αντικειμενική φορολόγηση, ένα (μαύρο) ανέκδοτο

       Σε καθεστώς ελευθερίας και δημοκρατίας, ο καθένας μπορεί να λέει την άποψή του, αρκεί να κινείται βέβαια, στα πλαίσια των Νόμων και έτσι καθημερινά ακούμε και διαβάζουμε διάφορα "τρελά", σε σημείο, που να έχουμε πάθει ανοσία, πλέον !
  Η κατάσταση γίνεται πιο σοβαρή, όταν τα "μαργαριτάρια" προέρχονται από επαγγελματίες δημοσιογράφους και αρθρογράφους, διότι αφενός είναι η δουλειά τους, να ενημερώνουν σωστά και αφετέρου, επηρεάζουν πολύ κόσμο, εφόσον γράφουν ή μιλάνε, σε δημοφιλή ΜΜΕ.
   Ένα από τα πιο επαναλαμβανόμενα "αφηγήματα" αρθρογράφων-δημοσιογράφων, που καθρεφτίζει την άποψη της μεγάλης πλειοψηφίας των μισθωτών (του δημόσιου, αλλά κυρίως του ιδιωτικού τομέα), είναι και εκείνο της μαζικής φοροδιαφυγής των ελεύθερων επαγγελματιών.
   Είναι αληθές, ότι πολλοί ελεύθεροι επαγγελματίες, δηλώνουν σχετικά χαμηλά ετήσια εισοδήματα και αυτό φαίνεται πως "σκανδαλίζει" και οδηγεί σε ένα ιδιότυπο φασισμό, που αποφαίνεται ότι "όλοι φοροδιαφεύγουν", χωρίς να σέβεται το τεκμήριο της αθωότητας και να καταλήγει σε κοινή συκοφάντηση και αδικία (ειδικά από την στιγμή, που κανένας δεν καταλαβαίνει με τι αγώνα, επιβιώνει σήμερα και παραμένει όρθιος και ενεργός ένας ελεύθερος επαγγελματίας).
   Χθες, λοιπόν, πήρε το μάτι μου, την άποψη, σε ένα κείμενο, για το ποια είναι η λύση στο "πρόβλημα" αυτό : η φορολόγηση με αντικειμενικά κριτήρια, όπως π.χ το πόσα χρόνια έχεις στο επάγγελμα (μετά από Χ χρόνια, θα πρέπει να δηλώνεις Ψ ελάχιστο εισόδημα ή θα κάνει τη δήλωση, για σένα, ο εκάστοτε Τσακαλώτος, που ξέρει καλύτερα, πόσα βγάζεις ή πόσα ...θα έπρεπε να βγάζεις) !
    Προσοχή : η άποψη αυτή, δεν δημοσιεύτηκε σε κάποιο παρακμιακό (ακραία) αριστερό φόρουμ ή στην Β. Κορέα, αλλά σε ελληνικό μέσο και μάλιστα φιλελεύθερο...

    Μάλιστα, πάει ακόμα παραπέρα και λέει ουσιαστικά, ότι αν είσαι π.χ δικηγόρος και μετά από Χ χρόνια (σε ένα άκρως ανταγωνιστικό και κορεσμένο επάγγελμα) δεν βγάζεις όσα θα λέει το Υπ.Οικ., ...οφείλεις να παραιτηθείς, να καταθέσεις την άδεια και να πας να φυλάς πρόβατα ίσως !

     Δεν σου αναγνωρίζει καν δηλαδή το δικαίωμα να πεις, ότι τόσα βγάζω και μου είναι αρκετά, δεν θέλω περισσότερα, μου φτάνουν να ζω ή να φυτοζωώ, χωρίς να επιβαρύνω τους άλλους και ούτε θέλω να ζω σε βάρος της κοινωνίας, με κάποια κρατική αργομισθία.

     Η κατασυκοφάντηση και ο φασισμός εναντίον των ελευθέρων επαγγελματιών, ως αποτέλεσμα της αδυναμίας ή ...απροθυμίας σύλληψης της πραγματικής φοροδιαφυγής, του λαθρεμπορίου, παρεμπορίου κλπ., οδήγησε σε ακραία παράνομες και αντισυνταγματικές πρακτικές φορολόγησής τους.

     Έτσι, αυτοί, που βρίζουν τους ελεύθερους επαγγελματίες, απολαμβάνουν ένα ελάχιστο αφορολόγητο όριο (κάποιοι λέει, έτσι, θα πληρώσουν, μετά την μικρή μείωσή του, ίσως και για πρώτη φορά στην ζωή τους, 50 ή 100 ευρώ φόρο και έβαλαν τα κλάματα) και δεν πληρώνουν χαράτσια τύπου "τέλος επιτηδεύματος".

     Ο ελεύθερος επαγγελματίας, ακόμα και με εισόδημα 1000 ευρώ, το χρόνο, είτε γιατί αρρώστησε, είτε για χίλιους άλλους λόγους, θα κληθεί να πληρώσει 650 ευρώ τέλος επιτηδεύματος (όσα και αυτός, που δήλωσε 100.000) και φόρο, από το πρώτο ευρώ !

     Ένα βασικό λάθος, που κάνουν, κυρίως όσοι είναι έξω από τον χορό, είναι ότι συγχέουν τα έσοδα, τον τζίρο, με τα καθαρά κέρδη, με το πραγματικό όφελος, το οποίο και φορολογείται και αυτό με αναγκάζει, στην επόμενη ανάρτηση, να παραθέσω τι πάγια έξοδα, έχει ένας ελεύθερος επαγγελματίας, για να δούμε όλοι μαζί "την γλύκα", του να προσπαθείς να επιβιώσεις, στην Ελλάδα, χωρίς κρατική ή άλλη αντιμισθία ή αργομισθία...

τι σόι παιδεία, διδάσκουν ;

    Ο τίτλος της ανάρτησης, αρχικά, θα ήταν : "τι σημαίνει να είσαι τρωκτικό (νέα επεισόδια)", όμως άλλαξε, επειδή αφορά εκπαιδευτικούς και αγγίζει γενικότερα ζητήματα.
  Κάθε πρωί, πηγαίνοντας στο γραφείο, περνάω μπροστά από ένα δημοτικό Σχολείο, στην είσοδο του οποίου, υπάρχει σιδερένια πόρτα και μία κατηφορική ράμπα, για να εισέρχονται και να εξέρχονται οχήματα.
   Όπως είναι φυσικό, μπροστά από την μεταλλική είσοδο, επί της οδού και σε απόσταση-μήκος δέκα περίπου μέτρων, απαγορεύεται η στάση και η στάθμευση.
   Επί δύο περίπου χρόνια, σχεδόν καθημερινά, τις ημέρες, που λειτουργεί το Σχολείο, έβλεπα παρκαρισμένο, ένα αυτοκίνητο (όχι πάντα το ίδιο) στο σημείο αυτό, όπου υπάρχει απαγορευτική σήμανση (και κανένας λογικός και νομοταγής πολίτης δεν θα πάρκαρε) και αρχικά δεν έδινα σημασία.
   Αργότερα, παρατήρησα, ότι το εκάστοτε παράνομα σταθευμένο ι.χ (είπαμε δεν είναι πάντα το ίδιο, τουλάχιστον 3 διαφορετικά), είχε ένα χειρόγραφο σημείωμα, αφημένο στο ταμπλό, που έγραφε, ότι βρίσκεται εκεί, για τις ανάγκες του Σχολείου, ότι είναι όχημα μεταφοράς σχολικού υλικού, ότι βρίσκεται εκεί, κατόπιν εντολής της διευθύντριας και τα σχετικά...
    Η πλάκα είναι, πως τα ίδια αυτοκίνητα, με τα ίδια σημειώματα επάνω, ορισμένες ημέρες, είναι παρκαρισμένα νόμιμα, κοντά-παραπέρα σε εκείνο το σημείο, ενώ εντύπωση μου έκανε, πως είδα ένα, από αυτά, σε ημέρα σχολικής (αποκριάτικης) γιορτής, ίσως μετέφερε αποκριάτικο υλικό (χαχα).
    Δεν χρειάζεται να είσαι ...ντετέκτιβ, για να καταλάβεις τι συμβαίνει : κάποιοι δάσκαλοι/ες σκαρφίστηκαν αυτό το "μεγαλοφυές" σχέδιο, για να "μπορούν" να παρκάρουν έξω ακριβώς από το Σχολείο, για να μην περπατάνε, ούτε μέτρο, αφού και η στάθμευση εκεί, δεν είναι και τόσο εύκολη (το επόμενο στάδιο, είναι να μπαίνουν στην τάξη, με το αυτοκίνητο).
     Δε γνωρίζω, αν η διεθύντρια όντως έδωσε αυτές τις "άδειες" της ...παράνομης στάθμευσης, ξέρω όμως, ότι και να τις είχε δώσει, δεν έχουν καμία ισχύ, δεν μπορεί ένας Δ.Υ, να καταργεί με εντολή του Νόμους ή να μπαίνει σε ξένα χωράφια (της Τροχαίας, εν προκειμένω).
     Απόδειξη για αυτό, ότι μία μέρα (στα δύο και βάλε χρόνια), έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και πέρασε από το σημείο, κάποιο όργανο της Τάξης, το οποίο άφησε μία ωραιότατη ροζ κλήση, πάνω στο αυτοκίνητο της δασκάλας, ήτοι δεν ...συγκινήθηκε, ούτε ...πείστηκε από το "ωραίο" σημείωμα, πάνω στο ταμπλό !
     Προσωπικά και καθώς το παρκάρισμα εκεί, είναι περίπου σαν το λαχείο, δεν ξέρεις κάθε μέρα, που θα βρεις θέση, τυχαίνει να σταθμεύω έως και 1 χιλιόμετρο μακριά, από το γραφείο, χωρίς να μου περάσει ποτέ από το μυαλό να κάνω κάτι αντίστοιχο (και γνωρίζοντας και τα οφέλη του βαδίσματος και της άσκησης, δεν βαρυγκομώ, αν δεν βρω, πιο κοντά).
     Οι εκπαιδευτικοί αυτοί, όμως, αυτοί οι δημόσιοι λειτουργοί, που μαθαίνουν τα παιδιά γράμματα, σκαρφίστηκαν αυτή την ελεεινή κουτοπονηριά, προκειμένου να παρκάρουν ακριβώς μπροστά στη δουλειά τους, να μην χρειάζεται να περπατήσουν ούτε μέτρο, νομίζοντας ότι μπορούν έτσι, να παρακάμψουν το Νόμο, από μόνοι τους !
     Πέρα από το γεγονός της ιδιότητά τους (από το οποίο πηγάζει ο τίτλος) και ότι έχουν ορκιστεί υπακοή στο Σύνταγμα και τους Νόμους, θεωρώ ότι εκφράζουν μία γενικότερη νοοτροπία : οι περισσότεροι Δ.Υ, βλέποντας ότι οι Νόμοι, στην χώρα μας, είναι κομμένοι και ραμμένοι, στα μέτρα τους, ότι τους ευνοούν πάντα και σκανδαλωδώς, έχουν αναπτύξει μία αίσθηση ότι είναι υπεράνω του Νόμου, ότι ο Νόμος δεν τους αγγίζει, ότι μπορούν να τον παρακάμψουν, με κουτοπονηριές και ότι σε κάθε περίπτωση, μπορούν να παρανομούν, χωρίς συνέπειες και χωρίς τιμωρία.



