δεν υπάρχουν ή δεν θα υπάρχουν τα αντίστοιχα διαθέσιμα στο λογαριασμό.
   Ο κατηγορούμενος, για να αμυνθεί, οφείλει να προβάλει είτε ότι η επιταγή είναι άκυρη, είτε ότι δε φέρει την υπογραφή του, είτε ότι δεν εμφανίστηκε εμπρόθεσμα για πληρωμή, είτε, το σημαντικότερο, ότι δεν είχε δόλο, ως προς την ανυπαρξία διαθεσίμων.
    Το τελευταίο γίνεται δεκτό από τα Δικαστήρια, όταν π.χ ο εκδότης κηρύχθηκε σε πτώχευση και η επιταγή είχε εκδοθεί, μέσα στο χρόνο παύσης των πληρωμών, ενώ θα μπορούσε να γίνει δεκτό (αυτές είναι δικές μου ιδέες και εφόσον φυσικά μπορεί να αποδειχθεί !) σε κάθε περίπτωση, όπου υπήρχαν αρχικά τα κεφάλαια, αλλά δεν υπήρχαν κατά την εμφάνιση της επιταγής, από λόγους εξαιρετικούς και απρόβλεπτους, αν λ.χ ο εκδότης αρρώστησε αιφνιδίως και χρειάστηκε χρήματα, αν έπεσε θύμα απάτης, αν κάποιος συνδικαιούχος πήρε όλα τα χρήματα κ.ο.κ.
    Αυτά τα ολίγα προς το παρόν. ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.
    

οι "μηνυτές-φαντάσματα" και η αντιμετώπισή τους

 Ένα αρκετά σύνηθες φαινόμενο στην καθημερινότητα των ποινικών Δικαστηρίων είναι και το εξής : ενώ ο κατηγορούμενος είναι παρών στη Δίκη του, λείπει ο μηνυτής, ο οποίος είναι συνήθως και ο βασικός και κύριος μάρτυρας.
  Στις περιπτώσεις αυτές, το Δικαστήριο ελέγχει καταρχάς αν έχει κλητευθεί ο μηνυτής νόμιμα, οπότε συνήθως αναβάλλει την εκδίκαση και αν μεν δεν έχει κλητευθεί ορθά ο μηνυτής, διατάσσει την εκ νέου κλήτευσή του, ενώ αν έχει ήδη κλητευθεί, διατάσσει πάλι την εκ νέου κλήτευσή του και ταυτόχρονα τον τιμωρεί για λιπομαρτυρία με πρόστιμο.
  Σε πολλές περιπτώσεις ωστόσο, ο μηνυτής δεν εμφανίζεται ποτέ, γεγονός που μπορεί να οφείλεται σε διάφορους λόγους, όπως π.χ ότι μετάνιωσε για τη μήνυση και έχει συγχωρέσει το δράστη, ή αδιαφορεί γενικά στις υποθέσεις του ή δεν ήθελε ποτέ πραγματικά να κάνει τη μήνυση και πιέστηκε από τρίτους ή τους αστυνομικούς κ.ο.κ.
  Αν λοιπόν ο μηνυτής και βασικός μάρτυρας κατηγορίας επιμένει να μην εμφανίζεται στο Δικαστήριο, το τελευταίο δεν μπορεί να αναβάλει επ' άπειρον, αλλά οφείλει αναγκαστικά να προχωρήσει στην εκδίκαση της υπόθεσης, για να μην ταλαιπωρείται και ο κατηγορούμενος από τη συνεχή εκκρεμότητα και τις αλλεπάλληλες επισκέψεις στα Δικαστήρια.
  Εδώ λοιπόν υπεισέρχεται και το σημείο-κλειδί της παρούσης ανάλυσης : στις περιπτώσεις όπου η υπόθεση εκδικάζεται απόντος του μηνυτή, τα Δικαστήρια ..έχουν την τάση να διαβάζουν την κατάθεση που είχε δώσει εκείνος στην προανάκριση (αστυνομικό τμήμα, πταισματοδίκη κλπ), γεγονός που είναι ΠΑΡΑΝΟΜΟ.
   Ο Νόμος λέει ότι η κατάθεση απόντος μάρτυρα διαβάζεται μόνον, όταν βεβαιώνεται, ρητά και με στοιχεία, ότι η εμφάνισή του στο Δικαστήριο είναι αδύνατη, όπως π.χ όταν έχει αποβιώσει ή διαμένει πλέον στο εξωτερικό.
   Συνεπώς, εάν είστε κατηγορούμενοι και απουσιάζει ο μηνυτής σας ή άλλος μάρτυρας κατηγορίας, οφείλετε να αντιλέξετε στην ανάγνωση της κατάθεσής του (αν δεν έχετε δικηγόρο να το κάνει), εφόσον δεν προκύπτει αντικειμενική αδυναμία του να προσέλθει στο Δικαστήριο, γεγονός που έχει μεγάλη σημασία, διότι εάν είναι αυτή η κατάθεση το μόνο εις βάρος σας στοιχείο, θα οδηγηθείτε σε απαλλαγή, λόγω μη στοιχειοθέτησης της κατηγορίας !!
   Η λύση αυτή είναι απόρροια της αρχής της αμεσότητας και προφορικότητας της ποινικής Δίκης και είναι πολλαπλώς σωστή, διότι : αλλιώς είναι να καταθέτει κανείς στο σκοτεινό δωμάτιο της αστυνομίας, μπροστά σε έναν μόνο αστυνομικό, ο οποίος συχνά "γράφει τα δικά του" και όχι όσα λέει ο μάρτυρας και αλλιώς να καταθέτεις (ενόρκως ή μη) μπροστά στους Δικαστές, τον κατηγορούμενο, το ακροατήριο κλπ. Η φυσική παρουσία του μάρτυρα στο Δικαστήριο είναι αναγκαία εξάλλου για να φανεί αν τα όσα λέει εκεί συμφωνούν ή όχι με τα όσα είχε καταγγείλει προηγούμενα, να επισημανθούν δηλαδή τυχόν αντιφάσεις και να κλονιστεί η αξιοπιστία του.
   Αν πέσετε λοιπόν και εσείς σε περίπτωση "μηνυτή-φαντομά" ή "μάρτυρα-φαντομά", ζητήστε από το Δικαστήριο να τον "ξορκίσει" και να μείνει για πάντα α-θέατος και αν-ήκουστος, όπως πολύ ορθά προβλέπει ο κώδικας ποινικής δικονομίας.

η στάση του κατηγορούμενου στην ποινική Δίκη

 Η εικόνα που έχουμε οι περισσότεροι από τη "στάση" του κατηγορουμένου στην ποινική Δίκη, είναι λίγο πολύ η εξής : κάθεται στο "εδώλιο" αμίλητος, συνήθως σκυθρωπός, χωρίς να κοιτάει τους Δικαστές στα μάτια και ανοίγει το στόμα του, μόνον όταν καλείται από τον/την πρόεδρο για να απολογηθεί, αναφορικά με την κατηγορία.
  Ωστόσο, η "στάση" αυτή δεν έχει καμμία σχέση και καμμία θέση στην ποινική Δίκη, η οποία είναι κατεξοχήν "ζωντανή" διαδικασία, ενεργητική και ευμετάβλητη, με ανατροπές και απαιτείται ενεργός συμμετοχή στα τεκταινόμενα και όχι παθητικότητα και παραίτηση.
  Ο Νομοθέτης έχει εξοπλίσει τον κατηγορούμενο με πλήθος δικαιωμάτων, τα οποία βέβαια τα ασκεί συνήθως ο δικηγόρος του, επειδή τα ξέρει καλύτερα.
  Όταν όμως ο κώδικας ποινικής δικονομίας  παρέχει δικαιώματα στον κατηγορούμενο κυριολεκτεί προφανώς και δεν αναφέρεται στα δικαιώματα (καλύτερα υποχρεώσεις) του ..δικηγόρου του.
  Έτσι λοιπόν, πως θα έπρεπε να είναι η στάση του κατηγορουμένου ; Οφείλει να ακούει προσεκτικά τους μάρτυρες κατηγορίας και τα υπόλοιπα στοιχεία εναντίον του και να συμμετέχει ενεργά στην αντίκρουσή τους, ζητώντας το λόγο και να υποβάλει ερωτήσεις στους μάρτυρες, να προβαίνει σε δηλώσεις αναφορικά με την αξιοπιστία τους και σε παρατηρήσεις, αναφορικά με τα λοιπά στοιχεία (π.χ ότι είναι ή δεν είναι γνήσια η υπογραφή του σε κάποιο έγγραφο, αν το έγγραφο είναι πλαστό ή όχι κ.ο.κ).
   Απλά θα πρέπει να περιμένει τη σειρά του και να ζητά να του δοθεί ο λόγος (και να επιμένει !!), προκειμένου να προβεί σε δηλώσεις, παρατηρήσεις, επισημάνσεις κλπ. και θα πρέπει να τονιστεί ότι πρόκειται για αναφαίρετο δικαίωμά του, το οποίο δεν μπορεί να αποκλειστεί από το Δικαστήριο και άσχετα αν έκανε ερωτήσεις κλπ. ο δικηγόρος του.
  Έχει ειπωθεί και αλλού ότι ο κατηγορούμενος έχει το δικαίωμα να μιλά πάντα τελευταίος για κάθε ζήτημα που προκύπτει στην πορεία της Δίκης και συνήθως η σειρά με την οποία δίνεται ο λόγος από τον/την πρόεδρο είναι : λοιποί Δικαστές, Εισαγγελέας, Πολιτική Αγωγή και τέλος η πλευρά του κατηγορουμένου.
   Η σιωπή και η παθητικότητα στην ποινική Δίκη δεν είναι καλοί σύμβουλοι και προϊωνίζουν άσχημα αποτελέσματα : κάποιος ο οποίος είναι αθώος, όχι μόνο δικαιούται, αλλά και υποχρεούται να κάνει χρήση των δικαιωμάτων του και να συμμετέχει πιο ενεργά στη Δίκη, προκειμένου να λάμψει η αλήθεια, να αντικρούσει τις κατηγορίες και να βρει το δίκιο του.
   Πάντα βέβαια χωρίς υπερβολές, με κόσμιο τρόπο και σεβασμό στους Δικαστές και τους λοιπούς παράγοντες της Δίκης, προκειμένου να μην παρεξηγηθεί και χάσει το δίκιο του, από επιπολαιότητα ή μη αναγκαίο θυμό (γιατί έως ένα σημείο, ακόμα και η παρεκτροπή δικαιολογείται, λόγω φόρτισης και ψυχολογικής πίεσης του κατηγορουμένου).

τι είναι η προσωρινή διαταγή

 Με αφορμή το χαράτσι της ΔΕΗ, δηλαδή ουσιαστικά της Εφορίας που "ενσωματώθηκε" στους λογαριασμούς του ρεύματος, έγινε πολύς λόγος στα μέσα ενημέρωσης για "αποφάσεις" που δικαίωσαν πολίτες και απαγόρευαν στη ΔΕΗ τη διακοπή του ρεύματος.
  Επρόκειτο ειδικότερα για προσωρινές διαταγές δικαστών : 1. Προσωρινή διαταγή μπορεί να εκδοθεί μόνον εφόσον έχει κατατεθεί αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, η οποία οδηγεί σε προσωρινή δικαστική προστασία, μιλάμε δηλαδή για το ..προσωρινό του προσωρινού (θεωρητικά τουλάχιστον).
2. Δεν πρόκειται για δικαστική απόφαση, διότι δεν λαμβάνεται με τις εγγυήσεις της δημοσιότητας και δεν δημοσιεύεται, όπως απαιτεί ο Νόμος για τις δικαστικές αποφάσεις. 3. Στην πράξη, εισέρχονται στο γραφείο του Δικαστή οι διάδικοι με τους δικηγόρους τους (με ή χωρίς μάρτυρες), επιδεικνύουν τα έγγραφά τους και ο/η Δικαστής, αφού ακούσει και τις δύο πλευρές (σχετικό και αυτό), παρέχει ή όχι την αιτούμενη προσωρινή διαταγή. 4. Η προσωρινή διαταγή ισχύει μέχρι τη συζήτηση της αίτησης των ασφαλιστικών μέτρων και εφόσον συζητηθεί, παρατείνεται έως και την έκδοση απόφασης. 5. Αν ληφθεί υπόψιν ότι η συζήτηση των ασφαλιστικών γίνεται ακόμα και μήνες μετά, ότι ισχύει ο "εθιμικός" κανόνας της μιας αναβολής και ότι οι αποφάσεις μπορεί να εκδοθούν έως και 8 μήνες μετά τη συζήτηση, επαληθεύεται το γνωμικό ότι "ουδέν μονιμότερον του προσωρινού" !
   Μπορεί δηλαδή κάποιος, εν προκειμένω, αν "πάρει" την προσωρινή δικαστική διαταγή, να έχει ρεύμα για τουλάχιστον ένα χρόνο, χωρίς να έχει στα χέρια του δικαστική απόφαση !!!
   Να σημειωθεί ότι δεν κατακρίνω το σύστημα αυτό, όπως ισχύει, μια απλή διαπίστωση κάνω της καθημερινής δικαστηριακής πραγματικότητας.
   Τέλος, "εννοείται" ότι, κατά της κρίσης του Δικαστή, αναφορικά με το αν απαιτείται ή όχι, η χορήγηση προσωρινής διαταγής, δεν χωρεί έφεση ή άλλο ένδικο μέσο...Προφανώς ο Νομοθέτης εμπιστεύεται ότι ο Δικαστής μπορεί μέσα σε 2 λεπτά να εξετάσει τα στοιχεία και να αποφασίσει ορθά τι πρέπει να πράξει.. .

