Η εικόνα που έχουμε οι περισσότεροι από τη "στάση" του κατηγορουμένου στην ποινική Δίκη, είναι λίγο πολύ η εξής : κάθεται στο "εδώλιο" αμίλητος, συνήθως σκυθρωπός, χωρίς να κοιτάει τους Δικαστές στα μάτια και ανοίγει το στόμα του, μόνον όταν καλείται από τον/την πρόεδρο για να απολογηθεί, αναφορικά με την κατηγορία.
Ωστόσο, η "στάση" αυτή δεν έχει καμμία σχέση και καμμία θέση στην ποινική Δίκη, η οποία είναι κατεξοχήν "ζωντανή" διαδικασία, ενεργητική και ευμετάβλητη, με ανατροπές και απαιτείται ενεργός συμμετοχή στα τεκταινόμενα και όχι παθητικότητα και παραίτηση.
Ο Νομοθέτης έχει εξοπλίσει τον κατηγορούμενο με πλήθος δικαιωμάτων, τα οποία βέβαια τα ασκεί συνήθως ο δικηγόρος του, επειδή τα ξέρει καλύτερα.
Όταν όμως ο κώδικας ποινικής δικονομίας παρέχει δικαιώματα στον κατηγορούμενο κυριολεκτεί προφανώς και δεν αναφέρεται στα δικαιώματα (καλύτερα υποχρεώσεις) του ..δικηγόρου του.
Έτσι λοιπόν, πως θα έπρεπε να είναι η στάση του κατηγορουμένου ; Οφείλει να ακούει προσεκτικά τους μάρτυρες κατηγορίας και τα υπόλοιπα στοιχεία εναντίον του και να συμμετέχει ενεργά στην αντίκρουσή τους, ζητώντας το λόγο και να υποβάλει ερωτήσεις στους μάρτυρες, να προβαίνει σε δηλώσεις αναφορικά με την αξιοπιστία τους και σε παρατηρήσεις, αναφορικά με τα λοιπά στοιχεία (π.χ ότι είναι ή δεν είναι γνήσια η υπογραφή του σε κάποιο έγγραφο, αν το έγγραφο είναι πλαστό ή όχι κ.ο.κ).
Απλά θα πρέπει να περιμένει τη σειρά του και να ζητά να του δοθεί ο λόγος (και να επιμένει !!), προκειμένου να προβεί σε δηλώσεις, παρατηρήσεις, επισημάνσεις κλπ. και θα πρέπει να τονιστεί ότι πρόκειται για αναφαίρετο δικαίωμά του, το οποίο δεν μπορεί να αποκλειστεί από το Δικαστήριο και άσχετα αν έκανε ερωτήσεις κλπ. ο δικηγόρος του.
Έχει ειπωθεί και αλλού ότι ο κατηγορούμενος έχει το δικαίωμα να μιλά πάντα τελευταίος για κάθε ζήτημα που προκύπτει στην πορεία της Δίκης και συνήθως η σειρά με την οποία δίνεται ο λόγος από τον/την πρόεδρο είναι : λοιποί Δικαστές, Εισαγγελέας, Πολιτική Αγωγή και τέλος η πλευρά του κατηγορουμένου.
Η σιωπή και η παθητικότητα στην ποινική Δίκη δεν είναι καλοί σύμβουλοι και προϊωνίζουν άσχημα αποτελέσματα : κάποιος ο οποίος είναι αθώος, όχι μόνο δικαιούται, αλλά και υποχρεούται να κάνει χρήση των δικαιωμάτων του και να συμμετέχει πιο ενεργά στη Δίκη, προκειμένου να λάμψει η αλήθεια, να αντικρούσει τις κατηγορίες και να βρει το δίκιο του.
Πάντα βέβαια χωρίς υπερβολές, με κόσμιο τρόπο και σεβασμό στους Δικαστές και τους λοιπούς παράγοντες της Δίκης, προκειμένου να μην παρεξηγηθεί και χάσει το δίκιο του, από επιπολαιότητα ή μη αναγκαίο θυμό (γιατί έως ένα σημείο, ακόμα και η παρεκτροπή δικαιολογείται, λόγω φόρτισης και ψυχολογικής πίεσης του κατηγορουμένου).