 

το Τέρας του Φρανκεστάιν

     Ένα βασικό ηθικό δίδαγμα του σχετικού μύθου, είναι αυτό : ότι πολλές φορές οι άνθρωποι, ακόμα και με καλή πρόθεση, φτιάχνουν κάτι, το οποίο όμως, στην πορεία, γίνεται ανεξέλεγκτο σε διαστάσεις (κάθε είδους) και στο τέλος, στρέφεται εναντίον τους !
  Ο μύθος αυτός, ταιριάζει γάντι, στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης (κυρίως βέβαια, από το 1981 και μετά, με την επέλαση της σοσιαληστρικής λαίλαπας) και το Τέρας έχει όνομα (ελληνικό Δημόσιο), όπως και Δημιουργό (πολιτικό σύστημα, βολευτές κλπ κυβερνώντες, ...όλοι οι ανεύθυνοι, που έκατσαν σε καρέκλες ...ευθύνης).
  Σήμερα, μετά από έξι χρόνια ανθρωποκτόνων Μνημονίων, που ήρθαν αναπόφευκτα λόγω χρεοκοπίας, ως άμεση συνέπεια αλόγιστης κρατικής σπατάλης (κάθε είδους) και υπερδανεισμού, το ελληνικό Δημόσιο, μισθοδοτεί, περίπου 1.000.000 άτομα !
   Για να ρίξουν στάχτη, στα μάτια τους, όχι στα δικά μας, ανακοινώνουν μικρότερα νούμερα, κοντά στις 700.000 χιλιάδες, όμως η αλήθεια είναι αυτή, ότι ΌΛΟΙ μαζί, όλες οι κατηγορίες Δ.Υ (και είναι πολλές, μόνιμοι, αορίστου-ορισμένου, συμβασιούχοι, μπλοκάκια, ΝΠΙΔ, ΔΕΚΟ και ό,τι μπορεί ή δεν μπορεί να φανταστεί κανείς), αγγίζουν ή και ξεπερνούν ελαφρώς το 1 εκατομμύριο, ήτοι 1 στους 3 εργαζόμενους, σχεδόν, είναι Δ.Υ.
   Αν δε συνυπολογίσεις, ότι 1 στους 3 Έλληνες, σχεδόν, είναι συνταξιούχος ή ζει με κάποιο επίδομα (και εδώ υπάρχουν πολλές κατηγορίες), καταλαβαίνεις, ότι δεν υπάρχει καμία σωτηρία, για αυτή την χώρα, αν δεν ληφθούν, πιο σοβαρά, πιο ριζικά και αποτελεσματικά μέτρα, από τις αυξήσεις των (ήδη υπέρογκων)φόρων και εισφορών, που κατευθύνονται σε αυτό το άπατο και σκοτεινό πηγάδι...
    Η παραδοχή αυτή, οδηγεί και σε μία άλλη, ότι πριν την χρεοκοπία, ο αριθμός αυτός, ήταν περί το 1.300.000, αφού σχεδόν 300.000 τρωκτικά, έσπευσαν να εγκαταλείψουν το πλοίο, όταν άρχισε να μπάζει νερά, από τις τρύπες, που ...αυτοί, είχαν ανοίξει, κάνοντας χρήση σκανδαλωδώς ευνοϊκών, για τους ίδιους, διατάξεων και πήραν παχυλά εφάπαξ και σύνταξη, ίση ή μεγαλύτερη, από τον τελευταίο τους μισθό.
    Επί έξι ολόκληρα χρόνια, τόσο οι εδώ κυβερνώντες, όσο και οι δανειστές, κλείνουν τα μάτια σε μία αμείλικτη, αλλά προφανή πραγματικότητα και παίρνουν ημίμετρα (απλά για την εξασφάλιση της "δόσης"), που απλά μεταθέτουν το πρόβλημα, στο μέλλον και αυτός είναι και ο λόγος, που η Ελλάδα, είναι η μόνη χώρα, που δεν βγήκε από τα Μνημόνια και ακόμα δεν έχει φανεί φως στο τούνελ !
   Οι όποιες περικοπές έγιναν, σε μισθούς Δ.Υ και συντάξεις, μοιάζουν με τις χημειοθεραπείες, που συρρικνώνουν προσωρινά, τουλάχιστον, τον όγκο, αλλά δεν λύνουν το πρόβλημα, αν δεν μπει νυστέρι να κοπεί ο καρκίνος, της ελληνικής κοινωνίας (πρώτιστα) και οικονομίας, κανένα φορομπηχτικό μέτρο δεν θα αποδώσει.
    Οι Δ.Υ εξακολουθούν να απολαμβάνουν σκανδαλωδώς μεγαλύτερες αμοιβές, από τις αντίστοιχες στον ιδιωτικό τομέα και με πολύ πιο "χαλαρές" εργασιακές συνθήκες και ένα σωρό άλλα προνόμια, χωρίς καμία νομική ή ηθική δικαιολογία...
    Οι επιλογές, είναι, επομένως, δύο : είτε απόλυση 300.000 τρωκτικών, που δεν είναι και τόσο απαραίτητοι, για να λειτουργήσουν οι υπηρεσίες (όσες έχουν αντικείμενο), είτε μείωση όλων των μισθών κατά 20% χοντρικά (από τον πρώτο π.χ βουλευτή έως τον τελευταίο), οτιδήποτε άλλο, θα είναι απλά ημίμετρο, όσο πιο γρήγορα το αντιληφθεί ...κάποιος Πρωθυπουργός, τόσο το καλύτερο.
    Αν τώρα δεν μπορεί να το αντιληφθεί ή το αντιλαμβάνεται, αλλά στρουθοκαμηλίζει, κακό στον εαυτό του και στην χώρα κάνει, οι αριθμοί είναι εκεί και είναι αμείλικτοι, δεν αλλάζει η πραγματικότητα, αν κλείσεις τα μάτια...
    Πριν 10 ημέρες, ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν, δήλωσε και επίσημα, αυτό που λέμε εδώ και έξι χρόνια : "εμείς προτείναμε στην κυβέρνηση να μειώσει τις κρατικές δαπάνες, αλλά αυτοί προτίμησαν να αυξήσουν περισσότερο τους φόρους" !
    Ως γνωστόν, η αγελάδα (2 στους 3 εργαζόμενους, του ιδιωτικού τομέα) μπορεί να παράγει συγκεκριμένη ποσότητα γάλακτος, όσο και αν την πιέσεις, όσο και αν την ταΐσεις, παντού στην Φύση, αλλά και στην κοινωνία, υπάρχουν Όρια, αν τα ξεπεράσεις, η αγελάδα, μπορεί να ψοφήσει και τότε θα καταλάβεις τι σημαίνει πείνα και πόσο προτιμότερο είναι το λίγο, από το καθόλου...
    Όπως είπαμε εξαρχής, το αποκρουστικό και αδηφάγο τέρας, που δημιούργησαν οι εγκληματίες τέως κυβερνώντες και συνεχίζουν να τροφοδοτούν και οι επόμενοι, έχει μεγαλώσει τόσο, έχει αποκτήσει τόση δύναμη, που και αυτοί, που το δημιούργησαν, το φοβούνται πλέον, του κάνουν όλα τα χατίρια και δεν τους περνάει καν, από το μυαλό, να το δυσαρεστήσουν, οι δημιουργοί έγιναν όμηροι και θύματα του δημιουργήματός τους !
      Βέβαια, όπως και να το κάνουμε, ο δημιουργός, παραμένει πάντα ανώτερος, από το δημιούργημα και μπορεί, αν θέλει και έχει την τόλμη, με χειρουργικές κινήσεις, να μειώσει το μέγεθος του τέρατος, ώστε να μην τρομάζει και τον ίδιο και για να μην καταστρέψει ό,τι υγιές, έχει απομείνει όρθιο.
     

Δημόσιος Υπάλληλος και Καθήκον Υπακοής

       Το ζήτημα, αναφορικά με τα όρια του καθήκοντος υπακοής, ενός δημοσίου υπαλλήλου, στις εντολές-διαταγές ανωτέρων, είναι σημαντικό θέμα Διοικητικού Δικαίου (με ποινικές ίσως και άλλες προεκτάσεις, συχνά) και σίγουρα αφορά πολύ κόσμο, αφού 1 στους 4 εργαζομένους, στην χώρα μας, χοντρικά, είναι Δ.Υ (πολιτικός ή στρατιωτικός).
   Τα όσα θα αναφέρουμε, βέβαια, ισχύουν κυρίως για τους πολιτικούς-διοικητικούς υπαλλήλους, αφού για τους στρατιωτικούς υπάρχει ειδικότερο ίσως καθεστώς και η έννοια της πειθαρχίας, είναι πολύ πιο έντονη και πιο απαραίτητη !
   Αφορμή, για τις σκέψεις αυτές, αποτέλεσε ένα πρόσφατο ρεπορτάζ, σύμφωνα με το οποίο, κάποια "ξεφτέρια", ανακάλυψαν, μετά ...από 27 χρόνια, ότι υπάρχουν "καρτέλς" και άλλα "κόλπα" στα δημόσια έργα και τις προμήθειες, που οδηγούσαν σε υπερκοστολογήσεις και υπερτιμολογήσεις (τώρα βέβαια, έχουμε περάσει στο αντίθετο άκρο, λόγω χρεοκοπίας, όπου οι προμηθευτές κλπ του Δημοσίου, δεν πληρώνονται καθόλου ή κουτσουρεμένα και με τεράστια καθυστέρηση).
    Όπως είναι εύλογο, σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν μπορεί να ευθύνεται μόνον ο ένας, μόνον αυτός που τα παίρνει, αλλά και αυτός, που τα δίνει, αυτός, που πληρώνεται για να ελέγχει κλπ, ωστόσο βγήκαν κάποιοι Δ.Υ για να υπερασπιστούν τον κλάδο τους και είπαν το κλασικό, ότι εμείς δεν φταίμε, εκτελούμε εντολές άνωθεν, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, ρωτήστε τον εκάστοτε Υπουργό και τα σχετικά, ότι αν αντιδράσουμε, κινδυνεύουμε με μεταθέσεις, με Πειθαρχικά κ.ο.κ.
    Η Δημόσια Διοίκηση, είναι οργανωμένη σε μορφή πυραμίδας, όπου στην κορυφή βρίσκεται ο εκάστοτε Υπουργός και για να λειτουργήσει, για να εφαρμοστούν η κυβερνητική βούληση και οι Νόμοι, πρέπει να υπάρχει πειθαρχία των κατωτέρων-υφισταμένων, στις εντολές των ανωτέρων-προϊσταμένων, αυτό είναι αυτονόητο.
    Ο υπάλληλος, εξάλλου, πριν αναλάβει καθήκοντα, συνηθίζεται να δίνει όρκο πίστης και υπακοής στο Σύνταγμα και τους Νόμους και οφείλει να προασπίζεται το δημόσιο συμφέρον.
    Προφανώς, δεν έχει κανένα δικαίωμα, να αμφισβητεί την ...σκοπιμότητα μίας εντολής ανωτέρου, όταν αυτή είναι νόμιμη, το πρόβλημα ξεκινάει, όταν η διαταγή, είναι παράνομη !
     Σε αυτό το σημείο, έχουν υποστηριχθεί και υποστηρίζονται διάφορες θεωρίες, που δίνουν και διαφορετική απάντηση στο ερώτημα αυτό, εδώ καταθέτω, τη δική μου και το "ρεζουμέ", την συνισταμένη ίσως των περισσοτέρων.
     Καταρχάς, να πούμε, ότι μία εντολή, μπορεί να είναι παράνομη, για πολλούς λόγους, είτε γιατί έρχεται σε ευθεία αντίθεση με υφιστάμενους Νόμους ή ακόμα και το ίδιο το Σύνταγμα, είτε γιατί δεν έχει εκδοθεί με τη νόμιμη διαδικασία, είτε γιατί δεν εκδόθηκε από το αρμόδιο όργανο κλπ., σε κάθε περίπτωση, μπορεί να είναι προδήλως παράνομη και άλλες φορές, απλά αμφισβητούμενης νομιμότητας.
     Σύμφωνα με μία απόλυτη άποψη, ο υπάλληλος είναι υποχρεωμένος να εκτελεί όλες τις εντολές, νόμιμες και παράνομες και εξ αυτού του λόγου, δεν μπορεί να υπέχει ευθύνη ο ίδιος, αλλά μόνον, αυτός, που του έδωσε την παράνομη διαταγή.
      Ωστόσο, πιο σωστή και πιο κοντά στα συμφέροντα του απλού υπαλλήλου, είναι η γνωστή, ίσως, διαδικασία προβολής αντιρρήσεων, αναφορικά με το νόμιμο μιας εντολής, αντιρρήσεων, που προβάλλονται φυσικά, εγγράφως και αρμοδίως και αν η Προϊσταμένη Αρχή, απορρίψει τις αντιρρήσεις και διατάξει εκ νέου, την εκτέλεση της διαταγής, ο υπάλληλος πλέον οφείλει να συμμορφωθεί, αλλά τουλάχιστον έχει αποβάλλει κάθε δική του ευθύνη, με μεγαλύτερη σιγουριά, από ότι αν βασιζόταν απλά στο καθήκον υπακοής, για να απαλλαγεί.
      Υπάρχουν βέβαια, περιπτώσεις και περιπτώσεις, δεν είναι όλες ίδιες, έτσι λ.χ σε περιπτώσεις ανωτέρας βίας και έκτακτων συνθηκών (όπως π.χ σεισμός), ο υπάλληλος πιθανόν να οφείλει να εκτελέσει ακόμα και παράνομη εντολή, να μην έχει δικαίωμα άρνησης.
      Από την άλλη, η Αρχή ότι "κανένας δεν μπορεί να υποχρεωθεί στα αδύνατα", ισχύει σε όλο τα φάσμα του Δικαίου και έτσι μία διαταγή, που ξεπερνάει τα φυσικά και ηθικά όρια, του μέσου ανθρώπου, δεν μπορεί και δεν θα εκτελεστεί, χωρίς συνέπειες, πειθαρχικές ή ποινικές.
      Κλείνοντας να πούμε ότι ο εκάστοτε Υπαλληλικός Κώδικας, είναι ένας "απλός" Νόμος, όπως χιλιάδες άλλοι και αν και εφόσον συγκρούεται με το ελληνικό Σύνταγμα, τότε, κατά γενική αρχή του διοικητικού Δικαίου, υπερισχύει το τελευταίο, όπου στο περιβόητο άρθρο του, με τον αριθμό 120, καλεί τον καθένα, όχι μόνον το υπάλληλο, σε ανυπακοή και αντίσταση, έναντι οιουδήποτε επιχειρεί την κατάλυσή του.