ποινική καταδίκη : οι βασικές προϋποθέσεις

  Για να καταδικαστεί κάποιος από ένα ποινικό Δικαστήριο και να του επιβληθεί ποινή, θα πρέπει να συντρέχουν χοντρικά οι εξής συνθήκες :
1. Θα πρέπει η συμπεριφορά του, δηλαδή η/οι πράξη(εις) του (αφού δεν τιμωρείται η ..σκέψη), να περιγράφονται στον ποινικό Κώδικα ή σε άλλο Νόμο, ως ποινικό αδίκημα. Συνεπώς δεν είναι ποινικό αδίκημα οτιδήποτε μας περνάει από το μυαλό ότι μπορεί να είναι ή οτιδήποτε μας ενοχλεί, αλλά μόνον οι συμπεριφορές που τυποποιούνται εκ των προτέρων, ως ποινικά αδικήματα, σε κάποιο Νόμο. Αν κάνουμε σε κάποιον μήνυση, για πράξη, η οποία δεν τυποποιείται στον Νόμο ως αξιόποινη, θα καταλήξει στα ..σκουπίδια π.χ αν μας τρακάρει κάποιος και υπάρξουν μόνον υλικές ζημιές και όχι τραυματισμός, δεν μπορούμε να του κάνουμε μήνυση (όσο και αν θα θέλαμε !), διότι στον ποινικό μας Κώδικα δεν προβλέπεται ως αδίκημα η φθορά ξένης ιδιοκτησίας από αμέλεια, παρά μόνον η φθορά με πρόθεση.
2. Σε δεύτερο επίπεδο και σε συνέχεια των παραπάνω, θα κριθεί εάν η περιγραφόμενη ως αξιόποινη συμπεριφορά του δράστη, έγινε από αυτόν εσκεμμένα (ενσυνείδητα) ή όχι, εάν δηλαδή υπάρχει δόλος ή αμέλεια, ανάλογα με την περίπτωση. Δεν αρκεί από μόνο του δηλαδή το γεγονός ότι η πράξη συνιστά έγκλημα, αλλά θα πρέπει ο δράστης να γνωρίζει ότι διαπράττει αδίκημα : π.χ δεν μπορεί να καταδικαστεί κάποιος για ψευδορκία, αν πει ένα ψέμμα, το οποίο όμως ελέχθη εκ παραδρομής και ενώ πίστευε ο ίδιος (εύλογα) ότι ισχύει ή να καταδικαστεί για έκδοση ακάλυπτης επιταγής, από τη στιγμή που πίστευε εύλογα ότι επαρκεί το υπόλοιπο του λογαριασμού του και ένας τρίτος, εν αγνοία του, του αδειάζει το λογαριασμό (είτε συνδικαιούχος είτε άλλος με απάτη κλπ). Όπου ο Νόμος απαιτεί ρητά και μόνον δόλο, δεν αρκεί για την καταδίκη η αμέλεια και πρέπει να αθωωθεί ο κατηγορούμενος.
3. Πέρα από τις δύο αυτές βασικές διακρίσεις και προϋποθέσεις, που αφορούν την αντικειμενική και υποκειμενική πλήρωση του εγκλήματος, το Δικαστήριο οφείλει να εξετάσει και ένα σωρό άλλες, προτού καταλήξει σε καταδικαστική κρίση, ήτοι εάν υπάρχει λόγος ή μη άρσης του αδίκου χαρακτήρα της πράξης  (π.χ άμυνα), εάν έχει παραγραφεί ή όχι το αδίκημα, εάν υπάρχει η απαιτούμενη έγκληση του θύματος, όπου αυτό απαιτείται και εάν ο δράστης είναι ή όχι ακαταλόγιστος (π.χ ψυχοπαθής).
   Συνεπώς, η ποινική ευθύνη δεν είναι πάντα τόσο απλή υπόθεση, αλλά εξετάζεται και κρίνεται σε πολλά επίπεδα, με συνέπεια και ο κατηγορούμενος να έχει αντίστοιχα πολλές γραμμές υπεράσπισης ! Αυτός είναι και ο λόγος που πολλές αθωωτικές αποφάσεις "προκαλούν" την κοινή γνώμη, ενώ οι Δικαστές κάνουν απλά τη δουλειά τους και εφαρμόζουν τους Νόμους !!

εξώδικο Λουράντου σε Πάγκαλο

 Ο τίτλος της ανάρτησης θα μπορούσε να είναι και "σε δουλειά να βρισκόμαστε"...
 Σήμερα μάθαμε ότι ο πρόεδρος των Φαρμακοποιών απέστειλε στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης κ. Πάγκαλο εξώδικο, επειδή απεκάλεσε σε γαλλικό σταθμό τους έλληνες "αγανακτισμένους" ως κομμουνιστές, φασίστες και ηλίθιους ή μαλάκες (δε γνωρίζω ..γαλλικά), με το οποίο τον καλεί να διευκρινίσει σε ποιά κατηγορία τον εντάσσει (πάει γυρεύοντας :)), ώστε να ασκήσει τα "νόμιμα δικαιώματά του".
  Ο κ.Λουράντος, ο οποίος θεωρεί αυτονόητο (!) ότι όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι συμμετείχε στις διαδηλώσεις των "αγανακτισμένων" (εγώ πάντως όχι), είτε θα πρέπει να είναι εξαιρετικά εύθικτος, είτε ψοφάει για δημοσιότητα (εξού και ο πιθανός τίτλος της ανάρτησης).
  Ο κ.Πάγκαλος, ο οποίος, κατά τ'άλλα είναι πανέξυπνος αφενός δεν νομίζω να απαντήσει στον κ.Λουράντο και αφετέρου εάν αναγκαζόταν να το κάνει, θα έλεγε πολύ απλά ότι δεν αναφερόμουν στον κ.Λουράντο, διότι οι "αγανακτισμένοι" είναι χιλιάδες, αλλά π.χ σε αυτούς που κάνουν επεισόδια ή σε αυτούς που έστησαν αντίσκηνα στο Σύνταγμα και έδιωξαν τους τουρίστες και πάει λέγοντας, ήτοι θα μπορούσε να ξεγλιστρήσει (παρά το βάρος του και τη δυσκινησία του) από το σχετικό σκόπελο με ευκολία, ώστε και να μην ανακαλέσει και να αποφύγει τη μήνυση.
   Έχω την εντύπωση ότι ..η ζωή θα συνεχιστεί και μετά από ετούτη την κόντρα, ωστόσο με την αφορμή αυτή να πούμε δυο λόγια για το ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΞΩΔΙΚΟ : πρόκειται για έγγραφο, που συντάσσει δικηγόρος και που επιδίδεται σε αυτόν στον οποίο απευθύνεται με δικαστικό επιμέλητή και ουσιαστικά είναι μία μορφή επίσημης και τυπικής προειδοποίησης του καθ' ού, προτού ο αποστολέας προχωρήσει σε άλλα ένδικα μέσα, δηλαδή αγωγές, μηνύσεις κλπ. Σκοπός του είναι να εκφοβιστεί ο παραλήπτης, ώστε να συνετιστεί και να δράσει με ορισμένο τρόπο, προτού η σχετική διαφορά αχθεί στα Δικαστήρια, γεγονός που συνεπάγεται έξοδα και ταλαιπωρία. Από την άποψη αυτή είναι ένα χρήσιμο νομικό εργαλείο, το οποίο δεν έχει πάντα αποτελέσματα, ωστόσο όταν χρησιμοποιείται με φειδώ και προσοχή (όχι δηλαδή όπως εν προκειμένω), μπορεί να συμβάλει ουσιαστικά στην τελική δικαίωση του αποστολέα (π.χ επειδή μπορεί να θεωρηθεί αφετηρία καταβολής τόκων υπερημερίας και επειδή θα χρησιμοποιηθεί, ως αποδεικτικό μέσο, σε τυχόν μεταγενέστερη Δίκη).
    

η πολιτική αγωγή στην ποινική Δίκη

 Με αφορμή την απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων της Αθήνας, με την οποία δεν επετράπη στα θύματα-ζημιωθέντες της "Ασπίς Πρόνοια" να δηλώσουν παράσταση πολιτικής αγωγής στη Δίκη του Παύλου Ψωμιάδη, λεκτέα τα εξής : Ο λόγος της απαγόρευσης αυτής ήταν-προφανώς-η κρίση του Δικαστηρίου ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι άμεσα ζημιωθέντες από το φερόμενο ως έγκλημα, αλλά μόνον έμμεσα.
  Τα Δικαστήριά μας δέχονται σταθερά ότι δήλωση παράστασης πολιτικής αγωγής στην ποινική Δίκη δικαιούται να κάνει μόνον ο "αμέσως παθών" : π.χ στο έγκλημα της υπεξαίρεσης από Α.Ε, μόνον η ίδια η Α.Ε και όχι οι μέτοχοι κλπ., ενώ υπάρχουν αδικήματα στα οποία δε νοείται καν παράσταση πολιτικής αγωγής, διότι στρέφονται κατά του συνόλου π.χ περιβαλλοντικά εγκλήματα ρύπανσης.
  ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΠΟΙΑ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ; Στα ποινικά Δικαστήρια κρίνεται καταρχήν και κατεξοχήν η ενοχή ή όχι για συγκεκριμένο έγκλημα και επιβάλλεται η δέουσα ποινή και μόνον κατ΄εξαίρεση κρίνονται οι αστικής φύσεως αξιώσεις του παθόντος (για αποζημίωση, ηθική βλάβη κλπ.) εναντίον του κατηγορουμένου, διότι αυτό αποτελεί έργο των αστικών-πολιτικών Δικαστηρίων.
   Με τη δήλωση παράστασης πολιτικής αγωγής στην ποινική Δίκη (στην αρχή αυτής πιο συγκεκριμένα), ωστόσο, το θύμα αποκτά την ιδιότητα του διαδίκου , με σημαντικότατες συνέπειες, όπως : μπορεί να ασκεί ένδικα μέσα (στα βουλεύματα για την παραπομπή ή μη του κατηγορουμένου σε Δίκη), ο πολιτικώς ενάγων καταθέτει ανωμοτί (χωρίς όρκο) και όχι ενόρκως, ως απλός μάρτυρας και το σημαντικότερο παρίσταται και συμμετέχει στη Δίκη ως ενεργός παράγων και όχι ως απλός θεατής και μάλιστα με δικηγόρο.
   Συνεπώς, αν έχουμε κάνει μία μήνυση και είμαστε άμεσα παθόντες από το έγκλημα, το οποίο είναι από εκείνα που επιδέχονται παράσταση πολιτικής αγωγής, συνίσταται ή μάλλον επιβάλλεται να εμφανιστούμε στη Δίκη με δικηγόρο και να δηλώσουμε παράσταση πολιτικής αγωγής.
   Διαφορετικά θα περιοριστούμε σε μία απλή μαρτυρική κατάθεση και εν συνεχεία θα είμαστε απλοί και ανήμποροι θεατές της Διαδικασίας, η οποία θα εξελίσσεται ερήμην μας, κατά τις ορέξεις των Δικαστών και της υπεράσπισης.
   Αντίθετα, ως πολιτικώς ενάγοντες μπορούμε, μέσω του δικηγόρου μας, να απευθύνουμε ερωτήσεις στους λοιπούς μάρτυρες, να σχολιάζουμε και να αντικρούσουμε την υπερασπιστική γραμμή (νομικούς ισχυρισμούς, ενστάσεις κλπ.) και τα αποδεικτικά μέσα του κατηγορουμένου και γενικά να συμμετέχουμε ενεργά και αποφασιστικά στην όλη διαδικασία, με απώτερο σκοπό την καταδίκη του κατηγορουμένου, όχι μόνο για να νοιώσουμε δικαιωμένοι, αλλά και για να ενδυναμώσουμε τις αστικής φύσεως αξιώσεις μας, με την καταδίκη, εφόσον το αστικό Δικαστήριο έπεται.
   Πολλοί οι οποίοι κάνουν μία μήνυση, νιώθοντας σίγουροι ότι ο κατηγορούμενος θα καταδικασθεί με μόνη τη μαρτυρία τους, θεωρούν περιττό να προσλάβουν δικηγόρο και να εμφανιστούν ως πολιτικώς ενάγοντες και συχνότατα βρίσκονται προ δυσάρεστων εκπλήξεων (!!), ακούγοντας τον κατηγορούμενο να κάνει "το άσπρο μαύρο", να εξετάζει ψευδομάρτυρες ή να παρουσιάζει χαλκευμένα έγγραφα, για να απαλλαγεί, χωρίς να μπορούν οι ίδιοι να αντιδράσουν !
   Το να φωνάξεις από το ακροατήριο ότι ο τάδε ή δείνα λέει ψέμματα ή ότι δεν είναι τα πράγματα όπως παρουσιάζονται, από τον κατηγορούμενο, θα οδηγήσει απλά τον/την Πρόεδρο να διατάξει το "όργανο" να σε απομακρύνει από την αίθουσα ( που μπορεί να είναι και καλύτερο, για να μην ακούς και ανεβάζεις πίεση :D ).

