μια νέα προσέγγιση στη διαπραγμάτευση !

   Η λέξη, που ακούμε συχνότερα, τα τελευταία χρόνια, στα δελτία ειδήσεων, είναι η "διαπραγμάτευση" (είτε στον ενικό, είτε στον πληθυντικό), λόγω φυσικά των συζητήσεων, μεταξύ Ελλάδας και δανειστών, ωστόσο πρόκειται για μία διαδικασία, πολύ κοινή, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, εν ευρεία έννοια, από τα "παζάρια", που κάνουμε στις τιμές αγορών, μέχρι τις προσωπικές και οικογενειακές σχέσεις !
  Η άποψη, που συνεισφέρω εδώ, δε λέω πως είναι η καλύτερη, γιατί όλα σχετικά είναι, ωστόσο είναι κάπως αιρετική-διαφορετική, από όσα ισχύουν χοντρικά και πηγάζει από προσωπικά βιώματα : η πιο διαδεδομένη και επικρατούσα, θα λέγαμε άποψη των "ειδικών" στις διαπραγματεύσεις, είναι πως τα μέρη, θα πρέπει να καταλήγουν, μετά από αμοιβαίες υποχωρήσεις, σε μία λύση "win-win", σε μία κατάσταση δηλαδή, όπου και οι δύο αισθάνονται νικητές και ευχαριστημένοι και όχι "ριγμένοι"...
  Και τα δύο μέρη, ξεκινούν από ένα σημείο Α, γνωρίζοντας ότι δύσκολα θα γίνει δεκτό, από την άλλη πλευρά και στη συνέχεια, δίνουν ολοένα και κάτι, μέχρι να υπάρξει ισορροπία και συμφωνία, με βάση τα εκάστοτε αντικρουόμενα συμφέροντα, ενώ είναι προφανές, ότι το "πάνω χέρι", έχει εκείνος, που δεν είναι "με την πλάτη στον τοίχο", εκείνος, που έχει λιγότερο ανάγκη, την επίτευξη συμφωνίας !
  Πάντα βέβαια και εδώ είναι, για μένα, το κρίσιμο σημείο, τα μέρη κάνουν κάποιους μελλοντικούς υπολογισμούς και προβλέψεις, οι οποίες όμως, δεν είναι ασφαλείς, ούτε δεδομένες, μπορεί κάλλιστα τα δεδομένα να ανατραπούν, αφού τίποτα, από τα ανθρώπινα, δεν είναι σίγουρο (εκτός από τους φόρους και το θάνατο) και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον, με ακρίβεια...
   Για να μιλήσω πιο συγκεκριμένα και πρακτικά, μέχρι τώρα, τα περισσότερα μέτρα, που ζητούσαν οι δανειστές, οι προηγούμενες κυβερνήσεις, τα εφάρμοσαν, συνήθως με μεγάλη καθυστέρηση, αλλά στο τέλος, τα δέχονταν, σχεδόν αυτούσια, επειδή εκείνοι, δηλαδή η τρόϊκα (και νυν "θεσμοί") έλεγαν, ότι έτσι, θα βγείτε από την κρίση και τη χρεοκοπία και θα επιστρέψετε στην κανονικότητα και τις αγορές !
   Εκ του αποτελέσματος, ωστόσο, είναι προφανές, ότι οι προβλέψεις των εταίρων, έπεσαν έξω (!), σε καμία άλλη χώρα το πρόγραμμα προσαρμογής δεν διήρκησε τόσο πολύ και εντούτοις δεν έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα : εδώ υπάρχει βέβαια, ο αντίλογος της κουτοπονηριάς των δικών μας, που μη θέλοντας να ζυμώσουν, συνέχεια κοσκίνιζαν, είτε δεν εφάρμοζαν καθόλου τα υπεσχημένα, είτε με τραγική καθυστέρηση, όμως, δεν μπορεί να μην έχουν ευθύνη και οι άλλοι, αφού έστω και καθυστερημένα, το πρόγραμμα εφαρμοζόταν, σχεδόν αυτούσιο, όπως το έλεγαν αυτοί (ακόμα και μέσω e-mails)...
    Με βάση την παρατήρηση των έως τώρα πεπραγμένων, αλλά και από προσωπική εμπειρία, έχω να προτείνω το εξής : να μην πάμε στη λογική του win-win και των αμοιβαίων υποχωρήσεων, αλλά να υποχωρήσει εξ ολοκλήρου, ο ένας από τους δύο, είτε εμείς, είτε αυτοί !
    ΜΟΝΟΝ ΕΤΣΙ μπορεί να αποδειχτεί, αν αυτό, στο οποίο επέμενε κάποιος, ήταν σωστό ή όχι και μόνον έτσι, μπορεί να γίνει στο τέλος αντιληπτό, ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο...
     Το πλεονέκτημα αυτής της τακτικής είναι το εξής : εφαρμόζοντας ό,τι λέει η άλλη πλευρά, υποχωρώντας δηλαδή πλήρως, πετάς ουσιαστικά την καυτή πατάτα, στον άλλον και αν τα πράγματα, δεν εξελιχθούν, σύμφωνα με την άποψη, που επικράτησε, εντός εύλογου χρονικού διαστήματος (προφανώς αυτή η μέθοδος, μπορεί να εφαρμοστεί, μόνον σε διαρκείς σχέσεις), τότε ΈΡΧΕΣΑΙ ΕΣΥ μετά ΑΠΟ ΠΑΝΩ, αποκτάς το ηθικό πλεονέκτημα, στη διαπραγμάτευση, αφού έκανες ό,τι ήθελε ο άλλος και εκείνος έφαγε τα μούτρα του, οπότε μετά, μπορεί να δεχτεί ο,τιδήποτε του πεις, αφού θα έχει υποστεί το σοκ της μη επαλήθευσης της γνώμης του και θα προσέλθει σε νέα συμφωνία, με την ουρά στα σκέλια (αναγνωρίζοντας ότι απέτυχε και ότι εσύ είχες δίκιο) !
     Επί του προκειμένου, δεν μπορώ να πω, ποιος πρέπει να υποχωρήσει : αν δηλαδή πρέπει να αφεθεί ο συριζα να κάνει όσες και όποιες μεταρρυθμίσεις θέλει εκείνος, λαμβάνοντας νέα χρήματα, ώστε να αποφευχθεί η χρεοκοπία, για ένα εξάμηνο, τουλάχιστον ή αν πρέπει να υποχωρήσει η κυβέρνηση, να εφαρμόσει τα προτεινόμενα μέτρα, όπως ακριβώς προτείνονται και αν δεν υποχωρήσει η ύφεση, η ανεργία και δεν έρθει η ανάπτυξη, τότε να τους τα τρίψει στη μούρη και να επιβάλλει, ουσιαστικά, τα δικά της.
     Ζυγίζοντας τις δύο πιθανότητες, θα έβρισκα πιο λογικό, να υποχωρήσουμε εμείς, που είμαστε σε χειρότερη μοίρα και μεγαλύτερη ανάγκη, ωστόσο δεν είναι παράλογο και το σενάριο, να αφεθεί ο συριζα ελεύθερος, να κάνει ό,τι θέλει, να φάει τα μούτρα του και μετά να υποστεί, μοιραία, τις συνέπειες, αρκεί πάντα η ζημιά, που τυχόν θα προκληθεί, είτε έτσι, είτε αλλιώς, να είναι ελεγχόμενη και διαχειρίσιμη και το "πείραμα", να τερματιστεί έγκαιρα, προτού πεθάνει ο ασθενής !