όταν η γάτα φοβάται ...το ποντίκι

      Προχθές, κυκλοφόρησε ένα αστείο και συνάμα τραγικό βιντεάκι, που δείχνει ένα ποντίκι, να ...κυνηγά και να παρενοχλεί μία γάτα, εντός σπιτιού (http://www.newsbeast.gr/weird/zontana/arthro/2242326/gata-to-vazi-sta-podia-logo-pontikiou) !
   Η τραγικότητά του, οφείλεται ασφαλώς στην αντιστροφή της φυσικής τάξης των πραγμάτων, στο ότι ο θηρευτής δείχνει να φοβάται το θήραμα, στο ότι απεικονίζει, έστω και στιγμιαία και χωρίς βαθύτερες αναλύσεις (αν π.χ φταίει ότι η γάτα πιθανώς, μεγάλωσε σε προστατευόμενο αστικό περιβάλλον, αν είναι γραμμένο στο DNA της, να κυνηγάει αυτή τα ποντίκια και όχι το αντίστροφο κ.ο.κ) κάτι μη φυσιολογικό.
   Με αφορμή αυτό, θα μπορούσε αναλογικά και πολύ επιτυχημένα-παραστατικά κανείς, να παρομοιάσει τη γάτα, με τις εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις και το ποντίκι, με τα τρωκτικά του Δημοσίου...
   Πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες αλήθειες, αυτού του μορφώματος, που ονομάζεται "ελληνικό κράτος", από τη δεκαετία του 1980 έως σήμερα (τα τρωκτικά, τότε δημιουργήθηκαν-αναπτύχθηκαν και με τα χρόνια εξελίχθηκαν σε αρουραίους, που λόγω μεγέθους, τρομάζουν τη γάτα, δηλαδή την κυβέρνηση), πικρή αλήθεια, που επιβεβαιώνεται διαρκώς, όπως χθες.
    Κατά τη συζήτηση του πολυνομοσχεδίου, οι μόνες αντιδράσεις, ήταν, για : α) τις ιδιωτικοποιήσεις χρεοκοπημένων ΔΕΚΟ, που κοστίζουν πανάκριβα στον φορολογούμενο, έτσι όπως λειτουργούν σήμερα β) για το "πάγωμα" των ειδικών μισθολογίων και γ) για τον λεγόμενο "δημοσιονομικό κόφτη" !
    Τα ποντίκια-τρωκτικά, οι συντεχνίες, οι συνδικαλιστές, οι γνωστές μειοψηφίες, ξεσηκώθηκαν και πάλι και η γάτα-κυβέρνηση, φοβήθηκε και πάλι, γίναμε θεατές ξανά, αυτού, που γίνεται μονίμως, από την επίσημη χρεοκοπία του 2010 έως σήμερα.
    Η γάτα υποχώρησε ΞΑΝΆ στις απειλές του ποντικού και είπε ότι θα ψάξει να βρει ...ισοδύναμα, για να μην δυσαρεστήσει τον αρουραίο, ώστε να συνεχίσει να ροκανίζει το δημόσιο χρήμα, ανενόχλητος...
     Κάθε φορά, που πάει να γίνει κάτι θετικό και να μειωθεί η σπατάλη των πόρων, που ροκανίζουν τα ποντίκια του Δημοσίου, τα τρωκτικά αυτά, δείχνουν τα δόντια τους (απειλούν ακόμα και με προσωπικές-ατομικές μηνύσεις τους Υπουργούς ! χαχα) και η γάτα (όπου γάτα = κυβέρνηση, όπως είπαμε), αντί να τα κάνει μία χαψιά, βάζει την ουρά στα σκέλια και υποχωρεί !
    Το γέλιο της υπόθεσης, είναι, πως οι μεγαλύτερες αντιδράσεις, προήλθαν από τον υποτιθέμενο ...δεξιό εταίρο της κυβέρνησης, γεγονός, που αποδεικνύει ξανά και πολύ εμφανώς, το μέγεθος της σήψης, που επικρατεί στην χώρα του "είσαι ό,τι δηλώσεις", όπου οι έννοιες έχουν χάσει την αρχική και αυθεντική σημασία τους και ερμηνεύονται, κατά το δοκούν.
    Τα ερωτήματα, είναι λοιπόν, σαφή και αμείλικτα : ΠΟΙΟΣ κάνει κουμάντο ; Η γάτα ή τα ποντίκια-τρωκτικά ; Η εκάστοτε δημοκρατικά (αυτό δεν έχει τόση σημασία) εκλεγμένη κυβέρνηση ή οι συντεχνίες και οι σκανδαλωδώς και μονίμως ευνοημένες, σε βάρος του συνόλου, μειοψηφίες ;
     Υπενθυμίζω απλά, στους σημερινούς κυβερνώντες, στα σημερινά "γατάκια", ότι και οι προηγούμενοι τα ίδια έκαναν : κώλωναν μπροστά στα ποντίκια-τρωκτικά και για να μην τα δυσαρεστήσουν και τους κυνηγήσουν, έψαχναν ΔΙΑΡΚΏΣ και ΜΟΝΊΜΩΣ, για ισοδύναμα, έκρυβαν το πρόβλημα, κάτω από το χαλί ή έχωναν τη μούρη στο έδαφος, όπως η στρουθοκάμηλος, με συνέπεια ΚΑΙ να μην μπορούμε να βγούμε από τα Μνημόνια ΚΑΙ να χρειαζόμαστε διαρκώς νέα μέτρα ΚΑΙ να χάσουν τελικά την εξουσία (από αυτούς, που υπόσχονταν ψευδώς ή από αυταπάτες, στα ποντίκια, ότι "τυράκι υπάρχει") !
    Αν λοιπόν και τα σημερινά γατάκια της εξουσίας, φοβηθούν τα τρωκτικά του Δημοσίου και δεν κάνουν αυτό, που πρέπει, για το καλό όλων, για το καλό της πατρίδας, αν συνεχίσουν να βιάζουν τη Φύση και τη φυσική Τάξη των Πραγμάτων, θα το βρουν μπροστά τους, όπως όλοι οι προηγούμενοι.
     
   

έρχονται καλύτερες μέρες

      Μόλις, με το καλό, ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο, την Κυριακή, θα ανοίξει ο δρόμος, αφενός για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης (έστω και με αρκετή καθυστέρηση) και τη λήψη της δόσης και αφετέρου, θα αρχίσει σοβαρά και επίσημα, η συζήτηση, για την όποια ελάφρυνση του χρέους, για πρώτη φορά !
  Ο τίτλος, θα μπορούσε να είναι και "τα πάντα ρει", διότι δεν έχει αλλάξει μόνον ο συριζα (προς το καλύτερο), αλλά και οι προτιμήσεις του εκλογικού σώματος, ορισμένοι (βάζω και τον εαυτό μου, μέσα), που έβγαζαν σπυράκια και μόνον στο άκουσμα "συριζανελ", αρχίζουν να τους καλοβλέπουν, ενώ όσοι τους υποστήριζαν με θέρμη, τώρα, τους γυρνάνε την πλάτη.
  Πραγματικά, αν δει κανείς τις αναρτήσεις μου, από τα τέλη του 2014 έως το καλοκαίρι του 2015, έβριζα (και δικαίως) αυτή την σχεδόν αφύσικη συμμαχία, ενώ τώρα, έχω σχεδόν φτάσει σε σημείο, να σκέφτομαι, ότι θα μπορούσα ακόμα και να τους ψηφίσω...
  Βέβαια, μιλάμε για κάτι εντελώς διαφορετικό, πλέον, οπότε είναι λογικό, μαζί με την αλλαγή των κυβερνώντων, να αλλάζουν και οι προτιμήσεις του εκλογικού σώματος, ο συριζα από την άκρα (και ακραία) Αριστερά, της μόνιμης αυταπάτης, έρχεται ολοένα, πιο κοντά, στο Κέντρο, της Λογικής !
   Οπωσδήποτε, δεν ξεχνάμε, τι έγινε πέρσι το καλοκαίρι, πόσο σκοτεινή ήταν η πρώτη περίοδος διακυβέρνησης, το πρώτο οκτάμηνο, πόσο κοντά φτάσαμε σε μια εθνική τραγωδία και καταστροφή, πόσα ...χρόνια ζωής χάσαμε, μέχρι να σβήσουν οι αυταπάτες τους, αλλά, καλώς ή κακώς, η ζωή προχωράει, όλα αλλάζουν και στην κάλπη, μετράει το παρόν και το μέλλον και όχι το όποιο παρελθόν.
    Η αισιοδοξία όμως, είναι ακόμα περιορισμένη και συγκρατημένη, διότι οι καλύτερες ημέρες, θα έρθουν, υπό προϋποθέσεις και εφόσον διαλυθούν και οι τελευταίες αυταπάτες.
    Κοντά στα θετικά, όπως ότι αυτή η κυβέρνηση, προχωράει πιο γρήγορα και πιο αποφασιστικά, από τους προηγούμενους, αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, όπως οι μαζικές αποκρατικοποιήσεις και η μείωση του Κράτους, εν γένει και το ότι προσπαθεί να ρίξει τα βάρη, στους έχοντες και κατέχοντες, μετά ...από έξι χρόνια Μνημονίων, που έπεσαν στις πλάτες των αδυνάμων, υπάρχουν και ορισμένα "αλλά".
    Η μεγαλύτερη αυταπάτη όλων, όσοι κυβέρνησαν μέχρι τώρα, στα έξι αυτά χρόνια, είναι πως οι αυξήσεις των φόρων κλπ, έχουν μικρότερο πολιτικό κόστος, από τη μείωση των κρατικών δαπανών-σπαταλών, ενώ ισχύει το ακριβώς αντίστροφο (όπως έχουμε πει τόσες και τόσες φορές, ο πολίτης σε μισεί, όχι όταν δεν του δίνεις ή του δίνεις λιγότερα, αλλά όταν του ζητάς, όταν του παίρνεις) και ο συριζα, δυστυχώς, συνεχίζει αυτή τη λανθασμένη συνταγή και επιζήμια, τόσο για την χώρα, όσο και για τον ίδιο.
    Η μόνη Αλήθεια είναι, πως υπάρχουν τεράστια περιθώρια περικοπών, στις κρατικές δαπάνες, μισθολογικής και μη μισθολογικής φύσεως, παρότι κάποιοι λένε το αντίθετο και μόνον έτσι, θα μειωθεί η υπερφορολόγηση, που στεγνώνει την αγορά, από χρήμα και θα μπούμε, σε αναπτυξιακή τροχιά !
     Η σημερινή κυβέρνηση, επιδεικνύει τη μεγαλύτερη προσήλωση, πλέον, στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις (και παράλληλα, δίνει μεγαλύτερο βάρος, στο σκέλος ΑΝΑΠΤΥΞΗ) και αυτό είναι κάτι, που μοιραία, θα αναγνωριστεί και θα επιβραβευτεί, από τους εταίρους, με πολλούς τρόπους, αρκεί να συνεχίσει έτσι, να κλείσει τα αυτιά, στις "σειρήνες" του παλαιοκομματισμού και να έχει ως γνώμονα, μόνον το καλό της χώρας.
     Το μεγάλο στοίχημα, είναι να κλείσουν, έστω και τώρα, οι τρύπες του βαρελιού, δηλαδή του προϋπολογισμού, που όσο νερό (δηλαδή χρήμα) και να ρίξεις μέσα, πάει χαμένο και οι οποίες, μετά από ένα τραγικά μεγάλο χρονικό διάστημα (έξι χρόνια), είτε παραμένουν μισάνοιχτες, είτε κλείνουν με μεγάλη καθυστέρηση, είτε παραμένουν ορθάνοιχτες, γιατί έτσι βολεύονται κάποιες μειοψηφίες, που ζουν σε βάρος του συνόλου !
    