Ωστόσο, η "στάση" αυτή δεν έχει καμμία σχέση και καμμία θέση στην ποινική Δίκη, η οποία είναι κατεξοχήν "ζωντανή" διαδικασία, ενεργητική και ευμετάβλητη, με ανατροπές και απαιτείται ενεργός συμμετοχή στα τεκταινόμενα και όχι παθητικότητα και παραίτηση.
Ο Νομοθέτης έχει εξοπλίσει τον κατηγορούμενο με πλήθος δικαιωμάτων, τα οποία βέβαια τα ασκεί συνήθως ο δικηγόρος του, επειδή τα ξέρει καλύτερα.
Όταν όμως ο κώδικας ποινικής δικονομίας παρέχει δικαιώματα στον κατηγορούμενο κυριολεκτεί προφανώς και δεν αναφέρεται στα δικαιώματα (καλύτερα υποχρεώσεις) του ..δικηγόρου του.
Έτσι λοιπόν, πως θα έπρεπε να είναι η στάση του κατηγορουμένου ; Οφείλει να ακούει προσεκτικά τους μάρτυρες κατηγορίας και τα υπόλοιπα στοιχεία εναντίον του και να συμμετέχει ενεργά στην αντίκρουσή τους, ζητώντας το λόγο και να υποβάλει ερωτήσεις στους μάρτυρες, να προβαίνει σε δηλώσεις αναφορικά με την αξιοπιστία τους και σε παρατηρήσεις, αναφορικά με τα λοιπά στοιχεία (π.χ ότι είναι ή δεν είναι γνήσια η υπογραφή του σε κάποιο έγγραφο, αν το έγγραφο είναι πλαστό ή όχι κ.ο.κ).
Απλά θα πρέπει να περιμένει τη σειρά του και να ζητά να του δοθεί ο λόγος (και να επιμένει !!), προκειμένου να προβεί σε δηλώσεις, παρατηρήσεις, επισημάνσεις κλπ. και θα πρέπει να τονιστεί ότι πρόκειται για αναφαίρετο δικαίωμά του, το οποίο δεν μπορεί να αποκλειστεί από το Δικαστήριο και άσχετα αν έκανε ερωτήσεις κλπ. ο δικηγόρος του.
Έχει ειπωθεί και αλλού ότι ο κατηγορούμενος έχει το δικαίωμα να μιλά πάντα τελευταίος για κάθε ζήτημα που προκύπτει στην πορεία της Δίκης και συνήθως η σειρά με την οποία δίνεται ο λόγος από τον/την πρόεδρο είναι : λοιποί Δικαστές, Εισαγγελέας, Πολιτική Αγωγή και τέλος η πλευρά του κατηγορουμένου.
Η σιωπή και η παθητικότητα στην ποινική Δίκη δεν είναι καλοί σύμβουλοι και προϊωνίζουν άσχημα αποτελέσματα : κάποιος ο οποίος είναι αθώος, όχι μόνο δικαιούται, αλλά και υποχρεούται να κάνει χρήση των δικαιωμάτων του και να συμμετέχει πιο ενεργά στη Δίκη, προκειμένου να λάμψει η αλήθεια, να αντικρούσει τις κατηγορίες και να βρει το δίκιο του.
Πάντα βέβαια χωρίς υπερβολές, με κόσμιο τρόπο και σεβασμό στους Δικαστές και τους λοιπούς παράγοντες της Δίκης, προκειμένου να μην παρεξηγηθεί και χάσει το δίκιο του, από επιπολαιότητα ή μη αναγκαίο θυμό (γιατί έως ένα σημείο, ακόμα και η παρεκτροπή δικαιολογείται, λόγω φόρτισης και ψυχολογικής πίεσης του κατηγορουμένου).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.