Μία ακόμα απόδειξη της λαμογιάς του ελληνικού Κράτους, είναι και η διαφορετική αντιμετώπιση και μεταχείριση των αστικών και ποινικών αποφάσεων, από την άποψη της προθεσμίας για έφεση, με την έννοια ότι στις ποινικές αποφάσεις, ο καταδικασθείς έχει πολύ στενά χρονικά όρια, για να περισώσει την υπόληψή του, την τιμή και την ελευθερία του !
Μπορεί να είμαι κακόπιστος και να κάνω λάθος, αλλά έχω την εντύπωση ότι και αυτό θεσπίστηκε, για καθαρά εισπρακτικούς λόγους, για να μην προλαβαίνει ο άλλος να κάνει έφεση και να αναγκάζεται μετά να εξαγοράσει την ποινή του...(κακία ? ίσως, αλλά πλέον κανείς δεν μπορεί να εμπιστεύεται τις ..αγαθές προθέσεις του έλληνα Νομοθέτη)
Ας πάμε τώρα στην ουσία ! Στις αποφάσεις, που εκδίδονται, επί αστικών-πολιτικών διαφορών, ο ηττηθείς διάδικος, μπορεί να ασκήσει έφεση, εφόσον βέβαια επιτρέπεται (διότι υπάρχουν αρκετοί περιορισμοί στο δικαίωμα έφεσης, βλέπε π.χ ασφαλιστικά μέτρα), με τις εξής διακρίσεις :
-Αμέσως μόλις πληροφορηθεί ότι εκδόθηκε-δημοσιεύτηκε η απόφαση, προτού δηλαδή επιδοθεί σε αυτόν ή και προτού καν καθαρογραφεί και θεωρηθεί η απόφαση !
-Εφόσον επιδόθηκε σε αυτόν, μέσα σε 30 μέρες από την επίδοση, εάν μένει στην Ελλάδα και σε 60 μέρες, αν μένει στο εξωτερικό ή είναι αγνώστου διαμονής και
-Αν δεν επιδόθηκε ποτέ η απόφαση, η προθεσμία για έφεση είναι 3 χρόνια, από τότε που δημοσιεύτηκε !
Εδώ πρέπει να προσεχτεί και το εξής : όταν επιδοθεί η απόφαση, από τον ένα διάδικο στον άλλο, είτε ως απόφαση, είτε ως απόγραφο, η προθεσμία της έφεσης "τρέχει" και εις βάρος εκείνου, που την επέδωσε, σε περίπτωση που και αυτός, θέλει να ασκήσει έφεση (διότι δικαιώθηκε εν μέρει).
Στις ποινικές τώρα αποφάσεις, ο καταδικασθείς, έχει μόνον 10 ημέρες, για να ασκήσει έφεση, κατά της καταδικαστικής απόφασης και εφόσον βέβαια η ποινή είναι μέσα στα εφέσιμα όρια ! Το 10ημερο ξεκινάει, είτε από την ημέρα της Δίκης, εφόσον ο κατηγορούμενος είναι παρών (ΠΡΟΣΟΧΗ : όταν τον εκροσωπεί δικηγόρος, θεωρείται παρών !), είτε από την επίδοση της απόφασης, εφόσον καταδικάστηκε ερήμην. Η προθεσμία παρατείνεται σε 30 μέρες, εάν ο καταδικασθείς διαμένει στο εξωτερικό ή είναι αγνώστου διαμονής.
Η άποψή μου, είναι ότι οι δέκα μέρες, οι οποίες σημειωτέον είναι ημερολογιακές, ούτε καν εργάσιμες δηλαδή (οπότε είναι πιθανόν να μεσολαβούν 2 ΣΚ και ουσιαστικά να μιλάμε για 6 εργάσιμες !), είναι πολύ λίγες και πρέπει να υπάρξει νομοθετική πρωτοβουλία, ώστε να παραταθεί η προθεσμία έφεσης στα ποινικά, τουλάχιστον στα όρια των πολιτικών αποφάσεων (30 μέρες), από τη στιγμή μάλιστα, που το έννομο αγαθό, που διακυβεύεται, ήτοι η ελευθερία, είναι πολύ σημαντικότερο, από αυτά που αποτελούν αντικείμενο των αστικών διαφορών !
Εξάλλου, είναι πιθανόν ο καταδικασθείς να είναι αλλοδαπός ή πρόσωπο, το οποίο δεν έχει τη δυνατότητα να πληροφορηθεί ότι πρέπει να κινηθεί τόσο γρήγορα και να χάσει την προθεσμία, από άγνοια ή πενία.
Βέβαια, στα ποινικά ισχύει η αρχή ότι κανείς δεν μπορεί να υποχρεωθεί στα αδύνατα, που σημαίνει ότι η έφεση θα γίνει δεκτή και αν ο καταδικασθείς την άσκησε, μετά τις 10 μέρες, αν αυτό οφείλεται σε λόγους ανωτέρας βίας ή αν αποδειχθεί ότι επιδόθηκε σε λάθος διεύθυνση, οπότε ουσιαστικά δεν έλαβε γνώση ποτέ.
Εννοείται τέλος ότι ο ερήμην καταδικασθείς μπορεί να ασκήσει έφεση, χωρίς να χρειάζεται να ..περιμένει να του επιδοθεί η απόφαση, εφόσον ξέρει ή έμαθε ότι καταδικάσθηκε !