η πρώτη μου επαφή με τον κομμουνισμό

      Μία από τις "τραυματικές" εμπειρίες, της παιδικής μου ηλικίας, είναι και αυτή : στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, πήγαινα (όσοι είστε συνομήλικοι, θα το θυμάστε ασφαλώς) και η νεοεκλεγείσα, τότε, κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αποφάσισε να μοιράζει δωρεάν χυμούς ροδάκινου, στα Σχολεία.
  Τα ροδάκινα τα τρώω και μου αρέσουν, ο χυμός όμως του ροδάκινου, σχεδόν με αηδιάζει, με τη μυρωδιά του, εκείνος δε ήταν κάπως πηχτός-συμπυκνωμένος και ερχόταν μέσα σε μεταλλικά, ψυχρά, κουτιά, χωρίς καμία ένδειξη πάνω, που το έκανε ακόμα χειρότερο !
  Ορισμένοι συμμαθητές, έδειχναν να τον απολαμβάνουν, όμως εμένα με έλουζε κρύος ιδρώτας, στη σκέψη και μόνον, ότι ΠΡΕΠΕΙ να τον πιω, με το ζόρι και για αυτό, μια μέρα, αποφάσισα, να πάρω μαζί μου, ένα μικρό ποτήρι, σχεδόν μισό, από τα κανονικά.
  Δεν θυμάμαι ακριβώς πως, αν δηλαδή το κατάλαβε η δασκάλα ή "με έδωσε" κάποιος συμμαθητής, το μικρό μου ποτηράκι, έγινε αντιληπτό, οπότε άκουσα σε μια στιγμή, την κυρία Μαρία, να λέει στον "υπεύθυνο σερβιρίσματος" : "ο Σταυρόπουλος έχει μικρό ποτήρι, βάλτου ακόμα ένα" (έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια, αλλά έχω την εντύπωση, ότι μαζεύτηκε όλη η τάξη, πάνω από το κεφάλι μου, για να με δει να το πίνω) !
   Περιττό, νομίζω, να πω, ότι το να σε αναγκάζουν να φας ή να πιεις κάτι, θες-δεν θες, ισοδυναμεί με βασανιστήρια, είναι παράνομο και πολλαπλά αντισυνταγματικό...
   Αυτό ήταν ένα από το πρώτα μέτρα, σοβιετικού χαρακτήρα, που έλαβε η Αριστερά, που εγκαθιδρύθηκε στην χώρα μας, το 1981 και παραμένει στην εξουσία, έως σήμερα, με διαφορετικό μανδύα και χρώμα, κάθε φορά (πράσινο, γαλάζιο και τώρα ροζ).
   Ακολούθησαν φυσικά και πολλά άλλα και σίγουρα χειρότερα (όπως π.χ η κρατικοποίηση ιδιωτικών επιχειρήσεων), κατάσταση, που εν πολλοίς, συνεχίζεται μέχρι σήμερα, ακόμα και υπό καθεστώς ξένης επιτήρησης και Μνημονίων.
   Υποθέτω, ότι η ...καλή πρόθεση (και ως γνωστόν, ο δρόμος προς την Κόλαση, είναι στρωμένος, με καλές προθέσεις) των κυβερνώντων, ήταν να μην καταλήγουν τα ροδάκινα στις χωματερές, να γίνονται χυμός και να μοιράζονται "δωρεάν" στα Σχολεία !
    Η ...ιδέα-σκέψη, να αποκτήσουν τα αγροτικά μας προϊόντα, πιστοποιήσεις, να έχουν σήμανση, να εξάγονται, να γίνουν σύγχρονα συσκευαστήρια ή αποχυμωτήρια κλπ, γεννήθηκε πολύ αργότερα.

    Παρόλο που μας ήρθαν απ' έξω, έχοντας σπουδάσει μάλιστα οικονομικά, σε "καλά" Πανεπιστήμια, οι πασοκτζήδες, δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ζητήματα απλής-κοινής λογικής, όπως ότι δεν υπάρχει τίποτε δωρεάν και πως για να μοιράσει το Κράτος, κάτι "δωρεάν", σημαίνει ότι το έχει ήδη πληρώσει, το ίδιο, με τα λεφτά των φορολογούμενων, φυσικά...

   Αυτές οι "κηδείες με ξένα κόλλυβα", όπως πολύ εμφανέστατα, αποδεικνύει η τρέχουσα περίπτωση του ζεύγους Μαρτίνη, είναι ένα από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά των αριστερών κυβερνήσεων : μαζεύουμε λεφτά, από άλλους και τα μοιραζόμαστε, κατά το δοκούν, σε εμάς και τους ημέτερους, χωρίς συχνά να δίνουμε λογαριασμό, χωρίς έλεγχο και χωρίς καμιά συνέπεια (δίνουμε ενίοτε και κατιτίς στους ελέγχοντες, για να κοιμούνται και να μην κάνουν τη δουλειά τους) !

    Σε όλα τα καθεστώτα, σοβιετικού τύπου, όπως το ελληνικό, από το 1981 έως σήμερα (ή χθες, γιατί με τον συριζα, που εκλέχθηκε με το σύνθημα "πρώτη φορά αριστερά", κάτι δείχνει να αλλάζει και αυτό είναι που έχει το περισσότερο γέλιο), η κατάσταση, λίγο-πολύ, έχει ως εξής : η κυβερνητική ελίτ και οι παρατρεχάμενοί της (ψηφοφόροι, αφισοκολλητές, συνδικαλιστές κ.ο.κ), ζουν άνετα και πλούσια, πάνω από τις δυνατότητές τους, ενώ αυτοί, που τους πληρώνουν, ζουν σε διαρκή πίεση και δυστυχία και υπό συνθήκες παραβίασης, βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων τους.

άλλοι σπέρνουν και άλλοι θερίζουν !

     Ο αγωγός ΤΑΡ, που εγκαινιάζεται σήμερα, από την παρούσα κυβέρνηση, ήταν ιδέα της προηγούμενης, ωστόσο όλοι θα θυμούνται τα εγκαίνια του Τσίπρα και όχι ό,τι προηγήθηκε.
  Το ίδιο συμβαίνει και με το μεγάλο πρότζεκτ του Ελληνικού, η σύμβαση υπογράφτηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση, όμως, όπως όλα δείχνουν, θα υλοποιηθεί, από την παρούσα, τα εύσημα και τα οφέλη, θα τα καρπωθεί και πάλι άλλος !
  Ασφαλώς, ένα κράτος έχει και πρέπει να έχει συνέχεια, δεν μπορεί, με την αλλαγή, κάθε φορά, κυβέρνησης, να ανατρέπονται, όσα (καλά) είχε κάνει η προηγούμενη, ειδικά όταν δεσμεύεται και από υπογραφές υπουργών κλπ.
   Βέβαια, είναι αλήθεια, πως ο συριζα, που κέρδισε τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 και δεν έχει καμία σχέση με τον σημερινό, έχοντας στις τάξεις του, τα γνωστά κατάλοιπα του σοβιετισμού, απέρριπτε, μετά βδελυγμίας, κάθετί (όπως τα δύο αυτά -σημαντικά- έργα, ΤΑΡ και Ελληνικό) που θέλει να αλλάξει το μέλλον και την εικόνα της χώρας, προς το καλύτερο, σε ΌΛΑ τα επίπεδα.
   Η μετατροπή της χώρας, σε ενεργειακό κόμβο, δεν θα μειώσει απλά την ανεργία, θα αυξήσει το ΑΕΠ και τα κρατικά έσοδα, αλλά θα δημιουργήσει και νέες συμμαχίες, με άλλα Κράτη, γεγονός, που θα έχει μακροπρόθεσμα οφέλη (σε διπλωματικό και όχι μόνον επίπεδο).
    Με άλλα λόγια, η απόκτηση οικονομικών συμφερόντων, από τρίτους, στην χώρα μας, αυτόματα, τους καθιστά συμμάχους και πρόθυμους, να προστατεύσουν αυτά τα συμφέροντα και εμμέσως την ίδια την χώρα μας, αν κάποιος άλλος, τολμήσει να θέσει σε κίνδυνο τα συμφέροντα και τις επενδύσεις τους !
    Γι' αυτό, είναι σημαντικό να συνεχιστούν και να ενθαρρυνθούν οι ξένες επενδύσεις, όπως οι αγωγοί, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, οι σιδηρόδρομοι και γενικά τομείς, όπως η ενέργεια, οι μεταφορές, ο τουρισμός και οι υποδομές.
    Η αλήθεια είναι, ότι προς αυτή την κατεύθυνση κινούνταν και η προηγούμενη κυβέρνηση, αλλά ...δεν πρόλαβε, όπως είναι αλήθεια όμως, ότι η παρούσα, κινείται πολύ πιο γρήγορα, σε όλα τα επίπεδα, όπως π.χ οι αποκρατικοποιήσεις (στην αξιολόγηση βέβαια, υπήρξαν σημαντικές καθυστερήσεις) !
    Βέβαια, το μεγάλο ερώτημα, είναι, κατά πόσον, θα δρέψει τους μελλοντικούς καρπούς, από τις σημερινές της κινήσεις, η κυβέρνηση συριζανελ ή θα πάθει, με την σειρά της, το ίδιο, ήτοι θα πέσει, προτού γίνουν ορατά τα οφέλη, από τους πολλούς και θα ωφεληθεί κάποιος άλλος...
     Διότι, όπως έχουμε πει, αυτή είναι η κατάρα των δημαγωγών και λαϊκιστών, που εκλέγονται με ψέματα (ή ..αυταπάτες), όταν επιστρέφουν στον ρεαλισμό και κάνουν αυτό, που πρέπει και όχι ό,τι ανεδαφικό ή καταστροφικό (εντούτοις ..φιλολαϊκό) υπόσχονταν προεκλογικά, ο κόσμος, θεωρεί ότι εξαπατήθηκε, δεν βλέπει τα καλά, που γίνονται, στέκεται στο παρελθοντικό γεγονός της κοροϊδίας (ηθελημένης ή και αθέλητης, μέσω αυταπατών) και τους "μαυρίζει".
     Σε κάθε περίπτωση, η Πολιτική είναι Δράση, Αποτέλεσμα και Έργο, δεν είναι ούτε σχέδια επί χάρτου, ούτε θεωρίες, ούτε κούφια λόγια και οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, ότι αυτή η κυβέρνηση, τολμάει και παράγει έργο και χειροπιαστά αποτελέσματα (να μην την ματιάσουμε), προχωράει πιο γρήγορα και πιο αποφασιστικά, από τους προηγούμενους, που ..."άπλωναν τον τραχανά" άσκοπα και έχασαν την εξουσία, χωρίς να καταλάβουν πως !
    Πρέπει να κατανοήσουν όλοι, ότι, για να αλλάξει εικόνα και μέλλον, μία χώρα, που καταστρεφόταν σταδιακά, αλλά συστηματικά, επί σαράντα χρόνια, δύο τρόποι υπάρχουν : είτε, με αντίστοιχους ρυθμούς, αργά και σταδιακά, σε ...άλλα σαράντα χρόνια, είτε γρήγορα, με πιο αποφασιστικές όμως κινήσεις και τομές.

όπως οι ζητιάνοι..!

     Την περασμένη εβδομάδα, έμαθα, μου είπαν δηλαδή, δεν το είδα, προσωπικά, ότι κάποιος, που συμμετείχε στο "κοινό" τηλεοπτικής εκπομπής, συνταξιούχος δεκο, έκανε παράπονα δημόσια, γιατί θα κοπεί η σύνταξή του, από τα 2500, στα 2000 ευρώ...
  Κάτι τέτοια περιστατικά, σε κάνουν να τσιμπιέσαι να δεις, αν είσαι ζωντανός, αν αυτά όντως συμβαίνουν ή είναι εφιάλτης και να αναρωτιέσαι, πραγματικά, ΤΙ έχουν αυτοί οι άνθρωποι (ο χαρακτηρισμός "άνθρωπος" γίνεται, για να συνεννοούμαστε, διότι η λέξη προέρχεται, από το "άνω θρώσκω", ήτοι κοιτάω ψηλά, ενώ αυτοί δεν βλέπουν καν δίπλα τους...) μέσα στα κεφάλια τους !
  Εδώ μιλάμε για θράσος, για αχαριστία, για παντελή έλλειψη επαφής με τον κόσμο και την πραγματικότητα (θα μπορούσε να βρω χίλιους δύο άλλους αρνητικούς χαρακτηρισμούς και πάλι δεν θα ήταν αρκετοί) και απορώ επίσης, πως δεν τον "λίντσαραν", τυχόν άνεργοι, που βρίσκονταν στο πλατό ή εργαζόμενοι, με 600 ευρώ μεικτά...
   Το να είσαι τρωκτικό και δημόσιο-κοπρόσκυλο, είναι ασφαλώς επιλογή σου, το κάνεις συνειδητά, από εκεί και μετά, όμως, πρέπει να αντιληφθείς, ορισμένα, βασικά πράγματα, της κοινής λογικής : όπως όλοι οι εργοδότες, έτσι και το ελληνικό Δημόσιο (στενό, μαζί με τους χιλιάδες άλλους φορείς του), πτωχεύουν (όπως αποδείχθηκε το 2010) και τα οικονομικά του, μεταβάλλονται, όπως όλων, σήμερα μπορεί να σου δίνει τόσα, αύριο τόσα κ.ο.κ.
   Το να κλαίγεσαι, επειδή ο υπερχρεωμένος και χρεοκοπημένος εργοδότης (χρηματοδότης, ίσως είναι πιο ακριβής όρος) σου, δεν μπορεί πλέον ...να δανείζεται, για να σε πληρώνει υπερβολικά και εις βάρος των άλλων, όπως στο παρελθόν, δεν έχει νόημα !
   Αν τα τρώκτικα έμεναν στο κλάμα, δεν θα υπήρχε θέμα ή πρόβλημα, το κακό ξεκινάει, από τη στιγμή, που αρχίζουν και διεκδικούν δικαστικά, την αποκατάσταση των υπέρογκων και παράλογων, αμοιβών και λοιπών προκλητικών προνομίων τους, όταν πιστεύουν ότι ο κατάλληλος, για να τους πληρώνει, είναι κάποιος δικ(χ)αστής και όχι ο εκάστοτε Υπουργός Οικονομικών, με βάση τις πραγματικές συνθήκες και πόσα έχει μέσα το ταμείο.
    Οι δικ(χ)αστές, τις περισσότερες φορές, όντες ίδιοι και αυτοί, στην ίδια κατηγορία, όσων περιμένουν να πέσει το χρήμα, από τον Ουρανό, τους δικαιώνουν, με συνέπεια, η ...επόμενη σφαλιάρα (από την Πραγματικότητα και την Πολιτική), να είναι ακόμα πιο δυνατή, μέχρι να αντιληφθούν, όλοι τους, ότι η δημοσιονομική πολιτική δεν ασκείται, από τα Δικαστήρια, ότι τα πραγματικά προβλήματα, δε λύνονται εκεί, αλλά μόνον τα νομικά (και αυτά, κατά το δοκούν, εν μέρει και όπως λάχει, τις περισσότερες φορές) !
    Χαρακτηριστική, είναι η περίπτωση, που ίσως είχα ξανά αναφέρει ενός εκπαιδευτικού, που πήγε το Δημόσιο, στα Δικαστήρια, γιατί πήρε 37 χιλιάρικα εφάπαξ π.χ και όχι 50, ..όπως περίμενε, στράφηκε δηλαδή εναντίον ενός εργοδότη, που κάποτε του πλήρωνε 14 μισθούς, για 8 μήνες εργασίας...
     Εξίσου χαρακτηριστική, είναι και η αναφορά, πολλών συνταξιούχων, στα χρήματα, που λαμβάνουν, κάθε μήνα, ως "μισθός" και όχι ως σύνταξη, διότι ποτέ δεν έμαθαν τι σημαίνει μισθός, ότι για να τον πάρεις, πρέπει να κάνεις και εσύ κάτι, για αυτούς, πλέον, είναι το ίδιο πράγμα, μισθός και σύνταξη, κάθεσαι και πληρώνεσαι !
    Από ψυχολογικής απόψεως, τα άτομα αυτά, όπως λέει και ο τίτλος, συμπεριφέρονται ΑΚΡΙΒΏΣ, όπως οι ζητιάνοι, όπως έχω παρατηρήσει, τόσο από κανονικούς ζητιάνους, όσο και από αυτούς, που καθαρίζουν τζάμια, στα φανάρια : όσο τους δίνεις, ζητάνε ολοένα και περισσότερα, ενώ, αν κάποια στιγμή, δεν δώσεις ή δώσεις λιγότερα, σου επιτίθενται, ξεχνώντας όλα όσα τους έχεις προσφέρει στο παρελθόν και θεωρώντας-υπολαμβάνοντας λανθασμένα ότι είχες εξαρχής υποχρέωση (!) να δίνεις...

