το άρθρο 20 & 2 του Συντάγματος

      Η δεύτερη παράγραφος του άρθρου 20 του Συντάγματος (τι εννοείτε "τι είναι αυτό" και "αν υπάρχει ακόμα") θεσπίζει ένα σημαντικό ατομικό δικαίωμα, στο οποίο έχω αναφερθεί ακροθιγώς και σε άλλες αναρτήσεις : μιλάμε για το δικαίωμα της "προηγούμενης ακρόασης" !

  Και σημαίνει ότι το Κράτος και η Διοίκηση, πριν λάβουν ένα δυσμενές μέτρο ή απόφαση εναντίον του πολίτη ή προβούν σε κάποια ενέργεια που βλάπτει τα δικαιώματα και τα συμφέροντα του, οφείλουν ΠΡΙΝ από αυτά, να τον καλέσουν (γραπτώς, μάλιστα) να εκφράσει τις απόψεις του και τις θέσεις του, να υπερασπιστεί δηλαδή τα συμφέροντα του.

   Πέρα από ατομικό δικαίωμα όμως, η "προηγούμενη ακρόαση" συνιστά και "ουσιώδη τύπο της διαδικασίας", όπως ονομάζεται στο Διοικητικό Δίκαιο, που σημαίνει ότι αν δεν τηρηθεί, η διοικητική ενέργεια, που θα ακολουθήσει, είναι άκυρη (ακυρώσιμη).

  Αυτό επιβεβαιώθηκε και με πρόσφατα δημοσιευμένη απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου, στο οποίο είχαν προσφύγει μέλη Δ.Σ δημοτικής επιχείρησης, σε βάρος των οποίων είχε καταλογιστεί ένα σημαντικό ποσόν (περί τις 300 χιλιάδες ευρώ), λόγω παράνομων προσλήψεων στην εν λόγω "επιχείρηση", τα έτη 2005-2006.

    Οι προσλήψεις ήταν πολλαπλά παράνομες, για πολλούς λόγους δηλαδή, ωστόσο επειδή δεν τηρήθηκε η νόμιμη διαδικασία και δεν κλήθηκαν σε εξηγήσεις, πριν τους καταλογιστεί το ποσόν, το Δικαστήριο έκρινε ότι έχει παραβιαστεί το άρθρο 20&2 του Συντάγματος και ακύρωσε την καταλογιστική πράξη !

   Μιλάμε δηλαδή για ένα ατομικό δικαίωμα, που πηγάζει ευθέως από το Σύνταγμα, με άμεση εφαρμογή και χωρίς "αστερίσκους", παρότι η Νομολογία ...προσπαθεί να το περιορίσει, δείχνοντας πόσο ...ανεξάρτητη είναι και με ποιο μέρος "συγγενεύει" (Διοίκηση ή πολίτη).

    Λένε δηλαδή τα διοικητικά Δικαστήρια, ότι πρέπει να εξεταστεί, αν αυτά που θα έλεγε ο διοικούμενος, σε περίπτωση που του δινόταν αυτό το (συνταγματικό) δικαίωμα, θα μπορούσαν να αλλάξουν τη γνώμη και την απόφαση της Διοίκησης, αν δηλαδή θα ήταν "σοβαρά" ή όχι (δηλαδή, με ...υποκειμενική κρίση των δικαστών) !

  Ωστόσο, αυτή η νομολογιακή άποψη (κρατούσα, αλλά ευτυχώς με εξαιρέσεις), δεν φαίνεται να στηρίζεται ...κάπου, είναι μάλλον αυθαίρετη, εφόσον το Σύνταγμα είναι ξεκάθαρο και δεν επιδέχεται παρερμηνειών : ο πολίτης, πριν ληφθεί κάποια απόφαση ή γίνει κάποια ενέργεια, που θίγει τα έννομα συμφέροντα και τα δικαιώματα του, θα πρέπει να κληθεί να εκφράσει την άποψη του (τελεία).

   Αυτό περαιτέρω σημαίνει ότι πρέπει να λάβει πλήρη γνώση του, εις βάρος του, φακέλου, όλων των στοιχείων δηλαδή και να του δοθεί ένα διάστημα να απαντήσει, ενώ και η απάντηση της Διοίκησης, στις αντιρρήσεις και ενστάσεις του πολίτη, θα πρέπει να απέχει ένα εύλογο διάστημα (αλλιώς θα φαίνεται ότι δεν τις έλαβαν καν υπόψη) !

  Τα λέω αυτά, επειδή τον τελευταίο καιρό, ακούω και διαβάζω κάτι όρους, όπως "αυτόματες κατασχέσεις" (!) και φοβάμαι ότι οι χρυσοπληρωμένοι γραμματείς και φαρισαίοι, με τα "φανταχτερά" πτυχία, αγνοούν βασικά πράγματα, όπως το ...Σύνταγμα και οι θεμελιώδεις Αρχές του διοικητικού Δικαίου και μπορεί, πάνω στον "ενθουσιασμό" τους, να δείξουν ότι είναι ...καλοί υπάλληλοι και ...εισπράκτορες, να βρεθούν με ποινικές κατηγορίες, εις βάρους τους...

  Αυτόματη κατάσχεση, στο νομικό και όχι μόνον κόσμο, απλά ΔΕΝ υφίσταται, το Σύνταγμα και οι Νόμοι, ορίζουν αναλυτικά τη διαδικασία της αναγκαστικής εκτέλεσης, πώς ξεκινά κλπ., το να επιβάλλεις π.χ κατάσχεση "αυτόματα", δίχως καν να έχεις επιδόσει καταλογιστική πράξη (!) στον οφειλέτη, μυρίζει (δηλαδή...βρωμάει) "παράβαση καθήκοντος" !

   Ο Νόμος και η Λογική λένε πως όταν κάποιος οφείλει, πρώτα τον ενημερώνεις ή του στέλνεις την πράξη καταλογισμού και θέτεις προθεσμία, ώστε να ρυθμίσει το χρέος του και μετά λαμβάνεις μέτρα αναγκαστικής είσπραξης, αλλά τα κεαο και τα άλλα μπαρμπούτσαλα, που έχουν φτιάξει οι πολιτικάντηδες, όπου δεν ξέρει η αριστερά τι ποιεί η δεξιά, έχουν φτάσει σε σημείο να επιβάλλουν κατασχέσεις, ακόμα και για χρέη, για τα οποία έχουν υποβληθεί αιτήσεις ρύθμισης (ενίοτε περισσότερες από μία) και ο τελευταίος που φταίει, για το ότι το Κράτος ...δεν μπορεί ή θέλει 10 χρόνια, για να εκδώσει μία απόφαση ρύθμισης (σε δόσεις), είναι ο πολίτης-οφειλέτης.