  Υ.Γ 1 όσον αφορά τώρα την αφορμή, για την παρούσα ανάλυση, το Δικαστήριο με βάση την ισχύουσα νομολογία και νομοθεσία, ορθά ενήργησε, ωστόσο, δικαιοπολιτικά, ίσως θα έπρεπε να διευρυνθεί κάπως ο κύκλος των δικαιούμενων σε παράσταση πολιτικής αγωγής, διότι η περιοριστική διάθεση του Νομοθέτη και των Δικαστηρίων οδηγεί μοιραία σε αδικίες, διότι μπορεί ο αμέσως παθών να είναι ένας αλλά οι εμμέσως παθόντες, όπως εδώ, να είναι εκατοντάδες ή χιλιάδες και να υφίστανται πολύ μεγαλύτερες συνέπειες από τον "αμέσως" παθόντα ή ο αμέσως παθών να αδιαφορεί, να ραθυμεί, να κωλυσιεργεί κ.ο.κ.
  Υ.Γ 2 : (λίγο άσχετο) σε άλλη θέση έχω εκφράσει την άποψη ότι ο Παύλος Ψωμιάδης θα απαλλαγεί στο τέλος (ή τουλάχιστον θα πέσει στα -πολύ- μαλακά). ίδωμεν

Νόμος Κατσέλη : οι 2 μικρές παγίδες

  Ο διαβόητος πλέον νόμος 3869/10, που έγινε γνωστός ως "Νόμος Κατσέλη" (από το όνομα της υπουργού Λούκας Κατσέλη, που τον εμπνεύστηκε) και οδηγεί στη σωτηρία χιλιάδες υπερχρεωμένα φυσικά πρόσωπα (και όχι "νοικοκυριά", όπως λέγεται) είναι συνεχώς στην επικαιρότητα, ειδικά κάθε φορά που τα Ειρηνοδικεία κάνουν δεκτές τις σχετικές αιτήσεις και "κουρεύουν" (..με την ψιλή) τα χρέη.
   Ο Νόμος αυτός παρέχει πραγματικά μία αληθινή διέξοδο σε όσους πνίγονται από τα χρέη και δεν μπορούν-αντικειμενικά-να τα εξυπηρετήσουν (δεν θα ασχοληθούμε εδώ με το ποιος φταίει, ο δανειολήπτης που δανειζόταν απερίσκεπτα και αλόγιστα ή οι τράπεζες που έδιναν δάνεια σε όλους αφειδώς).
   Η διαδικασία είναι λίγο-πολύ γνωστή : πρώτα γίνεται μία αίτηση εξωδικαστικού συμβιβασμού, η οποία απορρίπτεται κατά 99,9% και εν συνεχεία προσφυγή στο αρμόδιο Ειρηνοδικείο, το οποίο εξετάζει αφενός το ύψος των συνολικών οφειλών και αφετέρου την περιουσία και τα εισοδήματα του αιτούντος, προκειμένου να καταλήξει στο τι μπορεί να δίνει και για πόσο.
   Τα σημεία, που πρέπει να προσέξει κάποιος για να τύχει της ευνοϊκής μεταχείρισης του Νόμου Κατσέλη είναι δύο : 1. οφείλει να είναι ειλικρινής στην αίτησή του, αναφορικά με τα περιουσιακά του στοιχεία και τα πραγματικά του εισοδήματα, διότι αν διαπιστωθεί ότι απέκρυψε περιουσία ή εισόδημα, η ρύθμιση ανατρέπεται !! Ο Νόμος μιλάει για δόλο ή βαρειά αμέλεια, αλλά ποιο δικαστήριο θα δεχθεί ότι η απόκρυψη έγινε από ..ελαφρά αμέλεια ; Εδώ λοιπόν η ειλικρίνεια επιβάλλεται και είναι από τις περιπτώσεις όπου έχει ουσιαστικά και θετικά αποτελέσματα. 2. οφείλει, μετά τη ρύθμιση, να είναι συνεπής σε αυτήν και να καταβάλει τις δόσεις που ορίστηκαν από το Ειρηνοδικείο (αυτονόητο ;), διότι αν καθυστερήσει τις δόσεις, πάλι ανατρέπεται η ευνοϊκή ρύθμιση (αυτό λέγεται και αυτοκτονία).
   Αν κάποιος επομένως είναι ειλικρινής (πριν) και τηρήσει το διατακτικό της απόφασης (μετά), θα βγει πολλαπλά κερδισμένος και ανακουφισμένος, ενώ όποιος πάει να το παίξει "πονηρός", θα διαπιστώσει ότι οι τράπεζες δεν είναι και τόσο κορόιδα τελικά.

έφεση : γιατί δεν πρέπει να μας τρομάζει

  Επί των εφέσεων ισχύει η γενική αρχή της μη χειροτέρευσης της θέσης του κατηγορουμένου-εκκαλούντος, που σημαίνει, όπως γίνεται κατανοητό, ότι η δευτεροβάθμια απόφαση δεν μπορεί να είναι χειρότερη από την πρωτόδικη, για τον κατηγορούμενο (στα ποινικά) και γενικά τον εκκαλούντα (σε αστικές διαφορές).
  Η αρχή αυτή θεσπίστηκε προφανώς για να κάμψει τους όποιους ενδοιασμούς του ηττηθέντος διαδίκου, ο οποίος θα αποτρεπόταν από την άσκηση έφεσης, με το φόβο ότι στο Εφετείο, μπορεί να γίνονταν τα πράγματα χειρότερα για αυτόν.
  Η έννοια της χειροτέρευσης μάλιστα είναι ευρεία και δεν καταλαμβάνει μόνον την περίπτωση του ύψους της ποινής, π.χ απαγορεύεται το Εφετείο να επιβάλει φυλάκιση 5 μηνών, όταν το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο είχε επιβάλει ποινή 4 μηνών κ.ο.κ, αλλά χειρότερη και συνεπώς άκυρη είναι η απόφαση του Εφετείου και όταν π.χ πρωτόδικα είχε δοθεί αναστολή και αυτό (δηλ. το Εφετείο) μετατρέπει την ποινή σε χρηματική, όταν αυξάνει το ποσόν της μετατροπής ή επιβάλει και χρηματική ποινή, όταν πρωτόδικα δεν είχε επιβληθεί τέτοια ποινή και πάει λέγοντας.
   Αντίστοιχα, στα αστικά Δικαστήρια ισχύει η ίδια αρχή, με την έννοια π.χ ότι αν το πρωτοβάθμιο δικαστήριο μας είχε υποχρεώσει να πληρώσουμε 10.000 ευρώ ως αποζημίωση, το Εφετείο, αν κάνουμε έφεση, δεν μπορεί να αυξήσει το ποσόν αυτό, εκτός εάν κάνει έφεση και ο αντίδικος, οπότε δεν ισχύει η γενική αυτή αρχή.
   

τι δουλειά κάνει ο Άρειος Πάγος

 Οι περισσότερες δικαστικές υποθέσεις κρίνονται σε δύο στάδια : στο πρωτοδικείο και στο εφετείο (εφόσον ο ηττηθείς ασκήσει έφεση εννοείται).
  Η απόφαση του Εφετείου μπορεί να προσβληθεί με αναίρεση στον Άρειο Πάγο, ο οποίος όμως δεν εισέρχεται στην ουσία της υπόθεσης, αλλά ελέγχει μόνον αν η απόφαση του Εφετείου είναι νομικά ορθή και αν έχει τηρηθεί η νόμιμη διαδικασία.
  Αναίρεση επιτρέπεται για συγκεκριμένους και περιορισμένους λόγους, οι σημαντικότεροι των οποίων είναι : φυσικά η ορθή ή μη εφαρμογή των κρίσιμων νομικών κανόνων, όπως και η ορθή ή μη ερμηνεία τους, η ύπαρξη ή μη επαρκούς και νόμιμης αιτιολόγησης της απόφασης, η λήψη ή μη υπόψιν όλων των αποδεικτικών μέσων που προσκομίστηκαν κ.α.
  Δεν ανήκει στην αρμοδιότητα του Αρείου Πάγου να ελέγξει την ουσιαστική κρίση του Εφετείου, σχετικά με το τι αποδείχτηκε ή όχι, αν δηλαδή με βάση τα αποδεικτικά μέσα που προσκόμισαν οι διάδικοι, κατέληξε σε ορθή ή μη κρίση.
   Αν η αναίρεση γίνει δεκτή, η υπόθεση παραπέμπεται να ξαναδικαστεί στο Εφετείο, από άλλους δικαστές αυτή τη φορά και γιαυτό έχει επικρατήσει να αποκαλείται ο Άρειος Πάγος ως "ακυρωτικό" δικαστήριο.
   Συνεπώς, δεν είναι ακριβές το συχνά αναφερόμενο ότι ο τάδε ή ο δείνα "δικαιώθηκε" στον Άρειο Πάγο, διότι η ουσιαστική δικαίωση έρχεται μόνον από τα δικαστήρια της ουσίας (Πρωτοδικεία και Εφετεία).
   Τέλος, να αναφέρουμε ότι, στατιστικά, περίπου 8 στις 10 αιτήσεις αναίρεσης απορρίπτονται από τον Άρειο Πάγο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει νόημα η προσφυγή μας σε εκείνον, διότι αποτελεί το μόνο τρόπο να ξαναδικαστεί η υπόθεσή μας και να ελπίζουμε σε μία σωστότερη και δικαιότερη κρίση.
   Επειδή η αίτηση αναίρεσης είναι μία λεπτή νομική διεργασία, αφού μερικές φορές καταλήγει κυριολεκτικά σε "παιχνίδι με τις λέξεις", είναι σημαντικό να συντάσσεται με μεγάλη προσοχή και παρατηρητικότητα, ώστε να αναδεικνύονται "κρυμμένα" σφάλματα της εφετειακής απόφασης και να αυξάνονται οι πιθανότητες δικαίωσης (να, το 'πα και γω !) από τον Άρειο Πάγο.

σχετικά με τις αναβολές των Δικαστηρίων

  Η λέξη "αναβολή" είναι ίσως η πιο συνηθισμένη στην καθημερινότητα ενός δικηγόρου, ο οποίος ασχολείται με δικαστικές διενέξεις και κινείται στο χώρο των κάθε είδους Δικαστηρίων.
  Η σημαντικότερη αιτία της απελπιστικά αργής απονομής Δικαιοσύνης και της συσσώρευσης των αδίκαστων υποθέσεων είναι ασφαλώς ο "θεσμός" των αναβολών, οι περισσότερες των οποίων είναι προσχηματικές και ταλαιπωρούν δικηγόρους, διαδίκους, μάρτυρες, δικαστές κλπ.
  Παρά το αυστηρό νομικό πλαίσιο, που δεν επιτρέπει τις πολλές και εύκολες αναβολές, η δικαστηριακή πραγματικότητα διαμορφώνεται περίπου ως εξής : 1. Στις αστικές διενέξεις, ισχύει ο "εθιμικός" κανόνας ότι δίδεται σχεδόν πάντα μία αναβολή και ποτέ δεύτερη, συνήθως με αίτημα του εναγομένου. Στις εν λόγω υποθέσεις, η καθυστέρηση εκδίκασης δεν ευνοεί και τόσο τον εναγόμενο, διότι συσσωρεύονται οι τόκοι υπερημερίας και το μόνο στο οποίο μπορεί να ελπίζει είναι π.χ να αποβιώσει ο ενάγων και να μη συνεχίσουν τη Δίκη οι κληρονόμοι του ή να επέλθει κάποιος συμφέρων συμβιβασμός. 2. Στις ποινικές υποθέσεις, όπου εκεί ο κατηγορούμενος έχει ουσιαστικό όφελος από τις αναβολές, διότι πλησιάζει περισσότερο στην πολυπόθητη παραγραφή του αδικήματός του(όσο πλησιάζει βέβαια, τόσο απομακρύνεται ..η διάθεση των δικαστών να αναβάλλουν την υπόθεση), δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος κανόνας και οι αναβολές δίνονται συνήθως για τους εξής λόγους : ασθένεια ή κώλυμα εμφάνισης κατηγορουμένου, ασθένεια ή κώλυμα συνηγόρου, απουσία ουσιώδους μάρτυρα, μη νόμιμη κλήτευση κατηγορουμένου ή μάρτυρα και παρέλευση ωραρίου. Το τελευταίο σημαίνει ότι αν η ώρα πάει 3:00 μ.μ και δεν έχει εκδικαστεί η υπόθεση, αναβάλλεται σε νέα δικάσιμο, επειδή σχολάει ο/η γραμματέας... .
   Ο θεσμός των αναβολών είναι οπωσδήποτε χρήσιμος, διότι υπάρχουν πράγματι περιπτώσεις, όπου η αναβολή είναι επιβεβλημένη και αναγκαία, όπως η αποχή των δικηγόρων, η έλλειψη του αναγκαίου χρόνου προετοιμασίας, η ασθένεια ή το πραγματικό κώλυμα διαδίκου ή συνηγόρου κ.ο.κ, αλλά δυστυχώς στην πράξη γίνεται κατάχρηση των αναβολών : μία τέτοια περίπτωση είναι όταν μου κάνεις εσύ αγωγή και λίγο πριν εκδικαστεί καταθέτω εγώ αγωγή εναντίον σου, με βασικό στόχο να αναβληθεί η εκδίκαση της πρώτης, προκειμένου να συνεκδικαστούν ..μετά από χρόνια.
    Το μόνο σίγουρο είναι ότι, εάν είστε διάδικος σε αστική και κυρίως σε ποινική Δίκη, οφείλετε να οπλιστείτε με μεγάλη υπομονή και να είστε προετοιμασμένοι για πολλές και όχι μία επισκέψεις στα Δικαστήρια, το οποίο μεταφράζεται σε ταλαιπωρία, χαμένες εργατοώρες, έξοδα κλπ., ειδικά για τους διαδίκους που διαμένουν σε άλλη πόλη από εκεί, όπου διεξάγεται η Δίκη.