τενεκέδες ξεγάνωτοι

      Ξεγάνωτος, είναι ο τενεκές, που δεν έχει υποστεί γάνωμα, ήτοι γαλβάνισμα, με συνέπεια να παθαίνει οξείδωση, να σκουριάζει και να είναι άχρηστος-ακατάλληλος, για να βάλεις μέσα λάδι, αλλά μεταφορικά, σημαίνει και τον άχρηστο άνθρωπο, όρος, που στην "αργκό" καθιερώθηκε ίσως, από τον μακαρίτη Ευάγγελο Γιαννόπουλο, τέως Υπουργό του ΠΑΣΟΚ, που τον χρησιμοποιούσε.
  Μία φορά το χρόνο, λοιπόν, η Βουλή δίνει στη δημοσιότητα τις δηλώσεις περιουσιακής κατάστασης των "εθνοπατέρων" και γίνεται ένα "πανηγυράκι" στα ΜΜΕ, που μένει στην επιφάνεια των πραγμάτων, ποιες βουλευτίνες έχουν τη μεγαλύτερη προίκα και άλλα τέτοια φαιδρά.
  Ορισμένοι αγράμματοι, τα ονομάζουν " δηλώσεις πόθεν έσχες", διότι δεν ξέρουν ότι "πόθεν" σημαίνει "από που", ενώ στις εν λόγω δηλώσεις, αποτυπώνεται φωτογραφικά, μία περιουσιακή κατάσταση, χωρίς να προκύπτει από πουθενά, συνήθως, πως αποκτήθηκαν τα περιουσιακά αυτά στοιχεία !
   Έτσι π.χ όταν ο Τσουκαλάς του συριζα, απλός τραπεζικός υπάλληλος (αλλά συνδικαλιστής, αυτό ίσως κάνει τη διαφορά) βρέθηκε με τεράστιες καταθέσεις, εκ των υστέρων μάθαμε, μας είπε δηλαδή, ότι πήρε 1 εκατομμύριο δολάρια, ως "αποζημίωση σύνταξης", από τη δήλωσή του, δεν προέκυπτε το "πόθεν".
    Ως γνωστόν, η σχετική δήλωση, οφείλει να είναι ακριβής και ειλικρινής, ειδάλλως προβλέπονται αυστηρές κυρώσεις και ποινικά αδικήματα, ακόμα και σε βαθμό κακουργήματος !
    Προχθές, δόθηκαν στη δημοσιότητα, με καθυστέρηση 4 ετών, οι δηλώσεις του 2012 και από αυτές, μπορεί να βγάλει κανείς, ορισμένα γενικά, αλλά και ειδικότερα συμπεράσματα.
    Ένα συμπέρασμα, είναι, πως οι πλουσιότεροι στην Ελλάδα, είναι, διαχρονικά, όσοι δηλώνουν "αριστεροί", αυτοί που δήθεν κόπτονται δηλαδή, για τον φτωχό και τον αδύναμο...
    Ένα άλλο, ότι οι βουλευτές μας, τότε τουλάχιστον, φορολογούνταν για το 1/3, μόλις του παχυλού μισθού τους, τα 2/3 ήταν αφορολόγητα (οι ίδιοι έχουν φροντίσει τα λεφτά, που παίρνουν, να ονομάζονται "αποζημίωση", ότι και καλά δηλαδή, υφίστανται οι καημένοι, κάποια ζημία, από την αργομισθία αυτή και ...πρέπει να αποζημιώνονται και να έχουν και τα λοιπά, προκλητικά, προνόμια).
    Επίσης, ότι μέσα στην καρδιά του πρώτου Μνημονίου, όταν ο λαός άρχισε να φτωχοποιείται βίαια, ορισμένοι από αυτούς, αύξησαν σημαντικά τις περιουσίες τους (π.χ κάτι δασκαλάκοι και άλλα τρωκτικά του Δημοσίου, μάλλον από παχυλά εφάπαξ, η λιτότητα βλέπετε εφαρμόστηκε επιλεκτικά και πολύ καθυστερημένα, για ορισμένους).
   Το μεγαλύτερο και χειρότερο όμως συμπέρασμα, είναι ότι πολλές δηλώσεις, αν όχι η πλειοψηφία, είναι ανειλικρινείς, μας κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα μας, αλλά κανείς δεν ασχολείται, κανείς δεν ελέγχει προφανώς, δεν υπάρχει κράτος, δεν υπάρχει δικαιοσύνη, δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο, μετά από 40 χρόνια, πράσινης, γαλάζιας και ροζ, αριστερής λαίλαπας και ατιμωρησίας !
    Σίγουρα, αν ήθελε κάποιος, που είναι η δουλειά, που πληρώνεται, για αυτό, να ελέγξει τις δηλώσεις αυτές, που θα έπρεπε να είναι ειλικρινείς, θα έβρισκε ΠΟΛΛΆ "μαργαριτάρια", πολλοί θα πήγαιναν στον Εισαγγελέα κατηγορούμενοι και πολλές "καμπάνες", θα ηχούσαν, αλλά, βλέπεις και οι δημοσιογράφοι μας, ασχολούνται με την προίκα κάποιας 40ρας γεροντοκόρης και τα σκάνδαλα τους προσπερνούν, τέτοια ρεπορτάζ κάνουν...
    Θα αναφερθώ μόνον, στην περίπτωση του βουλευτή "Προκόπη Παυλόπουλου", επειδή τυχαίνει σήμερα να είναι ΠτΔ και είναι από τις πιο χαρακτηριστικές !
    Ο εν λόγω, λοιπόν, εκλέγεται βουλευτής από το 1996 και έχει διατελέσει υπουργός, χωρίς να αναφερθούμε στις κατά καιρούς, άλλες κρατικές αργομισθίες του (πανεπιστήμιο, ερτ) και το 2012, δηλώνει 3 τραπεζικούς λογαριασμούς, οι 2 εκ των οποίων έχουν υπόλοιπο, μικρότερο, από 20 ευρώ...
    Πόσο λογικό, μπορεί να είναι αυτό ; Πόσο προκλητικά και ανερυθρίαστα μας κοροϊδεύουν ; Μετά από τόσα χρόνια βουλευτιλίκι κλπ, δηλώνεις σχεδόν μηδενικές καταθέσεις ; Και να θες, αυτά τα λεφτά, ΔΕΝ τρώγονται, ώστε να περισσέψουν 17 ευρώ !

   Με το φτωχό μου, το μυαλό, μόνον δύο ενδεχόμενα μπορώ να σκεφτώ : είτε τα χρήματα, είναι σε κάποιο στρώμα ή θυρίδα, είτε σε τράπεζες του εξωτερικού και δεν δηλώθηκαν (μην ξεχνάμε ότι τότε έπαιζε έντονα το σενάριο του grexit).

   Και τα ερωτήματα, είναι απλά και έρχονται αβίαστα : υπάρχει Κράτος ; υπάρχει Νόμος ; υπάρχει έλεγχος ; υπάρχουν Δικαστές και Εισαγγελείς να εφαρμόσουν το Νόμο ; τι υπάρχει σε αυτό το μπουρδέλο, που να λειτουργεί ;

    Υπάρχουν και άλλοι "εθνοπατέρες" στη λίστα, που εμφανίζονται να ...έχουν φάει ΌΛΑ τα λεφτά τους και να μην έχει μείνει τίποτα στις τράπεζες, αλλά αναφέρω τον συγκεκριμένο, επειδή τον έκαναν, μετά και ΠτΔ, επιβραβεύοντας όχι μόνον την ανειλικρίνεια της δήλωσης, αλλά και την άκρως ανθελληνική κίνηση, να αποσύρεις τα χρήματα (δεν λέω "σου", γιατί δεν τους ανήκουν, δεν τα έχουν δουλέψει), από το εγχώριο τραπεζικό σύστημα, όταν τα είχε, περισσότερο, από ποτέ, ανάγκη !

    Επομένως, ξαναρωτάω : υπάρχει Εισαγγελέας, να ελέγξει τα λεγόμενα "πόθεν έσχες" και να καθίσει στο σκαμνί, όσους παρανόμησαν-εγκλημάτησαν, ακόμα και αυτόν τον ΠτΔ ;

    Υποψιάζομαι, ότι τα έβγαλαν τώρα, μετά από 4 χρόνια, ώστε τυχόν αδικήματα, πλημμεληματικής μορφής, να υποπέσουν σε 5ετή παραγραφή, ενώ μέχρι να καταστούν αμετάκλητες τυχόν ποινές, θα έχει λήξει η θητεία του Προέδρου και δεν θα αναγκαστεί να εκπέσει, λόγω στέρησης πολιτικών δικαιωμάτων (παρεπόμενη ποινή).

     Όλοι αυτοί οι τενεκέδες ξεγάνωτοι, με τα ακριβά κοστούμια και το δήθεν σοβαρό ύφος, που νομίζουν ότι τρώμε σανό, μοιάζουν, όπως είπε ο Χριστός, στους Φαρισαίους της τότε εποχής, με τάφους, που εξωτερικά, είναι όμορφοι και αστραφτεροί, αλλά μέσα είναι γεμάτοι κόκκαλα, ακαθαρσίες και σκουλήκια...

