Οι περισσότερες δικαστικές υποθέσεις κρίνονται σε δύο στάδια : στο πρωτοδικείο και στο εφετείο (εφόσον ο ηττηθείς ασκήσει έφεση εννοείται).
Η απόφαση του Εφετείου μπορεί να προσβληθεί με αναίρεση στον Άρειο Πάγο, ο οποίος όμως δεν εισέρχεται στην ουσία της υπόθεσης, αλλά ελέγχει μόνον αν η απόφαση του Εφετείου είναι νομικά ορθή και αν έχει τηρηθεί η νόμιμη διαδικασία.
Αναίρεση επιτρέπεται για συγκεκριμένους και περιορισμένους λόγους, οι σημαντικότεροι των οποίων είναι : φυσικά η ορθή ή μη εφαρμογή των κρίσιμων νομικών κανόνων, όπως και η ορθή ή μη ερμηνεία τους, η ύπαρξη ή μη επαρκούς και νόμιμης αιτιολόγησης της απόφασης, η λήψη ή μη υπόψιν όλων των αποδεικτικών μέσων που προσκομίστηκαν κ.α.
Δεν ανήκει στην αρμοδιότητα του Αρείου Πάγου να ελέγξει την ουσιαστική κρίση του Εφετείου, σχετικά με το τι αποδείχτηκε ή όχι, αν δηλαδή με βάση τα αποδεικτικά μέσα που προσκόμισαν οι διάδικοι, κατέληξε σε ορθή ή μη κρίση.
Αν η αναίρεση γίνει δεκτή, η υπόθεση παραπέμπεται να ξαναδικαστεί στο Εφετείο, από άλλους δικαστές αυτή τη φορά και γιαυτό έχει επικρατήσει να αποκαλείται ο Άρειος Πάγος ως "ακυρωτικό" δικαστήριο.
Συνεπώς, δεν είναι ακριβές το συχνά αναφερόμενο ότι ο τάδε ή ο δείνα "δικαιώθηκε" στον Άρειο Πάγο, διότι η ουσιαστική δικαίωση έρχεται μόνον από τα δικαστήρια της ουσίας (Πρωτοδικεία και Εφετεία).
Τέλος, να αναφέρουμε ότι, στατιστικά, περίπου 8 στις 10 αιτήσεις αναίρεσης απορρίπτονται από τον Άρειο Πάγο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει νόημα η προσφυγή μας σε εκείνον, διότι αποτελεί το μόνο τρόπο να ξαναδικαστεί η υπόθεσή μας και να ελπίζουμε σε μία σωστότερη και δικαιότερη κρίση.
Επειδή η αίτηση αναίρεσης είναι μία λεπτή νομική διεργασία, αφού μερικές φορές καταλήγει κυριολεκτικά σε "παιχνίδι με τις λέξεις", είναι σημαντικό να συντάσσεται με μεγάλη προσοχή και παρατηρητικότητα, ώστε να αναδεικνύονται "κρυμμένα" σφάλματα της εφετειακής απόφασης και να αυξάνονται οι πιθανότητες δικαίωσης (να, το 'πα και γω !) από τον Άρειο Πάγο.
Η απόφαση του Εφετείου μπορεί να προσβληθεί με αναίρεση στον Άρειο Πάγο, ο οποίος όμως δεν εισέρχεται στην ουσία της υπόθεσης, αλλά ελέγχει μόνον αν η απόφαση του Εφετείου είναι νομικά ορθή και αν έχει τηρηθεί η νόμιμη διαδικασία.
Αναίρεση επιτρέπεται για συγκεκριμένους και περιορισμένους λόγους, οι σημαντικότεροι των οποίων είναι : φυσικά η ορθή ή μη εφαρμογή των κρίσιμων νομικών κανόνων, όπως και η ορθή ή μη ερμηνεία τους, η ύπαρξη ή μη επαρκούς και νόμιμης αιτιολόγησης της απόφασης, η λήψη ή μη υπόψιν όλων των αποδεικτικών μέσων που προσκομίστηκαν κ.α.
Δεν ανήκει στην αρμοδιότητα του Αρείου Πάγου να ελέγξει την ουσιαστική κρίση του Εφετείου, σχετικά με το τι αποδείχτηκε ή όχι, αν δηλαδή με βάση τα αποδεικτικά μέσα που προσκόμισαν οι διάδικοι, κατέληξε σε ορθή ή μη κρίση.
Αν η αναίρεση γίνει δεκτή, η υπόθεση παραπέμπεται να ξαναδικαστεί στο Εφετείο, από άλλους δικαστές αυτή τη φορά και γιαυτό έχει επικρατήσει να αποκαλείται ο Άρειος Πάγος ως "ακυρωτικό" δικαστήριο.
Συνεπώς, δεν είναι ακριβές το συχνά αναφερόμενο ότι ο τάδε ή ο δείνα "δικαιώθηκε" στον Άρειο Πάγο, διότι η ουσιαστική δικαίωση έρχεται μόνον από τα δικαστήρια της ουσίας (Πρωτοδικεία και Εφετεία).
Τέλος, να αναφέρουμε ότι, στατιστικά, περίπου 8 στις 10 αιτήσεις αναίρεσης απορρίπτονται από τον Άρειο Πάγο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει νόημα η προσφυγή μας σε εκείνον, διότι αποτελεί το μόνο τρόπο να ξαναδικαστεί η υπόθεσή μας και να ελπίζουμε σε μία σωστότερη και δικαιότερη κρίση.
Επειδή η αίτηση αναίρεσης είναι μία λεπτή νομική διεργασία, αφού μερικές φορές καταλήγει κυριολεκτικά σε "παιχνίδι με τις λέξεις", είναι σημαντικό να συντάσσεται με μεγάλη προσοχή και παρατηρητικότητα, ώστε να αναδεικνύονται "κρυμμένα" σφάλματα της εφετειακής απόφασης και να αυξάνονται οι πιθανότητες δικαίωσης (να, το 'πα και γω !) από τον Άρειο Πάγο.
πριν από λίγο, διάβασα σε ένα site, την είδηση ότι ο ηγούμενος Εφραίμ κ.α αθωώθηκαν από ..τον Άρειο Πάγο, για υπόθεση παράβασης καθήκοντος κλπ. Ο άσχετος -περί τα νομικά- δημοσιογράφος δε γνωρίζει προφανώς ότι ο Άρειος Πάγος ούτε αθωώνει, ούτε καταδικάζει, παρά μόνον διατάζει να ξαναγίνει η Δίκη στο Εφετείο, το οποίο και θα αποφασίσει περί ενοχής ή μη.
ΑπάντησηΔιαγραφή