το περιβόητο πλέον άρθρο 99

 του Πτωχευτικού μας Κώδικα, βρίσκεται διαρκώς στην επικαιρότητα, ελέω οικονομικής κρίσης και ολοένα αυξάνονται οι επιχειρήσεις, που κάνουν χρήση του, προκειμένου να έχουν μία "δεύτερη ευκαιρία", πριν την πτώχευση.
  Θα λέγαμε ότι η θέσπισή του υπήρξε σχεδόν προφητική, λίγο πριν ξεσπάσει η μεγάλη κρίση και ήρθε ως "μάννα εξ ουρανού", για όσες επιχειρήσεις έχουν μεγάλα χρέη και αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες στην εξυπηρέτησή τους.
  Να πούμε εξαρχής ότι η σχετική ρύθμιση δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ως θετική και καλοδεχούμενη, όχι μόνον επειδή όλοι δικαιούνται μία δεύτερης ευκαιρίας, αλλά και επειδή το πτωχευτικό μας Δίκαιο δεν πρέπει να οδηγεί στον αφανισμό των επιχειρήσεων, αλλά να δίνει και τη δυνατότητα της εξυγίανσής τους, προς όφελος όλων, εργαζομένων, πιστωτών και μετόχων.
  Άλλωστε τα οικονομικά προβλήματα μίας επιχείρησης δεν είναι αποτέλεσμα πάντοτε κακών χειρισμών από τη διοίκηση, αλλά μπορεί να οφείλονται και σε εντελώς αστάθμητους παράγοντες, σε τυχαία γεγονότα, σε "κανόνια" πελατών κ.ο.κ.
   Το εν λόγω άρθρο, σε γενικές γραμμές, προβλέπει ότι μία επιχείρηση, που αντιμετωπίζει αδυναμία διαχείρισης των οφειλών της προς προμηθευτές, τράπεζες, Δημόσιο κ.α, υποβάλλει αίτηση στο Πρωτοδικείο, προκειμένου να υπάρξει συνδιαλλαγή με τους πιστωτές και τελικά συμφωνία ρύθμισης των χρεών και εξυγίανσης.
   Οι σχετικές διαπραγματεύσεις γίνονται με τη βοήθεια μεσολαβητή, που διορίζει το Δικαστήριο και εφόσον υπάρξει συμφωνία της πλειοψηφίας των πιστωτών, καταρτίζεται συμφωνία ρύθμισης των οφειλών και εξυγίανσης της επιχείρησης.
    Η συμφωνία μπορεί να προβλέπει μείωση κάποιων απαιτήσεων ή επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής ή αλλαγή επιτοκίων ή κεφαλαιοποίηση χρεών κλπ., ώστε να μπορέσουν να ικανοποιηθούν, ει δυνατόν, σε βάθος χρόνου, όλοι οι πιστωτές.
    Η ισχύς της συμφωνίας εξαρτάται από την επικύρωσή της ή μη από το αρμόδιο Δικαστήριο και εφόσον αυτό γίνει, πλέον είναι δεσμευτική για όλους, ακόμα και για όσους δεν συνέπραξαν και οι σημαντικότερες συνέπειες είναι : 1. ότι η εταιρία θα μπορεί πλέον να εκδίδει επιταγές, εφόσον αυτό είχε απαγορευτεί και 2. ότι αίρεται το αξιόποινο για όσες ακάλυπτες επιταγές είχαν εκδοθεί έως τότε, καθώς και για μη καταβολή χρεών προς το Δημόσιο.
    Η λέξη "κλειδί", για να συμβούν όλα αυτά, είναι η λέξη βιωσιμότητα, θα πρέπει να κριθεί δηλ. από το Δικαστήριο ότι η επιχείρηση έχει μέλλον και δεν είναι "τελειωμένη", βάσει κριτηρίων, όπως ο κύκλος εργασιών, οι προοπτικές του κλάδου, ο αριθμός του προσωπικού κ.α.
    Σε κάθε περίπτωση, θεωρώ ότι τα Δικαστήρια οφείλουν να κάνουν δεκτές τις αιτήσεις επικύρωσης, όχι επειδή οι Δικαστές δεν έχουν εξειδικευμένες οικονομικές γνώσεις, αλλά γιατί έτσι "πετάνε το μπαλάκι" στον επιχειρηματία, ο οποίος και οφείλει να αποδείξει, στην πράξη, ότι η επιχείρησή του είναι βιώσιμη και να αποφύγει τα λάθη του παρελθόντος, που οδήγησαν στη συσσώρευση των χρεών.

τα παράνομα αποδεικτικά μέσα

και η δυνατότητα "αξιοποίησής" τους από τα ποινικά Δικαστήρια.
Καταρχάς, όταν μιλάμε για παράνομα αποδεικτικά μέσα, ενδεικτικά να αναφέρουμε : μαγνητοφωνήσεις χωρίς την άδεια και εν αγνοία του συνομιλητή, βιντεοσκοπήσεις χωρίς την συναίνεση του προσώπου, καταθέσεις κατόπιν άσκησης σωματικής ή ψυχολογικής βίας κ.α
 Σε κάθε περίπτωση που ένα αποδεικτικό στοιχείο έχει κτηθεί παράνομα, ανακύπτει το ζήτημα του κατά πόσον μπορεί να γίνει χρήση του ενώπιον των Δικαστηρίων και εδώ θα πρέπει να διακρίνουμε δύο περιπτώσεις :
  1. Σε περίπτωση που το παράνομο αποδεικτικό μέσο, πρόκειται να χρησιμοποιηθεί εναντίον του κατηγορουμένου, ο ΚΑΝΟΝΑΣ είναι ότι απαγορεύεται η χρησιμοποίησή του και είναι εντελώς άκυρη η διαδικασία, αν γίνει χρήση του. Η μόνη εξαίρεση που γίνεται δεκτή, είναι όταν πρόκειται για ιδιαίτερα σοβαρό κακούργημα, το οποίο επισύρει ισόβια κάθειρξη, οπότε ο κανόνας "χαλαρώνει" ενόψει της ανάγκης της κοινωνίας να τιμωρηθεί ένα ειδεχθές έγκλημα και να μην κυκλοφορεί ελεύθερος ένας επικίνδυνος εγκληματίας.
  2. Σε περίπτωση τώρα που το παράνομο αποδεικτικό μέσο, πρόκειται να χρησιμοποιηθεί υπέρ του κατηγορουμένου, ο ΚΑΝΟΝΑΣ είναι και πρέπει να είναι ότι η χρησιμοποίησή του επιτρέπεται, προκειμένου να μην καταδικασθεί ένας αθώος άνθρωπος, ειδικά αν αυτό είναι και το μοναδικό μέσο που έχει για να αποδείξει την αθωότητά του π.χ παράνομα υποκλαπείσα τηλεφωνική συνομιλία, από όπου προκύπτει ότι ο κατηγορούμενος δεν έχει διαπράξει το αδίκημα.
  Μόνον εφόσον το Δικαστήριο έχει πεισθεί από άλλα αποδεικτικά μέσα, ότι ο κατηγορούμενος είναι αθώος, δύναται να μη δεχθεί το παράνομα κτηθέν αποδεικτικό στοιχείο, με σκοπό να διαφυλαχθούν π.χ τα προσωπικά τυχόν δεδομένα των εμπλεκόμενων προσώπων.

δικαστική αυθαιρεσία άνευ προηγουμένου !!

 Στην έως τώρα καριέρα μου, έχω δει διάφορα "περίεργα" και "παράξενα" στο χώρο των Δικαστηρίων, αλλά αυτό που βίωσα σήμερα, ξεπερνά και τη φαντασία μου και μετά από αυτό, πέθανε μέσα μου κάθε ..ρομαντική άποψη (όση είχε απομείνει δηλαδή) περί (ανθρώπινης) Δικαιοσύνης !
  Σήμερα λοιπόν, σε ποινικό τριμελές Δικαστήριο, που δίκαζε σε δεύτερο βαθμό (δε δίνω άλλα στοιχεία, για να μην εκθέσω τους Δικαστές, διότι αυτό που έκαναν επισύρει ..τουλάχιστον απόλυση), απουσίαζε σε κάποια υπόθεση ο κατηγορούμενος-εκκαλών, αυτός δηλαδή που είχε ασκήσει την έφεση στην πρωτόδικη, καταδικαστική, απόφαση.
  Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο Νόμος ορίζει ρητά ότι η έφεση απορρίπτεται, επειδή δεν εμφανίστηκε ο καταδικασθείς πρωτόδικα, για να την υποστηρίξει (και αυτό είναι το λογικό και το σωστό).
  Στην προκειμένη υπόθεση λοιπόν, της οποίας είχα την ατυχία να είμαι αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας, κατηγορούμενος-εκκαλών ήταν αστυνομικός και απουσίαζε : τι λέτε ότι έκανε ο Πρόεδρος ;
  Ούτε λίγο ούτε πολύ, έδωσε εντολή στον αστυνομικό-φρουρό, να βρει το τηλέφωνό του και να τον πάρει, για να έρθει (εντός 3 ωρών μάλιστα) στο Δικαστήριο !!!!!
  Καταλαβαίνετε για τι πράγμα μιλάμε ; αν ήμασταν κατηγορούμενοι-εκκαλούντες εγώ και εσείς και απουσιάζαμε, η έφεσή μας θα πήγαινε στα σκουπίδια, κανένας φυσικά δεν θα μας έπαιρνε τηλέφωνο, για να μας το "θυμίσει".
   Οι δικαστές βέβαια είναι πρόσωπα που δικαιούνται και μερικές φορές ..απαιτούν εκτίμηση, αλλά με ενέργειες όπως αυτή, καταρρακώνουν οι ίδιοι το κύρος τους, προκαλούν και εκτίθενται ανεπανόρθωτα !
   Δεν ξέρω αν γνώριζαν ή αν είχαν κάποια σχέση με το συγκεκριμένο κατηγορούμενο, ωστόσο αυτό που ξέρω είναι ότι αν κάποιος περιφρονεί τους Νόμους και τα Δικαστήρια, με το να μην εμφανίζεται όταν πρέπει και να μην συμμορφώνεται με τους κανόνες, θα πρέπει να αποδοκιμάζεται από την έννομη τάξη και τους εκφραστές της και όχι να επιβραβεύεται.
  Η ανομία και η ατιμωρησία είναι που έφεραν τη χώρα σε αυτή την κατάντια, ώστε να καταλήξει περίγελος όλου του πλανήτη.

ένα ..φάουλ της εισαγγελικής έδρας !

  και μάλιστα σκληρό και λίαν επικίνδυνο, έλαβε χώρα σε Δικαστήριο στα Χανιά της Κρήτης, όπου ο κατηγορούμενος καταδικάστηκε σε ισόβια για καλλιέργεια χασίς.
   Σύμφωνα με το σχετικό ρεπορτάζ, η εισαγγελέας όχι μόνον απαγόρευσε σε μάρτυρα υπεράσπισης να καταθέσει υπέρ του κατηγορουμένου, αλλά τον απείλησε και με σύλληψη για παράβαση καθήκοντος (!!), διότι ήταν λέει αστυνομικός και έπρεπε (άκουσον άκουσον !) να είχε άδεια από την υπηρεσία του ..για να καταθέσει στην εν λόγω Δίκη.
   Η ενέργεια αυτή της Εισαγγελέως υπήρξε εντελώς αυθαίρετη, παράνομη και δεν έχει καμία λογική, πόσω μάλλον νομική, εξήγηση.
   Η εισαγγελική έδρα υποτίθεται ότι είναι εκεί, για να διασφαλίζεται μία Δίκαιη Δίκη και να περιφρουρούνται τα δικαιώματα των διαδίκων και όχι για να καταστρατηγούνται !
   Ο κατηγορούμενος, το κεντρικό και ιερό πρόσωπο της ποινικής Δίκης, ειδικά σε τόσο σοβαρά αδικήματα, όπου κινδυνεύει με ισόβια στέρηση της ελευθερίας του, έχει συγκεκριμένα και κατοχυρωμένα δικαιώματα, τα οποία δεν μπορεί να επαφίενται στην "κρίση" του εκάστοτε εισαγγελέως.
   Ένα από τα θεμελιώδη δικαιώματά του, είναι και το να καλεί προς υπεράσπισή του, μάρτυρες, τους οποίους δεν υποχρεούται να γνωστοποιήσει εκ των προτέρων και μάλιστα σε αριθμό τουλάχιστον ίσο με τους μάρτυρες κατηγορίας, οι οποίοι είναι γνωστοί εκ των προτέρων.
   ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει ως προς τα πρόσωπα, που ο κατηγορούμενος επικαλείται, για να αποδείξει την αθωότητα ή τους άλλους ισχυρισμούς του (π.χ τον πρόεδρο των ΗΠΑ, για να μην πω το ..Θεό και θεωρηθεί βλασφημία).
   Περιορισμός υπάρχει και πρέπει να υπάρχει μόνον ως προς τα πρόσωπα, που καλούνται να καταθέσουν εναντίον του κατηγορουμένου (π.χ απαγορεύεται να καταθέσει ως μάρτυρας ανακριτικός υπάλληλος στην ίδια υπόθεση).
   Ας ευχηθούμε και ας ελπίσουμε λοιπόν, ο Άρειος Πάγος να βγάλει την αναγκαία ..κόκκινη κάρτα, τόσο στην εισαγγελέα, όσο και στο Δικαστήριο, που δέχτηκε τις υποδείξεις της και η Δίκη να επαναληφθεί, ορθά και δίκαια, σύμφωνα με τους θεσπισμένους από τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας και τις σχετικές διεθνείς συμβάσεις, κανόνες.
 