Λιποταξία : ορισμοί και ποινές

     Ο Στρατιωτικός Ποινικός Κώδικας, εφαρμόζεται σε όσους έχουν την ιδιότητα του στρατιωτικού (συμπεριλαμβάνονται και οι Λιμενικοί) και περιέχει ειδικά εγκλήματα, σε σχέση με τον κλασικό Ποινικό Κώδικα (ο οποίος βέβαια, εφαρμόζεται επίσης και σε στρατιωτικούς, στον βαθμό, που δεν υπάρχει κάποια ειδική-αντίθετη ρύθμιση, στον πρώτο).
  Ένα από αυτά, είναι και το αδίκημα της λιποταξίας, που περιέχεται στο κεφάλαιο με τίτλο "εγκλήματα κατά της στρατιωτικής υποχρέωσης" και πρόκειται για έγκλημα παράλειψης, που τελείται δηλαδή με αδράνεια, με την έννοια ότι ο στρατιωτικός δεν εμφανίζεται στην Υπηρεσία του (καθιστώντας την έτσι ασθενέστερη).
   Επίσης, είναι έγκλημα διαρκές, που σημαίνει ότι διώκεσαι μέχρι να συλληφθείς, μέχρι τότε δεν παραγράφεται (η παραγραφή, ξεκινάει, είτε με την σύλληψη, είτε με την συμπλήρωση του 45ου έτους, στους οπλίτες, βλέπε την τελευταία παρατήρηση, στο τέλος του κειμένου) !
   Η λιποταξία, διακρίνεται σε λιποταξία στο εσωτερικό της χώρας και λιποταξία στο εξωτερικό, σε λιποταξία σε καιρό ειρήνης και λιποταξία, σε καιρό πολέμου, ενώ και οι ποινές διαφοροποιούνται, ανάλογα, αν ο δράστης είναι οπλίτης ή αξιωματικός.
   Λιποτάκτης στο εσωτερικό είναι ο στρατιωτικός, που απουσιάζει (χωρίς άδεια, εννοείται) από το σώμα στο οποίο ανήκει ή το νοσοκομείο, όπου νοσηλεύεται ή την φυλακή, όπου κρατείται, μετά την παρέλευση έξι ημερών, από την βεβαιωμένη απουσία του ή δεκαπέντε ημερών, αν δεν έχει συμπληρώσει υπηρεσία τριών μηνών.
    Επίσης, όποιος έλαβε άδεια απουσίας ή μετακινείται μεμονωμένα και δεν εμφανίζεται εντός 15 ημερών, στο σώμα του, από την προσδιορισμένη ημερομηνία εμφάνισης ή μετάθεσης ή ανήκει σε σώμα, που βρίσκεται σε μετακίνηση και απουσιάζει αδικαιολόγητα από μία πρόσκληση.
    Τέλος, όποιος έχει τιμωρηθεί πειθαρχικά για αυθαίρετη απουσία, τουλάχιστον 24 ωρών, 3 φορές σε διάστημα 6 μηνών και ξανά απουσιάσει αυθαίρετα, για περισσότερο από 2 ημέρες και όποιος, σε πολεμική περίοδο, έχει αποχωρισθεί από το σώμα του και δεν σπεύδει να ενωθεί με το πλησιέστερο σώμα ή να εμφανιστεί μετά από τυχόν αιχμαλωσία, στην πλησιέστερη στρατιωτική αρχή.
    Λιποτάκτης στο εξωτερικό, τώρα, είναι ο στρατιωτικός, που διαβαίνει τα ελληνικά σύνορα, χωρίς ειδική άδεια και παραμένει σε ξένη χώρα, πάνω από 3 ημέρες ή ενώ υπηρετεί στο εξωτερικό, εγκαταλείπει το σώμα του, για πάνω από 3 ημέρες ή απουσιάζει βεβαιωμένα και χωρίς άδεια, από το σώμα του, επί 3 τουλάχιστον ημέρες και κατά το διάστημα αυτό, διαβαίνει τα σύνορα ή τέλος, βρίσκεται στο εξωτερικό με άδεια ή για υπηρεσία και δεν επιστρέφει εντός 15 ημερών και σε πολεμική περίοδο 5 ημερών, από την λήξη της ή την προσδιοριζόμενη ημέρα επιστροφής ή ανάκλησης της άδειας με κοινοποίηση διαταγής.
    Οπλίτης υπαίτιος λιποταξίας στο εσωτερικό, τιμωρείται, σε ειρηνική περίοδο, με φυλάκιση από 6 μήνες έως 5 χρόνια, ενώ η κατώτατη ποινή, ανέρχεται σε 1 έτος, αν ο δράστης είναι υπότροπος ή αν πήρε μαζί του όπλο ή μεταφορικό μέσο του στρατού (οπότε μπορεί να κατηγορηθεί ΚΑΙ για κλοπή ή υπεξαίρεση) ή αν τέλος λιποτάκτησε ενώ εκτελούσε υπηρεσία (οπότε μπορεί να κατηγορηθεί ΚΑΙ για εγκατάλειψη φυλακής ή θέσης από σκοπό κλπ).
    Σε πολεμική τώρα περίοδο, η λιποταξία του οπλίτη, τιμωρείται καταρχήν με ισόβια κάθειρξη, αλλά το Δικαστήριο, έχει τη δυνατότητα να επιβάλλει και απλή κάθειρξη (5-20 έτη), εκτιμώντας όλες τις παραμέτρους της πράξης.
    Ο αξιωματικός, τώρα, που λιποτακτεί στο εσωτερικό, τιμωρείται, σε καιρό ειρήνης, με φυλάκιση, από 1 έως 5 χρόνια, σε πολεμική περίοδο, με ισόβια κάθειρξη και σε περίοδο γενικής επιστράτευσης, με κάθειρξη, από 5 έως 20 έτη, ωστόσο στην τελευταία αυτή περίπτωση, το Δικαστήριο και πάλι, εκτιμώντας τις παραμέτρους, δύναται να επιβάλλει μόνον φυλάκιση, από 2 έως 5 χρόνια.
     Ο υπαίτιος λιποταξίας, στο εξωτερικό, χωρίς να γίνεται διάκριση, αν είναι οπλίτης ή αξιωματικός, τιμωρείται σε καιρό πολέμου, με ισόβια κάθειρξη και σε ειρηνική περίοδο, με κάθειρξη από 5 έως 10 έτη ή φυλάκιση, από 2 έως 5 χρόνια.
     Βλέπουμε επομένως, ότι ο Νόμος, σε μερικές περιπτώσεις, δίνει στο Δικαστήριο (στρατοδικείο. ναυτοδικείο, αεροδικείο), μεγάλα περιθώρια διακριτικής ευχέρειας, ως προς τις ποινές (με μεγάλα εύρη τιμών, ακόμα και 2 έως 20 έτη), υποθέτω, επειδή κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή και τα αίτια, κάθε φορά, διαφορετικά.
     Το εν λόγω αδίκημα, τελείται μόνον με δόλο (έστω και ενδεχόμενο), επομένως δεν υπάρχει, όταν συντρέχει ανωτέρα βία (π.χ σοβαρά προβλήματα υγείας) ή άλλοι λόγοι (προσωπικοί, οικογενειακοί, οικονομικοί), που το Δικαστήριο θα αποφασίσει αν αποκλείουν τον καταλογισμό ή απλά οδηγούν σε κάποιο ελαφρυντικό.
      Στο σημείο, αυτό, να αναφέρω και το μάλλον εντυπωσιακό (αν και σχεδόν αυτονόητο) άρθρο 4 του Στρατιωτικού Ποινικού Κώδικα, που αναφέρει : "Στα στρατιωτικά εγκλήματα ο φόβος δεν επηρεάζει τον καταλογισμό, αν το στρατιωτικό καθήκον απαιτεί από το δράστη να εκτεθεί σε προσωπικό κίνδυνο."
     Τέλος, να κάνουμε και τις εξής, σημαντικές παρατηρήσεις :
-Η επιστράτευση του 1974, με τα γεγονότα της Κύπρου, ίσχυσε τυπικά, μέχρι το 2002, οπότε και ήρθη, όπερ σημαίνει ότι όποιος λιποτακτούσε, σε αυτή την περίοδο, δεν θα αντιμετωπιζόταν, σαν να είμαστε σε ειρηνική περίοδο, αλλά με τις ποινές, της πολεμικής περιόδου, με την οποία εξομοιώνεται η γενική επιστράτευση και
-Το ίδιο έτος, η υποχρέωση στράτευσης, ηλικιακά, κατέβηκε, από τα 50, στα 45 έτη, όπερ με την σειρά του, σημαίνει, ότι για τους οπλίτες, τουλάχιστον, στην ηλικία αυτή, παύεις να διώκεσαι, για λιποταξία και μετά από 5 έτη, επέρχεται παραγραφή (εφόσον μιλάμε για πλημμέλημα, βέβαια, το κακούργημα, παραγράφεται σε 15).

Η μεγαλύτερη αυταπάτη

      Η λέξη "αυταπάτη" αντικατέστησε την λέξη "πλάνη", που σκόπευα αρχικά, να χρησιμοποιήσω, μετά τη δημόσια παραδοχή του Πρωθυπουργού μας, ότι δεν έλεγε ψέματα, εν γνώσει του, προεκλογικά, αλλά είχε αυταπάτες...
  Σίγουρα, δεν είναι και ό,τι καλύτερο να ακούς ότι σε κυβερνάει κάποιος, που έχει στρεβλή αντίληψη των πραγμάτων, από την άλλη όμως, είναι θετικό ότι έχει το θάρρος να παραδέχεται δημόσια, τα λάθη του και να προσπαθεί να τα διορθώσει !
  Μία από τις μεγαλύτερες αυταπάτες, αλλά και ...απάτες της ελληνικής τουλάχιστον Αριστεράς, είναι η περιβόητη αγάπη (στα όρια της μονομανίας) για τις θεωρίες του οικονομολόγου Κέυνς, ότι δηλαδή αν κοπούν μισθοί Δ.Υ και συντάξεις, θα μειωθεί η ζήτηση και θα έχουμε ύφεση.
   Ουσιαστικά και επειδή δεν είμαι οικονομολόγος, τρία πράγματα συμβαίνουν : είτε οι θεωρίες αυτές, δεν είναι σωστές, είτε δεν μπορούν να εφαρμοστούν στην χώρα μας, είτε, τέλος, κάποιοι τις μεταφέρουν λανθασμένα, με συνέπεια να δυσφημείται και ο μακαρίτης ο Κέυνς (ο οποίος, σημειωτέον, ...ΔΕΝ ήταν αριστερός χαχα) !
   Προσωπικά, δεν αισθάνομαι την ανάγκη, να επιχειρηματολογήσω, γιατί είναι ΛΆΘΟΣ η βασική αυτή θέση των αριστερών (που κατά κανόνα, έχουν μάθει να ζουν από τα έτοιμα και όχι από την εργασία τους), επειδή το θεωρώ αυτονόητο και βαριέμαι να εξηγώ αυτονόητα πράγματα, ωστόσο, όποιος θέλει να μάθει "το γιατί", ας διαβάσει την εξής ωραία ανάλυση, από κάποιον μάλιστα πιο ειδικό : http://www.capital.gr/story/3110115/otan-eklapse-o-em-keuns-em
   Την βασική αυτή άποψη της Αριστεράς, που είναι φυσικά μία πλάνη (ή απάτη, ανάλογα, αν γίνεται σκόπιμα), επαναλαμβάνουν τόσο οι διάφοροι υπουργοί της Κυβέρνησης, όσο και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός : προκειμένου να μην κοπούν οι δημόσιες δαπάνες, για μισθούς, επιδόματα και συντάξεις (μιλάμε για τεράστια νούμερα), επιλέγουν, κάθε φορά, την αύξηση των φόρων και των εισφορών, λες και αυτά τα τελευταία, δεν οδηγούν, εμμέσως, σε μικρότερες αποδοχές (καλύτερα αξία αποδοχών) και σε ύφεση !
     Η πρακτική αυτή, για να δώσουμε ένα παράδειγμα, από το ζωϊκό βασίλειο, μοιάζει με το εξής : μία κότα γεννάει αυγό, κάθε μέρα, στην καλύτερη ή μέρα παρά μέρα, δεν μπορεί να γεννήσει δύο και τρεις φορές την ημέρα. Η αντίληψη της αριστεράς, λοιπόν, είναι πως για να κάνει περισσότερα αυγά, θα πρέπει να την ταΐζουμε περισσότερο, οπότε κάνουμε περισσότερα άσκοπα έξοδα, αφού η φύση των πραγμάτων είναι αυτή και δεν αλλάζει, όσο και ό,τι και αν φάει η κότα.
     Στην ακραία της μορφή, αυτή η αντίληψη, θα υποστήριζε να σκίσουμε την κότα στα δύο, για να δούμε μήπως κρύβει περισσότερα αυγά, με συνέπεια έτσι, να μην ξαναφάμε ποτέ, έστω και αυτά τα "λίγα" αυγά, που έκανε μέχρι τότε !
     Το ίδιο παράλογο και παρά φύσιν, είναι να τροφοδοτούμε τα κρατικοδίαιτα τρωκτικά, όσο γίνεται περισσότερο, δήθεν για να τονώσουμε την ζήτηση, να συνεχίζουμε να στηρίζουμε, αυτούς, που έφαγαν τα λεφτά, σε βάρος της επόμενης, κατεστραμμένης, γενιάς.
      Ποτέ και κανένας, μετά από έξι χρόνια Μνημονίων, δεν μας εξήγησε, γιατί π.χ οι μισθοί στον Δημόσιο τομέα, να είναι μεγαλύτεροι από τον ιδιωτικό, όταν μάλιστα η παραγωγικότητα, είναι αντιστρόφως ανάλογη, γιατί απολύθηκαν 1 εκατομμύριο ιδιωτικοί υπάλληλοι και ΚΑΝΕΝΑΣ από το Δημόσιο (αντίθετα γίνονται συνέχεια προσλήψεις), γιατί ο ελεύθερος επαγγελματίας, να πληρώνει φόρο (σχεδόν 30%), ακόμα και για ετήσιο εισόδημα 500 ευρώ, ενώ άλλοι απολαμβάνουν αφορολόγητο (περίπου 9.000 ευρώ) και ένα σωρό άλλες ΑΔΙΚΊΕΣ και αδικαιολόγητες διαφοροποιήσεις-διακρίσεις....
      Για να μην πολυλογώ, η μεγαλύτερη αυταπάτη, στην Ελλάδα, είναι ότι μπορεί να υπάρξει κοινωνία, όπου κάποιοι ζουν εις βάρος των άλλων, το να είναι δηλαδή κάποιος ευτυχισμένος, όταν ο διπλανός του, δυστυχεί, να ζουν κάποιοι άνετα και κάποιοι σε συνθήκες ακραίας φτώχιας !

