Μη ταπεινά αίτια ...οι κλέφτες ; (!)

    Προχθές ήμουν στο 5μελές Εφετείο Κακουργημάτων και περιμένοντας (μάταια, ως συνήθως, αφού λίγες υποθέσεις δικάζονται σε μια μέρα) τη σειρά μας, παρακολούθησα αναγκαστικά μία άλλη υπόθεση : επρόκειτο, για διακεκριμένη κλοπή, από βαλίτσες ταξιδιωτών, στο αεροδρόμιο, με κατηγορούμενους, ανθρώπους που τις φόρτωναν στα αεροπλάνα !
  Ιδιαίτερη εντύπωση, μου έκανε η πρόταση του κ.Εισαγγελέα, να αναγνωριστεί στους (ένοχους, εννοείται, κατά τον ίδιο) κατηγορούμενους, το ελαφρυντικό των μη ..ταπεινών αιτίων (δηλαδή κινήτρων), όταν η συμπεριφορά αυτή, περιέχει μεγάλη ηθική απαξία, αφού βάζεις χέρι, σε πράγματα, που είναι ευάλωτα και εκτός ελέγχου των ιδιοκτητών τους (γι' αυτό άλλωστε είναι και κακούργημα, αυτή η περίπτωση κλοπής, όπως έχουμε δει στην σχετική ανάρτηση).
  Το συγκεκριμένο ελαφρυντικό είναι ένα από τα πέντε, που προβλέπει ο ποινικός κώδικας (υπάρχει επίσης σχετική ανάρτηση, όπου αναλύονται συνοπτικά) και βρίσκεται στη λογική του "αμάρτησα για το παιδί μου", ωστόσο ο κ.Εισαγγελέας, δεν αιτιολόγησε περαιτέρω, που βάσιζε την εισήγησή του, για την αναγνώρισή του, στη συγκεκριμένη υπόθεση.
   Εκτός από τα μη ταπεινά αίτια, στην ίδια κατηγορία, βρίσκονται και οι περιπτώσεις της απόλυτης ένδειας-φτώχειας και της εξάρτησης από άλλο πρόσωπο : έτσι π.χ για να γίνει δεκτό αυτό το ελαφρυντικό σε περίπτωση κλοπής, θα πρέπει ο δράστης να ζει σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και να στερείται βασικά αγαθά (αν δε, κλέψει φαγώσιμο, για άμεση κατανάλωση, ως γνωστόν, μπορεί να κριθεί ακόμα και ατιμώρητος) !
   Συνεπώς, στην προκείμενη περίπτωση, η πρόταση του κ. Εισαγγελέα, θεωρώ ότι είναι μάλλον αδύνατον, να γίνει δεκτή από το Δικαστήριο : κατά κανόνα, το εν λόγω ελαφρυντικό, γίνεται δεκτό σε οικονομικά αδικήματα, όπως η έκδοση ακάλυπτης επιταγής και η μη καταβολή φόρων και ασφαλιστικών εισφορών, όταν ο "δράστης" (συνήθως επιχειρηματίας), έχει πέσει έξω-πτωχεύσει, από λόγους, που συχνά εκφεύγουν τελείως της επιρροής του (επειδή π.χ επένδυσε σε ένα κράτος-αρπακτικό, όπως το ελληνικό, που βάζει χέρι και αρπάζει ιδιωτικές περιουσίες, για να συντηρηθεί), αν και το πιο σωστό και Δίκαιο, θα ήταν να αθωωνόταν τελείως, εφόσον λείπει ο (αναγκαίος) δόλος...
   Γενικά, τα Δικαστήρια είναι αρκετά φειδωλά, στην ανάλυση των κινήτρων του δράστη και στην αναγνώριση της ..μη ταπεινότητας (ιδιοτέλειας, θα λέγαμε αλλιώς) αυτών, ενώ είναι και στατιστικά ίσως, το λιγότερο προβαλλόμενο ελαφρυντικό, εκ μέρους των κατηγορουμένων : άλλες περιπτώσεις, από τη Νομολογία, είναι π.χ ο ισχυρισμός κάποιου ότι έμπλεξε με διακίνηση ναρκωτικών, επειδή είχε πολλά δάνεια ή ήταν άρρωστη η γυναίκα του (και πολυδάπανη η θεραπεία) ή ότι μετέφερε λαθρομετανάστες, αλλά χωρίς αντάλλαγμα, από ..ανθρωπισμό !
   Η συγκεκριμένη υπόθεση πάντως, ανέδειξε και άλλα σημαντικά ζητήματα, μιας ποινικής Δίκης : πρώτον, φάνηκε ότι η υπόθεση δεν είναι "δεμένη" από την Αστυνομία και τα αποδεικτικά στοιχεία ελάχιστα...Είναι σύνηθες, όταν γίνονται πολλές καταγγελίες, για κλοπές, διαρρήξεις ή ληστείες ή ναρκωτικά, σε ένα μέρος, να οργανώνονται επιχειρήσεις-σκούπες, επί δικαίων και αδίκων (και μετά λένε ότι τα κρούσματα μειώθηκαν, ως επιπλέον επιχείρημα, ότι αυτοί ήταν οι δράστες !)
    Παρότι είναι προφανές ότι υπήρξε βιασύνη, προχειρότητα και λάθη, εκ μέρους των διωκτικών Αρχών, οι κατηγορούμενοι έκαναν οι ίδιοι το λάθος, να σπάσουν-ομολογήσουν, στην προανάκριση και να "δίνουν" ο ένας τον άλλον και αυτό είναι ίσως το μόνο (μπορεί όμως και αρκετό) επιβαρυντικό στοιχείο, εναντίον τους.
    Στις ερωτήσεις των δικαστών, γιατί αρχικά ομολόγησαν, εφόσον στο ακροατήριο, αρνήθηκαν την εμπλοκή τους, στην υπόθεση, οι απαντήσεις, κάθε άλλο, παρά πειστικές υπήρξαν (αντικειμενικά, είναι δύσκολο να πείσεις, εκ των υστέρων, ότι δεν είχες πρόθεση να ομολογήσεις...) : μίλησαν για πιέσεις (ακόμα και ξύλο) από τους αστυνομικούς, ότι ήταν επί πολλές ώρες, στο ανακριτικό δωμάτιο, νηστικοί και χωρίς τουαλέτα, ότι δεν είχαν τα γυαλιά τους, ώστε να διαβάσουν τι υπογράφουν κ.α.
    Επειδή σχεδόν πάντα, η Αλήθεια είναι περίπου στη μέση, είναι γεγονός, ότι οι Αστυνομικοί, στην πράξη, κάνουν διάλογο, με το μάρτυρα ή τον κατηγορούμενο, αλλά το ..τι γράφουν στο χαρτί, πολύ συχνά, απέχει, από αυτό, που έχει ειπωθεί, ωστόσο αυτό δεν μπορεί να είναι δικαιολογία, όταν ο κατηγορούμενος, έχει αφενός δικαίωμα σιωπής και αφετέρου, πρέπει να ...υπογράψει, στο τέλος (αν υπογράφεις, χωρίς να διαβάσεις, έχεις ευθύνη, όσο κουρασμένος ή πιεσμένος και να είσαι, χωρίς την υπογραφή σου, το κείμενο, δεν έχει καμία αξία, ούτε σαν αποδεικτικό μέσο, ούτε σαν ..μυθιστόρημα) !