συλλήψεις επιχειρηματιών για μη απόδοση Φ.Π.Α

 Οι ειδήσεις για συλλήψεις επιχειρηματιών (μέχρι στιγμής, Mrs Fena στη Θεσσαλονίκη και τώρα κρεατέμπορος στην Πελοπόννησο), λόγω μη απόδοσης Φ.Π.Α, εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, οι οποίες καταλαμβάνουν υψηλές θέσεις στα δελτία ειδήσεων (βλέπετε πάντοτε χαιρόμαστε όταν συλλαμβάνεται ο "κακός" και κυρίως κάποιος άλλος και όχι εμείς) εγείρουν ορισμένα σοβαρά ερωτήματα και προβληματισμούς :
1. Είναι τουλάχιστον υποκριτικό το Κράτος να διώκει και να συλλαμβάνει κάποιον για χρέος π.χ 150.000 ευρώ, όταν το ίδιο οφείλει από επιστροφές ΦΠΑ μερικά ..δις ευρώ (χώρια τα φέσια από μη πληρωμή εκτελεσθέντων έργων και προμηθειών) !
2. Γιατί όποιος χρωστά στο Κράτος να διαπράττει (και) ποινικό αδίκημα και να μην συνιστά έγκλημα και η μη πλρωμή συμβατικών χρεών μεταξύ ιδιωτών ;
3. Πόσο νόμιμη και συνταγματική μπορεί να είναι η πρόβλεψη του σχετικού Νόμου ότι τα εν λόγω εγκλήματα είναι αυτόφωρα για χρονικό διάστημα ..ετών ; Όλα πρέπει να έχουν κάποια όρια, το ίδιο και το αυτόφωρο, δεν μπορεί να υπάρχει η σχετική εκκρεμότητα εσαεί.
4. Τι εξυπηρετεί αλήθεια η σύλληψη, πέραν του πρόσκαιρου εντυπωσιασμού και γιατί δεν είναι αρκετή η απευθείας κλήση του οφειλέτη σε Δίκη ;
5. Τι θα κερδίσει το Κράτος από τη σύλληψη ή τη φυλάκιση ενός επιχειρηματία, ο οποίος αντιμετωπίζει εύλογα οικονομικές δυσχέρειες, ειδικά στη σημερινή εποχή της Κρίσης ; Αν μπει στη φυλακή, τι θα συμβεί με την επιχείρηση ; ποιος θα τη διαχειρίζεται ; (εκτός αν σκοπός μας είναι η εξόντωση και το κλείσιμό της).
    Είναι επομένως καιρός, ο Νομοθέτης να επαναπροσδιορίσει ορισμένα πράγματα, όχι μόνον για λόγους ισότητας, αλλά και επειδή το σύστημα αυτό έχει αποτύχει και δεν αποδίδει καρπούς.
   Τα πινάκια των Δικαστηρίων βρίθουν με υποθέσεις μη καταβολής χρεών προς Δημόσιο, Ταμεία, κλπ., με συνέπεια την καθυστέρηση απονομής δικαιοσύνης σε άλλες (πιο σοβαρές) υποθέσεις.
   Το ίδιο το Κράτος έρχεται εκ των υστέρων και θεσπίζει Νόμους που απαλλάσσουν τους οφειλέτες ή ρυθμίζουν δήθεν τα χρέη, στην ουσία δηλαδή αυτοαναιρείται.
   Οι ποινές εξάλλου που επιβάλλονται είναι, μετά τη μετατροπή τους σε χρήμα, μηδαμινές μπροστά στο πραγματικό χρέος και έτσι "συμφέρει" κάποιος να πληρώσει την ποινή και όχι το χρέος !!
    Η μόνη λύση είναι να καταργηθούν επιτέλους τα σχετικά ποινικά αδικήματα, ώστε να αποσυμφορηθούν και τα Δικαστήρια και η είσπραξη των οφειλομένων να επιδιώκεται αποκλειστικά με τα άλλα μέσα που παρέχει ο Νόμος (κατασχέσεις κλπ).

μία ενδιαφέρουσα ποινική υπόθεση

 Διαβάζουμε ότι ένας άντρας στο Περιστέρι, υπό την απειλή όπλου, κατέβασε έναν οδηγό από το όχημά του και έφυγε με αυτό, ενώ, λίγο αργότερα, το όχημα βρέθηκε και το ερώτημα που προκύπτει είναι φυσικά : τι έγκλημα(τα) διέπραξε ο εν λόγω "κύριος" ; πως μπορεί να αξιολογηθεί ποινικά η συμπεριφορά του ;
  Έχουμε κλοπή ; ληστεία ; ή κάτι άλλο ; Η υπόθεση παρουσιάζει πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον, από τη στιγμή μάλιστα, που ο δράστης εγκατέλειψε το όχημα, πράγμα που σημαίνει προφανώς ότι δεν είχε πρόθεση να το ιδιοποιηθεί, στοιχείο αναγκαίο για την κλοπή και τη ληστεία.
   Στον ποινικό Κώδικα, υπάρχει ένα ιδιαίτερο άρθρο (374Α), με τίτλο : "Κλοπή χρήσης", που λέει ότι όποιος αφαιρεί από την κατοχή άλλου μεταφορικό μέσο, με αποκλειστικό σκοπό να το χρησιμοποιήσει για μικρό χρονικό διάστημα, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι 2 ετών και νομίζω ότι κάπου εδώ βρίσκεται η απάντηση στο αρχικό ερώτημα.
   Πρόκειται για ήπιο σχετικά αδίκημα και διώκεται μόνον κατόπιν έγκλησης του θύματος. Βέβαια, το εν λόγω άρθρο θέλει να καλύψει τις συνήθεις περιπτώσεις, όπου το όχημα "πέφτει σε ξένα χέρια", με διάρρηξη κλπ και όχι με άσκηση βίας, όπως εν προκειμένω.
  Για αυτό θα μπορούσε να πει κάποιος, ότι εκτός από αυτό το αδίκημα, έχουμε και ένα άλλο, αυτό της παράνομης βίας (330 ΠΚ), που συρρέει αληθινά, δηλ. αν συλληφθεί ο τύπος, θα κατηγορηθεί για 2 και όχι 1 αδικήματα, από τη στιγμή που δεν υπάρχει ..."ληστεία χρήσης".
   Αν υποθέσουμε λοιπόν, ότι ο τύπος ήθελε να βγει για καφέ με το γκομενάκι, αλλά δεν είχε αυτοκίνητο, θα πέσει μάλλον στα μαλακά.
  
Υ.Γ. κουίζ : σε ποιά περίπτωση θα μπορούσε να αθωωθεί ; αν επικαλείτο (και αποδείκνυε φυσικά) κατάσταση ανάγκης ! ότι δηλαδή χρειαζόταν το όχημα επειγόντως για να πάει π.χ ο ίδιος ή άλλος στο νοσοκομείο, για να γεννήσει η γυναίκα του κ.ο.κ. Σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως και στις ταινίες που οι μπάτσοι, για να καταδιώξουν τους κακοποιούς, σταματούν τον πρώτο τυχόντα και του παίρνουν το όχημα, το άδικο της πράξης αίρεται φυσικά, εφόσον βέβαια δεν υπάρχει εναλλακτική, διότι αν κλέψεις όχημα για να πας στο νοσοκομείο, μπορεί ο Δικαστής εύλογα να ρωτήσει : γιατί δεν ..πήρες ταξί ;;

κάνε και εσύ μία αγωγή : μπορείς !

 Με αφορμή την αγωγή, που άσκησε πρώην νομάρχης και βουλευτής και νυν σύμβουλος του Πρωθυπουργού εναντίον δημοσιογράφου στο Ηράκλειο Κρήτης, λεκτέα τα εξής :
 Η ενάγουσα θεώρησε ότι ο δημοσιογράφος την συκοφάντησε, μέσω του "FACEBOOK", και ζητά αποζημίωση ηθικής βλάβης 100.000 ευρώ. Από όσα διέρρευσαν στα ΜΜΕ, η συκοφαντία έγκειται σε ..σχόλιο του δημοσιογράφου, επί δηλώσεων της ενάγουσας και σε "LIKE", που έκανε ο ίδιος σε σχόλια άλλων χρηστών !!
 Ούτε λίγο ούτε πολύ λοιπόν, καλείται ο εναγόμενος να απολογηθεί, για σχόλια άλλων-τρίτων (!), με τα οποία έδειξε έστω ότι συμφωνεί ή επιδοκιμάζει.
  Η ουσία της υπόθεσης όμως είναι άλλη : τι συνιστά συκοφαντική δυσφήμηση ; σύμφωνα με το Νόμο, δυσφήμηση υπάρχει όταν ισχυριστεί κάποιος για άλλον γεγονότα ψευδή, που είναι πρόσφορα να βλάψουν την τιμή και την υπόληψή του.
  Από τον ορισμό αυτό λοιπόν προκύπτει αμέσως ότι δεν συνιστούν δυσφήμηση οι αξιολογικές κρίσεις ή τα σχόλια... .
   Μόνον υπό προϋποθέσεις και όταν τα σχόλια ξεπερνούν τα όρια και αγγίζουν την ύβρη, μπορεί να γίνει λόγος για εξύβριση και όχι για δυσφήμηση.
   Εν προκειμένω, ο καημένος (γιατί ασχολήθηκε με ..σύμβουλο του Πρωθυπουργού) ο δημοσιογράφος, σχολίασε, σύμφωνα πάντα με το ρεπορτάζ, αρνητικά τη δήλωση της ενάγουσας ότι δεν έχει χρήματα, για να πηγαινοέρχεται Αθήνα-Ηράκλειο και νομίζω ότι δικαίως το σχολίασε (αν κρίνουμε και από τις αντιδράσεις των άλλων χρηστών του FACEBOOK), διότι είναι αν μη τι άλλο προκλητικό.
   Ούτε έβρισε ούτε ανέφερε κάποιο γεγονός ότι π.χ έχει τα τάδε εισοδήματα ή τη δείνα περιουσία, ότι έκανε κάτι επιλήψιμο κ.ο.κ και θεωρώ ότι κινήθηκε και εκφράστηκε μέσα σε λογικά και επαγγελματικά πλαίσια, ως πολίτης και ως δημοσιογράφος.
   Κατόπιν αυτών των ολίγων, θεωρώ ότι η αγωγή δεν έχει καμία πιθανότητα ευδοκίμησης (να άλλη μία αξιολογική κρίση !)


Υ.Γ : μία σημαντική "λεπτομέρεια" που διέλαθε της προσοχής των έγκριτων συναδέλφων, που υπογράφουν την αγωγή : μετά τις πρόσφατες τροποποιήσεις του ΚΠολΔ, διαφορές μέχρι 120.000 ευρώ υπάγονται στα Μονομελή Πρωτοδικεία, οπότε η εν λόγω αγωγή, με αίτημα 100.000, που απευθύνεται στο ..Πολυμελές Πρωτοδικείο Ηρακλείου, απευθύνεται σε αναρμόδιο Δικαστήριο !
  

ποινική συνδιαλλαγή : ένας νέος θεσμός

 Στα τέλη του 2010 προστέθηκε στον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας το άρθρο 308 Β, με το οποίο θεσπίζεται ένας νέος θεσμός στο Δίκαιό μας, η ποινική συνδιαλλαγή, ο οποίος αφορά οικονομικά εγκλήματα και σύμφωνα με τον οποίο :
  Όποιος κατηγορείται για υπεξαίρεση ή απάτη ή απιστία ή τοκογλυφία, σε βαθμό κακουργήματος, μπορεί να υποβάλει αίτηση στον εισαγγελέα, στο στάδιο της ανάκρισης και προτού αυτή περατωθεί, προκειμένου να γίνει συνδιαλλαγή μεταξύ αυτού, δηλ. του κατηγορουμένου και του παθόντος, ήτοι κοινώς απόπειρα συμβιβασμού.
  Ο κατηγορούμενος και το θύμα εμφανίζονται ενώπιον του εισαγγελέα, είτε μαζί με τους δικηγόρους τους, είτε μόνον οι δικηγόροι τους και λαμβάνουν μία προθεσμία 15 ημερών, προκειμένου "να τα βρουν" και να συντάξουν πρακτικό συνδιαλλαγής (συμβιβασμού), στο οποίο θα βεβαιώνεται η απόδοση των χρημάτων και η ικανοποίηση του θύματος.
   Αν ο δράστης-κατηγορούμενος επιστρέψει τα χρήματα, που παρανόμως ιδιοποιήθηκε και συνταχθεί το ως άνω πρακτικό, η υπόθεση εισάγεται στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, το οποίο έχει 2 δυνατότητες : είτε να κηρύξει το δράστη ένοχο, με ποινή όμως που δεν υπερβαίνει τα 3 έτη (δηλαδή συντριπτικά μικρότερη απότι θα επιβαλλόταν "κανονικά"), είτε να αφήσει το δράστη τελείως ατιμώρητο !
   Να σημειωθεί επίσης ότι : 1. Δεν επιβάλλονται δικαστικά έξοδα σε βάρος του κατηγορουμένου.
2. Δεν χωρεί έφεση στην όποια απόφαση και 3. Η συνδιαλλαγή δεν εφαρμόζεται, όταν παθών είναι το Δημόσιο ή ΝΠΔΔ ή ΟΤΑ.
   Εκ πρώτης όψεως, ο νέος θεσμός φαίνεται θετικός και μένει να δούμε και στην πράξη αν θα έχει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, η μόνη ένσταση που έχω είναι ως προς τον αποκλεισμό της δυνατότητας έφεσης, διότι πιστεύω ότι καμία δικαστική απόφαση δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι απρόσβλητη.