πως γίνεσαι Υπουργός, στην Ελλάδα ;

      Σήμερα, επειδή τυχαίνει να έχει την ονομαστική του εορτή, κανονικά, θα έπρεπε να ευχηθώ "Χρόνια Πολλά", όμως περισσότερο μου βγαίνει η ευχή "καλά κρασιά" !
  Αναφέρομαι στον (υφ)υπουργό Βερναρδάκη, ο οποίος θέλησε προχθές, να απαντήσει σε μία ανακοίνωση του ΣΕΒ, ο οποίος μιλούσε για την ανάγκη μείωσης του δημόσιου τομέα και ...εκλογίκευσης των αμοιβών σε αυτό (που σε ορισμένες περιπτώσεις είναι 100% μεγαλύτερες, από τις αντίστοιχες του ιδιωτικού τομέα, χωρίς φυσικά να υπάρχει λόγος, μάλλον το αντίθετο και με ευθεία παραβίαση του Συντάγματος), μέσω μάλιστα φβ (αυτό δεν είναι τόσο τραγικό, εδώ υπάρχουν κοτζάμ πολιτικοί αρχηγοί, που ασκούν πολιτική, με ...τιτιβίσματα).
  Ο κ. Βερναρδάκης, ο οποίος έγινε βουλευτής από σπόντα, επειδή παραιτήθηκε ο Σακελλαρίδης, είναι ένας από τους δεκάδες καθηγητές, που απαρτίζουν την κυβέρνηση συριζανελ (πρόκειται σίγουρα, για παγκόσμιο ρεκόρ, όλων των εποχών, παραπέμπω και σε όσα είχα γράψει παλιότερα, για την "χούντα των καθηγητάδων"), ήτοι δημόσιος υπάλληλος και μάλιστα σε ένα από τα "ειδικά" μισθολόγια.
   Ομολογώ, ότι μου έκανε μεγάλη εντύπωση, όταν διάβασα το βιογραφικό του, ότι έχει υπάρξει, για ένα διάστημα και επιχειρηματίας, με δικιά του εταιρία δημοσκοπήσεων, διότι με όσα ανέφερε, θα έπαιρνα όρκο, ότι υπήρξε μόνον κρατικοδίαιτος δημόσιος υπάλληλος, στην ζωή του (βέβαια, όταν ...επιχειρείς, με την σιγουριά της μονιμότητας του καθηγητή, δεν μιλάμε ακριβώς, για επιχειρηματικότητα) !
   Τα δύο βασικά "επιχειρήματά' του, για να αποστομώσει τον ΣΕΒ, ήταν : πρώτον, ότι τα μέλη του, επωφελούνται από το ΕΣΠΑ και δεύτερον, ότι "έχουν φτιαχτεί", από τις συναλλαγές τους, με το "κακό" (δηλαδή, καλό, για αυτόν) Δημόσιο.
    Όσον αφορά το ΕΣΠΑ, μιλάμε για κοινοτικό και όχι εθνικό χρήμα και πρόκειται για μία "πικραμένη ιστορία", από όποια πλευρά και αν την δεις : από το γεγονός, ότι το άχρηστο Δημόσιό μας, δεν μπορούσε καν να απορροφήσει τα πακέτα, που έστελνε η Ε.Ε και τα χρήματα πήγαιναν χαμένα, εξ αιτίας της δικής του ανικανότητας και γραφειοκρατίας, ότι έμπαινες και μπαίνεις σε αυτό, μόνο με βύσμα και μόνο με βύσμα, πληρώνεσαι, στην ώρα σου, ότι υπάρχουν φωτογραφικοί "διαγωνισμοί", ότι υπάρχουν εταιρίες φαντάσματα-τρωκτικά, που ζουν μόνον από ΕΣΠΑ, ότι δίνονται χρήματα, για άχρηστες εφαρμογές και έργα και τέλος, ότι υπάρχουν ψίθυροι, για κυκλώματα κρατικών υπαλλήλων, που παίρνουν μίζες κλπ (βλ. και περίπτωση Τομπούλογλου).
    Η μεγαλύτερη πλάνη, το μεγαλύτερο όμως ψέμα, είναι το δεύτερο, ότι όποιος συναλλάσσεται, πουλάει προϊόντα και υπηρεσίες ή κατασκευάζει έργα, για το Δημόσιο, βγαίνει ωφελημένος.
    Η πραγματικότητα, είναι πολύ διαφορετική : η εικόνα της διαλυμένης ιδιωτικής οικονομίας, των κλειστών καταστημάτων και της τεράστιας ανεργίας, οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό, στο λάθος, που έκαναν πολλοί επιχειρηματίες να εμπιστευτούν και να συναλλαχθούν, με έναν χρεοκοπημένο απατεώνα, ήτοι το ελληνικό Δημόσιο.
    Όταν το ελληνικό κράτος και οι τράπεζές του (κατά πλειοψηφία) χρεοκόπησαν το 2010 και σταμάτησαν να πληρώνουν, για ήδη παρασχεθείσες υπηρεσίες, έργα και προϊόντα, δημιουργήθηκε ένας φαύλος κύκλος, που οδήγησε χιλιάδες επιχειρήσεις (που είτε είχαν να παίρνουν οι ίδιες χρήματα, είτε έμμεσα, από αυτές, που είχαν να παίρνουν) στο λουκέτο και χιλιάδες ανθρώπους, στην ανεργία.
    Δεν είναι μόνον τα έξι (;) δισ. συσσωρευμένα χρέη του Δημοσίου προς ιδιώτες (μερικά εδώ και δέκα χρόνια, ακόμα και με τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις), είναι και άλλες, μεγαλύτερες και χειρότερες απατεωνιές (μπροστά στις οποίες η μαφία της Ν. Ιταλίας, μοιάζει με παιδική χαρά), ότι δηλαδή έρχεται εκ των υστέρων, το Δημόσιο και "κουρεύει" μονομερώς τα χρήματα, που είχε συμφωνήσει να πάρει ο ιδιώτης, σου λέει, με Νόμους και (ν)τροπολογίες, που περνάει την νύχτα, ότι τόσα θα πάρεις και άμα σου αρέσει και άσχετα τι είχαμε συμφωνήσει-υπογράψει !
    Είναι στρατηγική επιλογή αυτής της κυβέρνησης (και των προηγούμενων, αλλά όχι σε αυτό τον βαθμό) να πληρώνει στην ώρα τους και με κάθε τρόπο, μόνον τους κρατικοδίαιτους κηφήνες υπαλλήλους του και τους συνταξιούχους (νεκρούς, ζωντανούς-νεκρούς, άγαμες θυγατέρες μέσης ή τρίτης ηλικίας κλπ), τους μούφα ανάπηρους-τεμπέληδες και λοιπούς, που ζουν από επιδόματα και γενικά, από τα έτοιμα, χωρίς να παράγουν ή να προσφέρουν τίποτα στην κοινωνία και όχι τους ιδιώτες προμηθευτές του, που αγωνίζονται να επιβιώσουν, σε ένα εχθρικό περιβάλλον, υπερφορολόγησης και αφαίμαξης, προκειμένου πληρώνονται, όπως είπαμε τα πάσης φύσεως τρωκτικά (και παράλληλα πελάτες-ψηφοφόροι).
   Και σε τελική ανάλυση, ...είναι κακό, να πληρώνεται ο ιδιώτης, όταν έχει παράσχει υπηρεσίες ή προϊόντα στο Κράτος ; Είναι το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο και όμως δαιμονοποιείται, ακόμα και από υπουργούς της κυβέρνησης !
     Ελπίζω, να μην έχει γεννηθεί σε κανέναν ο αντίλογος, ότι υπήρχαν στο παρελθόν υπερτιμολογήσεις κλπ, γιατί αυτό είναι δουλειά του ίδιου του Κράτους, να μην το επιτρέψει, αλλά δεν θα υπήρχαν Χριστοφοράκοι, αν δεν υπήρχαν Κάντες και Σμπώκοι, ήτοι επίορκοι και μιζαδόροι κρατικοί υπάλληλοι, άρα όλα πάλι εκεί καταλήγουν, στο διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο Δημόσιο...

τροχαίο Παντελίδη

    Για τις νομικές προεκτάσεις του συγκεκριμένου τροχαίου δυστυχήματος, κυρίως, για τα ζητήματα των αποζημιώσεων, που ανακύπτουν σε ανάλογες περιπτώσεις, έχει γίνει αρκετός λόγος και σε γενικές γραμμές, έχουν αναλυθεί και εξηγηθεί, δημόσια, από συναδέλφους, στα ΜΜΕ.
  Μέχρι τώρα, δεν είχα τοποθετηθεί, επ' αυτών, ωστόσο θέλω να κάνω κάποιες επισημάνσεις, διότι : αφενός, ορισμένοι, στην Ελλάδα, δείχνουν να πιστεύουν ότι η αποζημίωση είναι μέσο πλουτισμού και όχι επανόρθωσης της όποιας ζημίας και αφετέρου, ξεχνούν, ότι σε αστικές Δίκες, όπως αυτή, υπάρχει το καθήκον της Αληθείας των διαδίκων (το λέω, διότι φοβάμαι ότι βγαίνει, προς τα έξω, μάλλον ψέμα και υποκρισία).
  Χθες, για παράδειγμα, για να ξεκινήσουμε ανάποδα, διέρρευσε ένα κομμάτι της κατάθεσης της κοπέλας, που τραυματίστηκε πιο σοβαρά και η οποία δόθηκε, μετά από 2,5 ολόκληρους μήνες (έχει και αυτό την σημασία του) και υποστήριξε, σύμφωνα με τα γραφόμενα, ούτε λίγο, ούτε πολύ, ότι δεν γνώριζε, την κατάσταση μέθης του οδηγού, επειδή ...ήταν σε άλλο δωμάτιο !
   Σύμφωνα με τους γιατρούς, κάποιος με τόσο αλκοόλ στο αίμα, όπως ο αποβιώσας, βρίσκεται σε ημι-λιπόθυμη κατάσταση (το οινόπνευμα, σε συνδυασμό με την αϋπνία και την κούραση από τις πρόβες, δημιούργησαν ένα "θανατηφόρο κοκτέιλ") και προφανώς, είναι εμφανές, σε όλους τους γύρω του, ότι έχει πιει, από αρκετές ενδείξεις (βάδισμα, ομιλία, συμπεριφορά).
   Είναι σαφές, ότι η κατάθεση αυτή, έγινε, επειδή είχε διαρρεύσει, πως αν ξέρεις ότι ο οδηγός είναι μεθυσμένος και μπαίνεις στο αυτοκίνητο, έχεις συνυπαιτιότητα και μπορεί να μειωθεί η όποια αποζημίωση.
    Όλοι συμπάσχουμε με το δράμα της κοπέλας και τα προβλήματα της υγείας της και αλίμονο, δεν λέμε να μην αποζημιωθεί, ωστόσο δεν πρέπει να προσβάλλει και τη νοημοσύνη μας, με καταθέσεις, που φλερτάρουν τα όρια της ψευδορκίας...
    Ως προς το πολύ κρίσιμο τώρα γεγονός, του ποιος οδηγούσε, τα πορίσματα φαίνεται να καταλήγουν, στο συμπέρασμα ότι οδηγούσε ο μακαρίτης και μάλλον εκεί θα παραμείνει, χωρίς ωστόσο να έχουν διαλυθεί τελείως οι σκιές.
   Αυτό έχει μεγάλη σημασία, διότι αν ήταν άλλος ο οδηγός, αφενός η οικογένεια του Παντελίδη, θα μπορούσε να διεκδικήσει τεράστιες αποζημιώσεις και αφετέρου η οδηγός, δεν θα αποζημιωνόταν, εκτός αν υπήρχε κάποιος όρος στο ασφαλιστήριο.
   Μία σημαντική πτυχή της υπόθεσης, που δεν αναδείχθηκε αρκετά, είναι το πόρισμα των πραγματογνωμόνων για την άθλια κατάσταση και τις κακοτεχνίες του δρόμου, στο συγκεκριμένο σημείο, όπου τα σίδερα, που εξείχαν, μετατράπηκαν σε μαχαίρια, έκοψαν το τζιπ, κυριολεκτικά, σε φέτες και θέρισαν τους επιβάτες.
   Κατόπιν αυτού, θεωρώ επιβεβλημένο, οι καλούμενοι προς αποζημίωση (κυρίως ασφαλιστική εταιρία), να στραφούν, με αγωγή, κατά του δημόσιου φορέα, που διαχειρίζεται το συγκεκριμένο δρόμο και να ζητήσουν να πληρώσει το αναλογούν ποσοστό ευθύνης.
     Τέλος, επειδή ιδιοκτήτης του μοιραίου τζιπ, όπως ακούστηκε, δεν ήταν (ακόμα) ο μακαρίτης, αλλά ο Ρέμος και επειδή εναγόμενος (ή υπόχρεος σε αποζημίωση), σε αυτές τις περιπτώσεις, μπορεί (δυνητικά) να είναι και ο ιδιοκτήτης, πρέπει να επισημάνουμε έναν κίνδυνο : σύμφωνα, με όσα γράφτηκαν, το τζιπ, δεν ήταν στο όνομα του τραγουδιστή, αλλά στο όνομα κάποιας εταιρίας.
     Συνεπώς, αν η εταιρία αυτή, δεν είναι προσωπική (ομόρρυθμη ή ετερόρρυθμη), τότε πιθανόν να μην έχει άλλα περιουσιακά στοιχεία, στην κατοχή της και γενικά να μην είναι φερέγγυα και να δημιουργηθεί πρόβλημα !
     Οι πλούσιοι, παντού στον κόσμο, αυτό κάνουν, δεν έχουν τίποτα στο όνομά τους, τα έχουν όλα "υπό την σκέπη" κάποιας (ψυχρής και απόμακρης) εταιρίας, για να αποφύγουν και τις προσωπικές ευθύνες.
   

"ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής..."

      Έτσι ξεκινάει, το τροπάριο-απολυτίκιο του Αγίου Μεγαλομάρτυρος και Τροπαιοφόρου Γεωργίου, στον Οποίο αξίζει (τουλάχιστον) μία αναφορά, μετά και το τελευταίο-πρόσφατο μεγάλο Θαύμα Του, ανήμερα της Εορτής Του, ήτοι την επιστροφή στους γονείς της, της μικρής Μαρίας-Ειρήνης, σώας και αβλαβούς.
  Πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους και λαοφιλέστερους Αγίους της Εκκλησίας μας, Τον οποίο ευλαβούνται και προσκυνούν, ακόμα και μουσουλμάνοι (κυρίως Τούρκοι) και εκατομμύρια άνθρωποι, σε όλο τον κόσμο, φέρουν το Όνομά Του (ακόμα και μία χώρα ολόκληρη, στην θηλυκή εκδοχή του, βέβαια).
   Η προσφώνηση Του, ως ελευθερωτής των αιχμαλώτων, προέκυψε, μέσα από δύο, από τα μεγαλύτερα και εντυπωσιακότερα, ιστορικά, Θαύματά Του, όταν και απελευθέρωσε δύο αιχμαλώτους πολέμου και τους επέστρεψε στα σπίτια τους, ανεβάζοντάς τους, πάνω στο χαρακτηριστικό, λευκό Του, άλογο !
   Ο Άγιος Γεώργιος, έφτασε σε τόσο μεγάλη ύψη Αγιότητας και Θαυματουργίας, διότι θυσίασε πλούτη, νιάτα, ομορφιά και αξιώματα (με μεγάλη καριέρα στον Στρατό της εποχής), προκειμένου να μην αρνηθεί την Πίστη Του, ήτοι για την αγάπη Του, στον Χριστό, υπέστη φρικτά βασανιστήρια, από τα οποία όμως, πάλι με Θεία επέμβαση, βγήκε αλώβητος, με συνέπεια οι βασανιστές Του, ως έσχατο μέσο, να Τον αποκεφαλίσουν.
   Για να έρθουμε και πάλι στην υπόθεση της μικρής Μαρίας-Ειρήνης (το δεύτερο όνομά της, εορτάζει σήμερα, κατά σύμπτωση), που απασχόλησε την κοινή γνώμη, μέσα στις Άγιες Ημέρες του Πάσχα και συνεχίζει να την απασχολεί, επικρατέστερο φαίνεται το σενάριο της αρπαγής και όχι της έκθεσης-παραμέλησής της, από τους γονείς της.
  Η εκδοχή ότι το μικρό και χαριτωμένο αυτό κοριτσάκι, περπάτησε μόνο του, επί 4 και πλέον χιλιόμετρα, διανυκτέρευσε και κοιμήθηκε το βράδυ, στο δάσος κλπ, έχει πολλά λογικά κενά.
  Πρώτον, αν είχε χαθεί και περιπλανηθεί μόνη της, επί 24 σχεδόν ώρες, δεν θα βρισκόταν σε τόσο καλή κατάσταση και δεύτερον, επειδή η κινητοποίηση υπήρξε άμεση και οι έρευνες, άρχισαν αμέσως και ήταν μαζικές, λογικά, θα είχε εντοπιστεί, από τους διασώστες και τα σκυλιά, μέσα στο δάσος.
   Πιθανότερο είναι, το παιδί, να έπεσε θύμα αρπαγής (από ρομά) και να αφέθηκε, στο σημείο, όπου βρέθηκε, την επόμενη ημέρα, με την θαυματουργική επέμβαση και του Αγίου Γεωργίου, στον Οποίο, στράφηκαν εξαρχής και οι προσευχές μας !
   Η ίδια η μικρούλα, υποστηρίζει βέβαια, το σενάριο, ότι χάθηκε μόνη της και περιπλανήθηκε στο δάσος, όμως, πόσο πειστική, μπορεί να είναι η μαρτυρία, ενός παιδιού, αυτής της ηλικίας ;
   Αφενός, τα μικρά παιδιά, έχουν την τάση να σκαρφίζονται ευφάνταστα σενάρια και αφετέρου, απωθούν από την μνήμη τους, τυχόν άσχημες εμπειρίες, δεν τις αναφέρουν καν.
    Οι Αρχές, καλώς, μέχρι ένα σημείο, στράφηκαν κατά των γονιών, διότι οι γονείς οφείλουν, έχουν υποχρέωση (και νομική) να φροντίζουν και να προστατεύουν τα παιδιά τους, ωστόσο, υπάρχουν σοβαρές και εύλογες, αμφιβολίες, για το κατά πόσον η εξαφάνιση της μικρής, ήταν αποτέλεσμα έκθεσης, σε κίνδυνο, από τους γονείς και όχι αρπαγής !

    Επειδή η υπόθεση είναι σε εξέλιξη και επειδή ακούστηκε, ότι υπάρχει αυτόπτης μάρτυρας (που εμφανίστηκε με καθυστέρηση !), που είδε ρομά, να αφήνουν εκεί, το κοριτσάκι, στο σημείο, όπου βρέθηκε, καλό είναι, αν όντως υπάρχει, να παρουσιαστεί και να καταθέσει, ώστε να μην διασύρεται έτσι και η οικογένεια αυτή.

ευθύνη του κατόχου ζώου

     Χριστός Ανέστη και Χρόνια Πολλά σε όλους ! Η ειδησεογραφία των Άγιων Ημερών του Πάσχα, επισκιάστηκε, από τον τραγικό θάνατο 5χρονου αγοριού, το οποίο κατασπάραξαν δύο ροτβάϊλερς, σε οικία, στην περιοχή της Κοζάνης, ο κάτοχος των οποίων, διώκεται για ανθρωποκτονία εξ αμελείας.
  Με αφορμή το περιστατικό αυτό και επειδή, κλασικά, γράφτηκαν διάφορα "μαργαριτάρια", από δημοσιογράφους, χωρίς ειδικές, επιστημονικές, νομικές εν προκειμένω, γνώσεις (δεν παρακολούθησα αναλυτικά τα ρεπορτάζ, λόγω των διακοπών του Πάσχα, ωστόσο έπεσα πάνω σε ένα, φευγαλέα, το οποίο μιλούσε για την αστική ευθύνη και εντούτοις, ανέφερε τη λέξη "κακούργημα", που ανήκει στο ...ποινικό Δίκαιο, ήτοι "ό,τι να ναι", ως συνήθως).
  Ξεκινώντας, από την τελευταία παρατήρηση, είναι σαφές, ότι η ευθύνη του κατόχου ζώου, μπορεί να είναι και είναι, κατά κανόνα, ταυτόχρονα, παράλληλα και ανεξάρτητα, τόσο αστική, ήτοι προς αποζημίωση, όσο και ποινική (εφόσον βέβαια, υπάρχει ποινικό αδίκημα, συνήθως σωματικές βλάβες ή ανθρωποκτονία εξ αμελείας, διότι η φθορά ξένης περιουσίας π.χ από αμέλεια, δεν συνιστά ποινικό αδίκημα).
   Η αστική ευθύνη του κατόχου του ζώου, που προξένησε την ζημία, είναι καταρχάς αντικειμενική, δεν προϋποθέτει υπαιτιότητα, εκ μέρους του (η ποινική ευθύνη, βέβαια, είναι πάντα υποκειμενική και ποτέ αντικειμενική).
   Ωστόσο, με την εξαίρεση, που εισάγει ο Νόμος, καταλαμβάνει μάλλον, τις περισσότερες και συνηθέστερες περιπτώσεις, οπότε και η αστική ευθύνη, καταλήγει να είναι υποκειμενική, όπερ σημαίνει, ότι θα πρέπει να αποδειχθεί κάποιου είδους πταίσμα-αμέλεια, του κατόχου του ζώου, ως προς την φύλαξη και την εποπτεία του.
  Ανοίγουμε εδώ μια παρένθεση, για να υπενθυμίσω ότι αστική και ποινική ευθύνη, είναι ανεξάρτητες, όπως και τα αντίστοιχα Δικαστήρια και δεν δεσμεύεται το ένα, από την απόφαση του άλλου, μπορεί δηλαδή να αποφασίσουν και διαφορετικά (π.χ αθώος στο ποινικό, αλλά υπόχρεος προς αποζημίωση, στο αστικό και αντίστροφα).
   Για να επανέλθουμε στο ζήτημα της αστικής ευθύνης, όταν το ζημιογόνο ζώο είναι οικόσιτο-κατοικίδιο, που χρησιμοποιείται για το επάγγελμα (π.χ άλογο, βόδι ή γαϊδούρι), την φύλαξη της κατοικίας (π.χ σκύλος) ή την διατροφή του κατόχου του (π.χ κατσίκα, αγελάδα ή πρόβατο), η ευθύνη παύει να είναι γνήσια αντικειμενική και ο κάτοχος, μπορεί αν απαλλαγεί, αν επικαλεστεί και αποδείξει, ότι δεν φέρει κανένα πταίσμα, ως προς την φύλαξη και εποπτεία του ζώου (με βάση τα χρηστά ήθη, τις συνήθειες και το μέσο κοινό νου...) !
   Ο ενάγων, που υπέστη ζημία, από το ζώο, αρκεί να επικαλεστεί την ζημία, την έκτασή της και ότι ο εναγόμενος είναι ο κάτοχος του ζώου, το βάρος της απόδειξης, ότι έλαβε όλα τα αναγκαία μέτρα προφύλαξης, για να μην επέλθει η ζημία, το φέρει ο εναγόμενος (έχουμε δηλαδή αντιστροφή του βάρους απόδειξης).
    Μιλώντας για ζημία, εννοούμε πάντα, κάθε θετική και αποθετική ζημία (διαφυγόντα κέρδη κλπ), καθώς και τις περιπτώσεις της ηθικής βλάβης και της ψυχικής οδύνης (όταν υπάρχει θάνατος), που συνδέονται αιτιωδώς, με την αμελή επιτήρηση του ζώου, από τον κάτοχό του.
   Εμπειρικά, οι συνηθέστερες περιπτώσεις βλάβης από ζώο και ευθύνης, αντίστοιχα, του κατόχου του, είναι οι επιθέσεις από σκυλιά (σωματικές βλάβες ή και ανθρωποκτονίες εξ αμελείας) καθώς και τα τροχαία ατυχήματα, που προκαλούνται από ανεξέλεγκτα ζώα, που εισέρχονται σε δρόμους, ράγες τρένων κλπ.
    Όπως είδαμε, προς άμυνά του, ο εναγόμενος οφείλει να επικαλεστεί και να αποδείξει, ότι δεν βαρύνεται ο ίδιος με πταίσμα εποπτείας ή φύλαξης του ζώου του, κυρίως και δευτερευόντως και πιο σπάνια, ότι δεν είναι αυτός, ο κάτοχος του ζώου...
    Μιλώντας για κατοχή ζώου, εννοούμε την φυσική εξουσίαση του ζώου, η παροχή σε αυτό, τροφής, στέγης κλπ και αντίστοιχα η αποκόμιση των ωφελημάτων από αυτό.
    Έτσι π.χ ΔΕΝ είναι κάτοχος των αδέσποτων σκύλων, που μπορεί να συχνάζουν έξω από ταβέρνα, για να τρώνε τα αποφάγια, ο ταβερνιάρης, που τα ταΐζει, εφόσον δηλαδή είναι αδέσποτα, δεν είναι δικά του και δεν μένουν σε δικό του χώρο...(βέβαια, αν μαζευτούν πολλά, είναι επιθετικά κλπ, θα έπρεπε ίσως να τα απομακρύνει, οπότε μπορεί τυχόν να ευθύνεται, με βάση τις γενικές διατάξεις, περί προσοχής και επιμέλειας, που ισχύουν για όλους μας).
     Εξ αντιδιαστολής, προκύπτει, ότι η ευθύνη του κατόχου ζώου, παραμένει αντικειμενική και οφείλει να αποζημιώσει το θύμα, ανεξάρτητα αν βαρύνεται με πταίσμα ο ίδιος ή όχι, όταν το ζώο, που κατέχει (νόμιμα ή παράνομα) δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κατοικίδιο, με την έννοια του Νόμου, όπως είπαμε παραπάνω.