Μπορεί να είμαι κακόπιστος και να κάνω λάθος, αλλά έχω την εντύπωση ότι και αυτό θεσπίστηκε, για καθαρά εισπρακτικούς λόγους, για να μην προλαβαίνει ο άλλος να κάνει έφεση και να αναγκάζεται μετά να εξαγοράσει την ποινή του...(κακία ? ίσως, αλλά πλέον κανείς δεν μπορεί να εμπιστεύεται τις ..αγαθές προθέσεις του έλληνα Νομοθέτη)
Ας πάμε τώρα στην ουσία ! Στις αποφάσεις, που εκδίδονται, επί αστικών-πολιτικών διαφορών, ο ηττηθείς διάδικος, μπορεί να ασκήσει έφεση, εφόσον βέβαια επιτρέπεται (διότι υπάρχουν αρκετοί περιορισμοί στο δικαίωμα έφεσης, βλέπε π.χ ασφαλιστικά μέτρα), με τις εξής διακρίσεις :
-Αμέσως μόλις πληροφορηθεί ότι εκδόθηκε-δημοσιεύτηκε η απόφαση, προτού δηλαδή επιδοθεί σε αυτόν ή και προτού καν καθαρογραφεί και θεωρηθεί η απόφαση !
-Εφόσον επιδόθηκε σε αυτόν, μέσα σε 30 μέρες από την επίδοση, εάν μένει στην Ελλάδα και σε 60 μέρες, αν μένει στο εξωτερικό ή είναι αγνώστου διαμονής και
-Αν δεν επιδόθηκε ποτέ η απόφαση, η προθεσμία για έφεση είναι 3 χρόνια, από τότε που δημοσιεύτηκε !
Εδώ πρέπει να προσεχτεί και το εξής : όταν επιδοθεί η απόφαση, από τον ένα διάδικο στον άλλο, είτε ως απόφαση, είτε ως απόγραφο, η προθεσμία της έφεσης "τρέχει" και εις βάρος εκείνου, που την επέδωσε, σε περίπτωση που και αυτός, θέλει να ασκήσει έφεση (διότι δικαιώθηκε εν μέρει).
Στις ποινικές τώρα αποφάσεις, ο καταδικασθείς, έχει μόνον 10 ημέρες, για να ασκήσει έφεση, κατά της καταδικαστικής απόφασης και εφόσον βέβαια η ποινή είναι μέσα στα εφέσιμα όρια ! Το 10ημερο ξεκινάει, είτε από την ημέρα της Δίκης, εφόσον ο κατηγορούμενος είναι παρών (ΠΡΟΣΟΧΗ : όταν τον εκροσωπεί δικηγόρος, θεωρείται παρών !), είτε από την επίδοση της απόφασης, εφόσον καταδικάστηκε ερήμην. Η προθεσμία παρατείνεται σε 30 μέρες, εάν ο καταδικασθείς διαμένει στο εξωτερικό ή είναι αγνώστου διαμονής.
Η άποψή μου, είναι ότι οι δέκα μέρες, οι οποίες σημειωτέον είναι ημερολογιακές, ούτε καν εργάσιμες δηλαδή (οπότε είναι πιθανόν να μεσολαβούν 2 ΣΚ και ουσιαστικά να μιλάμε για 6 εργάσιμες !), είναι πολύ λίγες και πρέπει να υπάρξει νομοθετική πρωτοβουλία, ώστε να παραταθεί η προθεσμία έφεσης στα ποινικά, τουλάχιστον στα όρια των πολιτικών αποφάσεων (30 μέρες), από τη στιγμή μάλιστα, που το έννομο αγαθό, που διακυβεύεται, ήτοι η ελευθερία, είναι πολύ σημαντικότερο, από αυτά που αποτελούν αντικείμενο των αστικών διαφορών !
Εξάλλου, είναι πιθανόν ο καταδικασθείς να είναι αλλοδαπός ή πρόσωπο, το οποίο δεν έχει τη δυνατότητα να πληροφορηθεί ότι πρέπει να κινηθεί τόσο γρήγορα και να χάσει την προθεσμία, από άγνοια ή πενία.
Βέβαια, στα ποινικά ισχύει η αρχή ότι κανείς δεν μπορεί να υποχρεωθεί στα αδύνατα, που σημαίνει ότι η έφεση θα γίνει δεκτή και αν ο καταδικασθείς την άσκησε, μετά τις 10 μέρες, αν αυτό οφείλεται σε λόγους ανωτέρας βίας ή αν αποδειχθεί ότι επιδόθηκε σε λάθος διεύθυνση, οπότε ουσιαστικά δεν έλαβε γνώση ποτέ.
Εννοείται τέλος ότι ο ερήμην καταδικασθείς μπορεί να ασκήσει έφεση, χωρίς να χρειάζεται να ..περιμένει να του επιδοθεί η απόφαση, εφόσον ξέρει ή έμαθε ότι καταδικάσθηκε !
να πούμε και για τα βουλεύματα ότι, ενάντια στο βούλευμα του συμβουλίου πλημμελειοδικών, που παραπέμπει σε Δίκη για κακούργημα, μπορεί ο κατηγορούμενος να ασκήσει έφεση, μέσα σε προθεσμία 30 ημερών, από την επίδοση και μόνο για συγκεκριμένους λόγους !
ΑπάντησηΔιαγραφή