Ο Λαυρεντιάδης και η υπεξαίρεση στην PROTON BANK : γιατί η υπόθεση μπήκε στο αρχείο

  Η είδηση ότι ο επιχειρηματίας Λαυρέντης Λαυρεντιάδης επέστρεψε τα 51 εκατομμύρια ευρώ, που είχε υπεξαιρέσει από τα ταμεία της PROTON BANK, με συνέπεια η υπόθεση να μπει στο αρχείο, σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως και πολλοί μίλησαν για "ιδιαίτερη" μεταχείριση, σκάνδαλο κλπ.
  Εν προκειμένω, ο κατηγορούμενος έκανε χρήση του νέου άρθρου 384 του Ποινικού Κώδικα, όπως τροποποιήθηκε με το Νόμο 3904/10, που ορίζει, στη δεύτερη παράγραφο, ότι ο υπαίτιος για τα αδικήματα της κλοπής, της υπεξαίρεσης και της φθοράς ξένης ιδιοκτησίας, μπορεί, μέχρι να ασκηθεί εναντίον του ποινική δίωξη, να επιστρέψει το πράγμα ή να ικανοποιήσει πλήρως τον ζημιωθέντα, κατά κεφάλαιο και τόκους και έτσι να μην κινηθεί τελικά η ποινική δίωξη, αλλά να μπει η υπόθεση στο αρχείο.
  Να σημειωθεί εδώ ότι, αν είχε επιστρέψει τα χρήματα, προτού ξεσπάσει ο ντόρος και αποκαλυφθεί το σκάνδαλο και αρχίσει η δικαστική έρευνα, τότε, σύμφωνα με την πρώτη παράγραφο του ως άνω άρθρου, δεν θα είχαμε καν έγκλημα, διότι έτσι εξαλείφεται το αξιόποινο των αντίστοιχων πράξεων.. .
   Είναι σημαντικό τέλος να τονιστεί, ότι για να μπει η υπόθεση στο αρχείο, θα πρέπει ο παθών (ή οι κληρονόμοι του αν απεβίωσε) να δηλώσει ότι έχει ικανοποιηθεί πλήρως και ότι δε διατηρεί πλέον καμία αξίωση κατά του δράστη, διότι π.χ αν κάποιος κάψει ένα αυτοκίνητο, πέραν της υλικής αξίας του οχήματος που καταστράφηκε, ο παθών δικαιούται να ζητήσει και περαιτέρω αποζημίωση, για ηθική βλάβη κλπ., οπότε μόνον "αν τα βρουν" και δηλώσει το θύμα ότι ικανοποιήθηκε από την αποζημίωση, θα πάει η υπόθεση στο αρχείο και δεν θα δικαστεί ο δράστης.
   Συνεπώς, αναφορικά με την υπόθεση υπεξαίρεσης των 51 εκατομμυρίων τουλάχιστον και από τη στιγμή που η Τράπεζα δήλωσε ότι τα χρήματα επιστράφηκαν, ορθά εφαρμόστηκε ο (νέος) Νόμος και ουδέν σκάνδαλο υπήρξε.


Υ.Γ τα αυτά ισχύουν και για άλλα αδικήματα, με σημαντικότερα την απάτη, απιστία, χρεοκοπία και τοκογλυφία, με μία εξαίρεση : για το αδίκημα της απιστίας, η υπόθεση δεν πάει στο αρχείο, εφόσον παθών είναι το ελληνικό Δημόσιο, ΝΠΔΔ ή ΟΤΑ... .

η επικοινωνία του πατέρα και γενικά των γονιών με τα τέκνα

 Με αφορμή την καταγγελία του ηθοποιού Αίαντα Μανθόπουλου ότι έχει επτά ολόκληρα χρόνια (!) να δει το παιδί του, γεγονός που εγείρει σοβαρά ερωτήματα για τον τρόπο λειτουργίας της ελληνικής Δικαιοσύνης, είναι καλό να γίνουν οι εξής επισημάνσεις :
  Ο Αστικός μας Κώδικας κατοχυρώνει το δικαίωμα του γονιού, ο οποίος δεν έχει την επιμέλεια του τέκνου (συνήθως είναι ο πατέρας αυτός, αλλά όχι πάντα), να επικοινωνεί μαζί του σε καθορισμένες μέρες και ώρες και με συγκεκριμένο τρόπο.
   Επειδή το Δίκαιό μας και ορθά αναγνωρίζει ότι το δικαίωμα επικοινωνίας του γονέα με το τέκνο είναι σημαντικό και αμοιβαία επωφελές, η απαγόρευση της επικοινωνίας πρέπει να διατάσσεται από τα Δικαστήρια, ως εξαίρεση από τον κανόνα, με εξαιρετική φειδώ και προσοχή !
   Οι συνηθέστερες περιπτώσεις, κατά τις οποίες απαγορεύεται η επικοινωνία, είναι όταν ο γονέας έχει αποδεδειγμένα βιαιοπραγήσει ή κακοποιήσει (σεξουαλικά) το παιδί του ή όταν αντιμετωπίζει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα που τον καθιστούν επικίνδυνο για τους άλλους.
    Εν προκειμένω η απαγόρευση διατάχθηκε με την υπόνοια κακοποίησης, ωστόσο το γεγονός ότι ο εν λόγω ηθοποιός έχει κάνει άλλα δύο παιδιά με άλλη σύζυγο, διατηρεί δηλαδή οικογένεια, αποδυναμώνει το σενάριο αυτό και εγείρει σοβαρά ερωτήματα για το κατά πόσον είναι δυνατόν να κριθεί ένας τέτοιος άνθρωπος επικίνδυνος για το τέκνο του !
    Σε κάθε περίπτωση και αυτό είναι το σημαντικό στοιχείο της υπόθεσης, ο Νόμος παρέχει μεγάλη διακριτική ευχέρεια στο Δικαστή, αναφορικά με τον τρόπο και τις προϋποθέσεις της επικοινωνίας και έτσι είναι δυνατόν π.χ να διαταχθεί η επικοινωνία, παρουσία τρίτου ή τρίτων προσώπων, ώστε και η ασφάλεια του παιδιού να είναι σίγουρη και ο γονιός να μην στερείται ένα θεμελιώδες και ανθρώπινο, πάνω από όλα, δικαίωμά του.
    Ο γονέας που στερείται την επικοινωνία με τα τέκνα του, προστατεύεται τόσο με ασφαλιστικά μέτρα, όσο και με αγωγή, ενώ πρέπει να τονιστεί ότι ακόμα και αν έχει απαγορευτεί η επικοινωνία, τίποτε δεν εμποδίζει στο μέλλον να γίνει νέα αίτηση, εφόσον έχουν μεταβληθεί οι συνθήκες ή έχουν προκύψει νεά στοιχεία, αλλά και το αντίστροφο, ήτοι να απαγορευτεί η επικοινωνία, που είχε επιτραπεί, λόγω π.χ κακοποίησης.
    Σε κάθε περίπτωση, αποδεικνύεται δυστυχώς ξανά και ξανά ότι τα παιδιά χρησιμοποιούνται, από πρώην εραστές και συζύγους, για λόγους εκδίκησης κλπ και αγνοείται η ανάγκη της ομαλούς ψυχοκοινωνικής τους ανάπτυξης.


Υ.Γ : Ο Νόμος κατοχυρώνει και το δικαίωμα των απώτερων ανιόντων, ήτοι παπούδων και γιαγιάδων, να έχουν επικοινωνία με τα εγγόνια τους.

ληστεία ή κλοπή ; η κρίσιμη διαφορά !

  Με αφορμή τα δημοσιεύματα του Τύπου για τους επονομασθέντες "ήσυχους ληστές", οι οποίοι μπαίνουν σε οικίες αθόρυβα, ενώ οι ένοικοι κοιμούνται και αφαιρούν αντικείμενα, αυτοκίνητα κλπ., χωρίς εκείνοι να αντιληφθούν το παραμικρό, θα πρέπει να διευκρινιστεί τούτο : νομικά, δεν πρόκειται για ληστές, αλλά για κλέφτες !
  Οι δημοσιογράφοι, αγνοώντας προφανώς τη σχετική διαφορά, ονομάζουν συλλήβδην ληστές όσους αφαιρούν ξένα πράγματα (και αντίστροφα, ονομάζουν κλέφτες τους ληστές ενίοτε).
  Η κρίσιμη λοιπόν διαφορά, που διαχωρίζει τα δύο εγκλήματα, είναι η άσκηση ή απειλή βίας, που υπάρχει μόνον στη ληστεία και όχι στην κλοπή, όπως εν προκειμένω.
  Αν κάποιος μπει σε ξένο σπίτι, με σκοπό να αφαιρέσει πράγματα, είτε το σπίτι είναι άδειο, είτε είναι μέσα οι ένοικοι, αλλά δεν καταλάβουν τίποτε, διότι π.χ κοιμούνται, τότε μιλάμε για κλοπή και όχι για ληστεία.
   Το ίδιο και όταν είναι π.χ δύο οι δράστες και με τη μέθοδο της απασχόλησης, ο ένας αποσπά την προσοχή του ιδιοκτήτη, ενώ ο άλλος κλέβει πράγματα, πάλι έχουμε κλοπή.
   Ληστεία υπάρχει όταν οι δράστες χρησιμοποιούν είτε βία είτε απειλή βίας (σημαδεύοντας π.χ το θύμα με όπλο) και μάλιστα σε 2 στάδια : ή αρχικά, για να κάμψουν την οιαδήποτε προσπάθεια αντίστασης ή αργότερα, εφόσον έγιναν αντιληπτοί, για να "διαφυλάξουν" τα κλοπιμαία και να διαφύγουν.
    Έτσι, αν οι "ήσυχοι κλέφτες" γίνουν κάποτε αντιληπτοί από τα θύματά τους και χρησιμοποιήσουν βία, είτε για να κλέψουν είτε για να διαφύγουν, αυτομάτως ..μετατρέπονται σε ληστές.
    Οι συνέπειες της "μετατροπής" αυτής μόνον αμελητέες δεν είναι, αλλά μάλλον οδυνηρές για τους δράστες, θα λέγαμε : Η κλοπή καταρχήν είναι πλημμέλημα (φυλάκιση μέχρι 5 έτη) και υπό προϋποθέσεις κακούργημα, αλλά με ανώτατο όριο ποινής (κάθειρξης) τα 10 έτη.
    Αντίθετα, η ληστεία, επειδή είναι βιαιότερο, σκληρότερο και συχνά βάναυσο έγκλημα, είναι κακούργημα και η ποινή μπορεί να φτάσει μέχρι την ισόβια κάθειρξη !
    Συμπέρασμα πρώτο : αν θέλουν οι δημοσιογράφοι να ενημερώνουν ορθά και έγκυρα την κοινή γνώμη, καλό θα ήταν να μάθουν ορισμένες νομικές έννοιες, τουλάχιστον αυτές, που συναντώνται (δυστυχώς) συχνότερα στην καθημερινότητα και δεύτερο : αν κάποιος αντιληφθεί ότι έχουν μπει κλέφτες στο σπίτι του και "επιλέξει" να μην αντιδράσει, αλλά να προσποιηθεί ότι κοιμάται, ουσιαστικά "προσφέρει" στους δράστες μία ηπιότερη ποινική μεταχείριση, αλλά τουλάχιστον δε ρισκάρει τη ζωή του !

