Στις αρχές του μήνα, έκανε το γύρο του διαδικτύου η σχετική είδηση, που αφορούσε απόφαση του ΣτΕ, το οποίο και αναίρεσε την απόφαση του Εφετείου, που είχε δικαιώσει τον συνταξιούχο-κρατούμενο στις φυλακές...
Το ΣτΕ έκρινε (με μικρή, πιο λογική, μειοψηφία) ότι είναι συνταγματικός ο Νόμος (και μιλάμε για Νόμο του 1951...) που προβλέπει αναστολή καταβολής της σύνταξης, όταν ο συνταξιούχος εκτίει ποινή φυλάκισης, άνω των έξι μηνών !
Μιλάμε πάντα για πραγματική έκτιση της ποινής φυλάκισης (ή κάθειρξης) σε κατάστημα κράτησης, όχι έκτιση με άλλο τρόπο (αναστολή, εξαγορά κλπ).
Η μάλλον όχι και τόσο πειστική αιτιολόγηση του ΣτΕ ήταν η εξής : ότι η σχετική νομοθετική πρόβλεψη δεν αποτελεί "τιμωρία" του συνταξιούχου, αλλά επιβάλλεται η στέρηση της σύνταξης, για όσο χρόνο είναι φυλακισμένος, επειδή ...τρώει και πίνει τζάμπα στη φυλακή και αν αρρωστήσει, θα τον πάνε σε γιατρό-νοσοκομείο !
Δηλαδή, με άλλα λόγια, επειδή λόγω των δωρεάν παροχών που έχει ως κρατούμενος, από το Κράτος, η πληρωμή της σύνταξης είναι "ως εκ περισσού", σαν να πληρώνεται "δύο φορές" για το ίδιο πράγμα...
Φοβάμαι πως αυτή η αιτιολογία είναι "φτωχή" και προβληματική, διότι σε αυτή την περίπτωση, όσοι κρατούμενοι δεν είναι συνταξιούχοι, που είναι και η συντριπτική πλειοψηφία, θα έπρεπε, μετά την αποφυλάκιση τους ή όσο είναι μέσα, να ...πληρώνουν τα έξοδα της διαβίωσης τους, στο σωφρονιστικό κατάστημα (εφόσον δεν μπορούν να τα αντισταθμίσουν-συμψηφίσουν με σύνταξη), πράγμα που, από όσο ξέρω και αν δεν απατώμαι οικτρά, δεν συμβαίνει !
Γίνεται αναφορά στο ότι υπάρχει μια "ασφαλιστική δικλείδα", ώστε οι έξω συγγενείς (σύζυγος και ανήλικα τέκνα, ανάλογα) να λαμβάνουν την σύνταξη, ωσάν να είχε πεθάνει ο κρατούμενος συνταξιούχος, δηλαδή μειωμένη, ως σύνταξη χηρείας (παρόλο που ζει, έστω και φυλακισμένος)....
Και αυτό όμως είναι προβληματικό, όχι μόνον επειδή ζει, οπότε γιατί να καταβάλλεται μειωμένη η σύνταξη στους συγγενείς, αλλά και λόγω της γενικότερης φύσης της σύνταξης, ως έννοιας και ως παροχής !
Ουσιαστικά, καταλήγουμε ότι μάλλον και παρά τα αντίθετα λεγόμενα της απόφασης, η πρόβλεψη αυτή του Νόμου του 1951 έχει τιμωρητικό χαρακτήρα και κείται εκτός των ορίων του Συντάγματος, που προστατεύει τις συντάξεις.
Η σύνταξη αποτελεί ανταπόδοση για ασφαλιστικές εισφορές, που έχει πληρώσει ο συνταξιούχος επί δεκαετίες και προσωπικά δε βλέπω κανένα λόγο, ώστε να ανατραπεί αυτή η σχέση πολίτη και Κράτους, επειδή κάποιος έτυχε να εγκληματίσει στα γεράματα (ακόμα και φόνο να έκανε) του !
Η παροχή σύνταξης χηρείας στους άμεσους συγγενείς, εφόσον συντρέχουν οι σχετικές προϋποθέσεις, είναι ένα "χάπι" που δε νομίζω ότι θεραπεύει την συνταγματική ασυμφωνία της σχολιαζόμενης νομοθετικής ρύθμισης...
Άλλωστε, ο κρατούμενος συνταξιούχος, μπορεί να έχει πάρει δάνεια και γενικά να έχει κάνει έναν οικονομικό προγραμματισμό, ο οποίος ανατρέπεται ακόμα και όταν θα λαμβάνει το 70% της σύνταξης η ...ζωντοχήρα του !
Άρα, καταλήγουμε ότι τελικά έχει μάλλον τιμωρητικό σκοπό η εν λόγω πρόβλεψη του Νόμου του 1951, δηλαδή σκοπό που δεν συμβιβάζεται με τις προστατευτικές της σύνταξης διατάξεις του Συντάγματος αλλά και την ίδια την φύση και λειτουργία της σύνταξης και επειδή δεν ...θα μειωθεί έτσι η εγκληματικότητα, μάλλον θα πρέπει να καταργηθεί.