ήταν ΚΑΙ βιαστές οι ληστές με τα καλάσνικοφ ;;

  Σύμφωνα με όσα διέρρευσαν στον Τύπο (!!) από καταθέσεις 2 γυναικών-θυμάτων τους (κατά τ' άλλα η ανάκριση είναι ..μυστική, σύμφωνα με το Νόμο-χαχα, α ρε Ελλάδα), οι διαβόητοι ληστές με τα καλάσνικοφ, οι οποίοι απεδείχθη ότι ήταν Αλβανοί, εξαιρετικά νεαρής ηλικίας, κατηγορούνται, εκτός των άλλων και για βιασμό (και μάλιστα ομαδικό, που είναι βαρύτερο αδίκημα και επισύρει ισόβια κάθειρξη).
  Στην πρώτη περίπτωση, η γυναίκα κατέθεσε ότι δύο από αυτούς κατέβασαν τα παντελόνια τους και την υποχρέωσαν να τους αυνανίσει, με τα χέρια της, έως ότου εκσπερμάτωσαν πάνω στο στήθος της. Το ερώτημα που γεννάται, εν προκειμένω, είναι αν αυτό συνιστά βιασμό, διότι η έννοια του βιασμού, που έχει ο περισσότερος κόσμος στο μυαλό του, έχει να κάνει με συνουσία, ήτοι με διείσδυση του πέους στον κόλπο.
   Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ΚΑΤΑΦΑΤΙΚΗ, διότι το σχετικό άρθρο του Ποινικού Κώδικα, που προβλέπει το έγκλημα του βιασμού, αναφέρεται τόσο σε συνουσία, όσο και σε άλλες ασελγείς πράξεις, ήτοι πεολειχία, αυνανισμό κ.ο.κ. Αν λοιπόν κάποιος, με άσκηση βίας, απειλή με όπλο κλπ. υποχρεώσει άλλη/ον σε πεολειχία π.χ, ή εισχωρήσει το δάκτυλό του στον κόλπο, τότε μιλάμε νομικά για διάπραξη βιασμού.
   Πιο ενδιαφέρουσα είναι η δεύτερη περίπτωση, όπου μία γυναίκα κατέθεσε ότι έχασε τις αισθήσεις της και κάποια στιγμή συνήλθε και είδε ότι είναι γυμνή και είχε σπέρμα πάνω στην κοιλιά της. Εδώ ο βιασμός θα πρέπει να στοιχειοθετηθεί και από άλλα στοιχεία, π.χ ιατροδικαστική εξέταση, διότι κανείς (εκτός από τους δράστες) δεν γνωρίζει τι συνέβη όσο η γυναίκα ήταν αναίσθητη και με υποθέσεις δεν μπορεί να καταδικαστεί κάποιος...
   Σε κάθε περίπτωση, προκύπτει ότι ορθά οι ληστές κατηγορούνται και για (ομαδικό) βιασμό, για την πρώτη τουλάχιστον περίπτωση και είναι βέβαιο ότι θα μείνουν πολλά χρόνια στη φυλακή !
   Είναι κρίμα που πρόκειται για τόσο νέους ανθρώπους (ναι, είναι άνθρωποι, όχι ..κτήνη !), ωστόσο αυτό τους δίνει την ελπίδα για μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή τους, όταν με το καλό αποφυλακιστούν και εφόσον έχουν "σωφρονιστεί" και μετανοήσει.
   Βέβαια ο "εγκέφαλος" της σπείρας, φέρεται να δήλωσε ότι, αν έβγαινε από τη φυλακή, θα ξαναβίαζε (!), οπότε επιβεβαιώνεται ότι καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του, ότι δεν μπορείς να ελπίζεις σε κάτι καλύτερο, αν δεν αλλάξεις συμπεριφορά και τρόπο σκέψης, κανένας δεν θα σε βοηθήσει, αν δεν είσαι διατεθειμένος να βοηθήσεις τον εαυτό σου και να μην ξανακάνεις αυτά, που σε οδηγούν στο περιθώριο και στην αυτοκαταστροφή.

Η Δίκη της "αυγοβόλου" στο Ρέθυμνο

 Το Δικαστήριο του Ρεθύμνου καταδίκασε τελικά την 33χρονη φοιτήτρια (;), που πέταξε αυγό, μπροστά σε κάμερες μάλιστα, στον υφυπουργό Μανώλη Όθωνα, σε πεντάμηνη φυλάκιση, με αναστολή.
  Η κατηγορία ήταν "απρόκλητη έργω εξύβριση", έργω, διότι η προσβολή της τιμής του υφυπουργού έγινε με έργα (ρίψη αυγού) περισσότερο, παρά με λόγια (υπήρχε βέβαια και η κατηγορία για λόγω εξύβριση).
  Η εξύβριση, ήτοι η προσβολή της τιμής του άλλου, που γίνεται με έργα (π.χ φτύσιμο, ρίψη αυγού ή γιαουρτιού, μούτζες κλπ) ή με λόγια, όταν είναι απρόκλητη μάλιστα, δεν απαιτεί το θύμα να υποβάλει έγκληση, αλλά διώκεται αυτεπαγγέλτως, είναι δηλαδή βαρύτερο αδίκημα και τιμωρείται αυστηρότερα.
  Η είδηση της καταδίκης λοιπόν, ήταν λογική και αναμενόμενη και δεν χρειάζεται ιδιαίτερο σχολιασμό, εκείνο που έχει νομικό ενδιαφέρον, εν προκειμένω, είναι άλλο : καταδικάστηκε τελικά για απλή εξύβριση και όχι απρόκλητη !
   Η γνώμη μου είναι πως το Δικαστήριο έσφαλε και με την απόφασή του διευρύνει επικίνδυνα την έννοια της "πρόκλησης".
  Δέχτηκε δηλαδή ότι η δράστης προκλήθηκε (!) από τον υφυπουργό και αντέδρασε έτσι : ποιά ήταν η πρόκληση εν προκειμένω ; ότι ψήφισε το μεσοπρόθεσμο (όπως ισχυρίστηκε η ίδια) ; αυτό είναι κάτι που αφορά 10 εκατομμύρια Έλληνες και μόνον η συγκεκριμένη κυρία θίχτηκε ;
   Είναι προφανές ότι η πρόκληση εκ μέρους του θύματος θα πρέπει να είναι αντικειμενική, άμεση, προσωπική και παρούσα, κατά τη στιγμή της επίθεσης και δεν αποτελεί πρόκληση το πως ερμηνεύει ο καθένας τα πράγματα.
   Με αυτή τη "λογική" της απόφασης, ας αναλογιστούμε 2 φανταστικές, αντίστοιχες υποθέσεις, όπου θα κρινόταν ότι υπάρχει πρόκληση (!!) : 1. κάθομαι σε μία καφετέρια και απέναντί μου, βρίσκεται μία κοπέλα, η οποία -κατά τη γνώμη μου- είναι ντυμένη σαν πόρνη, κάθεται προκλητικά και ξαφνικά πετάγομαι και της χύνω τον καφέ μου στη μάπα. στην απολογία μου για έργω εξύβριση, θα πω ότι με ..προκάλεσε ; (χαχα) και 2. ο γείτονας, ο οποίος κυκλοφορούσε μέχρι τώρα με ένα παλιό VW, εμφανίζεται μια μέρα στη γειτονιά να οδηγεί πολυτελές τζιπ MERCEDES. Αν πάω και το χαρακώσω με κλειδί από ζήλια, θα με δικαιολογήσει το Δικαστήριο ; θα δεχτεί ότι η φθορά δεν ήταν απρόκλητη ; !!
   Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά, δεν είναι δυνατόν οι βουλευτές μας, κάθε φορά που νομοθετούν να σκέφτονται αν θα θιγεί κάποιος και θα πέσουν θύματα επίθεσης και μάλιστα δικαιολογημένα, σύμφωνα με την απόφαση !
   Η ψήφιση του μνημονίου κλπ-για μένα τουλάχιστον-υπήρξε πράξη ευθύνης απέναντι στη Χώρα, μία γενναία πράξη, η οποία σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί τέτοιου είδους επιθέσεις, οι οποίες πρέπει να στηλιτεύονται και να τιμωρούνται αυστηρά, εκτός αν θέλουμε να γίνουμε ζούγκλα, όπου ο καθένας θα κάνει ό,τι να ναι.

Ληστεία στο αεροδρόμιο : μερικές σκέψεις

  Η εντυπωσιακή, κινηματογραφική, όπως συνηθίζεται να λέγεται, ληστεία στην ALPHA BANK, που βρίσκεται εντός του αεροδρομίου Ελ.Βενιζέλος, φέρεται να έχει εξιχνιαστεί και οι φερόμενοι ως δράστες έχουν συλληφθεί.
  Δεν θα σχολιάσουμε εδώ φυσικά το κατά πόσον το εγκληματικό σχέδιο ήταν άρτια οργανωμένο ή όχι, αν έκαναν λάθη ή όχι οι ληστές (χαχα) κλπ, αλλά από καθαρά νομική άποψη, εγείρονται ορισμένα ενδιαφέροντα ζητήματα :
  Από τους φερόμενους ως δράστες, μόνον ο ένας, αλβανικής υπηκοότητας, φέρεται να έχει ομολογήσει ότι συμμετείχε στη ληστεία, ενώ οι άλλοι αρνούνται.
  Στο σημείο αυτό λοιπόν, να τονίσουμε ότι ο ύποπτος για την τέλεση εγκλήματος έχει το δικαίωμα σιωπής, ήτοι να μη μιλήσει καθόλου και το δικαίωμα της μη αυτοενοχοποίησης, δηλαδή να μην καταθέσει περιστατικά, που επιβαρύνουν τη θέση του.
  Το δικαίωμα σιωπής βέβαια, το οποίο είναι κατοχυρωμένο και απολύτως θεμιτό, στην πράξη πάντοτε αντιμετωπίζεται αρνητικά από τις δικαστικές Αρχές, κατά το γνωστό "η σιωπή σημαίνει (συν)ενοχή", με συνέπεια να αυτοακυρώνεται εν τοις πράγμασιν.
  Η "επιλογή" του Αλβανού να ομολογήσει, σε εισαγωγικά, διότι πάντοτε ασκούνται πιέσεις από την Αστυνομία, προκειμένου να έχει στα χέρια της μια ομολογία, ώστε να μην χρειάζεται έτσι να μαζεύει άλλα στοιχεία (εύκολη λύση), δεν είναι τυχαία, διότι αυτός, ως αλλοδαπός, ήταν πιο ευάλωτος στις πιέσεις, δεν γνωρίζει τους Νόμους και πιθανόν (δηλαδή σίγουρα) να του είπαν ότι, αν ομολογήσει θα έχει πιο ευνοϊκή μεταχείριση κλπ.
  Είναι πιθανόν μάλιστα το σενάριο ότι έχει άρρωστη αδερφή και χρειαζόταν χρήματα, για να τη βοηθήσει, να του το πρότειναν οι ίδιοι οι μπάτσοι (χωρίς παρεξήγηση, αλλά είναι ένας καθιερωμένος πλέον όρος), ως ελαφρυντικό (αν και θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά αμφίβολο να γίνει δεκτό από το Δικαστήριο).
  Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο όμως της υπόθεσης, είναι τούτο : αρκεί η "ομολογία" του Αλβανού, για να καταδικαστούν και εκείνοι, που κατονόμασε ως συνεργούς και συμμετόχους ;;
   Η απάντηση είναι φυσικά ΟΧΙ και αυτό προκύπτει από ρητή διάταξη του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, που αναφέρει ότι μόνη η μαρτυρία συγκατηγορούμενου δεν αρκεί για να καταδικαστεί κάποιος, αν η τέλεση του αδικήματος δεν προκύπτει και από άλλα στοιχεία.. .
   Συνεπώς, είναι πιθανόν στο τέλος να καταδικαστεί μόνον ο Αλβανός, αν προκύψει η μαγική αυτή λέξη "αμφιβολία", ως προς τη συμμετοχή των υπολοίπων (!!) και με τον τρόπο αυτό να πληρώσει ακριβά τη μη χρήση των νομίμων δικαιωμάτων του, της σιωπής και της μη αυτοενοχοποίησης, ήτοι την άγνοια και την εμπιστοσύνη (ευπιστία καλύτερα), που έδειξε στους αστυνομικούς.
   Συμπεράσματα : 1. Η άγνοια σκοτώνει (την ελευθερία) και 2. Ποτέ μα ποτέ ! μην ακολουθείτε τις "υποδείξεις" των αστυνομικών, όταν καταθέτετε, ως ύποπτοι, διότι οι πιθανότητες να σας βγει σε καλό είναι όσες και να πιάσετε το τζόκερ..

Η υπαίθρια διαφήμιση στην Ελλάδα : μία ιστορία νομικής και όχι μόνον τρέλας

  Η υπαίθρια διαφήμιση είναι μία οικονομική-επιχειρηματική δραστηριότητα, με μακραίωνη ιστορία και φυσικά επιτρέπεται παντού στον κόσμο (..εκτός από την Ελλάδα), διότι φέρνει σε επαφή τις επιχειρήσεις με τους καταναλωτές, δημιουργεί θέσεις εργασίας και αποφέρει σημαντικά έσοδα στο Κράτος, σε Ο.Τ.Α κλπ.
  Θα προσέξατε ίσως, κατά την τηλεοπτική κάλυψη του πρόσφατου εμφυλίου στη Λιβύη, τις διαφημιστικές πινακίδες στην ..έρημο.
  Στην Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η υπαίθρια διαφήμιση ρυθμιζόταν με νόμο-πλαίσιο του 2001, ο οποίος παραδόξως δεν έχει καταργηθεί (!), ωστόσο πλέον θεωρείται ουσιαστικά απαγορευμένη, ως η αιτία όλων των δεινών.
  Όλα ξεκίνησαν, όταν κάποιοι οδηγοί έχασαν τη ζωή τους, προσκρούωντας σε διαφημιστικές κατασκευές, οπότε τα ανώτατα Δικαστήριά μας, εφαρμόζοντας μία διάταξη του ΚΟΚ που απαγορεύει την τοποθέτησή τους σε συγκεκριμένα σημεία, απεφάνθησαν, εν μια νυκτί, ότι η υπαίθρια διαφήμιση απαγορεύεται, διότι ο ΚΟΚ είναι ..πιο ειδικός Νόμος από εκείνον, που την ρύθμιζε !
   Το "ξήλωμα" των διαφημιστικών πινακίδων έγινε πανηγυρικά, με τηλεοπτική κάλυψη κλπ, κατόπιν εντολών και εγκυκλίων του εισαγγελέα του Α.Π, κάνοντας μας να αναρωτιώμαστε : έχουμε Δημοκρατία ή Κράτος Δικαστών τελικά ;
   Οι αρμόδιοι πολιτικοί μίλησαν για αναβάθμιση και ανάδειξη του περιβάλλοντος, για προστασία της προσοχής των οδηγών κ.ο.κ και κάλεσαν τους πολίτες να καταγγέλουν την ύπαρξη των διαφημιστικών πινακίδων.
    Το ωραίο και αυτό που σε κάνει να αισθάνεσαι υπερήφανος που είσαι Έλληνας, είναι ότι για την προώθηση της σχετικής καμπάνιας, χρησιμοποίησαν ..και μέσα υπαίθριας διαφήμισης, ειδικά στο μετρό (χαχα).
    Δεν χρειάζεται να είναι κανείς νομικός, για να καταλάβει αυτό που δεν μπόρεσαν να καταλάβουν οι Δικαστές : ότι οι εν λόγω οδηγοί θα σκοτώνονταν, με τον τρόπο που οδηγούσαν, είτε προσέκρουαν σε ντουβάρια, είτε σε κολώνες, είτε οπουδήποτε αλλού και ότι η διαφημιστική πινακίδα δεν αποσπά την προσοχή περισσότερο π.χ από μία ωραία γυναίκα με μίνι φόρεμα (απορώ πως δεν έχει βγει ακόμα δικαστική εντολή να συλλαμβάνονται).
    Η αλήθεια βέβαια είναι ότι υπήρχε ασυδοσία και παρανομία και εκ μέρους των εταιριών του κλάδου, ωστόσο των ξήλωμα και των νόμιμων πινακίδων, με υπάρχοντα Νόμο σε ισχύ, δημιουργεί την εύλογη απορία : θα αποζημιώσει κανείς τις εταιρίες, τους εργαζομένους στον κλάδο και γενικά όλους όσους είδαν μία απόλυτα νόμιμη δραστηριότητα να μετατρέπεται σε παράνομη, επειδή έτσι έκριναν κάποιοι Δικαστές, καταργώντας τη βούληση του (δημοκρατικά εκλεγμένου) Νομοθέτη να υπάρχει υπαίθρια διαφήμιση ;
    Συμπερασματικά, η εξαγγελθείσα ..εδώ και 1,5 χρόνο πρόθεση της κυβέρνησης να θεσπίσει ένα νέο νομοθετικό πλαίσιο για την υπαίθρια διαφήμιση, με πιο αυστηρούς όρους και κατόπιν συνεννόησης με ειδικούς επιστήμονες (π.χ συγκοινωνιολόγους), ώστε να καθοριστούν ορθά οι επιτρεπόμενες θέσεις διαφήμισης, προκειμένου να μην εμποδίζεται η κυκλοφορία των οχημάτων και γενικά η δημόσια ασφάλεια, όχι μόνον θα βάλει ένα τέλος σε αυτόν τον παραλογισμό, αλλά θα βοηθήσει σημαντικά και την εθνική οικονομία, σε μια τόσο δύσκολη περίοδο.
    Τα φοροεισπρακτικά μέτρα δεν γεμίζουν τα άδεια ταμεία του Κράτους και των Ο.Τ.Α, χρειάζονται και μέτρα ανάπτυξης, ουσιαστικά χρειάζεται να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε τι γίνεται γύρω μας, σε χώρες που αποκαλούμε "τριτοκοσμικές" και "υπανάπτυκτες" (εμείς οι ανεπτυγμένοι).
    

Γερουλάνος κατά Κασίμη ;;

  Οι (δημόσιες) αιχμές που άφησε κατά του ανακριτή της υπόθεσης των στημένων αγώνων, κ. Γιώργου Κασίμη, ο υπουργός κ. Γερουλάνος, για κακό χειρισμό της υπόθεσης του Μάκη Ψωμιάδη, συνιστούν ασφαλώς ωμή, απαράδεκτη και καταδικαστέα επέμβαση της εκτελεστικής εξουσίας στο έργο της δικαστικής.
  Ο ανακριτής έλαβε μία απόφαση, μελετώντας τα στοιχεία της δικογραφίας και όλα τα δεδομένα της υπόθεσης και οφείλουμε όλοι να την σεβαστούμε, αν θέλουμε πραγματικά ανεξάρτητη δικαιοσύνη και όχι στα χαρτιά (.."Σύνταγμα των Ελλήνων" μήπως ;).
  Η κρίση του δικαστή είναι καθαρά προσωπική, με βάση τη συνείδησή του, την εμπειρία του, τις γνώσεις του κλπ. και δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο σχολιασμού και δη από πολιτικά πρόσωπα, τα οποία οφείλουν να είναι πιο προσεκτικά και να μην μπαίνουν σε "ξένα χωράφια".
  Γιατί αλήθεια κατηγορούμε τον ανακριτή και όχι την εισαγγελέα, η οποία, αν είχε συμφωνήσει με τους περιοριστικούς όρους του ανακριτή και επιβάλλονταν εκείνοι οι όροι, ο Ψωμιάδης δεν θα είχε λόγο να εξαφανιστεί ;
  Υπάρχει εχέφρων άνθρωπος, ο οποίος να πιστεύει ότι αν επιβάλλονταν περιοριστικοί όροι (υψηλή εγγυοδοσία, απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, εμφάνιση σε Αστυνομικό Τμήμα), είτε εξαρχής είτε από το Δικαστικό Συμβούλιο, ο Μάκης Ψωμιάδης θα εξαφανιζόταν, όπως τώρα, που κρύβεται, για να μην πάει φυλακή ; Εγώ στοιχηματίζω ότι θα συνέχιζε να περιφέρεται σε Κολωνάκι και Ψυχικό, σαν να μην συμβαίνει τίποτε.
   Ας αφήσουμε λοιπόν ήσυχους τους δικαστές να κάνουν τη δουλειά τους και ειδικά εκείνους που την κάνουν σωστά και να μην ψάχνουμε για εξιλαστήρια θύματα.
   Είναι μοναδικό ελληνικό φαινόμενο, σε υποθέσεις με πολιτικές προεκτάσεις, να φταίνει πάντα όλοι, εκτός από τους ..πολιτικούς ! (χαχα)
   Είναι άλλωστε νωπές ακόμα οι μνήμες από τον ανηλεή πόλεμο που δέχτηκε ο ανακριτής κ. Ζαγοριανός, για το χειρισμό της υπόθεσης Siemens και μάλιστα και από συναδέλφους του.
   Τότε κατηγορούσαμε τους ανακριτές για υπερβολική αυστηρότητα, τώρα για υπερβολική επιείκεια, αλλά κανείς, με κάποιες εξαιρέσεις, δεν βγήκε να πει ότι ο κ. Ζαγοριανός απαλλάχτηκε πανηγυρικά από τις κατηγορίες !!
    Τα ΜΜΕ διψάνε για ανθρώπινο αίμα, σπιλώνουν συνειδήσεις, καταρρακώνουν προσωπικότητες (άραγε αναρωτιέται κανείς πως μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος, όταν τα ΜΜΕ και τα πρόσωπα εξουσίας τον κατηγορούν δημόσια και άδικα ; πως κυκλοφορεί στον επαγγελματικό του περίγυρο ; στον οικογενειακό και φιλικό του κύκλο ; τι θα λέει στα παιδιά του, όταν τον ρωτούν : γιατί έχουν πέσει όλοι να σε φάνε ; τι κακό έκανες ;).
    Αν κάποιος είναι ..υπερευαίσθητος (δηλαδή όχι χοντρόπετσος) και μην αντέχοντας αυτή την κατάσταση, κάνει κακό στον εαυτό του (υποθετικά πάντα) τι θα λέγαμε ;  ότι δεν άντεξε τις τύψεις ή ότι τον εξόντωσε η αδικία ;
    Λίγη προσοχή και αυτοσυγκράτηση δε βλάπτει.

ουαί ημίν

  Ανάμεσα στα "ουαί υμίν" που εξαπέλυσε ο Χριστός, κυρίως εναντίον των Φαρισαίων και των γραμματέων, "περιέλαβε" και τους ..νομικούς, διότι προσθέτουν στους ανθρώπους, με τις ενέργειές τους, δυσβάστακτα βάρη : είναι αυτό που λέει ο λαός ότι ένας δικηγόρος μπορεί να "σε τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί".
  Εκεί που κάθεσαι αμέριμνος στο σπίτι σου, ξαφνικά χτυπάει το κουδούνι ο δικαστικός κλητήρας, για να σου επιδώσει εξώδικο, αγωγή, έξωση, διαταγή πληρωμής, εντολή κατάσχεσης κλπ, ενώ ακόμα χειρότερο είναι να επιστρέφεις σπίτι και να βρίσκεις τα έγγραφα αυτά θυροκολλημένα.
  Ακόμα και αν χρωστάς π.χ, ο λογαριασμός καταφτάνει πάντα σχεδόν "φουσκωμένος" και πολλές φορές υπερβολικός, οπότε, επειδή έχεις άγνοια, είναι λογικό, να "ψαρώνεις" και να νιώθεις πίεση και εκεί έγκειται και η ευθύνη των δικηγόρων, που εγείρουν συχνά αξιώσεις υπερβολικές και μη νόμιμες, είτε ακούσια είτε και εκούσια.
  Οι συνηθέστερες περιπτώσεις "παραφουσκωμένων" αγωγών είναι π.χ οι αγωγές διατροφής, οι αγωγές αποζημίωσης για ηθική βλάβη και οι εργατικές απαιτήσεις.
  Επειδή όμως κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, έτσι και εν προκειμένω, η λύση είναι απλή : απευθύνεσαι σε ένα (καλό, κατά προτίμηση) δικηγόρο, τα αφήνεις όλα πάνω του και κοιμάσαι καλύτερα.
  Μην ξεχνάτε ότι : Πάντα υπάρχουν περιθώρια άμυνας, ακόμα και στις φαινομενικά "απάλευτες" υποθέσεις !!

τζάμπα ξύλο για ανάκληση μήνυσης !

 Κάπου διάβασα σήμερα ότι, στην Κρήτη, ένα ζευγάρι Ινδών, αν δεν κάνω λάθος, ξυλοκοπήθηκε από ομοεθνείς τους, προκειμένου να αποσύρει μήνυση, που είχε υποβάλει για ληστεία !!
 Προφανώς, δεν γνώριζαν οι εν λόγω αλλοδαποί, ότι αυτό ..δε γίνεται, ήτοι ότι η ληστεία (αν είναι ακριβές το ρεπορτάζ) δεν είναι από εκείνα τα εγκλήματα, για τα οποία απαιτείται μήνυση του παθόντος, για να διωχθούν, με συνέπεια να μη νοείται και ανάκλησή της !
  Ο Ποινικός Κώδικας ορίζει συγκεκριμένα για ποια αδικήματα απαιτείται έγκληση του παθόντος, προκειμένου να κινηθεί η ποινική δίωξη ( ενδεικτικά να αναφέρουμε : φθορά ξένης ιδιοκτησίας, εξύβριση, δυσφήμηση, σωματική βλάβη κ.α).
  Η πρόβλεψη της έγκλησης, ως προαπαιτούμενου για την άσκηση ποινικής δίωξης, σε αυτά τα αδικήματα, σημαίνει ότι ο δράστης μένει ατιμώρητος, αν δεν υποβληθεί έγκαιρα η έγκληση (εντός 3 μηνών δηλαδή) από το θύμα ή αν αυτή ανακληθεί.
  Η ανάκληση της μήνυσης μπορεί να γίνει οποτεδήποτε, πριν καταδικαστεί ο κατηγορούμενος αμετάκλητα, δηλαδή είτε πριν την πρωτοβάθμια Δίκη, είτε την ημέρα της Δίκης, είτε ακόμα και πριν αρχίσει η Δίκη σε δεύτερο βαθμό, οπότε καταβάλλεται ένα παράβολο στο δημόσιο ταμείο (το ύψος του παραβόλου εξαρτάται από το Δικαστήριο και ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι στο τριμελές πλημμελειοδικείο φτάνει τα 245 ευρώ, που δεν είναι και λίγα και γι'αυτό καλό είναι να υπάρχει εκ των προτέρων συμφωνία ποιος θα το πληρώσει) και ο κατηγορούμενος απαλλάσσεται, λόγω παύσεως της ποινικής δίωξης.
  Εδώ πρέπει να τονιστούν τα εξής : 1. Για να γίνει δεκτή από το Δικαστήριο η ανάκληση, θα πρέπει να είναι παρών ο κατηγορούμενος ( ή ο δικηγόρος που τον εκπροσωπεί ) και να την αποδεχτεί , διότι υπάρχει περίπτωση, αν ο κατηγορύμενος πιστεύει ότι είναι αθώος και θέλει να το αποδείξει, να μη δεχτεί την ανάκληση.. (σπάνιο αλλά μπορεί να συμβεί). 2. υπάρχουν περιπτώσεις, όπου ένα έγκλημα διώκεται κατ' έγκληση ή αυτεπαγγέλτως, ανάλογα με το πρόσωπο του δράστη π.χ αν μας τρακάρει κάποιος και τραυματιστούμε, χρειάζεται να υποβάλουμε έγκληση, εκτός αν ο οδηγός του άλλου οχήματος είναι επαγγελματίας οδηγός (ταξί, φορτηγό, κυβερνητικό όχημα κλπ), οπότε η τροχαία στέλνει το φάκελλο στον εισαγγελέα αυτεπαγγέλτως και εμείς καλούμαστε ως μάρτυρες.
  Τέλος, να πούμε, ότι για περιπτώσεις, όπως στην Κρήτη, όπου οι διάδικοι "τα έχουν βρει" (όχι φυσικά με ξύλο, χαχα), αλλά το αδίκημα δεν επιδέχεται ανάκληση μήνυσης, τα Δικαστήρια σχεδόν πάντα δείχνουν ..κατανόηση και εφόσον δουν ότι δεν υπάρχει κλίμα αντιδικίας, συνήθως αθωώνουν τον κατηγορούμενο (με την αιτιολογία της ..παρεξήγησης), το οποίο είναι μάλλον θεμιτό και μη κατακριτέο, αν και στα εγκλήματα, η τιμώρηση του δράστη δεν αφορά μόνον το θύμα, αλλά και την Πολιτεία εν γένει, διότι λειτουργεί αποτρεπτικά.